{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Hij is mee gaan jagen," zegt Rebecca. Haar rustige blik weerspiegelt de mijne absoluut niet. Mijn ogen vliegen wat panisch open. Volgens mij weet ze zelf ook wel dat ze het niet had moeten doen, te zien aan de manier waarop ze met haar donkere haren begint te spelen. "Ik vertrouw hem ook niet. Hij keek de hele tijd eng en hij en Daryl leken ook te wachten tot iets verkeerds zou doen. Niet dat hij veel zei, maar zijn gezichtsuitdrukkingen zeiden genoeg." Ik bijt hard op mijn lip om niet uit te vallen tegen haar om deze domme actie. Het zou een list kunnen zijn om haar gewoon uit te schakelen en het schip over te nemen, ik had haar gewoon eerder moeten vertellen van hun plannen, de dingen die ze wilden doen. Het verbaasd me dat ze hier nu zit.
Ze laat haar haren al snel weer voor wat het is en kijkt weer op. "Er is niks gebeurd, maar ik vertrouw hem ook niet zo." Abrupt schud ik met mijn hoofd, een ietwat kwaaie blik in mijn ogen. Dit vooral omdat ik haar wil beschermen voor hen. "Doe dat nooit meer, ga nooit meer met die twee samen weg," waarschuw ik haar op een felle, serieuze toon. Ik leun alweer iets naar voren in plaats van tegen het hoofdeinde van het bed te leunen. "Ze willen het schip hebben, het kan ze weinig schelen wat het aan onze kant kost. Als je ook maar een beetje vervelend doet en ervoor zorgt dat zij hier niet met een veilig gevoel zitten, aarzelen ze niet om je uit te schakelen, Rebecca. Blijf gewoon van ze weg, van de mannen." Mijn stem word schor als ik meer praat en iets vermoeid zak ik terug tegen het hoofdeinde aan.
Verdomme, ik had nog zo gehoopt dat alles nu beter zou werken tussen Daryl en Rebecca en dat ik bepaalde dingen voor me had kunnen houden. Vermoeid wrijf ik met mijn goede hand over mijn gezicht heen. Nu weet ze alweer veel meer over hem dan ik prijs had willen geven. Ik zou hem liever neerzetten als iemand die alleen maar het goede wilt voor beide partijen, maar dat gaat er niet meer voor op. Ik weet zelf niet eens waar ik op kan rekenen nu we hier zitten. Ik weet niet of hij het deed omdat hij me nodig had of dat hij het meende.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Toen ik verteld had dat Rick en Daryl mee gaan jagen waren rolden Rowans ogen op een haar na niet uit haar oogkassen. Ze schudde direct haar hoofd en kon me elk moment neerschieten met haar ogen. Hoe moest ik dat nu weten? Zij was er ook niet geweest om me nu tegen te houden. "Doe dat nooit meer, ga nooit meer met die twee samen weg.” Rowans stem klonk nogal boos en serieus, waardoor ik me schuldig begon te voelen, ook al kon ik er niet veel aan doen. Ik kende Rick niet en Daryl kon ik wel aan. Het nadeel met Rick was enkel dat hij en geweer had, iets wat je naar mijn mening veel makkelijker kon doden dan een pijl. Rowan leunde met haar magere bleke lichaam wat naar voor. “Ze willen het schip hebben, het kan ze weinig schelen wat het aan onze kant kost. As je ook maar een beetje vervelend doet en ervoor zorgt dat zij hier niet met een veilig gevoel zitten, aarzelen ze niet om je uit te schakelen, Rebecca. Blijf gewoon van ze weg, van de mannen.” Ze liet als een oud vermoeid dametje weer tegen de leuning zakken en keek me aan.
Ik schraapte mijn keel. “Als een van hen een vinger naar me uitsteekt, hak ik hem eraf,” zei ik vastbesloten. Ik ging me niet laten doen door zulke onderkruipsels. Als zij een grote mond zouden krijgen, ik ook.
Rowan wreef vermoeid met haar hand over haar gezicht heen en ik bleef haar bloedserieus aankijken. “En als ze naar jou een vinger durven uitsteken doe ik precies hetzelfde. Ik heb ineens niet zo’n zin meer in hun. Waarom in godsnaam hebben jullie ze meegebracht?” Niet dat ik er ooit zin in had gehad, maar nu was mijn zin naar een niveau onder nul gezakt.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Mijn woorden lijken haar eigenlijk nog redelijk weinig te doen, maar ik had ook niet anders verwacht van haar. Ze kan prima voor zichzelf zorgen en is niet zo snel bang voor dingen. Toch zou ik wel willen dat ze meer op haar hoede zou zijn en niet meer met hen mee zou gaan. Zij en Daryl vlogen elkaar altijd al om de hals als er niemand tussen kwam en ik verwacht niet dat het nu beter gaat worden, enkel erger. Ze schraapt met haar keel waardoor ik haar aan blijf kijken. "Als een van hen een vinger naar me uitsteekt, hak ik hem eraf," zegt ze erop en ze klinkt zoals altijd zelfverzekerd. Ik knik enkel lichtjes, ik weet dat ze dat zou doen. Ik ben alleen bezorgd wat ze terug doen.
"En als ze naar jou een vinger durven uitsteken doe ik precies hetzelfde. Ik heb ineens niet zo’n zin meer in hun. Waarom in godsnaam hebben jullie ze meegebracht?" Ik glimlach iets om haar eerste woorden. "Maak je niet druk om mij, Daryl zorgt er voor dat er niets gebeurt," zeg ik, al ben ik er niet meer zo zeker van. Hij heeft me niet meer nodig en ik weet niet tot hoeverre het allemaal reikt. Ik heb hem gisteravond niet meer gezien en vandaag ook nog niet. "Als het aan mij lag had ik ze ook niet meegebracht, maar er was niets dat ze tegen kon houden. Daarom ben ik mee terug gekomen, dat was het enige wat ik kon doen. Ervoor zorgen dat jij veilig zou zijn."

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan knikte enkel zachtjes en bedenkelijk toen ik zei wat ik ging doen als ze ook maar iets zouden proberen. Toen ik zei dat voor haar hetzelfde gelde, glimlachte ze nog een keer licht. 'Maak je niet druk om mij,' verzekerde ze me. 'Daryl zorgt ervoor dat er niets gebeurt.'
Ik schudde mijn hoofd. Als we op Daryl moesten vertrouwen, zou ze binnen de kortste keren al dood zijn. Ik was nog niet vergeten wat hij dit arme meisje de vorige keer geflikt had. Op hem besloot ik dus niet te vertrouwen.
'Als het aan mij lag had ik ze ook niet meegebracht,' zei ze tot mijn verbazing. Dat klonk wel heel anders dan dat ze me gisteren avond had verteld. Toen leken ze opeens een stuk belangrijker voor haar. 'Maar er was niets wat ze tegen kon houden. Daarom ben ik mee terug gekomen, dat was het enige wat ik kon doen. Ervoor zorgen dat jij veilig zou zijn.'
Haar woorden leken me steeds meer te verbazen, vooral omdat ze zo contrasteeden met wat ze gisteren allemaal tegen me gezegd had.
De blik op mijn gezicht vertrok weer naar een serieuze frons. 'Ik heb een nogal vreemde vraag, en neem 'm alsjeblieft niet verkeerd op.' Ik aarzelde even. 'Aan wiens kant sta je eigenlijk?' Het werd allemaal te verwarrend. Daryl, mij, Daryls groep, onze groep. Ik wist het niet meer.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca schud haar hoofd als ik zeg dat Daryl ervoor zorgt dat er met mij niets gebeurt, wat me er enkel meer onzeker over maakt. Ik zou hem er wel gewoon naar vragen, als ik hem weer zou zien. Alleen dan, niet als er anderen bijzijn. Ik wil hem niet in de positie brengen dat hij voor iedereen iets moet gaan verkondigen. Ik ben alleen bang dat hij het veel te druk heeft met de rest op het moment en geen tijd meer heeft voor andere dingen. Ik voel me eigenlijk al iets egoïstisch omdat ik constant tijd van hem opeis terwijl hij net terug is met degene om wie hij écht geeft. Deze gedachten laten me akelig rillen.
Haar serieuze gezicht maakt me opnieuw iets nerveus. "Ik heb een nogal vreemde vraag, en neem 'm alsjeblieft niet verkeerd op," begint ze en haar lichte aarzeling voor ze verder gaat maakt het enkel erger. "Aan wiens kant sta je eigenlijk?" Dat is een vraag waar ik zelf niet eens over wil nadenken, laat staan antwoorden tegen iemand. "Ik heb aan Daryl beloofd dat ik aan zijn kant zou staan, omdat hij ook aan de mijne stond," prevel ik lichtelijk beschaamd terwijl ik mijn blik af laat dwalen. "Ik wil niet meer aan iemands kant staan, waarom moet ik toch telkens kiezen tussen jullie?" vraag ik lichtelijk wanhopig. Kunnen ze er niet gewoon mee ophouden?
Wat ongemakkelijk schuif ik heen en weer onder de dekens. "Het maakt toch niet uit nu, ik heb nog zoveel te doen en ik moet me nodig aankleden en kijken hoe het met Beth gaat, kijken of ze haar medicijnen wel inneemt en praten met Carol en met Daryl en ik moet mijn eigen medicijnen innemen en mijn verband verversen. Misschien kan ik pijnstillers vinden voor Beth en ik heb een mes nodig. Er is nog zoveel." ratel ik haastig en bijna onverstaanbaar achter elkaar terwijl ik de dekens tegen me aangedrukt houd en al van het bed af begin te schuiven, hoewel Rebecca er nog boven op zit.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Ik heb aan Daryl beloofd dat ik aan zijn kant zou staan, omdat hij ook aan de mijne stond," gaf ze eerlijk toe. Ik kon er ook niet boos om worden, ze had nog steeds een zwak voor Daryl. Ik wist hoe dat voelde en wat er dan allemaal in je om kon gaan. Ik had hetzelfde gevoeld bij James. Voelde nog steeds hetzelfde. De enige reden die ik nog had om te leven was Rowan. Misschien Jess, omdat ik haar nog redelijk aardig vond. En Flynn, ook al was hij raar. Ik mocht hem. Rowan durfde me bijna niet meer aankijken. "Ik wil niet meer aan iemands kant staan, waarom moet ik toch telkens kiezen tussen jullie?"
Ik haalde mijn schouders op, niet in staat daar een duidelijk antwoord op te geven. “Dat hoeft niet. Ik kies toch ook niet tussen jou en Jess? Ik blijf neutraal, dat probeer ik in ieder geval toch. Daryl… Ik kan niet opschieten met mensen die niet eens proberen aardig te doen.”
Rowan schoof wat heen en weer onder de lakens, waardoor ik me toch af begon te vragen of ze zich niet kapot aan het zweten was. Maar zoals zij altijd rondliep met honderd lagen kleding, zou het me niet verbazen als ze nu nog bevroor. "Het maakt toch niet uit nu, ik heb nog zoveel te doen en ik moet me nodig aankleden en kijken hoe het met Beth gaat, kijken of ze haar medicijnen wel inneemt en praten met Carol en met Daryl en ik moet mijn eigen medicijnen innemen en mijn verband verversen. Misschien kan ik pijnstillers vinden voor Beth en ik heb een mes nodig. Er is nog zoveel."
Ik had geen idee over wie ze het allemaal had, behalve Carol. Voor ik kon antwoorden stond ze op en trok ze de deken met zich mee, waardoor ik me niet meer welkom voelde en nogal ongemakkelijk richting de deur liep. “Ik zie je nog wel,” mompelde ik voor ik ‘m opentrok en wegliep. De borden stonden nog op haar kamer, maar ze hoefden toch niet met spoed terug of zo, dus dwaalde ik maar een beetje door de gangen, tot ik uiteindelijk weer bij de keuken uitkwam en me bedacht. Uiteindelijk besloot ik naar buiten te gaan en ging ik op de reling zitten terwijl ik mijn benen gevaarlijk over de rand liet bungelen.

