RPG Starchildren - Topic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 16:29 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

( ik zit nog te bedenken hoe mijn personages in de wereld komen, dus als iemand n RP maatje wilt, zeg t ff dan zorg ik wel dat ze bij je personage belanden )

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Paddo schreef:
( ik zit nog te bedenken hoe mijn personages in de wereld komen, dus als iemand n RP maatje wilt, zeg t ff dan zorg ik wel dat ze bij je personage belanden )

Vampire + Servant = Servamp

Deryth schreef:
II Aride II Winterhof II

In mijn eigen tempo liep ik rustig door de, met een dikke laag bedekte, sneeuw heen. Hier en daar klonk het kraken van ijs, of het zacht vallen van een hoopje sneeuw. Het waren bekende, vertrouwde geluiden. Bedenkelijk keek ik om me heen, nam de sneeuw bedekte bomen in me op, waarop ik voor enkele secondes dacht aan het zomerhof. Ik zou er niet kunnen wonen, de enkele keren die we er kwamen was alleen tijdens het wisselen van het menselijke seizoen.
Het Elysium. Daar waar voor een dag even wordt vergeten hoe het er werkelijk aan toe gaat tussen de twee rijken. Ik was voornamelijk blij wanneer het de beurt was van het winterhof. Heerlijk om te zien hoe de zomerfae af en toe rilde van de kou, ook al kwam er altijd een grote vlaag van de zomer mee. Ik moest wel toegeven dat ik het niet kon helpen af en toe een streek uit te halen bij ze, of dat nou in mijn eigen hof was of dat van hun. En ik was niet de enige. Elke Fae loet niemand zich er van houden een lolletje te trappen op het andere hof. Elysium of niet, misschien iets minder dan normaal, maar het weg gedaan. Licht huiverde ik naarmate ik steeds meer nadacht over Zomer. Bloemetjes, bijtjes, warmte, noem het maar op. Nee, dat was niks voor mij. Ijs, kou, sneeuw en vries. Dát was het. Een glimlach verscheen op mijn lippen terwijl ik een klein beetje van mijn magie naar me toe haalde en wat sneeuwvlokjes naar beneden liet dwarrelen. Ondertussen nog steeds lopende in mijn eigen pas, draaide ik een klein rondje om mijn as en liet mijn magie weer los waarna het stopte met sneeuwen. Zacht grinnikend schudde ik licht met mijn hoofd, meer om mijn eigen gedrag dan wat anders. De weg naar het kasteel duurde nog even, het was geen schand af en toe wat gek te doen onderweg.

[Is er ook iemand voor Aride? ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

( ik heb Elizabeth ?)

[ bericht aangepast op 19 nov 2013 - 17:38 ]

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Pebble schreef:
(...)

Ik heb Aleeha?

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Deryth schreef:
(...)

Is goed, ik kan alleen pas na 7 uur een post terug schrijven.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Praattopic!

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

LyraPhoenix schreef:
(...)

( Ik heb Taroth en Quinn jij mag kiezen)

Prinses Aleeha II Winterhof.
Ik drukte een kus op Vince's wang, waarna ik de bibliotheek weer verliet, het boek op de sofa achterlatend. 'Miss Aride komt zo voor de kledij, ik ga vast naar de troonzaal,' meldde ik mijn kleine broertje, waarna ik me weer in de lange gangen begaf. Juist omdat ik me verveelde en geen zin had om in de troonzaal te wachten, besloot ik een omweg te nemen. Ik opende een deur die naar de bevroren tuin leidde en stapte de dikke laag sneeuw in. Mijn jurk sleepte door de sneeuw en werd drijfnat, maar de kou deed me niets. Ik was immers prinses van de Winter, het was mijn thuis en element, de kou voelde juist aangenaam aan op mijn bleke huid. Een klein briesje blies mijn haar uit mijn gezicht terwijl ik langs de bloeiende bloemen, die overigens alleen in Fae konden bloeien, paradeerde en verschillende Fae die er rondliepen keken op. Sommigen buigden eerbiedig, anderen staarden me met open mond aan, voornamelijk de Fae die niet in dienst van het hof waren. Ik schonk ze een korte glimlach en passeerde hem, waar een deel van de tuin bezaaid was met standbeelden van Fae en mensen. Stuk voor stuk leefden ze nog, maar door fouten of beledigingen waren ze tot in de eeuwigheid versteend in ijs. Ze hoorden en zagen alles wat er om hen heen gebeurde, maar konden geen ademhalen of praten, aangezien hun neus en mond vol zat met ijs. Ze waren gedoemd te stikken, maar overleden niet. Een korte steek van paniek trok door mijn buik. Als vader erachter zou komen dat ik Caleb zag, zou hij me dan ook in zo'n beeld veranderen? Ik hoopte dat hij genoeg van me hield om dat niet te doen, maar aangezien ik een van de strengste regels verbrak, was ik niet zeker. Het was een constant duel tussen mijn hoofd en hart, maar ik hield teveel van Caleb om mijn hoofd te volgen.
Ik liet mijn vingertoppen over een van de standbeelden glijden en hoorde vervolgens een gegiechel in de struiken.
Een klein mannetje, een kruising tussen een Egel en een kaboutertje, grijnsde me tussen de takken door toe. 'Puck!' lachte ik en hurkte voor hem neer, zodat het mannetje op mijn hand kon klimmen. Hij zakte op mijn palm neer en giechelde. 'Lang geleden prinses,' piepte zijn stemmetje en ik knikte, voor ik weer verder liep. Puck had een aantal maanden geleden de paleistuin gevonden en had het tot zijn thuis genoemd. Hij treiterde de standbeelden en Fae die er werkten, schaatste in de half bevroren fonteinen en snoepte van de bessenstruiken. Ik had hem een dag gevonden en vond het mannetje enorm vermakelijk. Die dag had hij meteen besloten dat hij me leuk vond en liet me daarom ook niet meer met rust. Op de een of andere manier vond ik het deze keer niet erg dat ik aardig moest zijn tegen een Fae die niet van adel was.
Omdat mijn jurk helemaal nat was en ik de andere kant van de tuin bereikt had, stapte ik weer naar binnen, waarbij een hoop sneeuw de tegelvloer bezaaide en ik een nat spoor achterliet, die een paar Fae meteen in paniek probeerden op te ruimen. Ik stapte door naar mijn kamer, zette Puck bovenop de kast neer en opende deze, waarna ik mijn felblauwe ogen over de jurken liet gaan.
Na een aantal minuten gedebatteerd te hebben met mezelf koos ik voor een witte jurk, die ik met een betovering bewerkte. Sneeuwvlokken vielen vanaf halverwege de jurk naar beneden, maar verdwenen toen ze de vloer raakten. Ik borstelde nog even mijn haar en zette opnieuw mijn tiara op voordat ik Puck weer van de kast af plukte en mijn weg naar de troonzaal verder zette.
Daar aangekomen plantte ik me weer in mijn troon en keek naar een aantal kleine Elven meisjes, die dansden en speelden rondom een saterbaby. Ze zouden hem vast van zijn moeder gestolen hebben, waar ik het eigenlijk niet mee eens was, maar ik liet ze maar even doen. Als ze te ver gingen zou ik ze wel weer stoppen. Aride kon hier elk moment zijn en daarbij had ik geen zin om hard te roepen, of om de pret van kinderen te verpesten.

[ bericht aangepast op 19 nov 2013 - 19:15 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Paddo schreef:
(...)

(Plus punt! Beide personages van mij zitten beide in n andere jouw personages ook dus kan beide naar jouwe sturenals je wilt )

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

(oeps foutje ik pas het zo aan)

[ bericht aangepast op 19 nov 2013 - 19:37 ]

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Sanne Carrie Warrington.
Nadat ik minstens het continent ben overgerend, kwam ik eindelijk bij het Wyldwoud. Gelukkig keek ik om me heen, en een glimlach brak door mijn masker. Zo te zien was ik niet het enige Sterrenkind hier. Ik keek naar de jongen, en mijn gezicht lichtte op. "Aaron!" Hij was een van de weinigen die ik hier al kende. Hij was de Steenbok, ik de Ram. Ik liep naar hem toe in minder dan een seconde, en glimlachte liefelijk. "Hi" glimlachte ik.

-Het spijt me enorm, maar ik heb een writersblock.-

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

II Aride II Winterhof II

Het zachte gekraak onder mijn voeten, van de sneeuw die ingedrukt werd, liep ik nog steeds richting het kasteel. Hier en daar kwam ik steeds meer Fae tegen, en zag je naarmate het hof dichterbij kwam ook hun overkomen meer veranderen. De Fae die verder weg van het hof woonden zagen er minder sierlijker uit dan de Edelen zelf en waren een stuk minder “wilder” dan degene die veel dichter bij het Wyldewoud woonden. Ik hing er precies tussen, door mijn werk voor het Hof mocht ik mezelf tussen de Edelen plaatsen, maar ik was er geen en zou er ook niet gauw een worden. Mijn plek was precies daartussen en dat was voor mij meer dan voldoende. Hoewel ik veel verhalen had gehoord, vanuit het Wyldewoud, over het Winterrijk was ik, samen met de rest van de inwoners, het daar niet helemaal mee eens. We werden beschreven als koude gevoelloze wezens, met geen respect of enige waarde voor anderen. Maar niets was minder waar. We hadden allemaal onze eigen manier van omgang, en misschien iets gemakkelijker in het bevriezen van onze emoties, maar we hebben wel degelijk respect.
Een opkomende gedachten liet me grinniken, terwijl ik nadacht over de Fae, en mijn leven, in het Witerrijk. Misschien waren we ook wel iets gemakkelijker als het kwam op het loslaten van bepaalde dingen, of gevoelens.
‘Aride!’ hoorde ik roepen en trok mezelf terug uit mijn gedachten terwijl ik opkeek naar degen die me riep. ‘Ren,’ begroette ik glimlachend en wuifde licht naar de naderende jonge elf. Zijn moeder was een hele goede vriendin van me, al van kleins af aan, en altijd wanneer ik in de buurt was en Ren een glimp van me op wist te vangen, volgde hij me tot aan de plek waar ik moest zijn.
‘Ga je weer kleden wegbrengen?’ vroeg de jongen nieuwsgierig, waarop ik licht knikte. ‘Ditmaal is het weer voor de Koning en zijn kinderen,’ antwoordde ik en liep ondertussen nog steeds door, Ren achter me aan huppelend tot we de poorten van het kasteel naderde. ‘Het is mooi daar binnen he,’ fluisterde hij zacht en keek met grote ogen op naar het kasteel. ’Ooit word ik een ridder daar,’ sprak hij met vaste woorden, waarna ik mijn hand licht door zijn haren heen haalde. ‘Pas op met woorden, Ren,’ zei ik zacht en wierp hem een bemoedigende blik toe, wanneer hij me begrijpend aan kijkt. Dingen zweren, beloven of wat dan ook in die richting, waren bindend en dat was een wijze les die veel jonge Fae al vroeg leerden. Naarmate je ouder werd, werd je er slimmer maar ook sluwer mee, en kon het een voordeel of een nadeel voor je zijn. ‘En nu, hup, naar je moeder. Ik moet naar binnen,’ lachte ik en tikte hem een keer zacht op zijn wang.
Zodra Ren weer weg was, liep ik naar binnen en duwde ondertussen de kap van mijn mantel van mijn hoofd af. Vluchtig haalde ik mijn vinger door mijn rode lokken heen, en maakte onderweg naar de troonzaal de zak van mijn rug los. Het tafereel wat ik binnen aantrof verbaasde me allesbehalve, en hoewel ik het voor enkele secondes sneu vond voor het kleine saterbaby’tje gaf ik er verder geen aandacht aan.
‘Prinses Aleeha,’ bracht ik netjes en vriendelijk uit, waarna ik een kleine buiging voor haar maakte ter begroeting. ‘Ik heb de kleden bij waarom gevraagd is,’ voegde ik er vervolgens aan toe en wierp haar een glimlach toe terwijl ik weer recht ging staan en de zak tevoorschijn haalde.

[ bericht aangepast op 19 nov 2013 - 19:51 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'