{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan

Nog steeds trillend keek ik toe hoe Tyler door het zand zwoegde en zijn mes in de Walker stak. "Gaat het een beetje?"
Pas toen die woorden tot me doorklonken kwam ik de realiteit. Ik bukte me om mijn mes op. Pas nu, nadat ik Tyler over mij verteld had en ik had gezien hoe hij zich voor me door het zand zwoegde, besloot ik hem meer in vertrouwen te nemen.
"J... Ja," stamelde ik, "Ik ben er niet bij vandaag. Ik euh... We gaan kip, nee dinges, maken. Niet?"
James, Nathan, Tyler, Rowan, Daryl... Het werd me alleemaal wat te veel. "Bedankt," mompelde ik er nog achteraan.
Terwijl ik doorliep naar het schip, keek ik achterom naar Nathan, om te zien of die nog wel volgde. Ik wilde hem in mijn armen nemen, hem knuffelen tot hij plat was en daarna nooit meer loslaten. Daarbij had hij, net zoals Tyler juist, mijn leven gered.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nathan Morgan
Terwijl Rebecca en Tyler al verder lopen probeer ik door het zand te ploegen met voeten die aanvoelen als lood. Rebecca kijkt achterom. Ik probeer haar een glimlach te schenken, maar die verdwijnt al snel als ik langs de onthoofde walker loop. Wat de inhoud van dat ding ook was, het loopt er nu uit. Ik loop er snel langs voordat mijn maag zich omdraait. Deze Apocalypse is echt helemaal niks voor mensen zoals ik. Ik kan niet eens tegen de geur of het aanzicht van zo'n afzichtelijk ding. Om in zo'n wereld te overleven heb je volgens mij puur geluk nodig. Bijna alles draait nog om geluk hebben. Dat ik daarnet die walkers overleefd had toen ik alleen was, had niet kunnen gebeuren zonder geluk. Dat ding had me bijvoorbeeld ook gelijk in mijn schouder kunnen bijten in plaats van op de grond trekken. Als ik er zo over nadenk heb ik de afgelopen twee dagen wel heel veel geluk gehad.

[Sorry voor de weinige posts de laatste tijd, maar ik ben nu niet thuis. Ik ga vandaag weer naar huis dus vanavond of morgen ga ik weer flink RPG'en met Daryl. ]

---

ars moriendi

[Yeah, stiekem mis ik Daryl al en ik kan ook al niet kijken, haha.]

---

Your make-up is terrible

[Treinpost, heuj]
Daryl Dixon
Terwijl ik zo voor de schappen sta, probeer ik me te bedenken hoe de wereld er uit zag voor alles veranderde. Waar was ik op het moment dat alles naar de hel ging? Ik schrik op als ik plots Rowan's stem naast me hoor. Ze klinkt kleintjes en voorzichtig. "Gaat het?" Nee, het gaat niet. Ik voel me verschrikkelijk. Sterker nog, ik kook van binnen dankzij het gevoel van onmacht dat ik zojuist bij mezelf heb opgeroepen. Ik grijp naar de paal van één van de schappen en wil hem naar de vlakte trekken. Iets in Rowan's blik houd me tegen. Ze lijkt een beetje angstig. Ik probeer me ondanks alles een moment lang in haar te verplaatsen en begrijp het. Als ik nu alles overhoop haal, zit dit tengere, zwakke meisje opgesloten met een beer van een vent die een net gevonden voorraad tot moes slaat omdat hij zijn woede nou eenmaal heel erg moeilijk onder controle kan houden. Vrij beangstigend. De gedachte daaraan en een blik in haar ogen zorgen ervoor dat ik alleen even stevig in het rek knijp voordat ik zucht en het laat gaan. "Sorry dat je dat moest zien," grom ik. Uitleg geven over het feit dat de woedeaanval ging over Merle? Niet besteed aan Daryl Dixon. Ik draai me naar haar toe maar staar naar de grond, niet goed wetende wat te doen. Onze relatie was een zeer gecompliceerde. Beide spreken we niet of nauwelijks over gevoelens, laat staan dat we ze laten zien. Praten was sowieso een issue voor mij. Daarnaast merk ik dat we beide een behoorlijke defensie om onszelf heen hebben gezet waardoor dichter tot elkaar komen gewoon hartstikke moeilijk is. Als we daar allebei al behoefte aan hebben, dan..

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 14:57 ]

---

ars moriendi

Tyler Grey

"J... Ja, Ik ben er niet bij vandaag. Ik euh... We gaan kip, nee dinges, maken. Niet?" zegt ze en ze loopt verder naar het schip als ze er nog een bedankje achter heft geplakt, ik volg haar en kijk net als haar even achterom naar Nathan, ik besluit even te wachten op de jongen. Hij heeft echt eten nodig, dat zie je zo.. Misschien wil hij zo wel even helpen met de konijnen, dan heeft hij ook wat te doen en zo moeilijk is het ook weer niet. En anders kan ik hem wel leren om vallen te maken. Even kijk ik naar het enorme schip, het zou behoorlijk wat gekost hebben om daar op mee te varen lijkt me. Iets wat ik nooit zou kunnen betalen en anders lijkt het me nog niets om op zo'n schip te zitten. Nu is het echter een ideale plek om te verblijven, ik kijk weer naar Nathan en als hij wat dichterbij is glimlach ik even naar hem. "Zin om zo te helpen met die beesten?" Vraag ik en even ik knik naar de twee konijnen in zijn hand terwijl ik langzaam door begin te lopen. Het zand in mijn schoenen voelt vervelend aan maar ik heb geen zin om ze nu uit te trekken aangezien ik er waarschijnlijk toch meteen weer zand ik schop.

Rowan Ava Carter

Hij lijkt mijn stem niet te hebben verwacht, maar reageert er ook niet op. Zijn hand grijpt naar de paal van het schap voor ons terwijl hij in mijn ogen kijkt. Ik bijt op mijn lip en staar terug naar hem. Hierna knijpt hij erin en laat hij uiteindelijk los met een zucht. Het lijkt alsof hij een grote hoeveelheid woede in zich heeft, maar dat er niet uitlaat met mij erbij. "Sorry dat je dat moest zien," gromt hij, maar dat is het dan ook wel. Geen uitleg, niets. Dat is hij me dan ook niet verontschuldigd. Ik zou het net zoals hem toch ook niet vertellen, zeker niet als het persoonlijk is. Dat lijkt het in ieder geval wel te zijn, ik ben niet meer bang dat hij boos op mij is. Hij draait zich wel naar mij toe, maar kijkt me niet aan. Hij staart naar de grond, op een machteloze manier. Wat aarzelend kijk ik naar de grote, brede gestalte van Daryl. Ik weet niet waarom, maar ik kan er niet tegen als ik het zo bij hem zie. Alsof hij zich traag een weg baant door de obstakels die ik op de weg naar mezelf gelegd heb. Hij weet ze vaak moeiteloos te omzeilen. Nou, als hij dat kan, verdient hij ook ernaar te behandeld worden. Hierdoor pak ik met mijn kleine, koude hand zijn grote hand vast, die van hem voelt een stuk ruwer aan dan die van mij. "Kom." fluister ik zacht, mijn adem stokt nog ergens vanwege de aanraking die ik zelf veroorzaak, maar ik ik wil het niet laten merken aan hem. Ik trek zachtjes aan zijn arm, zodat hij mee terug richting de poncho gaat en weer volledig binnen de kring van licht zal staan, niet in het vlakke schijnsel waar we nu zijn.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

Snel liep ik terug naar het lijk om mijn mes op te rapen. Het stond rechtop met de punt in het zand, precies zoals ik het losgelaten had.
"Zin om zo te helpen met die beesten?" hoorde ik Tyler nog aan Nathan vragen, toen ik ze voorbij liep. Ik glimlachte een kleintjes. Dan had hij toch iets te doen.
Maanden lang leek ik verdoofd te zijn geweest voor wat er met James gebeurd was, pas nu kwam de klap.
Ik versnelde mijn pas, tot ik ze terug ingehaald had en ik geïnteresseerd probeerde te kijken, terwijl ik hun gesprek volgde.
Het zand was aan de slijmerige drap die uit de Walker was gekomen blijven hangen, dus ik zou het waarschijnlijk voor de derde keer mogen gaan afwassen.
In mijn hoofd herhaalde ik de ingrediënten die we nodig hadden, maar volgens mij mochten we al blij zijn als we een beetje boter zouden vinden.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

['t Is een beetje door hier c:]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Jaa ik wacht op Swizzle haha]

ForbesBrooks schreef:
[Jaa ik wacht op Swizzle haha]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Sorry moest gisteren keihard leren voor proefwerk :') ]

Nathan Morgan
Nadat ze op me gewacht hebben loop Rebecca terug naar het onthoofde lijk om haar mes op te halen.
"Zin om zo te helpen met die beesten?" vraagt Tyler terwijl hij naar de konijnen in mijn handen knikt. Ik kijk hem even betwijfelend aan, omdat ik dat nog nooit gedaan heb, maar knik daarna. Daarna loopt Tyler weer verder. Ik wacht nog even tot Rebecca er weer bij is.
Misschien is jagen toch niet echt iets voor mij. Ik kan nog wel gewoon blijven doen wat ik vandaag deed. Huizen plunderen... Ik denk weer aan de twee flessen die ik in mijn tas heb zitten. Misschien wil Daryl ze wel hebben. Hij lijkt me daar wel iemand voor.
"Rebecca ik denk dat ik het morgen weer ga proberen, maar dan ga ik gewoon doen wat ik vandaag deed en dat is een huis plunderen. Mensen laten vaak nog best handige dingen achter," mompel ik terwijl ik geïrriteerd raak van het zand in mijn schoenen. Ik adem diep in, maar krijg daar gelijk spijt van als ik de geur in de lucht ruik.

Daryl Dixon
Terwijl ik naar de vloer blijf kijken, voel ik plots hoe mijn hand wordt vastgepakt. Verschrikt kijk ik op en zie ik haar aarzelend naar me kijken. Hoewel het donker is, zie ik dat haar ogen groter zijn dan normaal. "Kom," fluistert ze zachtjes. Mijn hart slaat een slag over, maar ik laat het allemaal toe. Ze trekt zacht aan mijn arm en leidt me terug naar de poncho en de kaarsjes. Als we samen gaan zitten, voel ik de warmte die de kaarsjes uitstralen plots een stuk beter. Alhoewel, dat kan ook liggen aan het feit dat ik het zelf ook wat warmer heb gekregen van de aanraking die ze plots veroorzaakt. Ik zie aan haar dat het een big deal voor haar is, en vind het daarom knap dat ze mijn hand vastgepakt heeft. Terwijl we zitten laat ik mijn hand in de hare liggen. Mijn woede is volledig weggeëbd. Voor het eerst in tijden voel ik volledige kalmte en intimiteit zich meester van me maken, en ergens maakt het me bang. Ik wrijf zachtjes met mijn duim over de bovenkant van haar kleine hand, die door mijn eigen hand nog kleiner lijkt. Het maakt me zenuwachtig, maar het feit dat onze handen nog altijd verbonden zijn, maakt het.. het juiste om te doen. Deze zeldzame, intieme situatie.. het is eng en prettig tegelijkertijd. Ik kijk op en strijk een pluk lang haar achter haar oor. Daarna kijk ik haar weer aan. Mijn hart maakt overuren.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Het komt gewoon door gisteravond, het komt allemaal door gisteravond. Daardoor weet ik wat hij kan zijn, in plaats van wat hij altijd is. Hierdoor heb ik zijn hand gepakt en mezelf over mijn eigen limiet geplaatst, in plaats van hem te laten gaan en wat hij dan ook nodig heeft te doen. Het verbaasd me enigszins dat hij zich gewoon door mij mee laat leiden, maar ik sta er verder niet bij stil. Het voelt vreemd om zo te zitten, terwijl hij mijn hand nog niet los laat. Ik ben ergens bang om hem weg te trekken en dit te verbreken. De stilte die er hangt, is niet meer zo ongemakkelijk, maar voelt voor mij toch iets drukkend aan. Als hij met zijn duim over de bovenkant van mijn hand begint te strelen - volgens mij is zijn duim bijna even groot als mijn hand - komt mijn ademhaling eerst schokkerig over mijn lippen heen. Als hij opkijkt, doe ik automatisch hetzelfde. Mijn ogen worden groter als ik zijn hand op me af zie komen, maar ik beweeg niet. Ik duik niet weg, hoewel deze mate van intimiteit echt beangstigend is voor mij. Het enige wat hij doet is een lok van mijn blonde, verwarde haar achter mijn oor strijken, maar het zorgt er mooi wel voor dat ik even vergeet hoe ik adem moet halen en slaat mijn hart volgens mij een aantal slagen over. Als hij me weer aankijkt, kan ik vooral alleen maar terug staren. Het geluid van de walkers achter de deuren vervaagd ondertussen en de rest word buitengesloten. Ik weet niet hoe ik erop moet reageren, ik voel me niet eens ongemakkelijk, maar wel angstig. Toch wil ik niet dat het moment ophoud. Terwijl ik in Daryls ogen kijk, probeer ik erachter te komen wat hij denkt, maar hij is blanco voor mij. Ik ben dan ook nooit de beste geweest in anderen lezen. Ik hoop maar dat de angst niet in mijn ogen af te lezen staan, want ik weet dat het alles kan verpesten. Uiteindelijk geef ik een zacht kneepje in zijn hand, omdat ik niet wil dat hij stopt met wat hij ook aan het doen is op het moment, maar woorden komen er toch niet uit.

---

Your make-up is terrible