I will be okay || Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 10 april 2013 - 19:07 ]

"Stay Strong"

Elizabeth Vivienne Arceneaux

Als hij vraagt of ik serieus ben antwoord ik: "Ik vind dat je echt talent hebt en dat is geen grapje, maar ik kan mezelf niet echt een muzikant meer noemen. Vroeger misschien wel, toen ik nog piano speelde, maar tegenwoordig zing ik alleen nog heel af en toe." Een spijtige glimlach rust op mijn lippen als ik terug denk aan de tijd dat ik elke dag achter de piano kroop om te oefenen en mijn eigen liedjes maakte. Als Jamie me vertelt dat mensen nooit vrijwillig naast hem gingen zitten worden mijn ogen groter van verontwaardiging: "Niet?! Wat ontzettend gemeen! Alsof iedereen zelf zo perfect is!" Als hij me vertelt dat niet iedereen denkt zoals ik kan ik het niet helpen om aan Stem te denken die er inderdaad voor zorgt dat ik niet als ieder normaal mens denk, maar besluit om mijn blije gezicht te behouden en zeg hem: "Nou, meer mensen zouden dat moeten doen, want dan zouden we volgens mij een stuk beter met elkaar omgaan." Ik knik om mijn statement te bevestigen en kijk hem vastberaden aan.
Als Jamie lacht voel ik me blij worden van binnen, want het ziet er leuk uit en hij vond het zelfs leuk om naar me te luisteren! Ik grijns naar hem en zeg hem: "Ik ben blij dat je het leuk vond, mijn vrienden worden soms een beetje gek van me als ik begin te ratelen." Ik giechel en denk aan de speelse duwtjes die ik af en toe krijg als ze me plagen. Echter, als Jamie me vraagt of er wat is nadat ik mijn ogen samen kneep val ik even stil en sla ik mijn ogen neer. "... mhm.. dat is - ik heb gewoon last van - nou..." Net als altijd vind ik het moeilijk om mensen te vertellen waar ik last van heb; vaak genoeg heb ik negatieve reacties gekregen en beweerden mensen dat het nep was en dat ik me aanstelde. Ik haal diep adem en zeg dan: "Ik heb schizofrenie." Weer val ik stil en leg dan zachtjes uit, zodat hij ook echt de enige is die het zou kunnen horen: "Ik um... ik hoor stemmen - nou ja, eigenlijk altijd dezelfde." Ik vertrek mijn mond even en kijk hem dan aan, afwachtend hoe hij zal reageren.

(( er stond een fout in mijn vorige post (stom mobieltje) het is "waarom zou ik niet bij je willen zitten" en niet werken. ))

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 15:50 ]

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Jamie Griffin

"Je zou moeten blijven zingen," zeg ik glimlachend. "Muziek is als magie," ga ik verder. "Het kan zo goed je gevoelens in zijn macht krijgen," ik zwijg even om na te denken over wat ik net zei. Het klonk vreemd, dus ik weet niet of het ergens op sloeg. In mijn wereld klopte het wel. Door muziek leek het alsof ik in een trance kwam en kon ik de tijd en ruimte om me heen helemaal vergeten. Een glimlach krult om mijn lippen als ze weer verbaasd is over het feit dat mensen niet naast me wilde zitten. "Het gebeurt overal wel. Het had ook niet alleen met mijn uiterlijk te maken, maar ook met mijn gedrag, Je had vast al wel door dat ik niet iemand ben die bepaald veel zegt?" lach ik even. "Mensen in mijn klas leken dat vreemd te vinden en dus kwam ik niet bepaald vriendelijk uit de hoek. Het lag dus ook aan mij," vertelde ik terwijl ik over mijn bovenarm wreef. "Ik ben blij dat je het leuk vond, mijn vrienden worden soms een beetje gek van me als ik begin te ratelen." giechelt ze. "Je kan zoveel tegen me ratelen als je wilt," lach ik terug. "Het kalmeert me een beetje. Aangezien er dan niet die ongemakkelijke stilte is," ik zwijg even. "Slaat dat ergens op?" lach ik dan.
Als ik merk dat ze het moeilijk heeft met het beantwoorden van mijn vraag, heb ik al meteen spijt dat ik het gevraagd heb. Ze wilt het waarschijnlijk helemaal niet aan me vertellen. "Ik heb schizofrenie." zegt ze uiteindelijk en ik kijk haar even aan. Niet een vooroordelende blik, maar een normale blik die zegt dat ik verder wil luisteren.
"Ik um... ik hoor stemmen - nou ja, eigenlijk altijd dezelfde." zegt ze dan.
"Wat zeggen ze dan?" vraag ik iets meer bezorgd. Een paar jaar terug volgde ik Humane Wetenschappen op school en toen werd er verteld over schizofrenie en dat je dan dingen of mensen zag, dingen kon horen of ruiken die er helemaal niet waren. Het kon je dingen vertellen die helemaal niet waar waren. "Als ik dat mag vragen," zeg ik meteen als het tot me doordringt wat ik vraag en laat mijn hoofd weer zakken.

[Phaha, ik had het door. :p Omg, ik wist totaal niet hoe ik Jamie moest laten reageren op een manier die niet raar zou overkomen. x'D]

Take me to wonderland

Lloyd Lowery

Ik knik enkel als reactie als Anna zichzelf voorgesteld heeft en even glijden mijn groene ogen naar Sophia als ook zij voorgesteld wordt. Sophia, een naam die ik als ik eerlijk moet zijn nog niet zo heel veel ben tegengekomen, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik me vroeger pratisch opsloot in huis en er in de gevangenis meer mensen rondliepen afkortingen van hun naam zoals CJ en die dingen. Als ik eerlijk moet zijn, vind ik het nogal suf om je naam af te korten. Ieder mens zou blij moeten zijn dat ze een naam gekregen hadden en dat ze niet met 'die knul' of iets dergelijks aangesproken worden. "Die agressie zwakt na een tijdje af, geloof me. Wel, misschien hadden je ouders een goede reden om je hiernaartoe te sturen..." Ik wil er nog achteraan plaaken dat ze nu ook wat rust hebben, maar dat lijkt me niet de geschikte opmerking op dit moment. Door de laatste zin die Anna uitsprak, hou ik mijn hoofd even schuin en kijk haar onderzoekend aan. Het is duidelijk dat e rin het verleden iets gebeurd was waar ze het moeilijk mee had, iets waar je geen genie voor hoefde te zijn. Ik nog al mensen tegen gekomen die zich zo gedragen en altijd dezelfde uitdrukking op hun gezicht hebben staan als Anna nu. "Mishandeling of Verkrachting?" De woorden zijn eruit voordat ik het zelf door heb en even vloek ik in mezelf. Ik had mezelf belooft om er wat minder snel dingen uit te flappen, iets dat nu dus mooi mislukt was. "Sorry, het was niet de bedoeling om het zo te vragen..." Een betere verontschuldiging kon ik op dit moment niet echt verzinnen en ergens hoopte ik dat ze het niet al te slecht opvatte.


(Sorry voor de belachelijk late reactie )

