{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
De minuten die volgen beleef ik in een totale roes. Twintig minuten. Twintig minuten geleden dat we nog met elf man waren in plaats van negen. Twintig minuten geleden dat ik degene was die voorstelde een pauze in te lassen. Ik probeer de opkomende brok in mijn keel weg te slikken en blijf in de verte staren. Ik ben degene die ze mee wilde nemen naar de boot en hier wilde stoppen en daarmee ben ik degene die hun bloed aan mijn handen heeft. Hun dood is mijn verantwoordelijkheid. Hoe kon ik dan ook zo stom zijn om naar dat parkje te lopen in plaats van bij de groep te blijven om hen te beschermen? Waarom moest ik me weer zo nodig afzonderen, zo autistisch als ik ben? De schuldgevoelens stapelen zich op en ik begin meer en meer te beseffen hoe ik langzaam alles weer verpest. Het is precies hetzelfde als de laatste keer met deze groep, toen ik zonder nog om te kijken op mijn motor ben gestapt en weg ben gereden. Ik sluit mijn ogen even en verbijt me. Ik word uit mijn gedachtes gehaald als Rick naast me komt rijden. Zijn ogen staan leeg maar kil. Als ik een blik werp op de achterbank, zie ik tot mijn schrik dat zowel Beth als Rowan volledig onder het bloed zitten. Ik voel hoe de kleur uit mijn gezicht wegtrekt. "We stoppen straks, iemand bloed hier en we weten niet of iemand gebeten is," verklaart Rick met luide stem. Ik heb voor de tweede keer moeite mijn evenwicht te bewaren. Is Rowan gebeten? Ik haat mezelf om het feit dat ik me drukker maak om Rowan dan om Beth, maar gelukkig zijn dat gedachtes die ik voor me kan houden. Met een lijkbleek gezicht knik ik terwijl ik mijn gezicht in de plooi probeer te houden. Dan geef ik weer flink gas en ga ik voor de auto rijden. Wat als Rowan gebeten is? Ik heb haar meegenomen, weg uit haar veilige haven om er nu godverdomme weer naar terug te keren. Ze is, al weet ze dat misschien zelf niet, onder mijn bescherming geweest. Ik heb haar beschermt zo goed als ik kon. Maar nu.. Wat als ze werkelijk gebeten is? Wat moet ik Rebecca vertellen? Wat zal ze zeggen als ze hoort dat ik haar heb meegenomen, nu mee terug wilde brengen en ze is gebeten door een Walker? Ze zou het me nooit vergeven. Ik steek mijn hand naar de auto achter me op ten teken dat ik ga stoppen en draai de berm in waar ik snelheid verminder. Als ik tot stilstand kom, draai ik mijn motor uit en blijf ik een moment lang stilzitten. Ik zou het mezelf niet vergeten. Nooit. Als Rowan gebeten is, ben ik degene die haar heeft vermoord.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl trekt op om weer voor de auto te rijden en even later rijd hij de berm in. Ik ben blij dat we stoppen, volgens mij heb ik nog nooit zo'n behoefte aan frisse lucht gehad als nu. Zodra de auto tot stilstand komt, open ik de deur en laat ik de lucht binnen. Het kalme briesje vertelt me dat we al dichter bij de kust komen, ik kan de zeelucht er al in ruiken. Het stelt me iets gerust, maar als ik de bleke Beth haar ogen zie openen overvalt me opnieuw een paniek. Ik laat haar voorzichtig los, mijn linkerarm doet nu nog meer pijn en voelt stijf aan omdat ze erop leunde toen ze in slaap viel. Voor ik het weet staat Rick al naast me. "Eruit," sist hij me toe, waardoor ik enkel knik en de auto uit stap. "Kijk of je bloed." Ik ben duizelig van het snelle opstaan denk ik, waardoor ik tegen de auto aanleun als Rick over de achterbank heen buigt naar Beth. Mijn ogen glijden eerst naar de lijkbleke Daryl, ik begin me nu echt schuldig te voelen waardoor ik mijn blik snel laat afdwalen naar mezelf om te controleren. Mijn trui is besmeurd, maar het komt niet van mij af, dat weet ik zeker. ik ben dan ook hoogst verbaasd als ik uitvind dat ik inderdaad bloed, maar het is niet zo erg dat het dit allemaal kan veroorzaken. Er loopt een straaltje bloed langs mijn hand naar beneden en kleine spatjes dringen zich door mijn trui heen. Het is waarschijnlijk mijn wond die open is gegaan, waardoor ik het totaal negeer verder. Het erge is dat het nu wel Beth moet zijn.
Als ik mezelf om wil draaien om door het raampje heen te kijken naar Beth, is iemand me al voor. Een zachte klik laat me weten dat iemand een geweer op me richt en ik kijk op in het verwrongen gezicht van Rick. Hij heeft een revolver op mijn gezicht gericht. "Heb je een wapen?" vraagt hij me op een dwingende toon, waardoor ik heb onbegrijpelijk aankijk, maar niet weet wat ik moet antwoorden. Als ik niet antwoord, drukt hij de revolver tegen mijn voorhoofd aan. "Heb je een wapen?" herhaalt hij, nu harder. "N-nee... Daryl, hij... hij heeft mijn wapens." stamel ik schel maar gedempt op zijn vraag. Ik snap niet waarom hij me dit vraagt, maar blijkbaar is mijn antwoord niet genoeg. "Ze is gestoken, niet gebeten. Wat heb je gedaan?" vraagt hij dreigend. Zijn hand glijd gelijk ruw over mijn bloederige trui heen en verder naar beneden om het te controleren. Ik knijp mijn ogen stijf dicht tegen deze ongewenste aanrakingen, ik kan er nog altijd niet goed tegen als mensen me ongevraagd aanraken. Gestoken? Ik begrijp het niet, wie zou Beth nou neer willen steken?

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Een flinke wind steekt op en speelt met mijn haren. Het is dat ik zo overstuur ben, anders had ik allang het vleugje zeewind opgesnoven. We zijn in de buurt van de kust. Ik stap van mijn motor en zie hoe Rowan uit de auto stapt. Ze valt bijna om maar weet zich net vast te houden aan de auto. Rick buigt zich in de auto over Beth heen om haar te controleren. Rowan's blik vangt de mijne, maar ik sta op het moment aan de grond genageld. Ik wil het liefste helemaal verdwijnen om deze mensen nooit meer te spreken. Alleen al om de beschuldigende blikken die ze me ongetwijfeld gaan geven niet te hoeven aanschouwen. Ik draai me weer om naar mijn motor en maak mijn kruisboog gereed voor gebruik. Vervolgens scan ik iedere boom, ieder struikje en iedere rots. Meestal hoor je Walkers wel aankomen, maar ik wilde niet riskeren dat we nog meer levens zouden verliezen. "Heb je een wapen?" hoor ik Rick nog net met trillende stem vragen. Ik draai me om en schrik me een ongeluk als ik zie dat hij een revolver op Rowan's hoofd gericht heeft. "N-nee... Daryl, hij... hij heeft mijn wapens," antwoord het doodsbange meisje. Een vlaag van woede borrelt op in mijn maag. Met flinke passen begin ik hun kant op te lopen. "Ze is gestoken, niet gebeten. Wat heb je gedaan?" Hoe durft hij haar zomaar de schuld te geven? Een ziek, dun meisje zonder wapens of motief? Hell, hij zag toch ook wel dat Beth belangrijk is geworden voor haar? Als ik bij de wagen aankom probeert Lori mijn arm vast te pakken maar ik negeer haar. Rick is ondertussen met een hand hardhandig bezig Rowan op wapens te controleren terwijl hij met zijn rechterhand de revolver op haar voorhoofd houdt. "Ik heb haar wapens, dat zegt ze toch?" zeg ik woedend terwijl ik Rick's arm vastgrijp om hem weg te duwen. Rick ontploft. Hij herstelt zijn evenwicht en duwt me achteruit. "Rick!" roept Lori geschokt uit. Rick's ogen staan eng. Er is niets meer over van het vertrouwen dat hij me heeft gegeven.
"Ik dacht dat je bij ons hoorde?" zegt hij met diepe stem, licht nahijgend. Ik krabbel overeind. Het is een geluk dat ik niet doorboort ben door een van mijn eigen pijlen. "Natuurlijk doe ik dat," sis ik zacht. "Maar zij hoort daar ook bij."

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Ik heb haar wapens, dat zegt ze toch?" hoor ik Daryl's kwade stem vanaf de andere kant komen waardoor ik mijn ogen open sper en zie hoe hij Rick's arm vast pak en hem van me weg duwt. Er gebeurd iets raars, iets wat niet had moeten gebeuren. Daryl hoort zich niet tegen Rick te keren voor mij en dat weet Rick ook heel goed, aangezien hij zich snel herstelt en geeft Daryl een duw, waardoor hij omvalt en op de grond beland. "Rick!" hoor ik vaag de stem van Lori roepen. Ik kan alleen maar aan de grond genageld staan, dit gebeurd toch niet echt? "Ik dacht dat je bij ons hoorde?" zegt Rick tegen hem met een diepe stem, Lori negerend. Daryl krabbelt snel overeind, er lijkt niets meer over te zijn van de broederlijke band die ze leken te hebben toen ze hier aankwamen. "Natuurlijk doe ik dat," antwoord hij snauwend, maar zacht. "Maar zij hoort daar ook bij." Dat heeft hij nog nooit gezegd, nooit geïmpliceerd dat ik ook maar ergens bij mag horen. Het feit dat Rick daarnet Daryl heeft omgeduwd en zijn loyaliteit betwijfelde, maakt mij nu alleen maar kwader. Met enkele onzekere passen sta ik naast Rick, ik weet dat ik dit eigenlijk niet moet doen, maar ik doe het toch. "Als je mij niet vertrouwt, best, maar zeg nooit meer zoiets tegen Daryl. Je weet niet waar hij doorheen is gegaan alleen om jullie te vinden en waar hij straks doorheen moet om jullie veilig op die verdomde boot te krijgen. De volgende keer dat ik je zoiets hoor zeggen over hem kan je me maar beter niet meer vertrouwen." grom ik hem dreigend toe, waarna ik mezelf omdraai en de paar stappen terug naar de auto zet.
Daar aangekomen gris ik het verband uit Carol haar handen en stap ik de auto in. Beth zit wezenloos overeind en ik pak haar trillende hand vast. "Beth," zeg ik zacht om haar aandacht te trekken. Haar gezicht draait zich langzaam naar mij toe. "Ik ga je wond verbinden, het kan pijn doen, maar het moet." leg ik zacht aan haar uit terwijl ik haar trui iets omhoog trek. Het is een oppervlakkige wond langs haar zij, waarschijnlijk heeft het niets belangrijks geraakt. "Hier, hou vast." Ik geef haar de rand van de trui zodat ze die omhoog kan houden terwijl ik bezig ga om zo voorzichtig mogelijk de wond te verbinden. Ze vertrekt geen spier en blijft stil zitten. "Weet je nog hoe het kwam?" vraag ik als ik klaar ben en de trui weer uit haar hand neem om hem te laten zakken. Het gat in haar trui is maar heel klein, hoewel alles doorweekt lijkt te zijn van het bloed. Ik heb toch nog het gevoel dat ik moet bewijzen dat ik het niet was, maar ik heb er alweer spijt van als haar onderlip zacht begint te trillen en ze terug in de werkelijkheid komt door mijn vraag. "Het was niet haar fout, ik kwam gewoon te dichtbij, ik wilde haar geruststellen." begint Beth te snikken, waardoor ik even door haar haren heen streel en begrijpend knik. "Het was niet haar fout." mompel ik geruststellend. Het was blijkbaar Maggies wapen geweest toen ze gebeten was. Beth valt al snel terug in haar catatonische toestand en ik stap de auto weer uit, van de krappe achterbank af.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Flynns hoofd bleef een tijdje naar rechts gedraaid door de kracht waarmee mijn klap aangekomen was. Toen ik “Asshole,” gesist had, maakte hij zichzelf breder, maar ik had mezelf al omgedraaid en was al richting de keukendeur gelopen. “Ja, loop maar weer weg!” riep hij me na. Weer? Hoezo weer? Ik stopte met lopen, maar besloot er uiteindelijk niet op te reageren. Flynn leek daar echter niet zo blij mee te zijn, want daarna riep hij nog. “O trouwens, je slaat als een mietje!”
Ook daar reageerde ik niet op. Wat kon mij het schelen wat hij daar nu van vond? Hij mocht blij zijn dat ik niet in zijn ballen had getrapt, want trappen kon ik veel harder dan dat ik kon slaan.
Voor de deur probeerde ik mijn gezicht zo neutraal mogelijk te houden.
Flynn had me wel een ding geleerd: houdt al je problemen voor jezelf. Hij leefde er blijkbaar naar, maar ik had er ook uit geleerd dat ik ze ook niet moest gaan vertellen als mensen erachter vroegen, want dan kreeg je situaties als deze.
Door dit inzicht trok ik mijn gezicht neutraal en zo normaal mogelijk en opende ik de deur. Ik had al een pas naar binnen gezet voor ik het hele tafereel aanschouwde. Ryan zat op het aanrecht, Jess was aan het wassen. Ik glimlachte. “O ja, kleren,” mompelde ik en draaide me toen weer om. O lord, nu moest ik weer voorbij Flynn. Misschien moest ik maar gewoon doen alsof het me niets deed dat hij boos op me was en ik ook op hem. Eigenlijk waren we gewoon boos op elkaar. Ik trok mijn gezicht weer neutraal, keek hem even aan in het voorbij gaan en wandelde richting mijn kamer. De deur liet ik achter me open, omdat ik zo meteen toch weer naar buiten zou gaan, ondertussen begon ik alleen de vuilste kleren die ik had bijeen te rapen.

Ryan Dawnstar
“Dankje, ik ben niet gewend om dingen zo primitief te doen. Ik mis de wasmachine nu al, terwijl ik amper wist hoe dat ding werkte,” lachte Jess zacht. Ik grinnikte. Machines waren altijd handig, maar als ze het niet deden, hadden we er ook niets aan. Ik wilde het heus wel van haar overnemen, maar zo te zien had ze daar geen behoefte aan. Ik hoorde in de verte hoe Rebecca en Flynn steeds luider aan het praten waren. Ik kon alleen niet verstaan wat er juist gezegd werd, maar dat kon me dan ook niet echt schelen. Ik ging me er waarschijnlijk toch niet mee gaan bemoeien. Tenzij ik bemiddelaar moest zijn, maar dan bleef ik nog neutraal. Dat was toch de bedoeling.
“De twee vriendjes hebben ruzie, denk ik,” mompelde Jess. Net op dat moment ging de deur open. Rebecca zette een stap naar binnen, maar ze zag er helemaal niet uit alsof ze ruzie had gehad. “O, kleding,” mompelde ze en draaide zich weer om. Ze was al even snel weer verdwenen als ze binnengekomen was. Ik keek Jess weer aan. “Meh, ik weet het niet. Ze glimlachte, dus ze leek niet boos.” Ik haalde mijn schouders op. Jess probeerde met moeite een krul haar achter haar oren te schuiven, maar het bleek niet echt te werken, dus richtte ze zich weer op de wasbak.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan grinnikt zacht op mijn woorden, hij laat genoeg blijken uit zijn lichaamstaal en geluiden, maar niet met woorden. Hij lijkt wel amper te praten. Ik heb juist het idee dat ik al die tijd dat ik alleen geweest ben probeer in te halen met sociaal contact en tegen iedereen veel praat, wat ik normaal gezien niet zo snel doe. Misschien komt het ook wel omdat ik me hier thuis begin te voelen. Op de gang hoor ik Rebecca en Flynn harder praten waardoor ik er een opmerking over maak. Gelijk erna gaat de deur open en komt Rebecca binnen. "O, kleding." mompelt ze en ze ziet er iets verbouwereerd uit als ze dat beseft, waarna ze zich gelijk weer omdraait en weg loopt. Ik kijk op naar Ryan, op hetzelfde moment als hij naar mij kijkt. "Meh, ik weet het niet. Ze glimlachte, dus ze leek niet boos." zegt hij schouder ophalend. Ik veeg een krul moeizaam achter mijn oor, maar hij plopt gelijk weer terug, waarna ik zacht begin te lachen. "Misschien heeft ze het wel uitgelokt en haar zin gekregen of zo, je weet maar nooit," merk ik op als ik weer terug op de was kijk. De bloedvlekken lijken hier wel harder in getrokken te zijn waardoor ik harder begin te schrobben. "Nou ja, het zijn onze zaken ook niet. Ik vind die Flynn maar een vreemd typje eigenlijk." mompel ik waarna ik weer opkijk naar Ryan. Had ik maar ergens een elastiekje, los haar is soms wel heel erg vervelend, tenminste als je met je handen in het sop staat. De plukken springen constant voor mijn ogen langs, of langs mijn gezicht waardoor ik er iets geïrriteerd door raak.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Het was grappig hou Jess’ krullen alle kanten uitsprongen en ze nooit bleven zitten. Jess lachte zacht. “Misschien heeft ze het wel uitgelukt en haar zin gekregen of zo, je weet maar nooit.” Ze richtte haar blik weer op de was.
Ik fronste zacht. “Ik weet niet of Rebecca zo’n persoon is,” besloot ik uiteindelijk. Het zou perfect kunnen, ik kende haar gewoon niet zo goed. Daarbij, ze leek perfect met Flynn overeen te komen, dus waarom zou ze nu zin hebben om ruzie uit te lokken.
“Nou ja, het zijn onze zaken ook niet. Ik vind die Flynn maar een vreemd typje eigenlijk,” mompelde ze uiteindelijk. Ik kende Flynn eigenlijk ook niet zo goed, maar van wat ik van hem gezien had, was hij inderdaad een beetje raar. Maar raar was daarom niet minder goed. “Ik ken Flynn ook niet zo goed, dus geen idee. Al deed hij eergisteren avond wel eng met die granaat, maar zo lang hij niet van plan is om een aanslag op ons te plegen ermee, kan het mijn eigenlijk niet zo veel schelen.”
Jess’ haar schoof weer voor haar ogen, maar deze keer leek ze er enkel geïrriteerd van te raken. Ik grinnikte zachtjes. “Moet ik het eraf knippen?”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ik weet niet of Rebecca zo’n persoon is," antwoord Ryan op mijn theorie. Ik heb geen idee, je kan personen niet zo snel leren kennen. Sommige hebben vreemde eigenschappen, dat heb ik wel geleerd uit mensen. Hierdoor haal ik mijn schouders iets op en zeg ik iets over Flynn, dat hij vreemd is. "Ik ken Flynn ook niet zo goed, dus geen idee. Al deed hij eergisteren avond wel eng met die granaat, maar zo lang hij niet van plan is om een aanslag op ons te plegen ermee, kan het mijn eigenlijk niet zo veel schelen." antwoord hij waardoor ik in de lach schiet. "Je weet maar niet. Ik vraag me toch wel af hoe die jongen eraan is gekomen hoor." zeg ik met een lachje, vooral omdat het gewoon een rare situatie is. Er loopt iemand binnen met een granaat, maar niet met de bedoeling om hem af te laten gaan. Vreemder kan het vast nog wel worden, maar ik zie het niet snel gebeuren. Wat geïrriteerd van het haar in mijn gezicht blaas ik het omhoog. Ryan merkt het en begint te grinniken. "Moet ik het eraf knippen?" vraagt hij waardoor ik snel met mijn hoofd schud, maar alsnog in de lach schiet. "Nee, ik hou meer van mijn haar dan ik laat blijken hoor," grinnik ik. "Knip het maar niet af, ik leer er wel mee leven." Mijn haar is het enige waar ik af en toe een beetje ijdel over kan doen. Als dit kledingstuk ook schoon is, wring ik het opnieuw goed uit en leg ik hem bij het andere schone in de wasmand, om het volgende kledingstuk te pakken. Ik hoop maar dat alles zo makkelijk gaat in dit koude water, misschien is de zeep wel gewoon heel erg goed of zoiets.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess schoot in de lach van mijn opmerking. “Je weet maar nooit. Ik vraag me toch wel af hoe die jongen eraan is gekomen, hoor.”
“Nou, ik heb wel een paar theorietjes,” antwoordde ik erop. Eigenlijk had ik heel wat theorieën, want hij kon er op heel veel manieren aangekomen zijn en misschien vond hij het gewoon leuk om er geheimzinnig over te doen. “Maffia, zwarte markt, soldaten tegen gekomen, gewoon gevonden. Maar we zullen het maar beter niet gaan vragen, want hij leek er nogal kribbig op te worden.”
En Jess leek er ook nogal panisch van te worden vorige keer, dus we konden er maar beter over ophouden. Rebecca’s reactie viel niet echt te pijlen. Ze zag er niet bepaald blij uit toen ze het zag, maar ze zag er ook niet bepaald bang uit.
Jess schudde snel haar hoofd toen ik vroeg of ik haar haar eraf moest knippen omdat het de hele tijd voor haar ogen schoof. Toch schoot ze in de lach. “Nee, ik hou meer van mijn haar dan ik laat blijken hoor,” grinnikte ze.
“O, maar kort haar is echt heel erg handig. Noot stylen, snel droog,” probeerde ik haar te overtuigen, maar ze leek het er niet echt eens mee te zijn. “Knip het er maar niet af, ik leer er wel mee leven.”
“Oké, dan,” zei ik met een pruillipje. “Daar gaat mijn kapperscarrière…” Het begon me wel op te vallen dat ik al meer losser begon te komen nu ik hier meer tijd doorbracht me deze mensen. Hoewel ze allemaal een geval apart waren, vond ik ze leuk en ik was dolgelukkig dat ik ze hier ontmoet had. Voor hetzelfde geld zat ik in een groep met verschrikkelijke personen, leugenaars en dieven. Geen haar op mijn hoofd dacht er nog aan om hier weg te gaan. Mijn blik bleef nog even hangen op Jess’ handen. “Als ik je moet aflossen, moet je het zeggen,” maakte ik haar duidelijk. Ze hoefde niet al het werk alleen te gaan doen, ik had ook twee handen. Zo meteen was al het vel van haar vingers of door het schuren of zo.

[ bericht aangepast op 11 maart 2013 - 19:57 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Nou, ik heb wel een paar theorietjes," antwoord hij waardoor ik hem nieuwsgierig aankijk. "Maffia, zwarte markt, soldaten tegen gekomen, gewoon gevonden. Maar we zullen het maar beter niet gaan vragen, want hij leek er nogal kribbig op te worden." Ik begin zacht te lachen en schud iets met mijn hoofd. "Je moet het niet zo ver zoeken denk ik. Volgens mij is het helemaal geen type die zulke dingen achter de rug heeft. Gewoon een simpele jongen met geluk, maar dat is wat ik denk." vertel ik hem mijn mening. Hij is blijkbaar interessanter dan ik had gedacht, aangezien we er een heel gesprek over kunnen houden. Hoe simpel hij ook mag lijken, ik vertrouw hem nog altijd niet met die granaat, je weet maar nooit wat die gast van plan is.
"O, maar kort haar is echt heel erg handig. Nooit stylen, snel droog," probeert Ryan me nog te overtuigen om mijn haar af te knippen, maar ik blijf bij mijn standpunt, hoewel hij wel erg komisch is eigenlijk. Ik denk niet dat kort haar mij zal staan. "Oké, dan," antwoord hij dan met een pruillipje. "Daar gaat mijn kapperscarrière…" Ik schiet opnieuw in de lach, daar is hij echt heel erg goed in en ik voel me dan ook behoorlijk op mijn gemak bij hem. "Ik zal eraan denken de volgende keer als mijn haar geknipt moet worden, goed?" stel ik hem wat plagerig voor. Ik ga het niet echt doen, dat vertrouw ik alleen aan mezelf toe. "Als ik je moet aflossen, moet je het zeggen." zegt hij dan opeens, met mijn zijn blik op het water. "Ja, prima. Maar tot nu toe gaat alles perfect, dus ik denk dat het me wel gaat lukken," grijns ik. "Of heb je er behoefte aan om huisman te worden in deze zware tijden?"

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
“Je moet het niet zo ver zoeken denk ik. Volgens mij is het helemaal geen type die zulke dingen achter de rug heeft. Gewoon een simpele jongen met geluk, maar dat is wat ik denk,” lachte Jess op mijn uitleg. We zouden het nooit weten in ieder geval, tenzij hij het opeens zo leuk vond om het ons te gaan vertellen, maar dat betwijfelde ik. Flynn had sowieso al niet zoveel tegen me verteld. Volgens mij had ik nog maar een keer met hem gesproken in drie dagen of zo. Maar hij leek het goed te kunnen vinden met Rebecca, dus dan was ik blij voor hem dat hij zich niet alleen hoefde te voelen.
“Kan ook,” antwoordde ik. Ik had volgens mijn gewoon te veel detective series gekeken of zo. Dat deed ik ook naast mijn werkuren, series kijken. Eigenlijk had ik nooit echt een ‘leven’ gehad, al begon dit hier toch wel te trekken op een leven. Toen ik mijn gedacht over mijn kapperscarrière had gezegd, begon Jess weer te lachen. “Ik zal eraan denken de volgende keer als mijn haar geknipt moet worden, goed?” plaagde ze me.
Ik keek haar nep beledigd aan. “Leugenaar,” grinnikte ik. “Je lacht me gewoon uit.” Niet dat ik mezelf zou vertrouwen met een schaar, bij mij was het namelijk makkelijk: tondeuse erin en klaar is kees. Ach ja, ik kon haar geen ongelijk geven, tenzij ze erbij wilde lopen met kale plekken of zo. “Als ik je moet aflossen, moet je het zeggen,” zei ik na een tijdje naar haar handen gekeken te hebben. Ik kon er niet aan doen, het gebeurde automatisch.
“Ja, prima. Maar tot nu toe gaat alles perfect, dus ik denk dat het me wel gaat lukken,” grijnsde ze. “Of heb je er behoefte aan om huisman te worden in deze zware tijden?”
Ik keek haar met een bedenkelijk gezicht aan. “Nee,” besloot ik uiteindelijk. “Enkel kapper. Kan ik iedereen zijn haar afscheren,” grinnikte ik.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Kan ook." antwoord Ryan op mijn idee. Ik glimlach iets op hem waarna we over mijn haar beginnen en ik hem plaag dat ik wel bij hem kom als het weer geknipt moet worden, maar het eigenlijk niet ga doen. Zijn blik gaat op een komische manier naar beledigd en ik probeer mijn lachen in te houden. "Leugenaar," grinnikt hij erop. "Je lacht me gewoon uit." is zijn protest en ik moet alweer lachen. "Misschien wel." antwoord ik op een geheimzinnige toon en ik ben blij dat ik hier zoveel kan lachen en wat speels kan zijn, op een niet seksuele manier. Het onderwerp gaat gelijk al over in dat Ryan me wilt helpen, of het wilt overnemen. Volgens mij is hij net als ik gewoon heel slecht in niets doen, maar dit wil ik gewoon even doen, het voelt goed. Zijn gezicht staat bedenkelijk als ik vraag of hij een huisman wilt worden. "Nee," antwoord hij dan. "Enkel kapper. Kan ik iedereen zijn haar afscheren." Ik grijns hierdoor iets. "Ja, hou het maar bij één beroep, dat komt beter uit. Volgens mij wil je gewoon een stel militairen van ons maken, ons kaalscheren en drillen," lach ik zacht, waarna ik het kledingstuk omhoog til om te zien hoe schoon het al word. Het is nog niet schoon, dus laat ik het met een plons terug het water invallen waardoor er wat opspat op mij en Ryan. "Oeps, volgens mij ben ik even goed in wassen als jij in knipper." giechel ik als een schoolmeisje en ik druk snel, maar lachend, een droog stuk van mijn arm tegen mijn mond aan.

---

Your make-up is terrible

[Sasquatch -> Tarsus]

Ryan Dawnstar
“Misschien wel,” klonk Jess’ stem geheimzinnig. Ik schudde lachend mijn hoofd. Ik begreep haar reactie volkomen.
“Nee, enkel kapper. Kan ik iedereen zijn haar afscheren,” antwoordde ik op haar vraag of ik huisman wilde worden. Ik zag mezelf echt nog niet de was en de plas doen, ik deed liever mannenwerkjes. Het gras afrijden of zo, maar dan zouden we eerst gras moeten planten want dat was er niet.
Jess grijnsde. “Ja, hou het maar bij één beroep, dat komt beter uit. Volgens mij wil je gewoon een stel militairen van ons maken, ons kaalscheren en drillen.”
“Multitasken, hè. Maar mannen kunnen dat niets dus laat maar zitten,” grinnikte ik. “En mijn dagen als commandant zijn zo goed als over, aangezien ik niet veel hoop heb in dat dit alles weer normaal zal worden. Maar hé, als je gedrild wil worden, je weet me te vinden.”
Jess tilde het kledingstuk omhoog. Volgens mij was het mijn shirt, aan de vorm te zien. Het water, dat langzaamaan aan het verkleuren was naar een braakkleur, droop eruit naar beneden. Jess liet haar blik erover glijden en besloot toen dat het nog niet schoon genoeg was. Er plonsde wat water op ons beiden toen ze het met een plof terug liet vallen. “Oeps,” giechelde terwijl ze haar arm tegen haar mond duwde, “volgens mij ben ik even goed in wassen als jij in knippen.”
Ik schudde lachend mijn hoofd en veegde de spetters van mijn gezicht af. Ze waren net niet in mijn mond terecht gekomen, gelukkig.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Multitasken, hè. Maar mannen kunnen dat niets dus laat maar zitten," grinnikt Ryan erop. "En mijn dagen als commandant zijn zo goed als over, aangezien ik niet veel hoop heb in dat dit alles weer normaal zal worden. Maar hé, als je gedrild wil worden, je weet me te vinden." Ik trek mijn wenkbrauw hierdoor iets op. "Hm, een commandant, hé? Nou, je kunt het altijd proberen, dat drillen." antwoord ik nonchalant met een onderdrukt grijnsje op mijn lipprn, maar ik weet wel hoe ik het eigenlijk bedoel en ik weet ook dat ik daar eigenlijk eens mee op moet houden. Helaas gebeurd dat dubbelzinnige gewoon automatisch en hoop ik maar gewoon dat hij het niet merkt, voor het geval ik er iets mee verpest of zo. Ik vind het leuk om met hem te kunnen lachen en het voelt gewoon prettig aan zo. Ik til snel het shirt uit de wasbak en laat het weer vallen als het niet schoon genoeg is en het water in de rondte spettert. Ryan schud wat met zijn hoofd terwijl hij lacht en veegt de spetters zijn gezicht uit. "Volgens mij heb ik schoon water nodig." brom ik tegen de wasbak, waarna ik het water weg laat lopen en de kraan opnieuw aanzet. "Kan jij wat waspoeder erin gooien? Mijn handen zijn nat." vraag ik aan Ryan. Die dozen zijn van karton en dat gaat nooit goed met mijn natte handen. Ik heb ook weinig zin om ze nu al aan mijn schone broek af te vegen, ik hou hem liever nog even schoon en het water is niet bepaald meer fris.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess trok haar wenkbrauw op. “Hmm, een commandant, hé? Nou, je kunt het altijd proberen, dat drillen." Het kleine grijnsje op haar lippen zorgde ervoor dat ik helemaal niet meer volgde. Ik trok een wenkbrauw op.
“Wat bedoel je?” vroeg ik uiteindelijk, om gênante situaties te voorkomen eigenlijk. Want ik snapte het echt niet. Misschien was ik gewoon achterlijk.
“Volgens mij heb ik schoon water nodig,”bromde Jess nadat ik met mijn mauw mijn gezicht had afgeveegd. Dat had ze inderdaad. Ze trok de stop eruit en liet daarna weer schoon water lopen. Mijn blik bleef er een tijdje op hangen. Als we het zouden koken, zouden we warm water hebben om ons in te douchen. Veel aangenamer. Waarom waren ze zelf nooit op dat idee gekomen? Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Jess. “Kan jij waspoeder erin gooien?” Mijn handen zijn nat.”
Ik knikte en liep naar de doos. Het karton zag er nogal oud en fragiel uit, net zoals het waspoeder eigenlijk, maar toch rook het heerlijk. Ik kapte er wat van in de wasbak met ijskoud water, zodat het water troebel werd, en zette de doos naast me neer op het aanrecht. “Waarom koken we water niet om je in te wassen?” vroeg ik uiteindelijk. “In plaats van elke ochtend koud te lijden?”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov