Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

|Waar beginne we?|

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

|Waar we gestopt zijn.|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

|Dan kan ik niet meer doen dan wachten. haha|

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Daniel Cameron Vartanian

‘Danieeeeel?’
Glimlachend richt ik mijn blik zijwaarts, terwijl ik – net op tijd – met het witte servetje de chocoladesnor van Stan’s gezichtje veeg voordat hij zijn gehele shirt zou vervuilen. Nadat we een wedstrijdje ‘straaljagerpiloot’ hadden gespeeld, had ik voorgesteld om een ijsje te gaan halen, wat met een luid gejoel was ontvangen. Op dit moment zaten we op de trap van de danszaal, in de stralende zon – Stan met chocolade ijs, ik met aardbeien ijs. De koelte van het ijsje had ook de koelte in mijn eigen gedachten en lichaam terug gebracht. Mijn gedachten waren op dit moment ver weg verwijderd van het ziekenhuis en alles wat zich daar zojuist had afgespeeld – terugdenken aan die momenten was op dit moment het laatste waar ik op zat te wachten. Ironisch genoeg zou ik maar moeten accepteren dat er geen dingen normaal konden gaan in mijn leven, wat ik er ook aan probeerde te veranderen – mensen gingen hun eigen gang, zagen de verandering van mij niet, waardoor ik weer terug viel in het gat waar ik zowat in leefde. Stan was op dit moment het enige gedeelte wat goed ging, hij zorgde voor de glimlach rondom mijn lippen en het feit dat ik daadwerkelijk wat van mezelf probeerde te maken, ook al kwam dit ook gedeelte uit mijzelf. Zuchtend schud ik mijn hoofd kort waarna ik mijn blik weer terug op Stan richt, die me met grote, afwachtende ogen zit aan te kijken.
‘Ja, klein chocolade monster?’
Het zachte gegiechel laat me glimlachen, terwijl ik opnieuw met het – niet zo witte – servetje langs zijn mond ga.
‘Waarom ben je weggegaan uit het ziekenhuis? Die mevrouw Callie was erg aardig, je had het toch zo vaak over haar in de speeltuin? Dan zei je allemaal lieve dingen, maar nu was je helemaaaaal niet lief hoor!’
De glimlach op mijn gezicht verandert langzaam in een droevige blik, waar Stan niks van meekrijgt en me afwachtend aan blijft kijken. Zijn kinderlijke gedachten en de manier waarop hij tegen de volwassen dingen aan begint te kijken bevalt me voor geen ene meter, maar ik kan er niets aan veranderen. Alleen kinderen kunnen de dingen zien zoals ze daadwerkelijk zijn, je met je neus op de feiten drukken en dat allemaal met een grote, stralende glimlach op hun gezicht en een chocolade ijsje in hun handje. Stan was oplettend, hij had me horen praten over Callie aan de telefoon tegen een van mijn beste vrienden – die ik vreemd genoeg wel vertrouwde – en hij had in het ziekenhuis ook opgemerkt dat ik redelijk van slag was geweest door wat ik had gezien en direct op een manier had geïnterpreteerd. Uitleg was daarom nodig – in zijn wereldje – het maakte hem van slag en hij zou de enige zijn die dat op de man af kon vragen zonder rood te worden van schaamte of zijn ogen neer te slaan omdat hij bang is voor een antwoord.
‘Ik ben geschrokken, Stan. Ik had gehoopt dat … Dat dingen anders waren gelopen.’
Zuchtend schud ik mijn hoofd opnieuw, terwijl ik mijn blik op de voorbij razende auto’s richt en voorzichtig terugglijd naar het ziekenhuis, de dingen die ik heb gezien, de dingen die ik heb gehoord en de dingen die ik heb gedaan. Alles was een grote ophoping van mijn ‘oude ik’ die de laatste weken ondergedoken heeft moeten zitten doordat ik zo graag wilde veranderen. Stressvolle situaties of verrassingen waren schijnbaar te heftig voor me om onder ogen te zien, dus schakelde ik direct op mijn verdedigingsmechanisme.
‘Jij wilde mevrouw Callie’s handje zeker vasthouden? Dat snap ik wel, ik zou ook wel met haar willen trouwen, ze heeft mooie schoenen!’
Zachtjes knik ik, terwijl mijn ijsje met een boog in de prullenbak naast ons beland.
‘Dat heeft ze inderdaad Stan. Dat heeft ze inderdaad.’

•

|Ik ben trots op jullie. (: |

[ bericht aangepast op 6 feb 2013 - 20:25 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

(Btw, maken we nu een tijdssprong dat iedereen uit het ziekenhuis is (zoals Shooters post) of moet ik nog reageren op Jon en op welke reactie dan? Die ene voor de "discussie" of die ene er middenin zeg maar? Maakt mij namelijk niet echt uit, maar ik denk dat het eerste het handigst is?)

Happy Birthday my Potter!

(Oké, ik kies zelf wel. Misschien komt er dan weer wat meer leven :') )

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Met meer kracht dan eigenlijk nodig was, zette ik alle boeken die de afgelopen dagen door mijn kamer verspreid hadden gelegen terug in de kast. Telkens als er eentje de achterkant raakte, hoorde ik een doffe bonk. Het was dan ook een wonder dat er nog geen boze moeder in mijn deuropening was verschenen. Ze wilde mij blijkbaar met rust laten in verband met de gebeurtenissen van de afgelopen tijd, hoewel Maia vandaag wel wakker was geworden. Eigenlijk was ik ook pas net terug uit het ziekenhuis en had er nog geen woord over gezegd tegen mijn moeder. Ik had het gevoel dat wat er allemaal met mij gebeurde haar zaken niet waren. Vroeger zou ik altijd alles wat er in mij om ging aan haar vertellen, maar tegenwoordig deed ik dat niet meer. Zou wel bij de leeftijd horen.
Toen alle boeken opgeruimd waren, liet ik mijzelf languit op mijn bed vallen. Een diepe zucht ontsnapte mijn lippen, terwijl ik naar het spierwitte plafond staarde. Wat nu? Ik moest mijn excuses binnenkort in ieder geval aanbieden aan Ellie en Daniel. Ik had mij niet zo terug mogen trekken en eigenlijk was ik ook best wel boos op mijzelf. Het was dan ook super vreemd geweest dat Jon niet boos was. Hij moest eigenlijk wel boos op mij zijn. Ik was zijn beste vriendin en hij had niks aan mij gehad. Hij had het boost van iedereen moeten zijn!
Ik veerde overeind en begon mijn schattige blauwe schoentjes uit te doen, gevolgd door de rest van mijn kleren. Het was nog niet zo laat en eigenlijk had ik nog een halve dag voor mij. Hier blijven liggen piekeren had geen zin en ik kon ook moeilijk wéér gaan lezen. Die veel te lieve kleren moesten uit en ik moest gewoon iets anders aan. Daarna zou ik wel één van mijn vriendinnen bellen om iets leuks te gaan doen. Even lekker al dat Jon-gedoe vergeten, aangezien alles rondom hem op het moment nogal verwarrend was en even helemaal losgaan.
Uiteindelijk hing mijn haar los langs mijn gezicht en waren mijn benen gehuld in strakke zwarte jeans. Daarboven droeg ik een simpel rood topje, waarover ik straks mijn dunne zwarte jasje zou doen. Anders was het wel heel koud. Snel maakte ik mijn rode Allstars vast en griste mijn mobiel van mijn nachtkastje. Na Claire, één van mijn beste vriendinnen, te hebben gebeld, stopte ik het toestel in mijn zak en liep de trap af. Ik had verder niet echt iets nodig: geld, ID en sleutels zaten ook al in mijn zakken. Ik riep mijn moeder nog even gedacht en stapte de deur uit. Tijd om weer te gaan leven in plaats van mijn neus in de boeken te verstoppen.
Gelukkig stond mijn fiets vooraan in de schuur. Mijn ouders fietsten amper, terwijl ik hem juist heel vaak gebruikte, waardoor hij meestal wel vooraan stond. Ik zette hem dan ook met gemak buiten, deed de schuurdeur weer op slot en sprong op het zadel. Het was ongeveer twintig minuutjes fietsen naar Claire, maar ik had het er wel voor over. Zij zou mij zeker weten niets verwijten en zou ook niet over dingen praten waar ik op dit moment niet over wilde praten. Dat soort dingen voelde ze altijd perfect aan.

Happy Birthday my Potter!

[Die tijdsprong lijkt me sowieso wel een goed idee, want er is in de tussentijd best veel gebeurd en als ik dat allemaal moet verwerken in mijn post, ben ik nog wel even zoet. Plus het is verwarrend voor me omdat er zoveel tegelijk komt. :'D
Ik vind de tijdsprong goed dus. En iedereen is dus gewoon ergens anders dan?]

everything, in time

[tijdsprong voor mij geen probleem (: ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

|Peeps, dit mag niet doodgaan! Ik schrijf zometeen een post met Ellie.|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

|Maia en Ellie zijn thuis.|

Ellie O'Pry
Mijn hand glijdt over het deurslot, de sleutel ontbreekt. De andere hand sluit zich tot een vuist, ik boor mijn nagels in mijn handpalmen totdat ik iets vloeibaars voel stromen. Zacht vloekend, op fluistertoon, veeg ik het bloed af aan mijn handdoek. Sinds het 'incident' in het ziekenhuis wordt ik constant in de gaten gehouden. Mijn ouders waren overbezorgd, die dag. Nadat ik de stapel tabletjes had meegesmokkeld naar de wc's, had ik het verstand niet meer om te stoppen met het toevoegen van de heerlijk verlichtende waas die zich voor mijn ogen en in mijn hoofd nestelde. Wanneer ik echt over de streep gegaan ben, weet ik niet meer precies, ik weet alleen dat ik me tegen de deur heb laten zakken en 'in slaap' gevallen ben. Sindsdien heb ik kamerarrest, alleen mag de deur niet op slot, opdat mijn ouders en met name mijn moeder, bang zijn dat ik me opsluit en mezelf iets aandoe. Mijn ouders brachten me, nadat ik weer een beetje bij positieven was, naar huis. Ondertussen is ook Maia weer thuis, maar met een tijdelijke beenverlamming, is het voor mij hetzelfde gebleven al wanneer ze in het ziekenhuis lag. Toen ik het hoorde, dat ik ze helemaal kwijt aan het spelen was, ook al zou ze, volgens de dokters wel weer revalideren, ben ik ingestort. Huilend ben ik in mijn bed gekropen en heb mezelf in slaap gewiegd. Daniel, Maia, mijn ouders. Alles lijkt in 't honderd te lopen. Maar toen ik wakker werd, zat mijn vader op de bedrand. Ik heb gehuild, gezegd dat het mijn fout was. Mijn vader stelde me gerust, het was niet mijn fout.* Ik probeer de herinneringen uit mijn hoofd te schudden en glip mijn kamer uit. Maia's deur staat op een kier. 'Maia?' fluister ik. Geen reactie. Met mijn vingertoppen duw ik de deur verder open en kruip dan bij Maia in bed. Het voelt allemaal zo vertrouwd, zo warm aan.
'Het spijt me zo. Ik hou van je.'


*

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
Ik lig op mijn rug in mijn bed, starend naar de rolstoel. Ik weet dat er een hele grote kans in zit dat ik weer zal kunnen lopen, maar het duurt me te lang. Dit gevoel is gewoon te machteloos en dat irriteert me mateloos. Mijn ogen glijden van de rolstoel naar mijn kast, waar eerder een spiegel hing. Deze heb ik echter kapot gegooid omdat ik mezelf er niet in kon of wilde zien. De littekens zijn nog niet genezen. Het ergste van alles vind ik echter dat ik nog steeds niet weet wie het gedaan heeft. Ik heb hier en daar wat opgevangen over Valerio, maar hij kan het niet zijn. Hij geeft om me. Zelf heb ik echt geen idee, ik kan me die hele avond niet meer herinneren. Ik pinkt een klein traantje weg. Ik kan de machteloosheid niet aan.
'Maia?' hoor ik ineens de herkenbare stem van Ellie luisteren. O nee, ik wilde niet dat ze me zo zag. Ik reageer niet en kantel mijn hoofd snel naar de muur zodat het lijkt alsof ik slaap. Aan het gekraak van de deur hoor ik echter dat Ellie toch binnenkomt en ik wil schreeuwen dat ze weg moet, me met rust moet laten, maar wanneer ze bij me in bed kruipt en zegt dat het haar spijt en dat ze van me houdt, kan ik niets anders dan me weer omdraaien en haar in mijn armen sluiten. Hierbij verstop ik mijn gezicht wel in haar haren, nog altijd bang dat ze van me vandaan zal rennen als ze me ziet.
'Het is niet jouw schuld,' fluister ik hees omdat ik mijn best doe niet te huilen. Dat mag je nooit zeggen, hoor je me? Nooit. Ik hou van je, Ellie liefje.' Ik laat mijn vingers door haar zachte, blonde haren glijden en sla de deken beter over ons heen.
'Blijf je hier vannacht? Ik wil niet alleen zijn nu.'

everything, in time

Ellie O'Pry
'Het is niet jouw schuld, dat mag je nooit zeggen, hoor je me? Nooit. Ik hou van je, Ellie liefje.' Ze haalt haar vingers door mijn haar. 'Blijf je hier vannacht? Ik wil niet alleen zijn nu.' Ik slik. 'Mama en papa zullen me hier niet laten, denk ik,' fluister ik. De heesheid, veroorzaakt door het halvelings gehuil is me niet ontgaan. 'Maar ik zal mijn best doen, ik zal me gedragen.' Voorzichtig glimlach ik, de schermer die invalt zal mijn gekrulde mondhoeken echter verbergen. Verbergen, net zoals Maia's haar doet met haar gezicht. 'Ik ben niet bang van je, Maia. Zelfs nu blijf ik onvoorwaardelijk veel van je houden. Zelfs nu iemand je dit heeft aangedaan.' Tranen maken zich klaar voor de afdaling, maar ik slik ze weg, vecht ertegen. 'Omdat je Maia blijft. Ik hoor het in je stem, ik zie het in je zeldzame glimlach. Ergens diep in jou zit Maia nog steeds. De Maia die Odette zou dansen dit jaar.' Mijn stem klinkt niet vast, heeft verdacht veel weg van gefluister, maar ik wil Maia tonen dat ik de woorden ook kan uitspreken zonder regelmatig getril of overslagen. 'Het is wel mijn schuld, Maais. Ik had nooit moeten contact zoeken met Daniel. Hij verpestte het gewoon. Ik haat hem.' De zacht smeulende gloed die zich eerst in mijn stem bevond, verandert in een steekvlam, die aan de inktachtige hemel likt, als ik Daniels naam uitspreek. De wrok die ik voor hem koester sinds zijn gelach aan het ziekenhuis, is nog niet zachter geworden, integendeel. Ik heb Maia in de steek gelaten, omdat ik iets voor hem voelde. In ruil daarvoor lachte hij me gewoon uit en zorgde ervoor dat ik me naïef voelde. 'Ik heb me laten meeslepen door hem. Ik liet je in de steek voor die idioot. Ik liet je in de steek.' Ik verlies het gevecht tegen de tranen, en het verdriet verstevigt zijn manschappen door ook golven van gesnik door me heen te laten gaan. Sinds de kus met Daniel, heb ik mezelf eerder een slet gevonden dan iets anders. Op dertienjarige leeftijd is het niet netjes te staan kussen met iemand die zoveel ouder is. Het ergste is dat ik ervan genoot, en dat ik er heimwee naar heb. Als ik eerlijk ben tenminste, ik zou die mening nooit echt uitspreken. ‘Ik heb met Daniel gekust,’ fluister ik zo luid ik durf. Maia heeft het recht de waarheid te weten, hoe erg ik het ook vind.

|Geen 1200+ woorden. Je zult het moeten stellen met een povere 416. |

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[Hahahaha, het gaat om kwantiteit, niet om kwaliteit dus je zit goed hoor!]

Maia O'Pry
'Mama en papa zullen me hier niet laten, denk ik,' fluistert ze. 'Maar ik zal mijn best doen, me gedragen.' Ik grinnik even, al weet ik bijna zeker dat onze ouders Ellie wel laten blijven als ik erom smeek. Mijn ouders kunnen me de laatste tijd niets meer weigeren. Aan de ene kant altijd handig natuurlijk, maar aan de andere kant zou ik willen dat ze me gewoon als Maia zouden behandelen. Ik kan het medelijden horen in hun stemmen en dat vind ik vreselijk. Ik ben niet zielig.
'Ik ben niet bang van je, Maia,' zegt Ellie dan waardoor ik uit mijn gedachten gehaald wordt en mijn adem even in houd. Het lijkt wel alsof ze mijn gedachten leest.
'Zelfs nu blijf ik onvoorwaardelijk veel van je houden. Zelfs nu iemand dit je heeft aangedaan. Omdat je Maia blijft. Ik hoor het in je stem, ik zie het in je zeldzame glimlach. Ergens diep in jou zit Maia nog steeds. De Maia die Odette zou dansen dit jaar.' Ik schud mijn hoofd. Hoe kan iemand met haar leeftijd al zo verstandig zijn.
Ze praat verder en ik luister stilletjes naar haar woorden, tot ze begint over Daniel en het feit dat ze hem gekust heeft. Eerst ben ik woedend op Daniel, maar ik weet ook dat een kus van twee kanten komt. Mijn maag draait zich om bij het beeld dat die twee kussen. Om heel eerlijk te zijn voel ik me weldegelijk verraden door die twee en vooral door Ellie, ze weet hoe ik over Daniel denk.
'Dat was een hele grote fout van je, maar volgens mij heb je er zelf al genoeg van geleerd. Weet je, ik ga er niet eens boos om worden.' Toch laat ik Ellie wel los en draai me weer op mijn rug.
'Ik was niet meer in de race om Odette te spelen. Al niet meer vanaf het moment dat ik de zaal uit liep. Ik heb mijn eigen kansen verpest.' Dan wordt mijn stem heel zacht en sissend. 'Voor niets. Voor een fucking kus. Ellie, ga weg. Ga!' Het laatste word gil ik weer en ik duw haar van me vandaan.

everything, in time

Ellie O'Pry
'Dat was een hele grote fout van je, maar volgens mij heb je er zelf al genoeg van geleerd. Weet je, ik ga er niet eens boos om worden. Ik was niet meer in de race om Odette te spelen. Al niet meer vanaf het moment dat ik de zaal uit liep. Ik heb mijn eigen kansen verpest. Voor niets. Voor een fucking kus. Ellie, ga weg. Ga!' Maia wisselt fluisteren en gillen af en eerst heb ik niet door waarom. Pas als ze gilt, merk ik dat ze wilt dat ik opzout. Mijn pupillen verwijden zich als ze me wegstuurt. Ik laat me uit het bed duwen, maar ga gewoon tegen de rand zitten, met de tegelvloer die mijn achterwerk koud maakt. 'Jij hebt ook gekust met die Valerio van je.' Ik heb geen idee of et waar is, maar ik ben op zoek naar tegenargumenten. Al zou het misschien het best zijn als ik gewoon wegging. Jammer genoeg, ben ik daar te eigenwijs voor. 'Ik zou nog durven wedden dat hij je bijna vermoordt heeft.' Ik kan haar gezicht niet zien, zij kan mijn gezicht niet zien. Even overweeg ik om haar te vertellen over mijn droom. Mijn droom, die het beeld van een vrijende Maia en Daniel op mijn netvlies brandde. Heel even maar twijfel ik. 'Die nacht, toen Daniel me meenam naar zijn huis, droomde ik over je. Over jou en Daniel. Ik hoef niet uit te leggen wat jullie deden, ik hoef er geen tekeningetje bij te maken.' Venijn maakt mijn stem scherp. 'Ik was verplicht te kijken. Ik was stikjaloers. Niet dat ik behoefte had aan jullie praktijken, ik was gewoon jaloers op jou. Omdat jij Daniel wél rond je vinger had kunnen winden. Ik heb toen dingen gezien, die ik absoluut niet gezien hoefde te hebben.' Ik sta op. Maia staart me in de ogen. Ik heb nood aan bevestiging. 'Kijk me in de ogen. Kijk me in de ogen en zeg dat je niets voelt voor Daniel, noch dat je gekust hebt met Valerio.' Vanaf de laatste klanken mijn mond uit zijn, heb ik er spijt van.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28