Jessalyn Hope
Rebecca lacht zacht, maar het klinkt iets nerveus als ik zeg dat ze mag gaan plakken. Ik sta er verder niet bij stil dat ik het pistool zo goed als op haar gericht had toen ik de uil in zicht kreeg. Ze bewonderd de uil even, door de vleugel open te trekken en over de veren heen te strijken. Ik heb er verder niet zoveel mee. "Hmm," mompelt ze dan. "Toch zonde van het beest." Ik haal achteloos mijn schouders op. Het is doden of gedood worden voor mij nu en ik ben ermee opgegroeid. "Had hij maar op moeten vliegen. Wij hebben ook honger." zeg ik erop, voordat ik snel begin te lopen.
Ik kan Rebecca's luide voetstappen achter me aan horen komen. Ze loopt snel met haar korte benen en het duurt niet lang tot ik haar ademhaling ook duidelijker hoor. "Ik denk dat we ver genoeg zijn." Hierop stoppen haar voetstappen en hou ik ook halt, om me naar haar om te draaien en zacht te grinniken. Daar staat ze dan op adem te komen. "Kunnen we nu alsjeblieft wat trager gaan?" vraagt ze. "Sorry, ik vergeet steeds dat je het niet zo gewend bent om veel en snel te moeten lopen," murmel ik verontschuldigend. "Met je korte beentjes." grap ik er plagerig achteraan met een grijnsje. Ik ben niet anders gewend, mijn conditie gaat nu nog eens omlaag omdat ik niet meer de hele dag loop.
"Maar je hebt gelijk, we kunnen nu best wat langzamer lopen," glimlach ik vervolgens. Dit keer begin ik ook niet als een idioot weg te lopen, maar wacht ik tot ze weer op adem is voordat ik een stuk trager dan daarnet begin te lopen. Ik denk dat ik mezelf maar moet blijven trainen als ik hier ben. Hardlopen, spieroefeningen. Ik wil mijn lichaam niet laten verslappen aangezien dat me fataal kan worden. Toch weet ik dat ik sowieso minder risico loop nu Rebecca elke keer bij me is, dat heb ik daarnet wel gemerkt. Onbewust kijk ik opzij naar het meisje dat minstens een kop kleiner is dan ik en glimlach ik iets.
Rowan Ava Carter
Daryl neemt zijn 'waardevolle' bezittingen in beslag, inclusief wat sigaretten, die stinkdingen. Ik snap nog steeds niet goed waarom mensen roken, maar er zullen ook wel genoeg mensen zijn die de dingen die ik doe niet snappen dus beoordeel ik ze er niet teveel op. Hij tilt zijn benen op, terwijl ik zijn armen omhoog sjor. Er schiet een korte, scherpe pijn door mijn arm, maar het is best vol te houden als hij de andere kant vasthoud. De pijn vervaagd namelijk al snel tot een vervelend gezeur, maar meer niet.
"Ik dacht dat hij je vriendje was?" merkt Daryl op met een spottende ondertoon in zijn brommende stem. Ik bijt mijn tong er haast af terwijl ik geen kutte opmerking terug probeer te maken over hoe ik niet zoals hem met meerdere aan de boemel ga. "Je weet dat ik niet eens van mensen hou." mompel ik dan in plaats van een opmerking. Ik voel er weinig voor om te tonen hoe zwak ik ben op dat gebied. Nou ja, eerder Daryl-gebied. Hij knikt naar de deur aan de andere kant van de gang en ik knik erop. Ik probeer op zijn tempo mee te gaan, gelukkig schuifelt hij in het begin vooral, ook als Lori eraan komt.
Ze besluit blijkbaar dat die gast niet zwaar genoeg is en houd ons op door haar hand op Daryls arm te leggen.
"Bedankt, Daryl," het komt er amper uit, toch kan ik het niet laten om zacht en licht geïrriteerd te zuchten. Ik begin het nu wel in mijn spieren te voelen eigenlijk. Gelukkig gaat hij al snel weer verder en volg ik hem snel. "Laten we hem maar gewoon over boort smijten." zegt Daryl met een flinke grijns op zijn gezicht en i kknik enkel. We begraven toch nooit iemand, alsof deze ineens een begrafenis of iets dergelijks verdient. Er zijn er maar weinig die ik zou begraven, tot nu toe nog niemand dus. "Ha. Walkerbait at last."
Zijn laatste opmerking zorgt er wel voor dat ik zacht moet gniffelen. Ik zou hem best verscheurd willen zien worden door een paar Walkers, maar het risico is te groot dat wij de volgende zijn. "En die dacht dat ík gek was," Ik schuifel achteruit naar de deur toe en open deze onhandig met mijn goede elleboog terwijl ik de armen van het lijk vasthoud. We laten een druppelend, rood spoor achter wat uit zijn achterhoofd gelopen komt. We lopen zo het dek op en richting de reling. Het kost wat moeite om hem omhoog te krijgen en over de reling heen, mij in ieder geval want Daryl lijkt het toch best makkelijk af te gaan, waarna hij in het water plonst.
"Nu zijn mijn kleren alweer vies," klaag ik mompelend als ik de kleine rode vlekjes op mijn schone trui bekijk. Soms voelt het alsof ik altijd alles schoonmaak voor niets, hoewel ik gewoon van die schone lucht hou. Ik kan er niet goed tegen als ik of mijn kleding stinkt, mijn kamer inbegrepen trouwens. Van anderen maakt het me al snel niets uit. Daryl schoon proberen te houden was ook al zo'n verloren zaak. Ik strek mijn lam geworden armen wat uit. "Hij was wel zwaarder dan hij eruit zag. Nou ja, opgeruimd staat netjes denk ik."
Your make-up is terrible
