• Een doodnormale dag slaat ineens om, de jongens van One Direction hebben net een dagje rust als ze ineens met misschien wel ruw geweld van hun plaats worden geplukt, in afgesloten busjes worden ze naar een waar trainingskamp gebracht. Daar aangekomen blijken de jongens niet de enigen te zijn. Ook vijf meisjes zijn naar deze geheime locatie gebracht. Bij hun geboorte zijn deze tien personen geselecteerd om de wereld te helpen. One Direction was niet zomaar toeval, het was een dekmantel. Deze tien jonge mensen hebben de toekomst om Spion te worden, nee, niet alleen Spion. Een ware Superheld. Ze hebben allemaal een speciale bevoegdheid, al gaat deze bevoegdheid te koste van een ander punt, waar ze dus gebrekkig aan zijn.
    Waarom tien jongens en tien meisjes? De meisjes zijn ieder aan een jongen gekoppeld, voor de buitenwereld moeten ze zich voordoen als gelukkige stelletjes en in hun echte leven zullen ze moeten trainen en vechten voor hun leven en die van anderen. Een leven als beroemdheid, je eigen privé leven, het probleem dat je een stelletje moet vormen met iemand die je totaal niet mag, of misschien wel smoorverliefd op bent. En dan óók nog het leven van een superheld? Onmogelijk. Maar toch, ze hebben geen keus. Want het lijkt erop dat zij niet alleen aan het trainen zijn, maar ook de duivelse kant van deze wereld zijn plannen heeft.


    De rollen:
    De jongens:

    - Louis William Tomlinson. +'Vliegen' -Slim en lenig. (Memorias.)
    - Zayn Javadd Malik. (Gereserveerd door: Liked.)
    - Liam James Payne. +Supersterk. -Snelheid (Kendizzzzle.) Leider.
    - Niall James Horan. +Kameleon. -Slim. (1DMEGAFAN.)
    - Harry Edward Styles. +Gehoor en zicht. -Overgevoeligheid. (Dobreva.)

    De meiden:
    - Roselynn "Rose" Nim Garcia. +Supersnelheid. -Zintuigen en overgevoeligheid. (Fabella.) Leider.
    - Jacelyn Evalanté Deveraux. +Hypnotisatie. -Snelheid. (Daddario.)
    - Santana Fedelia Martinez. +Kopiëren van Gaven. -Zicht, stressen. (Phantasie.)
    - Alaska Groeneveld. +Superlenig. -Kracht, epilepsie. (Reign.)
    - Nymilia "Nym" McLean. +Het opwekken van hallucinaties. -Kracht. (Phyre.)

    Overige. (Familieleden, vrienden, vijanden, exen etc.):
    - Ex vriendin Harry. (Gereserveerd door: wentelteef.)
    - Broertje van Louis: Luke Benjamin Tomlinson. +Silveren tong. (KiliOfDuri.) Vijand.
    - (Gereserveerd door Birdo.) Vijand.

    De regels:
    - Geen oneliners. Minimaal 150 woorden, iedereen heeft wel eens een slechte dag, maar gelieve komt dit niet al te vaak voor.
    - Geen perfecte personages!
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
    - Meld het alsjeblieft als je voor langere tijd niet kunt reageren. Twee weken niet reageren zonder reden is zonder pardon eruit.
    - Alleen Fabella maakt nieuwe topics.
    - Geen ruzie, alleen in het RPG is dat toegestaan.
    - 16+ mag.
    - Hoewel bromance's geweldig zijn liever geen bromance's in deze RPG. Daar heb je andere RPG's voor. Al is het wel mogelijk dat er een (seksueel) verleden is tussen de de jongens (of misschien de meisjes). Of iets wat al heeft gespeeld. Ook een mogelijkheid tussen de jongens-meisjes.


