Weet je, ik dacht echt werkelijk waar dat je van me hield. Dat we wel over die ruzie's heen zouden groeien, het een kwestie van tijd was voor jij wende aan mijn onzekerheden en ik aan de drukte van je opleiding.
Elke keer als we het weer hadden bijgelegd, leek het alsof ik dichter naar je toe groeide. Blijkbaar nam jij elke keer meer afstand. Het weekend van je verjaardag zei je dat je van me hield, nam je me in je armen en was ons nutteloze argument meteen weer over. Ik voelde me weer gelukkig. Het weekend daarna, met je ouders naar Groningen, was ook leuk. Toen gedroeg je je ook niet afstandelijk of iets dergelijks, in tegendeel. Je was zo ontzettend lief, alsof je me echt had gemist omdat we elkaar die week ervoor weinig hadden gezien.
Maar het weekend daarop.. Opeens brak alles. Donderdag vroeg je nog of je van me hield, die vrijdag erop wilde je het niet meer. Het was afgelopen vrijdag vier weken geleden, en nog lijkt de pijn niet minder te worden.
Ik kan niet aan je denken of ik voel me misselijk worden, kwaad, verdrietig. Kwaad op de manier waarop, het feit dat je nu niet meer naar me kíjkt (tenminste, niet als ik het zie) en doet alsof we vreemden voor elkaar zijn. Hoe kan je je zo gedragen als je eerst nog zei dat je van me hield, je serieus zelf een plan had gemaakt om over twee jaar naar Rotterdam te gaan voor werk zodat je bij me kon zijn als ik daar ging studeren. Je begon al eens over kindernamen. Natuurlijk ben ik niet zó naïf, de kans dat relaties op deze leeftijd zo ver komen is klein.
Maar hoe kan je me zoveel hoop geven dat je echt van me hield, en me dan opeens niet meer willen? Hield je überhaupt wel van me, of houd je nog steeds van me en gedraag je je daarom zo? Ik vrees het eerste. Of het laatste, eerlijk gezegd weet ik niet wat ik erger vind.
Ik mis je nog steeds zo erg. Ik mis het zelfs om je te zien koken, gewoon omdat je dat leuk vond om te doen. Ik mis het om midden in de nacht wakker te worden omdat jij me naar je terug trok, je armen om me heen te voelen, die blik als je soms naar me keek, je hand die de mijne vast hield als ik naast je in de auto zat, als je me "mop" of "lieverd" noemde, je zei dat je van me hield, de lieve dingen die je soms zei, de aandacht die ik van je kreeg, de beloftes, lachen met je om niks, met je op de bank hangen of in bed liggen, in slaap vallen bij jou, je aanrakingen, je kussen, je beloftes dat ik de enige was die je wilde als ik weer jaloers werd.
Alles, echt alles.
"Do you believe monsters are born or made?"
10 dec 2012 - 19:38
Phlegethon
