[300]|| Highway to hell || SpeelTopic || 1 - Speeltopics

Wij zoeken nog steeds rollen, Klik voor het rollentopic

De motorclub The lost ones is al jaren berucht en beroemd in het (fictieve) stadje Cloakson, ze regelen daar de boel beter en anders dan welke autoriteit ook. Zo langzamerhand zijn de bikers in hun leren vesten met patches dan ook geaccepteerd. Afgezien van alle afpersing, drugdeals en wapenhandel brengen deze mensen ook bescherming. Ze houden de stad in het gareel en zorgen dat deze stad hun normen en waarden na leven. The lost ones, zijn buiten een groep gevaarlijke bikers echter ook moraal ridders, ze strijden voor hun waarden en princiepes. En een van deze waarde is de stad, zij bezitten de stad, zij zijn de enige bikers groep die zich hier zou mogen vestigen.
Wanneer er echter een grote groep verplaatst naar hun geliefde stadje Cloakson, breek de hel dan ook los. De motorbende Burned Rubber was van zichzelf een grote club die aast op het vergroten van hun gebied. Ze gaan de strijd dan ook graag aan met The lost ones.

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 21:13 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Daniël Blair Rileys ||Hangaround | | The Lost Ones | |

Sloane begint te vertellen wat er tijdens de vergadering is gebeurt en ik luister aandachtig. Ik wist dat Bain een vreemde vogel was maar dit slaat alles. "Hij leeft nog teveel in het verleden, hij vertelde over hoe hij was opgegroeid en hoe de bende toen anders was. Hij zei dat ik niet genoeg over deze bende wist, dat ik een normale opvoeding en jeugd heb gehad, maar..." Ik weet niet waar Sloane aan denkt, maar het maakt haar iniedergeval verdrietig want ze veegt onder haar ogen. "Ik mis ze zo erg, Daniël, elke dag weer opnieuw..." I
Sloane gooit zich haast tegen me aan, ze slaat haar armen om me heen en begraaft haar gezicht in mijn shirt. Ik sla mijn armen om haar heen en druk haar stevig tegen me aan.. "Iedereen die dichtbij mijn hart was, is weg, ze verlaten me allemaal... I-ik wil niet dat jij ook weggaat, ik denk niet dat ik dat aankan. Daarvoor, spijt het mij, ik wilde je niet zo laten voelen en ik wilde ook niet tegen je liegen, maar... het gaat allemaal zo lastig."
Ik kan er niet tegen als de mensen van wie ik houd huilen, het zelfde geld voor Sloane. Ik troost haar, houd haar stevig tegen me aan gedrukt en wieg haar zacht heen en weer. "Ik snap het, het is niet erg om je ouders en familie te missen. Ik mis mijn ouders ook nog steeds iedere dag en het is alweer bijna 20 jaar geleden dat ze overleden" zeg ik zachtjes. "En Sloane, lieverd, je moet echt wat beter je best doen, wil je er voor zorgen dat ik bij je weg ga. Ja je laat me soms waardeloos voelen zoals vanmiddag, maar ik vergeef je altijd weer. Je hebt iets magisch, waardoor ik je niet zomaar los kan laten, dus maak je je daar maar niet druk om." Antwoord ik. Ik glimlach lief naar Slaone.
"Excusses aanvaard, ik snap dat dingen lastig kunnen zijn, ook daar heb ik begrip voor." Ik houd Slaone even op armlengte afstand en glimlach. Dan druk ik een kus op haar voorhoofd. "Kom laten we gaan. Ik kook wel iets lekkers voor je. Je dag is lang genoeg geweest. Je gaat morgen maar naar burned rubbers, ik ga wel met je mee, ik moet morgen om half een even naar de ijssalon maar daarna ga ik wel in gesprek met Jonathan. "
Ik sla mijn arm om Sloane haar schouders. "Kom, wat zeg je er van?" Ik glimlach. "Wat vind je lekker? Ik kan alles maken"

[Sorry voor t korte stukje en spelfouten. Typen op tel wil soms niet meewerken. Als ik achter de pc ben zal ik de spelfouten er uit halen. ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

      Wanneer ik me zowat tegen hem aangooi, en hierbij mijn armen om zijn lichaam heen sla, slaat hij zijn armen om me heen. Hij houdt me stevig tegen zich aan, wat er bij mij voor zorgt dat een warm gevoel door mijn lijf schiet. Ik had niet over mijn ouders moeten beginnen, al weet ik dat het bij Daniël veilig zal zijn – wellicht ziet hij me nu als een zwakke vrouw die om elk dingetje moet huilen. Ondanks dat dit eerder een angst is van mij dan daadwerkelijk de waarheid. Ik vertel hem met stamelen dat iedereen bij me weggaat op een keer en dat ik niet wil dat hij ook gaat, dat ik het niet aan zal kunnen.
      De manier hoe hij mij troost door me eerst enkel vast te houden, zachtjes heen en weer te wiegen, kalmeert me wat. Ik herinner me hoe mijn oma me vaak bij zich nam en me eveneens heen en weer wiegde, het kalmeren werkt zo elke keer opnieuw. Ik raak er bijna nostalgisch van nu, Bain is dus niet de enige die zo in het verleden leeft. Misschien ben ik hierom wel wat hypocriet, aangezien dit werkt – de manier waarop Daniël het doet en ik aan mijn familie moet denken. Zal ik mijn excuses aanbieden?
      ‘Ik snap het, het is niet erg om je ouders en familie te missen. Ik mis mijn ouders ook nog steeds iedere dag en het is alweer bijna 20 jaar geleden dat ze overleden,’ spreekt Daniël – die hierdoor mijn hersenspinsels onderbreekt en ik de excuses vergeet. Nu voel ik mij enkel schuldig, omreden dat hij eveneens met het rouwen zat. Hij mist zijn ouders ook en ik sta hier zielig te janken, terwijl ik hem eigenlijk moet troosten. ‘En Sloane, lieverd, je moet echt wat beter je best doen, wil je er voor zorgen dat ik bij je weg ga. Ja, je laat me soms waardeloos voelen zoals vanmiddag, maar ik vergeef je altijd weer. Je hebt iets magisch, waardoor ik je niet zomaar los kan laten, dus maak je – je daar maar niet druk om.’ Toen kwam het; ik keek hem aan en door zijn lieve glimlach, voelde ik een warme tinteling over mijn lijf trekken die ervoor zorgde dat ik even niet kon ademen.
      ‘Eh…’ Ik weet zelfs voor luttele secondes niet te antwoorden, zo sprakeloos ben ik. Dan knipper ik met mijn ogen, veeg de laatste paar tranen weg en probeer een glimlach op mijn lippen te dwalen. ‘Ik heb iets magisch?’ Een nerveus, bijna verlegen lachje komt er over mijn lippen rollen, waarbij ik kort wegkijk. ‘Dan is het maar goed ook dat ik dat “magische” heb, al weet ik niet precies wat dat inhoudt, want ik wil je echt niet kwijt,’ geef ik toe. Ik gniffel even en tik tegen zijn neus aan met mijn wijsvinger. ‘Stiekem ben ik een Engel die je betovert, daarom ga je niet.’ Zo maak ik er een grapje van en mijn glimlach wordt hier wel breder van.
      ‘Excuses aanvaard, ik snap dat dingen lastig kunnen zijn, ook daar heb ik begrip voor.’ Zegt hij dan, waarop hij mij op armlengte afstand houdt en glimlacht, om vervolgens een kus op mijn voorhoofd te drukken. Als hij dit doet, sluit ik even mijn ogen, om ze daarna weer te openen. ‘Kom, laten we gaan. Ik kook wel iets lekkers voor je. Je dag is lang genoeg geweest. Je gaat morgen maar naar burned rubbers, ik ga wel met je mee, ik moet morgen om half een even naar de ijssalon maar daarna ga ik wel in gesprek met Jonathan.’ Zonder hier wat op te zeggen, knik ik en wil me al omdraaien als hij zijn arm om mijn schouders slaat. ‘Kom, wat zeg je ervan?’ Hij laat een glimlach zien. ‘Wat vind je lekker? Ik kan alles maken.’
      ‘Nou, kok Rileys, als ik dat op ga noemen, ben ik waarschijnlijk overmorgen nog niet klaar,’ waarschuw ik hem grinnikend. ‘Maar laten we het houden op gewoon lasagna, wel met een salade erbij,’ Ik keek even bedenkelijk. ‘En daarna wil ik een toetje, iets kouds, omdat het vandaag warm is.’ Ik kijk hem met een bijna kinderlijke glimlach aan, lichte schitteringen in mijn ogen. Mijn hand had ik ondertussen op zijn borstkas gelegd en mijn andere om zijn lichaam. ‘O, vergeet trouwens niet de rode wijn die je me beloofd had,’ vermeld ik daarna nog met een engelengezichtje. Kort blik ik naar zijn motor, aangezien ik niet veel zin had om achter hem aan te rijden ergens naartoe of überhaupt te rijden. Pijn had ik niet echt lichamelijk meer, maar als ik er weer aan dacht voelde ik de striemen. Hierom dacht ik er eerst aan om Daniël te vragen of ik bij hem achterop mocht, al deed ik dat niet en raakte enkel met een kleine pruillip zijn motor aan, alvorens ik verder liep naar mijn motor en de sleutel in het contact steek. Daarna haal ik het van de standaard af en loop ermee naar Daniël.
      ‘Kom, ik ben klaar om te gaan.’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daniël Blair Rileys || Hangaround|| The Lost Ones||

"ik heb iets Magisch?" Sloane lacht nerveus. "Dan is het maar goed ook dat ik dat magische heb, al weet ik niet precies wat dat inhoud, want ik wil je echt niet kwijt" Sloane gniffelt en tikt met haar wijsvinger tegen mijn neus waardoor ik grijns. "stiekem ben ik een engel die je betovert, daarom ga je niet" zegt Sloane. "Oh natuurlijk! Ik houd het wel geheim hoor" lach ik.
Op mijn voorstel om te gaan, en de vraag wat ze wilt gaan eten antwoord Sloane; "Nou, Kok Rileys, als ik dat op ga noemen, ben ik waarschijnlijk overmorgen nog niet klaar" Ik grinnik. "maar laten we het houden op gewoon Lasagna, wel met een salade erbij, en daarna wil ik een toetje, iets kouds omdat het vandaag warm is." Antwoord Sloane. "Oh en vergeet trouwens niet de rode wijn die je me beloofd had" Sloane kijkt er nogal engelig bij waardoor ik weer moet grijnzen. Ze blikt naar mijn motor en loopt vervolgens naar haar eigen motor, waarmee ze naar me toe komt na het van het standaard af gehaald te hebben. Hm, Ze zal vast boos worden als ik haar aanbied om achterop te nemen.
"één ding scheelt" zeg ik. "ik hoef geen boodschappen meer te doen. Ik heb alles voor een heerlijke lasagne in huis, en ik heb nog een bak Mango-Citroen ijs van de ijssalon in de vriezer liggen. Rode wijn ligt ook in mijn wijnkelder dus we kunnen gewoon meteen naar mijn huis rijden" zeg ik. "Rijd maar achter mij aan" Ik zet mijn help weer op en stap op de motor.
Met een brullend geluid rijd ik weg richting mijn huis, af en toe kijk ik om of Sloane nog achter mij aan rijd. Ik rijd langs de ijssalon en een straat verder komen er vrijstaande huizen in zicht. Na drie huizen gepasseerd te hebben rijd ik de oprit op en zet mijn motor op zijn plek. Daarnaast kan Sloane haar motor makkelijk staan, Ik zet mijn motor op slot en loop naar de deur met mijn helm in mijn hand. Ik open de deur en er komt gelijk een golden retriever naar buiten gerend. Ik fluit hard. Hierdoor rent de hond gelijk weer naar binnen. "Entrée " zeg ik terwijl ik met een zwierig met mijn arm naar binnen gebaar.

[het is niet een geweldig lang stukje helaas, maar na jou reactie denk ik dat ik wat meer kan doen, zeker omdat ze nu in zijn huis zijn]

[ bericht aangepast op 23 feb 2014 - 12:42 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

Hij lacht iets dat hij het wel geheim houdt, waar ik alleen op grinnik. Hierna vertel ik hem wat ik wil eten, waarop hij een grijns laat zien. Ik loop al snel terug naar mijn motor, om het sleuteltje in het contact te steken en vervolgens naar Daniël ermee loop. Hoe graag ik ook bij hem achterop wilde, ik zou mijn motor hier niet achterlaten. Dus als hij het had voorgesteld, zou ik het waarschijnlijk hebben geweigerd.
"Eén ding scheelt," begint hij. "Ik hoef geen boodschappen meer te doen. Ik heb alles voor een heerlijke lasagne in huis, en ik heb nog een bak Mango-Citroen ijs van de ijssalon in de vriezer liggen. Rode wijn ligt ook in mijn wijnkelder dus we kunnen gewoon meteen naar mijn huis rijden." Zegt hij, waar ik direct groot op grijns. Alle beetjes helpen wel, maar als ik weer alleen ben, zal het door mijn hoofd schieten. De afgelopen dingen die Bain had gedaan, en ik vraag me af wat hij nu aan het doen is. Laat staan wat er door zijn hoofd dwaalt.
Daniël zegt dat ik achter hem aan moet rijden, waarbij hij zijn helm weer opzet en op de motor stapt. Nog een laatste blik geef ik aan het gebouw, waar Bain ergens rondhangt, maar richt mijn blik dan naar Daniël - die net weg is. Haastig zet ik mijn helm op, stap op de motor en laat deze grommen alvorens ik weg rijdt. We rijden langs verschillende gebouwen, welke ik sommige in mij opneem, zoals de ijssalon. Verder let ik goed op Daniël, ook al zijn mijn gedachten heel ergens anders als we niet praten. Ik laat de schrik mij niet overnemen en probeer zo goed mogelijk achter hem aan te rijden. Na een paar minuten komen we aan bij de vrijstaande huizen, ik tel de huizen die we gepasseerd zijn voor hij zijn oprit oprijdt. Drie. Ik zet mijn motor naast die van hem, stap ervan af en zet het op slot. Ik herinner me eraan dat ik eigenlijk niet echt bij hem thuis ben geweest, hij alleen bij mij. De golden retriever die naar buiten komt gerend op het moment dat hij de deur opendeed, heb ik wel een aantal keer gezien. Dat was echter toen hij de hond uitliet en dus niet bij hem thuis. Ik grinnik er wel om, het beeld van een brede, grote vent zoals Daniël met een lieve golden retriever is bijna aandoenlijk. Zijn harde gefluit laat me naar hem opkijken, de hond rent naar binnen.
"Entrée " zegt hij, terwijl hij een zwierig armgebaar maakt naar binnen. Hierdoor lach ik zachtjes, waarbij ik bijna onopmerkzaam mijn hoofd knik. "Dank u, Heer des huizes," zeg ik, terwijl ik al binnen treedt. Dan pas merk ik dat ik, net zoals Daniël, mijn helm heb meegekomen. Deze zet ik op de tafel in de huiskamer neer, waarna ik mijn jack uitdoe en het ophang aan de kapstok in de hal. De helm leg ik op het schoenenrek neer, ik denk niet dat Daniël het erg zal vinden en anders leg ik het wel ergens anders. Als ik dit heb gedaan, loop ik terug naar de huiskamer, waar de hond om me heen begint te cirkelen. Ik glimlach even door dit en zak neer op mijn hurken om de golden retriever aandacht te geven. "Daniël," glimlach ik, nog steeds naar de hond kijkende. "Het is bijna vertederend om jou met een golden retriever te zien," zeg ik. Ik kijk naar hem op, terwijl ik de hond nog aai, die het wel leuk vindt. "Ze zeggen; zo hond, zo baasje, ben jij dan ook net zo lief?" Ik gun hem een plagende grijns en knipoog even.


[Als je dat van het huis/hond niets vindt, verander ik het.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daniël Blair Rileys ||Hangaround | | The Lost Ones | |

