RPG Starchildren - Topic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 16:29 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Elizabeth Moore /Kreeft

"Wel, ik was mijn kamer ingevlucht na een klotebui van mijn moeder en ik wilde wat uit mijn kast halen en zoals Narnia ben ik door de kast gelopen en hier geraakt." zei hij met een lichte grijns waardoor ik zelf ook een grijns op mijn gezicht kreeg. ‘Narnia he.’ Zei ik nog eens greinzend terweil ik hem peilend aan keek. "Weet je ik..." begon hij en ik keek hem nieuwsgierig aan al zag ik dat hij wel wat aarzelde. Na een minuut of 10 wandelen had ik wel door dat hij niks meer ging zitten en genoot ik gewoon van het landschap. Na nog een 5 tal minuten lopen stopten thomas ineens en ik stopte dus automatisch ook.
"Wacht hier even." Zei hij tegen me , waarna hij een paar takken opzijschoof en er door ging."Elizabeth. Kom eens kijken." riep thomas na ongeveer een minuutje en ik liep naar hem toe. ‘Is er iets?’ Vroeg ik terweil ik zijn richting uitliep maar toen ik naast hem stond werden mijn ogen groot. ‘wow is dit echt.’ Zei ik zachtjes en bleef er verbaasd naar kijken.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Evelynn Livley || Centaur

'Daar heb ik over gehoord, maar ik heb volgens mij een vermoeden dat ze zijn geroepen om te helpen de oorlog tegen te gaan,' zei Ish haar wijze stem. Ergen hoorde ik de twijfel in haar stem wat me ook erg deed twijfelen. 'Ik weet dat sterrenkinderen gebonden zijn aan wat ze op aarde sterrenbeelden noemen. Ik denk dat ze daar weer een kracht van gekregen hebben,' zei ze dan en ik knikte even . 'Ik hoorde van een paar dieren dat er twaalf zijn aan iedere kant zes, waarom brengen we ze niet bij elkaar. ' zei Ish dan en ik glimlachte. "Dat is een fantastisch idee, maar hoe doen we dat dan?" vroeg ik haar. We konden toch moeilijk op die mensen aflopen en zeggen dat ze geen oorlog mochten beginnen samen met de andere rijken...Ik haalde een hand door mijn blauwe haren. "Gaan we dan elk een ander deel op? Dan zou ik echt dolgraag naar zomer gaan. Ik heb het daar nog nooit gezien." zei ik dan met een glimlach. Niet nadenkend over de gevolgen.

