[RPG] United we stand, divided we fall. [O1] - Speeltopics

Het verhaal
Succubi en incubi; legenden, dachten de inwoners van Glendale, Californië. Pure onzin, verhaaltjes om kleine kinderen bang mee te maken. Hoe kan iemand je dromen nou onder controle hebben? Onmogelijk, toch?
Tot op de nacht van 16 December en 17 December 1935. De succubi en incubi konden meer dan dat de legenden dachten. Die nacht hadden ze macht, meer macht dan normaal. Want zeg eens eerlijk: de nachtmerries moeten toch érgens vandaan komen?
Die nacht was het anders.
Nachtmerries kwamen tot leven; zelfs de kleinste nachtmerries van de meest positieve mensen werden harde werkelijkheid.
De straten zijn niet veilig meer. Overal waar je keek waren gigantische spinnen, moordlustige aardmannetjes, de sluwste ninja’s,...-
Ook de succubi en incubi liepen rond. Ze hadden dit veroorzaakt; de trots was niet af te nemen. Doordat een groter aantal in de legenden geloofden, werd deze werkelijkheid; hoe groter het geloof, hoe machtiger de legende.

En hoe groot de haat tegenover elkaar ook was: de incubi en succubi moeten samenwerken om zichzelf levende te houden. Zodra er een enkeling was die niet geloofde, moest dit recht worden gezet. Ook dit was niet makkelijk. Incubi en succubi bestaan enkel en alleen uit haat, sarcasme en ironie. Het enige dat zij willen zien is pure leedvermaak. Ze zijn genadeloos en sadistisch, maar hun masker is zo hard als staal.

Weten de inwoners van dit kleine stadje hun nachtmerries om te laten toveren tot dromen? Kunnen ze zichzelf redden door naar de werkelijkheid te kijken, in plaats van hun fantasiewereld?
Zijn de incubi en succubi sterk, of is de haat tegenover elkaar te groot?


Succubi (vrouwelijke demon):
- Charlice 'char' Petrone - Druella
- Ava Jesy Moore - Sicam
-
-
-

Incubi (mannelijke demon):
- Cameron 'Cam' Briel - MadEyeMoody
- Mgorem Iain - Tortura
- Leon Raphael Walker - Raziel
-
-

WORDEN WEER TOEGELATEN BIJ MEER MANNEN/INCUBI.
Mensen (vrouwelijk):
- Felicity 'Fee' Hughes - Druella
- Felice Odair - Jaimes
- Audrey Isabelle Layfield - Jemima
-
-


Mensen (mannelijk):
- Mason William Duke - Lizor
- Daniël Scagotti - MadEyeMoody
- Gereserveerd voor Vegangirl
-
-


De regels.
- Ik verwacht posts van minimaal 200 woorden, à 10 zinnen.
Ik ga hier niet al te streng in zijn, maar posts van 10 regels of kleiner worden niet geaccepteerd. Zodra dit gebeurt krijg je een waarschuwing,
aangezien het duidelijk in de regels staat.
- 16+ is toegestaan.
Hieronder wordt seks, drugs en alcohol verstaan.
- Iedereen heeft verschillende nachtmerries, maar is wel gewoon voor iedereen zichtbaar.
Probeer dan ook andermans nachtmerries in jouw posts te verwerken.
- Incubi en succubi zijn slecht, kwaadaardig en kennen eigenlijk geen gevoelens.
Speel je rol dan ook op deze manier! Het is onrealistisch dat je personage ineens verliefd wordt en zijn/haar slechte kant verliest. Het is natuurlijk wel mogelijk dat ze langzaamaan gevoelens ontwikkelen, maar dit kan natuurlijk gelijk na je eerste post gebeuren. Probeer hier rekening mee te houden.
- Sluit niemand buiten.
Houd niet de hele RPG door één op één conversaties. Zorg ervoor dat jouw personage met meerdere mensen in contact is!
- Voor deze RPG wordt een praattopic geopend.
Gelieve geen OOC (Out of Character) posts in het speeltopic.
- Houdt ruzies buiten de RPG.
De sfeer moet leuk blijven!
- Nieuwe topics worden alleen geopend door Macabre of Sicam.


Ik ben heel streng in de regels. Als je één van de regels overtreed, krijg je hier een waarschuwing voor; gebeurt het vaker, loop je risico om uit de RPG te worden gezet. Het moet leuk voor iedereen blijven!

# Rollentopic

Begin:

Het is de nacht van 16 December en 17 December 1935; de nacht waarop de Incubi en Succubi meer macht krijgen. Het is een winteravond; het vriest, de lucht is ijzig en zo af en toe dwarrelen er wat sneeuwvlokjes naar beneden.
Zowel de mensen als de demonen komen er op dit moment achter dat de nachtmerries tot leven komen; je bedenkt zelf hoe.
Probeer niemand buiten te sluiten en iedereen bij de RPG te betrekken!

[ bericht aangepast op 20 maart 2013 - 20:05 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Mgorem Iain || Cain Webb.

De nacht van zestien en zeventien december. Jaargetal: 1935. De nacht waarop ik meer macht zal krijgen, de andere Incubi en Succubi negerende. Ik hoefde niets van hen te weten, enkel van mijn heerlijke slachtoffers, die de zoete geur van angst met zich mee zouden dragen. Elke keer wanneer ik dichtbij hen zou komen, misschien zelfs nog wel van een afstandje, zullen ze meer en meer angst krijgen. Alleen de gedachte eraan al liet me mijn lippen aflikken.
Een winteravond. De kilte van ijzige vorst deed mij niets, in tegenstelling, ik genoot wel van de ijle lucht. Immers zouden mijn slachtoffers bijna geen lucht meer krijgen van vrees wanneer ik bijna met ze klaar was. Er waren deze nacht al enkele slachtoffers geweest, prachtige dames met een lichte, bijna porselein witte huidskleur. De meesten hadden een slank gestalte, hun vingers tenger en gleden over hun klamme voorhoofd toen ze door hadden dat het maar een nachtmerrie was. O, voor mij was het echter zo veel meer… De spanning die er door mijn aderen joeg, de adrenaline en opwinding. Het sloeg haast om richting begerigheid, er wekte wel een honger op.

Langzaam liep ik met een kalme tred rond, op zoek naar een nieuw iemand die goed genoeg was om als mijn aantrekkelijke prooi te dienen. Op mannen zag je mij in elk geval niet jagen, die doen mij niets. Vrouwen, prachtige vrouwen, die zal en moet ik hebben.
Wanneer ik hierover liep na te denken, vormde er zich nog enkele sneeuwvlokjes in de lucht die naar beneden dwarrelen. Het waren er niet veel, maar blijkbaar wel genoeg zodat ze nog op mijn leren, zwarte jack belandde. Daarna verdwenen ze, alsof ze er nooit waren geweest. Net zoals de meisjes die ik tot mijn eigendom had benoemd; het ene moment leefde ze in hun zielige angst en het volgende moment waren ze van de aardbodem verdwenen.
Abrupt kreeg ik iemand in mijn vizier. Een jonge vrouw met net zo’n lelieblanke huidskleur als de andere vrouwen. Eveneens had zij lange haarlokken, welke een bruine kleur hadden en reikten tot deze bijna haar kont raakten. De straat was ik ingelopen, terwijl ik op hetzelfde moment alles liet verdwijnen. Voor haar, in elk geval. Eerder had ik een nachtmerrie opgemerkt, alleen en donker. Dat zal die van haar zijn geweest, de blik in haar ogen verraadde het. Angst. Ik rook de heerlijke geur hier al bijna.
‘Hallo, is er iemand?’ De zachte stem waarmee ze het vroeg, liet mijn volle, bleke lippen iets geheimzinnig omkrullen. Nog donkerder werd het, geen maan en geen sterren. Althans, voor haar niet. Zonder er nog wat op te zeggen, liep ik geluidloos richting haar. Mijn handen in de leren zakken van mijn jack, welke ik altijd aan leek te hebben. Zelfs wanneer het een koude nacht zoals deze was, maar dit was juist één van die nachten dat ik aangenaam vond. Ik had mijn jack zelfs openstaan. In het knipperende lantaarnlicht kwam ik tot stilstand. Mijn donkere poelen zo emotieloos als altijd, met op mijn lippen die duistere, cryptische grijns.
‘Well hello, my love…’ spin ik zachtjes. Mijn blik dwaalde over haar heen alsof ze een stuk vlees was, wat voor mij echter ook het feit was. ‘Ik heb je enige tijd in de gaten gehouden…’ fluisterde ik, een verleidelijke, maar ongelooflijk geheimzinnige toon in mijn stem. In mijn ogen flitste iets, al was het niet duidelijk wat het precies was. Voor deze nacht zal dit mijn prooi zijn.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

:'D - iemand voor Felicity, dan? (:

[ bericht aangepast op 24 maart 2013 - 12:29 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Mgorem had het tegen Audrey :x
Audrey vraagt namelijk of er iemand is + Audrey's nachtmerrie wordt beschreven...]

[ bericht aangepast op 24 maart 2013 - 12:19 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Mitshy, how about jouw succubi die mijn mens lastig valt? ^^^]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Jaimes schreef:
[Mitshy, how about jouw succubi die mijn mens lastig valt? ^^^]

Sounds good, ik post zo wat. c:

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Who needs studying? -.-]

Leon Raphael Walker || Incubus.
Het was zo verschrikkelijk stil dat de gil die volgde als een mes leek dat een canvas kapot reet. Leon leunde tegen de lantaarnpaal die niet meer werkte en haalde het vuil onder zijn nagels vandaan met het geslepen houten stokje. Hij vroeg zich af of de tot leven gekomen nachtmerrie zou verdwijnen moest hij weggaan. Het zou zonde zijn.
Leon keek naar het huis - of, de contouren van het huis - en zag lichtjes hoe het meisje naar buiten kwam. Leon kon haar angst voelen. Het was als voeding voor zijn ziel. Als hij überhaupt nog een ziel had.
De jongeman zag zoals hij 's nachts kon zien zonder straatverlichting, met de maan en de sterren die hem de weg wezen. Alleen waren die er voor het meisje niet meer, dat kon Leon voelen. Een lach rolde over zijn lippen wanneer hij de wanhoop van het meisje voelde. Het was een koude, haast krankzinnige lach, die weergalmde in de stilte.
"Hallo, is er iemand?" hoorde Leon het meisje roepen. Haar stem verdween in het duister. Het was zo ongelofelijk stil dat Leon perfect kon verstaan wat het antwoord van een onbekende man was: "Well hello, my love…" Leon rolde met zijn ogen en maakte zich los van de lantaarnpaal. Leon gokte zo half en half dat het een andere Incubus was. Er dwaalden er veel de stad rond deze nacht.
"Ik heb je enige tijd in de gaten gehouden…"
Waarschijnlijk één of andere 'stoere' gast die op zoek was naar meisjes om zichzelf te plezieren. Leon verloor zijn interesse en aandacht over het volgende gesprek en hierbij knipperde de lantaarnpaal even, om daarna weer uit te vallen.
Al fluitend liep Leon de straat door, op zoek naar iemand die nog geen nachtmerrie had gehad die nacht. Het was een vrolijk deuntje dat angstaanjagend klonk in de stilte van de nacht.

Leon liep verveeld door de stad. Het was koud, maar toch had hij geen jas aan. Gekleed in een zwarte broek, een zwart hemd en afgesleten, kapotte combat boots slenterde hij wat rond terwijl hij met zijn mes speelde. Af en toe bleef hij stilstaan om een paar mensen een nachtmerrie te bezorgen, maar de meesten werden zo snel wakker dat er geen plezier aan te beleven was. Leon vond het nog steeds vreemd, van die nachtmerrie die tot leven leek te komen.
Een klein meisje werd wakker. Het licht in haar kamer floepte aan. Het was een nachtmerrie geweest over haar vader. Haar vader die haar probeerde te vermoorden en daar uiteindelijk ook in slaagde. Leon keek priemend omhoog. Er klonk geschreeuw. Toen was het stil. Leon keek omhoog. Hij stond in het midden van de straat in het flikkerende licht van een lantaarnpaal met een mes in zijn hand. Hij kon duidelijk de bloedspetters op het raam van het meisje zien, ook al was het maar een fractie van een seconde wanneer het licht weer uitging.
Leon hoorde voetstappen. Hij keek op en zag een meisje over straat lopen. Ze was helemaal alleen.

[Crappy nutteloze post is crappy en nutteloos.

Soomboodie foor Leon?]

[ bericht aangepast op 24 maart 2013 - 13:43 ]

---

help

[Lol, ik heb Felicity voor je. x'D
Ik moet ook leren maar heb geen zinnnnn.
*Gaat post typen voor Jaimes*]

[ bericht aangepast op 24 maart 2013 - 12:48 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Okay, dan pas ik even mijn post aan om hem naar haar te sturen, kay?]

---

help

Charlice 'char' Petrone
Enigszins 'vrolijk', tot zover ik vrolijk kon zijn, liep ik weg van het huis, de donkere nacht in.
Als dit betekende dat ik nachtmerries praktisch tot leven kon brengen... Ik grijnsde. Dit was geweldig. Nee- dit was perfect.
Ik wist nu al dat ik vanavond meer nachtmerries zal bezorgen dan ooit te voren. Nog altijd grijnzend liep ik langs de velen huizen. Welke zal het worden? Wie zal mijn volgende slachtoffer zijn?
Mijn oog viel op een schattig huisje verderop. Als ik me niet vergiste woonde daar iemand met een angst voor vogels- kraaien waren het, dacht ik. Een angst voor dood en verderf; juist datgene wat me het meeste aan stond. Perfect. Tot zover ik me kon herinneren was het een meisje. Ze scheelde niet veel van leeftijd dan ik; qua uiterlijk, dan.
Ik ging op een koud muurtje zitten en probeerde tot haar door te dringen. Toen ik haar eenmaal 'te pakken' had, hoorde ik enkele kraaien op de achtergrond. Ik grijnsde.
Enkele beesten tikten met hun snavels op het raam van een slaapkamer; er lag een lijk onder haar bed, opengescheurd en al. De kraaien konden de zoete geur van het bloed en ingewanden niet weerstaan...
Een tevreden zucht rolde over mijn lippen. Het gekras van hun klauwen tegen het raam klonk aangenaam. Het raam waaide open door de wind, wat de kleurrijke gordijntjes op liet waaien. De kraaien krasten enthousiast en vlogen naar binnen, om vervolgens onder haar bed te duiken. Enkelen rustten op haar dekbed.
Mijn mondhoeken krulden omhoog bij het horen van de sappige ingewanden die uit elkaar werden gerukt.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Raziel schreef:
[Okay, dan pas ik even mijn post aan om hem naar haar te sturen, kay?]

[Is goed, hoor. ^^ *wordt gek van 'oepsie'*]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Ik ook. ><

Is Fee aan het slapen of loopt ze ergens rond?

Ik ga zo wel studeren. :')]

---

help

[Oh, maakt me niet zo veel uit... Laat haar maar ergens rondlopen. :'D En ik ook, scheikunde, maar ik snap er weinig van. Lol.]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Aangepast. It's a little crappy. :')]

---

help

Felice Odair || Mens
Ik schrik gelijk als ik een kraai hoor. Mijn ogen schieten door de ruimte heen, ik ben in mijn slaapkamer. Angstig kruip ik wat dieper weg onder mijn dekbed, alsof mijn dekbed me zo bescherming kan geven. Met een ruk kijk ik opzij als ik getik op het raam hoor en ik sla een hand voor mijn mond zodat ik een gil kan inhouden als ik kraaien zie. Gauw kruip ik achteruit op mijn bed, zodat ik verder van de kraaien vandaan ben.
'Rustig, Felice,' mompel ik zacht tegen mijzelf. 'Er zit glas tussen, ze kunnen niet binnen komen.'
Ergens ruik ik een onaangename geur, maar ik weet niet wat het is. Het lijkt uit deze kamer te komen. Toch kom ik echter niet mijn bed uit om te kijken wat die geur geeft, want ik houd de kraaien nauwlettend in de gaten. Tik tik tik, hun snavels tegen het raam.
De geur en de kraaien maken me langzamerhand misselijk en ik slaak dan een gil als ineens mijn raam open vliegt.
'Nee!' gil ik en dan ineens komen de kraaien mijn kamer in.
Ik begin te beven van angst. Er is niets op deze wereld wat mij zo bang maakt als kraaien, op de dood na. Er duiken een paar kraaien onder mijn bed en ik begin zwaar te ademen. Als er ook nog eens kraaien op mijn bed gaan zitten, begin ik wild om me heen te slaan en zie ik een paar sterretjes voor mijn ogen. Als de kraaien een beetje opspringen, kijk ik in een impuls onder mijn bed, om te zien of de kraaien verdwenen zijn.
Van schrik en angst val ik hard uit mijn bed als ik een lijk onder mijn bed zie dat opgevreten wordt door de kraaien. Ik gil weer en kom dan met moeite overeind, aangezien ik helemaal misselijk en duizelig ben van het beeld dat ik zojuist gezien heb, en strompel de gang dan op.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Felicity 'Fee' Hughes
Ik liep over de donkere straat, met mijn handen diep in mijn zakken gestoken in de hoop dat ze wat warmer bleven.
Soms waren er dagen dat ik geen oog dicht kon doen en buiten een wandeling maakte. Normaal gesproken zou ik dat voor geen goud doen, maar tot zover ik wist waren deze straten rustig en veilig genoeg om 's nachts rond te lopen.
Ik zuchtte zachtjes toen de koude wind me een rilling bezorgde. Vanavond was de sfeer... anders dan normaal. Wat killer. Omineuzer.
Ik trok mijn jas dichter tegen me aan en veegde een zwarte haarlok uit mijn gezicht. Dankzij de maan wist ik waar ik liep; de meeste lantaarnpalen gaven maar zwak licht, knipperden of waren zelfs kapot.
Ik keek een beetje om me heen en automatisch stokte mijn adem even toen ik een gestalte zag staan. Er waren bijna nooit mensen te bekennen rond dit tijdstip; al helemaal niet met dit weer. De jongen was er ook niet echt naar... gekleed, of zo.
Ik wendde mijn blik af en liep snel verder, na even geslikt te hebben. Ik werd al bijna paranoia als ik een man tegen kwam rond dit tijdstip- mijn verleden zat me in de weg en ik wist dat ik er voorlopig niet van af ging komen.
Ik beet op mijn onderlip om het klappertanden van de kou tegen te gaan en keek naar mijn voeten, terwijl ik zo snel mogelijk de jongeman passeerde. Gelukkig was mijn huis niet zo ver meer; het duurde niet lang voordat ik onder de warme douche zou staan en daarna mijn bed in kon kruipen.
Ik was een nachtmens, dat was wel duidelijk inmiddels.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''