Evenings in London never felt so sad || One Direction || Topic 1 - Speeltopics

Het begin:

De jongens zijn allemaal een eigen weg hun eigen weggegaan.
Sommige hebben nog contact met elkaar, maar andere helemaal niet meer. Het leven gaat rustig door al is het wel één hele verandering geweest.
Geen band en geen contact meer.
Maar alles lijkt nu normaal te gaan of zover je het normaal kan noemen. De Directioners zullen blijven altijd.
Allen wat als de andere op een dag ineens voor je staan met een voorstel? Iemand die je kende als een van je beste vrienden?
Samen met het voorstel om het te keren naar de top met One Direction?

Waar kies je voor? Je familie of de roem? Wat is de juiste beslissing? Gaat het lukken om weer een band te vormen of heeft iemand er geen zin in...

[ bericht aangepast op 2 juli 2013 - 16:49 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Jared Matthew Horan

Jar, wil je appelsap?" Vraagt papa. Ik knik vrolijk. "Appelsap! Appelsap!" Roep ik vrolijk. Papa wenkt dat ik naast hem moet komen zitten en dat doe ik maar al te graag. "Papa, je zou me nog leren gitaarspelen." Zeg ik. Ik wil al altijd gitaarspelen. Even goed als papa. Ik glimlach als ik eraan denk. Soms speelt papa een liedje dat ik niet ken, en dan kijkt hij niet blij. Als ik dan vraag wat het voor liedje is wordt hij nog verdrietiger. Maar ik wil niet dat papa verdrietig is. Ik drink uit mijn appelsap en kijk naar Jayden. Hij is mijn broertje. Ik vind hem aardig, maar soms vind ik het wel jammer dat hij wel echt een kindje is van papa en mama en ik niet. Ik ken mijn mama en papa niet. Ik kijk naar mijn appelsap. "Op." Zeg ik, en ik kijk papa met een glimlach aan.

Spoiler alert: you will save yourself

Leandra Eloïse Coaster

Ik werp even een vertederde blik op Alex, voor mij het meest schattige kind van deze wereld. Wat moest het dan ook, ze is en blijft natuurlijk wel mijn nichtje, wat dan ook. Ik hou van haar, ook al heb ik haar al een hele tijd niet gezien.
"Leandra!" begroet Liam me met een glimlach op zijn gezicht. "Fijn om je weer te zien," zegt hij. "Goed, ik heb een dagje vrij," vervolgt hij dan als antwoord op mijn vraag.
"Mooi dat het goed met je gaat."
"En hoe gaat het met Alex?" vraag ik zowel Liam als het meisjee, terwijl ik voor haar neerhurk en haar met een glimlach aankijk.
"Zullen we anders met zijn drieën ergens gaan zitten?' stelt Liam dan voor. "Dan kunnen jullie kennis maken."
"Ik vind het goed," knik ik, met een blik op het meisje met de lange zwarte haren en de sneeuwwitte huid.
"Hoe gaat het met je?' vraagt Liam dan. "Ik heb je al eventjes niet meer gezien."
Ik voel dat mijn wangen kleuren. Gewoon omdat ik niet weet wat ik moet zeggen.
"Euh, sorry dat ik zo lang niks van me heb laten horen. Ik... Euh..."
Ik zucht en buig mijn hoofd even, wegens alles heb ik me een hele tijd opgesloten in mijn appartement. Maar ik kan Liam toch niet vertellen hoe het allemaal zit?
"Met mij gaat het wel... goed." eindig ik dan, zenuwwachtig met mijn voeten heen en weer schuifelend. Ik hou niet van het onderwerp, hoe het met me gaat. Want daar weet ik nooit antwoorden op. Ook niet toen alles nog gewoon goed ging. Ik vind het gewoon moeilijk om over mezelf te praten. In alle opzichten.

Reality's overrated.