Thomas Aiden Duncan

‘Narnia he.’ zei ze grijnzend en ik keek haar schouder ophalend aan. "Hé alles hier wijst op Narnia, plus zolang ik niet weet waar we zijn zal ik het zo blijven noemen." zei ik met een grijnsje. Ze was naast me komen staan en keek bewonderend naar het sneeuwlandschap. ‘wow is dit echt.’ zei ze bewonderend ik knikte instemmend. "Was de sneeuw maar zo mooi bij ons."zuchtte ik zacht. Meestal was de sneeuw bruin of gitzward door alle auto's die het verpesten. "Kom laten we naar dat gebouw gaan. Daar kunnen ze ons vast helpen."zei ik dan tegen Elizabeth. Het kasteelachtig gebouw was het dichtsbij en er zal vast wel iemand wonen.Met tegenzin stapte ik door de sneeuw. Jammer dat we het moesten verwoesten, maar het zal vast zo weer bijsneeuwen. Ik haalde een hand door mijn donkere haren en had niet door dat mijn broek wit aan het kleuren was. Ik had mijn camouflage totaal niet onder controle en dit gebied liet me mijn krachten echt voelen. Alsof ik echt één werd met de sneeuw waarvan ik het kleur aannam.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[IK GA STOPPEN MET DEZE RPG. PEBBLE HEEFT VANICE OVERGENOMEN, HEEFT IEMAND INTERESSE IN DE ELVENKONINGIN VAN HET ZOMERRIJK, KONINGIN HAFWEN DARAWQUE???]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Vanice Olivia Wills II Waterman
Lachend loop ik de kleedkamer in na een les zwaardvechten. Ik wist dat het een vreemde sport was, laat staan hobby, maar ik vond het geweldig om rond te zwaaien met een wapen. Het was alsof je danste met je tegenspeler, geruisloos, snel en vederlicht. Daarbij had ik altijd zoveel lol met mijn leraar, Kay. Hij was 25 en zeker niet lelijk met zijn lichtgebruinde huid en bruine Bambi ogen. Toch voelde ik me niet tot hem aangetrokken. Ik sloot de deur achter me dicht en pakte de benodigde spullen voor een douche uit mijn tas, voor ik me in een hokje bevond en onder de warme stralen ging staan, nadat ik me van mijn kleding ontdaan had. Met gesloten ogen wreef ik mijn haar vol met naar kokosnoot geurende shampoo, voor ik het uitspoelde, mijn lichaam waste en onder de douche vandaan stapte. Ik trok vlug mijn kleding terug aan en föhnde mijn haar droog, zodat het steil over mijn rug viel.
Plots gierde er een gevoel van misselijkheid en duizeligheid door me heen, waardoor ik de muur vast moest grijpen voor ondersteuning, bang dat ik zou vallen. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en het nare gevoel verdween weer. Misschien moest ik wat eten.
Vlug greep ik mijn tas en liep richting de deur, om de warme zomerlucht van Australië in te stappen. Ik was te voet, omdat ik niet ver van de sportschool af woonde. De bus pakken had dus geen zin en een fiets had ik niet.
Ik was bijna thuis toen het gevoel me alweer overviel en ik rende het laatste stuk naar huis, waar ik door de poort naar binnen stapte. Eenmaal binnen liet ik wankelend mijn tas vallen en greep ik me vast aan de dikke boom die onze achtertuin sierde. Mijn ouders waren niet thuis, evenals mijn twee oudere broers. Hijgend van het kleine stukje rennen en de duizeligheid leunde ik tegen de boom, om vervolgens te vallen.
Met een plof viel ik in het gras, waardoor mijn adem uit mijn lijf geforceerd werd. Ik kreunde zachtjes en sloot mijn ogen, terwijl ik even geen adem kon halen door de klap. Toen ik de lucht weer op zoog opende ik mijn ogen. Een groot bos had plaats genomen voor mijn tuin en huis en de geur van zomer en bos vulde mijn neusgaten.
Vol ongeloof staarde ik in het rond, voor er iets kleins voor mijn neus landde. Een piep klein wezentje stond voor me neus, ter grootte van een glas. Het staarde me aan met grasgroene ogen en lachte vervolgens naar me, waardoor vlijmscherpe tandjes tevoorschijn kwamen. Geschrokken schoot ik overeind terwijl een schrille, hoge en harde gil mijn lippen verliet. Ik schoof achteruit tegen een boom en staarde het wezentje met grote, bange ogen aan. Waar was ik in hemelsnaam beland?

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

[ bericht aangepast op 25 nov 2013 - 0:54 ]

Quin Brightwood

'I... Ik ben Jacè Larkins... Vele noemen me ook n... nerd... Vaak gepest op sc... school... amper vr... vrienden en mijn fa... familie ziet mij niet eens s... staan...' Ik keek hem aan. Dus hij was gepest, zijn ouders waren blijkbaar lelijk tegen hem en hij werd nerd genoemd. Afgrijzelijk, hoe konden die mensen zo iets aandoen, ik weet van mezelf dat ik de drukste ben, maar bij hem ging wel erg ver. 'Ik ben uit huis gezet, vanwege mijn ouders die een geloof hebben, ik val namelijk op jongens en dat had veel inpact,' zei ik en keek van hem weg, maar vatte snel weer moed. 'Maar je moet niet bang zijn, ik ben...Laat ik het zo zeggen voor nu je eerste echte vriend,' zei ik en mijn geluk kwam ver naar boven. Ik begon wat hyper te worden.
'Kom, laten we kijken of er nog andere zijn?' vroeg ik hem met een grote glimlach.

