{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ryan Dawnstar
“Ik vertrouw ze gewoon niet,” bekende Jess. Ik kon haar geen ongelijk geven. Mensen in deze tijden kon je beter ook niet vertrouwen. Je wist nooit tot wat ze instaat waren en het zou me ook niet verbazen als een ervan je meedogenloos zou vermoorden. Gelukkig vertrouwde ik de eerste groep.
Ik rekte me nog een keer uit, waardoor al de botten in mijn armen en rug begonnen te kraken. “Heb je nog zin om te poolen?” vroeg ik na een kleine ingeving. “Aangezien we gisteren zo ruw onderbroeken werden.”
Jess lachte kort en stond al recht. “Natuurlijk, dat sla ik niet af,” zei ze, waar ik goedkeurend op knikte. “Maar je moet het me wel leren, want ik weet nog altijd niet hoe het moet.”
Ik knikte en liep al richting de tafel. De ballen lagen op een tafel en de keus lagen ergens op de grond. “Goed,” begon ik met mijn uitleg terwijl ik de ballen op tafel legde. “De ballen zijn genummerd van een tot en met zeven. Het maakt niet uit welke je er eerst in doet, maar als die met een witte cirkel raakt moet je met die verder spelen en dan moet ik met de andere. Als je die zonder cirkel raakt moet je met die verder spelen. Verder moet je ze er gewoon allemaal in krijgen niet in een volgorde behalve de acht. Als die erin gaat ben je verloren. Als al je zeven ballen erin zijn mag je die pas erin doen. Met de witte bal moet je de andere ballen in de gaten proberen te krijgen. Dat is het zo’n beetje. De regels kloppen niet helemaal met de normale eight-ball, maar zo spelen wij het altijd. Snap je alles?”

[ bericht aangepast op 31 maart 2013 - 21:04 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Jawel," antwoordt ze bruusk. Boos loopt ze door terwijl ze Rick's vragen negeert. We wisselen een blik uit en ik zie hoe Rick met een spottende frons naar haar kijkt. Ik vraag me af of Rebecca het uberhaupt ooit met een vreemde, leidinggevende man zou kunnen vinden. Die verloofde van haar, of wat het ook was.. waarschijnlijk was dat een pussy dat zich altijd maar door haar liet commanderen. Dat ze Ryan mag is wat anders, want hij is ondanks zijn bravoure maar een mak lammetje dat makkelijk volgt. En die domme beefcake die ik niet meer heb gezien.. Ik heb geen idee hoe ze tegenover hem staat. Ik heb dat joch nooit gesproken.
"Wie is die nieuwe jongen op de boot?" brom ik op een directe manier. Rick kijkt me geinteresseerd aan waarna hij weer naar Rebecca kijkt. Als ik de vraag gesteld heb, blijf ik plots staan en schiet ik op de dikke fazant die ik onder een struikje zag bewegen. Kijk, dat noem ik nog eens gevogelte. Ik loop naar het struikje toe en kniel bij de vogel neer. Hij maakt nog een hoop geluid. Als ik de pijl uit zijn lijf trek, draai ik het beest zijn nek om. Het gepiep houdt meteen op. Ik pak de vogel bij zijn poten op en kom overeind. Als een lappenpop hangt het beestje treurig naar beneden.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
“Wie is die nieuwe jongen op de boot?” vroeg Daryl direct. Rick leek opeens weer geïnteresseerd te zijn. Daryl bleef abrupt staan en richtte zijn boog op, waardoor ik even wachtte met antwoorden voordat ik een of ander beest zou wegjagen met mijn gekwebbel. Pas toen hij het geraakt had, antwoordde ik. “Flynn,” antwoordde ik. “Hij was… raar. Maar ik heb hem eigenlijk al een paar dagen niet meer gezien.”
Ik keek toe hoe op het hevig lijdende dier afging en het uiteindelijk meedogenloos uit zijn lijden verloste. Ik wou dat ik zo’n ding ook kon schieten, maar mijn concentratie leek volledig verdwenen te zijn. Eigenlijk wilde ik gewoon terug naar de boot, omdat ik geen zin meer had. Of opsplitsen of zo. Ik kon dit niet als andere mensen op mijn vingers zaten te kijken. Ik kon eigenlijk bijna nooit iets als andere mensen erop zat te kijken. Ik werd daar zenuwachtig van. Daryl leek daar geen problemen mee te hebben. Het enige waar hij problemen mee had was dat ik niet erg productief was vandaag, behalve die hele hoop bessen die ik mee zeulde. Mijn geweer bengelde nog in mijn hand, volkomen nutteloos eigenlijk. “Ik wist niet dat je hem ontmoet had,” zei ik. Nou, waarschijnlijk mocht Daryl hem ook niet aangezien Flynn mij wel mocht. Ook al was hij nu kwaad op mij voor geen reden, eigenlijk. Ik wierp een blik op Rick en keek dan weer naar mijn geweer. Ik hoopte dat ik vandaag nog de kans kreeg om iets groter neer te halen dan dit piepkuiken dan ik nu had.