    Het pak:

    Alle superhelden hebben het zelfde pak. (Deze is ook te zien in de beginpost, bij de 'cover'.) Al zitten er wel kleine verschillen in.
    x Alle pakken zijn precies op maat gemaakt.
    x De pakken zijn aangepast op je superkracht. Sommigen krachten hebben nou eenmaal iets extra's nodig, omdat het pak anders in de weg zou zitten / snel kapot zou gaan. Het is juist de bedoeling dat ze je helpen, daarom zijn ze, hoewel ze erg licht zijn, ook niet makkelijk te verwoesten.
    x De kleur van het pak is verschillend per persoon. Het is toepasselijk bij het innerlijk van je karakter.
    x Het pak hoeven ze alleen te dragen tijdens de zogenoemde 'missies' en als het om een andere reden moet.

    Het kamp:

    Het kamp is een enorme, volmaakte, cirkel. Verdeeld in vijf delen. Met in precies het midden een vijfhoekig trainingscentrum. Om dit trainingscentrum is een cirkel 'niemandsland'. Hier worden de gezamenlijke buitentrainingen gehouden. Er is onder andere een zwembad en hindernisbaan.
    Het trainingscentrum en hoofdgebouw staat precies in het midden en is vijfhoekig. Er zijn hier ook vijf, zwaar bewaakte ingangen. Waar zeker wel meer als een sleutel voor nodig is om binnen te komen. De 'kelder' is de wapenopslag, hier komt in principe bijna niemand, behalve de bewakers en die genen die het gezegd word daarheen te gaan. Het is verboden gebied. De begane grond is het enorme trainingscentrum. Zie dit voor je als in de film Catching Fire, er is hier van alles te doen. Vechten, je survival skills trainen. Het is ook toegestaan tegen elkaar te oefenen. Daarbij zijn er meerdere trainers. Op de eerste verdieping zijn heel veel kamers die niet toegankelijk zijn voor de superhelden. Eén van die ruimtes is de ruimte waar ze naar toe gebracht worden en uitleg krijgen. Hier kunnen ze nog wel eens vaker na toe moeten.
    Aangekomen bij de stukken die voor de koppels verdeeld zijn kom je aan precies gelijke stukken over. Deze zijn gescheiden door een dun stroompje water. Je kan aan de andere kant komen als je wilt, het is meer als een aanduiding. Het landschap, is net als overal, bebergd, bossig en moeilijk. Het klimaat is verschillend, maar niet anders van het Engelse. Het is immers gewoon een verlate plek in de wildernis. Het kan zijn dat er gevaarlijke dieren aanwezig zijn in je stuk land. Deze worden af en toe binnen gelaten als extra training, of komen gewoon. De koppels hebben per koppel een eigen blokhut. Wat er voor - als die misschien langs komen - wandelaars als een gezellig hutje uitziet is niet wat het op het eerste gezicht lijkt. Ja. Er is een openhaard, tweepersoonsbed en kleine sauna, maar achter de gezelligheid schuilt ook weer een hypermodern trainingsdoel. Bijvoorbeeld als je de kledingkast opzij schuift kom je bij een kleine ruimte met mogelijkheid op oefeningen. Ook liggen er wapens verstopt voor het geval dat.


    Koppels:
    Liam en Rose ~ Leiders.
    Louis en Nym.
    Harry en Santana.
    Niall en Alaska.
    Zayn en Jace.


    Het begin:
    De jongens hebben een dagje rust als ze, net als de meiden, ineens van het één op het andere moment weg worden geplukt, de bank, hun bed, de straat, misschien wel vanonder de douche. Bij de locatie aangekomen blijken ze niet de enigen te zijn. De jongens, die dachten dat ze elkaar door en door kenden komen er achter dat ze allemaal een zelfde geheim delen. Niemand wist het van elkaar, wat tot nog best een shock kan leiden. De leider, niemand minder dan Ed Sheeran, verteld hun wat er aan de hand is, deelt hen in -in koppels. En geeft ze allemaal een kleine, bungalow, met daarin de meest moderne snufjes verstopt. Ze krijgen precies een week de tijd om zich voor te bereiden, te leren vechten, hun gekoppelde en natuurlijk: Hun gebrek hebben ze allemaal al hun hele leven gehad, maar de superkracht, komt bij sommigen nu pas te goede of zijn bij anderen weer net begonnen. In ieder geval, vanaf nu zijn de bevoegdheden echt actief, evenals de zwaktes, die nu ook op scherp staan. En dat kan nog wel eens uit de hand lopen.
    De vijanden zijn ondertussen bezig met het bedenken van hun masterplan.

    [ bericht aangepast op 26 nov 2013 - 19:15 ]


    Reality's overrated.

    [Yeey, MT (:]


    How far is far

    ( Mijn topics)


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    [Mijn topics.]


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    [MT. Wat mag Luke doen? Kwaadaardig zijn op z'n slaapkamer?]

    [ bericht aangepast op 26 nov 2013 - 18:48 ]


    Bowties were never Cooler

    (MT)


    Because I love him, do I need another reason?

    [Oh, wacht. Sorry. Ik had deze intro al van te voren gemaakt en niet gedacht dat er mensen zouden zijn die vijand zouden willen zijn.
    Dat ga ik nu aanpassen.]


    Reality's overrated.

    [Maakt niet uit. Anders laat ik hem gewoon plannen smeden ofzo...]


    Bowties were never Cooler

    Luke Benjamin Tomlinson
    "Luke, schiet eens op. Vandaag gaan we wat met het gezin doen. Je broer is eindelijk een keertje thuis en dan ben je aan het treuzelen." Ik zuchtte en haalde nog een kam door mijn haren en ik trok mijn vans aan. Mijn skinnyjeans zaten verrassend losjes rond mijn benen en Louis's oude te grote streepjesshirt hing los om mijn bovenlichaam. Ik was echt heel dun, zeker nu ik gestopt was met voetbal. Skinnyjeans in mijn lengte zaten nog losjes. Mijn moeder probeerde me ook wel genoeg eten toe te stoppen, maar ik had gewoon nooit zoveel trek. Ik keek nog even in de spiegel. Mijn ogen stonden zoals vaker hard. Ik wilde niets met die alles beter kunnende broer van me te maken hebben. Als hij er nooit was geweest had ik een normaal leven kunnen lijden, maar nee. Meneer moest alle latten hoog voor me leggen... Behalve die van schoolcijfers, maar dat was tegenwoordig toch veel minder belangrijk dan sport en al helemaal het feit dat hij getallenteerd was en ik nog niet op een klokkenspel kon spelen. Ik pakte mijn schrijfblok en potlood van mijn nachtkastje en liep naar beneden. Die nam ik altijd mee. Woorden waren mijn kracht en een stel hersenen hebben, twee vaardigheden die mijn broer veel minder leek te bezitten, want zowel tactisch als echt slim was hij nou niet. Toch was hij altijd de beste van ons twee en ik beneidde hem ervoor. Eenmaal beneden wachtte ik ongeintereseert in de hal tot we zouden geen en wanneer mijn moeder zou zeggen waar we heen zouden gaan.

    [Ik hoop dat het klopt]

    [ bericht aangepast op 26 nov 2013 - 19:45 ]


    Bowties were never Cooler

    [topics]


    I was raised to be charming, not sincere. -- prince charming

    Roselynn "Rose" Nim Garcia.

    Het moment dat er ineens een zwarte zak over mijn hoofd word gegooid en ik naar achteren word getrokken ben ik bezig met het inmaken van de gevechtspop. Het mes steekt in de 'borstkas' als me het zicht geheel ontnomen word. Slechts gekleed in een sportbeha en korte sportbroek. Al voor ik achteruit kan trappen of iets anders kan doen word ik in een bus gegooid. Met mijn handen haal ik de zak van mijn rug. Waarom ben ik niet vastgebonden? Het ging te snel om tegen te werken. Maar wat is de reden hier achter? Misschien is het eindelijk daar. Misschien is dit eindelijk de dag waar ik op gewacht heb. Waar ik al die jaren voor heb getraind. Misschien is het dan eindelijk zo ver en leggen ze me uit waarom. Niet dat ik het tot nu toe erg heb gevonden, maar waarom ik? Waarom heb ik al die jaren moeten vechten en heeft Laurelle zich voor mij op moeten offeren? Wat is er aan de hand?

    [ bericht aangepast op 27 nov 2013 - 14:24 ]


    Reality's overrated.

    Liam James Payne:

    Ik schrok wakker van een dreun, alsof er iemand in een bus werd gegooid. Ja, inderdaad, er werd iemand in een bus gegooid, maar diegene was ik. Au, moest dat nou echt terwijl ik aan het slapen was? Ik knipperde een paar keer, en keek om me heen, en zag nog een paar andere mensen zitten. Waar ben ik? Ik zat in de achterbak van een bus, het leek erg op een ontvoering, maar ik was niet vast gebonden. Ik ben heel sterk, maar dit was niet eerlijk, ik was aan het slapen, anders had ik mezelf echt wel verzet. Hier zat ik dan, in een bus, op weg naar weet ik veel waar. Zou dit vanwege mijn kracht zijn? Of vanwege dat ik in een wereldberoemde Boyband zit? Ik weet het niet meer. Ik hoopte dat degene achter dit geen slechte bedoelingen had, en dat de rest veilig was. Ik moet weten waar ik ben, of heen gebracht word, ik word gek als ik niet weet wat er aan de hand is, ik heb er een hekel aan als ik geen controle heb over iets. En op dit moment kon ik niets doen, alleen maar zitten en me afvragen waar ik ben, en/of heen ga. Ik zag nog een meisje zitten. 'Ehm.' Ik schraapte mijn keel. 'Hey, weet jij wat dit allemaal te betekenen heeft, en waar we zijn, of heen gaan?' Vroeg ik aan haar.

    [ bericht aangepast op 27 nov 2013 - 16:47 ]


    How far is far

    Alaska Groeneveld
    Het zweet parelt op bijna elk vlak van mijn lichaam. Het rode sporttopje dat ik aanheb is inmiddels al doorweekt van het zweet. Ik ben mijn spieren al twee uur lang aan het uitputten, maar ik weiger te pauzeren vooraleer ik de laatste hindernis heb overwonnen. Jonas die naast me staat is er al even erg aan toe. Hij steunt met zijn handen op zijn knieën, terwijl zijn adem met korte stoten uit zijn mond komt. Volledig uitgeput probeert hij langzaamaan zijn adem terug onder controle te krijgen. Net als ik weigert hij het nu op te geven.
    Ik schenk mijn enige echte vriend een glimlach als ik mijn spieren voor de laatste keer schrap zet. "Ben je er klaar voor, munchkin?" vraag ik plagend. Kwaad heft hij zijn hoofd op en geeft me - nog steeds hijgend - een klap tegen mijn arm aan. De klap doet meer pijn dan het zou moeten, waarschijnlijk omdat mijn lichaam verzwakt is van de intensieve training.
    "Hou je kop, Alaska", sist hij tussen zijn tanden door. De kleine belediging heeft hem echter nieuwe moed ingeblazen. Als er iets op de hele wereld is waar Jonas absoluut niet tegen kan is het spotten met zijn lengte. Hij is even groot als mij - 1m75 - wat niet echt groot is voor een jongen. Daarom dat hij zijn lichaam afmat en traint. Zijn spieren houden het gelach wel weg. Jonas is ook degene die me met deze sport heeft geïntroduceerd: parcour. De laatste weken ben ik voortdurend bij hem te vinden, rondrennend door de straten van Gent. Momenteel bevinden we ons op het fabrieksterrein. Volgens hem was ik eindelijk klaar voor 'het grote werk', zoals hij het zelf graag noemt. En ik heb ook bewezen dat ik het kon door hem bij te houden, al lijkt deze laatste hindernis net iets te veel van het goede.
    Aarzelend neem ik de situatie in me op. Er zit een ruimte van 10m tussen het dak waar ik opsta en het volgende, maar het is een sprong die mogelijk is, doch risicovol. Er hangen kettingen en een strak gespannen koord waar ik me makkelijk aan zou kunnen optrekken, ook is er een kleine buis die uit het gebouw waarop ik sta steekt, dus moest ik vallen dan kan ik die nog proberen te bereiken. En als ik hem niet bereik… Nou ja, dan zullen mijn ouders op zoek moeten gaan naar een nieuwe dochter.
    "Ladies first?" grapt Jonas. Ik weet dat hij het bedoeld als een grapje en me niet als eerste de sprong zou laten wagen. Daarvoor heeft hij genoeg gentleman-gehalte, maar ik wil mezelf bewijzen aan hem. Een stom trekje dat ik altijd heb als ik bij hem in de buurt ben. Om de één of andere reden wil ik hem tonen dat ik geen poppemietje ben, dat ik sterker ben dan je van mijn iele lichaam zou verwachten. Ik neem een grote teug adem om me voor te bereiden. Het is nu of nooit, Alaska.
    Voor Jonas me kan tegen houden, sprint ik richting de rand van het gebouw waar op ik sta. Net voordat ik in de afgrond tuimel, zet ik me hard af tegen het beton en schiet de lucht in. Mijn vingers grijpen naar de kettingen die het enige houvast zijn en opnieuw zwaai ik me vooruit de hoogte in. Ik kan nu al zien dat ik de volgende ketting niet zal halen en eindig na een salto in de lucht gedaan te hebben als een koorddanseres op de dunne buis die aan het ene gebouw vast hangt. Zonder al te veel na te denken ren ik zo snel mijn benen me kunnen dragen naar het gespannen koord dat 3 meter verder hangt dan het einde van de buis. Opnieuw zet ik me af en het gewichtloze gevoel maakt de adrenaline in mijn lichaam los. Een vlaag van paniek overspoelt me als ik merk dat ik het koord niet ga halen. Hulpeloos probeer ik mijn vingers verder uit te strekken, zo hard dat ze beginnen tintelen, en ik wil schreeuwen van angst als ik toch plots de ruwe structuur van het koord rond mijn vingers voel. Even later sta ik, met één knie op het beton, aan de overkant. Verbaasd sper ik mijn ogen open. Had ik de afstand zo verkeerd ingeschat.
    Juichend spring ik overeind. Het is me gelukt, het is me echt gelukt. Ik draai me om om Jonas trotse blik te zien, maar gil luid als ik zijn lichaam bewusteloos aan de overkant zie liggen. "JONAS?!" Ik kan nog net zijn naam schreeuwen als mijn handen achter mijn rug worden getrokken en een zwarte stof mijn zicht van me wegneemt.


    [oeps, monsterpost ^^]

    [ bericht aangepast op 27 nov 2013 - 17:08 ]


    I was raised to be charming, not sincere. -- prince charming

    [Ze zitten btw allemaal in het zelfde busje.]


    Reality's overrated.

    [ Ik heb mijn post aangepast, nu praat Liam tegen Rose (:]


    How far is far

    Roselynn "Rose" Nim Garcia.

    Ondanks het kleine peertje dat er hangt zie ik niet erg veel. Bijna niks eigenlijk, wat voor anderen schemerig is is voor mij zo goed als totale duisternis, zou het nog iets donkerder zijn zou ik geen steek kunnen zien. "Ehm." De persoon schraapt zijn keel. "Hey, weet jij wat dit allemaal te betekenen heeft en waar we zijn, of heen gaan?" Het is een jongen die dit vraagt, te merken aan de lage, maar niet onprettige stem.
    Ik knijp mijn ogen iets samen om de persoon voor me te bekijken. Nee, het lukt bijna niet. "Geen idee," snauw ik. "Ik ben nog altijd niet helderziend." Diep haal ik adem. "Maar het valt me wel op dat, hoewel het nou ook niet erg vriendelijk ging, ze niet agressief ging en we niet vastgebonden zijn. Jammer genoeg ging het te snel om tegen te werken. Maar anders..." Ik zucht en kom weer terug bij mijn punt. "Ik weet niet wat ze van ons willen. Maar ze moeten ons in ieder geval heel hebben. En misschien hebben ze wel helemaal niet zulke slechte ideeën met ons. Het zou best kunnen dat dit-" Ik zwijg en schud mijn hoofd. "Laat maar, dat ik niet jouw zaak."


    Reality's overrated.