{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Wacht op mij Ik kan even niet meer volgen. :'D]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Het is me gewoon niet gegund om mijn roes uit te slapen. Na wat een paar minuten lijkt, voel ik hoe er tegen mijn been wordt geduwd. "Ey, leef je nog?" hoor ik iemand brommen. Het liefst houdt ik gewoon mijn ogen dicht, maar dan zul je zometeen zien dat er wordt gedacht dat ik dood ben en heb ik voor ik het weet een mes in mijn hoofd staan. Mensen denken niet zo rationeel en helder meer. Ik kreun zachtjes als ik mijn hoofd weer voel bonken en kijk dan tussen mijn wimpers door wie er naast me staat. Rowan staat met een stuk hout in de aanslag naast me. Ze zit onder het bloed en ziet er uit als een verzopen kat. "Je wilde me toch weg hebben?" brom ik haar toe. De druppels uit haar haren vallen in groepjes op mijn gezicht. Is ze weer terug naar buiten gegaan? Was zij het die de Walkers had aangetrokken? Het lijkt er we op, gezien het bloed op haar kleding. Ik kijk naar mijn arm en zie dat de korst nog volledig intact is. Was het dan allemaal een droom.. Fuck ja, natuurlijk was het een droom. Hoe moet Merle hier terecht zijn gekomen? Hij heeft er geen idee van dat ik hier zit. Was hij hier maar, dan hadden we samen weg kunnen gaan..

---

ars moriendi

[Sawrry! Haha, zoveel is er niet gebeurd in de tussentijd. Rowan heeft zelfmoord willen plegen maar heeft het toch niet gedaan en Daryl heeft een droom over Merle gehad.]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik hoor hem kreunen en houd het stuk hout nog iets steviger vast, dat wilt ook niet veel zeggen. Pas als zijn ogen een stukje open gaan, niet erg ver, zie ik zijn lichte ogen en weet ik dat er niets is. Toch houd ik het stuk hout nog dreigend omhoog. "Je wilde me toch weg hebben?" is zijn enige antwoord. Nou, als hij dat nog weet gaat hij tenminste niet dood of zo. Ik hou hem strak in de gaten met mijn verwilderde ogen. "Ja, maar je bent niet weggegaan," grom ik als antwoord. "Bij de ene uitgang naar het dek zijn walkers en bij de andere ben jij, gaf me niet veel keus. Langs de walkers kwam ik niet." antwoord ik, erop doelend dat het dek met walkers toch mijn eerste keus geweest was in plaats van deze kant. Mijn ogen schieten naar een geluid uit de kamer waar ik net vandaan kom en als ik ga kijken, is er gewoon iets omgevallen wat ik daarnet doorzocht had en niet goed had terug gezet. Ik vloek even zacht terwijl ik terug de kamer in loop naar de volgende deur en daar ga luisteren. Er is gewoon niets te horen door het geluid van buiten, de storm. De wind sjeest langs de ramen met een eng geluid, terwijl de donder in de verte nog redelijk luid klinkt.

---

Your make-up is terrible

[Rowan is gewoon gek. Haar reactie op Rebecca staat in die lange post, btw.]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan kwam voor me staan met haar magere lange lijf. Mijn haren stopten me heen en weer waaien en ze blokkeerde alle wind en regen die binnen probeerde te dringen. Haar dunne, magere vingers omklemmen plotseling de mijne en dat gebaar, door dat enkele, kleine gebaar, wist ik dat er iets goed mis was. Mijn ogen begonnen al waterig te worden bij het zien van haar kleine glimlach. "Bedankt," zei ze zachtjes. "Je hebt gelijk. Ik zou naar binnen moeten."
Ja, dat zou ze, maar dat ging ze niet doen want ze draaide zich om en wandelde het gladde dek over.
"Rowan!" riep ik. Ik bleef eerst even staan kijken, maar daarna begon ik te sukkelen om mijn lichaam door het smalle raam te duwen. Ik trok me op aan de stoffige gordijnen en zette een voet op de vensterbank. Als ik probeerde te bukken paste ik er niet door, dus ik wurmde eerst mijn bovenlichaam erdoor. Mijn schouders bleven steken. Hulpeloos wierp ik een blik op Rowan, die haar mouw opstroopte en haar arm open haalde met haar mes. "Ey hierzo!"
Nu pas zag ik de Walkers op het dek. Sneller en paniekeriger begon ik heen en weer te bewegen. Mijn ademhaling werd sterker en door de paniek gleden de tranen over mijn wangen. "Rowan! Niet doen! Rowan!"
Mijn romp was ondertussen al door het raampje gewurmd en de zwaartekracht trok me met beide armen richting de grond. Met een harde klap bleef ik met mijn heupen vaststeken. Ik voelde hoe iets warms over mijn buik naar beneden sijpelde en toen ik keek zag ik een straaltje bloed. Het rand van het venster sneed in mijn heupen, maar ik bleef doorgaan. Hevig bewegend. En alsof onze lieve heer me een duw tegen mijn gat gaf, viel ik er opeens helemaal uit, recht op mijn gezicht.
Ik negeerde de pijn in mijn neus en heupen en begon in Rowans richting te lopen. Ik kon niet goed zien door de regen heen wat ze aan het doen was, maar ik ging steeds sneller rennen terwijl ik mijn mes al trok. Waarschijnlijk was dat het gene geweest wat zo in mijn heup sneed en niet het raam.
Alsof het zo gepland was gleed ik ook nog eens uit, om op mijn kont verder te schuiven tot de plek waar ik Rowan net zag. Maar ze was weg en de Walkers ook.
Trillend trok ik mezelf recht, terwijl ik boos een harde trap tegen de reling gaf en naar beneden keek. De golven klotsten tegen het schip aan, maar er was geen Rowan te zien. Hoe zou het ook, de zee was veel te wild.
Ze was weg! Ze was gewoon fucking weg! Als ik meer mijn best gedaan had, had ik kunnen voorkomen dat ze gesprongen was. Trillend liet ik me tegen de rand aanzakken, met mijn handen in mijn haar. Mijn lichaam trilde helemaal en ik kon de smaak van het bloed uit mijn neus, in mijn mond voelen.
Ik was zo stom. Zo stom. Ik had het kunnen voorkomen...

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 13:29 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze kijkt me verwilderd aan. Het is een akelig gezicht. Het lijkt wel of haar allerlaatste zenuw is geknapt en ze nu op het randje van insanity balanceert. "Ja, maar je bent niet weggegaan," gromt ze als antwoord. "Bij de ene uitgang naar het dek zijn Walkers en bij de andere ben jij, gaf me niet veel keus. Langs de Walkers kwam ik niet." Ja hoor, ga maar door waar je gebleven was. Daryl slikt het allemaal wel weer. Door de druk op mijn hoofd heb ik niet eens zin om op die loze opmerking te reageren Ik wrijf in mijn ogen, maar als ik weer kijk is ze weg. De storm raast buiten genadeloos verder. Ik maak het mezelf weer gemakkelijk op de bank en vouw mijn armen achter mijn hoofd. Een moment later is Rowan terug en stapt ze onrustig naar een deur in deze kamer waar ze aan probeert te luisteren. Wat is ze toch allemaal aan het doen? Ik dacht dat ze net aan het slapen was? "Rowan, doe normaal en ga slapen," spreekt de stem van mijn pijnlijke hoofd. Mij een paar uurtjes langer laten slapen, hoe moeilijk kan het zijn? Ik weet niet waar ze allemaal mee bezig is, en om eerlijk te zijn maakt het me een beetje oncomfortabel. Hoewel ik in een prettige slaaphouding ben gaan liggen, volgen mijn ogen haar bewegingen. Ze heeft haar max bereikt, en mensen die de wanhoop nabij zijn, kunnen hele rare dingen gaan doen. Als ze met haar rug naar me toe staat, gris ik mijn mes vanonder de bank en stop ik die razendsnel achter me weg. Mocht ze besluiten me alsnog te doden, was ik in elk geval voorbereid.

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 13:41 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Rowan, doe normaal en ga slapen." Zijn stem klinkt al even vreselijk als hij eruit ziet. Zijn eigen schuld, had hij die verdomde pillen die ik voor hem had meegenomen maar moeten slikken. Slapen? Nee, ik ga niet slapen. Er raast een vreemde, onrustige energie door mijn lichaam heen die ervoor zorgt dat ik niet stil kan zitten. "Ben je helemaal gek geworden?" sis ik hem toe. "Ik ga, met of zonder jou. Ik moet..." Mijn ogen worden voor een moment iets groter. Rebecca. Ik hoor hoe ze mijn naam roept, het galmt in mijn hoofd. Het is alleen al gebeurd, daarnet. Ik heb niet geluisterd, maar ze heeft me gezien. Waar is ze nu? Ik moet haar zoeken! Ik veeg de bloederige hand af aan mijn natte broek en houd het stuk hout in mijn andere hand. Met mijn nu wat drogere hand probeer ik zacht de deur te openen, anders was het zeker weten niet gelukt. Bloed stroomt gewoon weer terug als ik dat doe en ik vraag me af waar het vandaan komt, al lijkt het me niet belangrijk. Als de deur open is, kijk ik er door heen. Donker, stilte. Mijn ogen gaan terug naar Daryl en dan glip ik de deur door om hem vervolgens achter me te sluiten. Ik ren in stilte door, omdat ik van al die energie af wil, maar het lijkt niet te lukken. Als de gang zich opsplits in drie gangen, kijk ik ze allemaal in en besef ik me nog eens dat ik niet weet waar ik me bevind. Hangt er nergens een plattegrond dan? Mijn ogen speuren de muren af, maar er lijkt niets te zien. Ik moet door, voordat er walkers komen, maar welke kant?

---

Your make-up is terrible

[Sla mij maar even over, ik heb geen inspiratie meer :'D]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Misschien kun je Rowan zoeken? Daryl heeft een fuck-everyone-here mentaliteit op het moment, hehe]

---

ars moriendi

Apocalyptic schreef:
[Misschien kun je Rowan zoeken? Daryl heeft een fuck-everyone-here mentaliteit op het moment, hehe]

[Dat is nogal vreemd als ze denkt dat ze dood is :'D Maar ik verzin wel iets.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
Oké Rebecca, man up. Ik sloeg mezelf nog een keer in mijn gezicht, maar het hielp niet. De tranen bleven over mijn wangen stromen. Misschien leefde ze nog? Ik moest de hoop erin houden.
"Rowan!" riep ik nog eens luid. Ik begon het hele dek af te lopen, terwijl ik nog steeds over de rand keek. Zelfs de hele andere kant van het schip - waar we bijna nooit kwamen - begon ik te onderzoeken om toch maar een puntje in het water te vinden dat op Rowan leek.
Al snel was ik terug, maar ik bleef rondjes rennen. Ik mocht niet opgeven. "Rowan?" riep ik nog een keer, de wanhoop was goed in mijn stem te herkennen. Met de palm van mijn hand veegde ik wat bloed onder mijn neus vandaan, maar het maakte al snel weer plaats voor nieuw bloed.
Ik zuchtte eens geïrriteerd. Ik had hier geen tijd voor. Ik moest Rowan vinden, dood of levend. Ik moest haar gewoon nog een keer zien.
Mijn snikken werd steeds luider en feller en de moed begon me in mijn schoenen te zakken. "Kom op... Kom op!"
Ik trapte nog eens luid met mijn voet tegen het ijzer van de wit geschilderde reling aan. Maar in plaats van dat het me afleidde trok het iemands aandacht. Of beter meerdere iemanden die niet echt iemanden waren omdat ze dood waren.
Een groepje van vijf walkers kwam op me afgesneld. "Shit..." Ik was echt niet in staat ze te bevechten nu, maar ik leek geen andere keus te hebben. Hoe had ik ze over het hoofd kunnen zien?
Mijn vingers omklemden stevig het mes, terwijl ik ook op het groepje afrende. Voorzichtig deze keer. De eerste reeg ik al meteen aan mijn mes, de tweede probeerde ik aan de kant te duwen, de derde greep mijn arm beet en de vierde maakte zich klaar om te bijten.
Hevig, spastisch en wanhopig gillend begon ik heen en weer te bewegen. Walker numero vier kon ik nog net in het hoof raken met mijn mes, dat meegetrokken werd in zijn val. Ik piepte zacht. Mijn wapen was weg. Ik kon dit niet zonder wapen.

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 14:05 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Voor ik het weet, lopen ze al. Ze lopen allemaal. Slepend, gorgelend. De geluiden lijken mijn hoofd te vullen en volgens mij word ik echt gek. Zijn ze echt, of zijn ze er helemaal niet? Ze komen uit de gangen, uit deuren. Ruiken ze me? Bloed... Ik bloed, uit mijn hoofd, mijn hand, mijn arm. Ik was het vergeten. Gelijk draai ik me om en zet ik het op een lopen. Het was niet slim, ik had moeten nadenken. Er loopt een walker in de weg, wiens hoofd ik uit elkaar laat spatten door de plank er tegen aan te rammen. Het bloed zit zelfs tegen de muren nu. Met een luide knal sluit ik de deur van de kamer achter me. "Geen veilige weg." piep ik haast door het adem tekort. Ik weet niet of Daryl wel luistert of er überhaupt iets om geeft, maar het is een waarschuwing voor als hij zo weg wilt. Misschien heeft mijn hoofd overdreven en alles erger gemaakt, maar ze waren er wel. Snel loop ik door naar de volgende kamer. De walkers op het dek lijken ineens verdwenen te zijn. Ik ren gelijk door, gooi de deur open en hoorde het gegil. Het is Rebecca! Verdomme, ze was er echt. Ik dacht dat mijn hoofd het maar verzon. Met een flinke klap van het hout haal ik de walker die haar arm vast heeft onderuit. Ik laat de plank zijn hoofd nog een aantal keer raken zodat hij echt dood is voordat ik de andere in de gaten krijg en die ook neer probeer te halen. "Rebecca!" zeg ik buiten adem. "Alles goed? Ben je... gebeten?" Ik ben me er niet van bewust wat voor verschijning ik op het moment moet zijn, verwilderd en helemaal doordrenkt van water en bloed, wat niet allemaal van mij is, met het grote stuk hout in mijn handen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
De twee Walkers werden opeens bij me weg getrokken. Een lange blonde verschijning stond voor me. Ik dacht dat ik droomde, ze leek zo hard op Rowan. Was ik dood? Was dit het om dood te zijn? "Rebecca!" zei ze. "Alles goed? Ben je... gebeten?"
Verstomd bleef ik staan, terwijl ik mezelf tegen mijn hoofd aansloeg. Na nog een paar keer te knipperen met mijn ogen realiseerde ik dat ik niet dood was. "R... Ro... Rowan!" Ik vloog naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. Beiden waren we twee zeiknatte, bloedende, wandelende lijken. Al het bloed van mijn lichaam werd nu aan het hare afgeveegd, maar daar gaf ik niets om. Ik was nog steeds aan het snikken. "Ik.. Ik, ik, ik..." hakkelde ik. "Ik dacht dat je dood was."
Ik was nog nooit zo blij om haar te zien, levend en wel. Ik trilde nog steeds helemaal, maar ik liet haar niet los. Mijn tranen waren gestopt, maar mijn zicht was nog steeds troebel. Het bloed dat aan mijn kin hing, hing er nog steeds maar was helemaal door wreven door Rowans trui. Ik kneep haar bijna plat, platter dan ze al was. Ik dacht dat ze dood was.
Voor de zekerheid kneep ik nog een keer in mijn arm. Nee, ik voelde het. Dit was echt.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ze blijft me aankijken en slaat tegen haar hoofd. Ze lijkt wel net zo gek te zijn geworden als ik zeg. Als ze nog een paar keer knippert begint ze eindelijk te praten. "R... Ro... Rowan!" Ik frons, dat ben ik nog altijd ja. Ze vliegt op me af en slaat haar armen om mij heen. Het stuk hout in mijn handen laat ik op de grond vallen als ik mijn armen wat verbaasd om haar heen sla. Ik hoor haar in mijn oor snikken. "Ik.. Ik, ik, ik..." stamelt ze. "Ik dacht dat je dood was." Ze knijpt me bijna fijn als ze me vast blijft houden en ik snap het nu. Natuurlijk, ze dacht dat ik echt het water ingegaan was of zo. Ik kan niet meer onderscheiden wat echt is en wat niet, maar Rebecca is het wel. "Ik ben niet dood, ik ben hier," mompel ik terwijl ik troostend over haar rug begin te wrijven. "We moeten terug naar binnen, ze zijn overal." fluister ik vervolgens naar haar toe. Ik hoor de geluiden nagalmen in mijn hoofd en ik zie ze van overal opduiken, maar ze lijken even snel weer te verdwijnen. Ik duw haar iets van mij af en pak haar koude hand vast, die nog kouder is dan die van mij. Met mijn andere hand pak ik het stuk hout weer op, mijn enige verdediging. "Snel." mompel ik en ik begin haar mee te trekken richting de deur, waarvan ik denk dat het de goede moet zijn. Ik voel me nog altijd verdwaalt en bedreigt door de walkers die er niet eens zijn. Ergens zie ik plots mijn mes liggen, die ik al snel weer inruil voor het stuk hout.

---

Your make-up is terrible