[Sorry voor het wachten, Q deed irritant T.T]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ugh, ik weet het. Soms word ik er echt helemaal stapeldol van.]

Rowan Ava Carter

Rebecca haalt haar schouders op en lijkt even te aarzelen over een antwoord. "Dat hoeft niet. Ik kies toch ook niet tussen jou en Jess? Ik blijf neutraal, dat probeer ik in ieder geval toch. Daryl... Ik kan niet opschieten met mensen die niet eens proberen aardig te doen." zegt ze. Ik word er alleen maar nerveuzer van dat ze Jess vermeld. Ik ben bang dat ik me niet in kan houden en Rebecca straks ook weet hoe zeer ik haar haat, volgens mij snapt ze nu de volledige omvang ervan nu en dat wil ik ook zo houden. Ik haat het werkelijk om in zulke sociale situaties verzeild te raken. Alles was zo prettig toen ik alleen voor mezelf hoefde te zorgen en aan mezelf hoefde te denken. Nu moet ik ineens met zoveel mensen rekening houden dat mijn hoofd er pijn van gaat doen.
Ik begin onder de dekens te wiebelen en uiteindelijk ratel ik er heel wat uit, al weet ik aan het einde niet meer wat ik als eerst gezegd heb. Als ik de dekens meetrek en Rebecca van het bed opstaat en naar de deur toe loopt. "Ik zie je nog wel," hoor ik haar zacht zeggen waardoor ik naar haar opkijk, maar ze doet de deur al open en loopt weg. Ik voel me lichtelijk schuldig dat ik haar heb weggejaagd met mijn absurde gedrag, maar ik had het gevoel alsof mijn hoofd ging ontploffen als ik over nog meer dingen tegelijk na zou moeten denken. Misschien kunnen we vanavond wel iets leuks doen samen, net als die avond voordat ik wegging... Gezellig samen lachen, mijn excuses aanbieden en gewoon zorgeloos zijn. Alcohol lijkt me geen goed idee, die hoofdpijn was niet te pruimen erna eigenlijk. Ik vraag me af of zij er nog veel last van gehad heeft.
Ik laat de dekens vallen nu ik toch alleen ben en loop naar mijn kledingkast, waar ik een schoon setje ondergoed uithaal om aan te trekken. Als ik wat door rommel vind ik een schoon hemd wat ik aandoe en vis daarna mijn trui van de grond. Hij is nog niet helemaal droog, maar wel bijna. Zoveel maakt het toch niet uit. Ik trek mijn gebruikelijke lagen over elkaar en sta al snel aangekleed klaar. Nadat ik nog een antibiotica pilletje genomen heb voel ik me bijna als nieuw. Wel heel zwak als nieuw, maar beter dan ik me de afgelopen dagen voelde. Zodra ik de deur uitstap weet ik eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Ik moet zoveel doen en het is zo verwarrend allemaal, omdat het in mijn hoofd over begint te lopen.
Net als ik besloten heb dat ik naar Daryl wil gaan en die kant op begin te lopen, gaat er een deur open. Al snel zie ik dat het Rick is die uit een kamer gelopen komt. Mijn lippen trekken gelijk samen en het liefst wil ik terugdeinzen en mijn kamer in vluchten. Ik doe het niet, ik blijf stokstijf staan en wacht tot hij weg is. Hij loopt rustig, zelfverzekerd. Hij lijkt anders te zijn, maar ik weet niet wat er anders aan hem is. Onze blikken ontmoeten elkaar en volgens mij staat die van mij echt wantrouwig, maar die van hem net zo erg. Zodra hij voorbij is en naar beneden loopt, zet ik er een flink tempo in en ren ik zowat door de gang heen naar Daryl's kamer toe, wat erin resulteert dat ik buiten adem ben als ik daar aankom. Ietwat haastig klop ik op de deur, al weet ik niet zo goed waarom ik plots haast heb. Misschien is het wel dat onveilige gevoel dat Rick me geeft, gewoon de kriebels.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon

Ik adem rustig de rook van mijn laatste sigaret uit. Ik had me nog wel voorgenomen er zuinig mee te zijn aangezien je niet veel pakjes Chesterfield meer tegenkwam tegenwoordig, maar uiteindelijk won mijn achteloosheid het van mijn wilskracht. Met mijn tanden trek ik de kurk van de fles drank af en sla ik een slok achterover. Toen ik de gang op kwam om naar mijn kamer te lopen, hoorde ik de gedempte stemmen van Rebecca en Rowan op Rowan's kamer praten. Hoewel ik me afvroeg waar ze het over hadden, vond ik het niet nodig te gaan staan luistervinken. Dat kreng vertrouw ik nog steeds niet en zal ik ook nooit gaan vertrouwen ook niet, maar ik weet dat Rowan aan mijn kant staat. Ze heeft het gezegd. Ze heeft het bewezen. Daarbij had ik me behoorlijk zielig gevoeld als ik met mijn oor tegen het hout had gestaan, helemaal panisch om wat ze misschien wel over mijn zouden zeggen. Alsof ik me daar druk om zou gaan zitten maken. Ik zucht en laat de fles weer zakken waarna ik met mijn rug op het matras ga liggen. Een paar slokken zijn lekker, maar ik wil er wel bij blijven. Straks zouden we met de groep bij elkaar gaan zitten om de gezamenlijk te bespreken wat de ervaringen tot nu toe zijn op het schip, maar aan de opgeluchte gezichten die ik de hele dag al zie, lees ik gelukkig al meer dan genoeg af. Ik ben trots. Trots dat ik iets heb kunnen betekenen en echt van waarde heb kunnen zijn voor de groep. Hoewel Hershel en Maggie's dood natuurlijk onoverkoombaar zijn.. In die gevangenis hadden ze het niet langer uitgehouden, probeer ik mezelf voor te houden.
Ik kom overeind als er plots vluchtig op de deur wordt geklopt. Aan de haastige klopjes, hoor ik al dat het Rowan moet zijn.
Langzaam kom ik overeind waarna ik naar de deur toe loop. Gelukkig hebben die paar slokken me niet aangetast. Omdat ik zoveel minder drink dan vroeger, liep ik dat risico wel. De avond bij de pooltafel bevestigt dat alleen maar eens.. Ik tip de as van mijn sigaret in mijn linkerhand op de vloer en open met de rechter de deur van mijn slaapkamer. Het is inderdaad Rowan. Ze kijkt schichtig naar rechts. Als ik de gang in kijk, zie ik niemand.
"Hé," mompel ik. Daarna doe ik een stap opzij om het meisje binnen te laten. Mooi. Ik wilde vandaag ook nog checken hoe het met haar ging, maar als ze zelf naar mij toe komt, is dat alleen maar handiger.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

De deur gaat sneller open dan verwacht, of misschien komt het wel omdat ik de gang wat angstvallig in de gaten houd en me daar teveel op geconcentreerd had, samen met een wat stinkende walm van rook. Ik kucht zacht, maar ben wel opgelucht dat hij hier is en ik niet hoef te gaan zoeken of hem moet storen bij de rest van de groep. Mijn opluchting word enkel groter als hij een simpele "Hé," mompelt, maar het klinkt niet afwijzend. Ik glimlach iets en zodra hij opzij stapt glip ik naar binnen zijn kamer in. "Goedemorgen," mompel ik terug. Op zijn bed liggen twee flessen alcohol, volgens mij is er één van zelfs aangebroken. Nadat ik mijn blik vluchtig door de kamer heb laten gaan, kijk ik naar Daryl. Hij ziet er uitgerust uit, meer dan eerst tenminste. Nou, het scheelt ook dat we nu samen geen smal éénpersoonsbed hoeven te delen. Ik heb in ieder geval heel veel voordelen ervaren in mijn lekkere tweepersoonsbed vannacht.
"Ik wil wat dingen... bespreken," probeer ik mijn woorden zorgvuldig te kiezen maar gelijk ter zake te komen. Wat aarzelend aan het begin, maar dan wat zekerder loop ik op het bed af en neem ik plaats op de rand ervan. "Over hoe de zaken er nu voorstaan. Je weet wel, tussen ons nu." Het laatste mompel ik vooral omdat het eigenlijk raar klinkt. Ik had van te voren moeten bedenken hoe ik het zou moeten vragen. Soms is het vreselijk om sociaal niet zo vaardig te zijn zoals op dit moment. "Ik krijg er de zenuwen van dat ik niet weet hoe het nu zit. Of het allemaal tijdelijk en nodig was om hier te komen of dat we elkaar nu kunnen vertrouwen." besluit ik het te verduidelijken, omdat het anders nog verkeerd over kan komen ook. Ik wil niet dat hij denkt dat ik hem iets op probeer te dringen.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess zat op het aanrecht van haar vlees te genieten toen ik nog als laatste in de rij stond om een stuk vlees te pakken. Dat was ook een soort van slechte gewoonte geworden van me. Ik offerde me altijd op voor iedereen, zodat ze niets tekort zouden komen. Maar je kreeg nooit iets terug, omdat iedereen gewoon te egoïstisch was. Hoewel ik al had geprobeerd het mezelf af te leren, lukte het me toch niet en gebeurde het elke keer weer opnieuw. In ieder geval, het kwam er weer op neer dat ik nu als laatste een stuk vlees nam en er geen plek meer voor me was, waardoor ik nu rechtstond.
Toen ik een bord en wat bestek in mijn handen had, leunde ik tegen het aanrecht naast Jess en nam een hap van mijn intussen niet zo warme vlees.
Uit mijn ooghoeken bekeek ik Jess. Ik wilde wel even weten wat er aan de hand was tussen haar, Rowan en Daryl. Maar dat leek me geen goed idee met al deze mensen erbij. Ze mocht hen niet en ze deed dan ook geen enkele moeite om dat te verbergen. Dus wist ik niets beters te zeggen dan: “Smaakt het?” Waarna ik zelf nog een stuk vlees in mijn mond propte. Ik vroeg me af hoe dit verder moest. Aangezien Daryl waarschijnlijk terug leider ging uithangen en ik niet van plan was beslissingen te nemen voor wie dan ook. Het ze me zelfs al verbazen als iemand me ook maar om mijn mening zou vragen, blijkbaar leek niemand hier iets te geven om de mening van wie dan ook. Vooral Rebecca, die er altijd van overtuigd leek te zijn dat haar gedachten de juiste waren.