"Danku, heer des huizes" Sloane loopt eigenlijk direct door naar de woonkamer. Ik daarin tegen doe eerst mijn motorjack uit en hang die op waardoor mijn groene t-shirt tevoorschijn komt die strak om mijn spieren gespannen zit. Misschien toch maar eens nieuwe kleding kopen..Hierdoor is ook de sleeve op mijn arm zichtbaar geworden. Mijn helm leg ik op het daarvoor bedoelde plankje.
Sloane komt ook de hal in en hangt haar jas op en legt haar helm op het schoenen rek voor ze terug loopt. Ik leg de helm naast de mijne voor ik de woonkamer inloop. Ik vind haar bij mijn hond ".Daniël" Sloane glimlacht. "Het is bijna vertederend om jou met een golden retriever te zien," zegt ze voor me aankijkt "Ze zeggen; zo hond, zo baasje, ben jij dan ook net zo lief?" Sloane grijnst en knipoogt plagerig.
"Pepper is denk ik een uitzondering. Ze is zelfs lief tegen de beesten waar ze niet lief tegen moet zijn" ik aai over Pepper haar kop. "Maar ik ben inderdaad ook erg lief" ik grijns even breed voor ik door loop naar de keuken. Ik heb een grote keuken met alles erop en eraan. Zes pits met een wokpit. Een oven, magnetron, ingebouwd espresso apperaat en niet te vergeten het kook eiland met aangebouwde bar met daarachter een grote eettafel. Zelfs pepper heeft een eigen plekje.
Maar het is ook niet zo dat mijn woonkamer klein is.. grote hoekbank, glazen tafel, gigantisch breedbeeld over de muur en aardig wat dvd's in een kast. Moet alleen nog een passend schilderij vinden. Boven heb ik nog een grote slaapkamer, grote logeer kamer, beide met een aangrenzende badkamer en ook heb ik nog een studeer/werk kamer.
Als ik de koelkast open doe merk ik dat Pepper me op de voet is gevolgd. "Het is niet beleeft om een mooie dame zomaar in haar eente te laten" pepper piept zielig. "Je eten ligt in je bak" Pepper trippelt er gelijk heen en begint te eten. Uit de koelkast haal ik een kan ijskoude verse citroen limonade. "Laat je niet intimideren door mijn huis hoor" roep ik naar Sloane terwijl ik glazen pak en dan terug loop naar de woonkamer. "Met mijn baan verdien ik gewoon heel veel geld" ik grijns breed. Op twee onderzetters zet ik de glazen en schenk er wat van de limonade in voor ik de kan op een derde onderzetter zet.
Pepper komt al snel de woonkamer weer ingetrippelt en gaat bij de tuindeur staan. Ik open het voor haar en ze rent gelijk de grote tuin in het gras op en begint te rollen. "Hmm" zeg ik bedenkelijk "daar mist nog een zwembad" dan plof ik op de bank en neem een slok uit mijn glas. "Ik heb niemand om het geld aan uit te geven en al had ik dat zou ik nog dit alles kunnen betalen" ik grijns weer "het heeft zo zijn voor en nadelen"
ik kijk even naar Sloane, ik kan er al slecht tegen als iemand, iemand anders onrecht aandoet. Helemaal bij een mooie dame. Helemaal bij een mooie dame om wie ik geef. "Zal ik je een rondleiding geven? Je bent hier nog nooit geweest.... sterker nog, naast mijn pleegouders ben je de eerste die hier komt" ik glimlach een beetje voor ik weer opsta.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

      ‘Pepper is denk ik een uitzondering. Ze is zelfs lief tegen de beesten waar ze niet lief tegen moet zijn,’ antwoord hij, waarop hij Pepper over haar kop aait. ‘Maar ik ben inderdaad ook erg lief.’
      ‘Dat zullen we nog wel zien,’ zeg ik op een vermakelijke toon, enkel en alleen om hem te plagen natuurlijk. ‘Daar zal ik wel over beslissen.’ Ik grijns en kijk hem achterna als hij doorloopt naar de keuken – hij heeft een groen t-shirt aan wat strak om zijn lichaam zit, waardoor zijn spieren wel extra zichtbaar lijken te zijn. De sleeve die hij op zijn arm heeft is daardoor ook zichtbaar geworden, waar ik nogmaals mijn ogen over laat gaan. Het is altijd een pretje om dat te doen, niet alleen omdat het kunst is, ook omdat het prettig is zijn gespierde armen gade te slaan. Geen flauw idee of Daniël het weet eigenlijk, maar het zou me niet zoveel uitmaken – hij mag best weten dat hij leuk is. Kort krabbel ik de golden retriever even achter haar oren, alvorens ze hem achterna loopt richting de keuken. Een lachje rolt er over mijn lippen hierdoor en ik kijk even de woonkamer door. Daniël heeft een grote hoekbank, precies hetgeen waar ik zo fijn vindt om op te zitten of liggen. Verder heeft hij een glazen tafel, gigantisch breedbeeld en als ik verder kijk, zie ik in een kast aardig wat dvd’s. Hij kan zijn eigen videotheek nog beginnen.
      ‘Het is niet beleeft om een mooie dame zomaar in haar eentje te laten,’ hoor ik als ik vlakbij de keuken ben. De hond piept er zielig op en ik glimlach wat charmant door dit compliment, maar bij Daniël staan doe ik niet. Pepper loopt gelijk naar het eten in de bak als hij dit vermeldt. Ik loop door naar de dvd-kast en bekijk de titels ervan; ik ken de meeste ervan niet, wat me niet verbaast. Ik ben nu eenmaal niet iemand die veel films kijkt, niet omdat ik er niet van houdt, maar omdat ik zoveel te doen heb. Mijn slanke vingers glijden over de dvd’s, waarna ik me omdraai naar Daniël die wat roept.
      ‘Laat je niet intimideren door mijn huis hoor,’ Hij had glazen gepakt samen met een kan limonade, waarna hij al snel terug was bij mij. Te laat, dacht ik, dit huis is zo groot… Ik voel me ergens nogal ongemakkelijk, want hoewel ik hem lang genoeg ken, had ik dit absoluut niet verwacht. ‘Met mijn baan verdien ik gewoon heel veel geld.’ Hij grijnst breed en ik betrap mezelf erop dat ik het leuk vindt als hij deze grijns laat zien. Ik ga op de bank zitten en pak een glas limonade van de glazen tafel af, terwijl ik nog altijd lichtelijk verwonderd rond me heen kijk. ‘Holy shit, Daniël, jouw huis is zeker twee keer groter mijn kleine huisje…’ Ik neem een grote slok van de limonade en zucht even door de koude ervan, hierdoor is de smaak nog lekkerder. ‘Je vindt het vast niet erg als ik al mijn spullen pak en bij jou intrek, daar heb je volgens mij toch wel genoeg plek voor. Je zal vast niet eens merken dat ik er ben!’ Pepper is ondertussen de tuin ingelaten door Daniël, waarop hij iets bedenkelijk zegt dat er nog een zwembad mist. Hierdoor schiet mijn blik naar hem toe alsof hij gek is. ‘Geld teveel?’ vraag ik dan verward, mijn mond lichtelijk open. ‘Een zwembad erbij? This is it; je hebt er geen instemming meer over of ik hier kom wonen, zeker als je een zwembad erbij wilt.’
      Daniël was naast me op de bank geploft en nam een slok uit zijn glas. ‘Ik heb niemand om het geld aan uit te geven en al had ik dat zou ik nog dit alles kunnen betalen,’ Net als ik mijn mond weer dicht heb, valt deze weer open en kijk ik hem ongelovig aan. Het glas was halverwege richting mijn mond, omdat ik zojuist een slok wilde nemen. ‘Het heeft zo zijn voor en nadelen.’ Was hij niet stiekem een prins die gevlucht was, iemand die ergens een hoge functie of iets dergelijks had? ‘Jesus christ, Daniël, ik snap dit werkelijk waar niet…’ Mijn benen sla ik op een vrouwelijke manier over elkaar, maar ik draai me wat meer na hem toe. Ik neem eerst even een slok van de koude limonade alvorens ik mijn lippen van elkaar doe. ‘Je hebt geen vriendin, but I mean; you are a great cook, you are easy on the eyes,’ Fronsend tel ik het bij op mijn vingers, terwijl ik verder ga. ‘You are charming and caring… Hoe the fu –’ Compleet verward schud ik met mijn hoofd en haal zuchtend een hand door mijn zwarte, lange haren die ik over één schouder gooi. ‘Kijk naar jezelf; je bent net eye-candy, man, waarom heb je nog geen vriendin?’
      Hierna vraagt hij of hij me een rondleiding zal geven, wat ik vast nodig zal hebben in dit huis – het lijkt net een villa. ‘Je bent hier nog nooit geweest… Sterker nog, naast mijn pleegouders ben je de eerste die hier komt.’ Hij glimlacht en staat op, waardoor ik het laatste beetje opdrink en vervolgens ook op sta. ‘Dat lijkt me wel handig, ik zal vast verdwalen hier,’ gniffel ik speels.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daniël Blair Rileys. || Hangaround|| The Lost Ones||

"Holy shit, Daniël, Jou huis is zeker twee keer groter dan mijn kleine huisje" Ze neemt een grote slok van haar Limonade. "je vind het vast niet erg als ik mijn spullen pak en bij jou intrek, Daar heb je volgens mij toch wel genoeg plek voor. Je zal vast niet eens merken dat ik er ben!" Ik begin even te lachen. Op mijn opmerking dat er een zwembad in mijn tuin mist kijkt Sloane me aan also ik gek ben. "geld teveel? Een zwembad erbij? This is it; Je hebt er geen instemming meer over of ik hier kom wonen, zeker als je er een zwembad bij wilt." Weer lach ik even.
Als ik aan Sloane laat weten dat ik niemand heb om me geld mee te delen valt haar mond open. "Jesus Christ Daniël, ik snap dit werkelijk niet.." Sloane slaat haar benen over elkaar, nadat ze zich naar me toe gedraaid had. "Je hebt geen vriendin, but i mean; You are a great cook, you are easy on the eyes" Sloane fronst terwijl ze op haar vingers telt en ik haal mijn wenkbrauwen op. "You are charming and caring hoe the fu" Sloane schud zuchtend haar hoofd. 'kijk naar jezelf, je bent net eye candy man, waarom heb je nog geen vriendin?"
Weer moet ik even lachen, dit keer meer nerveus en ook zijn er blosjes op mijn wangen te zien. "Nou... ehh bedankt voor het compliment" Ik krab ongemakkelijk op mijn achterhoofd. "De vraag waarom, tsjah. Dat kunnen verschillende redenen zijn" antwoord ik. "Met het geld dat ik bezit, is het moeilijk te zien of iemand het doet om mij of het geld. Niet dat ik erg beroemd of bijzonder ben. Gewoon een simpele manager in een boekhoudings kantoor die zelf ook graag de boekhouding doet.." zeg ik. "Maar geld is toch iets gevaarlijks" zeg ik. "het kan ook zijn dat ik vanwege mijn baan niet erg veel tijd heb, en meiden vaak toch wel veel tijd van me eisen. Het kan ook zijn omdat mijn hobby's erg bij de motors en auto's liggen en vrouwen dat niet prettig vinden...Of..." Mijn ogen beginnen speels en mysterieus te twinkelen. "Of het is omdat ik stiekem hoop dat dat ene meisje ooit voor mij zal vallen" ik knipoog speels. 'Wie zal het weten? Als jij het weet laat je het me dan even weten?" Nogmaals knipoog ik speels en grijns.
Op mijn voorstel om haar rond te leiden in mijn huis staat Slaone op. "Dat lijkt me wel handig, ik zal vast verdwalen hier" Ze gniffelt speels en ik grijns, "Oke dan" Ik pak haar hand vast. "Nou, dit is de woonkamer en daar de tuin" Dan trek ik haar door de klapdeur mee naar de keuken. "Nou, dit is mijn keuken. Groot ik weet het. Maar de ruimte is prettig mee te werken, ook leuk voor feestjes overigens." Ik trek haar mee terug naar de woonkamer, daar trek ik haar mee de trap op, de eerste deur links. "Mijn studeer kamer, hier doe ik meestal de privé boekhoudingen, zoals die van mijn pleegouders en hun ijssalon" Het is simpel ingericht met een bureau met een computer erop, wat boekenkasten. ik trek haar door naar de kamer er tegen over. "Nou de logeer kamer." De kamer is niet fantastisch groot, er staat een simpele twee persoons bed met een kleed ervoor. De deur naar de badkamer staat open die wit en schoon is. "Het word niet vaak gebruikt, slechts als een van mijn vrienden teveel gedronken heeft. Dat komt bijna nooit voor" Dan trek ik haar mee naar de laatste deur in de gang. "En dit is dan the master bedroom" Ik wiebel met mijn wenkbrauwen voor ik de deur open doe en naar binnen stap. de kamer is groot, licht met een rood/rozige muur, en een bruinige. Tussen de rood/rozige muur en de bruine is de deur naar de Badkamer Alle meubelen, dus de stoel die er staat, het televisie meubel en de nachtkastjes die achter het bed doorlopen zijn zwart met wit, het twee persoons bed is zelf wit, waar het beddengoed weer zwarte accenten heb. De Tv zelf is ook zwart. Van een kleding kast is nouwelijks iets te zien, slechts twee schuifdeuren. Er liggen ook twee hoogpolige kleden. Ik stop mijn handen iets ongemakkelijk in de zakken van mijn Jeans. "En wat vind je?' Ik glimlach na de vraag. "Volgens mij zou ik best binnen huis architect kunnen worden, heb dit zelf zo ingericht" ik grinnik wat. "Het is wat groot voor mij alleen, daarom heb ik Pepper ook. Maar waarom zou je in een rot flatje wonen als je je meer kan veroorloven. Daarnaast zou ik niet hoeven te verhuizen, waar andere dat wel hoeven. Als ze bijvoorbeeld gaan samen wonen, of kinderen krijgen. Ik heb er genoeg ruimte voor, inprinciepe. Al is dat nu natuurlijk helemaal niet aan de orde" Ik grijns lichtjes, terwijl ik me toch wat teleurgesteld voel, het is hier dan soms ook enorm eenzaam. Daarom ben ik ook vaak bij the lost ones, of bij de ijssalon.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

      Hij begint te lachen over mijn opmerkingen dat ik hier bij hem intrek, waar ik kort mijn vraagtekens bij neer zet. Hoewel het misschien als een grap had geklonken, meende ik het werkelijk. Dit verandert echter niets aan het feit aan hoe ik Daniël zie, hij is er altijd voor mij, zelfs als hij zelf niet in een opperbeste stemming is. Daarom wil ik hem ook niet vaak lastig vallen, maar zoals vandaag kwam hij ook direct naar The Lost Ones, voor mij, omdat hij bezorgd was. Hij voelde zelfs aan dat er wat was met mij, terwijl niemand hem wat had verteld. Al woonde hij in een hutje op de heide, hij was nog steeds speciaal voor mij.
      Op mijn complimenten, wat er redelijk verwarrend en abrupt uitkwam, omdat ik werkelijk waar nog altijd niet snap dat hij zich niet gesetteld heeft, haalt hij zijn wenkbrauwen op. Daniël moet dan lachen, het klonk redelijk nerveus en er kwamen ook blosjes op zijn wangen, waardoor ik niets anders kon doen dan naar dit tafereel te kijken - staren bijna. Dit had ik tot nog toe niet eerder meegemaakt; Daniël die zowat ongemakkelijk raakt en hierbij bloost. Het zag er wel ongelooflijk schattig uit, ik wilde hem bijna in zijn wangen knijpen of om zijn nek vliegen.
      "Nou... eh, bedankt voor het compliment," Ongemakkelijk krabt hij op zijn achterhoofd, waarbij ik grinnik en 'Geen probleem' mompel. "De vraag waarom, tsjah. Dat kunnen verschillende redenen zijn. Met het geld dat ik bezit, is het moeilijk te zien of iemand het doet om mij of het geld. Niet dat ik erg beroemd of bijzonder ben. Gewoon een simpele manager in een boekhoudings kantoor die zelf ook graag de boekhouding doet... Maar geld is toch iets gevaarlijks." Bij zijn woorden frons ik, niet alleen dat iemand hem überhaupt zou gebruiken, maar het zou me niet verbazen met deze mensen op de wereld. Ze bestaan vast. Alleen gun ik hem wel het allerbeste, als er één of andere kutwijf hem gebruikt om wat dan ook, dan krijgt ze een voet in haar reet van mij. Dan trap ik haar ook direct de laan uit, maar ik laat dit natuurlijk niet aan Daniël weten, dus glimlach ik engelachtig. Ondanks het feit dat er een lichtelijk naar gevoel, wat op jaloezie lijkt, mijn binnenste in komt borrelen. Dat zal vast niets zijn, dus negeer ik het.
      "Ho, ho, ho!" Onderbreek ik hem, voordat hij verder kan praten. "Je mag dan wel niet beroemd zijn, maar ik wil de woorden dat je niet bijzonder bent absoluut niet uit je mond horen," zeg ik, op een grappige manier streng tegen hem, al wil ik wel dat hij ziet dat ik het meen. "Voor mij ben je bijzonder," glimlach ik oprecht, waarna ik haastig vervolg; "En je vrienden en familie natuurlijk." Daarna luister ik weer naar zijn stem die door de ruimte klinkt.
      "Het kan ook zijn dat ik vanwege mijn baan niet erg veel tijd heb, en meiden vaak toch wel veel tijd van me eisen. Het kan ook zijn omdat mijn hobby's erg bij de motors en auto's liggen en vrouwen dat niet prettig vinden... Of..." Zijn ogen beginnen speels en mysterieus te twinkelen, waardoor ik nieuwsgierig mijn hoofd kantel. Ja? Denk ik - ik houd van motors en auto's! "Of het is omdat ik stiekem hoop dat dat ene meisje ooit voor mij zal vallen." Dat ene meisje? Ik snap niet waarom ik me nu zo down begin te voelen, waarschijnlijk is het omdat hij me niets over dit meisje heeft verteld - dat zal het vast zijn, houd ik mezelf voor. Ondanks dat, weet ik dat de jaloezie richting dat "ene meisje" begint te groeien, dus wend ik mijn blik even af, zodat hij niet mijn redelijk teleurgestelde blik ziet. Hierdoor mis ik ook zijn speelse knipoog. "Wie zal het weten? Als jij het weet, laat je het me dan even weten?" Langzaam blik ik naar hem terug, mijn glimlach is echter nergens meer te bekennen, al probeer ik er wel eentje op mijn gezicht te plakken. Waarom zou ik het weten? Ik weet niet eens wie ze is, hm - als Daniël zo over haar praat, zal ze wel wat zijn waarschijnlijk. De trut, dacht ik erachter aan, zijn hints niet opmerkende doordat ik er dus niet bij ben met mijn gedachten. Ik was nooit zo goed in dat hele liefdesgedoe. Zijn speelse knipoog en grijns laten me ergens alleen maar slechter voelen, maar ik probeer voor hem toch breed te glimlachen. Als vrouw wil ik graag weten dat ik belangrijk ben - zeker voor Daniël, maar hoe het er nu voor uitzag, zou ik waarschijnlijk aan de kant worden geschoven. Niet dat ik het aan hem zou zeggen.
      "Ehh, je hebt dus wel een meisje? Waarom weet ik daar nog niets van?" probeer ik begaand met het onderwerp mee te praten, maar ik lach wat zenuwachtig. "Hoe heet ze? Dan zal ik wel eens met haar gaan praten, allemaal voor jou." Spreek ik verder, op een betuttelende manier, terwijl ik zachtjes in zijn wang knijp en er daarna overheen streel. Daarna sta ik al op voor een rondleiding in zijn huis, hij pakt mijn hand vast en ik voel de aangename warmte weer. Ik kijk naar beneden, naar onze handen die elkaar vasthouden en slik een brok in mijn keel door. Ergens voelt het nu fout, nu hij één of andere crush heeft.
      "Nou, dit is de woonkamer en daar de tuin," Ik knik en zie Pepper nog rondspelen in de grote tuin, waardoor ik zachtjes lach - die heeft de tijd van haar leven. Hij trekt me al snel mee door de klapdeur naar de keuken, hier valt mijn mond lichtjes open. "Nou, dit is mijn keuken. Groot, ik weet het. Maar de ruimte is prettig mee te werken, ook leuk voor feestjes overigens." Zachtjes knik er maar een paar keer instemmend op, aangezien ik er niet echt op kan reageren - de keuken was fijn om in te zijn. De liefde van een vrouw gaat door de maag, laten we het maar zo zeggen. Hij neemt me mee terug naar de woonkamer, de trap op en de eerste deur links. Mijn studeerkamer, hier doe ik meestal de privé boekhoudingen, zoals die van mijn pleegouders en hun ijssalon." Ik laat mijn blik over het bureau met computer glijden en daarna de boekenkasten. Ik zag Daniël hier al helemaal werken, waardoor er onbewust een lachje over mijn lippen rolde. Had hij eigenlijk een bril? Damn, zelfs dat zou hem volgens mij goed staan. Het volgende moment staan we in de kamer er tegen over, de logeerkamer zegt Daniël. Ook hier laat ik mijn blik over alles glijden en ik loop wat meer naar binnen om een snelle blik in de witte badkamer te werpen, hierbij trek ik wel Daniël wat mee. "Het word niet vaak gebruikt, slechts als een van mijn vrienden teveel gedronken heeft. Dat komt bijna nooit voor." Omdat ik niet bepaald weet wat ik moet zeggen op dit alles, zowat de eerste keer dat ik zwijgzaam ben bij hem, voel ik me nogal stom. Mijn gedachten zijn ook nog bij zijn "blijkbare liefde".
      Uiteindelijk staan we voor de laatste deur in de gang, wat zijn slaapkamer zal zijn. "En dit is dan de master bedroom," Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen voor hij de deur opent en ik blik nieuwsgierig al de hoek om. Hij stapt naar binnen en verwonderd volg ik hem, alsof ik nog nooit een slaapkamer had gezien of zo. Alles in zijn huis heeft mooie, lichte kleuren en zo ook hier, met een rood/rozige muur en een bruine. We hadden elkaars handen losgelaten en hij stopt deze iets ongemakkelijk in zijn broekzakken. Ondertussen had ik mijn hakken al uitgetrapt en me naar de badkamer begeven, die ook al zo mooi, schoon en wit is. Het schijnt wel alsof ik beter mijn mond open kan laten, aangezien alles in dit huis geweldig is - eveneens Daniël. Mijn wijsvinger glijdt over de figuren van de lamp in de badkamer en ik dwaal mijn blik rond me heen.
      "En wat vindt je?" Ik huppel verstomd terug de slaapkamer in, waar ik naar Daniël kijk. Het zachte tapijt voel ik onder mijn blote voeten. "Wat ik vind?" vraag ik ongelovig, alsof het een vreemde vraag was.
      "Volgens mij zou ik best binnen huis architect kunnen worden, heb dit zelf zo ingericht. Het is wat groot voor mij alleen, daarom heb ik Pepper ook. Maar waarom zou je in een rot flatje wonen als je je meer kan veroorloven. Daarnaast zou ik niet hoeven te verhuizen, waar andere dat wel hoeven. Als ze bijvoorbeeld gaan samen wonen, of kinderen krijgen. Ik heb er genoeg ruimte voor, in principe. Al is dat nu natuurlijk helemaal niet aan de orde." Hij grijnst wel, maar het ziet eruit alsof hij ergens mee zit. Daarom loop ik helemaal naar hem toe en kijk wat omhoog, aangezien hij nu nog langer is. Mijn hand gaat over zijn wang heen, terwijl ik hem lichtelijk bezorgd aankijk.
      "Wat is er, babe? Je huis is geweldig, je hebt alles zo mooi ingericht - ik snap niet waarom je zo kijkt," vraag ik hem, terwijl ik mijn andere hand nu ook op zijn wang leg. "Is het de buurt? Zijn ze lastig? Smile Daniël, I like you that way." Glimlach ik zachtjes, waarbij ik met mijn vingers zijn mond in een zachte glimlach trek en hem in zijn ogen aankijk. Daarna draai ik me om en laat me op zijn bed vallen, waar ik net doe alsof ik een sneeuwengel maak, dus met mijn armen beweeg. "Als het wat groot voor jou alleen is, kan je me natuurlijk alsnog toestemming geven," geef ik hem uitdagend als hint, waarna ik vervolg, "Ik weet in elk geval waar ik vanavond ga slapen."

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daniël Blair Rileys ||Hangaround||The Lost Ones||

Als we de slaapkamer binnen wandelen had Sloane, net zoals in alle andere kamers, verwonderd toe gekeken. Ze was door gelopen naar de badkamer, en bij de vraag wat ze er van vond huppelt ze op blote voeten terug. Haar hakken had ze bij de deur uit getrapt. 'Wat ik vind?" vraagt ze ongelovig en ik knik. Ze loopt naar me toe, en ik betrap een bezorgde blik in haar ogen. Ze laat haar hand over mijn wang glijden. "Wat is er Babe? Je huis is geweldig, je hebt alles zo mooi ingericht...Ik snap niet waarom je zo kijkt.." Ze legt haar andere hand nu ook op mijn wang. "Is het de buurt? Zijn ze lastig? Smile Daniël.. I like you that way" Met haar vingers duwt ze mijn mondhoeken tot een glimlach, die automatisch blijft staan. Sloane draait zich om en laat zich dan op mijn bed vallen en zwaait met haar armen alsof ze een sneeuw engel aan het maken is. Ik grinnik lichtjes. "Als het wat groot voor jou alleen is, kun je me natuurlijk alsnog toestemming geven... Ik weet in elk geval waar ik vanavond ga slapen"
Ik grinnik zachtjes. "Nee, de buurt is fantastisch" Beantwoord ik haar eerdere vraag. "En Sloane" Ik zucht zacht. "ik zou je met alle liefde bij me laten intrekken, alleen weet ik niet zeker of dat is wat jij écht wilt" Ik ontdek een vlekje in mijn shirt en krab eraan. "Ik hoop daarmee je eerdere vraag die je in de woonkamer stelde beantwoord te hebben" Als ik het er zo niet uit krijg trek ik mijn shirt uit, Hierdoor is te zien dat de sleeve van mijn arm doorloopt naar mijn borstkas en dat ik ook nog wat tatoeages op mijn buik en zij heb. Als ik het vlekje er dan nog niet van af krijg gooi ik het in de wasmand en loop naar me kast en schuif de deur open. "Of laat je het me serieus voor je uit spellen?" vraag ik terwijl ik een wit t-shirt met een opdruk uit de kast pak en tegelijkertijd een wenkbrauw ophaal. "Dat zou niet alleen enorm genant worden, maar het zou ook nog eens enorm slecht voor mijn ego zijn" ik trek het shirt aan. "En ik maar denken dat ik goed was in hints" mompel ik, meer tegen mezelf dan tegen Sloane.
"Had je dan werkelijk niets door? Toen ik tegen je zei dat ik er niet voor iedereen ben, en dat ik niet voor veel mensen zoveel doe, als ik voor jou doe?" Ik krab weer eens op mijn hoofd. "Je bent de enige voor wie ik zo veel doe, en zo veel over heb. Tenminste, Sinds ik geen contact meer heb met Damon - mijn broertje- ben je de enige" Pepper begint buiten te blaffen. "Ik zal haar even naar binnen halen" mompel ik. Ik loop mijn slaapkamer uit, de trap af naar beneden. Daar open ik de tuindeur waardoor Pepper naar binnen komt gerend. Als ze enthousiast bij me staat aai ik haar. "Ze had al die tijd niets door Pep" zeg ik teleurgesteld. "En nu heb ik haar hetgeen moeten vertellen, of nouja, nog meer hinten, wat ik eigenlijk voor me wilde houden" Ik zet een voet op de trap, klaar om weer naar boven te gaan. "Als ze nu nog steeds hier wilt komen wonen, aangezien ik het idee heb dat ze net dus geen grapje maakte, nou, bereid je maar voor op een nieuw huisgenootje maatje. Maar wel naar haar luisteren he" Ik loop de trap op. Halverwege fluit ik en daardoor rent Pepper de trap op, langs me heen.
Pepper blijft braaf naast me lopen, en in de slaapkamer gaat ze rustig op een van de kleden liggen. Even weet ik niet wat ik moet zeggen, Het is natuurlijk hartstikke leuk om haar zo op mijn bed te zien, wie wilt nou niet een mooie dame op zijn bed? Wie wilt nou niet een mooie dame waar hij van houd op zijn bed? Maar ik weet niet zo goed hoe ze dit nieuws zal ontvangen. Zou ze het leuk vinden of zou alles ineens heel awkward worden tussen ons? "Als je wilt kan ik je de wijnkelder nog laten zien" begin ik. "Dan kun je een lekkere wijn kiezen voor vanavond, en eentje voor bij het eten" zeg ik, ik schenk haar weer een glimlach, een warme glimlach. "We zouden zelfs een film kunnen kijken vanavond, of juist in de tuin zitten. Wat je wilt, T is jouw avond"

[ bericht aangepast op 24 feb 2014 - 19:17 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

      Ik hoor hem zachtjes grinniken, nadat ik op het bed geploft was. Hij beantwoordde mijn vraag door te zeggen dat de buurt fantastisch was, waardoor ik even opgelucht zuchtte. "En Sloane," Hij zucht zacht en ik ga wat rechtop zitten, op een manier dat ik mijn ellebogen achter me neerzet om hierop te leunen. "Hm?" hum ik vragend, mijn wenkbrauwen iets opgehaald.
      "Ik zou je met alle liefde bij me laten intrekken, alleen weet ik niet zeker of dat is wat jij écht wilt," vervolgde hij, welke woorden ik goed door mijn hoofd laat gaan. Hoezo dacht hij dat ik dit niet zou willen? Het zou ongelooflijk gezellig zijn om dat überhaupt te overwegen, sowieso vermaak ik me altijd wel als ik bij hem ben - en volgens mij vond hij het met mij ook wel leuk. Hopelijk. Onbewust was mijn blik weg gedwaald, maar toen ik weer naar hem keek, zag ik hem aan een vlekje op zijn shirt krabben.
      "Ik hoop daarmee je eerdere vraag die je in de woonkamer stelde beantwoord te hebben," Hoewel hij dit zegt, lijkt zijn aandacht meer bij zijn shirt en de vlek te zijn, aangezien hij hier nog naar kijkt en het shirt dan ook uit trekt. Ik kan er niets aan doen, maar mijn ogen glijden weer over zijn gespierde borstkas heen, want hoewel ik het al wel een paar keer gezien heb, verveelt dit geweldige uitzicht nooit. Daarbij zijn de tatoeages die hij op zijn bovenlichaam heeft staan ook een extra. "Of laat je het me serieus voor je uit spellen?" Uit een trance gekomen, knipper ik een aantal keer met mijn kristalblauwe poelen, aangezien ik het eerste wat hij zei vergeten was. Wat had ik in de woonkamer ook alweer gesteld? Ah ja - of hij een vriendin had, en hoe ze dan heette! "Dat zou niet alleen enorm genant worden, maar het zou ook nog eens enorm slecht voor mijn ego zijn," Hij trekt het witte shirt aan en ik kantel hierbij mijn hoofd deels verwilderd, aangezien ik enkele herinneringen nog terug moet halen. Het voor me uitspellen wie hij leuk vond... Het belletje begon pas te rinkelen toen ik hem hoorde mompelen over dat hij dacht dat hij goed was in hints. Wacht - H-hij... Hij vindt mij - vindt hij mij leuk? Ben ik zijn... "speciale meisje"? Mijn mond valt zowat open hierdoor, zodoende dat mijn lippen enkele millimeters van elkaar verwijderd zijn.
      "Het zou wel fijn zijn..." prevelde ik zachtjes over het spellen. Het klonk te serieus voor een grapje, al bedoelde ik het wel zo. Foute timing Sloane - ongelooflijk foute timing. "Had je dan werkelijk niets door? Toen ik tegen je zei dat ik er niet voor iedereen ben, en dat ik niet voor veel mensen zoveel doe, als ik voor jou doe? Je bent de enige voor wie ik zo veel doe, en zo veel over heb. Tenminste, sinds ik geen contact meer heb met Damon - mijn broertje - ben je de enige." Mijn ogen hebben ondertussen heel zijn kamer doorzocht, omdat ik niet weet hoe ik me precies moet voelen en ik denk dat alles in de war schopt als ik zijn gestalte zie. Uiteindelijk doe ik het wel, net op het moment dat ik wat wil zeggen hierop, begint Pepper buiten te blaffen. Mijn blik bestuderen zijn gezicht als hij mompelt dat hij haar even binnen zal laten, als hij de slaapkamer uitloopt kijk ik naar zijn rug en armen. Wezenloos laat ik me terug achterover op het bed vallen, mijn hele lichaam was versteend al voelde ik het zachte matras nog duidelijk onder me. Daniël... die interesse in mij heeft? Ik probeer het tot me door te laten dringen op deze manier. Hoe heeft dat kunnen gebeuren met mijn saaie persoonlijkheid? Heeft hij niet opgelet toen ik vermeldde dat iedereen mij verliet? Hij... Ik weet niet precies hoe ik hierop moet antwoorden, maar anderzijds ben ik ongelooflijk blij. Het jaloerse gevoel van eerder ebde ook weg, dat had toch wat te betekenen. Kon het niet zo zijn dat ik hem op die manier "speciaal" zag?
      Als hij terugkomt, rent Pepper als eerste naar binnen om vervolgens rustig op één van de kleden te liggen. Ik kijk niet naar Daniël, maar staar bijna apathisch naar het witte plafond, volg de lijnen en probeer alles nog eens na te gaan. Zijn stem doorbrak de stilte. "Als je wilt kan ik je de wijnkelder nog laten zien. Dan kun je een lekkere wijn kiezen voor vanavond, en eentje voor bij het eten." Een warme glimlach komt er op zijn lippen terecht, dat zie ik als ik even kort een blik op hem werp, maar dan sluit ik mijn ogen om na te kunnen denken. Tegelijkertijd verward hij me namelijk enorm. "We zouden zelfs een film kunnen kijken vanavond, of juist in de tuin zitten. Wat je wilt, het is jouw avond." Voor minuten antwoord ik niet, blijf ik gewoon rustig op het bed liggen met mijn ogen dicht en probeer mijn gevoelens te ontdekken, hoewel die steeds duidelijker worden. Mijn hart had immers wat sneller geklopt toen hij het nieuws vertelde, en daarbij zijn er nog lichte blosjes op mijn blanke wangen te ontdekken. Uiteindelijk open ik ze dan toch, om geleidelijk aan recht te zitten en op te staan. Hierbij werp ik mijn blik op hem, met geen emotie op mijn gezicht, waarna ik langzaam naar hem toe loop. Mijn ogen wijken tijdens dit niet van hem af, waarop ik al snel voor hem sta. Kort kijk ik hem aan, bestudeer zijn gezicht, maar laat mijn handen omhoog gaan - mijn lippen krulden zich om tot een zacht glimlachje. Mijn handen strelen over zijn borstkas heen, om vervolgens mijn vingers ineen te strengelen achter zijn nek. Dan ga ik op mijn tenen staan en net voordat onze lippen elkaar raken, zucht ik zachtjes. Terwijl ik mijn mond zacht op die van hem druk, sluit ik mijn ogen nogmaals, dit keer helemaal tevreden met de situatie zoals die nu is. De eerste kus duurt niet lang, want ik wil zijn reactie peilen door mijn ogen in die van hem te boren, maar daarna druk ik mijn lippen wat langer op die van hem, voordat hij ook maar wat kon zeggen.
      "Hopelijk beantwoord dit je 'hint' daarnet in de woonkamer..." fluisterde ik zachtjes, maar voor hem hard genoeg om te horen. Ik grinnikte speels. "En jouw slaapkamer," Mijn ogen waren kort afgewend, maar met een kleine uitdagende twinkeling richt ik ze weer op hem. "Dat shirt mocht je trouwens wel uitlaten, het was net zo'n prettig gezicht," durfde ik brutaal mijn mond uit te laten rollen, terwijl ik mijn handen vanachter zijn nek haalde en deze weer over zijn borstkas liet glijden. "Het maakt me trouwens niet veel uit wat we vanavond doen, als ik maar gewoon eten krijg en bij jou ben." Mijn lippen krulden zich dubbelzinnig om. "O - en dat ik alsnog in je bed mag slapen."

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daniël Blair Rileys||Hangaround||The Lost Ones||

Het duurt minuten, het lijken wel uren, voordat Sloane reageert, door overeind te gaan zitten. Net op tijd want ik begon nerveus te worden. Ze kijkt me aan, met geen enkele emotie op haar gezicht, iets wat me nog nerveuzer maakt. Ze loopt langzaam naar me toe. Als Sloane voor me staat, kijkt ze me aan. Maar dan plotseling legt ze haar handen op mijn borstkas en voel ik ze omhoog gaan tot ze achter mijn nek verstrengelen. Ze gaat op haar tenen staan en ik voel haar zacht zuchten voor haar lippen eindelijk, zacht op die van mij drukken. Automatisch sla ik mijn armen om haar middel. Helaas is de kus maar van korte duur en kijkt ze me aan, voor ik wat kan zeggen drukt ze haar lippen nogmaals op de mijne. Dit keer langer. Dit vind ik totaal niet erg. Ik trek haar juist dichter tegen me aan, en kus vol overgave terug.
"Hopelijk beantwoord dit je 'hint' daarnet in de woonkamer" fluistert Sloane, ik grijns, waarop zij weer grinnikt. "En jou slaapkamer" Het moment dat Sloane me weer aankijkt zie ik een uitdagende twinkeling in haar ogen. "Dat shirt mocht je trouwens wel uit laten, het was net zo'n prettig gezicht" zegt Sloane terwijl ze haar handen achter me vandaan haalt en weer over mijn borstkas laat glijden. "het maakt me trouwens niet veel uit wat we vanavond doen, als ik maar gewoon eten krijg, en bij jou ben" Een glimlach glijd over haar lippen. "O- en dat ik alsnog in je bed mag slapen"
Ik kan een grijns niet onderdrukken. "Ik kan me shirt niet uitlaten, dan word Pepper Jaloers" zeg ik zacht. Pepper maakt een verontwaardigd geluid als ze haar kop optilt. "Het was een grapje Pepper, je hoort me te helpen hier!" Pepper snuift en rolt op haar rug. "Charmant.." zeg ik op droge toon. "Als het je niks uitmaakt heb ik wel een idee" Ik kan een grijns niet onderdrukken. Vooral niet als ik mijn lippen naar haar oor breng. "Je bent altijd welkom in mijn bed, zolang ik er maar naast mag liggen"
Na dat gezegd te hebben til ik Sloane op, "Kom Pepper" Zodra ik de kamer uit loop, trippelt Pepper mee, voor me uit de trap af. Ik loop de klapdeur door en zet Sloane op een van de barkrukken. "wacht hier" Zeg ik. Ik ga een deur door en nogmaals een trap af. Ik kom in de kelder. Met rechts de wijnkelder en rechts de wasmachine. Ik ga de deur door naar de wijnkelder en pak drie verschillende wijnen. Dan ga ik terug naar de keuken. De ene wijn zet ik in de koelkast, de andere schenk ik in een glazen Karaf Waarna ik het weg zet op de bar om te 'luchten'. De laatste schenk ik in twee kristallen Glazen "Een mousserend, fruitige wijn uit zuid Frankrijk. Heerlijk als Aperitief" zeg ik terwijl ik een van de glazen aan Sloane geef en naast haar ga staan. "Proost, op de eerste keer dat er iemand in mijn huis komt zonder familie te zijn" Ik grijns speels en knipoog als teken dat het een grapje was. "En het feit dat je geweldig kan zoenen" Ik neem een slokje uit het glas dat ik zelf nog in mijn hand had. Hmm de verkoper loog niet, het is een heerlijke frisse wijn, zelfs nog een lichte zoetigheid er door heen. Dan trek ik de barkruk waar Sloane op zit dichter naar me toe, zodat ik haar nog een kus kan geven.
"Wil je nu al beginnen met koken? Of nog even in de tuin zitten en later beginnen?" vraag ik Sloane. Bij het woord tuin rent Pepper al meteen de klapdeur door richting de tuindeuren door. "Suggesties met andere mogelijkheden zijn welkom" ik kan een speelse grijns niet onderdrukken, en strijk een lok zwarte haren achter Sloane haar oor, Onwillekeurig valt mijn oog op de striemen op haar hals, maar voor ze het door kan hebben kijk ik haar alweer aan.
Ondertussen zweer ik mezelf dat de volgende die een vinger op Sloane probeert te leggen het zal bezuren, Inclusief Bain. Wat ik ook moet doen, kan me niks schelen maar als hij het nog een keer probeert is hij de klos.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President Lost Ones
Ik kuste mijn vrouw goedendag en stapte weer op mijn motor om terug naar het clubhuis te gaan. Ik trapte hem flink op z'n staart terwijl ik Daron tussen mijn benen geklemd hield. Een klein kwartiertje kwam ik terug bij het bendehuis. Ik stapte van mijn motor af en stak een sigaret op. Terwijl ik de rook langzaam uitblies bedacht ik me dat ik Daniël het beste even kon bellen om hem te vragen wat hij het liefste wilde. Voor het zelfde geld was hij van gedachten veranderd en wilde hij helemaal niet meer dat zijn broer en zijn neefje gespaard bleven. In ieder geval zou ik zijn neefje erbuiten willen houden en zo min mogelijk levens willen verspillen. Maar het ging nooit zoals je van te voren had bedacht. Daar hadden we intussen wel ervaring mee. Ik voelde de stress langzaam uit mij glijden naarmate de sigaret meer en meer opraakte, op het laatste was ik de rust zelve en gooide ik hem op de grond en drukte hem uit met mijn voet. Ik wist dat dat eigenlijk niet mocht, maar iedereen deed het en ik was hier eigenlijk de baas, dus ik mocht het al helemaal. Ik liep terug naar binnen nadat ik mijn motor in de garage had afgesloten. Ik besloot op mijn kamertje te gaan zitten, van daar kon ik tenminste rustig met Daniël bellen, zonder dat we gestoord zouden worden. Ik pakte mijn IPhone en belde het nummer van Daniël. Ik hoopte dat hij zou opnemen, want ik zou zijn mening zeer op prijs stellen. Ik wist dat hij een wijze jongen was met een goede mening. Ik zou in deze situatie zijn hulp goed kunnen gebruiken. Hij was een van de members wat ik graag zag.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

