Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

'Kan er dan niet beter iemand met Ellie naar het ziekenhuis om te informeren hoe het gaat? Misschien weten de dokters al meer en als dat nog niet zo is, hoor je het in ieder geval wel gelijk als ze het weten,' oppert Callie voorzichtig, waardoor er plotseling een golf van respect en bewondering door mijn lichaam trok. Op het moment dat ik mijn hoofd ophief om naar haar te kijken zie ik dat ze naar Ellie loopt om haar te troosten, waardoor het gevoel van respect en bewondering alsmaar groter lijken te worden. Het feit dat Callie zich zo rustig kan houden terwijl er iets verschrikkelijks is gebeurd maakt het even dat ik mezelf verbaasd over haar, niet wetend dat ze dat in zich zou hebben.
'Dat is een goed idee, Callie,' hoor ik Milenka vervolgens rustig zeggen. 'Daniel, neem jij Ellie mee naar het ziekenhuis, als jij dat ook goed vindt Ellie,' laat ze er dan achteraan volgen terwijl ze even naar Ellie kijkt en ik mijn handen onwillekeurig tot vuisten bal. Wanneer Milenka een paar stappen buiten de groep zet en me voorzichtig wenkt stap ik zonder te aarzelen op haar af, waarna ik vervolgens met een gebogen hoofd voor haar blijf staan. De blik op Milenka's gezicht - die ik vanuit mijn ooghoeken al had gezien - zei me genoeg, ze wist onderhand precies hoe ik in elkaar stak en eiste hierdoor een uitleg. 'Ik eh - heb zo'n mijn vermoedens over ...' begin ik dan zacht fluisterend, terwijl ik uit mijn ooghoeken Jon even onze kant op zie kijken waardoor ik direct mijn kaken op elkaar klem. Wanneer ik uitspraken ging doen waar ik de waarheid niet zeker van wist zou heb kunnen zijn dat ik daar flink voor zou gaan boeten, die Valerio had meerdere ongure vrienden rondlopen en met hem zelf zou ik ook voor geen goud ruzie willen hebben. 'Ik moet het nog even uitzoeken,' mompel ik dan snel tegen Milenka, waarna ik haar even met natte ogen aankijk. 'Kan Jon niet beter met Ellie mee, hij heef zijn motor hier dus zijn ze er veel sneller en ik wil dat bloed uit mijn kleren,' fluister ik dan met een gebroken stem.

•

Milenka Popova
Ik keek hem recht aan. Ik wilde geen leugens horen. Dit was bij mij erg hard binnen gekomen, hoe koel bloedig ik het ook leek op te vatten. Ik wilde weten wat hij allemaal wist. Ik luisterde naar hem. Hij bleef dingen voor me achterhouden. Zijn ogen zijn nat, maar ik wilde niet dat hij dingen achter hield, vooral omdat ik het voorgevoel had dat hij zo erg in de penarie kon komen erdoor. Ik draaide mijn hoofd even naar Ellie, Jon en Callie. "Jonathan? Kan jij Ellie naar het ziekenhuis brengen op je motor? Dat is namelijk het snelst." Ik draaide me weer terug naar Daniel. Hij was bijna 2 koppen groter, maar toch was ik zelfverzekert genoeg om overwicht af te dwingen, al deed ik het nu wat suptieler dan normaal. een huilende Daniel wilde ik namelijk echt niet hebben. "Daan. Ik wil niet dat je dit gaat uitzoeken. Hou je asjeblieft gedijst. Als je dat niet kan als je in je studentenkamer mag je bij mij blijven. Maar doe niks stoms. Ik kom je niet uit de bak halen als je echt iets stoms in je kop haalt." Ik meende dit. Hij kon altijd bij me aankloppen voor hulp, maar als hij echt iets zo ergs had gedaan dat hij de bak in zou draaien mocht hij het zelf uitzoeken. Dit zei ik vooral omdat ik bang was dat hij Maia zou gaan vergelden als hij degenen in zijn handen kreeg van wie hij vermoedde die Maia had neergestoken. Ik wilde er niet aan denken. Ik zou het er wel weer uitdansen, maar nu moest ik er voor mijn leerlingen zijn en Daniel uit de problemen houden. Meer kon ik niet doen.

Bowties were never Cooler

Daniel Cameron Vartanian ||

'Jonathan? Kan jij Ellie naar het ziekenhuis brnegen op je motor? Dat is namelijk het snelst.' Inwendig slaakte ik een grote zucht van opluchting nadat Milenka deze woorden had uitgesproken, waardoor ik voor een kort moment kon ontspannen. Ellie was wel de laatste waar ik op dit moment mee in een ruimte zou willen zitten, nadat ze het enige wat ik ooit had gekoesterd - mijn ouders - zo'n beetje naar het laagste van het laagste had gedegradeerd. Het was niet de schuld van mijn ouders geweest dat ze me hadden afgestaan; als ze me hadden gehouden was ik waarschijnlijk half dood gegaan van de honger en kou, op deze manier probeerden ze me nog steeds een normaal leven te bieden, iets wat ze zelf nooit hadden kunnen doen.
'Daan, ik wil niet dat je dit gaat uitzoeken. Hou je alsjeblieft gedeist. Als je dat niet kan als je in je studentenkamer zit, mag je bij mij blijven, maar doe niks stoms. Ik kom je niet uit de bak halen als je echt iets stoms in je kop haalt,' laat Milenka er dan even later achteraan volgen. De toon in haar stem vertelde me dat ze er geen grappen over wilde maken, ik wist precies wanneer ze serieus was en geen tegenspraak duldde; en omdat zij een van mijn grootste voorbeelden was kon ik niets anders doen dan knikken en zachtjes 'ja' fluisteren. Of ik mijn belofte na zou komen zou ik nog moeten zien, ik zou in ieder geval wat rond gaan vragen om meer achter Valerio te bekijken en het ook aan de politie vertellen; ik zou alles op alles zetten om degene die Maia dit had aan gedaan te pakken, maar daarvoor moest ik eerst mezelf weer op de goede baan krijgen.
Zuchtend liep ik naar de trap die naar de ingang van de danszaal leidde, en liet me vlak achter Callie - die nog bij Ellie stond - op de trap zakken. De rode vegen op mijn shirt staarden me dodelijk aan op het moment dat ik mijn hoofd boog, waardoor ik direct mijn ogen dichtkneep en haast onhoorbaar het deuntje van het Zwanenmeer begon te neuriëren, in een poging om rustig te worden. Callie's geur werd naar me toegeblazen door de opzettende wind en vreemd genoeg hielp dat nog extra, waardoor ik langzaam mijn ogen openden voordat er nog een laatste traan op de tree tussen mijn voeten drupte.

•

Milenka Popova
Ik glimlachte een beetje. Niet uit vreugde, maar gewoon omdat ik het fijn vond dat Daniel naar me luisterde. Ik opende de danszaal. Ik draaide op de ballen van mijn voeten in de deuropening. "Wie wil dansen mag. Wie het liefst naar huis wil gaan mag ook." Mijn eigen danspartner was naar me toe komen lopen. "Ik moet hier blijven. Ik kan ze niet alleen laten na dit nieuws." Hij knikte. Ik liep naar binnen en verwisselde mijn gympen weer voor spitzen. Ik wilde alles eruit dansen. "Blijf je hier?" vroeg ik verbaast toen mijn danspartner hetzelfde deed als ik. Hij knikte. "Jij hebt ook iemand nodig en we kunnen net zo goed hier oefenen als daar. Ik hoorde de jongen in de gang het Zwanenmeer neuriën, en daarbij voegend wat ik over hen van je heb gehoord, hoe weinig het ook is, denk ik niet dat het veel uitmaakt als we hier oefenen." Ik knikte en zette de muziek op. Het verdrietige stuk waar het lijkt of Odile de prins van Odette afpakt. We waren de vrolijke stukken aan het oefenen geweest, maar daar voelde ik nu echt niet naar, hoe goed ik ook probeerde mijn emoties te verhullen. Mijn hoofd bleef gebogen terwijl mijn voeten hun plaatsen vonden. Ik voelde Phillip's handen op mijn zij. Het voelde goed en veilig. Ik sloot mijn ogen en liet hem mij van achter leiden. Alles moest eruit en huilen deed ik niet. Zeker niet in de buurt van mensen.

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 15:29 ]

Bowties were never Cooler

Jonathan Hojem McBright
Mijn maag keerde zich in een keer om toen ik hoorde wat er was gebeurd. Ik steunde tegen de paal aan en sloot mijn ogen. Godverdomme. Maia neergestoken en in het ziekenhuis, Ellie hier snikkend met een nogal ongemakkelijke Callie en Daniel die zo te zien niet alles had verteld wat hij wist.
'Jonathan? Kan jij Ellie naar het ziekenhuis brengen op je motor? Dat is namelijk het snelst.' zei mevrouw Popova. Als er iets was wat ik niet wilde is nu weg gaan hier, veilig bij anderen en wetend dat hen niet ook wat zou overkomen. Maar ik kon dit niet weigeren. Waarom Daniel niet ging, was mij een raadsel maar ik zou het kunnen bedenken. Ik zei niks, maar ik liep richting Callie en Ellie en knielde bij ze neer.
'Ellie, zal ik je naar het ziekenhuis, naar Maia, brengen? Op de motor zijn we snel.' Ik wendde me even naar Callie en keek haar aan met de blik die alles zei. Waarom? Wie? En misschien was mijn angst ook te zien. Mijn angst dat de moordenaar, of moordenaars, het op nog meer meisjes hadden voorzien en nu misschien Callie wilden aanvallen. Zouden die dronken mannen...? Dit was vast ook te lezen in mijn blik en ik keek haar bijna smekend aan. Ik wilde iets zeggen, maar wat... Pas goed op, Let op... Uiteindelijk zei ik niets. Ik probeerde de blik van Daniel te vangen. Er was iets gebeurd. Ik bedacht me dat ik het ook niet wilde weten ook en mijn ogen gleden weer naar Ellie. 'Kom je mee, of...? Ik zal echt goed opletten. Je hoeft niet bang te zijn dat er ook maar iets gebeurd.'
Terwijl ik hoopte dat dit waar was beet ik op mijn onderlip, sloot mijn ogen en hoopte dat dit allemaal niet gebeurd zou zijn.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ellie O'Pry
Daniel die huilde. Mijn schuld. Callie die me troost. Mijn schuld. Mevrouw Popova die er kalm uit ziet. Past niet echt in het rijtje, maar mijn schuld. Jon die me naar het ziekenhuis wil/eigenlijk niet wilt brengen. Mijn schuld. Maia die in het ziekenhuis lag. Mijn schuld. 'Als, als, alleen als je wilt,' fluisterde ik toen Jon me aanbood mee te gaan. Ik raapte mijn zak van de grond. Heel even, maar heel hevig, wilde ik aan Mevrouw de vraag stellen of Maia Odette mocht dansen. Een totaal misplaatste vraag. Want zelfs al overleefde Maia dit, was de kans dat ze echt weer zou kunnen dansen heel erg klein zijn. Héél erg klein. Dus de vraag zou mijn naïeviteit [hoe the f*ck schrijf je dat??!] alleen maar benadrukken. Nu wilde ik naar Maia, zo snel mogelijk. Maar Daniel zat in de weg. Hield ik van hem? Weet ik veel, dit was nieuw. Had ik hem gekwets? Ja, ik wist niet eens wie, wat of waar zijn ouders waren. Laat staan waarom Daniel nu zo moest leven, ik was ervan overtuigd dat dat niet zijn keuze had. 'Daniel? Het spijt me echt.'

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

Voor een aantal minuten lang staar ik naar het perfecte rondje tussen mijn schoenen, veroorzaakt door de ene traan die mijn ogen had verlaten. Enigszins verbaasd over het feit dat ik het nog in me had om zo ver tot binnen in me iets te voelen, voelde het op de andere manier ook warm en vertrouwd; alsof dit de enige plaats op de wereld was waar ik mezelf kon zijn en waar ik zoveel mogelijk emoties los kan laten zonder mezelf er ook maar een moment voor te schamen. De aanwezigheid van Jon en Callie had een heleboel goed gemaakt; voor zo ver zij wisten kon ik soms behoorlijk onuitstaanbaar zijn, maar vanaf mijn eerste moment bij de dansgroep had ik een ontzettende bewondering gehad voor die twee; enkel en alleen omdat ze zo zeker en standvastig in het leven stonden en alle kansen aangrepen alsof dat het laatste was wat ze konden doen.
Nadat ik mijn hoofd langzaam had opgericht zie ik dat Jon naar Ellie loopt en voorzichtig aan haar vraagt of ze mee gaat naar het ziekenhuis; ik zou die gozer op dit moment wel op mijn blote knieën willen bedanken. De blik waarmee hij vervolgens naar Callie kijkt bevestigd ook mijn angsten; de angst dat het nogmaals zou gebeuren, dit maal bij een andere persoon uit mijn 'familie'. Direct hijs ik mezelf - met enige moeite - overeind en verstop de emoties van mijn gezicht even achter mijn masker, dat maar weinig mensen door kunnen breken. Standvastig en iets breder dan ik eigenlijk ben ga ik vervolgens naast Callie staan, terwijl ik Jon even indringend aankijk en hem een licht knikje toewerp. Niemand zou nog aan mijn andere familieleden komen.
'Daniel? Het spijt me echt,' hoor ik Ellie's zachte stem dan vervolgens zeggen, waardoor ik even een dodelijke blik op haar werp door het masker dat over mijn gezicht is getrokken. Opbrengen om mijn gezichtsuitdrukking te veranderen kon ik niet, dan zou mijn masker weer opnieuw breken en zouden de emoties op verschillende manieren vrijkomen. Hopelijk begreep Ellie het, ik wilde niet boos op haar zijn; niet op dit moment in ieder geval. 'Callie, wacht je mee binnen?' fluister ik dan zachtjes, terwijl ik mijn blik iets zachter op Callie werp.

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:31 ]

•

|| Ik zit hier te huilen omdat Ellie zo een bitch is geweest. Ze kwetste Daniel. En omdat Maia bijna dood is. En omdat mijn moeder uien bakt. :*] ||

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[Maar liefje toch, Maia leeft! *spoilers*]

everything, in time

|| Fuck you, Shooter! Ik zit midden in de woonkamer, en nu zit ik hysterisch te huilen... ||

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

|| Hahahahahaha, sorry poepsie! ||

•

Calliope ‘Callie’ McDroozy

'Ellie, zal ik je naar het ziekenhuis, naar Maia, brengen? Op de motor zijn we snel.' Ik keek op en merkte dat na de conversatie tussen mevrouw Popova en Daniel de conclusie was getrokken dat Jon Ellie het best naar het ziekenhuis kon brengen. Mijn blik kruiste die van mijn danspartner en ik kon haast horen wat hij ermee bedoelde. Het eerste wat mij eraan opviel was de angst en het waarschuwende gedeelte dat daaraan verbonden zat, ik moest oppassen. Ook zag ik de vragen, vragen die ook door mijn hoofd spookten. Daar kon ik hem echter niet mee helpen, dus knikte ik onopvallend en gaf hem op deze manier aan dat ik hem geheel begrepen had.
'Kom je mee, of...? Ik zal echt goed opletten. Je hoeft niet bang te zijn dat er ook maar iets gebeurd.' Ik glimlachte om de woorden van Jon en keek afwachtend naar Ellie. Ik vroeg mij af wat er in haar hoofdje omging. Wat dacht een kind waarvan net de zus was neergestoken? Ik had geen idee. Mijn leven had nooit zoveel dramatische wendingen gehad en ik had dus ook geen ervaring met de pijn en het verdriet dat ik nu zo krampachtig probeerde weg te stoppen. En die pijn en dat verdriet was waarschijnlijk bij dit drie jaar jongere meisje nog tien keer erger.
'Als, als, alleen als je wilt,' fluisterde ze en ze pakte haar spullen van de grond. Met een treurige glimlach volgde ik haar bewegingen, terwijl ik merkte dat Daniel weer was opgestaan en nu de plaats naast mij in beslag nam. Mijn blik ging even naar hem en als dit niet zo'n vreselijke situatie was geweest, had ik het waarschijnlijk zeer amusant gevonden hoe erg hij mij aan een gorilla deed denken, zoals hij daar stond. Breed en beschermend. Ik voelde mij dan ook heel klein en breekbaar naast hem en moest de neiging onderdrukken om niet heel hard tegen de jongens te roepen ik net nog degene was geweest die die enge mannen van mij af had weten te slaan. Al was dat met woorden geweest.
'Daniel? Het spijt me echt.' Ik was mijn ontevredenheid over de overbezorgdheid opslag vergeten en keek verbaasd van Ellie naar Daniel. Er was iets gebeurd, maar wat? Joost mag het weten. Er ging een rilling langs mijn ruggengraat naar beneden bij het zien van Daniel zijn gezicht. Hij keek haast dodelijk naar Ellie en zei verder ook niks op haar verontschuldiging. Gelukkig verzachtte zijn blik, toen hij zich naar mij wende, want anders was ik waarschijnlijk achter Jon gesprongen of zo. Daar zag ik mijzelf nog wel voor aan.
'Callie, wacht je mee binnen?' fluisterde hij en ik knikte langzaam. Mijn ogen gingen weer naar Ellie en deed mijn best om geruststellend naar haar te glimlachen, in de hoop haar schuldgevoelens en angst een beetje weg te nemen.
'Het komt heus wel goed met Maia. Het komt allemaal goed. Ze is een vechter en hier slaat ze zich ook wel doorheen,' zei ik zachtjes en wende mij vervolgens naar Jon om hem met één blik duidelijk te maken dat ik niet de enige was die voorzichtig moest doen, maar hij ook. Iedereen moest voorzichtig doen en we moesten vooral goed op elkaar letten. We waren een team, een familie en dit mocht niet meer voorkomen. Nooit meer.

Happy Birthday my Potter!

Ellie O'Pry
Dodelijk. Verwijtend.Terecht. Verwoestend. Even schadelijk als een atoombom. Daniels blik priemt als een dolk door mijn lichaam, hart, hoofd. Ik sper mijn ogen open, zover mogelijk. Ze vullen zich met tranen, die dan als watervallen van mijn kaken stromen en mijn t-shirt doorweken. Ik wil schreeuwen; 'Fuck you Daniel. Weet ik veel wat jouw ouders met je gedaan hebben, weet ik veel wat jouw gebroken heeft. Maar die blik breekt me, van binnenuit.' Want dat is wat ik ben. Gebroken, gekwetst, vernederd. Ingestort als een kaartenhuis in volle wind. Ik ben mezelf aan het verliezen, glip als zand door mijn eigen vingertoppen. Alles rondom me is stuk, kapot. Maia, Daniel, de dansgroep. Maar ik, ik ben gesloopt. Onvoorstelbaar hard gesloopt.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

De kleine zucht die mijn borst verlaat wanneer ik Callie zachtjes zie knikken als antwoord op de vraag of ze binnen mee zal wachten totdat Jon is terug gekeerd valt op geen enkele manier tegen te houden. Van alle leden uit de groep is Callie altijd degene geweest waarbij ik me altijd op mijn gemak voelde, ook al wist ik dat ze mijn andere levenstijl totaal afkeurde en er het liefst niets over wilde horen. Op sommige momenten was ik verschrikkelijke jaloers geweest op Jon; door de band die hij met Callie had, waardoor ik meer met Maia en Ellie was gaan optrekken, als een soort afweringsmechanisme van mijn gevoelens.
Ellie keek me ondertussen met een gebroken blik aan, waardoor ik enkel en alleen mijn linkerwenkbrauw iets omhoog trok en vervolgens mijn blik op Jon richtte. 'Je kunt het beste binnendoor rijden, de snelweg zal potdicht zitten,' fluister ik zachtjes terwijl ik hem even dankbaar toe knik omdat hij degene is die Ellie naar het ziekenhuis gaat brengen om Maia te controleren, en niet ik zelf. Nog voor een laatste keer glijdt mijn blik naar Ellie; doods en vragend, waarna ik zachtjes op een fluisterende manier verder begin te praten; 'kom Callie, binnen is het warmer.' Mijn blik glijdt vervolgens door naar Callie, die nog steeds licht angstig naar Jon en Ellie staat te kijken, waardoor ik voorzichtig mijn hand op haar schouder leg en haar op die manier naar me toedraai. Mijn blik verzacht zichtbaar als ze haar ogen naar me opslaat en op de een of andere manier weet ik mijn mondhoek omhoog te trekken in een klein glimlachje. 'Jon weet wat hij doet,' fluister ik dan, terwijl ik haar licht dwingend de trap op begeleid.

•

(Rider -> Glucio)

Happy Birthday my Potter!