Midden Aarde RPG - Speeltopic 1 - Speeltopics

Dit is het inschrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

Regels:


Personages

Personages

Elfen:
Thranduil Oropherion(m) – ThranduiI
Saralinde "Alesia" Elensar (v) – WenseKronik
Ithilwen Cûtalion (v) – LakeTown
Larduin Paarthunax (m) – DelanoDKM
Elrohir Elrondion (m) – Erebor
Ireth Sáralondë (v) – Pinkrock
Galahad (m) – Unox22

Mensen :
Angel Elthenin (v) – Niniel
Gawain Strongbow (m) – Stapper
Brennen Uquenyondo (m) – Erebor
Keyla (v) – FiIi
Sha’rin Gawahir (v) – Venomis
Caylith Maera (v) – MargotAnne

Hobbits:
Chase Hidden (m) – Stapper
Hobson Gamgee (m) – Theatre
Prisca Baggins (v) – Snowqeeun

Dwergen:
Lili Houtblad (v) – WenseKronik
Thorin Oakenshield (m) – Venomis
Fíli (m) – FiIi
Kíli (m) – Elvithien
Gengi (v) - Theatre


Verwante topics:
Brainstormtopic
Rollenstory
Praattopic
Inschrijftopic
Speeltopic 2

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 10:42 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

[Hell yeah. Mijn topics (: ]

---

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ignatius rustte in het groene gras en bewonderde de lichte, blauwe hemel, zoals hij iedere dag deed. Al lang woonde hij in het verre oosten van de wereld, ver van enige invloed van de wezens die nog op deze wereld woonden. Hij had hier geleefd sinds hij hier naartoe was gestuurd, vele, vele jaren geleden. Ignatius sloot zijn ogen, om deze nacht slapend door te brengen tot hij ontwaakte in de volgende, perfecte dag.
Zijn nacht werd echter geteisterd met minder dan perfecte dromen. Hij droomde van de mensen, al wist hij al lang niet meer hoe hun gedaantes waren. Hij droomde van de elfen, al wist hij al lang niet meer hoe zij eruit zagen. Hij droomde van de dwergen, al waren hun silhouetten al lang uit zijn hoofd verdreven, en hij droomde van de hobbits, al waren hun figuren hem nu onbekend.
Om hem heen doken stenen muren op, en daarna daken. Onder hem verschenen stenen, die samen een pad vormden. De blauwe lucht boven hem leek te vervagen en werd vervangen door zwarte rook en een rode gloed. De stilte rondom hem werd verbroken en er klonk gesuis als van een orkaan, gebulder als van een aardbeving. In de huizen verschenen gebarsten ruiten en de daken vatten vlam. Op het pad verschenen dode, verwrongen lichamen.
Ignatius pakte zijn staf steviger vast en volgde het pad, dat zich voor hem uit leek te strekken en achter hem verdween. Hij kon niet anders dan naar voren, want achter hem was niet meer. Hoe verder hij over het pad zwierf, hoe voller het werd van dood en verderf, hoe harder de bevingen brulden en de orkaan suisde. De wind leek woorden van wanhoop te fluisteren, en steeds vaker zag hij een angstwekkende schaduw overvliegen. Het was de schaduw van een wezen waar hij al eeuwen niet meer aan gedacht had. Het was de schaduw van een draak.

Hij schrok wakker, het zweet liep over zijn voorhoofd. De droom die hij had gehad was geen normale droom, de stem die in de wind fluisterde was geen normale stem. Het was een voorbode van doem en verderf. Het was een waarschuwing, een opdracht van Eru. De opdracht om de wereld niet in onbalans te laten, maar om er iets aan te doen en de draak te doden, opdat doem en verderf niet langer de wereld zouden tarten.
Ignatius ging rechtop zitten en zag in de verte de zon opkomen boven de bossen. Hij had niet veel tijd. Hij moest snel in actie komen, anders zou de wereld niet te redden zijn, anders zou de wereld weer in duisternis gehuld worden. Hij stond op en rende de heuvel af, naar het kleine huisje dat hij eeuwen geleden gemaakt had en waar hij ’s winters verbleef. Het was een eenzaam bestaan, hier in de verre oosterlijke landen, waar ooit de mensen geboren waren, maar het was rustig en vreedzaam. Toch kon hij zich niet aan het lot van de wereld onttrekken.
Hij sloeg de deur van zijn huis in haast open en zocht door zijn kasten naar papier, naar een veer, naar inkt. Al gauw had hij ze gevonden en doopte de veer in de inkt, waarna hij hem op het papier zette.



Beste leiders van de volkeren der Midden-aarde,
Het is mij ter ore gekomen dat er een draak is opgestaan in het westen. Deze draak teistert jullie steden en dorpen, doodt jullie mannen, vrouwen en kinderen. Als jullie niet snel wat aan dit gevaar doen, zal het alleen maar groeien. Daarom is het van groot belang dat we de draak nu doden! Doen wij dit niet, dan zal zij een groot gevaar vormen voor iedereen. Daarom vraag ik jullie om jullie beste krijgers, om ieder die een goed hart heeft te verzamelen. Ik verzoek jullie om mij te vergezellen op deze bijna onmogelijke queeste, om ieder in Midden-aarde een waardige toekomst te geven. Het is van grote noodzaak dat U komt!
Ontmoet mij met al uw metgezellen in Isengard, en daar zal ik jullie verder over deze queeste inlichten.

Ignatius de Blauwe.


Ignatius keek tevreden naar de brief en schreef er zo nog drie identieke. Hij nam ze mee naar buiten en floot hard, waarna er direct raven neerdaalden. Hij bond de brieven om hun pootjes.
‘Breng ze naar de koning der dwergen! Naar de koning der elfen! Naar de koning der mensen en de koning der hobbits!’
Hierna zwaaide hij wild met zijn staf en de raven vlogen weg, om aan de horizon te verdwijnen.

Hij riep zijn paard en klom op het zadel. Met een zachte tik tegen zijn zij begon het dier te rijden, naar het westen. Naar Isengard, dat vele duizenden mijlen ver weg lag.

[Mijn topics. Nog echt 00:00 ook hahaha]

---

Caution first, always.

Ik ben een vrouw van mijn woord. ;'p

---

Every villain is a hero in his own mind.

{mijn topics}

---

Stenenlikker

[Mijn topics]

Saralinde "Alesia" Elensar

Alesia was bezig met haar harp aan het stemmen, straks zouden ze beginnen met het zangkoor en zij speelde harp daarin. Ze was er trots op, ze hielt van harpspelen dat was het enigste waarin ze zich zichzeld voelde en voelde alsof ze zich niet hoefde te schamen voor zichzelf

-mijn topics-

---

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

echt mijn topic, was het 12 uur in de nacht?, heb ik van morge na me kranten voor niks te zitte wachten tot 12 uur, dacht in de middag, o god, gelukkig ben ik Abbo, en nu merk ik niets van deze geweldige mooie rpg

Angel liep stilletjes door de bossen van Eriador, aan de grensen van de Shire. Overal waar ze keek zag ze kleine bloempjes in het gras, Athalas werden ze genoemd, koningskruid. Ze reikte haar hand naar de kruiden dat voor haar voeten groeide en trok een klein beetje van de plant af. ze genoot van de geur.
De zoete geur deed haar aan haar ouders denken voordat ze onder de leiding kwam van Aragorn, zoon van Arathorn.
Toen ze acht jaar oud was bood ze haar diensten aan de grootvader van Aragorn; Arador zoon van Argonui. Arador had haar diensten aangenomen. maar haar pas beloofd dat ze hem mocht dienen al ze 20 jaar zou worden, ook al was dat nog wat jong, Arador herkende moed wanneer dat zich aanbood.
Helaas een paar jaar later sneuvelden Arador en werd zijn zoon Arathorn hoofd van de Dúnedain, en daar, ondanks haar verdriet om de dood van de oude man, verheugde Angel zich op, maar het geluk stond niet aan haar kant, noch aan de kant van haar verwanten want drie jaar na de dood van Arador werd het dorp overvallen door orks en Sneuvelde Arathorn. Een vrouw en zoon achter latend.
Angel moest wel lachen toen ze terug dacht aan haar eerste dag dat ze voor Arador stond en hem haar diensten bewees, maar ook tranen vloeide mee bij het verlies van haar grootste helden. Boven haar scheen de zon hoog en ergens achter haar hoorde ze een konijn weg springen.
'Ik zal uw kleinzoon goed dienen, heer Arador,'mompelde Angel terwijl ze het Athalas in haar zak stopte. 'Ik zal u niet teleurstellen.'
Snel deed Angel haar groenbruine mantelcap over haar hoofd en draaide zich om. Het was tijd om aan Halbalard, die nu over de Dúnedain regeerde, nu Aragorn in Rivendell verbleef.

[ bericht aangepast op 28 dec 2013 - 17:04 ]

---

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf

Thorin legde zijn hamer opzij toen er een vogel in de vensterbank neerstreek. Hij blikte even om zich heen en zag dat de deur openstond, al kon hij zich niet herinneren dat hij die had opengelaten. Zijn oog viel op een brief die om het pootje geknoopt was en hij maakte het voorzichtig los. De raaf bleef rustig zitten.
Thorin rolde de brief open en zijn ogen vlogen vliegensvlug over de neergekrabbelde regels. De aanhef stemde hem zeer gunstig: blijkbaar was de schrijver hem niet vergeten, ook al droeg hij geen kroon op zijn hoofd en had hij geen scepter om te heffen.
Zodra hij de brief had uitgelezen, verfrommelde hij het perkament en smeet het in het smidsvuur. Hij wist precies over welke draak dit ging.

Een ader op zijn slaap klopte venijnig. Hoe durfde iemand een reisgenootschap samen te stellen om naar de Lonely Mountain te vertrekken zonder dat eerst met hem te bespreken!
Hij wist niet precies wie deze brief hadden ontvangen, maar het laatste wat hij wilde was dat andere volken zich ermee gingen bemoeien.
Ze hadden zich nooit om zijn thuishaven bekommerd: ze hadden zijn volk zelfs aan de drakenvlammen overgelaten! Niemand had een poot uitgestoken om hun misère dragelijker te maken en nu zouden ze opeens wel bereid zijn om dat te doen? Zodat ze zijn bezit konden toe-eigenen? Hij was niet van plan om iemand anders dan zijn eigen vlees en bloed te laten toetreden in de berg. Zijn grootvaders berg. Zijn vaders berg. Zijn berg.

Smaug had het grootste deel van zijn volk verschroeid en elf noch mens had getracht hem daarvan te weerhouden. Thorin maalde niet om de schade die draak aan hen berokkende. Het was hun verdiende loon.
Met zijn hand omvatte de hamer weer en hij sloeg gefrustreerd op het stuk ijzer. Hij wist dat hij naar Isengard zou vertrekken. Hij wilde zich niet aansluiten bij de anderen, maar hij moest wel. Ze zouden hoe dan ook naar de Lonely Mountain gaan en ze zouden die tocht in ieder geval niet zónder hem ondernemen. Het was noodzaak dat hij wist wat ze uitvoerden.
Hij liet de hamer los en ging de smidse uit, op weg naar twee van zijn vrienden.
Zodra de draak verslagen was, zou een dwergenleger zich tonen en zij zouden nemen wat hen toekwam. Alles.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Mijn sexy topics. Ik kan jammer genoeg maandag pas reageren, ik haat het namelijk om op mijn mobiel te typen.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

~Mijn topics~

Kili schrok zich dood toen er een raaf naast hem op het rotsblok landde. Verbaasd keek hij naar het rolletje wat aan een van zijn pootjes hing. Hij haalde het rolletje er af en zag dat het een brief was. Vlug liet hij zijn ogen over het papier gaan. Een reisgenootschap naar de Lonely Mountain! Ze wouden Erebor heroveren! Wild sprong hij op van de rots en danste een rondje. Hij moest zo snel mogelijk Fili en Lili waarschuwen. Daarna moest hij zo snel mogelijk naar Thorin toe! Hij zou deze reis moeten gaan leiden. Ook moest hij de andere dwergen verzamelen! Zo snel als hij konde rende hij al schreeuwend richting zijn broer. Dit was hun kans om hun thuisland te heroveren. Hun hart en ziel lag in die berg, en hij was vastbesloten om de berg terug te heroveren! Hij had er alles voor over, als hij zijn dood ermee moest bekopen dan was dat maar zo! Hij moest en zou zijn thuisland terug krijgen! Smaug zal een zware tegenstander zijn, maar als ze genoeg bondgenoten zouden verzamelen dan was de kans al wat groter om het gevecht te winnen! De draak zou het bezuren! Als het ze zou lukken, dan zou hun hele leven veranderen! Snel rende Kili al schreeuwend richting zijn broer om hem in te lichten.

Kili krijgt toch niet dezelfde brief als Thorin? Ik neem aan dat niet iedereen een brief krijgt...

---

Every villain is a hero in his own mind.

Venomis schreef:
Kili krijgt toch niet dezelfde brief als Thorin? Ik neem aan dat niet iedereen een brief krijgt...

Iggy schreef 4 brieven... naar de koningen, dus dar is niet mogelijk...

Thranduil Oropherion

Thranduil keek somber toe vanaf zijn balkon, waar hij Tauriel en zijn zoon Legolas het bos in kon zien gaan. Ze leken te verdwijnen in de schaduwen die de bomen wierpen en in zijn hart voelde hij een steek van verdriet. Hij had hen bevolen een spinnennest uit te roeien, omdat deze monsters zich vooral in het zuidelijke gedeelte van zijn rijk snel voortplantten.
Thranduil zuchtte en hief zijn hoofd op, waardoor hij uitzicht had op de rivier, een gedeelte van Lake-town en ten slotte the Lonely Mountain. Voor een aantal minuten staarde hij naar de besneeuwde bergtoppen en hij herinnerde zich de tijd voor de draak. Een goede verstandhouding met de dwergen had hij lang niet meer gehad, maar alles was beter dan dit vervloekte beest.
Net toen Thranduil zijn gezicht weg wilde draaien en aanstalten maakte om terug naar binnen te gaan, zorgde een raaf ervoor dat hij bleef staan. Thranduil fronste toen hij zag dat het dier een briefje om zijn poot had. Hij had het beestje nooit eerder gezien; Lord Elrond en Lady Galadriel stuurden nooit raven en van andere volkeren kreeg hij vrijwel nooit bericht.
Thranduil hield zijn hand uit, waar de vogel meteen op sprong, en hij bracht het dier naar binnen, waar hij het op zijn bureau liet springen. Met een kleine glimlach duwde hij zijn brood naar het dier, waardoor het gulzig begon te eten.
Binnen een paar seconden had Thranduil het briefje los gemaakt en rolde hij het open. Zijn ogen sperden open en zijn mond viel open van verbazing. Nadat hij het briefje gelezen had legde hij het langzaam terug op tafel.
Tegenstrijdige gevoelens teisterden zijn hart. Hij was al jaren niet meer actief geweest buiten zijn paleis, maar nu wist hij dat hij zelf er iets aan moest doen, zijn wens om zich zelf in te zetten voor zijn volk was voorheen sterker dan zijn wil om zich bezig te houden met de rest van Middle-earth.
Natuurlijk trainde hij zijn vechtkunst nog elke dag, maar hij was altijd zo bezig geweest met het verzorgen van zijn volk dat veldwerk niet aan de orde was geweest: een volk staande houden in een bos zo ziek en gevaarlijk als Mirkwood, een woud dat direct in verbinding stond met zijn eigen lichaam, zorgde ervoor dat hij weinig vrije tijd of energie had om te reizen, zoals hij dat vroeger altijd deed.
Thranduil was een legendarisch krijger, ja, maar hij kon het gevoel van minderwaardigheid niet afschudden; hij was blind aan zijn linkeroog en een deel van zijn lichaam was ernstig verbrand, de littekens verborgen door de magie van Elrond. Nog een reden om zich niet graag bezig te houden met draken.
Dit keer wist hij echter dat hij zich niet meer kon verschuilen. Hij merkte steeds vaker de onrust die de draak veroorzaakte en hij had het dier al tientallen keren uit de berg zien komen, zoekend naar prooi.
Hij bond het briefje weer om het pootje van de raaf, die nu klaar was met eten en zat te wachten, uitgerust en met een vol buikje.
"Ga naar Lord Elrond in Rivendell, breng deze boodschap ook naar hem. Dit monster kan gevolgen hebben voor ons allemaal." zei Thranduil toen het vogeltje op de leuning van het balkon zat. Blijkbaar had de raaf het begrepen, want hij vloog direct weg, naar het westen.
"Galion," riep Thranduil toen hij weer in zijn kamer stond. Zijn butler kwam onmiddellijk aangesneld.
"Majesteit?"
"Breng mij de beste strijders die we kunnen missen," Thranduil negeerde de vragende blik in Galion's ogen. "En mijn reis-tenue."

[ bericht aangepast op 28 dec 2013 - 14:03 ]

---

Caution first, always.