Tell me I'm a screwed up mess, that I never listen ~

Anna Sophia Rose Morgann
"Die agressie zwakt na een tijdje af, geloof me" Ik moet zeggen dat ik het betwijfel, maar dat zeg ik niet hardop. "Wel, misschien hadden je ouders een goede reden om je hiernaartoe te sturen..." zegt hij nog en het lijkt alsof hij er nog iets achteraan wil zeggen, maar zich blijkbaar heeft bedacht en het voor zich houdt. Er zijn wel meerdere redenen die ik kan bedenken. De belangrijkste is dat ze niet meer weten hoe ze met me om moeten gaan of hoe ze me moeten begrijpen. Ik heb ze al gezegd dat ze me niet anders hoeven te behandelen en ze moeten ook stoppen met het proberen mij te begrijpen, want dat kunnen ze niet, hoe hard ze het ook proberen. Doordat ik zo in gedachte ben verzonken heb ik niet door dat hij me onderzoekend aankijkt. "Mishandeling of verkrachting?" zegt ie dan en ik schrik op uit mijn gedachte, verstijf en staar hem aan. Elk spoortje vrede, geluk en rust dat te vinden was in mijn gezicht heeft plaats gemaakt voor angst en pijn. "Sorry, het was niet de bedoeling om het zo te vragen..." zegt hij verontschuldigend. Ik adem en diep in en uit en schud even lichtjes mijn hoofd dat het niet zo veel uitmaakt en geef een antwoord. "Beide" zeg ik nog net hard genoeg zodat hij het kan horen. Ik herstel me zelf weer een beetje en stop de naar boven gekomen herinneringen weer weg. "Ik neem aan dat je wel eens van 'Fillis ontvoeringszaak' heb gehoord? Het was redelijk veel op het nieuws." zeg ik dan. Het nog niet zo heel lang geleden gebeurd, nu een jaar ongeveer.

Elizabeth Vivienne Arceneaux

Als Jamie vertelt dat ik vooral moet blijven zingen glimlach ik. "Oh, ik zing ook nog wel hoor, alleen minder dan vroeger." Nu ik hem toch verteld heb over mijn schizofrenie kan ik hem net zo goed ook het volgende zeggen: "Zingen helpt ook om Stem terug te dringen, of om hem te overstemmen." Maar ik begreep wat hij zei over hoe muziek als magie werkte en het je gevoelens kon temmen. Meerdere keren heb ik al gemerkt dat het me hielp te kalmeren als ik paniekerig werd door Stem en dan kon het zelfs niet helpen als papa me vasthield. "Sinds mijn zesde heb ik altijd zangles gevolgd en pianoles, van een heel vriendelijke mevrouw. Helaas verhuisde ze toen ik veertien was, maar ik ben toen nog doorgegaan met spelen en zingen. Het laatste wat ze me geleerd heeft is een hele mooie aria uit de opera Die Zauberflöte van Mozart. Ik kan het nog altijd helemaal uit mijn hoofd." Ik til mijn handen op en visualiseer een piano in de lucht, waarop ik de onzichtbare noten speel met mijn vingers. Zachtjes neurie ik de piano melodie, ook al weet ik heel goed hoe de zangpartij gaat. Opera is niet altijd ieders pakkie an, dus ik wil Jamie er niet mee lastigvallen, mocht hij er niet van houden.
Ik luister naar Jamie en hoe hij zegt dat het ook deels met hem zelf te maken had, omdat hij vaak niet al te vriendelijk uit de hoek kwam. "Dan kan je daar hier op kamp mee oefenen, niet waar?" zei ik tegen hem. Als hij me zegt dat ik zo veel tegen hem mag ratelen als ik wil, lach ik blij: "Om onaangename stiltes hoef je je bij mij geen zorgen te maken. Maar soms is stilte ook fijn; gewoon, rustig zitten en iets doen voor jezelf." Zoals wij twee net gezeten hadden, ik lerend, hij muziek luisterend.
De blik waarmee Jamie naar me kijkt als ik hem vertel dat ik aan schizofrenie lijd stelt me gerust - eindelijk iemand die niet meteen een oordeel velt als ze nog niet weten wat het is. In zijn vraag klinkt bezorgdheid door en in knik met een zachte glimlach: "dat mag je best vragen." Even denk ik na over hoe ik moet verwoorden wat ik hoor en twijfelend begin ik: "Ik hoor altijd 1 stem, het is een man. Hij um... geeft commentaar op alles wat ik doe, alsof ik ... een voetbal wedstrijd ben. Alleen is Hij niet zo aardig..." Even pauzeer ik en probeer dan een voorbeeld te geven. "Net bijvoorbeeld, toen iets zei van 'sorry voor het vele ratelen, ik praat soms te veel' gaf Stem het commentaar dat um..." mijn stem is zacht als ik de rest van mijn zin afmaak: "elk woord dat ik zeg te veel is..." Ik trek een van mijn knieën op en leun er met mijn kin op. "Op goede dagen is Hij vrij stil, zoals vandaag, maar op slechtere dagen kan Hij echt constant blijven doorgaan en op me vitten. ... Soms schreeuwt Hij ook." Even is er een gepijnigde uitdrukking op mijn gezicht, maar die verdwijnt meteen weer en ik besluit om Jamie voorlopig maar niet te vertellen dat Stem me ook soms vertelt mezelf te snijden. Dat is iets te intiem voor een eerste gesprek en ik ben nu blij dat er op mijn armen geen tekens van zijn.
Ik besluit om even een ander thema naar voren te brengen: "Heb jij eigenlijk al een kamer uitgekozen? Blijkbaar zitten we met twee op een kamer, ik ben benieuwd wie er bij mij in de kamer komt." Het was niet bedoeld om van mijn schizofrenie af te leiden, maar het zou wel een beter thema zijn, zeker als er anderen mee konden luisteren.

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Jamie Griffin

"Dan zing je vast prachtig," glimlach ik als ze begint over dat ze vroeg zang- en pianoles had. Ze verteld dat ze een stuk uit een opera kent en begint de melodie te neuriën. Ik luister in stilte naar de melodie en kijk naar hoe haar vingers een onzichtbare piano bespelen. "Ik ken niet veel van opera," zeg ik een beetje beschaamd. "Maar sommige stukken vind ik heel mooi ook al is het niet iets dat ik dagelijks hoor," Even geniet ik van de warme zonnestralen op mijn huid. Het geeft altijd een goed gevoel om omarmt te worden door de zon. "Vroeger wou ik ook altijd piano spelen. Maar we hadden geen piano en mijn vader wou niet betalen voor muziekles," zeg ik mijn gedachten dwalen even af naar mijn vader. "Dus besloot ik om mezelf notenleer te leren. Het was mijn bezigheidstherapie," glimlach ik bij de gedachten aan de avonden dat ik voorover gebogen zat over verschillende notenleerboeken. "Toen ik eindelijk genoeg gespaard had voor een gitaar ben ik hem meteen gaan kopen," ik klopt zachtjes op het instrument naast me. "Er is niet veel aan. Gewoon een goedkope gitaar, maar ik zou het nooit inruilen voor iets anders," zeg ik trots.
Elizabeth vertelt me dat de stem steeds commentaar op haar geeft. ""Wel Stem had het fout, want ik vind het leuk als je veel verteld. Je gaat er dan helemaal in op," zeg ik. "Op goede dagen is Hij vrij stil, zoals vandaag, maar op slechtere dagen kan Hij echt constant blijven doorgaan en op me vitten. ... Soms schreeuwt Hij ook." gaat ze verder en ik zie een gepijnigde uitdrukking. Voorzichtig leg ik mijn hand op haar schouder en geef een bemoedigende glimlach. Het schreeuwen deed me deed me denken aan mijn vader. Ik was altijd enorm bang van hem en zijn geschreeuw maakte het er niet veel beter op. Elizabet had een stem die dat ook deed. Ik haat het als mensen tegen me schreeuwen. Dan heb ik het gevoel dat ik slecht ben en ga dan terug schreeuwen. "Het is raar dat de stemmen bij schizofrenie steeds de slechte punten van jezelf gaan benadrukken," zeg ik zacht. "Ik bedoel, waarom kan zo'n stem niet de goede punten van je opnoemen? Als die stem er is, kan hij beter ook vriendelijk zijn," ik zwijg even als ik nadenk. Ik heb wel vaker dat ik hardop begin na te denken over dingen waar normale mensen niet zouden over gaan nadenken. Ik dacht opeens weer aan eerder dat Elizabeth soms zingt om de stem te overstemmen. "Je kunt het tegen me zeggen als de stem terugkomt en dan kunnen we samen zingen? Misschien kunnen twee stemmen hem beter overstemmen?" zeg ik iets vrolijker.
Ik schud mijn hoofd als ze vraag of ik een kamer heb uitgekozen. "Moet je zelf een kamer kiezen?" ik voel me opeens weer dom en de gedachten dat je met twee op een kamer moet liggen laat me mijn neus optrekken. Diegene die bij me op de kamer moet liggen, gaat het vast niet leuk vinden.

Take me to wonderland

Take me to wonderland

[het is een beetje stil gevallen hahaha :p we're both waiting...]

mismi schreef:
[het is een beetje stil gevallen hahaha :p we're both waiting...]

Take me to wonderland

[haha ik zat ook al te twijfelen of ik even iets moest neerzetten.. maarja :p ik dacht misschien nog een dagje haha]

[ik werk op het moment aan een antwoord, maar ik ben ziek en heb een beetje een writersblock. Ik vraag me trouwens af waar Skoupa is. Ze was al 4 dagen niet online]

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

PlagueRat schreef:
[ik werk op het moment aan een antwoord, maar ik ben ziek en heb een beetje een writersblock. Ik vraag me trouwens af waar Skoupa is. Ze was al 4 dagen niet online]

Take me to wonderland

Elizabeth Vivienne Arceneaux

Ik bloos lichtelijk als Jamie zegt dat ik vast prachtig zing. "Dank je, maar dat kan je pas echt zeggen als je het hebt gehoord." Ik hoor hoe hij zegt dat hij niet veel van opera kent, maar sommige dingen wel mooi vindt. Ik stop met neuriën en leg mijn handen in mijn schoot, waar ik ze vouw. "Brede muzieksmaak?" vraag ik, hoewel ik wel kan vermoeden wat het antwoord is. Aandachtig luister ik hoe Jamie me vertelt over hoe hij graag piano wou leren spelen vroeger, maar dat ze er thuis geen hadden en dat zijn vader er niet voor wou betalen. "Oh! Dus je kan heel goed noten lezen! Gaaf," glimlach ik. "Ik vond noten lezen altijd heel erg vervelend, maar mijn lerares was altijd heel erg geduldig met me." De manier waarop Jamie over zijn gitaar praat en er naar kijkt doet me giechelen: "Het wordt een soort schat, of baby. Ik kan zien dat je gitaar heel erg veel waard is voor jou."
"Dank je," zeg ik, als Jamie me vertelt dat Stem het fout heeft en dat hij het leuk vind hoe ik op ga in het vertellen. "Maar weet je wat het probleem is? Je gelooft in eerste instantie ook niet wat zo'n stem zegt, maar het kan zo hardnekkig zijn en snerpend dat je het op een gegeven moment zelf gaat geloven. En ik weet ook wel dat die stem niet echt is, maar het is zo moeilijk om er mee te leven als hij zo echt lijkt." De hand die Jamie op mijn schouder legt en de bemoedigende glimlach die hij me schenkt laten me beter voelen. Ik luister naar Jamie en hoe hij zegt dat het beter zou zijn een positieve stem te hebben. "Toen ik acht jaar oud was had ik een denkbeeldige vriendin. Tegenwoordig zijn we vrij zeker dat het ook een deel was van mijn schizofrenie, maar het was toen heel anders, want ze was over het algemeen heel erg aardig tegen me. Echter toen ze vertrok nam Stem haar plaats over." Ik pauzeerde en vertelde toen: "Ik kan er nog best mee leven, want Stem bekritiseert alleen mij, maar er zijn mensen die stemmen hebben die ze vertellen anderen iets aan te doen. Daar zou ik echt niet mee kunnen leven..." Ik kijk de verte in, naar het bos en space hem even compleet, maar dan hoor ik Jamie zeggen dat als Stem weer opkomt, ze samen kunnen zingen. Met grote ogen kijk ik hem aan tot mijn gezicht begint te stralen van blijheid: "Dank je! Dat zal ik doen." Wat betreft de kamers ben ik ook nog onzeker. "Ik weet niet of we zelf mogen kiezen, maar ik ga uit van wel. Ik hoop dat mijn roommate net als jij aardig zal zijn."

[dank je wel! <3 ik hoop dat ze terug komt, anders is dat best wel akward. En de andere mensen zouden misschien ook actiever moeten zijn. Er zijn er een paar die nog niet gepost hebben. Of in ieder geval eentje. We zullen zien. c: ]

[ bericht aangepast op 17 april 2013 - 0:08 ]

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Lloyd Lowery

Vanaf het moment dat haar gezichtsuitdrukking volledig veranderd, heb ik al spijt van mijn woorden. Waarom is het zo moeilijk om gewoon mijn mond te houden als ik weet dat de ander er waarschijnlijk moeilijkheden mee heeft? Ik heb er al genoeg klappen door gekregen en heb het blijkbaar nog altijd niet geleerd. Meteen verontschuldig ik me voor het feit dat ik het er maar gewoon uitgeflapt heb. Het was echt echt niet mijn bedoeling om het meisje te kwetsen, ik was gewoon van nature nogal nieuwsgierig. Ik sla mijn armen over elkaar om mezelf toch een houding te geven en bleef Anna afwachtend aankijken. Een fractie van een seconden is er afschuw op mijn gezicht te zien nadat ik me de zaak meen te herinneren. "Ik heb ervan gehoord, maar niet via het nieuws aangezien de televisie in de gevangenis meestal bezet was door de wat meer grotere jongens." Een lichte glimlach verschijnt op mijn gezicht terwijl ik mijn blik even op de grond richt. Nee, ik ben er absoluut niet trots op hetgeen dat ik gedaan heb, gewoon omdat ik een paar schulden had die snel afbetaald moesten worden. "Ik begrijp niet dat mensen zoiets kunnen doen. Waarschijnlijk moet je er een hele hoop trauma's aan overgehouden hebben." Het was niet erg moeilijk om de link te leggen tussen het meisje voor hem en het meisje waar al die heisa om was geweest. Ze was dus zo slim geweest om haar naam te veranderen zodat ze niet zo veel meer in de schijnwerpers zou staan.

(Kamers zelf kiezen is misschien makkelijker anders kan ik alle namen wel in een site gooien die mensen willekeurig aan elkaar koppeld)

Tell me I'm a screwed up mess, that I never listen ~

Fay Jennifer Anderson

Na 10 minuten te hebben gewacht besluit ik op te staan. Voorzichtig duw ik mezelf overeind. Ik merk dat het verband en de pilletjes hun werk doen, ik voel bijna geen pijn meer. Ik glimlach tevreden en pak mijn tas op. Voorzichtig loop ik de kamer uit en loop ik naar de trap. Twijfelend kijk ik naar beneden, ik zou mezelf ook boven verborgen kunnen houden, niemand hoefde te weten dat ik hier was en dat meisje van net zou me toch snel vergeten. Die gedachtes verwerp ik direct, ik was hier gekomen om aan mezelf te werken dan moest ik dat ook gaan doen. Ik haal nog even diep adem en loop dan de trap af. Beneden aangekomen kijk ik rond, ik zie een deur en open hem. Ik zet een stap naar binnen, zo te zien was ik in de woonkamer uitgekomen. Ik loop naar de bank en laat me er op neer zakken, even rust had ik wel verdiend.

[iemand voor Fay?]

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.