[ bericht aangepast op 31 maart 2013 - 21:49 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan knikt gelijk en loopt naar de tafel, terwijl ik hem volg en op zijn bewegingen let. "De ballen zijn genummerd van een tot en met zeven. Het maakt niet uit welke je er eerst in doet, maar als die met een witte cirkel raakt moet je met die verder spelen en dan moet ik met de andere. Als je die zonder cirkel raakt moet je met die verder spelen. Verder moet je ze er gewoon allemaal in krijgen niet in een volgorde behalve de acht. Als die erin gaat ben je verloren. Als al je zeven ballen erin zijn mag je die pas erin doen. Met de witte bal moet je de andere ballen in de gaten proberen te krijgen. Dat is het zo’n beetje. De regels kloppen niet helemaal met de normale eight-ball, maar zo spelen wij het altijd. Snap je alles?" vraagt hij en ik grimas iets naar hem.
"Ongeveer..." antwoord ik waarna ik in de lach schiet. "Ach, zo moeilijk kan het niet zijn. Het is vast makkelijker te leren als je het speelt. Je moet me wel helpen hoor en het zeggen als ik het fout doe." grijns ik iets schaapachtig. Ik hou wel van spelletjes, maar ik ben er meestal niet zo goed in hoewel ik redelijk fanatiek kan zijn. Ik pak de stok op die ik gisteren had laten vallen en bekijk hem opnieuw. Lange stok, zal me niets verbazen als ik er iemand mee verwond. Vervolgens kijk ik naar de ballen die hij op de tafel klaar gelegd heeft. "Begin jij maar, ik volg vanzelf."