Ish
Dat is een fantastisch idee, maar hoe doen we dat dan?" vroeg Evelynn. 'Gaan we dan elk een ander deel op? Dan zou ik echt dolgraag naar zomer gaan. Ik heb het daar nog nooit gezien." zei ze dan met een glimlach. Ik dacht na. 'We moeten ze naar een centraal punt in Wyldwoud leiden, maar wat is een centraal punt, misschien een meer of een vijver, maar ik ben bang dat de Selkies en meerminnen dan hun slag kunnen slaan,' zei ik tegen de centaur. Ik draaide me naar de kant waar het winterhof zou liggen. 'Breng ze naar een van de grootste meren van Wyldwoud, dan bedenken we daarna wat we met ze gaan doen,' zei ik en reed door
de bossen opweg naar het winterhof.
Even remde ik af toen ik met beide benen voor de grens stond en liet mijn kop naar voren steken, waarbij mijn hoorn sprankelend wit werd. Stapvoets liep ik verder, waarbij de bomen in een deken van sneeuw gehuld werd.

Taroth Salvador
Ik zag hoe ze met haar hand haar mantel wat opzij schoof en een rijtje met messen tevoorschijn kwam. 'Wees gerust, deze meid kan voor zichzelf zorgen als t erop aan komt' zei ze waarbij ze haar mantel weer naar voren schoof. 'En waarom we hier zijn... Het enige waar ik aan kan denken is een oorlog... De aura's die hier rond lopen zitten deels gevuld met een haat... naar elkaar toe... Wat betekent dat ze afwachten tot een van de kanten een verkeerde zet maakt zodat er een oorlog uit kan breken' Ik keek haar met grote ogen aan. Wacht...Aura...Verkeerde kanten...Haat. Toen ik haat door mijn gedachten voelde glijden rilde ik er al van, wat had ik een hekel aan haat en oorlog.
Ik liep wat van haar vandaan. 'Maar wat bedoel je met aura's?' Vroeg ik haar, want ik wilde weten wie ze nou bedoelde met dat. 'En hoezo oorlog?' Ik vuurde de vragen snel op haar af, waarbij ik nog nieuwschieriger werd.

Vampire + Servant = Servamp

Elizabeth Moore /Kreeft

‘Narnia he.’ zei ik grijnzend en hij keek me schouder ophalend aan. "Hé alles hier wijst op Narnia, plus zolang ik niet weet waar we zijn zal ik het zo blijven noemen." zei hij met een grijnsje waardoor ik zachtjes moest lachen. Het was best grappig hoe hard ik me eigenlijk op mijn gemak voelde want meestal ontweek ik vreemde. Ik was naast me komen staan en keek bewonderend naar het sneeuwlandschap. ‘wow is dit echt.’ zei ik bewonderend en hij knikte instemmend. "Was de sneeuw maar zo mooi bij ons."zuchtte hij zacht. En ik knikten. ‘Het kan niet overal zou mooi zijn als in Narnia he.’ Zei ik terwijl ik hem grijnzend aan keek. "Kom laten we naar dat gebouw gaan. Daar kunnen ze ons vast helpen."zei Thomas tegen me en ik knikte .Ik zag hoe hij als eerste de prachtige dikke hoop sneeuw inliep en ik liep heem voorzichtig achter na. Ik was namelijk een grote spast en ik had het gevoel dat ik elk moment ging vallen. Ik zag hoe dat Thomas zijn hand door zijn donkere haren haalde en ik moest toe geven dat dat er best sexy uit zag. Ik bedoel hij was best een knappe jongen en ik merkte dat toen dat ik dat dacht ik zachtjes bloosde. Ik keek stiekem nog een naar hem en slaakten een verbaasd kreetje toen dat ik zag dat zijn broek langzaam wit aan het kleuren was. Ik stopte en keek hem verbaasd aan. ‘Dus jij kunt ook iets?’ zei ik half vragend en keek hem nog steeds aan. ‘Ik denk dat we hier voor een reden zijn.’ Zei ik zacht terwijl ik naast hem ging lopen.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Rhys Eldur - Leeuw

Verwonderd blijf ik om me heen kijken. Het bos heeft iets lichts en donkers tegelijk. En het bezit een ongelofelijke schoonheid. Ik heb nog nooit een bos zoals dit gezien. Je krijgt het gevoel dat je er eeuwig in kan blijven dwalen en kan blijven genieten van de schoonheid, maar toch altijd op je hoede zal moeten zijn. Dat is iets wat ik nu ook voel. Ik geniet, maar voel dat ik scherp moet blijven. Er gaat een zekere kracht van dit bos uit, een kracht die ik niet ken en daardoor ook niet kan plaatsen. Ik besluit om maar eens wat rond te gaan lopen, kijken of ik nog wat bijzonders of interessants tegenkom. Misschien is er hier wel iemand die me kan vertellen waar ik ben. Dat zal ik erg op prijs stellen. Ik blijf me namelijk afvragen hoe ik hier ook terecht heb kunnen komen via die grond. Wacht, misschien was die grot wel een doorgang naar een of andere vallei, dat zou een bijzondere on tdekking zijn! Maar als ik om me heen kijk, kan ik nergens iets ontdekken waar een grot zou kunnen zijn. Het is hier ook een stuk vlakker dan in het woud waar de grot lag. Meteen als ik me dat bedenk, verwerp ik mijn eerdere idee. Nee, ik weet zeker dat ik niet meer in Nieuw-Zeeland ben. Maar waar dan wel?
Dan voel ik opeens hoe iets kleins tegen mijn borst opknald. Verschrikt kijk ik naar beneden en zie iets vaags naar beneden vallen. Gauw steek ik mijn hand uit om datgene op te vangen en zie dan dat het geen ding, maar een miniscuul persoontje is met vleugels. Iets van een elfje ofzo. Maar die bestaan toch helemaal niet?
'Hallo,' zegt het wezentje dan blij. 'Wat leuk, je hebt geen puntoren.' Het wezentje barst in lachen uit en met een blik vol verbazing kijk ik haar aan, het is me al wel duidelijk geworden dat het wezentje vrouwelijk is. Ik til mijn hand op om haar wat beter te bekijken. Een heel klein vrouwtje met vleugels in een jurk gemaakt van planten en bloem blaadjes staat op mijn handpalm. Maar wat bedoelt ze in hemelsnaam met dat ik een puntoren heb? Juist normaal toch?
'Waarom is het grappig dat ik geen puntoren heb?' vraag ik haar verbaast. 'En kan je me trouwens vertellen waar ik ben?' Als dit wezentje bereid is dat te vertellen als ze uitgelachen is, begrijp ik hopelijk een stuk meer van de situatie. Want nu is mij volledig duister wat er nu aan de hand is en wat ik hier doe.

Stenenlikker

Thomas Aiden Duncan

‘Het kan niet overal zou mooi zijn als in Narnia he.’ zei ze grijnzend en ik lachte even "Helaas niet nee."zei ik dan met een grijnsje, waarna ik doorliep.Ik schrok toen Elizabeth een kreetje slaakte en ik draaide me razendsnel om ,om haar vervolgens vragend aan te kijken. 'Dus jij kunt ook iets?’ vroeg ze me plots. Ik keek haar eerst fronsend aan en keek dan even naar mijn lichaam en merkte dat mijn broek langzaam wit kleurde. Ik zuchtte en klopte aan mijn broek ,waardoor het wit als stof van mijn broek ging en in het niets verdween. "Het is niet zo bijzonder. Ik bedoel... Ik weet dat ik vreemd ben, maar deze kracht van me is nutteloos." zucht ik dan. Het enige wat ik kon doen was me verstoppen. Iets wat ik eigenlijk vaak deed voor mijn problemen. ‘Ik denk dat we hier voor een reden zijn.’ zei ze dan terwijl ze naast me kwam lopen. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik haar aan. "Hoe bedoel je? Ik zou werkelijk geen idee hebben waarom we hier moeten zijn en of we eigenlijk wel terug kunnen." mompel ik . Ondertussen naderen we het gebouw, die er echt sprookjes achtig uitzag. Ook in dit gebied werd het veel kouder dan daarnet ,waardoor er dampwolkjes mijn lippen verlieten als ik sprak. "Hopelijk ontvangen ze graag bezoek." zei ik dan als we bij het kasteel achtig gebouw waren.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Evelynn Livley || Centaur

'We moeten ze naar een centraal punt in Wyldwoud leiden, maar wat is een centraal punt, misschien een meer of een vijver, maar ik ben bang dat de Selkies en meerminnen dan hun slag kunnen slaan,' vertelde Ish. Ik zou me prima kunnen verdedigen tegen de meerminnen. Ik heb nu eenmaal een boog en ben dan ook niet bang die te gebruiken. 'Breng ze naar een van de grootste meren van Wyldwoud, dan bedenken we daarna wat we met ze gaan doen,' zei ze ,waarna Ish wegtrappelde. Ik dacht even na en liep dan naar de oostelijke richting. Als ik het zomerrijk naderde keek ik meteen al het landschap. 1de vrolijke groene kleuren deden me glimlachen. Alles zag er zo mooi en gezond uit. Ik liep het rijk in en keek om me heen of ik geen mensen kinderen zag. Uit de verhalen die ik gehoord had ,leken ze net op elfen, maar dan hadden ze ronde oren en geen puntige. Ik liep rustig tussen de bosjes en zag dan wat wits langs passeren. Ik fronste even mijn wenkbrauwen en keek door de bosjes heen om vervolgens te glimlachen. "Hé, jij daar."riep ik tussen de bosjes heen om het mens haar aandacht te trekken.

Prince Vince || Winterrijk

Na een toertje door het winterrijk gereden te hebben en naar de stad gegaan te hebben, besloot ik terug naar het paleis te gaan. Het winterlandschap deed me zuchten. Ik verlangde eigenlijk meer tot het ooit herfst zou worden, maar de tijd lijkt hier al eeuwen stil te staan. ik keek even rond en zag in de verte iemand lopen, maar dit is geen pad voor normale elfen. Ik liet mijn ros in draaf gaan en reed richting de persoon af. Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer kenmerken dat ik zag van een buitenstaander. "Zo zo , jij bent ver van huis af." zei ik kortaf tegen de vreemde elf. Hier zat iets duidelijk niet pluis. Mijn blik stond neutraal en lichtjes vragend. "Wat kom je hier doen? En verteld me niet dat je niet wist dat elfen van de andere rijken zonder problemen dit rijk mogen betreden." zei ik dan streng.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Prinses Aleeha II Winterhof.
'Het is heel fijn om te horen dat u het mooi vindt, Prinses,' reageerde Aride op mijn complimentje en ik knikte met een kleine glimlach rond mijn rode lippen toen ze een buiging maakte.
Zodra ik vroeg om de tweede jurk aarzelde Aride geen moment en pakte ze voorzichtig de laatste jurk uit de zak. Ik bekeek haar bewegingen nauwkeurig en hoewel ik de vorm en het model van de jurk nog niet gezien had, vond ik de kleur al mooi.
'Hij is wat rustiger dan de andere. Ik wilde iets simpels, maar nog steeds elegants voor u maken en daarbij iets afwijken van de standaard zwarte of blauwe kleuren,' vertelde ze me, terwijl ze de jurk op de tafel neerlegde. Ik bekeek de jurk en zag vanuit mijn ooghoeken hoe Aride een stap achteruit zette zodat ik haar creatie beter kon bekijken.
Ook deze jurk was erg mooi, elegant en sexy tegelijk. Hoewel roze meestal niet erg mooi stond bij een lichte huid zoals het mijne, was deze oudroze kleur daar een uitzondering op. Met mijn vinger streek ik over de kleine kristallen die op de jurk geborduurd waren en knikte goedkeurend. Ik wilde haar net een compliment schenken, toen haar stemgeluid door de zaal echode. 'Weet u van de Sterrenkinderen?'
Ik keek op en mijn grote ijsblauwe ogen vonden de hare, terwijl er voor een minuscuul moment iets van verbazing doorheen flikkerde. Vrijwel meteen wist ik mijn pokerface terug te vinden. Ik perste mijn lippen op elkaar en liet mijn ogen nogmaals over de jurk glijden voor ik weer naar het Elvenmeisje keek, dit keer met een iets wat afstandelijke blik in mijn ogen.
'Natuurlijk,' reageerde ik nuchter. 'Nieuws verspreid hier aardig snel, merk ik,' vervolgde ik, waarna ik een stel roodkappen wenkte en hen beval de zaal te ontruimen, voor ik me terug naar Aride wendde. 'Het was altijd een legende,' legde ik uit. 'Tot ongeveer twintig jaar geleden, in mensentijd, toen de eerste geboren werd. Ze bezitten de kracht om ons te zien en ons land te betreden, maar zijn ook verbonden met hun sterrenbeeld, waardoor ze ieder een gave hebben. De legende zegt dat er zes hierheen komen, en zes naar het zomerrijk. Wat hun missie precies is, daar zijn vele meningen over verdeeld, maar het is zeker dat ze er een hebben.' Ik sprak mijn verhaal waarbij ik de laatste woorden uitsprak op een toon waarbij het wel duidelijk was dat dit onderwerp over was. Het volk mocht niet teveel weten over de Sterrenkinderen, ze konden immers gevaarlijk zijn en het volk tegen het hof opzetten, bijvoorbeeld. Daarbij was Aride erg slim en wist ze nu al teveel. 'Deze jurk is ook goed gekeurd, ik zal iemand uw beloning laten halen.'
Opnieuw knipte ik met mijn vingers, waardoor er een stuk of drie roodkappen aangerend kwamen. Zodra ik mijn bevel uitgesproken had renden ze weg, vechtend om wie voorop mocht lopen en ik zakte weer neer in mijn troon.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Zacharie Fawkes|| Zomerhof

Iets of wat verveeld slofte ik door de sneeuw heen terwijl ik mijn armen om mezelf heen sloeg om me warm te houden. Misschien was het een goed idee geweest om iets meer dan alleen mijn donker oranje kleurige shirt en een broek aan te trekken. Natuurlijk had ik kunnen weten dat het in het Winterrijk een stuk kouder zou zijn dan in het rijk dat waarin ik thuis hoorde, maar ik had er gewoon niet aan gedacht. Toch bleef ik in het besneeuwde gebied ronddwalen in plaats van om te keren en terug naar huis te gaan waar het warm was en waar ik werk had. Iedere normale elf die in het Zomerrijk thuishoorde zou dat doen, zou er eigenlijk niet eens aan denken om hier te komen. Mijn nieuwsgierigheid was spijtig genoeg telkens weer veel te groot om mooi te blijven waar ik thuishoorde. Nimmernimmer was prachtig met alle bloemen die volop in bloei stonden en de vogels die elke dag hun vrolijke liedjes zongen, maar na een tijdje ging dat gewoon vervelen. Tir Na Nog was echter helemaal anders, was het best waart om een verkend te worden door een elf uit het Zomerrijk, toch?
Het plotselinge stemgeluid, zorgde ervoor dat ik bijna een halve meter de lucht in schoot. Het eerste dat ik zag toen ik opzij keek, was de schoft van een paard waardoor ik mijn hoofd een stukje in mijn nek moest leggen om de persoon op dat paard aan te kijken. Mijn inmiddels blauw geworden lippen weken een beetje uiteen, maar mijn stembanden weigerden mee te werken. Ik schraapte even mijn keel nadat er een vraag gesteld was en toverde met moeite een zwakke glimlach op mijn gezicht. "Ik wilde iets anders zeggen, maar ik denk dat het op ongeveer hetzelfde neergekomen zou zijn." Ondanks de bijdehandte opmerking was er toch een spoortje angst in mijn ogen te lezen. Het was namelijk echt niet toegestaan om als een bewoner van het Zomerrijk dat van de Winter de betreden en er konden wel eens fikse straffen opstaan. "Maar.. misschien is het moment nu gekomen om terug te vertrekken. Goedendag nog verder." Doordat ik me iets te snel omdraaide om weg te lopen, gleed ik uit over een glad stukje en kon me nog net opvangen met mijn armen voordat mijn gezicht de sneeuw zou raken.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Elizabeth Moore /Kreeft

Hij zuchtte en klopte aan zijn broek ,waardoor het wit als stof van zijn broek ging en in het niets verdween. "Het is niet zo bijzonder. Ik bedoel... Ik weet dat ik vreemd ben, maar deze kracht van me is nutteloos." zucht hij dan. ‘nutteloos?’ Zei ik terwijl ik mijn wenkbrauwen ophaalden en hem verbaasd aankeek. ‘Ik zie niet waarom dat nutteloos zou zijn.’ ‘En vreemd nou ja bij jou komt tenminste niet alles tot leven wat je tekent.’ Zei ik nog steeds een beetje verbaas‘Ik denk dat we hier voor een reden zijn.’ zei ik dan terwijl ik terug naast hem kwam lopen. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij me aan. "Hoe bedoel je? Ik zou werkelijk geen idee hebben waarom we hier moeten zijn en of we eigenlijk wel terug kunnen." mompelt hij . ‘ Ik zucht ik denk echt niet dat we hier zijn zonder reden volgens mij zit er iets achter en volgens mij ook niet iets al te vrolijk.’ Zei ik bedenkelijk. Ondertussen naderen we het gebouw en hoe dichter we komen hoe kouder het wordt. Dampwolkjes verlieten zijn lippen terwijl hij sprak en ik betrapte me er op dat ik iets te lang naar zijn lippen keek. "Hopelijk ontvangen ze graag bezoek." zei hij terwijl we voor de deur van het gebouw stonden en ik mijn schets boek stevig vast klemden. ‘De eer is voor jou.’ Zei ik terwijl ik met een schuine grijns richting de deur wees

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Aurora Rose II Pixie II Wyldwoud.
De jongen zonder puntoren keek me vol verbazing aan en tilde zijn hand dichter naar zijn gezicht om me beter te kunnen bekijken. Ik lachte vrolijk door en genoot van de plotse aandacht die ik kreeg.
'Waarom is het grappig dat ik geen puntoren heb?' vroeg hij toen en ik hikte nog na van het lachen. De jongen maakte het echter niets uit en ging door met vragen stellen. 'En kan je me trouwens vertellen waar ik ben?'
Ik schraapte mijn keel en ging rustig zitten op de duim van de jongen, terwijl ik hem grijnzend aan keek. 'Het is grappig omdat het er raar uit ziet, mens,' antwoordde ik op zijn eerste vraag. 'Iedereen in dit land heeft puntoren. Het lijkt net alsof ze weg geschroeid zijn door ijzer.' Opnieuw begon ik te lachen, waarbij ik bijna van zijn hand af viel. Ik fladderde een paar keer met mijn vleugels om rechtop te blijven, voor ik antwoord gaf op zijn tweede vraag. 'Je bent in het Wyldwood in Nimmernimmer, het land van Faery. Wat komt een mens als jij hier doen?'
Ik steeg op van de hand en ging vlak voor het gezicht van de jongen, zodat ik hem goed kon bekijken. 'Wacht eens even,' mompelde ik, waarbij ik twijfelde of de jongen het überhaupt kon horen doordat ik zo klein was. 'Jij bent een Sterrenkind! Wat leuk! Wat kan je allemaal? En welk sterrenbeeld heb je nu eigenlijk?' Dit keer was ik degene die de vragen stelde. 'Dit moet de koningin weten, de Sterrenkinderen zijn in het land!' Een enthousiast gepiep verliet mijn mond en ik zakte terug neer op de jongen zijn hand. 'Hoe mag je eigenlijk noemen?' vroeg ik door. Namen waren erg belangrijk in Faery, niemand wist ieders volledige naam, want die kon tegen je gebruikt worden.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel