{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
Rowan wreef zachtjes met haar hand over mijn rug. "Ik ben niet dood, ik ben hier. We moeten terug naar binnen, ze zijn overal."
Ze duwde me van zich af, waardoor ik even de moeite nam om mijn mes uit het hoofd van een Walker te trekken. Mijn andere klamme hand werd vastgenomen door Rowans hand die warm aanvoelde.
"Snel," mompelde ze. Ik werd weer over het dek meegetrokken, maar plots stopte ze. Ik botste bijna tegen haar aan, terwijl ze haar splinterige plank inruilde het mes waarmee ze haar arm had open gesneden.
Ik trok haar zachtjes mee, voorbij mijn kamer waar het raam nog altijd wagenwijd open stond en het bloed er aan de buitenkant vanaf geregend werd, richting de grote deur van de hal. Daar trok ik haar mee naar de keuken, waar ik snel de verbandtrommel weer zocht en er begon in te rommelen. Ik pakte er ontsmettingsalcohol, verband en kompressen uit. Ik propte ook nog twee watjes in mijn neus om het bloeden te laten stoppen en kwam met de rest naar Rowan.
"Rowan, steek je arm uit," ze ik dwingend. Ik was niet goed in verbanden leggen, maar ze bleven meestal wal zitten en dat was goed genoeg.
Ik had het potje ontsmettingsalcohol al opengedraaid en keek haar aan.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Nu begint Rebecca mij mee te trekken naar de goede deur en we lopen de hal in. Het is hier droog en dat is zeer welkom op het moment. De geluiden vervagen eindelijk. Het eerste waar ze me mee naar toe neemt is de keuken. Ze begint gelijk de verbandtrommel te zoeken en haalt er allerlei spul uit. Ik kijk oplettend, maar vooral schichtig om me heen om te kijken of zich hier niets verstopt heeft. Als ik terug naar Rebecca kijk, laat ik een nerveuze lach horen door de watjes in haar neus, maar ik had er eerder geen idee van dat haar neus bloedde. Ze komt met de hele hoop spullen naar me toe en zet het op de tafel naast mij. Ik steun er iets op, maar de onrustige energie is er nog altijd. "Rowan, steek je arm uit." zegt ze op een dwingende toon. Ik kijk nogmaals om me heen, maar rol dan mijn mouw op en steek mijn arm naar haar uit. Het bloederige kruis wordt gelijk zichtbaar, het is nog steeds open en groter dan wat ik ooit bij mezelf gedaan heb. Het loopt over de tatoeage heen en zelfs over de andere dikke littekens. Die zijn allemaal redelijk kort en recht, deze wond overtreft alles. Ze moet gezien hebben dat ik dat deed, anders zou ze het niet weten. Ik voel me alleen schuldig omdat zij het dek op kwam daardoor en ik haar bijna had meegenomen in mijn zelfmoord poging. Maar ik heb wel drie walkers vermoord bij deze poging, daar ben ik wel iets trots op. Het schip word zo steeds leger en leger. "Het spijt me dat je dat moest zien." mompel ik zacht naar haar, ik durf haar nog amper aan te kijken. Mijn ogen blijven heen en weer schieten door de ruimte heen en ik bijt op de vuile nagels van mijn andere hand.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan rolde haar doorbloedde mauw op en een groot kruis kwam tevoorschijn. Een zacht, maar hoog piepje kwam uit mijn mond bij het zien van deze wond. Er waren nog andere littekens op haar arm te zien, maar deze waren kleiner en leken ouder. Toch besloot ik er niets van te zeggen. In stilte goot ik er een hele boel ontsmettingsmiddel overheen, terwijl ik daarna niet bepaald zacht de wonde bedekte met kompressen en het verband er strak rond begon te draaien.
"Het spijt me dat je dat moest zien." Rowan wilde me al niet meer aankijken en ze beet op de nagels van haar andere had.
Zuchtend gaf ik een tik op haar vingers terwijl ik haar een 'niet doen'-blik toewierp en ik verder ging met verband om haar arm te winden. "Het kan me niets schelen," zei ik schor. "Het belangrijkste is dat je nog leeft."