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
“Ongeveer…” Jess klonk niet echt overtuigd, zeker niet toen ze daarna in de lach schoot. “Ach, zo moeilijk kan het niet zijn. Het is vast makkelijker te leren als je het speelt. Je moet me wel helpen hoor en het zeggen als ik het fout doe.”
Ik knikte en propte alle ballen in de driehoek, met de acht in het midden. Daarna legde ik de witte op zijn plaats en ging ik over de tafel liggen. De keu balanceerde perfect tussen mijn wijsvinger en duim en geconcentreerd kneep ik een oog dicht. Mijn tong piepte een klein stukje tussen mijn lippen door. Dat gebeurde altijd als ik me heel fel concentreerde en was ook altijd onbewust. Ik probeerde goed te richten en raakte precies de top van de driehoek zodat alle ballen uiteen weken. Daarna keek ik naar Jess. “Goed, nu is het jou beurt. Daar ligt de witte bal,” zei ik terwijl ik op de witte wees. Daarmee moet jij – je mag kiezen welke – een van de ballen in zo’n gat krijgen. Maar niét de zwarte, want dan ben ik sowieso gewonnen.”
De ballen lagen eigenlijk perfect, volgens mij zou die een met de witte cirkel er in een schot in kunnen krijgen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Hij knikt en terwijl ik de stok vast houd, kijk ik hoe hij de ballen in een driehoek stopt en die er weer af haalt. Lichtelijk geïntrigeerd kijk ik toe hoe hij de witte ervoor legt en over de tafel heen gaat liggen, om te bestuderen hoe hij met die stok, volgens mij heet het een keu, tussen zijn wijsvinger en duim geconcentreerd begint te mikken. Het ziet er wel grappig uit, met zijn tong tussen zijn lippen vandaan. Ik probeer niets te laten merken en hem zijn concentratie te laten behouden en ondertussen probeer ik mijn blik op de tafel te houden en niet af te laten glijden naar zijn gespierde armen, of erger, verder naar beneden. Uiteindelijk raakt hij met zijn keu de witte bal, die tegen de rest aankomt en de ballen uit elkaar schiet. Als hij opkijkt naar me, kijk ik terug met een glimlachje. Ziet eruit als een interessant spel.
"Goed, nu is het jou beurt. Daar ligt de witte bal," zegt hij en wijst naar de tafel. "Daarmee moet jij – je mag kiezen welke – een van de ballen in zo’n gat krijgen. Maar niét de zwarte, want dan ben ik sowieso gewonnen." Ik knik met een uiterst serieuze blik op mijn gezicht waarna ik de ballen wat bestudeer en besluit wat ik ga doen. "Wish me luck." Er kan toch een grijnsje vanaf als ik dat zeg en ik buig mezelf ook over de tafel heen, op dezelfde manier als hij het deed. Ik hou de keu tussen mijn vingers, maar toch heb ik het idee dat ik het niet doe zoals het hoort. Uiteindelijk geef ik een duw tegen de keu aan, tegen de witte bal die onhandig over de groene stof heen rolt. Hij mist de bal die ik van plan was om te raken en rolt er langs, waardoor ik lachend recht ga staan en iets schaapachtig grijns naar Ryan. "Nou, dat was poging één."

Rowan Ava Carter

Uiteindelijk besluit ik toch dat het bad veel te koud is en blijft. In het bed trek ik de natte kleding uit, laat ik het smerige water weg lopen en knijp ik de kleding uit. Er komt nog altijd smerigheid vanaf, maar het stinkt tenminste niet meer zo. Helemaal naakt kom ik uit het bed en laat ik de natte kleding daar liggen om op te drogen. Uit de kast pak ik een handdoek waarmee ik mijn haar en mijn lichaam wat traag afdroog. Het duurt lang en ik blijf duizelig als ik te lang sta, maar uiteindelijk heb ik het wel af en strompel ik terug naar mijn bed, waar ik in ga liggen. Lekker opwarmen onder de lakens, die ik over mezelf heen trek en een beetje wegkruipt. Ik kleed me later wel weer aan, dan kan ik gelijk opzoek gaan naar Daryl en mijn wapens terug vragen. Misschien Rebecca nog even ontwijken zodat ze vergeet dat we nog zoveel hebben om over te praten. Ik wil niet dat ze weet dat Daryl mijn wapens heeft omdat hij me niet vertrouwde. Volgens mij doet ze hem straks nog wat aan als ze dat hoort.
De foto die nog op het bed lag, leg ik terug op het nachtkastje, naar het potje met pillen die er nu op staat. Volgens mij mogen er nog wel meerdere potjes opstaan voor van alles, maar naar mijn idee ben ik nu echt beter aan het worden, ook in mijn hoofd. Ik kan Jess redelijk goed verdragen, dat is een wonder. Ik trek de dekens op tot aan mijn kin en geniet van de zon die door de kier van de gordijnen op me schijnt. Ergens vraag ik me af hoeveel mensen vandaag dingen op komen dringen en me niet met rust willen laten, maar aan de andere kant verdring ik die gedachten omdat ik weet dat ik hier meer rust krijg dan in de gevangenis waar ik gisteren nog wakker werd. Maar toen werd ik tenminste nog wakker naast Daryl en dat was me ook wel wat waard, dat zie ik op het moment toch even niet meer gebeuren voorlopig. Ik denk dat ik hem binnenkort maar eens ga vragen wat hij van Carol denkt. Misschien valt er nog wat goed te maken. Ik zou het niet erg vinden als we enkel vrienden zouden blijven en hij verder zou gaan met haar, zolang het maar geen Jess is.

---

Your make-up is terrible

Dubbelposts even verwijderd. Veel plezier nog ^^

---

I am an idiot, I move.

[Dankjewel!]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Pas wanneer de fazant als een soort trofee bij de eekhoorn aan mijn jachtlijn hangt die ik om mijn middel draag geeft Rebecca antwoord. “Flynn,” zegt ze. Het geweer in haar hand zwaait nutteloos heen en weer. Ik zie Rick er naar kijken.
“Hij was… raar. Maar ik heb hem eigenlijk al een paar dagen niet meer gezien,” vervolgt ze. Ik knik. Misschien maar beter ook. Hoewel ik geen woord met hem gewisseld had, vond ik hem er van veraf al uitzien als een eersteklas dommekracht. Beetje op het strand de mooiboy uithangen terwijl de lijken om je heen strompelen, for fuck sakes.. Aan mannen als hij had je helemaal niets. Rebecca fronst even naar me. "Ik wist niet dat je hem ontmoet had,” stelt ze.
Ik neem de duif van haar over en rijg het beest aan de lijn waar de andere twee dieren al hangen. Bij lange na niet genoeg voor de hele groep. Misschien dat we zo nog wat konden vissen. "Wat is ontmoeten.." brom ik vaag terwijl ik de lijn vastknoop. "Ik weet genoeg om hem een idioot te vinden." Die eikel had niet eens de moeite genomen zich te komen voorstellen en ik heb hem geen lijk zien verslepen, laat staan een vogeltje zien schieten. Hoe zou haar broertje eigenlijk omgekomen zijn? Was hij dat uberhaupt wel? Toen ik haar er daarstraks naar vroeg, was ze enorm fel. Dat broertje betekende alles voor haar, en toch zag ik hen nooit samen. Zou ze hem bewust op zijn kamer houden, ver weg van al het gevaar? Dat zou natuurlijk kunnen. Ik geef haar geen ongelijk ook niet. Het is simpelweg het verstandigste wat je kunt doen met een snotjoch dat nog schrikt van zijn eigen schaduw. Ik kijk weer op en zie hoe Rick en Rebecca beide gebiologeerd naar de beesten zitten te staren. Even blijf ik stilstaan om te luisteren naar de natuur om me heen. Het trippelen van pootjes of fladderen van vleugels is totaal verdwenen. Die fazant was puur geluk. Yep, dat zou vissen worden zometeen. Ik werp een blik op Rebecca's tas. Vissen, of vandaag nog even leven op bessensmoothies.