Een grijns komt er op zijn lippen terecht. "Ik kan me shirt niet uitlaten, dan word Pepper jaloers," zegt hij zacht. Ik lach zachtjes als de hond haar kop optilt en een verontwaardigd geluid maakt. "Het was een grapje Pepper, je hoort me te helpen hier!" Pepper snuift en rolt op haar rug. "Charmant.." hoor ik hem zeggen, waar ik op knik. Ik pers mijn lippen op elkaar zodat er geen grijns te zien is en wend mijn gezicht af. "Als het je niks uitmaakt heb ik wel een idee," Ik kijk op in zijn ogen als hij dit zegt en een grijns ligt weer op zijn lippen, wat eveneens bij mij in een grijns resulteert. I bet he does, denk ik dubbelzinnig, terwijl de grijns mijn lippen niet verlaat. Zeker als hij zijn mond naar mijn oor brengt. Ik voel zijn warme adem tegen mijn nek en oor aanslaan, waardoor ik kort aangenaam ril. "Je bent altijd welkom in mijn bed, zolang ik er maar naast mag liggen." Direct reageer ik hierop met een twinkeling in mijn lichte ogen. "Alleen maar naast me liggen?"
Daniël tilt me hierna op en automatisch gooi ik mijn armen om zijn nek heen. Ik hoor hem nog zeggen dat Pepper moet komen als ik mijn hoofd tegen zijn borstkas aanleg. Ik zie de hond voor ons uitlopen en nadat Daniël met me de klapdeur door is gelopen, zet hij me op één van de barkrukken. Hoewel hij zegt dat ik moet wachten, ben ik uiterst nieuwsgierig en zodoende heb ik ook de neiging hem achterna te lopen. Toch wacht ik op hem, maar ik zou Sloane niet zijn mocht ik niet nogmaals rondkijken in zijn huis, dus laat ik mijn blik over zijn spullen gaan. Het duurt niet lang of ik hoor de trap weer dus snel ik me terug naar de barkruk, waar ik als een goed meisje op ga zitten met mijn benen over elkaar. Ik kijk toe naar zijn handelingen als hij drie wijnen wegzet en in twee kristallen glazen voor ons wat schenkt.
"Een mousserend, fruitige wijn uit zuid Frankrijk. Heerlijk als aperitief." Ik kijk hem met engelenoogjes aan als hij één van de glazen aan mij geeft, die ik aan pak, en hij naast me gaat staan. Nog wijnkennis ook, het verbaasd me nog steeds. "Proost, op de eerste keer dat er iemand in mijn huis komt zonder familie te zijn." Hij grijnst speels en ik hef mijn glas in de lucht, terwijl hij naar me knipoogt.
"Proost," begin ik vermakelijk, "Het zou niet goed zijn mocht ik familie van je zijn," knipoog ik plagend, doelend opdat we elkaar aantrekkelijk vinden en net gekust hebben. Ik tuit mijn lippen en geef hem een plagende luchtkus. "En het feit dat je geweldig kan zoenen." Vermeldt hij daarna en ik grinnik zachtjes - hij kon er zelf ook wat van. We nemen allebei een slokje uit het glas en ik knik goedkeurend. Als hij echter opeens de barkruk naar zich toetrekt om me een kus te geven, kijk ik weer naar hem. Ik pruil iets, omdat ik een langere had verwacht.
"Wil je nu al beginnen met koken? Of nog even in de tuin zitten en later beginnen?" Bij het woord tuin rent Pepper al meteen de klapdeur door richting de tuindeuren door. "Suggesties met andere mogelijkheden zijn welkom." Een speelse grijns komt er op zijn lippen, terwijl hij zwarte haarlokken achter mijn oor strijkt, waardoor eveneens ik weer moet grijnzen.
"Je kunt me wel opvrolijken," begin ik nog redelijk normaal, waarbij ik het glas wegzet en op sta. Mijn lichte poelen boor ik in die van hem, terwijl ik dichterbij hem kon en mijn armen weer om zijn nek gooi. "En ik weet precies hoe je dat kan doen..." fluister ik nu meer speels tegen zijn lippen aan. Dan druk ik mijn lippen zacht tegen die van hem aan, al blijft het niet zo. Ik proef de wijn die we net gedronken hebben op zijn lippen. Toch besluit ik na een kleine minuut mijn lippen van die van hem te halen. "Maar dat kunnen we beter boven voortzetten.." fluister ik verleidelijk, en ik streel mijn handen over zijn borstkas naar beneden om zijn handen vast te pakken, maar frons als ik opeens een beltoon hoor afgaan.
Daarom kijk ik automatisch rondom me, maar dan besef ik me dat het niet die van mij is en kijk even naar Daniël, waarna ik al snel zijn mobiel uit zijn broekzak vis. Wie belt er in hemelsnaam op precies dit moment? Ik zucht diep als ik zie wie het is. "Jonathan belt je, misschien wil hij het nu al met je bespreken," deel ik mede met een vragende toon, want timing heeft hij wel zeg. Ik geef de telefoon aan Daniël en ga recht staan, waarbij ik mijn hand even door mijn koolzwarte haren haal. "Als jij met hem praat, dan ga ik ondertussen een tasje met spullen thuis halen. Ik ben zo terug." Glimlach ik toch maar, terwijl ik al snel naar boven ren om mijn hakken te pakken en deze aan te trekken. Dan begeef ik me weer naar beneden.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daniël Blair Rileys||Hangaround||The lost ones||

"je kan me wel opvrolijken" Sloane zet haar glas neer en staat op. Ze kijkt me recht aan terwijl ze dichterbij komt en haar armen om mijn nek slaat. Automatisch leg ik mijn handen op haar heupen, meer richting haar billen dit keer. "En ik weet precies hoe je dat kan doen" fluistert ze speels tegen mijn lippen en ik voel een glimlach over mijn lippen vormen. Ze drukt haar lippen op de mijne maar haalt ze er al weer veels te snel van af. "maar dat kunnen we beter boven voortzetten" fluistert ze verleiderlijk "Laten we dat vooral gaan doen dan" fluister ik. Haar handen glijden al over mijn borstkas naar beneden en pakt mijn handen vast als er ineens een beltoon over gaat. Ze kijkt rond maar het blijkt mijne te zijn. Sloane vist mijn telefoon uit mijn broek. "Jonathan belt je, Misschien wil hij het nu al met je bespreken" Ze geeft mijn telefoon. "Als jij met hem praat, dan ga ik ondertussen een tasje met spullen thuis halen, Ik ben zo terug"
ik trek een pruillip, ten teken dat ik dat helemaal wil. Ik besef tegelijkertijd dat ik haar niet kan tegen houden en zucht dan. "Oké" antwoord ik dan. "Doe voorzichtig, blijf niet te lang weg oke?" ik trek haar nogmaals naar me toe voor een kus. "Vergeet niet, ik kom overal achter" ik kijk haar even door dringend aan, wat laat zien dat ze vooral geen stiekeme dingen moet gaan proberen, ik weet inmiddels hoe ze is. Dan neem ik de telefoon op. "Jonathan" antwoord ik. "Dit moet maar beter belangrijk zijn want je belt heel erg ongelegen en daar ben ik helemaal niet blij om" zeg ik geïrriteerd. "En mocht je over mijn broertje willen praten, zoals Sloane zei is mijn antwoord simpel" vervolg ik. Ik draai me om en ga tegen het aanrecht staan.
"Mijn broertje is 27 en zijn zoontje is 3. De broer van mijn pleegvader is de burgemeester, hij heeft ons zien opgroeien" zeg ik. "Jonathan, ik houd niet van dreigen, en ik houd jullie graag te vriend. Je hebt een aantal leden in je bende die erg veel voor mij betekenen. Maar laat ik dit zeggen, en knoop het heel goed in je oren; Als ik ook maar merk dat er maar een haar gekrenkt is bij wie van die twee dan ook, met een telefoontje en ik heb er voor gezorgd dat al jullie vergunningen zijn ingetrokken en jullie zonder pardon de stad uit gezet worden. Je weet dat ik het doe Jonathan en je weet dat ik dat kan doen." zeg ik streng. Ik zwijg even kort. "Ik wil het niet doen, dus dwing me niet zo ver te gaan en houd Bain in bedwang!"
Ik zucht even diep. "Dat gezegd te hebben" Ga ik luchtig door. "ik heb gehoord wat er gebeurd is, op de club bedoel ik. Vandaar de waarschuwing over Bain" ga ik verder op mijn vertrouwde vriendelijke toon. "Hoe is het trouwens met je vrouw Jonathan? Ik hoorde dat ze haar pols bezeerd had, gaat het al beter?" Het klinkt al een stuk vriendelijker dan mijn gedreig van net. Ik houd ook helemaal niet van dreigen maar ze laten me niet bepaald een keus.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Jonathan Abraham Yates || Jack The Ripper || President Lost Ones
"Wow wow. Doe eens even rustig jongeman. Je hebt het wel tegen de president. Ik ben niet van plan om iemand in deze bende ook haar één haar, één cel te krenken, dus maak je daar geen zorgen over. En tja, Bain, ik heb hem een flinke waarschuwing gegeven. Ik hoop dat dat helpt. En Daniël, als je hulp nodig hebt, of je hart wilt luchten, je weet me te vinden, hè?" Ik wist niet of ik hard of zacht tegen Daniël moest zijn, hij had mij tenslotte wel bedreigd en daar hield ik niet van, maar ik kon ook best begrijpen dat hij het zwaar had. Ik was een beetje van slag dat hij zo snel van het ene naar het andere schakelde, maar ik ging er doodgewoon in mee. "Met mijn vrouw gaat het steeds beter. Ze had inderdaad haar pols bezeerd toen ze is uitgeschoten met een groentemesje. We moesten naar de EHBO en het moest gehecht worden, maar het gaat goed met haar. Maar ze maakt zich nu veel te veel zorgen over deze situatie. Hoe ik haar ook vertel dat ze zich daar geen zorgen over hoeft te maken, dat het niet haar zaken zijn, ze blijft zich maar zorgen maken." Ik zuchtte opgelucht, die dreigende toon van Daniël beviel me maar niets, hij was niet zo.
"Hoe is het met je pleegmoeder en vader? Draait de zaak nog goed? Hebben ze nog steeds zo'n verrukkelijk ijs? Ik ben er al veel te lange tijd niet meer geweest. Ze hebben nergens anders zo'n lekker ijs." Ik ging anders vaak naar hun ijssalon en ik kon me niet herinneren waarom ik niet de laatste niet meer was geweest. Ik zou het vast en zeker wel te druk hebben gehad.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||