[Sorry, crappy post. Had niet zoveel inspiratie. Als je er niets mee kan moet je het maar zeggen.]

[ bericht aangepast op 18 april 2013 - 19:04 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Valt wel mee hoor, ik kan er wel wat mee. Ik had gister ook geen inspiratie anders had ik wel iets geschreven.]

Jessalyn Hope

Ryan komt met zijn portie naast me tegen het aanrecht geleund staan en begint te eten. Ik werp een vluchtige blik op de rest van de keuken waardoor het me opvalt dat alle mogelijke plekken bezet zijn. Volgens mij hebben we meer tafels en stoelen nodig hier, als iedereen wilt zitten. Ik zit wel prima op het aanrecht van iedereen vandaan, maar ik vind het lullig voor Ryan dat hij niet eens kan zitten. Beetje asociaal, zij willen hier met ons leven en laten ons gewoon staan. Misschien zoek ik wel gewoon dingen om me aan te irriteren, maar in mijn ogen is het gewoon behoorlijk lomp om te doen. In stilte neem ik nog een hap van het vlees, tot Ryan iets zegt.
"Smaakt het?" vraagt hij. Iets verbaasd dat hij begint met praten kijk ik op en knik ik met mijn mond vol, waarna ik het snel kauw en doorslik. "Natuurlijk, Rebecca is onze goddelijke kokkin," grinnik ik zacht. Als ik een blik op het bord van Ryan werp zie ik dat hij redelijk weinig heeft in vergelijking tot mij. Dan te bedenken dat Rebecca iets meenam voor dat wicht dat het toch niet opeet. Zoveel was er niet eens. In plaats van te vragen of hij wel genoeg heeft, snij ik een stuk van mijn vlees af en schuif ik het op zijn bord. "Ik denk dat ik straks naar buiten ga, proberen wat te jagen. Volgens mij hebben ze niet echt veel geluk gehad daarnet," zeg ik tegen hem. "Wil je mee?"
Ik snijd mijn vlees in stukjes en stop er nog een paar in mijn mond, waarop ik redelijk snel kauw. Ik heb weinig zin om te lang hier in de keuken te blijven en misschien een gesprek te riskeren met één van hen. Het zal nog wel even duren voordat ik het een beetje geaccepteerd heb en bereid ben om contact met ze te leggen. Ik heb een hekel aan groepen, de reden waarom ik altijd alleen ben geweest en zo blij was toen ik zag dat deze groep zo klein was, dat is voor mij namelijk geen probleem. Nu heb ik er bijna spijt van dat ik hier gekomen ben.

---

Your make-up is terrible

[Omg, hij deed eerst alsof mijn post niet gepost was en nu ben ik zo blij dat hij er toch is. T_T]

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess, die duidelijk genoot van haar eten, knikte met bolle kaken. Haar krullen schudden vrolijk mee, al zei haar gezicht het tegenovergestelde. Ze begon snel te kauwen en slikte daarna de hele brok in een keer door. 'Natuurlijk, Rebecca is onze goddelijke kokkin.'
Ik grinnikte zachtjes en slikte daarna zelf ook mijn stukje vlees door. 'Ik moet toegeven dat ze dat goed doet.' Ik draaide me om, om het bord op nog een vrij stukje aanrecht te zetten en mijn stuk vlees nog in een paar stukken te snijden. Ik was een man, ik kon niet multitasken. In ieder geval kon ik toch niet staand en met een hand dingen snijden. Verbaasd keek ik op toen er nog een stuk vlees bij me op mijn bord sloop. Hoofdschuddend prikte ik het op mijn vork en legde het terug op Jess' bord. 'Ik heb geen honger,' zei ik enkel, hoewel ik diep vanbinnen mijn maag voelde samentrekken. Ik had te veel eten gehad voor een paar dagen. Dat was niet goed, want nu moest ik me weer gaan aanpassen aan het gevoel van honger.
'Ik denk dat ik straks naar buiten ga, proberen wat te jagen. Volgens mij hebben ze niet veel geluk gehad daarnet. Wil je mee?'
Mijn blik gleed weer weg van Jess, die in sneltempo haar vlees naar binnen begon te proppen. Voorzichtig woog ik mijn kansen af, terwijl ik zelf nog een stuk vlees in mijn mond stak. 'Ik denk niet dat je aan mij veel gaat hebben.' Allesbehalve. Als ik jaagde, was het enkel op dieren waar ik amper een dag mee toekwam, maar nu ze naar wat groters opzoek zouden gaan, zouden ze waarschijnlijk geen zak aan me hebben. 'Misschien kan je Rebecca of Daryl meevragen?'

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

In plaats van mijn stuk vlees ook fijn te snijden schuift hij het terug mijn bord op. "Ik heb geen honger," merkt hij op, maar ik geloof het niet helemaal. Toch zeg ik er nog niets van. Hoe kan een vent zoals hij nou geen honger hebben, hij verbruikt waarschijnlijk al meer als hij ademt dan ik doe. Hij is zo groot, dat heeft hij gewoon nodig. Daarom snijd ik dat stuk ook niet fijn en eet ik het niet op. Ik laat het gewoon staan want ik vertik het om het op te eten. Ik wil hem niet tegenspreken waar iedereen bij is, dus doe ik het gewoon zo. Nu ik met Ryan praat, al is het vooral zwijgen en eten, valt de rest gelukkig niet meer zo op en irriteer ik me ook niet constant aan ze.
Ik vraag hem of hij meegaat jagen waarna ik mijn vlees bijna naar binnen begin te schrokken. Eerlijk gezegd heb ik enorm veel zin om naar buiten te gaan met iemand die ik goed ken en in de stilte van de natuur te lopen. Het idee alleen al geeft me kriebels, zoiets als de lentekriebels. Ryan zwijgt eerst met een nadenkende frons op zijn gezicht. "Ik denk niet dat je aan mij veel gaat hebben," antwoord hij, wat ik al opvat als een nee. Ik knik eens, eigenlijk had ik hem het liefste mee. "Misschien kan je Rebecca of Daryl meevragen?" stelt hij vervolgens voor. Ik vernauw mijn ogen iets terwijl ik hem kort aankijk voor ik me op mijn bord richt.
"Ja, ik neem Rebecca wel mee als ze niet in de ban is geraakt van skinny chick en haar als een hondje achtervolgt," mompel ik met mijn blik op mijn bord gericht. Ik stop het laatste stuk gesneden vlees in mijn mond, de rest wat ik er eigenlijk voor Ryan afgesneden had ligt er nog op, waarna ik het naast me neerzet en van het aanrecht afspring. "Ik ga haar wel zoeken, het is veel te benauwd hierbinnen." Ik werp een laatste blik op het gezelschap in de keuken voor ik de deur openduw en weg wil lopen. Net op dat moment zie ik Rebecca verschijnen, ze lijkt ietwat ondersteboven te zijn. Verbaasd me ook niets. Ik glimlach iets naar haar. "Heb je zin om mee te gaan naar buiten? Beetje jagen of zo." bied ik gelijk aan.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Ja, ik neem Rebecca wel mee als ze niet in de ban is geraakt van skinny chick en haar als een hondje achtervolgt.“ Jess sloeg geen een moment haar blik van haar bord af. Ze stopte nog een stuk in haar mond en liet het andere stuk - wat ik weigerde op te eten - liggen. Skinny chick? Dat was Rowan, veronderstelde ik. Maar Rowan was niet degene die haar eten liet liggen om het aan mij te geven, terwijl ik het helemaal niet wilde. Ik keek haar even afkeurend aan. Ik ging het ook niet opeten. Het was niet mijn vlees. "Ik ga haar wel zoeken, het is veel te benauwd hierbinnen.” Zonder nog veel boe of ba ging ze de kamer uit. Ik zuchtte. Het was zonde om dit stuk vlees te laten liggen en Jess kende me dan ook goed genoeg om te weten dat ik dat niet zomaar zou laten liggen. Als er dan toch eten was moest ik er nu in ieder geval maar van profiteren, maar het voelde gewoon zo slecht om andermans eten af te pakken. Zo voelde het in ieder geval voor mij. Hoewel ik het ergens best lief vond, vond ik nog steeds dat ze het zelf zou moeten opeten. Zij had het gepakt.
Met een zucht leunde ik over haar bord heen en at het dan toch op. De andere groep had toch genoeg eten en ze hielden nu ook niet bepaald rekening met mij. Hun stemmen schalden druk door de keuken heen, terwijl alle mogelijke plaatsen om te zitten ingepalmd waren. Ik was hun gesprek niet echt aan het volgen, maar volgens mij ging het toch over de was en de plas en ik had geen zin om daar over mee te praten.
Ik prikte een stuk vlees op mijn vork en stak het dan ook maar in mijn mond. Het sappige vlees was ondertussen ook koud geworden.

Rebecca Morgan
Mijn benen bungelden nog over de rand van de reling. Het zou zo gemakkelijk zijn om er een eind aan te maken, om zo terug bij James, mijn ouders, mijn familie te komen. Of juist helemaal nergens. Maar dan zou alle pijn en al het verdriet ophouden en weg zijn. Toch was er iets in me dat me weerhield om te springen. Was het omdat ik wist dat James dat niet zou willen? Omdat ik er voor Rowan moest zijn? Omdat ik Jess en Ryan niet in de steek wilde laten? Ik wist het niet, maar hier langer blijven leek het er ook niet altijd beter op te maken.
Mijn benen schommelden nu wild onder me heen, terwijl de golven af en toe tegen de zijkanten van het schip beukten. Met nog een laatste blik over de rand, zwaaide ik mijn ben naar achteren en sprong ik weer op de stevige, vaste ondergrond van het dek. Het zou zo makkelijk geweest zijn, té makkelijk. Ik koos niet voor té makkelijk. Daarbij was het mijn tijd nog niet om te gaan. Ooit zou ik wel van deze ellende verlost raken, maar niet vandaag.
Jess glimlachte naar me toen ik naar binnen was gelopen, om naar mijn kamer te gaan en waarschijnlijk weer uren naar de foto in mijn nachtkastje te gaan staren. Zoals het altijd ging als ik ‘m miste. "Heb je zin om mee te gaan naar buiten? Beetje jagen of zo."
Om eerlijk te zijn had ik genoeg gejaagd voor een hele week, maar ik ging het niet afslaan. Met Jess kon het misschien nog wel een keer leuk worden. Ze was tenminste aardig, ook al had ze het schijt aan Rowan en mocht ik Rowan wel. En het zou een goede afleiding kunnen zijn.
“Ja, is goed,” antwoordde ik met een glimlach en ging haar alvast voor naar buiten. Het zonnetje scheen, ook al hing er een frisse bries die het toch nog redelijk koud maakte.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov