Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[ Oh mijn hemel. Ik voel me er vreselijk door. Zo raar om dit over je eigen personage te lezen, zonder dat je er iets aan kunt doen. Krijg er bijna zelfmedelijden van, ipv sympathie voor Maia hahah! ]

everything, in time

Daniel Cameron Vartanian ||

'Je bent geen rotjoch, je maakt gewoon vaak foute keuzes, waarvan ik niet kan ontkennen dat ik ze niet bepaald slim vind. En ik negeer mensen hun problemen in het algemeen. Eigenlijk ben ik gewoon een kritische bitch die alleen maar aan haar eigen dingen denkt, behalve dan bij mijn beste vriendin. Leef een beetje in mijn eigen wereldje, dus vat het vooral niet persoonlijk op. Normaal zou ik Ellie bijvoorbeeld ook niet getrootst hebben.'
Mijn gezicht draait zich naar Callie, terwijl er een ongelovige uitdrukking op verschijnt en ik even mijn wenkbrauwen optrek. Mijn spieren zijn ondertussen alweer wat ontspannen, enkel mijn handen zijn nog steeds standvastig tot vuisten gebald. Hoofdschuddend denk ik dan vervolgens na over een antwoord, omdat ik alweer - wat al vaker is gebeurd op deze avond - met mijn mond vol tanden sta en ik voor een kort moment uit het veld ben geslagen. Het bevalt me nog steeds voor geen centimeter, niemand wist me zo gemakkelijk uit het veld te slaan; echter het was Callie nu al een aantal keer gelukt - waardoor ik geen controle meer had over mijn emoties of mijn gedachten. Voor een kort moment schoot er woede en tegelijkertijd angst door me heen, omdat ik niet wist wat Callie met me aan het doen was en hoe ik erop moest reageren, totdat ik tot een verschrikkelijke conclusie kwam die ik zelf niet wilde geloven.
Opnieuw sloeg ik mijn ogen neer en voelde ik mijn wangen rood kleuren, waardoor ik ook mijn kaken strak op elkaar laat klappen. 'Je bent geen bitch,' mompel ik dan zachtjes, terwijl ik me weer omdraai naar het aanrecht, mijn mok in mijn handen neem en de complete inhoud achterover sla. De brandende pijn die het veroorzaakt doet me denken aan de brandende pijn van wodka, die echter niet zo lang blijft hangen als deze. Met een korte kuch open ik mijn ogen weer, terwijl ik even hap naar adem en vervolgens - licht voorover gebogen - mijn mok weer op het aanrecht zet. Binnen een aantal seconden ben ik omgedraaid en sta ik opnieuw enkele centimters voor Callie. 'Jij bent geen bitch,' herhaal ik dan zacht, terwijl ik mijn emoties weer toe sta om over mijn gezicht te glippen. 'Als er hier iemand aan zichzelf denkt ben ik het wel,' fluister ik dan zachtjes.

•

[@Anguish, dat snap ik het is vast heel erg vreemd. Jammer dat ik niets kan doen omdat Ellie niet reageert. Ik maak wel even een klein postje]
Jon Hojem McBright
'Mijn ogen blijven Maia in mijn hersenen ronddraaien. Ik word duizelig van het bloed dat op een van de lakens zit, de zacht trillende oogleden van Maia, haar wonden en de ziekenhuis lucht die met geen andere lucht te vergelijken is. Mijn maag probeert om het eten er uit te werken, maar ik houd het tegen. Ik kokhals en leun tegen de muur.
'Jongen, gaat het?' Ik knik terwijl ik naar de grond staar.
'Blijf bij Ellie, ik ben zo terug Ell.' Dankbaar kijk ik de verpleger aan die niets zegt over de nu al meer dan vijf verstreken minuten en haast me naar buiten. De frisse lucht doet me iets beter. Langzaam adem ik in en uit.
Mijn hand dwaalt naar m'n jaszak. Ik wist wat ik nu wilde. De anderen op de hoogte brengen. Zou ik Callie bellen? Of niet. Wachten tot straks?

[ik kan haar ook sms'en, mocht Callie dat fijner vinden. Of niets doen dat kan ook ]

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 21:59 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

(Nee, die sneeuw 0.0 Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik moet morgen like het eerste uur op school zijn en er is hier zojuist een flink pak sneeuw gevallen en er wordt nog meer voorspelt. Ik ben dol op sneeuw, maar ik moet morgen gymmen en dat is in een heel ander gebouw, dus ik kan serieus morgen zeker vier keer door die sneeuw gaan ploeteren... fml.
Maar ik ga nu dus slapen, aangezien ik heel vroeg mijn bed uit moet, wil ik op tijd komen.)

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Daniel keek mij ongelovig aan en ontspande zich weer voor een groot deel. Het was heel opvallend dat hij zich telkens weer aanspande en ontspande in een korte tijd, maar ik begon door te krijgen dat hij geen woede uitbarstingen had of zo en ik mij dus geen zorgen hoefde te maken. Hij zei alleen niks, wat mij op mijn lip deed bijten. Ik vroeg mij echt af wat hij nu allemaal dacht. Vooral toen hij zijn ogen weer neersloeg en zijn wangen rood kleurden werd ik nieuwsgierig. Zo had ik Daniel namelijk nog nooit gezien en eigenlijk had ik ook niet verwacht hem ooit zo te zien. Het paste gewoon niet bij het beeld dat ik van Daniel had.
'Je bent geen bitch,' mompelde hij. Ik keek hem lichtelijk verbaasd aan, vooral om het feit dat hij zei dat ik geen bitch was. Gister had ik niet eens de moeite genomen om Maia tegen te houden, terwijl ze bij de "familie" hoorde en dit soort dingen deed ik heel vaak niet. Ik hielp nooit als dat nodig was. Tenzij er extreme gevallen waren zoals dit, of als je mij bewezen had dat je alles voor mij zou doen. Ik deed dat dan namelijk wel terug, zo was ik dan weer wel.
Ik was zo met mijn eigen gedachten bezig, dat ik niet doorhad dat Daniel weer vlak voor mij stond. Toen ik zijn stem dus opeens heel zacht en dichtbij hoorde, verstijfde ik voor een tweede keer. 'Jij bent geen bitch. Als er hier iemand aan zichzelf denkt ben ik het wel.' Ik opende mijn mond om er een weerwoord op te geven, maar kon niet bepaald helder denken, nu deze jongen zo vlak voor mijn neus stond. Ik was helemaal niet gewend dat mensen zo dichtbij kwamen, maar een stap achteruit zetten ging ook niet, aangezien daar het aanrecht was. Ik bleef dus stokstijf stilstaan, durfde amper te ademhalen, terwijl ik Daniel recht aankeek.

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 22:17 ]

Happy Birthday my Potter!

(Whaha, perfect moment om gebeld te worden door Jon :') )

Happy Birthday my Potter!

[Wat K... voor je. Of ik hoop dat je sneeuwvrij krijgt, of dat je zonder veel moeite en ongelukken de dag overleefd Succes alvast en welterusten -ik ga ook slapen trouwens- of moet ik nog even een Jon belt callie post maken? Haha]

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 22:21 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Daniel Cameron Vartanian ||

Opnieuw stond ik even met mijn mond vol tanden op het moment dat Callie me recht in mijn ogen aanstaarde, zelfs op deze korte afstand die we op dit moment van elkaar hadden. Naar mijn ervaring was dit het moment dat veel meisjes braken, hun ogen neersloegen en zich vervolgens overgaven; maar Callie deed geen van deze dingen waardoor mijn bewondering voor haar steeds maar weer groeide. De drang om een stapje verder te gaan in dit proces - wat ik zo vaak had uitgevoerd tijdens het uitgaan om ervoor te zorgen dat ik om drie uur 's nachts niet alleen was - was ontzettend groot, maar ik wist dat ik op moest passen bij Callie, zij was niet zomaar een meisje dat ik kon gebruiken als middel om om drie uur 's nachts niet compleet uit mijn naad te gaan en zowat mijn halve kamer zou afbreken, enkel en aleen om het stomme feit dat ik 'alleen' was.
Alleen, schoot het even door mijn gedachten - terwijl ik direct aan de aankomende nacht denk, het feit dat ik om drie uur 's nachts inderdaad wakker zal worden en niemand naast me zal voelen liggen. Kort schiet er angst over mijn gezicht, gevolgd door woede en verdriet - niet wetend waarom ik degene was die met zo'n stompzinnige angst zat opgezadeld. Normaal gesproken had ik alles tegen Milenka verteld - die wist toch vrijwel alles van mijn verdorven bestaan, maar dit was iets geweest wat ik altijd voor me had gehouden en wat niemand wist. Op mijn verschillende pleeggezinnen na, die verschillende keren de politie had moeten bellen omdat ik op geen enkele manier te bereiken was en enkel en alleen dingen kapot kon gooien, stampen of breken.
Voor een kort moment zuig ik een volle hap lucht naar binnen, waardoor Callie's geur even in mijn neus dringt en de drang om haar mee te nemen om niet alleen te zijn nog groter wordt. Mijn ogen worden weer gitzwart als ik een stap achteruit zet en een van de voorraadkasten in de keuken open trek, waarvan ik weet dat hij gebruikt wordt voor oude kleren. Zonder er daadwerkelijk naar te kijken gris ik er een zwart vest uit dat ik aanschiet en tot mijn nek toe dichtritst. Verdomme, erbij blijven Vartanian, sis ik mezelf in mijn hoofd toe, waarna ik opnieuw omdraai naar Callie en met mijn rug tegen het blad van het aanrecht leun, mijn gitzwarte ogen nog steeds op haar gericht.

•

[Als Daniël gevoelens heeft voor Callie, heeft hij Ellie verkracht. ]

Ellie O'Pry
Jon probeert me te kalmeren. Hij slaagt daarin, totdat ik het kamernummer van Maia zie. Ik blijf staan. Mijn hoofd bonkt, ik zie wazig voor mijn ogen en een gil is zich aan het voorbereiden, ergens diep in mijn buik. Maar ik negeer dat alles en ga met mijn rug tegen de muur staan. De scherpe ziekenhuisgeur prikt in mijn ogen, maakt me misselijk. Uiteindelijk volg ik Jon toch naar buiten. Wat ik het volgende moment te zien krijg, overtreft mijn verwachtingen met kop en schouder. De drang om me om te draaien en weg te rennen wordt met elke tik, piep of zucht van een apparaat die op een of andere manier aan Maia vasthangt, groter. Waarom weet ik niet, maar om de een of andere reden, maakt dit beeld me veel banger dan mijn zus die in het portiek lag. Nu Maia lijkt te verdrinken in de zee van witte, golvende stof, lijkt het alsof ik elke hartslag weer opnieuw mijn grote voorbeeld, mijn zus, mijn alles, kwijtraak. Als Jon het niet meer uithoud, rent hij weg en laat mij dus alleen. Ben ik boos? Ik weet het niet. Maar ik moet hier blijven. Een vreemde aantrekkingskracht loodst me naar Maia's bed, die omrand is met ijzeren hekjes. Waarom?! Denken ze nu echt dat Maia er opeens zal uitrollen? Ik voel mijn bloed naar mijn wangen stijgen, en de tranen komen ook hoog te staan in mijn ogen. Met mijn vingertoppen raak ik het verassend koude dekbed aan. De verpleger zegt er niets op. Pas dan zie ik de man weer zitten. Hij zit er vriendelijk uit. Maar al sinds hij de woorden uitsprak, ben ik woedend op hem. 'Denkt u nu echt, dat Maia hierdoor zal komen? Ik twijfel niet over u medische zorg. Maar zelfs als ze dit overleeft, zelfs al mag ze over drie maanden naar huis, nooit zal ik mijn zus terugkrijgen. NOOIT. Hij heeft ze van mij afgepakt. Ik, godverdomme, ik ben haar kwijt. Nooit zal ze met een waardig evenbeeld naar zichzelf kunnen kijken. Nooit zal ze zich zonder schaamte in haar tutu vertonen. Nooit zal ze zich nog 100% op haar gemak voelen, zelfs bij mij. Ze zal zich sterk houden, maar vanbinnen zal ze keer op keer op keer breken als mensen haar aanstaren, met een blik in hun ogen die boekdelen spreekt. Nooit zal mijn zus nog een gelukkig leven kunnen leiden. En dat allemaal door de klootzak die haar dit aangedaan heeft.' Mijn stem trilt, alle woede van de voorbije twaalf uur vloeide uit mijn hoofd, handen, lichaam. Dat de mensen rust nodig hebben kan mij niet schelen. De woorden schalden over mijn lippen, de tranen stromen over mijn wangen.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[ Lieve mensjes. Ik heb een -volgens mij- eerlijk idee.
Als jullie nu eens allemaal op een moment aangeven dat jullie het goedvinden als we op "dat" moment doorspoelen, dan spring ik vanaf dat moment weer in. Dit kan bijvoorbeeld als je denkt dat er geen schot meer in zit, want mensen die niet in het ziekenhuis zijn, kunnen dan ook opnieuw ergens anders beginnen.
Dit is trouwens geen stille hint dat het nu, of morgen, moet gebeuren. Just an idea. ]

everything, in time

[ Ik vind het goed, eens zien wat de anderen ervan vinden. ]

[ bericht aangepast op 21 jan 2013 - 7:53 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[Ik vind het ook prima, maar we moeten wel op iedereen wachten]

Bowties were never Cooler

Sylvesti schreef:
[Ik vind het ook prima, maar we moeten wel op iedereen wachten]

everything, in time

[ik vind het best. Dat we dan in de danszaal of zo beginnen met spelen oid.
Wish me Luck, repetitie wiskunde waar ik denk ik alles van vergeet]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

(mee eens, maar dan moeten we wel even afspreken hoe de situatie nu is en hoe iedereen nu met elkaar omgaat en zo)

Happy Birthday my Potter!

|| Ik ben het er ook wel mee eens, dan wordt het direct weer een stuk spannender etc. We zouden een tijdsprong kunnen maken vanaf het moment dat iedereen weer thuis is - dus Jon zet Ellie af, Daniël zet Callie af & Milenka gaat met haar danspartner mee? Dat we daarna afspreken in de danszaal en dat Ellie het nieuws komt vertellen dat Maia wakker is geworden ofzoiets? ||

•