Ik maakte het verband vast met zo'n wit haakje dat ik in de doos had gevonden en draaide me om, zodat Rowan mijn wonden niet hoefde te zien. Ik trok mijn eigen shirt omhoog en mijn broek tot onder mijn heupbotten. Er zaten welgeteld vier grote sneeën in, omringt door kleinere sneetjes en schaafwonden.
Ik mompelde iets onverstaanbaars in mezelf, draaide me in een beweging om om wat benodigdheden van de tafel te grissen en daarna weer met mijn rug naar haar toe te staan. Deze keer deed ik het ontsmettingsmiddel eerst op een watje, om het daarna tegen de wonde te drukken. Mijn gezicht vertrok en ik kreunde zacht. Ik had geen idee of ik er wel verband op moest doen, dus ik bleef zo maar even staan.

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 15:09 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Er komt een verschrikte reactie bij haar vandaan als ik de wond laat zien, maar gelukkig zegt ze er verder niets van. Mijn gezicht vertrekt van de ontsmettingsmiddel die erover heen gaat, maar ik ben dat al voor een groot deel gewend. Ze springt niet veel zachter met de wond om dan ik zou hebben gedaan, waardoor ik het toch amper voel als ze de kompressen erop doet en het verband erom heen begint te wikkelen. Als ik op mijn nagel begin te bijten, geeft Rebecca me een tik op mijn vingers en een blik die zegt dat ik op moet houden ermee. Wat schuldig haal ik mijn hand uit mijn mond. Ze is eigenlijk de eerste die zich ermee bemoeit heeft. "Het kan me niets schelen," antwoord ze schor op mijn excuus. "Het belangrijkste is dat je nog leeft." Ik glimlach iets naar haar, dat vind ik echt lief van haar. Ze maakt mijn verband vast en ik bekijk het even. "Bedankt." mompel ik. Het zit best goed, beter dan die keer dat ze het bij zichzelf probeerde tenminste.
Ik kijk verbaasd om als ze zich omdraait en haar shirt omhoog en haar broek een stuk omlaag doet. Als ze zich omdraait zie ik in een flits de wonden op haar buik. Dat zijn er behoorlijk pijn. Ze drukt wat ontsmettingsmiddel op een watje tegen haar buik aan en ik hoor haar zacht kreunen. "Dat hoef je niet alleen te doen..." mompel ik, waarna ik voor haar neerkniel en het watje overneem om het voorzichtig schoon te deppen. "Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?" vraag ik zacht, maar ik kijk haar niet aan en ga voorzichtig verder. Als het goed schoon is, pak ik het verband en begin ik dat voorzichtig maar strak genoeg rond haar buik te wikkelen, terwijl ik de kompressen tegen de wonden gedrukt houd en het verband erom heen wikkel. Volgens mij is ze minstens even onhandig als ik ben. Ik moet wel toegeven dat ik iets jaloers ben op haar mooie figuur, ik zou wel willen dat ik er zo uitzag.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Dat hoef je niet alleen te doen..." Rowan knielde voor me neer. Ik keek haar betrapt aan, maar ik liet haar toch haar gang gaan. Met het watje begon ze te deppen in de sneeën. Het leek minder pijn te doen toen ik het zelf deed, maar ik apprecieerde haar hulp. "Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?"
Ik keek haar met mijn onschuldige blik aan en schraapte mijn keel. "Ik probeerde uit het kamerraam te klimmen om jou te stoppen, je weet wel, die smalle dingen, maar ik zat vast omdat mijn heupen te breed waren en... Mijn mes werd zowat tussen mijn vel en het raam geplet, dus ik moest nogal heen en weer bewegen om er door te raken... En toen ben ik ook nog recht op mijn neus gevallen."
Nu ik het zo zelf hoorde vond ik mezelf nog onhandiger dan anders. Ik wist niet hoe ik het voor elkaar kreeg om zulke domme dingen te doen, maar het gebeurde elke keer gewoon zonder dat ik het zelf eigenlijk wilde. Rowan begon het verband rond mijn buik te wikkelen. Ik keek haar dankbaar aan.
Ik zag haar wel kijken naar mijn buik. Ik zuchtte zachtjes. "Normaal was ik dikker hoor, maar door James dood en dit allemaal... Vergeet ik het gewoon om te eten. Het lijkt gewoon alsof er belangrijkere dingen zijn dan mezelf volproppen..."
Ik was altijd al een snoeper geweest en ik at vroeger redelijk veel, ook al was ik niet echt dik. Maar nu was ik magerder dan ooit.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca geeft me een wat onschuldige blik en schraapt haar keel voor ze het uit begint te leggen. "Ik probeerde uit het kamerraam te klimmen om jou te stoppen, je weet wel, die smalle dingen, maar ik zat vast omdat mijn heupen te breed waren en... Mijn mes werd zowat tussen mijn vel en het raam geplet, dus ik moest nogal heen en weer bewegen om er door te raken... En toen ben ik ook nog recht op mijn neus gevallen." legt ze uit. Nou, ze kon zich in ieder geval prima met mij meten, dat is geen probleem. Ik glimlach iets naar haar en schud dan met mijn hoofd. "Beloof me dat je de volgende keer niets doet. Het heeft toch geen zin." zeg ik op een iets strenge en koude toon tegen haar. Ik vind het heel lief dat ze dat probeerde, maar ik ben het zat dat anderen hun leven moeten wagen voor mijn roekeloosheid. Dat is vandaag al veel te vaak gebeurd, nu is het mijn beurt om haar en de rest te beschermen.
"Normaal was ik dikker hoor, maar door James dood en dit allemaal... Vergeet ik het gewoon om te eten. Het lijkt gewoon alsof er belangrijkere dingen zijn dan mezelf volproppen..." Mijn gezicht word rood, ze heeft me gewoon zien kijken. Ik ben mezelf altijd aan het vergelijken met anderen en op dit schip is dat niet echt een pretje. Rebecca heeft een mooi figuur, dan komt Jess nog eens opdagen met haar zandloper figuur. Ik ben dan ook niet de enige die dat mooi vond, volgens mij. "Je ziet er mooi uit, niets te klagen." mompel ik om mijn eigen gedachten te overstemmen. Snel trek ik de trui van Rebecca weer omlaag en kom ik zelf overeind. Zonder nog een woord te zeggen loop ik naar de wasbak om mijn handen af te spoelen. Nu het bloed eraf is lijkt het al minder erg te zien. Op mijn knokkels vormen zich al kleine korstjes. "Zo maar even ergens droge kleding vandaan halen..." zucht ik zacht terwijl ik mijn handen in het niets probeer te laten drogen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Enige tijd later open ik dan toch weer mijn ogen. Ik voel me nog steeds behoorlijk shitty en heb nu ook nog eens honger gekregen. Het is stil om me heen. In dit geval alleen maar een heel goed teken. Door het raam zie ik dat het heel vroeg in de ochtend moet zijn, een uur of half vijf. Ik pak het mes dat ik naast me in de bank had gelegd en steek het weg. Dan kom ik rustig overeind en grijp ik onder de bank naar mijn revolver. Mijn kruisboog staat nog op mijn kamer. Ik blijf even zitten op de luxe beklede bank en staar voor me uit. Dan leg ik mijn hoofd in mijn handen en blijf ik een paar minuten zo zitten. Ik voel me moedelozer en eenzamer dan ooit, en dat wil wat zeggen voor een loner als ik. Rowan zou zichzelf een dezer dagen van kant maken. Ik weet het zeker. Het gesnauw van Merle waren pure hersenspinsels, dat snap ik ook wel. Maar het is wel precies wat hij zou zeggen. Tot Rowan was Rosy de enige vrouw waar ik mijn lief en leed mee deelde, en zij maakte zichzelf er om van kant. Uitleg heb ik nooit gekregen, maar ik wist vanaf het moment van hun dood dat ik de reden ben geweest van haar zelfmoord. En niet alleen ik wist dat. Het hele dorp keek me vanaf die fatale dag waarop Jack en Rosy aan de voet van de kerk werden gevonden met een scheef gezicht aan. Ik pak mijn mes en smijt het naar voren. Hij blijft kaarsrecht in de muur staan. Het waren de woedeaanvallen waar Rosy niet tegen kon. Waar ze bang van werd. Het brak haar langzaam maar zeker af, en ik had het niet eens in de gaten. Ironisch genoeg zijn die woedeaanvallen na haar dood alleen maar erger geworden. Ik ben opgefokter dan toen. Ik sta op uit de bank en loop naar het mes. Met een flinke ruk trek ik hem er uit en berg ik hem weer op. Misschien is Rebecca Rowan's enige hoop. Ik ben zelf degene die haar blijkbaar de afgrond heeft ingewerkt terwijl ik geen idee heb op welke manier ik dat precies voor elkaar heb gekregen. Precies als bij Rosy. Haar dood kwam als een onverwachte klap voor mij. Ik loop via de tussengang het dek weer op. De stoel waar Rowan eventjes in heeft gelegen, is leeg. Ik ren door de kletsende regen door naar een deur die ik herken en ga snel naar binnen. Daar schudt ik mijn mouwen en haar uit van de regen en loop ik naar de trap. Ik struikel bijna over een Walker heen en moet met mijn armen maaien om mijn evenwicht te bewaren. Gadverdamme, de slachtoffers van het bloedbad van gisteren liggen nog steeds in de hal.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Beloof me dat je de volgende keer niets doet. Het heeft toch geen zin," zei ze.
Ik keek haar kil aan en volgde elke beweging die ze maakte. "Ik beloof juist niets. Ik zal altijd proberen jou of wie dan ook te stoppen."
Rowan werd rood om mijn woorden, maar ik begreep wel waarom ze keek. "Je ziet er mooi uit, niets te klagen," mompelde ze dan. Ze trok mijn trui omlaag en liep naar de wasbak.
"Rowan, je bent niet de enige die zich vergelijkt." Ik zuchtte. "Vroeger zou ik alles gegeven hebben voor een figuur zoals het jouwe. Je bent mooi, lang... Klein zijn is niet leuk hoor. Niemand hier lijkt me echt serieus te nemen."
Ik hees ook mijn broek een stuk omhoog, maar de rand bleef op de wonde drukken waardoor het voor een pijnlijk gevoel zorgde elke keer als ik bewoog.
Rowan spoelde het bloed van haar handen af en eerlijk gezegd had ik zin in een warme douche. Warm ging sowieso al niet lukken, maar een douche nu ook niet meer.
"Zo maar even ergens droge kleding vandaan halen..." zuchtte ze.
Ik knikte en liep naar de deur, om hem voor haar open te houden zodat ze naar buiten kon.

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 16:00 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ik beloof juist niets. Ik zal altijd proberen jou of wie dan ook te stoppen." zegt ze erop. Ik knik kort maar zeg er niets op. Volgens mij heeft ze een hoop liefde te geven, of gewoon over het algemeen veel te geven. Ze is meer waard dan je zou denken, zeker voor een groep. Als het ooit weer zover zou komen, zou ik het zoveel mogelijk buiten haar zicht doen om haar te sparen. Maar ik weet niet of ik het nog eens kan proberen, niet met haar in mijn achterhoofd. "Rowan, je bent niet de enige die zich vergelijkt." zucht ze en ik verstijf even. Dat meent ze toch niet? "Vroeger zou ik alles gegeven hebben voor een figuur zoals het jouwe. Je bent mooi, lang... Klein zijn is niet leuk hoor. Niemand hier lijkt me echt serieus te nemen." Ik draai me gelijk om naar haar, die woorden zijn echt vreselijk. "Rebecca, je ziet er gewoon goed uit zo. Je hoeft helemaal niet langer te zijn. Ik neem je wel serieus. En bovenal moet je je lichaam niet veranderen, je wordt al te dun." Ik loop door de deur heen die ze openhoud. Het klinkt vast vreemd uit mijn mond, maar ik kan het weten. Bij de trap loopt Daryl onder ons, waarop ik onbewust Rebecca haar hand vast grijp en sneller de trap op begin te lopen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als ik mijn voet uit de Walker heb gehaald en hem nog eens flink heb nagetrapt, draai ik me weer om en begin ik de trap op te lopen. In de keuken hoef ik geen voedsel te verwachten. Ik ga gewoon weer wat te snacken halen uit mijn poncho boven. Als ik die niet had gehad, had ik nu in de stortregen moeten jagen. Niet dat dat zo'n ramp is, maar konijnen en eekhoorns houden zich tijdens de regen meestal schuil. Terwijl ik de trap begin op te lopen, hoor ik boven me plots rennende voetstappen. Als ik omhoog kijk zie ik Rebecca en Rowan snel de trap op lopen. Beide hebben ze verbanden om. Fucking bastards. Toen ik gewond was, kon ik het doen met een stuk trui. Daar was ik destijds dankbaar voor, maar nu ik zie dat ze ook gewoon fatsoenlijk verband hebben, steekt het me wel. Ik hoor Merle al lachen. Rowan trekt Rebecca mee. Het is duidelijk dat ze me niet wilt zien, maar ze lijkt behoorlijk bang ook. Ik kijk ze met een nietszeggende blik na en loop dan rustig verder de trap op. Ze hoeven niets met me te maken te hebben als ze daar zo bang voor zijn, maar dan hoeven zij ook mijn bescherming en jachtmaaltijden niet meer te verwachten. Maar wie hou ik nou voor de gek? Die twee willen me hier toch niet eens hebben. Jammer voor hen dan, want ik ga helemaal nergens naartoe. Een veiligere plek dan dit schip zal ik met mijn halflege motor niet gaan vinden. Als ik nu in mijn eentje into nowhere zou gaan rijden, zou ik het geheid niet redden. Ik bereik de slaapkamergang en vraag me af of Jess nog een bed heeft gevonden. Ik hoop voor haar dat ze beter heeft geslapen dan ik. De deur van de kapiteinskamer kraakt als ik hem open maak. Ik zou haar niet op eigen houtje gaan zoeken. Gisteren en vannacht heb ik mezelf compleet voor lul gezet bij haar. Ik kan me niet voorstellen dat zij me nog serieus neemt.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Rebecca, je ziet er gewoon goed uit zo. Je hoeft helemaal niet langer te zijn. Ik neem je wel serieus. En bovenal moet je je lichaam niet veranderen, je wordt al te dun." Rowen liep verder naar de deur.
Ik beet zachtjes op mijn lip. Ik werd inderdaad dun, je kon zelfs mijn ribben al een beetje zien. Maar de tijden waren nu anders dan anders en als ze het zou aannemen zou ik haar nog liever al mijn eten toestoppen dan dat ik het zelf opat. Ze leek het meer nodig te hebben dan ik. In mijn eigen gedachten verzonken liep ik achter Rowan aan. Ik hoorde voetstappen onder ons en aan Rowans reactie te zien, kon ik al raden wie het was. Ik hield mijn zuchten in en kneep zachtjes in haar hand. Ik was nog steeds boos op Daryl. Hoe kon hij zo iemand als Rowan nu zo gebruiken. Ik kon me niet voorstellen dat ik hetzelfde zou doen omdat hij op James leek - wat hij gelukkig ook niet deed - maar misschien was dat gewoon omdat het mijn principes te boven ging om iemand te gebruiken. Ik had het ooit een paar vriendinnen zien doen, maar ik had ze er goed mijn gedacht over gezegd en het draaide elke keer weer uit op ruzie als ze er opnieuw over begonnen.
Rowans pas versnelde en al snel kwamen we op de juiste verdieping. Ik realiseerde me nu pas dat ik een verdieping naar beneden was gestort. Geen wonder dat mijn neus bloedde. De watjes staken nog steeds als slagtanden uit mijn neusgaten en waren ondertussen al rood aangelopen. Ik besloot ze nog maar even te laten zitten voor ik ze eruit zou trekken.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Als Rebecca in mijn hand knijpt, voel ik de onrustige energie die toegenomen is toen Daryl in mijn blikveld verscheen, afnemen. Toch wil ik nog zo snel mogelijk boven zijn en me ergens verstoppen. Mijn ogen schieten weer onrustig heen en weer door de gang als ik het geluid opnieuw hoor. De voetstappen, het geschuifel. Toch lijkt er nergens iets aan de hand te zijn en zie ik geen walkers. Ik wrijf over mijn hoofd, vlak bij de wond die ik opgelopen heb toen ik tegen het dek aan smakte om de geluiden te verdrijven. Ik ben niet bang voor Daryl, maar voor zijn woorden. Die doen een stuk meer met mij dan zijn houding. Zijn woede doet me helemaal niets. Als we bij haar kamer komen blijf ik aarzelend staan. Mijn kamer is verderop in de gang, maar ik ben op het moment bang om alleen te zijn. Die geluiden... Wat er gebeurde in die gang, ik weet nog altijd niet of het echt was of niet. "Mag ik met jou mee?" vraag ik me een klein stemmetje. Mijn ogen schieten nog altijd de gang door, van de ene kant naar de andere kant, bang om iets te missen. Rebecca is op het moment de enige die me in deze realiteit houd, die ervoor zorgt dat ik niet gek word.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Mag ik met jou mee?" Vroeg Rowan kleintjes. Ik fronste een beetje, maar ik stemde toch in. Ik haalde de sleutel uit mijn broekzak en opende de deur. Mijn oude kleren lagen nog op een hoop op het bed gesmeten en het raam stond nog steeds wagenwijd open. Aan de binnenkant hing nog wat bloed en er had zich een natte plek gevormd op de vloer. Ik kuchte gegeneerd. "Sorry, let niet op de rommel."
Ik veegde het randje bloed met mijn hand af en klapte het raam dicht. Mijn kleren verplaatste ik van het bed naar de stoel en mijn koffer sleurde ik onder het bed uit.
Ik begon er druk in te rommelen, op zoek naar iets wat niet te fel rond mijn buik of heupen zou spannen en het enige wat ik vond was een bloemenjurkje dat ik eigenlijk alleen maar op de warme zomeravonden had gedragen. En een jumpsuit die net zoals het jurkje veel te koud waren voor nu.
Ik zuchtte en keek Rowan aan. Ik had wel door dat ze niet alleen wilde zijn, maar ik begreep haar wel.
"Als je wil kunnen we eerst jouw kleren gaan halen?"
Ik haalde de jumpsuit er toch maar uit, omdat het jurkje veel vrouwelijker was dan ik me nu voelde. Ook trok ik nog snel een jeansvest eruit en daarna propte ik de koffer weer onder het bed.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik ben blij dat ze instemt en ik volg haar mee naar binnen. Hier is het ook al zo koud, omdat het raam open staat. Onder het raam is het nat geworden en er ligt zelfs nog wat bloed. "Sorry, let niet op de rommel." bied ze haar verontschuldigingen aan. Ik glimlach iets en schud met mijn hoofd dat het niet erg is. Op het moment kan ik daar toch niet echt op letten. Haar kamer is wel rommeliger en minder schoon dan die van mij, maar zij heeft dan ook niet zo'n obsessie als ik heb met schoonmaken. Ze veegt het bloed meteen weg en sluit het raam, waardoor het binnen meteen stopt met waaien. Ze trekt een koffer onder het bed vandaan waar ik even heimelijk naar kijk. Mijn koffer is waardeloos, het meeste wat erin zit pas ik niet meer of zou ik nooit van mijn leven meer dragen. Ik sla mijn armen om me heen en kijk wat ongemakkelijk de kamer rond. Hij lijkt op die van mij, eigenlijk. De inrichting is bijna hetzelfde.
Plots zucht ze en kijkt ze naar mij. "Als je wil kunnen we eerst jouw kleren gaan halen?" stelt ze voor. Daar heb ik nog niet eens bij nagedacht, mijn kleren halen. Ik wilde wel droge kleding aandoen, maar als het moet blijf ik hier gewoon in rondlopen. Ik haal mijn schouders wat op. "Hm, dat komt wel." mompel ik als antwoord. Uit haar koffer haalt ze een jumpsuit en een vestje, waarna de ze koffer weer onder haar bed schuift. "Volgens mij heb ik geen schone kleren meer." biecht ik zacht op. Het laatste was echt smerig en dit heb ik al ergens anders vandaag getoverd omdat mijn eigen kleding zo slecht past. Broeken zijn pas een ramp, bijna niemand is lang en zo dun als ik, waardoor ze ook bijna niet passen.

---

Your make-up is terrible

[Daryl mag Jess best storen hoor, als hij dat leuk vind -wbw-]

---

Your make-up is terrible