• Crashed on hell


    Verhaal:
    Jullie zijn op weg met vlucht 746 van wellington international airport in Nieuw-Zeeland richting Albany international airport in de staat New York. Plots is er turbulentie, er wordt gevraagd om de gordels aan te doen. Onverwacht komen jullie in een luchtzakking terecht. Eén van de motoren valt uit en de piloot vraagt om kalm te blijven, terwijl hij het vliegtuig veilig gaat proberen te landen. Maar dan plots ontploft de 2e moter. Het vliegtuig begint aan een ontstopbare val naar de grond en de staart van het vliegtuig breekt af. Het voorstuk valt op het strand van een onbewoond eiland, terwijl de staart helemaal de andere kant in de zee terecht komt, op enkele honderden meters van het strand.
    Hier begint dan de RPG. Jullie zoeken naar geliefden, vrienden, broers of zussen waarmee jullie op het vliegtuig zaten of helpen mensen. De mensen uit het staartgedeelte zijn sowieso in het water gevallen, de mensen uit het voorstuk kunnen zowel op het strand als in het water terechtkomen, of zelfs tot in de jungle geslingerd worden, waar je zelf liever begint.


    regels:
    -Je kiest zelf hoeveel personages, maar zorg dan wel dat je het kan bijhouden. Want hoe meer personages, hoe moeilijker het wordt als je even een dagje niet online kan komen of zo
    -duidelijk je naam en het stuk van het vliegtuig waarin je gecrasht bent bovenaan je tekst zetten.
    -Wanneer je out character gaat dan tussen haakjes, of *, of op een andere manier duidelijk af te scheiden van je tekst
    -Deze RPG maak ik samen met LogitG27. We zullen af en toe eens de dag laten eindigen en dan gedurende de nacht enkele dingen laten gebeuren. Wat er gebeurt? Dat is nog geheim, om het spannend te houden! ^^
    -Gelieve in het begin nog zoveel mogelijk op het strand te blijven en dan pas de jungle te gaan ontdekken. In het begin wachten jullie namelijk nog op redding, later in de RPG zal blijken dat alle pogingen tot contact maken met de buitenwereld falen.
    -Iedereen heeft een reden om op reis te gaan, dus jullie moeten wel een beetje een achtergrond te hebben. Gewoon een plezierreisje, voor je werk, familiebezoek,…
    -Er zijn duistere wezens in de jungle. In het begin zien jullie die NIET. Jullie mogen wel schrijven over vage schaduwen, fluisteringen, enge geluiden, maar nog niet over hoe het monster eruit zou zien. Later zullen wij een beschrijving van de monsters erop zetten, zodat jullie weten wat er jullie te wachten staat.
    -Er zijn wilde dieren op het eiland, dus of je daar een aanvaring mee krijgt beslis je zelf
    -Langere teksten zijn leuker en vlotter om te lezen, dus liefst geen oneliners.
    -Als je aan de RPG begint, dan niet om de volgende dag weer te stoppen. Het zou leuk zijn als iedereen het een beetje volhoudt.


    Voorstuk:
    - Felicia Chloe Curtis Huaso
    - Felicé Eve Gonzales LostMagic
    - Scarlett Bennett Irvine tijdelijk inactief
    - Aishlinn ''Linn'' Jay Quinn Butera
    - Mark Curtis LogitG27
    - Finn David Gonzales LostMagic
    - Dannick "Dan" Christopher Bradley Roar
    - Laurent Jared Dupont xAlways

    Staartgedeelte:
    - Alice Dupont Chocolata
    - Amelia Melody Daisiree Williams ginnypond
    - Emmett Robin Bradley Roar
    - Joseph Mason Dupont xAlways

    ER ZIJN NOG ALTIJD MEER DAN GENOEG PLAATSEN VRIJ. Mensen die interesse hebben kunnen zich in het rollentopic inschrijven. :)

    Voor vragen kan je zowel bij mij als bij LogitG27 terecht! :)

    [ bericht aangepast op 18 sep 2013 - 18:48 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Mark Curtis - Voorstuk

    Ik glimlach toch even bij haar lieve woorden terug en luister dan naar haar verhaal.. "Nee, nee schat, we zaten al in het vliegtuig terug.. Terug naar huis, ons leuke leventje weer oppakken.." zeg ik en krijg tranen in mn ogen.. We zijn verdoemd.. Ik hou haar nog steeds op me dichtbij me en blijf naar alle mensen kijken die over het strand rennen en roepen. Terwijl ze andere mensen helpen.. Eigenlijk zouden wij ook even het strand op moeten gaan voor medemensen.. We zullen samen moet wachten tot er hulp komt.. "Kom schat.. we.. we moeten helpen, we moeten.. wachten op hulp.. samenwerken.." zeg ik dan en kijk haar aan..


    It's high noon.

    Felicé Eve Gonzales
    Het lijkt alsof ik op een verlaten stuk ben van het eiland. Geen mens te zien en waarschijnlijk zijn de meesten al, of op het land of verdronken. Finn... nee mijn broer is niet dood. Ik weiger het te geloven. Ik zie dingen dobberen. Geen lichamen maar stukken van het vliegtuig en andere spullen. Ik waag me terug in het water en trek met veel moeite te stukken het water uit. Een rugzakje van Dora, een koffer een stuk vliegtuig, ... Alles trek ik het zand op naar de bomen toe. Ik moet slim zijn. Ik moet Finn vinden, en we moeten dit overleven tot er hulp komt. Een vliegtuig kan toch niet onopgemerkt verdwijnen? Ik zet het stuk strategisch tegen een boom zodat het een afdakje vormt en zet de koffer en het kleine tasje eronder. Een steek gaat door me heen. misschien heeft dit kindje het niet overleeft.


    'Doubt kills more dreams then failure ever will'

    Felicia Curtis || Voorstuk

    Ik schud verward mijn hoofd. Vliegtuig? Ik herinner me niets van een vliegtuig? Maar ik geloof Mark. Ik geloof hem altijd en vertrouw hem met mijn alles. Zijn woorden dringen langzaam tot me door.
    "Ja, helpen ja.." mompel ik zacht en begin langzaam recht te staan. Ik kijk om me heen en heel langzaam begin ik een klein beetje beseffen wat er aan de hand is. Er is een vliegtuig gecrasht. Waar wij inzaten, waar veel mensen inzaten..
    Ik voel me niet alsof ik veel kan helpen, maar ik volg Mark. Ik blijf bij hem...


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Mark Curtis - Voorstuk

    Samen met haar sta ik op en kijk om ons heen.. "Blijf gewoon bij me schat, heel dicht bij me.. Ik beloof het je, ik breng je in veiligheid, samen met de anderen, blijf gewoon bij me.." Zeg ik, recht in haar ogen terwijl ik met mn zanderige handen haar gezicht vastpak.. Ik druk een kus op haar lippen, snel, gewoon omdat ik.. hoop dat dat haar wat gerust stelt.. Dan neem ik haar hand vast en begin langzaam over t strand te lopen.. Onderweg help ik wat mensen overeind en ik doorzoek koffers voor water voor Felicia.. Ze moet wat drinken..


    It's high noon.

    [Iemand voor Dan?]


    "We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

    Ik heb felicite en finn?


    'Doubt kills more dreams then failure ever will'

    Amortensia ---> Chocolata.
    Zou het niet beter zijn om een praattopic te maken? Er wordt tamelijk veel offtopic gegaan -.-
    Maar ik kan helaas morgen pas iets nieuws posten...


    I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

    LostMagic schreef:
    Ik heb felicite en finn?


    Dan zit op het strand, nogal van slag. Stuur maar [:


    "We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

    Felicé Eve Gonzales ||VS
    Ik open het rugzakje en gooi alles even op het strand. Een notitieblok, een stylo, een spelcomputer die kapot is door het water, zakdoeken, koekjes, water, appel, dekentje, kleine meisjes kleren en nog wat kleine spulletjes. Ik pak het eten, water, zakdoeken en de stylo en notitie boek en leg die op het dekentje. Dit zijn bruikbare spullen. Dan open ik de koffer. Kleren, een rugzakje, aansteker, eten, geld, boek, een EHBO kist en nog een paar chocoladerepen. Ik pak de rugzak, ik prop er de bruikbare spullen van het meisje in en dan prop ik er nog de aansteker, de EHBO kist, de rest van het eten en het boek in. De kleren hang ik over het vliegtuigstuk zodat ze kunnen drogen en straks draagbaar zijn. Wie weet hoe koud het is straks. Maar nu moet ik Finn zoeken. Ik doe de rugzak om na een slok water gedronken te hebben en begin het strand af te lopen. Na een tijdje zie ik een hoopje zitten. Een mens. Misschien is het Finn?! Ik ren ernaar toe. 'Finn!' Ik grijp de jongen bij zijn schouder vast maar laat vlug los. Dit is Finn niet. Teleurgesteld kijk ik hem aan.

    [ bericht aangepast op 12 sep 2013 - 22:02 ]


    'Doubt kills more dreams then failure ever will'

    Dannick "Dan" Christopher Bradley
    - Voorstuk


    Zou ik hier ooit nog vanaf komen? En wat zou Poppy denken als we niet meer opnamen op onze telefoons, op Skype of reageerden op de berichtjes en e-mails? Net zoals Craig. Nog steeds zat ik te hopen dat Emmett ineens voor me stond, of achter een boom vandaan kwam. Toen ik vastgepakt werd ik ik verheugd op. Net toen ik mijn grote broer wilde begroeten en plat wilde knuffelen drong een meisjesstem mijn oren binnen en hoorde ik de naam Finn vallen. Gefronst keek ik op. Wat verward maar voorzichtig stond ik op om het meisje goed te bekijken. En teleurstelling rustte in haar ogen. 'We zoeken blijkbaar beiden naar iemand anders' mompelde ik. Finn, zou het haar vriendje zijn? Of broer. Het kon me eerlijk gezegd vrij weinig schelen. 'Ik ben Dannick, noem me maar Dan' stelde ik mezelf voor. 'Naar wie ben je opzoek?' vroeg ik maar om een gesprek aan te knopen. We konden beter vrienden maken en elkaar leren kennen dan hier te gaan zitten jammeren dat we onze familie kwijt waren. Natuurlijk zou ik het liefste alleen willen zijn en alle woede en verdriet uiten maar wat schoot ik er mee op? Ja, gebroken handen, dat wel.


    "We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

    Felicé Eve Gonzales|| VS
    De jongen staat op en ik moet iets naar omhoog kijken aangezien hij groter dan mij is. 'Ik ben Dannick, noem me maar Dan.' zegt de jongen. 'Felicé, maar ze noemen me Fee of Eve.' zeg ik zachtjes terug en ga even met mijn hand door mijn natte blonde haren omdat ze voor mijn gezicht hangen. 'Ik zoek mijn broer, Finn, hij is weggerukt van mij door de stroming.' zeg ik zachtjes. 'Heb je dorst of honger?' vraag ik hem en bijt zachtjes op mijn lip. 'Ik heb dingen opgevist.' Ik neem hem even vluchtig in me op. 'Naar wie ben jij op zoek dan? Je vriendin?'

    [ bericht aangepast op 12 sep 2013 - 22:03 ]


    'Doubt kills more dreams then failure ever will'

    Dannick "Dan" Christopher Bradley - Voorstuk

    Ik knikte begrijpelijk. Toen ze vroeg of in dorst of honger had schudde ik mijn hoofd. 'Ik houd het wel een tijdje vol' glimlachte ik onschuldig. Mijn maag was helemaal leeg maar sommigen hadden het harder nodig dan ik, en ik wilde geen nodig voedsel of water verspillen aan mezelf. 'Nee, ik ben op wereldreis samen met mijn tweelingbroer Emmett. Ik had eerlijk gehoopt dat hij nu ergens tevoorschijn zou komen' zei ik terwijl mijn ogen zich een weg boorden in de grond. De trilling in mijn stem zorgde ervoor dat de toon nog vermoeider en somberder ging klinken. Wat wilde ik graag naar huis, samen met Emmett. Alsof er niks gebeurd was en iedereen veilig was. Geen doden, geen gewonden, niks. Helemaal niets. Geen schrammetje of wat. Dat zou echt geweldig zijn. Maar helaas - de tijd kon je niet terug draaien. Hoe graag ik het ook zou willen.