---

ars moriendi

Ryan Dawnstar
Jess knikte uiterst serieus. Er hing zo’n spanning over haar gezicht dat het eigenlijk wel grappig was om te zoen hoe serieus ze dit nam. Haar geconcentreerde blik gleed over de biljartballen die willekeurig op de tafel lag en ze leek een beetje in te schatten hoe ze het aan ging pakken. “Wish me luck.”
Er was een brede grijns op mijn gezicht verschenen, net zoals zij een klein grijnsje op haar gezicht had staan. Ze boog zich over de grote groene tafel heen en hield de keu tussen haar vingers. Ze had ‘m wel nogal losjes vast. Ik durfde te wedden dat als ik ermee zou wiebelen, het ding gewoon weg zou vliegen. Maar ik liet haar eerst maar even doen voor dat ik commentaar zou geven. Uiteindelijk gaf ze een smak tegen het ding, zodat die de witte bal raakte, die nogal wiebelig en onhandig over het groene vilt rolde en de bedoelde bal – als dat ‘m toch was – op een haar na miste. Jess lachte wat schaapachtig en rechtte zichzelf weer. “Nou, dat was poging één.”
Ik begon ook te lachen en keek haar aan. “Behalve dat je je arm in een nogal vreemde hoek had en je keu nogal los vast had, was het toch goed hoor,” complimenteerde ik haar, waarna ik zelf een goede hoek ging zoeken om een bal te raken. Daarna ging ik ook liggen en begon ik me weer te concentreren. Een oog kneep ik dicht, zodat ik zeker zou raken en daarna gaf ik een tik tegen de witte bal. Juist hard genoeg zodat die een andere bal raakte die in een mooie lijn recht in het gat rolde. “Normaal ben ik nog eens, maar ga jij maar. Dan kun je nog wat oefenen,” zei ik waarna ik wat aan de kant ging om haar terug te laten. “Nu moet jij de halve ballen – die met de witte cirkels – erin doen. Want ik heb die zonder cirkel – die hele ballen – erin gedaan.”

Rebecca Morgan
Daryl knikte op mijn antwoord. Van zijn gezicht viel duidelijk af te lezen dat hij geen sympathie voelde voor de jonge man. Zoals ik al zei, hij was een beetje vreemd. Maar ik mocht hem wel. Daryl nam mijn nog redelijk dikke duif van me over – ik vond hem er toch dik – van me over en hing die bij de andere geschoten dieren. “Wat is ontmoeten…” bromde hij. Zijn vingers maakten het dode beest aan zijn jachtlijn vast. “Ik weet genoeg om hem een idioot te vinden.”
Ik kon niets anders doen dan gewoon ronduit in de lach schieten. Typisch. Echt typisch Daryl. Nog niet eens de moeite nemen om ermee te praten, maar wel direct vooroordelen. Toch vond ik de manier waarop hij het zij wel grappig. Flynn was een idioot en ik was een koppig klein rotkind. Gotta love it.
Mijn blik bleef op de beesten hangen. Lang niet genoeg om iedereen hier te voeren. Voor de groep van de vorige omvang wel, maar deze was veel te groot voor een fazant, een eekhoorn en een duif. Het bleef een tijdje stil, omdat we volgens mij alle drie zaten te luisteren of er nog iets te horen viel, maar het bleef stil. Er werd nog een blik geworpen op mijn tas, waardoor ik op een idee kwam. “Ehm Daryl,” begon ik. “Ik weet niet of je strikken kan zetten, ik in ieder geval niet, maar dat zou wel een hoop werk kunnen besparen als we gewoon hoeven te komen kijken of een van die beesten in een val is gelopen en het dan vermoorden?”

[ bericht aangepast op 1 april 2013 - 10:50 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan lacht en ik grijns iets schaapachtig terug. "Behalve dat je je arm in een nogal vreemde hoek had en je keu nogal los vast had, was het toch goed hoor," zegt hij en ik neem het maar op als een compliment aangezien ik had gedacht dat hij zou zeggen hoe vreselijk slecht ik hierin ben. Ik lach zacht. "Dan moet je me zo maar eens helpen." antwoord ik. Hij bekijkt de tafel ook, waarna hij erop gaat liggen en zich concentreert. Ik dwing mezelf te kijken hoe hij de keu vasthoud zodat ik hem beter na kan doen nu. Als hij de keu tegen de witte bal aan stoot, raakt hij een andere bal die in een gat rolt. "Normaal ben ik nog eens, maar ga jij maar. Dan kun je nog wat oefenen," zegt hij waarna hij aan de kant gaat. "Nu moet jij de halve ballen – die met de witte cirkels – erin doen. Want ik heb die zonder cirkel – die hele ballen – erin gedaan." legt hij uit.
"Oh, dat had je niet moeten doen, straks versla ik je hierdoor alsnog," grijns ik, al maak ik gewoon een grapje. "Goed, de witte cirkels." herhaal ik hem dan een stuk serieuzer. Ik bekijk het eventjes, trek een professioneel gezicht zodat het lijkt alsof ik weet wat ik aan het doen ben terwijl ik eigenlijk geen idee heb en buig mezelf weer over de tafel. De keu probeer ik dit keer steviger vast te houden en ik mik op de witte bal en die met een cirkel erachter. "Hou ik hem zo beter vast?" vraag ik voor de zekerheid aan Ryan, terwijl ik mijn blik op de bal gericht houd.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Oh, dat had je niet moeten doen, straks versla ik je hierdoor alsnog," grijnsde Jess. “Goed, de witte cirkels.”
Ze zette meteen haar pokerface op, terwijl ze als een echte probeerde in te schatten. Daarna boog ze zich weer elegant over tafel en probeerde ze een goede positie te vinden. Alleen haar volgende vraag verraadde dat ze volgens mij geen idee had wat ze aan het doen was. “Hou ik hem zo beter vast?”
“Eens kijken,” humde ik, terwijl ik haar elleboog een beetje lager en naar achteren duwde en half over haar heen ging hangen om te zien of ze wel goed richtte. Met mijn vinger porde ik tegen haar hand, die nog wel redelijk stevig stond en duwde ik ‘m een beetje naar links. “Zo moet het goed zijn,” mompelde ik terwijl ik me weer rechtte. “Nu moet je niet te hard tegen de bal tikken.”
Volgens mij vond ze het vast niet erg dat ik half op haar was gaan liggen. Ik had ook al een keer naast haar geslapen en toen was er ook niet echt iets gebeurd. En anders zou ik het wel merken, toch?
Ik ging weer aan de kant en leunde wat tegen mijn stok aan, terwijl ik nogal gefascineerd naar haar bewegingen keek. Volgens mij zou ze hier nog redelijk goed in kunnen worden eens dat ze het helemaal door had. Inzicht had ze volgens mij wel genoeg.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Eens kijken," zegt hij, waarna ik voel hoe hij mijn elleboog verplaats naar achteren en daarna half over me heen komt hangen. Ik grijns iets aangezien ik dat niet helemaal verwacht had van hem, hoewel ik het toch helemaal niet erg vind. Met zijn hand prikt hij tegen mijn hand aan en duwt hij hem iets opzij. "Zo moet het goed zijn," besluit hij als hij weer recht gaat staan. Ik werp een blik op hem voordat ik weer naar de bal kijk en probeer de grijns van mijn gezicht af te krijgen. "Nu moet je niet te hard tegen de bal tikken." Ik knik iets en neem een grote teug met adem, terwijl ik me opnieuw concentreer, in ieder geval probeer, en zacht tegen de witte bal aantik met de keu. De bal tikt hierna tegen de bal erachter, waardoor ik hem voor het eerst raak. Hij rolt traag richting de hoek met het gat erin, maar stoot uiteindelijk tegen de rand aan en niet in het gat.
Lachend ga ik rechtstaan en draai ik me naar Ryan toe waarna ik mijn handen met de keu er nog in, in de lucht gooi. "Ik heb de bal geraakt!" roep ik uit. Eerlijk gezegd ben ik daar dan ook wel trots op, aangezien het me de vorige keer niet lukte. "Pas maar op met helpen meneer, want ik word er goed in." grijns ik hem toe, waarna ik hem zacht met de stok prik. Je zou er volgens mij nog een best gaaf zwaard gevecht mee kunnen houden, maar dat houd ik maar voor me. Ik ben denk ik gewoon in een iets kinderlijke bui geraakt van het enthousiasme.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze lacht hard om mijn opmerking over die gozer en ik kijk haar woedend aan. Jezus, altijd alert blijven. Dacht dat ze dat nou wel geleerd had ondertussen. “Ehm Daryl,” begint ze dan. “Ik weet niet of je strikken kan zetten, ik in ieder geval niet, maar dat zou wel een hoop werk kunnen besparen als we gewoon hoeven te komen kijken of een van die beesten in een val is gelopen en het dan vermoorden?” Rick lacht schamper en ik moet moeite doen geen zucht te slaken.
"Natuurlijk kan ik vallen zetten. Maar wat denk je dat die Walkers doen als ze een konijn in een strop tegenkomen? Op die manier voer je ze makkelijker dan een vetzak in de McDrive." Ik blijf een streepje voorhouden wanneer het op overleven aankomt, dat blijkt maar weer. Dan hoor ik gegorgel. Ik draai me om en zie drie Walkers onze kant op slepen. Die zijn vast afgekomen op het schot van Rebecca. En anders wel op die idiote lach van daarnet.
"Dus, als je nog meer slimme suggesties hebt, stel ik voor dat we teruggaan," brom ik chagrijnig terwijl ik de karige buit omhoog houd. Rick is inmiddels als op de Walkers afgelopen en drukt de eerste al een mes door zijn schedel. Ik kijk even naar Rebecca en schud mijn hoofd. Dan loop ik achter Rick aan om de tweede een pijl door zijn hoofd te schieten.

---

ars moriendi

Ryan Dawnstar
Ik grinnik als haar bal er nog niet in raakt. Ik had zowat al het moeilijke gedaan en dan was hij er nog niet in. Jess’ lach schalde door de ruimte toen ze zich weer rechtte en zich naar me toe draaide. Triomfantelijk gooide ze haar handen in de lucht. “Ik heb de bal geraakt!” riep ze uit. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk, waardoor ik grijnsde en mijn tong uitstak. “Pas maar op met helpen meneer, wat ik word er goed in.”
Toen ze me met haar stok prikte duwde ik hem aan de kant en ging ik voor haar staan. “Dat zullen we nog wel zien, want nu is het mijn beurt en ik sta geen beurten meer af,” zei ik terwijl ik haar met een competitieve blik aankeek. Ik was wel redelijk competitief, maar ik kon ook goed tegen mijn verlies.
Ik boog weer over tafel heen en herhaalde mijn vorige haandelingen om daarna de bal met het nummer 3 te reken. Te zacht, spijtig genoeg want deze rolde iets verder en kwam net voor het gat tot stilstand. Ik trok een zuur gezicht. “Serieus?” vroeg ik meer tegen de bal dan tegen Jess.

Rebecca Morgan
Pff. Chagerijn. Daryl kon echt nergens om lachen. "Natuurlijk kan ik vallen zetten. Maar wat denk je dat die Walkers doen als ze een konijn in een strop tegenkomen? Op die manier voer je ze makkelijker dan een vetzak in de McDrive. Dus als je nog meer slimme suggesties hebt, stel ik voor dat we teruggaan.”
Chagrijnig kijk ik hem aan. “Ik heb jou anders met nog niets horen komen,” siste ik onhoorbaar. Man het was maar een voorstel, kon hij nu gewoon eens niet een normaal antwoord geven in plaats van direct boos te doen. Met hem ging ik echt nooit meer mee. Net zo min als met iemand anders uit zijn groep. Rick was al op het groepje Walkers afgelopen en had er al eentje neer gehaald, net zoals Daryl erop af liep en een pijl door het hoofd van de tweede boorde. Ik had gewoon zin om ze hier te laten staan en weg te gaan, maar dat kon ik ook niet maken.
Ik nam mijn mes beet. Er waren er nog twee over. Nu kon ik tenminste doen waar ik goed in was. Walkers neerhalen. Ik doorboorde de schedel van de eerste om meteen mijn mes in het hoofd van de tweede te boren. Zonder de twee mannen nog een blik waardig te keuren ging ik voorop richting het schip. Ik had er nu wel genoeg van. Als ik ging jagen was het enkel voor de bootgroep, al was hij er nu wel mooi met mijn duif vandoor gegaan.

[ bericht aangepast op 1 april 2013 - 14:11 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov