[RPG] United we stand, divided we fall. [O1] - Speeltopics

Het verhaal
Succubi en incubi; legenden, dachten de inwoners van Glendale, Californië. Pure onzin, verhaaltjes om kleine kinderen bang mee te maken. Hoe kan iemand je dromen nou onder controle hebben? Onmogelijk, toch?
Tot op de nacht van 16 December en 17 December 1935. De succubi en incubi konden meer dan dat de legenden dachten. Die nacht hadden ze macht, meer macht dan normaal. Want zeg eens eerlijk: de nachtmerries moeten toch érgens vandaan komen?
Die nacht was het anders.
Nachtmerries kwamen tot leven; zelfs de kleinste nachtmerries van de meest positieve mensen werden harde werkelijkheid.
De straten zijn niet veilig meer. Overal waar je keek waren gigantische spinnen, moordlustige aardmannetjes, de sluwste ninja’s,...-
Ook de succubi en incubi liepen rond. Ze hadden dit veroorzaakt; de trots was niet af te nemen. Doordat een groter aantal in de legenden geloofden, werd deze werkelijkheid; hoe groter het geloof, hoe machtiger de legende.

En hoe groot de haat tegenover elkaar ook was: de incubi en succubi moeten samenwerken om zichzelf levende te houden. Zodra er een enkeling was die niet geloofde, moest dit recht worden gezet. Ook dit was niet makkelijk. Incubi en succubi bestaan enkel en alleen uit haat, sarcasme en ironie. Het enige dat zij willen zien is pure leedvermaak. Ze zijn genadeloos en sadistisch, maar hun masker is zo hard als staal.

Weten de inwoners van dit kleine stadje hun nachtmerries om te laten toveren tot dromen? Kunnen ze zichzelf redden door naar de werkelijkheid te kijken, in plaats van hun fantasiewereld?
Zijn de incubi en succubi sterk, of is de haat tegenover elkaar te groot?


Succubi (vrouwelijke demon):
- Charlice 'char' Petrone - Druella
- Ava Jesy Moore - Sicam
-
-
-

Incubi (mannelijke demon):
- Cameron 'Cam' Briel - MadEyeMoody
- Mgorem Iain - Tortura
- Leon Raphael Walker - Raziel
-
-

WORDEN WEER TOEGELATEN BIJ MEER MANNEN/INCUBI.
Mensen (vrouwelijk):
- Felicity 'Fee' Hughes - Druella
- Felice Odair - Jaimes
- Audrey Isabelle Layfield - Jemima
-
-


Mensen (mannelijk):
- Mason William Duke - Lizor
- Daniël Scagotti - MadEyeMoody
- Gereserveerd voor Vegangirl
-
-


De regels.
- Ik verwacht posts van minimaal 200 woorden, à 10 zinnen.
Ik ga hier niet al te streng in zijn, maar posts van 10 regels of kleiner worden niet geaccepteerd. Zodra dit gebeurt krijg je een waarschuwing,
aangezien het duidelijk in de regels staat.
- 16+ is toegestaan.
Hieronder wordt seks, drugs en alcohol verstaan.
- Iedereen heeft verschillende nachtmerries, maar is wel gewoon voor iedereen zichtbaar.
Probeer dan ook andermans nachtmerries in jouw posts te verwerken.
- Incubi en succubi zijn slecht, kwaadaardig en kennen eigenlijk geen gevoelens.
Speel je rol dan ook op deze manier! Het is onrealistisch dat je personage ineens verliefd wordt en zijn/haar slechte kant verliest. Het is natuurlijk wel mogelijk dat ze langzaamaan gevoelens ontwikkelen, maar dit kan natuurlijk gelijk na je eerste post gebeuren. Probeer hier rekening mee te houden.
- Sluit niemand buiten.
Houd niet de hele RPG door één op één conversaties. Zorg ervoor dat jouw personage met meerdere mensen in contact is!
- Voor deze RPG wordt een praattopic geopend.
Gelieve geen OOC (Out of Character) posts in het speeltopic.
- Houdt ruzies buiten de RPG.
De sfeer moet leuk blijven!
- Nieuwe topics worden alleen geopend door Macabre of Sicam.


Ik ben heel streng in de regels. Als je één van de regels overtreed, krijg je hier een waarschuwing voor; gebeurt het vaker, loop je risico om uit de RPG te worden gezet. Het moet leuk voor iedereen blijven!

# Rollentopic

Begin:

Het is de nacht van 16 December en 17 December 1935; de nacht waarop de Incubi en Succubi meer macht krijgen. Het is een winteravond; het vriest, de lucht is ijzig en zo af en toe dwarrelen er wat sneeuwvlokjes naar beneden.
Zowel de mensen als de demonen komen er op dit moment achter dat de nachtmerries tot leven komen; je bedenkt zelf hoe.
Probeer niemand buiten te sluiten en iedereen bij de RPG te betrekken!

[ bericht aangepast op 20 maart 2013 - 20:05 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Nu ben ik wel benieuwd hoe ze gereageerd had, haha..]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Tortura schreef:
[Nu ben ik wel benieuwd hoe ze gereageerd had, haha..]

[Haha, mijn personage, bedoel je? x'D.


@Jaimes en Marthe; ik reageer zo. c:]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Whut? Ik had toch nog niet teruggereageerd? :')]

---

help

Raziel schreef:
[Whut? Ik had toch nog niet teruggereageerd? :')]

[Automatisme lawl, excusez-moi.]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Macabre schreef:
(...)
[Haha, mijn personage, bedoel je? x'D.


@Jaimes en Marthe; ik reageer zo. c:]

[Yeah, your personage.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Tortura schreef:
(...)
[Yeah, your personage.]

[Hahaha, had je 'm niet gelezen? Too bad. (bloos) Ik heb 'm volgens mij niet meer.]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Leon Raphael Walker || Incubus.
Leon eindigde het deuntje met een langgerekte toon.
Het vroor en af en toe viel er wat sneeuw, te weinig om te blijven liggen. Een koude bries streek door Leons haar toen hij het meisje met zijn blik volgde.
Ze was verkracht geweest. Blijkbaar was dat haar grootste angst.
Plotseling vertraagde ze even. Ze had naar hem gekeken, maar nu was haar blik afgewend. Leon bleef haar doordringend nakijken. Dat mes in zijn hand was nu niet bepaald... verstopt.
Het meisje liep snel verder. Ze zag er niet echt op haar gemak uit.
"Jongedame," riep hij haar na toen ze net langs hem heen liep. Zijn stem klonk gespeeld verrast, met een bepaalde spot en kilte erin. "Wat doet u nog zo laat op straat?" Er vormde zich een geamuseerde grijns om Leons lippen terwijl hij een stap of twee in haar richting deed. "Helemaal alleen, op een winternacht als deze?" Het klonk haast poëtisch. De jongeman keek het meisje strak aan terwijl hij het mes in zijn hand open en dicht klapte. Hij zag haar angsten, haar verleden. Hoe ze verliefd werd op de perfecte jongen. Hoe hij misbruik van haar maakte, haar sloeg en schopte en uiteindelijk verkrachtte.
"Ach, arm kind toch," zei Leon toen. Zijn stem droop van het neppe medelijden, van de spot. "Wat was je toch naïef. Jong en verliefd." Dat laatste klonk eerder als geprevel, maar was nog steeds duidelijk hoorbaar. Deze tijd van de nacht was er niemand meer op straat. Er waren ook geen auto's te bekennen.
Leon liep nog een stukje dichter naar het meisje toe en keek haar priemend aan. Ze was mager, had onschuldige groenblauwe ogen en donker haar dat losjes over haar schouders viel. Haar huid was haast wit in dit licht en het stond in scherp contrast met haar haarkleur.

---

help

Macabre schreef:
(...)
[Hahaha, had je 'm niet gelezen? Too bad. (bloos) Ik heb 'm volgens mij niet meer.]

[Aw fuckies. Yeah, ik kwam te laat online, haha. Cheryltje zei dat het meisje zei dat hij weg moest, or something.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Tortura schreef:
(...)
[Aw fuckies. Yeah, ik kwam te laat online, haha. Cheryltje zei dat het meisje zei dat hij weg moest, or something.]

Zoiets. :'D Oh well, doesn't matter, I guess. (:

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Audrey Isabelle Layfield
Wanneer het begint te sneeuwen vervloek ik mezelf zachtjes om het feit dat ik niet de tijd had genomen iets warmers aan te trekken. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk weg uit dat donkere huis, maar hier buiten is het zo donker. Het lijkt zelfs donkerder, doordat de normaal gesproken lichtgevende maan en sterren niet te zien zijn. Alsof iemand ze gewoon uit de lucht geplukt heeft, of er zwarte doek over heen gehangen heeft. Eigenlijk zou ik nu terug naar binnen moeten gaan, maar ik twijfel er aan of ik mijn kleine huisje nog wel terug zal kunnen vinden. Bovendien zal ik dan al helemaal niemand tegenkomen en na die nachtmerrie van het durf ik ook niet meer te gaan slapen, ook al is de realiteit momenteel niet veel beter.
Met een zachte stem vraag ik of er iemand is, in de hoop dat er iemand in de buurt is die er op zal reageren. Het lijkt haast nog donkerder te worden en op een langzaam, onzeker tempo loop ik verder, terwijl de ijskoude nachtwind dwars door mijn jas heen snijdt.
'Well hello, my love...' klinkt er een mannelijke stem. Gelijk blijf ik stilstaan, om me heen kijkende, opzoek naar de bron van het geluid. Na enkele seconden vind ik die. Zijn ogen, die net zo donker lijken als alles om me heen, glijden over me heen. Ongemakkelijk trek ik mijn jas dichter om mee heen, nu niet meer enkel om de wind, maar ook om de blik van de man. Ik zou opgelucht moeten zijn, opgelucht omdat ik nu niet meer alleen ben, maar ik voel me echter eenzamer als net. Ik had gehoopt dat ik iemand zou tegen komen die ik ken, maar deze man heb ik nog nooit eerder gezien. Ook niet in het kleine restaurantje waar ik werk, en zijn gezicht had ik vast wel onthouden. Ik had in mijn bed moeten blijven liggen, onder de warme, beschermende dekens. Dan was ik misschien wel alleen geweest, maar dat is minder erg dan me eenzaam voelen wanneer er gewoon iemand bij staat.
'Ik heb je enige tijd in de gaten gehouden,' zegt de man op een verleidelijke, maar ook geheimzinnig toon. De haartjes van mijn nek gaan overeind staan. 'I-ik heb jou anders nog nooit gezien.' Ik doe mijn best om zelfverzekerd over te komen, maar er is een duidelijke trilling in mijn stem te horen. 'Je verwart me waarschijnlijk gewoon met iemand anders, doordat het nu zo donker is.' Mijn blik glijdt weer over de duisternis, alsof ik hoop dat er ineens iemand die ik ken uit komt gelopen. Na enkele seconden richt ik mijn blik aarzelend terug op de man. 'Je hebt zeker niet toevallig een zaklamp, of lucifers bij je?' vraag ik, terwijl ik ondertussen al enkele tijd ril van de koud. Lucifers zouden fijn zijn, aangezien die ook een beetje warmte geven.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Michelle? :c

---

help

[sorry, ik kwam gisteren niet op Q door die server en vanmiddag moet ik heel veel leren, maar ik zal kijken of ik dan ook kan reageren.]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Okay. (:

Veel studieplezier!]

---

help

[Ik was vergeten te melden dat ik twee weken op reis ben vanaf vandaag. Ik zit nu op het vliegveld en ik heb nog elf minuten en dertig seconden internet. :')]

---

help

Jaimes schreef:
Felice Odair || Mens
Ik schrik gelijk als ik een kraai hoor. Mijn ogen schieten door de ruimte heen, ik ben in mijn slaapkamer. Angstig kruip ik wat dieper weg onder mijn dekbed, alsof mijn dekbed me zo bescherming kan geven. Met een ruk kijk ik opzij als ik getik op het raam hoor en ik sla een hand voor mijn mond zodat ik een gil kan inhouden als ik kraaien zie. Gauw kruip ik achteruit op mijn bed, zodat ik verder van de kraaien vandaan ben.
'Rustig, Felice,' mompel ik zacht tegen mijzelf. 'Er zit glas tussen, ze kunnen niet binnen komen.'
Ergens ruik ik een onaangename geur, maar ik weet niet wat het is. Het lijkt uit deze kamer te komen. Toch kom ik echter niet mijn bed uit om te kijken wat die geur geeft, want ik houd de kraaien nauwlettend in de gaten. Tik tik tik, hun snavels tegen het raam.
De geur en de kraaien maken me langzamerhand misselijk en ik slaak dan een gil als ineens mijn raam open vliegt.
'Nee!' gil ik en dan ineens komen de kraaien mijn kamer in.
Ik begin te beven van angst. Er is niets op deze wereld wat mij zo bang maakt als kraaien, op de dood na. Er duiken een paar kraaien onder mijn bed en ik begin zwaar te ademen. Als er ook nog eens kraaien op mijn bed gaan zitten, begin ik wild om me heen te slaan en zie ik een paar sterretjes voor mijn ogen. Als de kraaien een beetje opspringen, kijk ik in een impuls onder mijn bed, om te zien of de kraaien verdwenen zijn.
Van schrik en angst val ik hard uit mijn bed als ik een lijk onder mijn bed zie dat opgevreten wordt door de kraaien. Ik gil weer en kom dan met moeite overeind, aangezien ik helemaal misselijk en duizelig ben van het beeld dat ik zojuist gezien heb, en strompel de gang dan op.

Charlice 'char' Petrone
''Rustig, Felice,'' hoorde ik haar tegen zichzelf zeggen.
Een lachje rolde over mijn lippen en ik liep richting haar huis. ''Nee!'' gilde ze, zodra het raam open vloog.
Ik genoot van de angst die ze had. Het gaf een soort... voldoening. Ik opende de deur en liep de trap op. Ik wilde aanschouwen hoe haar nachtmerrie tot leven kwam. Ik wilde haar angst kunnen proeven.
De traptreden kraakten onder mijn gewicht terwijl ik naar boven liep. Ik hoorde hoe haar ademhaling zwaarder werd in alle paniek. Een 'bonk' zorgde er voor dat er een lachje over mijn lippen rolde. Ze was gevallen; ik snapte niet wat er nou eng was aan kraaien. Ach, de meeste mensen hadden vreemde angsten. Dat maakte het juist zo leuk.
Toen ik boven was, kwam ik haar tegen op de gang. ''Valt er geen lijk op te ruimen, liefje?'' zei ik met een grijns. Ik heb nooit de moeite genomen om mezelf te verbergen; mensen probeerden hun angsten altijd te vergeten.
Ik sloeg mijn armen over elkaar en kalmpjes leunde ik tegen de deurpost aan. Mijn ogen gleden even over haar lichaam en ontmoette haar blik weer. Mijn mondhoeken krulden geamuseerd omhoog.
''Het stinkt hier een beetje, namelijk.'' Mijn stem was zacht, vrouwelijk maar tegelijk dreigend en, zoals gebruikelijk, sarcastisch. Ik streek een haarlok achter mijn oor en glimlachte even om haar paniek en verwilderde blik in haar ogen.

Raziel schreef:
Leon Raphael Walker || Incubus.
Leon eindigde het deuntje met een langgerekte toon.
Het vroor en af en toe viel er wat sneeuw, te weinig om te blijven liggen. Een koude bries streek door Leons haar toen hij het meisje met zijn blik volgde.
Ze was verkracht geweest. Blijkbaar was dat haar grootste angst.
Plotseling vertraagde ze even. Ze had naar hem gekeken, maar nu was haar blik afgewend. Leon bleef haar doordringend nakijken. Dat mes in zijn hand was nu niet bepaald... verstopt.
Het meisje liep snel verder. Ze zag er niet echt op haar gemak uit.
"Jongedame," riep hij haar na toen ze net langs hem heen liep. Zijn stem klonk gespeeld verrast, met een bepaalde spot en kilte erin. "Wat doet u nog zo laat op straat?" Er vormde zich een geamuseerde grijns om Leons lippen terwijl hij een stap of twee in haar richting deed. "Helemaal alleen, op een winternacht als deze?" Het klonk haast poëtisch. De jongeman keek het meisje strak aan terwijl hij het mes in zijn hand open en dicht klapte. Hij zag haar angsten, haar verleden. Hoe ze verliefd werd op de perfecte jongen. Hoe hij misbruik van haar maakte, haar sloeg en schopte en uiteindelijk verkrachtte.
"Ach, arm kind toch," zei Leon toen. Zijn stem droop van het neppe medelijden, van de spot. "Wat was je toch naïef. Jong en verliefd." Dat laatste klonk eerder als geprevel, maar was nog steeds duidelijk hoorbaar. Deze tijd van de nacht was er niemand meer op straat. Er waren ook geen auto's te bekennen.
Leon liep nog een stukje dichter naar het meisje toe en keek haar priemend aan. Ze was mager, had onschuldige groenblauwe ogen en donker haar dat losjes over haar schouders viel. Haar huid was haast wit in dit licht en het stond in scherp contrast met haar haarkleur.

Felicity 'Fee' Hughes
Het deuntje dat de jongen neuriede liet een rilling over mijn rug kruipen, en ik was op de één of andere manier dan ook blij dat hij er mee stopte en het doodstil was.
''Jongedame,'' hoorde ik hem opeens zeggen. Ik verstijfde even voor een halve seconde. De toon waarop hij sprak zorgde voor spontane kippenvel op mijn huid. Ik had mijn armen over elkaar geslagen, alsof dat me kon beschermen.
''Wat doet u nog zo laat op straat?'' Ik slikte even toen hij dichterbij kwam. Nu pas zag ik het mes in zijn handen; ik durfde amper adem te halen.
''I-ik wilde even wandelen,'' zei ik. Mijn stem was zacht, bijna onhoorbaar. Zijn blik doorboorde de mijne en ik wendde mijn blik af. ''Ach, arm kind toch,'' zei hij toen, overduidelijk sarcastisch. ''Wat was je toch naïef. Jong en verliefd.''
Hij deed nog een paar stappen dichterbij, waardoor ik automatisch achteruit deinsde. Hoe wist hij dit? Mijn hart klopte als een bezetene en ik probeerde nog steeds zijn priemende blik te ontwijken.
Ik beet op mijn onderlip. ''J-je verward me vast met iemand anders,'' zei ik zachtjes. Ik rilde even en liep verder om zo snel mogelijk bij de jongen vandaan te komen. Het mes maakte me doodsbang, maar zijn woorden en lege blik al helemaal.

[Sorry dat het zo lang duurde. ;c maar toetsweek is nu eindelijk achter de rug, hihi.]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''