{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
"Megan... M'n zusje." Er was een karige glimlach op zijn gezicht verschenen. Ik zou helemaal verscheurd worden als ik nu Nathan ook nog zou verliezen.
"Het spijt me," fluisterde ik zachtjes. Ik wist me niet echt een houding aan te geven. Over deze dingen praten was niet een van mijn specialiteiten.
Mijn vingers speelden nog steeds zachtjes met Nathans haar. Om een of andere reden maakte dat me rustig.
"Wie is James?" vroeg Tyler opeens.
Ik verslikte me in mijn eigen speeksel. Echt? Moest deze vraag nu komen?
Mijn handen verstijfden, net zoals de rest van mijn lichaam. Ik was hem een antwoord verschuldigd.
"Mijn verloofde." Ik wierp een treurige blik op de zee. Dankzij Nathan was ik hem nu even vergeten, maar nu was hij terug in mijn hoofd. Levendiger dan ooit. Ik kon hem voor me zien staan, kijkend naar de zonsondergang terwijl ik een foto van hem nam.
Ik keek op. Mijn camera zat nog in mijn tas. Ik had het apparaat al niet meer aangeraakt sinds dit alles.
Nathan haalde me weer uit mijn gedachten, waardoor ik even geschrokken opkeek en daarna glimlachte. "Ik ga nog niet alleen slapen. Het is voor later. Alsjeblieft."
"Je mag zo lang bij me blijven als je wil, Nathe. Dat weet je." Ik ging zachtjes achterover liggen. Voor het zand mijn hoofd raakte, trok ik de knot los en ik schudde mijn zwarte haren even uit.

[ bericht aangepast op 18 jan 2013 - 20:31 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik probeer mijn blik niet op hem te richten, maar hij glijd automatisch een paar keer terug door de oreo. Als hij op zijn rug gaat liggen, is hij ineens een stuk dichterbij mij, maar ik deins niet meer achteruit. Mijn hart begint wel spontaan van de spanning in een hoog tempo te kloppen, waardoor het lijkt alsof hij in mijn oren zit. Ik hoop maar dat hij dat niet merkt. Gisteravond is hij feitelijk veel dichterbij mij gekomen, waarom kan het nu dan niet gewoon? Lichamelijk is het niet eens zo erg als mentaal, dat hoort in ieder geval niet zo erg te zijn. Als mijn tweede nagel dan ook begint te bloeden, besluit ik dat ik er maar eens mee moet stoppen en veeg ik het bloed af aan mijn trui. Het is maar een klein beetje, ook van die andere. Het droogt snel genoeg op en dan komt er een korstje, dat weet ik uit ervaring. Dan zucht ik en probeer ik mijn houding iets te ontspannen, mijn benen voelen ondertussen een beetje gevoelloos een tintelen als ik ze iets losser van mijn lichaam laat. Ik kan hier niet tegen, de spanning, de hele sfeer die plotseling helemaal statisch staat van het ongemakkelijke. Ik moet er iets aan doen en het enige dat ik ken ondertussen is mijn wat botte humor. "Volgens mij ben je gewoon lui." spring ik in op het onderwerp van net, waardoor het eigenlijk fout ging. Ik probeer iets te glimlachen, waardoor mijn mondhoeken traag omhoog kruipen in een klein glimlachje.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Volgens mij ben je gewoon lui," merkt ze op. Ik open mijn ogen en zie hoe ze, -heel dichtbij opeens, haar mondhoeken tot een glimlach probeert te vormen. Dit verteld me meteen dat ze niet boos of bang op of van me is. "Motorrijden, Walkers neerhalen.. het kost ook allemaal heel wat energie, hoor," kaats ik het balletje terug. Ik vouw mijn forse armen achter mijn hoofd en kijk haar aan. Ik zie nu pas dat er kleine korstjes op haar vingers zitten, zo ver heeft ze haar nagels doorbeten. Iedereen gaat op zijn eigen manier om met de stress die deze hele Apocalypse met zich meebrengt. Ik probeer me te bedenken wat mijn manier is, maar besef me dan dat ik helemaal niet onder de stress sta. Niet van de Walkers in elk geval. Ik pak de halfvolle rol Oreos en haal er eentje uit."Weet je zeker dat je er zelf geen wil?" vraag ik Rowan casually. "Gouden kansje, ik denk niet dat we nog veel Oreos zullen tegenkomen als we hier weg zijn." Ik wil dat ze eet. Ik wil dat ze haar krachten weer weet op te bouwen zodat ze meer kans heeft tussen de Walkers. Het is knap wat Rowan voor elkaar heeft gekregen bij mij. Ze heeft voor elkaar gekregen dat ik werkelijk voor haar care. Dat doe ik sinds de dood van mijn vrouw en zoontje voor niemand meer, behalve voor mijn broer. En voor Rowan nu dus. Het is vreemd om me te bedenken dat ik haar pas twee dagen ken.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl opent zijn ogen door mijn opmerking, hij lijkt in ieder geval niet boos, dat is weer een pluspunt. "Motorrijden, Walkers neerhalen... het kost ook allemaal heel wat energie, hoor." gaat hij er gewoon in mee waardoor de glimlach zich iets echter begint te vormen. Nou, hij heeft in ieder geval een reden om lekker lui te blijven liggen en daar zal ik zeker ook niet tegen in gaan. Het ongemakkelijke gevoel drijft gelijk ergens een andere hoek in, gelukkig. Hierna pakt hij de halfvolle rol met oreo's, volgens mij heeft hij er nog flink wat gegeten. "Weet je zeker dat je er zelf geen wil?" Omdat hij het zo nonchalant vraagt, weet ik dat hij me niet zal dwingen en niet boos wordt, zoals de vorige keer in de keuken. "Gouden kansje, ik denk niet dat we nog veel Oreos zullen tegenkomen als we hier weg zijn." Ik lach zachtjes en schud met mijn hoofd. "Natuurlijk wel, jij hebt een neus voor volle voorraden." antwoord ik op diezelfde toon terug. "Maar ik hoef niet, ik zit nog vol van die rijstwafel en dat water. Misschien later..." glimlach ik vervolgens. Ik weet dat 'misschien later' toch niet gaat gebeuren, maar het helpt vaak wel om mensen op te laten houden met hun pogingen, voorlopig. Ik heb het zinnetje nu zo vaak gezegd en geoefend dat het ook feilloos over mijn lippen heen komt. Maar ik heb er in ieder geval wel een echt vol gevoel op nagehouden, hoewel ik dat absoluut niet fijn vind voelen. Ik weet dat ik het kleine beetje energie nodig ga hebben en die wil ik niet halen uit oreo's.

---

Your make-up is terrible

[sorry, was heel druk met school, dus kon weinig reageren.]

Xari Jarrett
Langzaam liep ik naar de keuken, die kalkoen was alweer uit mijn maag verdwenen, en ik had honger als een paard. Ik weet niet of er eten was, en anders zou ik het moeten halen. Maar met wie? Rowan en Daryl waren telkens samen, Rebecca had haar broertje terug en ook Tyler was de hele tijd in hun buurt, en Elizabeth, nou ja, die heb ik niet meer gezien na het zombie-incident. Wat moest ik doen? Waar moest ik heen? Spontaan kwam eht gevoel van eenzaamheid over me hen. Ik vergat helemaal dat ik naar de keuken liep en begon rond te zwerven. Wat als zombie's me nu zouden vinden? Zou iemand me missen? En hoelang zou het duren voor ze me zouden vinden, of erachter kwamen dat ik nergens meer rondliep? Ineens besef ik weer wie ik ben, wat ik deed en waar ik ben. Ik kijk om me heen. Mijn maag begint meteen weer te rommelen. Ik haat dat gevoel. Dan maar snel naar de keuken.

[sorry voor het korte stukje, maar ik moet weer weg]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Nathan Morgan
Ik ga rechtop zitten. Mijn hoofd weigert even door mijn zicht zwart te halen, maar de vlekken gaan langzaam weg. Ik zie dat Rebecca ook is gaan liggen. Tyler zit er ook bij.
"Dankje," zeg ik en probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Uiteindelijk worden het alleen maar mijn mondhoeken die een stukje omhoog gaan. "Kunnen we naar de keuken gaan om iets te gaan eten? Ik heb niks meegenomen, maar ik heb best wel honger," vraag ik. Misschien klinkt het onbeschoft om om eten te vragen, maar verhongeren is ook geen optie. Ik heb het gevoel dat ik misselijk begin te worden doordat mijn maag die om eten blijft zeuren.
Ik kijk Rebecca aan en vraag me af hoe het met haar gaat, aangezien ik haar net met Tyler over James hoorde praten. Volgens mij ging die nachtmerrie van vannacht over hem. Ik slik en probeer er niet aan te denken. James was een goede zwager geweest.

Daryl Dixon
Ze lacht zachtjes en slaat het pak Oreo's dan af. Het was ook te makkelijk geweest. "Natuurlijk wel, jij hebt een neus voor volle voorraden. Maar ik hoef niet, ik zit nog vol van die rijstwafel en dat water. Misschien later..." Ik laat het pak weer zakken en leg het een stukje verderop neer. "Wanneer is later?" vraag ik wrang. Ik weet dat er geen later zal komen. Ze zal de rest van de dag teren op deze halve rijstwafel en het water. Het is niet nodig daarover tegen me te liegen. Waarom eet ze niet gewoon? Het is voor mij gewoon zo'n onbegrijpelijke ziekte. Waarom zou je jezelf uithongeren om er dunner van te worden en daardoor zogenaamd mooier gevonden te worden? In mijn cultuur houden mannen van vlees op de botten. Niet te veel natuurlijk, maar goed genoeg om de winter mee door te komen. En we zitten in de Apocalpyse, for christ sake! Wie interesseert het nou hoe je er uitziet? Als je maar overleeft. Ik krabbel overeind en loop weer naar de schappen toe. Mijn ogen glijden over het schap koekjes waar Rowan de Oreos voor me gevonden had. Een zure glimlach valt op mijn lippen als ik zie hoe er een aantal pakken Twinkies naast staat. En op dat moment borrelt er een gevoel van woede en onmacht in mijn buik. Merle loopt daar godverdomme ergens rond, en ik weet niet waar hij is. Ik knijp mijn handen tot vuisten en probeer Rowan niet te laten merken hoe ik een langzaam opkomende woedeaanval probeer te onderdrukken. Het liefst smijt ik al deze schappen vol voedsel en water door de ruimte, maar ik weet dat dat nou eenmaal niet het verstandigste om te doen is.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Het pak komt gelukkig ergens anders te liggen. "Wanneer is later?" De toon in zijn stem laat me merken dat hij heus niet dom is en niet alles geloofd wat ik zeg. Ik haal lichtjes mijn schouders op en trek mezelf terug in de stilte. Het liefst zou ik mezelf nu ergens verbergen, schamend voor mezelf. Het heeft geen zin om verder tegen hem te liegen, hij heeft het toch wel door, en de waarheid zeggen doe ik niet. Dat soort dingen komen amper over mijn lippen, gisteravond was een enorme uitzondering. Ik volg zijn bewegingen wel als hij opstaat en de schappen door lijkt te zoeken met zijn ogen, precies waar ik de koekjes voor hem vond. Ik bestudeer hem, hoewel hij niet in een grote stad is opgegroeid en ik wel, lijkt hij een stuk wereldwijzer te zijn dan ik en minder van de theoretische troep zoals ik op school kreeg, waar ik nu niets meer aan heb. Ja, behalve het water zuiveren, dat kan ik door scheikunde wel. Ik zie hoe zijn houding plotseling veranderd. Hij lijkt gespannen te zijn en zijn vuisten zijn gebald. Hierdoor kom ik in stilte overeind, lichtelijk bezorgd. Ik ben bang dat ik het fout heb gedaan door het toch af te slaan, hoewel hij zo nonchalant klonk toen hij het aanbood. Nou, hij moet zich er gewoon niet meer mee bemoeien als hij het niet kan hebben dat ik het niet wil. Mijn stille voetstappen hoor je amper als ik naast hem opduik. "Gaat het?" vraag ik, mijn stem gedempt omdat ik op de één of andere manier bang ben om hem te storen. Mijn blik hou ik zijdelings op hem gericht.

---

Your make-up is terrible

Tyler Grey

"Het spijt me," zegt ze dan, het liefst zou ik alles vertellen wat er is gebeurd maar iets houd me tegen. Als ik mijn vraag heb gesteld verstijft haar lichaam "Mijn verloofde." Ze kijkt treurig over het water en even volg ik haar blik, eigenlijk heb ik meteen spijt dat ik erover begonnen ben. "O, shit.. Dat is echt verschrikkelijk" zucht ik dan, "Als je ooit wil praten ofzo.."' vervolg ik zacht, daarna begint Nathan weer te praten "Ik ga nog niet alleen slapen. Het is voor later. Alsjeblieft." Ik volg hun gesprek, misschien was het wel beter dat we hier even over ophouden. Rebecca haalt de knot uit haar zwarte haar en gaat achterover liggen, ik kijk even om me heen. Het is hier zo rustig dat je bijna zou vergeten wat er allemaal aan de hand is, even haal ik een hand door mijn warrige haar heen. "Kunnen we naar de keuken gaan om iets te gaan eten? Ik heb niks meegenomen, maar ik heb best wel honger," ik heb eigenlijk ook al een tijdje niet goed gegeten en begin dat behoorlijk te merken. "Lijkt me een goed plan, ik weet niet of een van jullie kan koken?" Vraag ik dan en even lijk ik ze aan "Ik namelijk niet.." Grijns ik, jagen kan ik nog wel en de beestjes villen is ook nog niet zo'n probleem. Mijn vader hield enorm veel van jagen en we aten dan ook vaak zelf gevangen wild, sinds ik me kan herinneren wou ik ook graag jagen. Mijn vader leerde me al jong hoe ik vallen moest maken en waar ik deze het best kon neerzetten. Ik weet nog hoe ik Megan dan altijd probeerde weg te houden bij de schuur, ze vond het verschrikkelijk en at dan ook helemaal niets als ze wist dat ik of mijn vader weer wat gevangen had. Toen ik wat ouder werd had ik ook niet meer zoveel met jagen, maar nu kwam het me toch wel goed uit.

[ bericht aangepast op 19 jan 2013 - 16:16 ]

Rebecca Morgan

"Kunnen we naar de keuken gaan om iets te gaan eten? Ik heb niks meegenomen, maar ik heb best wel honger," vroeg Nathan.
Ik knikte zachtjes en duwde mijn lichaam recht. Ik was mentaal moe van dit alles. Mijn lippen trilden een beetje, net zoals de rest van mijn lichaam. Hoe zou het zijn als James hier nog was?
"Lijkt me een goed plan, ik weet niet of een van jullie kan koken?" Tyler grijnsde. "Ik namelijk niet.."
"Vlees bakken moet nog net lukken, maar verwacht geen konijn zoals je het bij je grootmoeder at, want dat zal het alles behalve worden." Ik kon een beetje koken, maar dan enkel basis gerechten. Een eitje, een stuk vlees, puree. Dat lukte nog net. Maar voor vier sterren diners moet je niet bij me aankloppen. Ik was al lang blij als het te eten en was. En zelfs als het al niet te eten zou zijn, zou iedereen in deze situatie bij zijn omdat ze wat te eten hadden.
Ik was al terug richting het schip aan het wandelen, verzonken in mijn eigen wereldje, niet lettend op wat er allemaal om me heen gebeurde. Mijn ogen bleven op mijn voeten gezicht. Mijn zwarte golven schoven voor mijn ogen en ik keek enkel naar mijn schoenen die steeds verder vooruit kwamen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nathan Morgan
Het geluid van de golven geeft een rustgevende sfeer. Met mijn vinger maak ik kleine figuurtjes in het zand.
Rebecca knikt en gaat recht zitten. Haar lange haar valt over haar schouders heen.
"Lijkt me een goed plan, ik weet niet of een van jullie kan koken?" Tyler grijnst. "Ik namelijk niet.." Ik kan ook niet koken. Ik heb het nooit geleerd. Ik realiseer me dat ik niet echt goed ben in eten. Ik kan het niet vangen of vinden en ik kan het niet bereiden.
"Vlees bakken moet nog net lukken, maar verwacht geen konijn zoals je het bij je grootmoeder at, want dat zal het alles behalve worden," antwoordt Rebecca. Ze staat op en loop al richting het schip, terwijl ze naar haar schoenen kijkt. Ik kijk Tyler even aan en sta daarna ook op.
Ineens zie ik een lichaam door het zand schuiven richting Rebecca, maar Rebecca ziet het niet doordat ze naar de grond kijkt. De walker loopt niet echt makkelijk door het zand, maar komt wel snel genoeg vooruit om bij Rebecca te komen.
"Rebecca!" schreeuw ik zo hard ik kan. Ze moet nu opkijken, anders wordt ze straks gepakt.

Tyler Grey

"Vlees bakken moet nog net lukken, maar verwacht geen konijn zoals je het bij je grootmoeder at, want dat zal het alles behalve worden." Ik moet even lachen, "Zolang het nog een beetje eetbaar is vind ik het prima." En even kijk ik haar lachend aan. Rebecca staat op en loopt richting het schip zonder op of om te kijken, ik sta ook op en kijk even naar Nathan die ondertussen ook weer op zijn benen staat. Ik loop langzaam naar de twee konijnen die nog een eindje terug liggen en pak ze van de grond af. "Rebecca!" Schreeuwt Nathan ineens en ik kijk verschrikt op, een walker loopt richting Rebecca en ze had niets door. Ik ren naar Nathan "Hier, hou vast." Zeg ik terwijl ik de twee konijnen in zijn handen duw, daarna ren ik door het zand richting Rebecca, voor het geval dat de walker te snel bij haar is en ze zich niet op tijd kan verweren. Ik pak mijn mes vast terwijl ik moeizaam vooruit kom, misschien ziet ze het wel op tijd en heeft ze mijn hulp niet nodig maar ik neem het zekere voor het onzekere.

Rebecca Morgan

Geconcentreerd liep ik verder. Het enige wat ik nog merkte waren mijn gedachten en vage achtergrond geluiden. Het enige wat ik nog zag was James en de vage contouren van mijn voeten. Stug liep ik door.
"Rebecca!" hoorde ik opeens. Volgens mij was het Nathans stem. Ik stopte met lopen en schudde even verward met mijn hoofd terwijl ik me omdraaide.
"Ja?" riep ik terug. Tyler duwde de konijnen in zijn handen en kwam mijn richting uitgerend met zijn mes in zijn handen. Ik trok een scheve frons, tot ik voetstappen achter me hoorde, gevolgd door een zware ademhaling.
Instinctief trok ik mijn mes, terwijl ik me omdraaide. Een vrouw van rond de dertig staarde me aan. Ze was een arm verloren en hoewel haar ene voet in een nogal vreemde houding gedraaid zat, kwam ze snel vooruit.
Ik haalde diep adem. Ik stond op automatische modus. Ik wist niet hoe ik het deed, maar zonder erbij na te denken haalde ik in één beweging haar hoofd eraf. Ze bleef even verschrikt aan en niet veel later schoof haar hoofd van haar romp af.
Ikzelf stond te trillen op mijn benen, terwijl ik verbijsterd mijn mes uit mijn hand liet glijden. Mijn ogen waren wijd open gesperd en mijn hele lichaam trilde nog steeds van de spanning.

[ bericht aangepast op 19 jan 2013 - 18:08 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nathan Morgan
Rebecca draait zich om. "Ja?" antwoordt ze op het roepen van haar naam door mij. Tyler duwt ineens de twee konijnen die hij vast had in mijn handen en rent richting Rebecca. Terwijl trekt hij zijn mes. Gelukkig merkt Rebecca al snel dat er iets achter haar loopt en ze draait zich om. De walker was een vrouw geweest. Ze heeft nog maar één arm en haar voet zit scheef. Ik trek een vies gezicht als ik me bedenk dat het nu op haar enkel loopt. Ik hou mijn adem in terwijl ook Rebecca haar mes trekt. Met een snelle beweging haalt ze het mes door de keel heen. Even blijft het hoofd op het lijf liggen, maar het valt er al snel af. Het doet me ineens weer aan een incident denken dat gebeurd was toen ik nog in die andere groep zat. Een man had met een bijl de kop van een walker afgehakt, maar werd daarna gebeten door... diezelfde kop. Een walker is pas dood als het door het hoofd gestoken of geschoten is.
"Rebecca steek je mes door de kop heen!" roep ik. Ik probeer hard te klinken, maar mijn schorre stem laat het niet toe.

[ bericht aangepast op 19 jan 2013 - 21:07 ]

Tyler Grey

Ik zie hoe ze met het mes in een beweging het hoofd van de walker af snijd, ik minder vaart en kijk hoe ze daar trillend staat. Het mes laat ze uit haar handen glijden en haar ogen worden groot. Rustig blijf ik haar kant op lopen "Rebecca steek je mes door de kop heen!" Hoor ik Nathan zeggen, zijn schorre stem werkt niet echt mee. Even frons ik mijn wenkbrauwen, wat bedoelt hij daarmee? Als ik hoor dat het hoofd nog steeds zachte geluid blijft maken herinner ik wat me eerder is verteld door iemand van mijn vorige kamp, ik versnel mijn pas weer en zodra ik bij Rebacca en de walker ben steek ik mijn mes twee keer diep in het hoofd. Toch blijft iets vervelends, er is niets meer te herkennen van wie ze ooit zijn geweest maar toch blijft de gedachten dat ze ooit mens zijn geweest in mijn hoofd spoken. Ik zucht en kom weer overeind zonder ook nog maar een blik op de vrouw te werpen. Mijn hart klopt in mijn keel en ik ben buiten adem, mijn schoenen zitten vol met zand en kleine schelpjes. Ik kijk Rebecca aan en leg een hand op haar schouder "Gaat het een beetje" Vraag ik zacht en ik blijf haar aan kijken. Komt het door wat ik heb gezegd? Ze liep ook zo plots weg zonder ook maar op of om te kijken..