    [ bericht aangepast op 12 sep 2013 - 22:05 ]


    "We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

    Felicé Eve Gonzales|| VS
    Ik kijk hem begrijpend aan. 'Juist omdat ik weet dat Finn dat ook gaat denken ben ik nu naar hem op zoek.' zucht ik. Jongens nemen soms dingen iets te makkelijk. 'Ik zou een dansopleiding gevolgd hebben.' Ik bijt lichtjes op mijn lip. Nooit gedacht dat dit zou gebeuren, anders ging ik wel Finn zijn raad gevolgd hebben en met de boot gaan. Finn haat vliegen. Met de gedachtes aan Finn loopt er een traan over mijn wang. Wat als hij echt dood is? Dan ben ik nu helemaal alleen als we van dit eiland afkomen. Ik schud mijn hoofd en veeg ruw de traan weg. Ik kijk mijmerend naar de lucht. 'Heb jij geen trucje of misschien een horloge of zo om te zien hoe laat het is? De mijne is stuk.'


    'Doubt kills more dreams then failure ever will'

    Scarlett Bennett
    Mijn blik is gericht richting het water en ik staar naar de brokstukken die aanspoelen. Ik kan het nog niet goed realiseren dat we zojuist zijn neergestort met het vliegtuig. Mijn kleding is nat en ik ben verkleumd, want ik kwam terecht in het water. Ook zit ik onder het natte zand en is mijn haar warrig. Om mij heen zie ik nog meer mensen zitten en ook heen en weer lopen. Angst, dat is vooral wat door de groep heen gaat, maar ook ongeloof. Wat had ik nu graag mijn moeder bij me gehad, maar aan de andere kant ben ik ergens opgelucht dat ze er niet bij was. Dan had zij dit ook meegemaakt. Misschien niet eens overleefd...Ik wil er niet eens aan denken hoe het zou zijn om ook haar te verliezen. Nee, niet aan denken, Scarlett. Ik sluit mijn gedachten af terwijl ik alleen blijf zitten en mijn armen om mijn knieën heensla. Ik had nu onderweg moeten zijn naar een afvalkamp, niet vastzitten op een eiland.


    I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

    [Wie wilt Alice helpen? Iemand uit het staartgedeelte, weliswaar.
    Dit is mijn eerste RPG waaraan ik meedoe. Excuses als het niet zo geweldig is, dus... Zeg me als ik iets fouts doe.]

    Alice Dupont || Staartgedeelte

    Een schok ging door mijn hele lichaam toen ik in het ijskoude water viel. Wat was er gebeurd? Een minuut geleden zaten we nog gewoon op het vliegtuig? Ik kon niet meer helder nadenken; mijn verbazing had plaatsgemaakt voor paniek. Withete paniek. Ik schopte en spartelde, terwijl ik steeds dieper zonk. Dadelijk zou ik de bodem van de zee aan mijn voeten kunnen voelen. Er was geen ontkomen aan: vroeg of laat zou ik verdrinken. Wat een akelige dood...
    Mijn dunne benen werden steeds meer moe en ze konden ieder moment bezwijken.
    Mijn longen smeekten om zuurstof en bijna automatisch deed ik mijn mond open om adem te halen. Gelukkig bedacht ik me nog net op tijd en sloot ik hem weer. De dood was ongeduldig, dat voelde ik. Hij wilde me absoluut tot zijn slachtoffer maken, hoe hard mijn lichaam protesteerde. Mijn hele lijf deed pijn, van onder tot boven. Mijn hart bonkte als een gek tekeer; het leek alsof hij de slagen van een heel leven in één minuut probeerde te krijgen. Een onmogelijke opdracht, want ik kon ieder moment doodgaan. Het werd langzaam zwart voor mijn ogen...
    Mijn armen en benen hadden zich overgegeven en wachtten angstig af tot de dood me kwam halen. Mijn hele lichaam werd slap, behalve mijn longen, die wanhopig om zuurstof bleven vragen. Waarom kwam niemand mij helpen? Ik was toch zeker niet de enige drenkeling? Of waren ze allemaal al verdronken, vermoord door het koude water...

    [ bericht aangepast op 13 sep 2013 - 16:41 ]


    I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it