Zayn Malik
Het gezin was weer compleet. Hoe enthouisiast Maddie altijd was als er weer een van ons thuiskwam of we haar ophaalde van school. Het bleef overweldigend. Alsof ze opgelucht was, dat we haar niet vergeten waren. Iets wat ik wel kon begrijpen, met haar achtergrond. We konden haar niets voor niets adopteren. En het was het beste wat ons ooit was overkomen. Ik glimlachte bij de kus van Louis en sloeg een arm stevig om hem heen. Mijn lieve ventje. Ik grinnikte bij Maddie haar reactie en drukte tegelijkertijd met Louis een kus op haar wang. Beter vond ik de tweede kus, die ik zelf weer van Louis kreeg. Ik knikte sip. 'Ze heeft me dik ingemaakt.' Maddie giechelde hard en knikte overdreven. 'Ik heb gewonnen!' Bevestigde ze. Ik liet Louis los en keek achter hem, waar Georgie stond. 'Je mag best binnenkomen hoor.' Grijnsde ik, waarna ik het zeil op de grond maar begon op te vouwen, zodat het terug in de doos pasten.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik mocht van geluk spreken met hoe alles was gelopen. Dat je in het middelpunt van je eigen droomwereld staat en je overal deel vanuit mag maken. Zowel de tijd van One Direction als de momenten die ik nu mee mocht maken. Samen met de jongen van mijn dromen aan mijn zijde en ons kleine meisje. Alles wat al was gebeurd, maar ook wat nog op ons te wachten stond. Het was niet onder woorden te brengen. Al dacht ik dat de glimlach en twinkelde oogjes wel genoeg zeiden. Ook was ik heel erg blij om te zien dat Maddie het naar haar zin had bij ons en gewoon weer het kleine meisje kon zijn. 'Het is goed om weer thuis te zijn.' zei ik met een lichte grijns toen Zayn een arm stevig om me heen sloeg. Niet dat het anders kon met deze twee geweldige mensen. Mijn grijns werd alleen maar breder doordat Zayn ook een kus op Maddie haar wang drukte en zijn woorden. 'Precies zoals haar geleerd is.' Heel onschuldig keek ik naar de jongen voor me en toen weer naar Maddie die haar tong ook nog is naar hem uitstak. 'Maar goed gedaan, kleintje. ' zei ik terwijl ik Zayn ook langzaam losliet. 'En de volgende keer meer geluk, Boo. Net als dat ik deze keer het geluk had om mijn zusje voor te zijn met de les.' voegde ik eraan toe en keek even achterom.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Eirwen
Ik liet Alex gaan en ze rende zo richting de honden en begon met ze te dollen. "Zijn die twee ook eens een keer afgepijgert na een rondje park." zei ik grinnikend. Ik keek op toen er opeens een lang meisje dat erg op Sasha leek naast Liam opdook. Ik glimlachte een beetje naar haar. "Eirwen." zei ik zacht. Mijn stem was eigenlijk altijd heel zacht, behalve als ik echt ergens entausiast over was, dan ging ik wel wat harder praten, maar nogsteeds niet gillen. Ik zag Alex even nog naar het meisje komen voor ze weer wegrende met de honden. De lachte luid en sprak vrolijk tegen ze. het was echt een schat van een kind. Ik keek met mijn nacht zwarte ogen naar het meisje dat begon te stotteren bij Liam's vragen. Er was dus echt wel iets mis. Dat lag er lagen dik bovenop, voor mij dan. Ik wist niet hoe dat voor Liam was. Toch zei ik niets. Dat was zeker niet netjes. Ik liep vooruit en ging op een leeg bankje zitten. "Wie wil er thee?" vroeg ik vrolijk in de hoop zowel Liam als haar van dit duidelijk gevoelige onderwerp af te halen. Ik had geen 3 bekers, maar 1 kon uit de fles drinken en de andere twee moesten het kopje dan maar delen, of andersom. Zo erg vond ik dat niet. Ik blies een plukje uit mijn gezicht. "Daarbij, Liam, Galligar vroeg of ik wist hoe ver je was met het masteren van je project. Ik heb hem maar gezegt dat je een week geleden op een kwart was." Ik beet wat onzeker op mijn lip. Hij had volgens mij de helft gezegt een week geleden, maar ik wist het niet zeker. Hopelijk als ik het fout had zou Galligar niet boos op Liam worden, want dat zou ik mezelf echt niet vergeven.

Bowties were never Cooler

Rosalie Lauren Holmes

'Mama, mama, mama!' Hailey sprong vrolijk op en neer. Met een kleine glimlach keek ik haar aan. De film was afgelopen, dus nu moest ik weer wat anders verzinnen om haar bezig te houden. Ze was een vrolijk, maar druk kind. Niet dat het erg was, het was wel gezellig. Alleen had ik het vandaag gewoon druk. Ik keek naar mijn studieboeken op tafel. Vlug pakte ik mijn tas en deed de boeken erin.
'Hails, we gaan naar buiten,' sprak ik met een glimlachje. Ik nam haar mee naar de hal en trok haar jas bij haar aan. Nadat zij helemaal klaar was, kleedde ik ook mezelf aan. Eenmaal klaar liepen we samen naar buiten.
'Waar gaan we heen?'
'Het park,' vroeg ik haar. Ze knikte. Ik pakte haar handje vast en samen begonnen we te lopen. Ik zou langs Harry zijn huis lopen. Normaal liep ik altijd om, maar vandaag liep ik langs zijn huis. Ik kon er niets aandoen me zenuwachtig te voelen, zodra ik de straat in liep. De reden waarom het uit was gegaan tussen Harry en mij kan ik me niet eens meer herinneren. En diep in mijn hart heb ik er ook spijt van, maar daarheb je niks aan. Natuurlijk heb ik er spijt van, want nu moest ik Hailey in mijn eentje opvoeden, terwijl hulp welkom zou zijn. Ik keek naar het meisje naast me. We naderde Hailey haar huis. Ze sprong vrolijk in het rond en gilde vrolijk van plezier. Op dat moment brak er iets in me. Harry had recht om dat ook mee te maken, toch? Ik stopte met lopen.
'Hailey, we gaan naar je papa, goed?' Gelijk was ze doodstil en staarde ze me met haar grote, groene ogen aan.
'Papa,' sprak ze langzaam. Ik knikte. Gelijk pakte ze mijn hand goed vast en begon toen nieuwsgierig rond te kijken. Langzaam liep ik naar Harry's huis. Daar aangekomen drukte ik op de bel. Meteen daarna twijfelde ik en versnelde mijn hartslag. Wa moest ik zeggen? Hier ben ik weer naar drie jaar met je dochter deze keer!

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Harry Styles

Als de deurbel gaat ben ik eigenlijk een beetje verbaast, wie zou dat nou zijn? Al mijn vrienden zijn aan het werk en veder zou er ook niet echt gauw hier komen denk ik. Ik sta op van de bank en druk ondertussen ook maar gelijk de tv uit, iets leuks was er toch niet. Ik loop naar de deur toe en doe die open als ik zie wie er staat ben ik nog verbaasder, ik had haar al een lange tijd niet meer gezien maar herinnerde haar me natuurlijk nog wel goed, ik had een tijd een relatie met haar gehad maar waarom staat ze dan nu aan mijn deur? Ik snap het niet goed. Mijn blik gaat naar het kleine meisje naar haar, een schattig meisje. 'Heey, uhh wat doe je hier?' vraag ik uiteindelijk en kijk Rosalie weer aan met een vragende blik. Ik heb echt geen idee waarom ze hier zou komen, ik bedoel meestal zie ik mijn ex'en niet meer, zo is dat ook gegaan bij Rosalie, voor een lange tijd tenminste want nu is ze ineens terug, geen idee waarvoor maar daar kwam ik nog wel achter

Rosalie Lauren Holmes

Ik wil weglopen, maar blijf staan. Ik moest wel. Hailey kijkt verwachtingsvol naar de deur.
'Hailey, zeg niets over dat hij..' De deur vliegt open. Harry zijn ogen staan vol verbazing. Ik staar hem ook even verbaasd aan. Ik ben hier zelf naartoe gekomen, maar waarom... Daar verbaas ik me ook over.
'Uhh,' stotter ik. 'Ik eh... We moeten praten,' krijg ik over mijn lippen. Ik hou Hailey stevig vast. 'Mogen we binnenkomen,' vraag ik hem aarzelend en glimlach kleintjes. Ongemakkelijk kijk ik over mijn schouder en dan weer naar Harry.
'Dit is Hailey,' zeg ik hem en kijk naar Hailey. 'Hailey, dit is Harry.' Het kleine meisje kijkt met grote ogen naar Harry, waardoor haar groene ogen nog meer uitkomen.
'Hallo,' zegt ze met een grote glimlach. Even ben ik bang dat ze hem papa gaat noemen, maar ze zegt gelukkig niks. Ik bijt hard op mijn lip en kijk Harry even aan. 'Er is iets dat ik je allang had moeten vertellen,' fluister ik zacht en kijk Harry moeilijk aan. Ik wacht tot hij een stap opzij zet en hou Hailey nog steeds stevig vast. Ik hoopte zo dat Harry niet zou flippen. Ik wilde hem alles rustig uitleggen en in zijn woonkamer leek me dat beter dan hier voor zijn voordeur.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Marie-Anne Lilia Jhones

Zodra mijn wekker ging, sloeg ik het ding van mijn nachtkastje af zodat het stopte met piepen. Ik zuchtte zacht en sloeg het deken van me af. Snel wreef ik in mijn ogen voor ik naar de badkamer liep om een plens water in mijn gezicht te gooien. Over een half uur moest ik al in de studio zijn om het album van een band af te maken. Begreep me niet verkeerd, ik hield echt van mijn werk. Alleen dat ik er helemaal alleen voor stond was geen goede motivatie. Ik zuchtte even en stapte in mijn simpele Vans. Mijn outfit bestond uit een oversized sweater, zwarte jeans en mijn oude vertrouwde Vans. Ik reed weg naar de studio. Vriendelijk begroette ik de vrouw aan de balie en ging naar het goede hok waar ik het album af moest maken.

[Iemand Marie meeten? ^-^ ]

[ bericht aangepast op 13 juni 2013 - 21:47 ]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Harry Styles

Ze verteld dat we moeten praten en ik kijk er met opgetrokken wenkbrauw aan, ze doet vaag en ik heb echt geen idee wat ik moet denken. Ik heb er in geen drie jaar gezien en nu moeten we ineens praten waar kan dat dan over gaan. Bij haar vraag over het binnenkomen aarzel ik even, was het wel slim. Ah wat kon het voor kwaad? Ik stuurde er zo weer weg als ik dat wou. Net op het moment dat ik wil zeggen dat het goed is stelt ze me aan het kleine meisje voor, Hailey, ' Heey Hailey' zeg ik tegen haar met een glimlach. Ik ben gek op kleine kinderen. ' Kom maar binnen dan' zeg ik daarna tegen Rosalie inmiddels nieuwsgierig naar wat het is en ik doe een stap opzij zodat ze naar binnen kan komen samen met Hailey. Geen idee wat ik moet verwachten wacht ik rustig tot ze naar binnen komen, waar kan dit nou over gaan. Ik denk na maar zo gauw zou ik dat echt niet kunnen bedenken. het is drie jaar geleden, dan is er toch niets wat nu nog belangrijk is te vertellen?

Rosalie Lauren Holmes

Harry's gezicht laat me zachtjes lachen. Hij keek altijd zo als hij er niets van snapte en vond dat ik onzin sprak.
'Kijk niet zo. Het is serieus,' mopperde ik op hem en liep langs hem heen. De glimlach was net zo snel verdwenen als gekomen. Ik zuchtte opgelucht toen hij Hailey leuk begroette. Hailey liep vrolijk achter me aan, maar bleef Harry aanstaren. Ik keek om me heen. Het huis was niet heel erg veranderd, op een paar dingen na wat vanzelf sprekend is na 3 jaar. Ik draai me om naar Harry. Als ik het niet gelijk zei, dan zou ik het uitstellen. Dus haalde ik diep adem en keek naar Hailey.
'Harry,' sprak ik aarzelend en keek weer op naar de jongen met groene ogen. Mijn ex. 'Hailey is jouw dochter,' sprak ik zacht. Ik keek naar het kleine meisje aan mijn zijde en daarna op naar hem. Ik beet hard op mijn lip en hield mijn adem in. 'Het spijt me dat ik het niet eerder heb gezegd. We gingen uit elkaar en pas daarna ontdekte ik het. Ik wist niet wat ik moest doen. Mijn ouders vonden dat ik haar weg moest laten halen en ik wilde dat niet. Dus waren zij het oneens en mijn studie... Alles was gewoon druk. Ik wilde mijn ouders bewijzen dat ik het wel kon, dat het geen domme keuze was...' Ik kijk Harry zwijgend aan. 'Ik heb geen excuus voor het niet vertellen en dat spijt me. Ik wil alleen dat je het weet, voordat het te laat is. Als dat niet al zo is.' Ik knipper met mijn ogen en kijk Harry zwijgend aan. Hailey is stil gevallen en naar de bank gelopen. Ik heb mijn ogen neergeslagen en wacht op een reactie van Harry.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Harry Styles

Ik rol met mijn ogen, 'Ik neem het toch gewoon serieus' zeg ik terwijl ik toch een kleine grijns om mijn lippen heb omdat dit echt herkenbaar is van uit onze relatie. Ik sluit de deur achter haar dicht en loop ze achterna. Ik kijk haar aan terwijl ik een beetje afwachtend en nog steeds geen idee heb. Bij haar volgende woorden trek ik mijn wenkbrauw op, wat?! Dat kan toch helemaal niet? Ik kijk even naar het meisje naast haar, ze leek op mij dat zag je wel maar wat? Ik had gewoon een dochter? Nee toch, verbaast en ongelovig kijk ik haar aan. Luisterend naar haar uitleg begin ik langzaam aan ook boos te worden. 'Waarom heb je me niks verteld? Ik heb gewoon zo'n drie jaar een dochter wat ik niet eens wist?! ' zeg ik boos maar bijt even op mijn lip. Ik moest kalmeren nu. Gefrustreerd stop ik mij handen in mijn haar en kijk even van Hailey naar Rosalie. Mijn blik laat ik uiteindelijk terug glijden naar Hailey en stap op haar af. Ik kijk haar aan en glimlach even naar haar, dit was gewoon mijn dochter. Mijn dochter, waar ik nu al de eerste drie jaar van had gemist. Waarvan ik niet eens wist waarvan ze bestond. ' Hoe gaat het met je grote meid?' vraag ik maar aan der omdat ik niet weer wat ik moet zeggen en wel wil weten hoe het gaat. Ik wil nu alles weten. Ik ga zelf op de bank zitten en zet Hailey voorzichtig bij mij op schoot terwijl ik mijn blik even naar Rosalie laat glijden. 'Je had het me eerder moeten vertellen' mompel ik naar haar.

[Nooo, ik had hele reactie is het weg ): ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Rosalie Lauren Holmes

'Harry,' zeur ik met een lachje. 'Je weet wat ik bedoel. Met die frons op je voorhoofd wordt je echt niet leuker hoor,' zeg ik plagend. Ik slik als het een tijdje stil is. Daarna lijkt hij te gaan flippen. Stilletjes kijk ik hem aan. Ik wil hem net gaan kalmeren, als hij dat bij zichzelf al doet. Ik bijt hard op mijn lip.
'Ik weet het Harry! Het spijt me! het spijt me echt! Ik was gewoon bang en ik wist niet wat te doen! Ik was 19 ja! Volwassen, maar tegelijkertijd nog een tiener. Mijn ouders hebben me laten vallen, wist ik veel.' Ik kijk Harry aan. 'En ja ik had het je moeten zeggen. Dan konden we elkaar helpen voor een oplossing, maar ik was bang dat je de laatste persoon, soort van, van me weg zou nemen. Ik was gewoon bang. En ik meen het oprecht als ik zeg dat het me spijt. Je koopt er niks voor en je krijgt ook geen tijd terug, maar ik wil dat je dat weet.' Ik kijk naar het tweetal op de bank. Alsof het altijd zo is geweest. Hailey trekt volijk an Harry's haar en grinnikt.
'Hails, niet aan zijn haar trekken. Dat mag niet, oké?' Het kleine meisje keek me met grote, zielige ogen aan. 'Weet je wat wel mag,' vraag ik haar met kleine glimlach. Ze schud haar hoofdj. Ik loop nar het tweetal en woel door Harry's haren. Ik weet dat hij dat liever niet heeft, maar ik kan het niet laten. Hailey doet me lachend na. Ze gaat maar door.
'Je haar zit nu heel charmant,' zeg ik zacht en kan een kleine lach niet onderdrukken. Ik neem plaats op een stoel en kijk Harry aan. 'Hoe gaat het eigenlijk met je? Heb je een vriendin? En wat voor een werk doe je nu?' Ik kijk hem vragend aan en bijt op mijn lip.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Harry Styles

' Dat weet ik ook wel, maar het is niet heel raar dat die wel op mijn gezicht staat hé' zeg ik en kijk eraan. Ze zegt een paar keer dat het er spijt en ik zucht, geen idee wat ik nou moet doen. Het is lastig in deze situatie, aan de ene kant ben ik heel erg boos maar aan de andere kant heb ik ook wel weer medelijden en begrijp ik het. Bovendien wil ik niet flippen en gaan schreeuwen bij de eerste ontmoeting met mijn ogen kind. 'Het is oké, we praten er later nog wel meer over. We laten het nu maar even' mompel ik omdat ik de situatie eerst ook nog even tot me door wil laten dringen, ik heb gewoon een dochter. Hailey is ondertussen vrolijk met mijn haar aan het spelen en af en toe trekt ze er een beetje aan, echt pijn doet het niet. Ik grinnik als Rosalie haar verteld dat het niet mag, ' Oh wat is mama streng hé?' zeg ik lachend en kijk Hailey aan waarna ik vervolgens plagend naar Rosalie kijk. 'Nee, niet doen!' roep ik als ik haar hand door mijn haar voel woelen en al snel volgt Hailey haar voorbeeld. Nu zag het er dus echt niet meer uit maar ik kon er nog wel om lachen. 'Ja ja ik weet het' zeg ik tegen Rosalie en grinnik wel even. 'Maar het gaat goed hoor, ik ben single en werk nu maar in een bakkerij' beantwoord ik haar vragen en kijk eraan. 'En jij?' vraag ik en richt daarna mijn blik weer op Hailey. Ik begin een beetje met mijn benen te bewegen zodat ze op en neer gaat.