Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Valerio Middleton
Langzaam opende ik mijn ogen. Waar was ik? Langzaam herkende ik het. Ik lag languit in mijn grote kamer en staarde naar het plafond. Op de grond was ik. Mijn kamer rook zoals thuis, zoals altijd, maar ik voelde me niet zoals altijd. Ik stond op en liep naar de spiegel. Mijn gezicht, dat normaal knap en verleidelijk stond, was ingevallen en stond op haat. Ik was niet naar Maia gegaan. Te laf? Of te sterk? Ik ging liever voor het laatste, maar een van mijn stemmetjes schreeuwde treiterend dat ik te laf was. Dat ik beter dood kon, maar dat het laf was op zelfmoord te plegen. Plotseling hoorde ik een zachte ting. Ik keek naar mijn bed, daar kwam het vandaan. Mijn mobiel lag daar op. Een pijnlijke gedachte spookte door mijn hoofd. Zou er iets mis zijn met Maia? Zou het een fout zijn, dat laatste bericht en zou ze... Zou ze toch dood... Trillende vingers omklemden mijn mobiel. Met grote angst keek ik op het schermpje. Die ene naam, die naam die elke seconde door mijn hoofd tolde stond op het scherm, met daaronder:
Long time no see. Zin om eens af te spreken? Er is zoveel gebeurd. Mijn hart maakt een sprong maar mijn keel knijpt samen. Ze wist het niet. ze wist niet wie haar dit had aangedaan. Ik. Geen enkel recht had ik om nog te leven, maar het enige wat ik nu wilde was leven, bij Maia zijn en haar omhelzen, voelen dat ze er was en zorgen dat ik niks had gedaan. WELKE SUKKEL HAD DE TIJDMACHINE NOG NIET UITGEVONDEN!! Ik staarde nog steeds naar mijn mobiel.
Meteen belde ik Maia. Zenuwachtig ijsbeerde ik door mijn kamer. De piepjes waren irritant. FUCK ze nam niet op. Ik rende naar de badkamer, plensde water in mijn gezicht en keek naar mijn onrustige, maar toch knappe gezicht. Meteen snelde ik naar mijn kamer en belde weer.
Langzaam gingen de piepjes over.
Piep.
Piep.
Neem op Maia, please, ik weet niet wat ik wil zeggen maar neem op, ik wil je horen...
[en nu moet ze wel opnemen natuurlijk hea ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Daniel Cameron Vartanian

'Daniel, niet doen. Ik ben het maar.'
De kalme, vredige stem van Ellie zorgt er enigszins voor dat mijn handen iets ontspannen en de gehaaste blik langzaam uit mijn ogen verdwijnt. Het was niet mijn bedoeling geweest om zo te reageren, maar het leek alsof het een soort tweede natuur was geworden ; waarbij ik mezelf probeerde te beschermen door alles af te slaan en niets te dicht bij mezelf te laten omdat het me hoogstwaarschijnlijk alleen maar zou kunnen kwetsen.
'Ik ben hier niet alleen als gezelschap. Niet zoals die ene avond, die mooie avond. Maar ik mis je, jou, je dansen, je aanwezigheid. Ik was bang, bang dat je weer zou hervallen. Waarom doe je dit? Waarom maak je jezelf kapot?'
Na de woorden die Ellie zachtjes had uitgesproken klem ik mijn kaken strakker op elkaar. Geconfronteerd worden met mijn eigen fouten was niet altijd een van mijn sterkste punten geweest en eerlijk gezegd had ik geen flauw idee hoe ik op haar zou moeten reageren. De waarheid was dat ik zelf nog niet eens wist waarom ik het allemaal deed ; waarom ik mezlef zo afsloot van de werkelijke wereld en mezelf verloor in de drank en in de drugs. Het was een onderdeel geworden van mijn leven, iets wat ik iedere dag deed en waar ik niet zonder leek te kunnen. Het vrije, onbezorgde gevoel dat rond mijn hoofd spookte op het moment dat ik drank of drugs binnen had gekregen was zo verslavend dat ik niet zonder leek te kunnen ; zonder mijn medicijnen begon ik mezelf te verliezen in de werkelijkheid en kon ik niet meer onderscheiden wat er echt en nep was.
'Mag ik deze dans van u? Mag ik deze dans van u?'
Het moment waarop Ellie me ten dans vroeg, tweemaal, leek in mijn gedachten razendsnel achter elkaar plaats te vinden. Echter, de noten van de muziek vertelden mij dat er hoogstwaarschijnlijk een heleboel tijd tussen had gezeten - een ding waardoor ik mezelf er weer van bewust was dat ik alles door elkaar begon te halen en niets meer objectief kon zien. Nog steesd met aangespannen spieren krul ik mijn armen dan op rond Ellie's lichaam, volg geroutineerd de passen van het toneelstuk en zorg ervoor dat we samen compleet opgaan in de dans. Wanneer de laatste noten wegsterven en er enkel en alleen een lichte deuntje ontstaat laat ik mijn hoofd zakken ; zodat mijn voorhoofd op Ellie's haren terecht komt. Mijn armen klem ik steviger rond haar lichaam terwijl mijn schouders voor een kort moment een schokkende beweging maken.
'Omdat ik dan geen rekening hoef te houden met de werkelijkheid,' fluister ik dan zachtjes.

•

Maia O'Pry
Mijn droom is hetzelfde als alle andere nachten. Ik dans. Ik val. Ik dans. Ik val. Zelfs in mijn droom weet ik dat het een kwestie van tijd is tot ik revalideer, maar het duurt me allemaal te lang. Het beeld verandert. Ik ben niet langer in een danszaal, maar ik zit thuis aan de eettafel. Recht tegenover me zit Ellie. Ik haat haar. Ze heeft Daniel gekust. Ik haat Daniel. Ik weet dat ik altijd ontzettend lullig tegen Daniel deed, maar diep van binnen was ik gewoon bezorgd. Hij en ik zien de dansgroep allebei als familie en we willen ze beschermen. Zo wil ik ook Daniel beschermen, maar ik zal hem nooit kunnen beschermen zoals hij deed bij mij. Hij en Ellie hebben mijn leven gered, letterlijk.
'Ga weg, Ellie,' kreun ik zachtjes, half slapend en half wakker. Het is echter niet Ellie die me wakker houdt, maar het trillen van mijn mobiel.
'Hallo?' ik realiseer me dat ik vergeten ben te kijken wie er belt en kijk snel op mijn scherm. Mijn hart maakt een sprong en mijn adem stokt als ik dé naam zie staan: Valerio.
'Valerio! Hey.' Ik wilde me zo graag groot houden, maar alle opgekropte emoties komen er ineens uit en hoewel ik mijn best doe mijn gehuil niet te laten horen, klinkt er toch een duidelijke snik in mijn stem.
'I-ik-' Ik weet niet wat ik moet zeggen, dat is het. 'Sorry, dat doen we opnieuw. Ik kan niet beschrijven hoe blij ik ben dat je belt. Er is echt veel gebeurd en het klinkt heel raar, maar ik mis je. Ik heb je nodig, Val.' Ik moet hem gewoon spreken, niet later, maar nu.

everything, in time

Valerio

Valerio! Hey.' Ik hoorde hoe ze struikelde over haar tranen en ze snikte, wat mijn hart brak.
'I-ik-' Ik ging zitten op mijn bed en wachtte. ‘Sorry, dat doen we opnieuw. Ik kan niet beschrijven hoe blij ik ben dat je belt. Er is echt veel gebeurd en het klinkt heel raar, maar ik mis je. Ik heb je nodig, Val.' Ik sluit mijn ogen en ik slik.
‘Maia...’ is het eerste wat ik zeg, zachtjes fluisterend met iets hees in mijn stem.
‘Maia, je weet niet hoe veel ik je moet vertellen. Ik moet veel vertellen, maar ik wil niet alles...’ ze zal er wel niks van snappen.
‘Een paar dingen; Maia, ik houd van je. Met alles. Nog nooit kon ik van iemand houden, ik snapte niet wat het was. Twee, wat ik je vertel als ik bij je ben, zal je niet geloven. En als je het gelooft, geloof je niet dat ik van je houd. Maar wat ik ook vertel, of zeg, of doe, Maia...’ Ik slik en ik haal mijn neus op. ‘Ik houd van je. Alles doe ik voor je, alles. Hoor je? Oké hier zal je wel niks van begrijpen, maar... Ik kom naar je toe. Ik ben er in vijf minuten. Tot zo.’ snel hang ik op, grijp mijn spullen en ren de trap af. Het gebonk van mijn ooms muziek klonk uit de woonkamer, maar ik ging niet naar binnen. Normaal gesproken had ik hem even een high five gegeven, maar vandaag niet.
Binnen vijftien seconden startte ik mijn motor en begon te rijden. Overal scheurde ik langs, om maar zo snel mogelijk bij Maia te zijn.


Ik wist dat hierna Maia mijn nooit. Nooit. Nooit meer zou willen zien, horen, voelen... Dat gaf niet echt een leuk gevoel en dus was ik er niet echt klaar voor. Maar ik wilde eerlijk zijn, haar vertellen wat ik was. Psychopaat. Maar ik ging er wat tegen doen. Dat wilde ik, ik kon het. Niet zonder Maia, dus het zou wel niet lukken want Maia zou me haten en me dood willen hebben, aan stukken gescheurd ergens vergeten in een hoekje.
En daar had ze groot gelijk in. Ik legde mijn spullen op mijn motor en begon te klimmen, richting haar raam. Nee, ik durfde niet aan te bellen, bang voor haar zusje of andere familie.
Zachtjes tikte ik tegen het raam. Ik schoof hem open, wat gelukkig kon vanaf buiten en klom naar binnen. Ik keek naar haar en ik smolt.
'Maia..' fluisterde ik zachtjes. Ik bleef staan en keek naar haar. Waarom kon ik niks terugdraaien? Dat ik niet nu haar 'moordenaar' was maar haar vriendje? Psychopaat zijn, ik haatte het.

[aangepast]

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 22:05 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Maia O'Pry
'Maia..' hoor ik hem zeggen. Mijn hemel ik houd alleen al van zijn stem. ‘Maia, je weet niet hoe veel ik je moet vertellen. Ik moet veel vertellen, maar ik wil niet alles... Een paar dingen; Maia, ik houd van je. Met alles. Nog nooit kon ik van iemand houden, ik snapte niet wat het was. Twee, wat ik je vertel als ik bij je ben, zal je niet geloven. En als je het gelooft, geloof je niet dat ik van je houd. Maar wat ik ook vertel, of zeg, of doe, Maia...Ik houd van je. Alles doe ik voor je, alles. Hoor je? Oké hier zal je wel niks van begrijpen, maar... Ik kom naar je toe. Ik ben er in vijf minuten. Tot zo.’ Ik begrijp hem niet, maar hij heeft al opgehangen. Ik kon er niet eens tussen komen en dus geen verduidelijking vragen. Nog even houd ik de telefoon aan mijn oor en luister naar de pieptoon, maar dan leg ik hem toch maar weg. Dear God, zij hij nu vijf minuten? Ik zie er niet uit. Mijn ik-ben-net-wakker-haar staat alle kanten op en ik draag geen make-up. Het frustrerende is dat ik mijn bed niet uit kan om het veranderen. Wel doe ik mijn lange haren in een paardenstaart met het elastiekje om mijn pols.

Niet veel later zit Valerio op de rand van mijn bed. Ik kan niets uitbrengen totdat hij mijn naam zegt. Dan breek ik.
'Het spijt me,' huil ik. 'Ik zie er niet uit, ik weet het, maar ik weet niet wie het gedaan heeft.' Ik doe mijn best om weer rechtop te gaan zitten en verplaats mijn kussen iets zodat het comfortabeler zit. Vervolgens veeg ik mijn tranen weg.
'Ik wilde eigenlijk niet huilen,' grinnik ik door mijn tranen heen voor ik stop met ze wegvegen. 'Ik ben zo blij dat je er bent. Kom, ik heb een knuffel nodig,' glimlach ik en steek mijn armen naar hem uit.

everything, in time

Valerio
'Het spijt me,' huilt ze. 'Ik zie er niet uit, ik weet het, maar ik weet niet wie het gedaan heeft.' Ze probeert beter te gaan zitten door de kussens te verplaatsen. Terwijl ze haar tranen wegveegt, dringt er tot mij door wat ik moet doen. Haar vanuit dit naar haat voor mij brengen. Kon ik dat?
'Ik wilde eigenlijk niet huilen,' grinnikt ze door haar tranen heen en ondanks alles verschijnt er een grijns op mijn gezicht. 'Ik ben zo blij dat je er bent. Kom, ik heb een knuffel nodig,' glimlacht ze en steekt haar armen naar me uit. Waarom hield ik zo veel van haar? Ik boog me naar haar toe en omhelsde haar, ik probeerde haar geen pijn te doen, niet nog meer, dus ik zorgde dat ik haar niet pijn deed aan haar wonden.
'Maia, je ziet er niet niet uit, niet voor mij in ieder geval.' Misschien was dit wel de laatste keer dat het kon dus ik drukte zachtjes en heel even mijn lippen op de hare, licht en kort.
Ik keek haar aan en het liefst had ik mezelf neergeschoten.
'Maia, ik moet je wat vertellen... Ehm.. Ik eh... Ik ben p... Als ik dit zeg, ga je me haten dus bereid je voor. Ik ben psychopaat.' Dat was er uit, nu de rest nog. Misschien was dat niet nodig.
'En nu je...' Ik was een man, ik huilde niet. Val, niet huilen. 'Nu je dit weet kan je misschien wel bedenken dat ik...' Ik haalde mijn neus op maar ik huilde nog steeds niet. 'Dat ik de enige persoon op aarde ben die het recht niet heeft om te leven.' Mijn ogen keken naar iets wat niet Maia was, zodat ik de pijn van haar niet zou hoeven zien, hoeven voelen. Ik bereidde me voor op het ergste, dat ze totaal out zou gaan, me probeerde aan te vallen en te roepen dat ze me nooit meer wilde zien, maar misschien was het wel nog erger als ze in shock was en niks kon uitbrengen... Ik verwachtte alles, van shock tot woedeaanval, terwijl ik me in mijn leven nog nooit zo verschrikkelijk had gevoeld.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Sorry als deze korter is, zit nu op mijn iPhone.

Maia O'Pry
Tot mijn grote genoegen buigt Valerio zich voorover om me te knuffelen en ik voel zelfs vluchtig zijn lippen op de mijne. Plaats ze terug, denk ik smekend. Ik open mijn ogen weer, die ik voor een kort ogenblik dicht had gedaan. Hoe kan ik nu zoveel van iemand houden die ik nog maar net ken?
'Maia, je ziet er niet niet uit, niet voor mij in ieder geval.' Ik glimlach vertederd en wil wat zeggen, maar hij is blijkbaar nog niet klaar met spreken en dus wacht ik braaf en geduldig mijn beurt af.
'Maia, ik moet je wat vertellen.' Hij stottert wat en ik kijk hem afwachtend aan. Wat is er zo belangrijk dat hij het me nu direct moet vertellen? Kan het niet wachten tot morgenvroeg, ik wil nu gewoon genieten van zijn aanwezigheid en ons samenzijn.
'Als ik dit zeg ga je me haten dus bereid je vast voor. Ik ben psychopaat.' Ik val stil en staar hem emotieloos aan. Wat is dit nu weer? Psychopaat... Hij?
Val schijnt het er moeilijk mee te hebben, maar nog steeds praat hij door: 'En nu je dit weet kan je misschien bedenken dat ik de enige persoon ben die het recht niet heeft om te leven.'
Zijn ogen glijden de kamer rond, kijken overal naar toe behalve naar mij. Ik weet niet wat ik voel, wat ik moet zeggen.
'Is dit een grap?' sis ik dan. 'Want ik vind het een slechte. Het is niet grap- Val, kijk me op zijn minst aan!' Ik pak zijn kin vast en dwing hem zo naar me te kijken. Dan laat ik hem los en zorg ervoor dat ik weer rustig ben voor ik verder praat.
'Dit kun je niet maken, zo'n grap. Alsjeblieft, ik heb een klote tijd en ik heb je nodig als zeer goede vriend, als steun, niet als lolbroek. Mijn vermogen tot lopen is voorlopig weg, ik kan niet dansen en ben dus sowieso uit de race voor de rol van Odette, mijn lichaam zit onder de littekens en ik heb ruzie met Ellie, mijn zusje. Ik heb al meerdere geruchten over jou gehoord en zelfs Ellie verdenkt je van...dit. Maak het alsjeblieft niet nog erger.' Ik kijk hem met smekende oven aan en bijt op mijn lip. Wat een slecht moment voor zo'n misselijke grap.

everything, in time

(Ik ook op iphone)
Valerio
'MAIA HET IS GEEN GRAP, was het maar een grap...' Ik huil nu. Voor het eerst dat ik mij kan herinneren, rollen er tranen over mijn wangen.
'Maia, ik heb je leven verpest, je dit aangedaan. Zeg tegen me dat ik weg moet gaan, dat he me haat, dat ik mezelf moet vermoorden... Ik doe het allemaal. Je bent te perfect om met mij om te gaan.' Ik kijk haar aan. Was het maar een grap. Was het maar grappig dat ik verslaafd was aan mensen vermoorden. Ik blijf in haar ogen kijken, wachtend op haar reactie die waarschijnlijk erger zou zijn dan wat ik dacht, alhoewel mijn gedachtes al erg genoeg waren.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ellie O'Pry
Als ik Daniel dan eigenlijk ik beweging krijg, blijft hij als een plankje. Maat toch danst hij, al is het maar om mij plezier te doen. Ik ben hem daar dankbaar om, ook als de muziek al weggestorven is. Maar de manier waarop zijn armen rond mijn schouders en rug gekruld zijn, zet de tijd stil. Onverwacht, als de muziek helemaal weg is, legt hij zijn voorhoofd op mijn hoofd. Hij spant zijn armen nog een klein beetje meer aan en fluistert dan: 'Omdat ik dan geen rekening hoef te houden met de werkelijkheid.' Ik houd mijn adem in en probeer dit gevoel zo goed mogelijk vast te houden. 'Soms is de werkelijkheid beter dan je eigen gedachten,' mompel ik. 'Daarbij, drugs is niet de enige manier om even te ontsnappen aan de realiteit die op dat moment toch negatief is. Je kan ook lezen, of dansen. Dat laatste helpt me vooral. Als ik even wil ontsnappen aan thuis, aan Maia's situatie. Of jouw kus, die deed me ook zweven en alles vergeten.' Met korte pasjes loop ik naar de stereo en leg Het Zwanenmeer op. 'Voor mij ben jij nog steeds prins Siegfried.'

[ bericht aangepast op 27 feb 2013 - 13:28 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
'MAIA HET IS GEEN GRAP!' schreeuwt hij waardoor ik een beetje achteruit deins. Het andere kussen in mijn bed pak ik in mijn armen en klem het tegen mijn buik.
'Was het maar een grap.' Valerio huilt en ik voel medelijden, iets wat ik niet zou moeten voelen, maar ik kan het niet helpen. Mijn hoofd kan gewoon nog niet omvatten dat Valerio de dader is. Dat kan niet. Ik hou van hem en hij houdt ook van mij.
'Maia, ik heb je leven verpest, je dit aangedaan. Zeg tegen me dat ik weg moet gaan, dat je me haat, dat ik mezelf moet vermoorden. Ik doe het allemaal. Je bent te perfect om met mij om te gaan.' Te perfect? Heeft hij wel eens gekeken, ik zie er niet uit!
'Ik ben misselijk,' zeg ik zacht en ik weet dat ik lijkbleek ben nu. Waarom moet dit mij nu overkomen? De enige aan wie ik dacht steun te hebben, is juist de oorzaak van dit alles. De kamer draait en ik sluit mijn ogen in een poging tot rust te komen. Poging mislukt. In blinde paniek grijp ik naar de prullenbak en leeg mijn maag daarin. Met de rug van mijn hand veeg ik mijn mond af en kijk voorzichtig op naar Valerio, mijn ogen betraand.
'Waarom?' vraag ik met een gebroken stem. Alles trilt, niet alleen mijn stem, ook de rest van mijn lichaam.
'Ik begrijp het niet, ik dacht- ik, ik dacht dat er iets uit zou kunnen komen. Jij en ik. O God. Ik heb Daniel .. En Ellie.' Ik ben boos op hen geworden omdat zij Valerio beschuldigde. Ik was sowieso al boos op Daniel omdat hij Valerio in een kwaad daglicht wilde stellen, maar hij had dus gelijk. Ik voel me zo vreselijk schuldig.
'Verdwijn.' Mijn stem is hard en koud, maar mijn hart breekt. Ik wil Valerio wél zien. 'Je hebt mijn hele leven verpest. VERDWIJN! GEK!' Het liefst zou ik in zijn armen kruipen en huilen, maar als hij verslaafd is aan moorden en ik ben niet dood... Ben ik dan wel veilig?
'Ik wil je nooit meer zien.' Dat laatste zeg ik niet uit angst, maar uit verdriet. Het zal me pijn doen om hem te zien, wetende dat hij gevaarlijk en niet goed voor me is. Juist hetgeen wat ik nodig heb, mag en kan ik niet hebben.

everything, in time

Daniel Cameron Vartanian

'Soms is de werkelijkheid beter dan je eigen gedachten. Daarbij, drugs is niet de enige manier om even te ontsnappen aan de realiteit die op dat moment toch negatief is. Je kan ook lezen, of dansen. Dat laatste helpt me vooral. Als ik even wil ontsnappen aan thuis, aan Maia's situatie. Of jouw kus, die deed me ook zweven en alles vergeten.'
Ellie weet het voor elkaar te krijgen om zich zachtjes uit mijn armen te trekken ; terwijl ik ze nog meer heb aangespannen dan voorheen, enkel en alleen door de woorden die ze zojuist heeft uitgesproken. Bij zo'n beetje alles wat Ellie doet en zegt wordt ik weer terug getrokken naar een aantal dagen geleden, de dagen die ik eigenlijk uit mijn leven zou willen verbannen ; wat helaas nooit of te nimmer zou gaan gebeuren. Hoogstwaarschijnlijk deed ze het niet expres, ze weet dondersgoed hoe ik mezelf nu voel - ook al is dat maar een klein beetje van hoe ik me werkelijk voel van binnen - en zou het me nooit aan doen om het alleen maar erger te maken. De beginnende tonen van het Zwanenmeer klinken vervolgens door de danszaal, waardoor ik verbaasd met mijn ogen knipper en mijn blik opnieuw op Ellie richt.
'Voor mij ben jij nog steeds prins Siegfried.'
Zonder te aarzelen trek ik Ellie naar me toe, waarbij ik mijn spieren continu af- en aanspan - terwijl ik foutloos onze routine begin te dansen. Opnieuw voel ik de lichte waas in mijn gedachten wegtrekken, wetend dat het dansen daar de oorzaak van is, waardoor er een onbezorgde glimlach op mijn lippen verschijnt. Op verschillende momenten heb ik gedacht dat dansen net zo'n uitwerking op me heeft als drank of drugs ; het maakte me zweverig en zorgde ervoor dat ik in een eigen wereldje terecht kwam waar niemand me aan kon raken of me zou kunnen kwetsen. De werkelijkheid was harder, ieder moment zou ik weggerukt kunnen worden uit deze vredige dans wereld en weer opnieuw op de keiharde feiten gedrukt worden.
Mijn handen sluiten zich rond Ellie's dunne heupen - die nog dunner lijken dan voorheen - waardoor ik haar soepeltjes in een kort lift boven mijn hoofd til en haar langzaam via mijn borst naar beneden laat glijden. Op het moment dat onze gezichten op gelijke hoogte hangen valt mijn glimlach weg, boor ik mijn blik strak in de hare en klem mijn kaken weer op elkaar. Het korte plofje wat volgt geeft aan dat Ellie's voeten zachtjes op de grond zijn gekomen, waarmee ook de laatste noten weer wegvallen. Kort haal ik een hand door mijn haren en sluit mijn ogen, Ellie had gelijk gehad ; dansen was zo veel beter...

•

Ellie O'Pry
Als Daniel me in zijn armen neemt en de routine inzet, ben ik voor heel even bang dat hij me hij me zal fijnknijpen. De glimlach die op zijn gezicht ligt, ik kan de echtheid ervan niet peilen, spreekt boekdelen. Hij geniet, en ik heb moeite met het volgen van zijn feilloos uitgevoerde passen. Als hij me, voor de finale, de grond in heft, glimlach ook ik breed. Totdat hij me tot op ongeveer ooghoogte laat zakken en zijn blik verstrakt. Zijn kaken klemt hij op elkaar, om de realiteit tussen zijn kiezen te verbrijzelen. 'Je moet ophouden met jezelf zo op te spannen. Het maakt me, ten eerste bang en ten tweede dans je veel soepeler als je een beetje van de rust en vrolijkheid die hier hangt in je hoofd laat. Sluit je niet zo af, want ook al je nu hier, toch mis ik de echte Daniel.' Voorzichtig ga ik op mijn tenen staan, om een zachte, vluchtige kus op zijn lippen te drukken. Vervolgens leg ik een plaatje op waarop we ook een 'routine' deden. De beat is echter de rode draad in het liedje, dus veel romantisch komt er niet bij kijken. De muziek start. 'Het is dansen of je leven.' Ik glimlach en houdt mijn handen als een pistooltje. Vijf, zes, zeven, acht. Ik zet de dans in, en vergeet even alle zorgen.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

'Je moet ophouden met jezelf zo op te spannen. Het maakt me, ten eerste bang en ten tweede dans je veel soepeler als je een beetje rust en vrolijkheid die hier hangt in je hoofd laat. Sluit je niet zo af, want ook al ben je nu hier, toch mis ik de echte Daniel.'
De vederlichte kus die Ellie tegen mijn lippen drukt zorgt ervoor dat het geluid in mijn oren begint te suizen en er opnieuw een zwarte waas voor mijn ogen schuift, waar ik met moeite onderuit weet te worstelen. Het gevoel dat door mijn onderbuik raast laat mijn hele lichaam gloeien ; ik weet dat het lang geleden is omdat ik mijn oude leven achter me heb gelaten, maar de verlangens en de gevoelens zijn er nog altijd. Het is niet zo dat het per sé om Ellie gaat, het gaat gewoon om het gevoel van een vrouw, een meisje ; iemand bij me ...
'Het is dansen of je leven.'
Ellie richt haar handen in de vorm van een pistooltje naar mijn borst, waardoor er een zacht gegrinnik uit mijn keel omhoog komt zetten en ik mijn hoofd schud. Die kleine weet me telkens weer op te vrolijken - net als Stan - hoe diep het gat ook is waar ik mezelf in bevind. Gefascineerd kijk ik toe hoe ze haar dans inzet en na enkele passen weet ik hem mezelf te herinneren. Opnieuw stap ik zonder te aarzelen met Ellie mee de dans in, laat onze lichamen rakelings langs elkaar glijden en voel mezelf weer licht in mijn hoofd worden. Naarmate de muziek op het einde langzamer gaat trek ik Ellie dichter tegen me aan, maak de dans intiemer door elke emotie er uit te persen in onze bewegingen. Langzaam sterft de muziek vervolgens weg, terwijl wij geëindigd zijn bij de grote spiegelwand. Met mijn rug tegen het koele glas laat ik mezelf - met Ellie nog steeds in mijn armen - naar beneden glijden, zodat ze uiteindelijk op mijn schoot beland en er een gelukzalige glimlach rond mijn lippen speelt.
'Bedankt kleine,' glimlach ik dan zachtjes.

•

Ellie O'Pry
Eerst staat Daniel stil, maar als de beat hem de verleiding te verleidelijk maakt, stapt hij met een vrolijk sprongetje de routine in. Even glimlach ik, om me vervolgens weer op de dans te concentreren. Aangezien de pasjes net dat tikkeltje boven mijn petje uitstijgen, moet ik moeite doen om elke beweging mooi afgerond klaar te krijgen voordat ik verder kan gaan met de volgende, waar ik net evenveel moeite moet voor doen. De beat verplicht me dan nog eens om mijn dansmentaliteit aan te passen, omdat de bewegingen bruter afgemaakt worden dan in het klassieke dansen dat ik gewoon ben. Alles bijeen, plus het moordende tempo, zorgt ervoor, dat ik me uiteindelijk geheel buiten adem in Daniels armen laat glijden. Ik had gevoeld hoe hij steeds dichter en dichter bij me kwam dansen, en had de aanwezigheid van zijn lichaam bemerkt met elke cel die mijn lichaam bevatte. 'Bedankt kleine,' zegt Daniel met een glimlach, als hij, met zijn rug tegen de ijskoude spiegel, op de grond zit. 'Graag gedaan,' glunder ik. Het zalige gevoel dat ik ervaarde toen zijn handen, zelfs op dit lied, rond mijn heupen, schouders en benen gleden, heb ik deze keer wél kunnen houden. 'En, ik moet eerlijk zijn, dat was een prachtig staaltje dansen, Daniel.' Ik ben me er erg van bewust dat ik nota bene op zijn schoot zit, iets wat ik na alles, niet had verwacht. Als mijn ademhaling weer enigszins normaal is, kan ik me weer op de realiteit concentreren, omdat de zaal niet meer in muziek gehuld wordt. Het opgetrokken rookgordijn is verdwenen, de realiteit staat voor mijn neus. Een dilemma scheurt me in tweeen.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

'Graag gedaan.'
Ellie's glunderende gezicht is op dit moment goud waard voor mijn gevoel, waardoor ik nog langer in de roes blijf hangen die het dansen me heeft gebracht. Gelukzalig glimlachend leun ik met mijn achterhoofd tegen de ijskoude spiegel, die in fel contrast lijkt te staan met mijn gloeiende lichaam. Fladderend lijken mijn handen over Ellie's rug heen en weer te bewegen ; zonder hem daadwerkelijk aan te raken, of in ieder geval vederlicht met mijn vingertoppen. De vergelijking tussen drank en dansen komt weer in me opzetten dankzij het gelukzalige gevoel wat binnen in mijn borst lijkt te branden, totdat Ellie opnieuw begint te praten.
'En, ik moet eerlijk zijn, dat was een prachtig staaltje dansen, Daniel.'
Grinnikend schud ik mijn hoofd en trek Ellie's tengere lichaam wat dichter tegen mijn borst. Niemand uit de dansgroep wist precies hoeveel dansen voor mij betekende, hoe lang ik het al deed en hoe vaak ik wel niet oefende om al mijn bewegingen piekfijn te krijgen. Milenka had zo haar vermoedens, ze had me verschillende keren laten weten dat het niet zomaar kon om zoveel vooruit te gaan als ik alleen maar bij de lessen van de dansgroep zou dansen. Ze wist donders goed dat ik in mijn vrije tijd bijna continu aan het dansen was, al was dat op mijn studentenkamer of in de discotheek ; dansen kon overal.
'Ik zit vol verrassingen. Je zal vaker van me versteld staan.'
Mijn stem klinkt hees, maar enigszins opgewekt doordat de roes nog steeds niet uit mijn lichaam is verdwenen. Het fijne gevoel dat door mijn hoofd spookt wil ik voor geen goud kwijt. Daardoor concentreer ik mezelf op de geur van Ellie's haren die vermengd is met het hout van de zaal van de dansvloer, wat ook een gevoel van 'thuis komen' aangeeft.
'Ik dans niet alleen als ik hier ben, ik dans overal ; thuis, op mijn werk, in de discotheek...'
Glimlachend denk ik even aan mijn leven - aan mijn vorige leven - waardoor ik zachtjes zucht en mijn hand weer over Ellie's rug laat gaan. Dansen was echt mijn leven.

•