[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
Ik stond op en liep dan naar de deur,ze gingen het vast niet erg vinden dat ik even wat wil oefenen.
En deze keer niet alleen op bloemen.
Ik vertrok het huis uit,aangezien het redelijk koud was kon ik damp wolkjes zien verschijnen als ik ademde.
Met mijn handen in mijn broekzakken liep ik weer het krottenwijkje uit,het zag er hier echt onbewoond uit,wat ik best aangenaam vond. Ik hield niet echt van van drukte enzo.
Het pad ,waar hier en daar een steen gevaarlijk bovenpiepte veranderde weer tot een mooi patroon van gelegde stenen,wat betekende dat ik weer in het 'normale' straatje zat.
Ik loop wat door en kijk even naar het bankje ,waar ik daarnet zat,de bloemen lijken wel te vechten of ze willen blijven leven of niet.Vast omdat die witte er ook bijstond. Doordat ik niet oplette liep ik tegen iemand aan,die in mijn weg stond."Kijk eens even uit wil je."grom ik tegen het meisje.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eléonore Beau Amadou.

Ik liep rustig over straat toen een jongen tegen me aanliep. In plaats van zich te verontschuldigen, zoals iedereen deed, gaf hij een ietwat minder lieve opmerkingen.
"Wel het spijt me dat jij tegen me bent aangelopen" zei ik terug toen ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Hoe moest ik het zeggen ... Ik was niet het type dat me liet doen door iemand als het niet eens mijn schuld was of als ik er niets mee te maken had. Zo moesten ze gewoon niet denken over mij. Daarbij, ik had altijd voor alles een antwoord klaarstaan, verbaal moest je sterk staan in deze wereld, zeker als je alleen was. Ik keek de jongen aan, waardoor ik wat naar boven moest kijken, met mijn bruin-goudkleurige ogen. Niet dat ik zo overdreven vriendelijk keek, in tegendeel zelfs.

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Ik zeg niets en Ethan vraagt niets. Zo is het altijd wel gegaan. We zijn beide gewoon geen praters. Zware onderwerpen zouden momenten als deze enkel verpesten. 'Hoelang denk je nog dat dit pand het gaat volhouden, voordat het instort?' Ethan is het, die zoals altijd, de stilte verbreekt. Hij heeft het nodig, soms, om te praten. Zijn vraag is echter niet geheel nutteloos. Het is iets dat ik me al een tijdje afvraag. We leven in een krot, een uitgeleefde woning die ons niet lang meer onderdak zal bieden. Ondanks onze koelbloedige aard voel ik wel degelijk de warmte die Ethan uitstraalt. Hoewel ik affectie in het algemeen haat, is het een goed gevoel om vastgehouden te worden. Niet dat ik het ooit hardop zou toegeven. Daar ben ik immers Raquelle voor, niet waar?
'Niet lang.' Antwoord ik hem uiteindelijk. 'We zullen iets anders moeten vinden.' Vervolg ik daarom langzaam. Het is niet moeilijk om een huis op te eisen. Een beetje verderf op een persoon uitoefenen is in de meeste gevallen genoeg maar toch.. Dit is het huis waar ik dit leven in heb geleerd. Dit huis heeft mijn zolder en ik denk niet dat er in Parijs nog zo'n karakteristiek huis zal staan. 'Hoewel.. we zouden de begraafplaats kunnen proberen? Achter het crematorium staat nog een huis van de begrafenisondernemer. Hoe ironisch zou het zijn om daar in te trekken?' Afwachtend glijden mijn vingers over het katoen van zijn shirt. Het zou een oplossing zijn. We zouden dit huis kunnen plat branden en geen haan die er nog naar kraait. Verandering is misschien wel goed in tijden van deze. Een nieuwe basis, een nieuwe aanpak.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
"Wel het spijt me dat jij tegen me bent aangelopen" zei ze terug en keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
Ik snoof even."Oh ,dus ik ben diegene die fout zit."zeg ik met een opgetrokken wenkbrauw.
Oké en dan dat ik tegen haar aanliep,zij moest niet in mijn weg gestaan hebben."
Ik kan haar leven zo zuur maken als ik zou willen,maar aangezien ik niet echt wist hoe ik dat moest ,dus keek ik haar alleen boos aan.
Trouwens ,ze reacheerde op mijn opmerking ,dus ze vraagt er ook om.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Haar woorden dringen tot me door en knik langzaam, maar toch zou ik het moeilijk vinden om afstand te doen van deze plek. De plek die ik lief heb, mijn bed waar ik van houd, mijn kamer die zo vertrouwd is... Ik kijk naar Raquelle en bijt op mijn lip. Haar vingers ontgaan me niet en ik glimlach kleintjes. Dan kijk ik weer omhoog.
'Of we knappen het op,' zeg ik uit het niks en kijk opzij naar Raquelle. 'We hebben nu een man extra,' zeg ik en denk na. Of het opgeknapt kon worden, dat weet ik niet, maar toch... Ik kijk naar het plaffond. 'Als het op te knappen is,' mompel ik zacht. 'Ik heb geen zin om te verhuizen, al die bende weer mee te slepen...' Ik zucht diep en kijk Raquelle aan. 'Ik ga het hier in iedergeval missen,' zeg ik zacht en lach even. 'Vooral de tijden met jouw in deze kamer,' lach ik en kijk haar grijnzend aan. Ik geef haar een speels duwtje en trek haar dan weer dicht tegen me aan. Voor even was ik niet alleen de meedogenloze jongen. Bij Raquelle was ik iets meer mezelf. De jongen die niet alleen maar kil kon doen of boos. Het was... Hoe zal ik het zeggen? Rust in de hel? Ik lach even hardop en kijk naar het plafond.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Ik begrijp wel hoe Ethan er voor staat, zo. Ik zou het ook moeilijk krijgen om afstand te nemen van de zolder die al sinds het begin tot mijn eigen plek behoord. Het opknappen is echter een heel ander verhaal. We zullen veel dingen moeten stelen en veranderen om het rotte weg te werken. Maar.. wie weet. Misschien schuilt er nog enig medeleven in dit dode lichaam en zal ik mijn steentje bijdragen om dit huis opnieuw te laten leven.
Als hij dan ook begint over de tijden in dit huis - en dan met name in deze kamer - kan ik het niet laten om mijn tong naar hem uit te steken. 'Je weet hoe ik denk over menselijke jongens. Veel te breekbaar.' Ik snuif kort, waarna ik me toch weer in zijn armen laat trekken. Dit alles ligt.. laat ik het zeggen.. gecompliceerd. Maar ach, het is ergens wel mijn favoriete zonde. En wat zou een zwarte engel zonder zonden zijn? Juist ja. Er rolt een bedachtzame zucht over mijn lippen wanneer ik mijn hoofd op zijn borst laat zakken. De kalme ademhaling en het tikken van zijn hart klinkt toch anders dan dat van de mensen. Misschien omdat tijd er niet toe doet voor ons, of juist omdat meneer zijn best probeert te doen om koelbloedig over te komen nu ik opnieuw bij hem in bed ben geëindigd. Het is niet zo dat ik bij voorbaat bedenk bij wie ik mijn tijd wil spenderen.. Het is meer dat het gewoonweg altijd Ethan zal zijn die de eerste keus daarvoor is. Zelfs als ik hem zo nu en dan godvergeten verrot kan schelden. We zijn verre van perfect, immers. Een de enige, vrouwelijke zwarte engel zijn is niet altijd gemakkelijk. Ik vraag me zo nu en dan af of de oude Raquelle hetzelfde zou hebben gedaan: nonchalant bij een sadistische, dominante jongen in bed stappen en daar helemaal niet bij na denken. Waarschijnlijk niet. De band met Ethan is niet altijd zo geweest. Toen ik hier net was hebben we dagen achtereen oorlog gehad. Ik heb nog steeds een litteken langs mijn rechterpols van één van die machtsspelletjes. De meeste vernieling van het huis staat dan ook op onze naam. Maar spijt? Nee. Spijt heb ik helemaal nergens van.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Eléonore Beau Amadou.

"Oh, dus ik ben degene die fout zit ?" vroeg hij ongelovig toen hij me boos aankeek. Was dat dan nog niet duidelijk geworden, of lag dat aan mij ? Ik rolde met mijn ogen, "Ja, het is jouw fout, ik kijk waar ik loop, maar iemand hier duidelijk niet". Ik keek hem een tikkeltje arrogant aan. Ja wat ? Wat kon hij me me doen huh ? Ging hij me slaan ? Doe maar, kon ik hem aangeven aan de politie voor slagen en verwondingen. Of misschien zelfs voor moord met voorbedachte rade, als ik het was overdreef. Nee Ellie, dat ging te ver.
"Weet je, nevermind, ook al ben jij degene die fout zat, het spijt mij".

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
"Weet je, nevermind, ook al ben jij degene die fout zat, het spijt mij".zei ze dan.
Ik had nu echt genoeg van haar,"Het is niet dat je een mooi gezichtje hebt ,dat je ook een grote bek moet opzetten."snauw ik haar toe,
Mensen rondom ons keke ons soms aan,wnat ja een bekgevecht zie je ook niet iedere dag hé? Dacht ik sarcastish.
Ze moest maar blij zijn dat ik haar geen mep verkoop ,want voor haar zou hij gratis zijn.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eléonore Beau Amadou.

Sarcastisch trok ik mijn wenkbrauw op, "Oh, dus dit is al een grote bek voor jou ? Wauw, wat kan jij tegen veel zeg" zei ik waarna ik mijn armen over elkaar sloeg, "Stap nog eens in je bed en kom er langs de andere kant uit, misschien helpt dat".
Als hij zo verder ging doen dan was hij hier binnenkort degene die een slag kreeg van mij. Ik een grote bek ? Er is nog een verschil tussen een grote mond hebben, je verbaal kunnen verdedigen en de schuld op jezelf nemen op een vriendelijke manier, maar blijkbaar had hij dat niet door. Tss. Een mooi gezichtje. Hij dacht nu zeker ook nog dat, omdat ik een 'mooi' gezichtje had, dat ik nog eens dom was ook zeker ? Zo dachten ze altijd, en ik werd er ziek van. Net zoals ik serieus ziek werd van hem. Als er 1 iemand was met een grote mond dan was hij het wel, mij zomaar afsnauwen omdat ik mezelf was.

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik lach als ik haar woorden hoor. 'Ik menselijk? Nee,' lach ik en kijk haar weer grijnzend aan. 'En breekbaar ben ik al helemaal niet,' grinnik ik en verstrak grijnzend mijn greep. 'Misschien wil ik je nu wel gewoon killen,' plaag ik en kijk haar met een uitdagende blik aan, maar dan laat ik haar los en ga rechtop zitten. Ik kijk even naar Raquelle haar gezicht en dan naar buiten uit het raam. 'Dat zwarte haar past trouwens wel beter bij je,' zeg ik en kijk haar aan. 'Al hoewel... Met dat blonde haar, onderschatten mensen je nog meer,' lach ik zacht en ga dan toch weer liggen.
'We gaan verhuizen,' zeg ik vastbesloten. 'Ik heb geen zin om alles hier op te knappen. Daar heb ik geen behoefte aan. We maken wel nieuwe herinneringen in dat nieuwe huis,' lach ik en kijk haar grinnikend aan. Ik zucht diep en denk even terug aan van alles en nog wat. Gelijk gaat mijn blik naar de pols van Raquelle. Het speet me niet, misschien dat die ruzie ons tot hier had gekregen, misschien was alles dan misschien wel anders gelopen en ik was zeker wel blij met mijn engelen leven tot de dag van vandaag. Het was verre van perfect, maar zoveel beter als mijn vorige leven. Ik heb de macht, niemand anders en als nutteloze mensenwezens me tegen spreken, zwijgt hun hart al snel. Vroeger was het mijn hart die er bijna mee zou stoppen en moet je kijken. Dat is ook gebeurd. Ineens herinneringen van mijn mensen leven, dringen zich om. Vlug ga ik weer staan en kijk even naar Raquelle.
'Regel jij dat huis?' Ik loop de krakende trappen en schud woedend mijn hoofd. In het raam kozijn staat een bloempot met verotte bloemen. Ik pak de vaas en gooi die met een harde knal tegen de muur. Het glas breekt in stukken. Ik schop de tafel gelijk ook in stukken. We gaan nu toch weg. Dan zie ik dat die nieuweling weg is. Ik ram hard met mijn vuist tegen de muur, maar de pijn doet me niks. Ik pak nog een fles whiskey en drink die in een teug op. Dat deden mijn herinneringen nou met mij...

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Shooter schreef:
Mason Alexander Vartanian || Mens

'Ja!' riep Lorelei opgewonden en opgetogen uit op het moment dat ik voorstelde om samen met haar en Serenity naar school te lopen, wat gevolgd werd door haar kleine handje dat in de mijne werd geschoven. 'Dank je,' hoor ik Serenity zachtjes en dankbaar fluisteren, waarna ze haar lege boodschappentas - hoogstwaarschijnlijk was zij ook van plan om nog naar de markt te gaan voor enkele boodschappen - wat beter over haar eigen schouder hing. De manier waarop ze me bedankte voor het simpele feit dat ik met het haar en de kleine Lorelei mee zou lopen zei me genoeg, Lorelei zou anders nooit meer weggeslagen kunnen worden bij het bankje in het park waar ik op zat en hoogstwaarschijnlijk niet eens op school aankomen. Mijn oude, vertrouwde, scheve grijns kwam weer terug op mijn gezicht terwijl ik zachtjes naar haar knikte als soort van goedkeuring, als reactie op haar 'dank je'. Zonder nog eenmaal om te kijken naar het bankje liepen we vervolgens naar het einde van het park - waarbij ik mijn best deed om Serenity te laten leiden zodat we niet aan de verkeerde kant van Parijs zouden uitkomen en Lorelei nog later op school zou belanden.
Op het moment dat we de smeedijzeren hekken doorliepen en het park verlieten keek ik even naar het verkeer op de straat - hard, snel en ronkend, zonder ook maar op enige manier rekening te houden met de voetganger. Mijn blik gleed even omlaag naar kleine Lorelei, die ieder moment los kon leek te schieten om er vandoor te gaan, ook al stonden haar oogjes groot en geduldig op mijn gezicht gericht. Zonder er verder over te aarzelen zet ik mijn handen onder haar kleine armpjes en zet haar in een grote zwaai op mijn nek, zodat ze in ieder geval veilig de straat over zou komen. 'Nou Lorelei, vertel me maar wanneer het groen is,' zeg ik vervolgens terwijl ik het knopje van de stoplichten in heb gedrukt. 'Groeeeeen!' hoor ik niet veel later uit het kleine meisje op mijn nek komen, waarbij ik grinnikend Serenity's hand vastpak om haar naar de overkant van de straat te trekken. Eenmaal aangekomen op de stoep laat ik diezelfde hand ook weer los en richt mijn blik nu zijwaarts terwijl we rustig de straat uitlopen. 'Je hebt wel een spontaan en sociaal zusje zeg,' glimlach ik, terwijl Lorelei op mijn schouders uitgebreid begint te vertellen over wat ze normaal altijd op haar school doet.

Serenity Aslynn White.
Mason knikte zachtjes naar me met een scheve grijns op zijn gezicht. Ik merkte aan de manier waarop hij liep dat hij mij zou laten leiden, aangezien hij niet wist naar welke school Lorelei toe moest. Er waren er immers zoveel in Parijs. Toen we bij de straat waren en het verkeer zoals gewoonlijk weer langs ons heen raasde, kwam de angst alweer omhoog borrelen. Niet alleen om het feit dat de kleine Lorelei naast me gemakkelijk zomaar de straat op kon rennen, maar ook de herinnering van het auto-ongeluk bijna een jaar geleden speelde mee. Hard beet ik op mijn lip en keek verbaast op toe Mason mijn zusje op zijn nek zette, zodat ze niet meer weg kon, en daarbij veilig de straat over zou komen.
'Nou Lorelei, vertel me maar wanneer het groen is,' zei hij vervolgens en drukt het knopje van de stoplichten in. Vrolijk lachte Lorelei, die het niet gewend was om op iemands nek te zitten, en begon vervolgens met zijn blonde haar te spelen. 'Groeeeeen!' riep ze enkele minuten later vrolijk, toen het verkeer eindelijk gestopt was voor de stoplichten. Verbaast keek ik naar Mason toen ik voelde hoe hij mijn hand vast pakte en me naar de overkant van de staat trok. De laatste jongen die mijn hand vast had gehouden, was mijn vriend geweest.
Door een erge ruzie die we vorige maand hadden was de relatie van twee jaar tot een eind gekomen. Al die tijd had ik in zijn leugens geloofd, hoe stom kon ik zijn! Ik duwde de nare gedachte weg, ik mocht de ruwe handen van mijn ex niet vergelijken met de zachte warme handen die Mason had. Aan de overkant van de straat liet hij mijn hand weer los en richtte zijn blik zijwaarts terwijl we de staat uitliepen. 'Je hebt wel een spontaan en sociaal zusje zeg,' glimlachte hij, terwijl Lorelei vrolijk een verhaal begon te vertellen over school.
Ik luisterde er niet eens meer naar, dat kind praatte de hele dag. Zacht lachte ik. 'Dat weet ik,' zei ik. 'Ze praat de hele dag. Geen tussen komen aan.' Op dat moment sprong ik geschrokken aan de kant, omdat ik bijna omgereden werd door een fietser, die midden over het voetpad haastig voorbij reed. Ik kon nog net Mason's hand vastpakken, anders had ik op de grond gelegen. 'Eikel!' riep ik boos de fietser nog achterna, voor ik me weer omdraaide naar Mason. 'Sorry,' zei ik zacht, en toen ik merkte dat ik zijn hand nog stevig vast had, liet ik die snel los. 'De school is trouwens hier om het hoekje en dan rechtsaf de zijstraat in,' zei ik vlug, het ongemakkelijke moment vermijdend.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

[Ik heb trouwens Cameron nog vrij. Any volunteers? (:
Hij zit bij op een terrasje voor het park in Parijs koffie te drinken en de krant door te bladeren.]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

| Pebble? Zou je misschien willen stoppen met het quoten van posts? |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Oh sorry, dat doe ik automatisch als de reactie niet meer op dezelfde pagina staat.]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

| Dat snap ik, maar het is toch niet zo erg om één of twee pagina's terug te kijken in plaats van hem helemaal naar deze pagina quoten? :] |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.