{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Rick kijkt me wezenloos aan. Het is duidelijk dat hij het volledig kwijt is op dit moment. Op dat moment doet Rowan een paar aarzelende stappen naar voren tot ze naast Rick staat. Haar gezicht staat op onweer wanneer ze Rick aankijkt. "Als je mij niet vertrouwt, best, maar zeg nooit meer zoiets tegen Daryl. Je weet niet waar hij doorheen is gegaan alleen om jullie te vinden en waar hij straks doorheen moet om jullie veilig op die verdomde boot te krijgen. De volgende keer dat ik je zoiets hoor zeggen over hem kan je me maar beter niet meer vertrouwen." Ik sta perplex. Al die tijd was Rowan bang geweest voor Rick al had ik haar gezegd dat hij een goed man was. Dat zag ik in haar ogen. En nu durft ze zomaar dit soort dingen in zijn gezicht te zeggen, puur om voor mij op te komen. Dat is natuurlijk niet nodig, ik handle mezelf goed genoeg en dat weet ze zelf ook wel. Maar toch doet ze het, en zet ze zichzelf daarmee over haar angst voor de man heen. Het lijkt alsof de verontwaardiging in haar het over heeft genomen. Roekeloos? Misschien. Ik waardeer haar support in elk geval wel. Het feit dat we de vorige minuten voor elkaar opkwamen, zegt veel. Heel veel. Het betekent van haar kant dat ze me langzaam weer begint te vertrouwen. Van mijn kant is het puur een uitgesproken bevestiging dat ik niet wil dat Rowan iets overkomt. Ze begint me steeds meer aan het hart te gaan, en dat merk ik telkens weer. Nu heeft ze dat zelfs uit mijn mond horen komen.
Rowan draait zich om en stapt terug naar de auto. Rick kijkt me wezenloos aan en kalmeert dan. Een andere emotie maakt zich dan van hem meester. Angst. Het gevoel de controle volledig kwijt te zijn. Zijn ogen worden rood en hij haalt machteloos een hand door zijn haren.
"Sorry, Daryl, ik weet niet wat-". Zijn stem breekt. Ik schud mijn hoofd. Ik neem hem niets kwalijk. Hoewel ik naar mijn gevoel wel degelijk moest ingrijpen daarnet, reageerde hij rationeel. We zijn zojuist twee mensen verloren. Twee familieleden. Een meltdown als deze was volkomen normaal.
"Het is oké, brother," antwoord ik zacht. Lori loopt naar haar man toe en legt haar hand op zijn arm, maar hij draait zich om en loopt weg. Hij heeft een momentje voor zichzelf nodig. Het is hartverscheurend. Ik hoor Beth huilen in de auto. Aan de andere kant, tegen de wielen van de tweede wagen, zit Glenn met opgetrokken benen. Zijn gezicht ligt begraven in zijn armen. Behalve het gesnik is alleen het geluid van zingende vogels te horen. Vogels die nog altijd niet doorhebben hoe erg de wereld onder hen veranderd is.
Het portier van de eerste auto opent weer, en ik zie hoe Rowan naar buiten komt. Haar gezicht is bleek. Ik wissel een blik uit met Carol en loop dan naar Rowan toe. "Ben je OK?" brom ik zachtjes terwijl ik haar in haar tanige gezichtje aankijk.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Ryan trekt zijn wenkbrauw op, volgens mij komt het inderdaad niet helemaal goed over. "Wat bedoel je?" vraagt hij. Ik glimlach iets en schud dan met mijn hoofd. "Niets, eigenlijk." antwoord ik erop. Hierop laat ik het shirt in het water vallen, spoel ik het water weg en vraag ik Ryan om meer zeep. Hij knikt, pakt de kartonnen doos en schud er wat waspoeder in, flink wat ook. Ik haal het shirt er doorheen waardoor het gelijk begint te schuimen. "Waarom koken we water niet om je in te wassen?" vraagt hij ineens waardoor ik verbaasd opkijk naar hem. "In plaats van elke ochtend koud te lijden?" Ik kijk hem bedenkelijk aan, hij heeft ergens wel een punt. Ik haal mijn schouders iets op. "Geen idee, misschien omdat het teveel werk is om 's ochtends te doen voor meerdere personen?" zeg ik iets aarzelend. "Ik heb daar in ieder geval weinig zin in als ik wakker word. Een koude douche maakt je in ieder geval goed wakker." Het schone water zorgt ervoor dat het shirt gelijk een stuk schoner word. Ik bekijk het legerachtige shirt wat ik in mijn handen houd, het is van Ryan. Wat nieuwsgierig kijk ik naar hem op. "Zat je al lang in het leger voordat dit alles begon?" vraag ik nieuwsgierig. Ik praat niet graag over mezelf, maar luister wel graag naar anderen als ze over zichzelf praten.

Rowan Ava Carter

Als ik de auto uitkom, zoek ik automatisch naar Rick. Het zal me niets verbazen als ik later nog iets terug krijg van hem door mijn brutale uitval van daarnet, maar het kan me bar weinig schelen nu. Die man gaat me steeds meer tegen staan en volgens mij is het andersom ook zo. Maar als ik kijk of hij hier nog bijstaat, is hij er niet. Ergens lucht dat wel op, ik wil hem nog niet onder ogen komen. Ik ben op het moment niet in staat om meer terug te kunnen kaatsen. De grote gestalte van Daryl leid me af omdat hij naar me toe gelopen komt. "Ben je OK?" vraagt hij zacht op zijn typisch brommende toon. Ik knik iets als ik naar hem opkijk en probeer naar hem te glimlachen. "Natuurlijk, mij krijg je er niet zomaar onder, dat moet jij toch wel weten," antwoord ik. "Maar Beth... ze heeft antibiotica nodig, Daryl. Ze is geraakt door Maggies mes. De wond op zich is niet zo erg, gewoon oppervlakkig, die geneest wel. Maar het gaat infecteren, net als bij mij." vertel ik hem bezorgd. Hij krijgt ze waarschijnlijk eerder overgehaald dan ik om ze dat aan haar te laten geven. Het zal me niets verbazen als ze denken dat ik het voor mezelf wil houden. Ik zou het ook wel in Rick zijn gezicht willen wrijven dat het niet mijn schuld was, maar hij is toch even nergens te bekennen en ik heb het gevoel dat als ik weer ga lopen, ik gewoon ergens in ga zakken omdat mijn benen daar geen zin meer in hebben. Ik leun ook iets tegen de auto aan waar ik daarnet uitgestapt was om mijn bibberende benen te verbergen.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan.

Rebecca stopte met lopen, maar reageerde er niet op. Ik deed er nog een schepje bovenop en riep erachteraan dat ze als een mietje sloeg, niet dat het haar blijkbaar kon schelen. Of dat liet ze anders wel heel goed niet merken.
Ik zag nog net hoe Rebecca weer begon te lopen en de deur richting de keuken opende, waarop ik me al omdraaide om eigenlijk weg te lopen. Toen ze echter iets mompelde en terug liep, bleef ik toch stilstaan, waardoor ze me voorbij liep. In het voorbij gaan keek ze me nog wel kort aan, terwijl ik mijn kaken op elkaar had geklemd en mijn handen, die ondertussen in mijn broekzakken zaten, onopgemerkt tot een vuist had gebald.
We waren boos op elkaar, of ik was dat in elk geval wel op haar, want van haar neutrale gezichtje kon ik niets af lezen. Iets wat me enkel nog bozer maakte, alsof ze het expres zo deed. Het zou me niet eens iets verbazen. Ik begon mijn weg terug naar mijn kamer te maken, die niet ver van die van Rebecca verwijderd was. De kamerdeur van Rebecca stond nog open en ik kon het niet laten kort erin te kijken toen ik boos voorbij liep. Toen ik echter haar de kleding bij elkaar zag zoeken, had ik een vreemd soort verlangen het weer goed te maken. Het was wel klein, bijna niet op te merken, maar het feit dat het er was, liet me verwarren.
Haastig liep ik door naar mijn kamer, deed de deur open en sloeg deze vervolgens dicht. Hierop begon ik mijn vuile kleding bij elkaar te zoeken, wat maar één enkel paar was, met een handdoek. Ik wikkelde het in de handdoek, maar ging daarna even op mijn bed liggen. Om nu mijn kleding te gaan wassen, had ik echt geen zin in, misschien zo meteen. Rebecca hoef ik voor even in elk geval niet te zien.

[Toch ff snel een crappy post met Flynn geschreven.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
Het was al avond. Mijn schone kleren hingen op een rijtje op het ding wat ooit de verwarming moest voorstellen. Ik zat in mijn kamer, alleen. Ik begreep het niet. Hij had gewoon het recht niet om boos te worden om zo’n simpele vraag. Ik had hem toch ook verteld wie James was?
Ik zuchtte en begon in de lade naast me te rommelen. De lade zat propvol door het boek dat erin lag, waardoor er wat vel van mijn hand schuurde toen ik de foto van James eronderuit trok.
Met het ding in mijn hand trok ik naar het vensterraam, om het in het zwakke licht van de schemering te houden en te kijken naar de jongeman die me met zijn grijzige ogen aanstaarde. Ik wist nog dat ik boven hem hing met mijn camera, het was de eerste nacht in ons appartementje en we sliepen beiden op een simpele matras op de grond. Hoewel alles nog niet eens af was, hadden we toch de tijd van ons leven. Elkaar volgooien met verf, rondzwieren, lachen, zingen, knuffelen… Iets wat ik nu allemaal moest gaan missen. Ik zuchtte en dwong mezelf gewoon niet meer te wenen. Ik moest er gewoon over zien te raken. Met mijn vinger volgde ik de tattoo op zijn arm, de cassette. Wat voor zijn muziek stond. Hij wilde zo graag artiest worden en ik gunde het hem ten volle. Zachtjes drukte ik mijn lippen op de koude, onaangename plastiek, wanhopig proberend het gevoel van zijn zachte lippen op te roepen. Maar alles bleef koud en hard. Ik beet mezelf hard in mijn wang en drukte de foto tegen me aan. Als ik enkel het beeld kon verdringen van hem… en die Walker. Op mijn wang bijten was niet meer genoeg, ik moest mezelf in mijn arm knijpen om het tegen te houden. Ik moest aan de goede herinneringen denken en erom lachen. Niet aan dit.
“Slaapwel, James,” fluisterde ik zacht, terwijl ik nog een kusje op de foto duwde en hem daarna in mijn nachtkastje stopte. Levenloos ging ik op het bed zitten en staarde ik naar de kale witte muur voor me. Een zucht ontsnapte uit mijn mond. Ik mocht trots op mezelf zijn, het was hard maar ik had niet gehuild. Bij die gedachte verscheen er een klein glimlachje op mijn lippen. Missen mocht, huilen niet.

Ryan Dawnstar
Ik leunde naar achteren op mijn stoel, met mijn voeten tegen de tafel aangedrukt. Mijn blik bleef hangen op het donkere raam. De zon was langzaam aan het ondergaan en wierp prachtige kleuren door de lucht. Mijn kleding hing naast me aan de tafel en was bijna droog. Ze roken zo lekker en ik kon mezelf niet bedwingen er zo nu en dan aan te gaan ruiken. Toch wilde ik ze nog niet aandoen. Het zou zonde zijn om ze nu al vuil te maken.
Zachtjes wiebelde ik heen en neer, op het ritme van het deinen van de zee – die ik in de verte kon zien liggen. Het was zalig dat het zo’n warm weer was. Wat zouden we gaan doen in de winter? Dicht bij elkaar kruipen omdat de verwarming hier niet werkte en hopen dat we niet dood zouden vriezen. Gelukkig had ik mijn slaapzak, die temperaturen tot – 20 ° C aankon, maar ik betwijfelde of we er met meer dan één persoon in zouden raken, al zou ik anders wel delen.
Mijn blik gleed naar achteren, richting Jess. “Nog niet van plan te gaan slapen?” vroeg ik haar na een tijdje. Eigenlijk was ik redelijk moe. De vermoeidheid van gisteren was blijven hangen en als ik morgen nog wat uit kon slapen zou het waarschijnlijk wel wegebben.
Automatisch gleed mijn blik weer richting het strand, dat ik door het raampje kon zien. Het was de eerste keer dat het me opviel dat we de zee konden horen. Het deed me denken aan mijn kindertijd, die nog relatief goed verlopen was tot kinderen de betekenis van de woorden hoer en drugsverslaafde leerden kennen. Maar ach, ik was er toch sterker uitgekomen. De meesten onder hen werkten in de McDonalds of nog iets erger en ik had het nog niet zo slecht met mijn legerdienst. Karma, sweet karma.

[ bericht aangepast op 13 maart 2013 - 22:39 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

De keuken wordt steeds donkerder, ik leun iets achteruit op de stoel waar ik op zit terwijl ik geniet van de rust die hier heerst. Ryan is geen grote prater en daar heb ik op het moment ook weinig zin in. De stilte is prima op het moment, lekker rustgevend. We hebben de was gedaan, alles gewassen. Rebecca heeft me nog geholpen toen mijn handen wel erg ruw begonnen te worden. Ik voel het nog steeds, ze zijn zelfs iets rood nu. Zonder ernaar te kijken wrijf ik er iets overheen met mijn vingers. Toch heb ik nu hetzelfde tevreden gevoel als gisteren, al ben ik nu niet zo moe als ik toen was. Zo'n vredige en rustige avond heb ik in geen tijden meer meegemaakt volgens mij, er was altijd wel wat. Net als mijn hectische leven hiervoor, ik was altijd bezig, altijd onderweg, altijd dingen aan het doen. Ik had geen tijd om even uit te rusten en nam die tijd ook niet. Als ik eens een gaatje vrij had, vulde ik het wel op met andere bezigheden.
"Nog niet van plan te gaan slapen?" vraagt Ryan na een hele tijd van stilte. Hierdoor kijk ik op naar hem terwijl ik bedenkelijk mijn wenkbrauwen frons en mijn schouders iets ophaal. "Ik weet het niet, ik ben niet echt moe. Maar er is niet echt veel meer te doen..." antwoord ik met een zachte stem terwijl ik iets glimlach. Ik ben wel in een bui om achter de piano te kruipen en zacht liedjes te gaan zingen, maar dat lijkt me niet echt het beste idee op het moment, daarbij zullen ze hier geen goede piano meer hebben, niet een gestemde tenminste. Het idee zet ik dan ook al snel mijn hoofd uit. Mijn hand haar ik door mijn krullen heen, nu kan het weer, nu kan ik ze weer lekker naar achteren vegen. Ik ben nog altijd trots op mijn bos met krullen, ze passen bij me en ik zal het dan ook nooit van mijn leven anders willen hebben.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
De schemering wierp sterke schaduwen op Jess’ gezicht. Enkel de rechterkant ervan werd zwak verlicht en ik kon nog net zien hoe de vrouw haar wenkbrauwen fronste. “Ik weet het niet, ik ben niet echt moe. Maar er is niet echt veel meer te doen…”
Er was inderdaad echt niets meer te doen en volgens mij had ook niemand nog zin in het doden van Walkers, ik had er in ieder geval toch even genoeg van.
Er was een scheve grijns op mijn gezicht verschenen. Mijn gedachten dwaalden instinctief terug naar ons gesprek van gisteren middag. Over dat drillen. Ik erg goed in het bedenken van vermoeiende oefeningen, vooral als ze op een heuvel berg op en af moesten lopen, maar trappen deden het ook erg goed. Burpees – zo’n oefening waarbij je je hele lichaam trainde – deden waren ook erg vermoeiend en als dat nog niet hielp waren er nog altijd Jumping Jacks. Ik schommelde nog steeds heen en weer, steeds sneller en heftiger, maar na een tijdje stopte ik er toch mee omdat ik er misselijk van begon te worden. “Hebben ze op deze boot niet een soort van kamer, een lounge waar er wat te doen valt ’s avonds? In hotels hebben ze dat toch altijd, zo met biljarttafels en van die dingen?” vroeg ik. “Ik verveel me,” voegde ik eraan toe, zodat het duidelijk werd waarom ik het vroeg.
Jess krullen bewogen heen en weer en ik zag vaag de contouren van haar hand die door haar haar heen gleed. Hoewel haar bos haar niet zo erg lang was, vroeg ik me toch af hoe het kwam dat nog geen enkele Walker haar er ooit mee beet had genomen. Ze waren namelijk nogal opvallend en makkelijk te grijpen. Maar als het werkte voor haar, zou het vast geen problemen vormen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze glimlacht moedig als ik haar vraag hoe ze zich voelt, hoewel ik duidelijk aan haar zie dat ze nog behoorlijk van slag is. "Natuurlijk, mij krijg je er niet zomaar onder, dat moet jij toch wel weten," zegt ze. Ik knik even zonder te glimlachen. Maggie is dood. Hershel is dood. De hoop en het gevoel van positiviteit in de groep is plotsklaps volledig omgeslagen. Rowan kijkt even naar de auto voor ze zich weer bezorgd naar mij toe draait. "Maar Beth... ze heeft antibiotica nodig, Daryl. Ze is geraakt door Maggies mes. De wond op zich is niet zo erg, gewoon oppervlakkig, die geneest wel. Maar het gaat infecteren, net als bij mij." Met een diepe zucht kijk ik even naar de grond waarna ik mijn hoofd in mij hand laat rusten terwijl ik op de auto leun. "We hebben geen antibiotica meer, dat is het probleem. We moeten zo snel mogelijk op die boot terecht zien te komen, daar ligt genoeg." Jezus, nu moeten we al helemaal geen gezeik krijgen met die gasten daar. Beth's leven hangt af van de snelheid waarmee we op het schip kunnen komen. Bezorgd kijk ik naar rechts. Rick staat nog altijd alleen met zijn handen letterlijk in zijn haar. Ik vraag me af of hij het geduld wel kan opbrengen om rustig te onderhandelen. Ik draai me weer naar Rowan en kijk haar doordringend aan.
"Rowan, ik moet zeker weten dat ik op je kan bouwen straks. We moeten die antibiotica hebben, voor Beth maar ook voor jou. Als ze ons de boot niet op willen laten, moet jij Rebecca overhalen. Niemand daar luistert naar mij en ik ben bang dat Rick zijn geduld verliest en snel aanvalt." Niet dat ik hem dat kwalijk zou nemen. Zijn vrouw staat op het punt een baby te krijgen, we zijn net twee mensen verloren en Beth zal hetzelfde lot ondergaan als we niet snel die boot op mogen. Toch zou een uitval onze kansen er niet op vergroten.
"Ik moet weten dat je aan onze kant staat.." Ik pak haar polsen vast om haar duidelijker aan te kijken. ".. Dat je aan mijn kant staat.."

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Ik zie Ryan vaag grijnzen in het vervagende licht van de keuken en zie hoe zijn silhouet sneller en sneller op de stoel begint te schommelen, waarna hij ermee stopt. Zijn ogen staan wat bedenkelijk, alsof hij ergens anders aan denkt, maar toch twinkelt er iets in. Het zal wel iets goeds zijn waar hij aan denkt, daardoor stoor ik hem verder ook niet. Mijn hand haal ik rustig door mijn haar heen, de krullen iets uitrekkend hierbij. Hierdoor kijk ik dan ook weer iets verbaasd op als hij begint te praten, ik had gedacht dat het verder stil zou blijven. "Hebben ze op deze boot niet een soort van kamer, een lounge waar er wat te doen valt ’s avonds? In hotels hebben ze dat toch altijd, zo met biljarttafels en van die dingen?" vraagt hij. "Ik verveel me." verduidelijkt hij zichzelf vervolgens. Nu is het mijn beurt om iets te grijnzen, vooral vanwege de gebeurtenis die zich er af speelde. Ik denk niet dat Ryan zich in zoiets mee laat slepen, al weet je het maar nooit tijdens zoiets. "Ja, die is er wel. Een verdieping lager, een bar ruimte met zo'n tafel ja, maar daar kan je beter niets meer mee doen," antwoord ik grinnikend. "Maar ik kan je er wel heen brengen als je wilt." stel ik gelijk voor. Volgens mij kan het nog wel gezellig worden daar, als hij tenminste niet alleen daar wilt blijven. Mijn stoel laat ik terug op vier poten komen in plaats van op twee en achterover leunend. Er is nog meer drank aanwezig daar en ik lust best wel een glaasje. Gelijk vraag ik me af of Ryan een man is die alcohol drinkt of niet.

Rowan Ava Carter

Daryl lijkt iets vermoeid te reageren op mijn woorden door zichzelf tegen de auto aan te leunen en met zijn gezicht in zijn hand te steunen. Het zal wel zijn minste zorg zijn op het moment, denk ik zomaar. "We hebben geen antibiotica meer, dat is het probleem. We moeten zo snel mogelijk op die boot terecht zien te komen, daar ligt genoeg." zegt hij, maar ik vraag me enkel af in hoeverre dit ook echt waar zal zijn. Wat zullen ze achterhouden alleen maar zodat ze niet de kans lopen dat hij het pakt voor mij. Als zijn blik weer naar mij gaat, staat zijn blik intens, alsof hij me iets in wilt prenten. Ergens is het best eng, omdat het zo'n vreemde combinatie met zorg lijkt te zijn. "Rowan, ik moet zeker weten dat ik op je kan bouwen straks. We moeten die antibiotica hebben, voor Beth maar ook voor jou. Als ze ons de boot niet op willen laten, moet jij Rebecca overhalen. Niemand daar luistert naar mij en ik ben bang dat Rick zijn geduld verliest en snel aanvalt." Zijn woorden zorgen ervoor dat ik hem vooral aan blijf staren. Dat wist ik al en dat zou ik al doen. Ik wil Rebecca veilig houden en als het even kan ook dat Lori veilig kan bevallen. "Ik moet weten dat je aan onze kant staat..." Mijn ogen worden groter als hij mijn polsen vast pakt, de pijn in mijn linkerarm weet ik totaal te negeren als ik in zijn ogen kijken, bang voor wat er gaat komen. "... Dat je aan mijn kant staat..."
Ik heb heel veel zin om weg te rennen van deze situatie, dit is niet eerlijk. Al helemaal niet de manier waarom hij 'mijn' zegt, hij weet dat mijn prioriteiten altijd bij Rebecca lagen, dat het me daarom ging en ik daarom mee terug wilde. Anders hadden ze me best achter mogen laten van mij. Het erge is nu wel dat ik echt begin te twijfelen aan mijn antwoord. Ik zou volmondig 'nee' zeggen eerder, ik zou niet aan zijn kant hebben gestaan na wat hij geflikt had toen. Maar sinds gister weet ik het niet meer. Ik kan niet voor beide kanten zijn, ik moet kiezen. Daarbij vraagt hij me mooi wel of ik aan zijn kant wil staan, hoe kan ik dat negeren? Ik blijf echt een zwak voor hem hebben. Beschaamd voor mijn antwoord weet ik uiteindelijk mijn blik van hem af te wenden. "Ja," antwoord ik in een snelle fluistering. Ik hoop dat het niet zover komt dat ik deze keuze ook daadwerkelijk uit moet voeren, maar ik heb hem nu wel gemaakt. "Jouw kant." murmel ik, waarna iedereen om ons heen plots actief lijkt te worden, of ik word me gewoon weer bewust van de omgeving. Zijn handen die mijn polsen omklemmen leiden me dan ook behoorlijk af. "We gaan weer," deelt Rick mede en ik kijk op naar de man die weer in beweging is gekomen. Hij lijkt er helemaal doorheen te zitten, gezien zijn uitdrukking. Het gaat gevaarlijk worden met hem in de buurt en dat weet Daryl, daarom stelt hij me die vraag. Ik moet voor hem en zijn groep kiezen nu.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess grijnsde, waardoor er een klein glimlachje op mijn gezicht verscheen. Ze wist vast wel waar het was, alleen wilde ik niet eens weten wat er daar gebeurd was.
“Ja, die is er wel. Een verdieping lager, een bar ruimte met zo'n tafel ja, maar daar kan je beter niets meer mee doen," grinnikte ze, waardoor ik vragend een wenkbrauw optrok. Waarom dat zo was, vroeg ik maar niet, vooral omdat ik het eerlijk gezegd niet wilde weten. Die grijns van haar voorspelde niet veel goeds in ieder geval. "Maar ik kan je er wel heen brengen als je wilt."
“Als er daar nog iets te doen valt, graag,” antwoordde ik. Jess had haar stoel alweer op twee poten laten zakken. Ik was ondertussen al rechtgestaan en bijna tegen het keukeneiland gebotst omdat ik geen steek zag. Mijn oriëntatie en evenwicht was nog even in de war geschud door dat schommelen van daarnet. Hopelijk had Jess het niet gezien.
Ik had me al richting de deur geloodst. Toen ik hem opende viel er niets anders binnen dan een duisternis, waardoor ik het idee kreeg dat ik nachtblind aan het worden was. Ik zag letterlijk geen steek. Blijkbaar kon je dat krijgen bij een te kort aan vitamine A of erfelijk, maar goed. Volgens mij was het gewoon pikkedonker en kon Jess evenveel zien als ik kon. Niet dan duisternis dus. “Welke kant op?” vroeg ik uiteindelijk.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Als er daar nog iets te doen valt, graag," antwoord hij. Hij is zelf al opgestaan en even later hoor ik een zachte bonk, waarna de deur opengaat. Op de gang is het schijnbaar even donker als hier, waardoor ik op de tast naar de kaarsen begin te zoeken. Ik weet dat ze er zijn, maar niet waar. "Welke kant op?" hoor ik Ryan bij de deur vragen, maar ik reageer er niet gelijk op. Uiteindelijk heb ik een kaars vast en haal ik een aansteker uit mijn broekzak. Ik ben blij dat ik die gevonden heb toen ik de Walkers aan moest steken. Snel steek ik de kaars aan, pak ik nog een andere in het licht dat ik nu heb en steek ik die ook aan. Met beide in mijn handen loop ik naar Ryan die ik er een geef en houd de andere zelf vast. "Van de trap af, meneer. Gelijk de eerste deur op de verdieping onder ons," antwoord ik waarna ik even zacht lach. Dat formele klinkt raar uit mijn mond, echt heel raar. "Pas wel op, daar is het niet Walkervrij." waarschuw ik hem voor de zekerheid. Ik loop gelijk langs hem heen om naar de trap toe te lopen. Even kijk ik met een iets speelse grijns achterom naar hem, maar als ik de trap af begin te dalen ben ik wel meer op mijn hoede. Ik weet niet wat er hier allemaal zit, ik ben er al even niet meer geweest. Met een langzame, maar zekere tred stap ik de trap af met mijn hand op het lange mes, in de andere de kaars.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess antwoordde niet op mijn vraag, waardoor ik wat tegen de deurpost leunde. Ze leek in was kasten te rommelen, aan het geluid te horen, en uiteindelijk zag ik na een tijdje een kaars oplichten. Waarschijnlijk had ze gehoord hoe ik tegen het keukeneiland aanliep. Pech dan. Na een tijdje lichtte ook een tweede vlammetje op. De twee vlammetjes, die zachte warme kleuren op Jess’ wangen wierpen, kwamen mijn richting uit en er werd eentje in mijn richting uitgestoken. Dankbaar nam ik de kaars aan en hield ik hem met beid handen vast.
"Van de trap af, meneer. Gelijk de eerste deur op de verdieping onder ons," zei Jess lachend. Ze klonk net als een echte hostess. Dat zou zo’n soort job zijn die ik haar wel zag doen. Maar dan meer stewardess eigenlijk, in zo’n pakje op het vliegtuig instructies geven. Ze had er in ieder geval het perfecte uiterlijk voor. Ik vroeg me eigenlijk wel af wat ze deed voordat ze hier kwam. Maar aangezien ik daar zelf ook niet graag over vertelde – ik vertelde eigenlijk zelden wat over mezelf omdat ik dat niet zo leuk vond – wilde ik er ook niet achter vragen. Misschien vond ze dat zelf ook niet leuk. "Pas wel op, daar is het niet Walkervrij."
Ze stak me voorbij. Uiteindelijk haalde ik mijn schouders op en volgde ik haar de trap af. Walkers waren zo neergehaald. Walkers hoefde je niet echt te vrezen, tenzij je niet weg kunt komen. Al waren hun graaiend handjes en happende monden niet zo aangenaam, ze waren nog relatief ongevaarlijk als je sommige mensen bekeek. Ik was er zelfs al een tegengekomen die van kop tot teen bewapend was. Gelukkig konden we hem snel ontlopen.
Jess trede langzaam de trap af en ik strompelde stilletjes achter haar aan. Toen we beneden waren trok ik de deur al open en trok ik Jess voorzichtig mee naar binnen, voor als er alsnog Walkers onze kant uit zouden komen. Ik ging er maar vanuit dat er daarbinnen ook geen Walkers zouden zitten, aangezien ze hier blijkbaar al eerder geweest was en aangezien de deur dicht was.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan volgt me, ik kan zijn voetstappen achter me horen op de stille boot. Voor ons klinkt het redelijk stil, waardoor ik aanneem dat er geen Walkers in de buurt zijn. Zij maken behoorlijk wat lawaai waardoor ze meestal wel opvallen. Maar alleen als ze in beweging zijn, als ze ergens zitten of liggen heb je amper tot niet door dat het Walkers zijn die nog op de been zijn. Het is behoorlijk vervelend en misleidend, helaas ben ik er aan het begin vooral ingetrapt, maar ik wist me er altijd uit te redden gelukkig. Ryan opent de deur al en ik voel zijn hand om mijn pols om me voorzichtig mee naar binnen te trekken. De deur sluit achter ons en ik glimlach iets naar hem. De maan schijnt hier naar binnen door enkele ramen, waardoor het hier niet zo aardedonker is als een verdieping hoger. Toch ben ik blij met het warme licht van de kaarsen, dat is een stuk aangenamer. "Hm, volgens mij heeft iemand een feestje gehouden," merk ik grinnikend op als ik rond kijk en de spullen zie liggen. Glazen op de grond, kussens door de ruimte, maar wel nog altijd Walkersvrij gelukkig. Daryl en ik hadden de laatste keer niet zo'n rotzooi achter gelaten. "Dan kunnen wij dat net zo goed afmaken. Hou je van een drankje?" vraag ik aan hem terwijl ik me al door de ruimte verplaats naar de bar toe. Op de bar staan allerlei flessen drank waarvan ik even grimas. Die dingen bij elkaar zijn nou niet echt een geweldige combinatie. Ik vraag me af wie er een kater gehad heeft nadat ze hier zijn geweest, als het al meerdere personen waren. Vandaag zal ik in ieder geval niet zo ver gaan, ik wil morgen geen kater en niet weer helemaal bezopen zijn.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess glimlachte wat naar me toen ik de deur achter ons sloot, vooral voor het geval dat we Walkers aangetrokken zouden hebben. We hadden het geluk dat het dek nu Walkervrij was en dat we door het raam wel weg zouden kunnen mocht er iets fout gaan.
De maan verlichtte vaag alle tafeltjes, zetels en de pingpongtafel in het midden van de kamer. Het kaarsje in mijn handen zorgden ervoor dat de onduidelijke dingen nog zichtbaarder werden en dat mijn handen zacht verwarmd werden door het vlammetje en de warmte ervan die door het kaarsvet heendrong.
"Hm, volgens mij heeft iemand een feestje gehouden," grinnikte Jess zacht, haar blik gleed door de ruimte waardoor de mijn er ook automatisch naartoe getrokken werd. Aan de rommel te zien van wel. Kussens die ooit door de kamer waren gegooid lagen nu als een zielig, eenzaam hoopje op de grond. Twee lege glazen, waarvan er eentje was omgevallen, zaten te wachten tot iemand hen op zou rapen en zou hergebruiken en de pingpong tafel zag er niet meer al te nuchter uit. De twee helften stonden een stukje uit elkaar en het net hing scheef.
"Dan kunnen wij dat net zo goed afmaken. Hou je van een drankje?" Jess verplaatste zich al elegant richting de bar, waardoor ik haar voorbeeld maar volgde en me neerzette op een stevige barkruk met een rood satijnen kussen onder mijn billen. Op deze cruise zou ik ook wel gezeten willen hebben. “Geef mij maar een pintje,” meldde ik Jess. “En als dat er niet is schenk je maar iets in.”
Mijn blik gleed nog een keer door de ruimte. De kamer was nogal ruim en nogal verlaten. Alles zag er hier zo eenzaam uit en de rommel die getuigde van een feestje liet dat gevoel nog versterken. “Is er iemand in deze groep die met de cruise mee is geweest?” vroeg ik. Misschien wist zij wel meer dan ik.

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 13:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan komt achter me aan naar de bar en gaat op één van de krukken zitten. Ik zet de kaars op de bar en loop erom heen zodat ik erachter sta. "Geef mij maar een pintje," antwoord hij. "En als dat er niet is schenk je maar iets in." Mijn ogen zoeken gelijk naar de tap, iets wat elke bar moet hebben. "Naar uw wens, meneer." lach ik zachtjes. Als ik de hendel van de tap overhaal, komt er wat goor, wit schuim uit, wat ondertussen meer op slijm is gaan lijken. Ik rimpel mijn neus iets omdat het er vies uitziet. "Hm, ik zoek wel wat flesjes." besluit ik daarna. Ik heb eigenlijk wel zin in een biertje, het is niet gelijk zo sterk en best lekker. Ik zak door mijn knieën en begin onder de bar te rommelen. Als ik een lade opentrek, zitten daar behoorlijk wat lege flesjes in, maar ook nog volle. Met een grijns trek ik een redelijk onbekend biermerk ertussen uit en zet ik de twee flesjes op de bar, die ik openmaak met een flessenopener. "Een lauw biertje voor meneer." knik ik hem toe, waarna ik om de bar heenloop en op de kruk naast hem plaats neem.
"Is er iemand in deze groep met de cruise mee is geweest?" vraagt Ryan dan. Ik haal mijn schouders iets op. "Rebecca, misschien," antwoord ik. "Misschien haar vriendinnetje Rowan maar dat lijkt me sterk. Geen cruise type volgens mij. Hoezo dan?" vraag ik aan hem terwijl ik voorzichtig het bierflesje tegen mijn lippen aanzet en een klein slokje neem. Het smaakt niet raar, dus het zal wel niet zo zijn als dat bier uit de tap. Hoewel het inderdaad erg lauw is, smaakt het goed. "Ik vraag me trouwens af of alle Walkers hier ook echt mee waren op de cruise, of dat er meer bij zijn gekomen." vraag ik mezelf hard op af als ik het flesje terug op de bar zet.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
“Naar uw wens, meneer,” lachte Jess zachtjes, waardoor ik nog steeds vond ze meer had van een hostess dan van een barvrouw. Ze begaf zich op haar slanke benen richting de tap, die er nogal oud en stoffig uitzag. Als een echte haalde ze de hendel over, maar in plaats van dat er een bruinoranjeachtige vloeistof uitkwam, kwam er een soort van slijmerig schuim uit dat me een beetje aan tandpasta deed denken. Niet die lekkere aardbeien, maar de vieze witte zoals je ze bij de tandarts en de apotheker kon krijgen. Jess haalde haar neus op, wat ook begrijpelijk was want het bier – de drap – rook niet al te frisjes. "Hm, ik zoek wel wat flesjes…”
Een moment lang verscheen ze onder de bar. Gestommel en gerinkel van glas op glas weerklonk. Een of andere lade werd opengetrokken, dat viel te horen aan het ijzingwekkende schuifgeluid, en niet veel later verscheen de bos krullen weer boven de bar. Met haar lange vingers om een flessenopener geklemd, trok ze de kroonkurk van de flesjes af. "Een lauw biertje voor meneer,” zei ze met een knik op het pintje, om daarna om de bar heen te lopen en op een kruk naast me te gaan zitten.
"Is er iemand in deze groep met de cruise mee is geweest?" vroeg ik uit het niets. Jess leek meer om te gaan met alle mensen op de boot dan ik. Ik was niet bepaald de sociaalste kerel, maar ik leek wel met iedereen overweg te kunnen en dat was goed genoeg voor mij.
"Rebecca, misschien," antwoordde Jess. Ik knikte zacht. Dat kon wel kloppen, aangezien ze de weg hier zo goed kende en alles zo goed wist zijn.
Ik nam het flesje op kamertemperatuur in mijn hand en nam een slok. Het was niet het beste wat ik ooit gedronken had, maar ook niet het slechtste. . "Misschien haar vriendinnetje Rowan maar dat lijkt me sterk. Geen cruise type volgens mij. Hoezo dan?"
Rowan? Die naam had ik nog ergens gehoord, maar ik kon hem niet meteen koppelen aan een gezicht. Maar als Jess haar kende, moest ze hier ook nog geweest zijn nadat ik hier gekomen was. Het enige hoofd zonder naam wat ik me nog kon herinneren was van dat blonde meisje, dat eerst nogal bot deed op het dek, maar begon te lachen toen ik zei dat ze dan maar overboord moest springen. Dat zou dan die Rowen wel geweest zijn. “Ik weet het niet, dat is toch die blode, he?” vroeg ik ter verduidelijking. “Ik weet het niet, ik zou haar hier perfect kunnen zien rondlopen tijdens zo’n cruise.”
Ik haalde mijn schouders op het feit dat ze vroeg waarom ik het vroeg. “Die zullen wel de tijd van hun leven gehad hebben voor de Apocalyps,” antwoordde ik simpel.
Jess nam ook een slok van haar pintje. Een moment lang trok ze een gezicht alsof ze wijn aan het proeven was, maar het leek goed gekeurd te zijn toen ze het flesje met een klap terug op de bar neerzette. "Ik vraag me trouwens af of alle Walkers hier ook echt mee waren op de cruise, of dat er meer bij zijn gekomen."
“Laten we hopen van niet.” Ik zette het flesje nog een keer aan mijn lippen en kapte de inhoud voor een tweede keer achterover. De lauwe substantie gleed door mijn keel. Ik slikte het door en keek daarna weer naar Jess. “Anders blijven we bezig.”

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 14:48 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov