Op spitzen. -|RPG Speeltopic I - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 8:26 ]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Anguish schreef:
(...)

Gotta agree with this. Nu is het toevallig vakantie, maar zodra de school weer begint zal ik het echt veel drukker krijgen. Sowieso, die reacties komen vanzelf wel. (;

Ging jij niet douchen? x'D

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Ja ik ook heb vandaag na die Posts ook niet meer kunnen reageren hoor. K was vaag bezig. Ik ben met schooldagen ook veel meer afwezig en deze maand zeker want allebei m'n ouders en ik zijn deze maand jarig dus dat wordt druk...

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Flitwick schreef:
Jonathan Hojem McBright
Met mijn hoofd achter de krant verscholen hoor ik de muziek van de film die al zo vroeg op staat. Ik laat hem even zakken. Op de film zie je hoe de hoofdpersoon schaatst. Ik zucht.
Waarom deed ik zoveel sporten? Ballet, schaatsen, snowboarden... Het was druk. Opeens trilde het mobieltje dat naast me lag. Ik nam nog een hap havermout terwijl ik verbaasd zag dat het van mevrouw Popova was. Snel las ik het bericht. Ik vloekte en stootte mijn havermout om over de krant. Ik lette er niet op. Snel drukte ik op de sneltoets voor Callie.
'Cal, met Jon. Weet jij wat er gebeurd is? Milenka roept ons op.' Verwoed zocht ik naar mijn schoenen en probeerde de bende op tafel op te ruimen met een doekje.

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Ik draaide mij nog een keer om in mijn bedje. Het voelde zo warm, zacht en veilig aan, dat ik helemaal geen zin had om op te staan. Ook al was ik dan wakker. Ik hoopte maar dat het mijn moeder niet uitmaakte dat ik lang in mijn bed bleef liggen, want ik wilde er dus echt niet uitkomen. Het zou alleen maar koud zijn en waarschijnlijk moest ik allemaal stomme klusjes gaan doen. Daar had ik zo geen zin in!
Een kreun ontsnapte mijn mond, toen ik mijn mobiel hoorde trillen. Hij had net al eerder getrild, maar dat was een berichtje geweest en dat kon over het algemeen wel wachten. Nu belde er overduidelijk iemand.
Zuchtend kwam ik overeind en keek op het schermpje. Een verbaasde uitdrukking gleed over mijn gezicht. Sinds wanneer belde Jon mij 's ochtends vroeg? Ik nam hem dan ook snel op.
'Cal, met Jon. Weet jij wat er gebeurd is? Milenka roept ons op,' hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Snel sprong ik uit mijn bed en begon in mijn kast te rommelen voor een lekkere trui en een broek.
'Wat? Was dat dat berichtje? Ik had nog niet gekeken. Geen idee, maar ik ga mij nu snel omkleden dan. Zie je zo!' zei ik en ik wachtte even op een reactie van Jon. Ik hing nooit zomaar op.

---

Happy Birthday my Potter!

Shooter schreef:
Daniel Cameron Vartanian ||

Met mijn gezicht verborgen in mijn handen zit ik doodstil op een oude keukenstoel in mijn kamer, Ellie ligt diep onder dekens in mijn bed en lijkt wild te dromen - aan de geluiden en bewegingen op te maken. Wanneer ze schreeuwend overeind schiet laat ik mezelf op mijn knieën naast het bed vallen en sla mijn armen direct om haar lichaam, waarmee ik haar dicht tegen mijn naakte borst trek. Sussend laat ik een hand door Ellie's haren glijden, terwijl mijn andere opnieuw onzichtbare tekeningen begint te maken op de huid van haar arm. 'Stil maar kleintje, ik ben er, je bent alweer wakker,' fluister ik geruststellend, hopend dat ze niet direct aan Maia zou denken en weer zou beginnen te schreeuwen. Op de een of andere manier heb ik zelf het gevoel dat ik mee zou gaan schreeuwen, dat Maia naar mij had moeten luisteren en niet met Valerio mee had moeten gaan. Natuurlijk heb ik geen enkel hard bewijs tegen Valerio, maar het toeval zit me behoorlijk dwars - er zou geen enkele andere mogelijkheid voor verzonnen kunnen worden, maar op dit moment moet mijn aandacht uitgaan naar Ellie in mijn armen en niet naar het stuk verdriet dat waarschijnlijk ergens ligt na te genieten over de misdaad die hij heeft begaan.
Zachtjes slik ik even en verslap mijn greep op Ellie's lichaam, waarna ik mezelf direct overeind laat schieten en mijn mobiele telefoon van tafel gris. Het nummer van Milenka is binnen twee seconden op mijn scherm verschenen wanneer ik de telefoon snel tegen mijn oor druk. Zoals ik had verwacht kreeg ik direct de voicemail, Milenka wilde nooit gestoord worden wanneer ze aan het dansen was, en begon ik als een gek te ratelen. 'Milenka, met Daniel, roep de rest bij elkaar over een uur in de danszaal, er is iets verschrikkelijks met Maia gebeurd...' Nadat ik het gesprek heb dicht geklikt loop ik direct weer op Ellie af en zak door mijn hurken, terwijl ik haar gezicht in mijn handen neem en haar strak in haar ogen aankijk. 'Ellie, we gaan zo naar de danszaal, hou je mooie koppie erbij kleintje,' fluister ik dan zacht, waarna ik mijn lippen zachtjes op de hare druk en mezelf even verlies in de zoen.

|| Gelukkig nieuw jaar allemaal! Sorry voor de late reactie maar vandaag en gisteren waren even twee hectische dagen! ||

Ellie O'Pry
Wat ik precies verwacht had? Ik weet het niet. Maar absoluut geen vrijende Maia of Daniel. De schrik, waarvan die komt, ik weet het niet, hangt nog steeds in mijn gedachten. Dan voel ik Daniel's handen die zich voorzichtig om me heen klemmen en mij sussend op zijn schoot trekt. Hij laat zijn handen door mijn haar gaan en tekent weer vormpjes op mijn huid. Als hij rechtstaat kruip ik weer in het, gelukkig, propere bed. Ik hoor Daniel's stem praten, zonder pauzes. Waarschijnlijk voicemail. 'Ellie, we gaan zo naar de danszaal, hou je mooie koppie erbij kleintje,' fluistert hij wanneer hij afgedrukt is. In mijn hoofd rinkelen alarmbellen. Ga je nu echt naar de danszaal om medelijden te krijgen en over Maia's waarschijnlijke dood te praten? Als Daniel me kust, voor de eerste keer niet zo terughoudend als anders, geniet ik. Al komt het in geen honderd jaar in de buurt bij mijn nachtmerrie. Hij trekt terug en ik wil fluisteren dat ik niet wil dat hij ophoud, tot ik besef dat mijn zus waarschijnlijk dood is of in coma ligt. Het is dus niet het moment om bezig te zijn met een illegale liede. 'Ik ga niet. Breng je me alsjeblieft naar huis?' vraag ik vervolgens.

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

'Ik ga niet. Breng je me alsjeblieft naar huis?' hoor ik Ellie's zachte, gebroken stem vragen wanneer ik haar heb medegedeeld dat we snel naar de danszaal moeten om de rest te gaan vertellen wat er zojuist is gebeurd. Voor een aantal luttele seconden blijf ik gebouwereerd met haar in mijn armen op de grond zitten, terwijl mijn mond een stukje openzakt en ik zoek naar een passende reactie op haar vraag. Wanneer ik op een fluisterende toon begin te praten blijven mijn vingers figuurtjes maken over haar huid, als kalmerende werking op het gehele gebeuren - zowel voor Ellie als voor mezelf. 'Kleintje, de dansgroep is de familie, we moeten het ze vertellen, dat kan ik niet alleen - Jij moet me er bij helpen.' Mijn blik boort zich in de hare terwijl mijn ogen zachtjes glimmen van de tranen die erin liggen en ik even slik om de brok in mijn keel te laten verdwijnen. Wanneer ik in m'n eentje naar de danszaal zou gaan om aan de rest te vertellen wat er met Maia was gebeurd zou ik gegarandeerd instorten, wegrennen en vervolgens nooit meer terugkomen, Ellie moest me erbij helpen anders zou er helemaal niets van komen. 'Toe kleintje, je moet me helpen...' fluister ik snel en wanhopig, iets wat ik nog nooit aan een andere persoon heb laten zien ; zwakheid. 'We gaan daarna bij Maia langs, dan breng ik je naar huis, dat beloof ik,' fluister ik dan nog zachter, waar ik vervolgens haast onhoorbaar, 'toe lieve Ellie,' achteraan laat volgen.

---

•

Jonathan Hojem McBright
"Bloody Hell, Callie. Eh.. Nou ze zei dat het dringend was en dat we rond elf uur of zo daar moesten zijn." zei ik en probeerde met een hand mijn veters te strikken. Ik zuchtte en propte de veters in mijn schoenen. Mijn vader kwam binnen, ik krabbelde op een briefje dat ik snel weg moest omdat er iets mis was en hij hielp me de troep op te ruimen. Even glimlachte ik naar hem toen ik naar de gang rende en mijn leren jack zocht. Nog steeds met de telefoon aan mijn oor ritste ik hem dicht.
'Callie... Moet ik je ophalen met de motor? Het klinkt nogal klef of zo, maar... Dan zijn we er wel sneller.' Mijn zusje van tien rende langs me.
'Oeee, sta je weer te bellen met Callie?'
'Houd je bek.' siste ik naar haar. Ze giechelde.
'Zijn we verliefd?' Ze draaide om me heen en bleef giechelen.
'GODSAMME TAYLOR IK BEN NIET VERLIEFD OP CALLIE, WE ZIJN GEWOON BESTE VRIENDEN!' schreeuwde ik en duwde haar de kamer in, trok de deur dicht en zuchtte.
'Sorry Call, m'n zusje. Denk er niet te veel van. Het zal haar leeftijd wel zijn. Maar, moet ik je ophalen? Het maakt mij niet uit, ik rij niet om en ik ga sowieso wel op de motor.'

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Calliope ‘Callie’ McDroozy

'Bloody Hell, Callie. Eh.. Nou ze zei dat het dringend was en dat we rond elf uur of zo daar moesten zijn,' zei Jon en ik keek geschrokken naar de klok. Op de fiets zou ik dat dus nooit halen. Hè flut, wat was er in vredesnaam aan de hand dat we opeens naar de dansschool moesten komen? Het was niet zo dat we pas weer over een week samen zouden komen, dus er moest wel iets heel erg dringends zijn.
Ik had ondertussen mijn broek aan en schoot in mijn ballerina's. Ook had ik een lekkere wijde trui gevonden. 'Callie... Moet ik je ophalen met de motor? Het klinkt nogal klef of zo, maar... Dan zijn we er wel sneller.' Ik dacht even na en keek weer naar de klok. Ik zou zelf geen ander vervoer dan een fiets kunnen regelen en bovendien was het wel gezellig om bij Jon achterop de motor te gaan.
Ik wilde net ja zeggen, toen ik plots geschreeuw hoorde van de andere kant van de lijn. 'GODSAMME TAYLOR IK BEN NIET VERLIEFD OP CALLIE, WE ZIJN GEWOON BESTE VRIENDEN!' Geschrokken staarde ik naar de hoorn, waarna ik een klap van een deur hoorde. Okeeeey, wat was ik blij dat ik geen last had van een zusje die zei dat ik verliefd was op alle jongens waar ik mee omging.
'Sorry Call, m'n zusje. Denk er niet te veel van. Het zal haar leeftijd wel zijn. Maar, moet ik je ophalen? Het maakt mij niet uit, ik rij niet om en ik ga sowieso wel op de motor,' ging Jon weer verder. Ik wuifde zijn excuses weg.
'Maakt niet uit. Gelukkig heb ik daar geen last van,' zei ik lachend. 'Maar graag. Anders ga ik 11 uur nooit halen. Fietsen duurt veel te lang en er gaat ook niet even snel makkelijk een bus heen vanuit mijn huis.' Ik hield de telefoon geklemd tussen mijn schouder en mijn hoofd, terwijl ik voorzichtig de trui aandeed.

---

Happy Birthday my Potter!

Jonathan Hojem McBright
'Maakt niet uit. Gelukkig heb ik daar geen last van.' lachte ze en ik deed bij de spiegel in de hal heel snel mijn haar goed. Ik had niet veel tijd, maar ik was wel ijdel... ' Maar graag. Anders ga ik 11 uur nooit halen. Fietsen duurt veel te lang en er gaat ook niet even snel makkelijk een bus heen vanuit mijn huis.' Ik knikte, bedacht dat ze me niet kon zien. 'Klopt.' zei ik. 'Ik kom er zo aan, mijn vader roept maar ik ben er binnen tien minuten. Tot zo.' Ik hing op omdat mijn vader bleef roepen. Ik rukte de deur open.
'Wat nou weer?' vroeg ik half geirriteerd. Hij keek me doordringend aan.
Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Die blik herkende ik uit duizenden. 'Pap, ik ga met de motor. Hoe dan ook.' Hij schudde zijn hoofd.
'Je gaat niet met de motor. Je hebt nu wel zo'n ding, maar dat wil niet zeggen dat ik daar mee inge..'
'ER IS IETS MIS MET IEMAND UIT ONZE GROEP! MISSCHIEN IS HIJ OF ZIJ WEL DOOD! En dan mag ik niet op de motor weg?' De geharde blik in zijn ogen verslapte iets.
'Jon... Straks zijn er twee dood omdat jij op de...'
'Ach flikker toch op. Dat ding is niet gevaarlijk. Ik heb er al vet vaak op gereden en ik leef nog. Nu moet ik echt naar Callie. En ja ik neem twee helmen mee.'
Taylor floot. 'BITCH HOUD JE MOND.' schreeuwde ik naar haar en gooide de krant richting haar gezicht. Snel rende ik weg voor ik een tirade van mijn vader te horen kreeg en griste de sleutels uit de bijkeuken, greep twee helmen, ging naar buiten en gooide de deur met een klap dicht. Met veel gevloek rukte ik mijn motor,, die van mijn oom was geweest, onder het afdak vandaan en even later reed ik over de weg richting Callie. Sommige mensen keken me na terwijl ik sneller dan mocht door de straten scheurde. Binnen vijf minuten stopte ik voor het huis van Callie. Ik stapte van de motor. Toen ik naar de deur was gelopen en had aangebeld, deed ik mijn helm af en schudde mijn haar een beetje terug in model, al wist ik dat het nog steeds wild stond.

[oke sorry maar ik moest hem even ijdel laten zijn. En moeten we nou wachten bij de zaal tot andere mensen online zijn? lijkt mij wel namelijk.]

[ bericht aangepast op 4 jan 2013 - 19:02 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ellie O'Pry
Daniël smeekt me op mee te gaan. Ik laat me bijna meeslepen, totdat ik besef wat ik aan het doen ben. 'MAIA was ook FAMILIE,' ik krimp ineen bij het woord was. Mijn stem klinkt bibberig en schor. 'Als jij me niet naar huis brengt, fiets ik wel naar huis,' mompel ik en ik trek mijn trui aan, die ik blijkbaar was 'kwijtgespeeld'. Vervolgens slenter ik heel erg traag richting de voordeur, zodat ik hem de tijd geef om me tegen te houden. 'We moeten hier mee stoppen, Daniel. Jij zou me nooit iets doen. Er zijn echter mensen die er slechtere ervaringen mee hebben.' Nu ik dit gezegd heb, wil ik weg. Maar ondertussen voel ik alweer de voorbode van mijn bewusteloosheid opkomen. Ik weet hoe het komt. Mijn bloeddruk stijgt, te veel. Vervolgens maakt die een duikvlucht. Waardoor in verhouding mijn bloeddruk stopt. 'Niet schrikken, niets doen. Ik kom wel weer bij.' Nadat ik dat gezegd heb, zak ik stilletjes door mijn knieën. Verdorie!

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Flitwick = Sinistra

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Vlug borstelde ik mijn koperblonde haren uit en deed een klein beetje mascara op. Ik schoof nog een elastiekje om mijn arm, voor als ik mijn haar om de één of andere reden vast zou moeten maken. Vervolgens rende ik naar de badkamer om mijn tanden te poetsen. Gelukkig was ik gisteravond onder de douche gegaan. Anders had ik dat deze ochtend willen doen en was ik in tijdnood gekomen, alsof ik dat nog niet had.
Ik was net klaar in de badkamer, toen ik de beneden de bel hoorde gaan. 'Ik doe open!' riep ik naar beneden en griste mijn tas gauw uit mijn kamer vandaan. Denderend kwam ik de trap af. De laatste drie treden sprong ik en in een soepele beweging opende ik de deur. Ik kreeg een grijns op mijn gezicht bij het zien van Jon zijn haar. Het zat veel wilder dan normaal en ik wist dat hij het gewoonlijk zo goed als perfect wilde hebben.
'Hey, leuk haar,' grapte ik, terwijl ik mijn jas van de kapstok griste. Mijn moeder kwam verbaasd de gang ingelopen en haar ogen werden alleen maar groter, toen ze zag dat ik helemaal aangekleed en wel was.
'Wat doet hij hier en waarom ben jij opeens klaarwakker en aangekleed?' vroeg ze dan ook gelijk. Ik ritste mijn jas dicht en glimlachte even vluchtig naar haar.
'We moeten opeens naar de dansschool. Er schijnt iets aan de hand te zijn. Omdat we er zo al moeten zijn, rijd ik met Jon mee. Hij heeft een motor.' Er gleed een bezorgde uitdrukking over haar gezicht en ze keek even langs mij heen naar Jon.
'Oké, maar doen jullie wel voorzichtig?' Ik knikte meteen en gaf mijn moeder een snelle kus op de gang. Daarna sprong ik naar buiten en achter mij hoorde ik mijn moeder de deur sluiten. 'Lets go!'

---

Happy Birthday my Potter!

Jonathan Hojem McBright
'Lets go!' riep ze en ik grinnikte.
'Lets go, deary.' Ik kon een grijns niet onderdrukken. 'Hier.' ik zette de helm over haar hoofd en deed die van mij ook op. Toen ze achter me zat, startte ik de motor.
'Houd je goed vast!' riep ik. We scheurden richting de zaal. Het duurde voor mijn gevoel alsnog te lang, ook al gingen we tien kilomter sneller dan mocht. Toen de klok elf uur sloeg, kwamen we met piepende banden aan bij de balletzaal. Ik sprong van de motor en hielp Callie om er af te komen. Ik pakte haar helm over en we bleven voor de deur staan.
'En nu?' even morrelde ik aan de klink. 'Hij zit dicht. We moeten hier dus nu gewoon blijven wachten. Ik hoop dat er zo iemand komt, het liefst Popova want die heeft de sleutel.' Ik keek naar Callie. Ik was echt even bang geweest dat er iets met haar was geweest. Ze was mijn danspartner en een heel goede, eigenlijk beste vriend. Vriendin... Ik weet niet hoe ik haar zag. Had Taylor dan toch gelijk? Nee, ik was niet op Callie. Toch? Wat maakte het ook uit. Ik zette de helmen op de straat naast me en zuchtte. Wanneer kwam er nou eindelijk eens iemand?

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Calliope ‘Callie’ McDroozy

'Lets go, deary. Hier,' zei hij en zette een helm op mijn hoofd. Ik deed hem zelf even goed en klom vervolgens bij hem achterop. Ik had nog nooit op een motor gezeten en vond het eigenlijk best wel spannend, al vertrouwde ik Jon wel helemaal. Hij was immers mijn danspartner en had mij nog nooit laten vallen, letterlijk.
'Houd je goed vast!' Klonk het van voren en snel sloeg ik mijn armen om zijn middel voor we ervandoor zoefden. Geschrokken hield ik mij nog wat steviger vast. Het ging ongelooflijk snel en volgens mij zelfs iets te snel, al wist ik niet of ik dat wel goed in kon schatten. Ach, zolang hij maar voorzichtig reed toch? Dan kon er niks gebeuren.
In de verte hoorde ik een klok elf uur slaan en met piepende banden kwamen we stil te staan voor het gebouw. Ik deed mijn helm af en schudde mijn haren weer even goed. Normaal had ik naar ballet natuurlijk altijd een vlecht in, maar daar had ik geen tijd voor gehad. Hopelijk zat het nog wel een beetje zo na die helm op gehad te hebben. Jon hielp mij als een echte heer van de motor af en pakte mijn helm over, wat mij deed glimlachen.
'En nu?' vroeg hij en ik haalde mijn schouders op. Het leek hier verlaten en dus zat de deur waarschijnlijk nog dicht. Het enige wat we konden doen was wachten. Ik keek hoe Jon aan de deur morrelde en vervolgens de bevestiging gaf dat hij inderdaad op slot was. Niet wetend wat nu te doen keek ik even om mij heen. Het was elf uur, maar niemand was er...
Ik kreeg het gevoel dat Jon naar mij keek, maar toen ik mijn hoofd weer in zijn richting draaide, zette hij de helmen op de straat en zuchtte. Een beetje verveeld gingen mijn ogen naar mijn nagels, om die te bestuderen. Ik wist niet waarom mensen dat deden als ze zich verveelden, maar zelf deed ik het naar mijn mening echt te vaak.
'Dus... dat was dan mijn eerste keer op een motor,' lachte ik, maar hield daar snel weer mee op, toen ik mij herinnerde waarom we hier waren. 'Hopelijk is er niks ernstigs aan de hand.'

---

Happy Birthday my Potter!

Jonathan Hojem McBright
'Hopelijk is er niks ernstigs aan de hand.' zei ze.
'O eh.. Nee dat klopt.' Ik schrok op, diep in gedachten. Een rilling kroop over mijn rug toen ik nogal dronken (en dat om 11 uur 's ochtends) mannen zag aankomen zwalken. Ik hoorde de verschrikkelijke muziek.
'Eeeej, chikieee!' riep een en knipoogde naar Callie. Ik zuchtte en sloeg mijn ogen ten hemel.
'Sukkels.' mompelde ik binnensmonds toen een van hen stopte en naar ons keek.
'Eh, waarom ga je niet mee schat? We kunnen je een hoop plezier, geld en drank bezorgen.' riep weer een ander en ze kwamen naar ons toe.
'Flikker toch op, sukkels.' riep ik. Ik had echt geen zin in dit gedoe. Konden die dronken klootzakken niet gewoon opkrassen.
'Wat dacht je tegen ons te doen, kleintje?' hikte eentje. Ik was langer dan 3 van hen, dus dat laatste sloeg nergens op.
'Ik zei alleen dat jullie moesten opkrassen.' zei ik nonchalant, met mijn handen in mijn zakken en mijn benen losjes over elkaar, leunend op een van de soort pilaren die bij het gebouw stonden.
'Ooo, dus het groentje wil zijn liefje beschermen?'
'Ze is mijn liefje niet.' siste ik zacht. 'Flikker gewoon op, en zuip je kapot in een kroeg.'

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Ik grinnikte, Jon leek van wel heel erg ver te komen en ik vroeg mij eigenlijk wel af waar hij aan dacht. Was hij ook zo bang dat er iets ergs was gebeurd met Maia of Ellie, of misschien wel Daniel? Ik was in ieder geval wel heel blij dat het goed ging met Jon, hij was binnen de groep toch wel mijn beste maatje en ik zou het vreselijk vinden als hem iets zou overkomen.
'Eeeej, chikieee!' Verbaasd keek ik op en zag een groep mannen waarvan eentje naar mij knipoogde. Ik hoorde Jon zuchten en 'sukkels' mompelen. Onbewust ging ik dichter bij hem staan. De mannen waren duidelijk dronken, ook al was het 11 uur 's ochtends en het was een redelijk grote groep. Normaal had ik er nooit zoveel moeite mee als er naar mij geroepen of gefloten werd en liep gewoon weg, maar nu voelde ik mij toch niet helemaal op mijn gemak.
'Eh, waarom ga je niet mee schat? We kunnen je een hoop plezier, geld en drank bezorgen,' hoorde ik een ander roepen. Daar kwam het al. Straks kwamen ze nog naar ons toe of zo.
'Flikker toch op, sukkels.' Ik porde Jon in zijn zij, om hem duidelijk te maken dat hij beter zijn kop kon houden en ze met rust kon laten. Dan was de kans groter dat ze verder liepen. Nu bleven ze echter staan. Sterker nog, ze begaven zich in onze richting. Een alarmerend gevoel ging door mij heen en een klein stemmetje in mijn achterhoofd zei mij weg te rennen. Ik bleef echter dicht bij Jon staan. Wegrennen zou nu ook heel vreemd zijn. Bovendien gunde ik dat die mannen niet. Zo koppig was ik wel.
'Wat dacht je tegen ons te doen, kleintje?' Ik snoof toen ze Jon kleintje noemden. Hij was groter dan een aantal van hen en ik wist ook zeker dat minimaal de helft niet sterker was dan hij.
'Ik zei alleen dat jullie moesten opkrassen.' Mijn ogen gingen waarschuwend naar Jon. Hij stond er op zijn gemakje bij en als het niet zo'n vervelende situatie was geweest, had ik het waarschijnlijk nog sexy gevonden ook. Nu lette ik daar echter totaal niet op en verplaatste mijn aandacht weer naar de mannen, aangezien één van hen weer iets zei.
'Ooo, dus het groentje wil zijn liefje beschermen?' Ik rolde met mijn ogen. Sinds wanneer dacht de halve wereld dat ik en Jon iets met elkaar hadden? Eerst zijn zusje en nu die dronken mannen.
'Ze is mijn liefje niet. Flikker gewoon op, en zuip je kapot in een kroeg.' Bij het horen van zijn woorden, wist ik dat Jon te ver was gegaan. De mannen waren onderhand een stuk dichterbij gekomen en degene die de leider van het groepje leek, balde zijn vuist. Ik sprong snel tussen Jon en de man en weerde de slag redelijk makkelijk af. Het was dat hij dronken was en zijn vuist eerst naar achteren liet gaan voor hij sloeg, anders was ik waarschijnlijk de sigaar geweest. Zijn hand omsloot mijn pols en hij trok mij naar hem toe. Ik belandde vlak voor zijn gezicht en moest moeite doen om niet de kokhalzen door de vieze alcohol lucht die uit zijn mond kwam.
'Als ze je liefje niet is, wilt ze vast wel met ons mee,' zei hij en met zijn andere hand streek hij langs mijn wang. Snel bewoog ik mijn hoofd opzij en probeerde mij los te trekken, maar de man was een stuk sterker dan ik. Nu moest ik toegeven dat ik echt doodsbang was, alleen mijn eigenwijze karakter zorgde ervoor dat ik dit niet liet zien en mijn blik stond koel.
'Het is heel simpel,' zei ik en ik was verbaasd dat mijn stem zo vast klonk. 'Of je laat hem en mij nu met rust, of ik ga zo hard gillen dat ze het een kilometer verderop horen. En voor je het nog niet door had, er zijn al flink wat mensen wakker en het is niet donker. De kans is dus immens groot dat er mensen op af komen.' De man keek mij even nadenkend aan en leek zijn mogelijkheden af te wegen. Uiteindelijk liet hij mij los, terwijl hij wat onverstaanbare woorden gromde. Vervolgens draaide hij zich om en spoorde de andere mannen aan om verder te lopen. Ik bleef even verstijfd staan, tot ze verdwenen waren en zakte toen trillend door mijn benen.

---

Happy Birthday my Potter!