School Reunion || One Direction || Speeltopic - Speeltopics

Het begin:
Iedereen heeft voor vertrek van school iets korts op moeten schrijven. Iets van een toekomstbeeld of kenmerk van zichzelf, zoals bekende uitspraken of gewoontes. Deze hebben ze bij het afscheid allemaal in moeten leveren en worden nu bij binnenkomst willekeurig uitgedeeld. Om te zien of iedereen zijn klas nog kent moeten ze opzoek naar de persoon van wie het briefje afkomstig is.
Op dit moment is net iedereen binnen in het restaurant waar de reunie wordt gehouden en heeft zijn of haar briefje ontvangen. Op dit moment begint de speurtocht naar wie bij welk briefje hoort en welk gezicht bij welke naam.

[ bericht aangepast op 21 feb 2014 - 10:42 ]

Bowties were never Cooler

Misha Noa Hammond
Toen ik tegen de jongen opbotste vielen al zijn spullen op de grond. Moest het zo zijn zoals op school? Gelukkig was hij niet direct boos of geirriteerd. Hij zei me ook gedag en ik glimlachte vriendelijk. Zelf stond ik nogsteeds stevig in mijn schoenen, maar toch wat minder dan vroeger en zijn zelfvertrouwen ging nu door het dak. Hij streek door zijn haar bij mijn vraag en zelf veegde ik een los plukje achter mijn oor. Zijn woorden zorgden voor een stroom van herrinderingen die terugkwamen. Het leek gelukkig niet dat hij wraakgevoelens had. Hij leek mij wel te herkennen namelijk, wat duidelijk werd bij zijn vraag. "Misha, maar dat wist je denk ik wel..." Ik wilde antwoorde op het tweede deel van zijn vraag toen mijn kleine meisje in tranen op me af rende. "Een momentje." Ik tilde haar op. "Wat is er, liefje?" vroeg ik. "Dylan kraste over mijn tekening." snikte ze. Ik aaide door haar ravenzwarte haren. "Shhh, maar. Ik zal er zo iets van zeggen." Het meisje stopte met snikken en keek naar Louis. "Louis, dit is Luca. Luca, Louis." Ik drukte een kusje op Luca's bleke wangetje om de tranen weg te halen. "Met mij gaat het redelijk. Twee kinderen en een baan als serveerster. Het kan beter maar ik wil ze voor geen goud kwijt." zei ik met een glimlach. "En hoe gaat het met jou?" Ondertussen speelde Luca met mijn haar. Het was een schat van een meisje, maar samen met haar broer had ik er mijn handen vol aan. Ik wilde ze toch echt niet kwijt want ik hield van ze met heel mijn hart. Ik was nu eigenlijk wel benieuwd wat er van hem was geworden. Er moest iets zijn gebeurd wat zijn zelfvertrouwen omhoog had gestuuwd, want op school had dat in de goot gelegen.

[ bericht aangepast op 19 feb 2014 - 17:14 ]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ergens begon er een klein lampje te branden van wie het briefje afkomstig zou kunnen zijn, maar verstandig hield ik mijn mond nog dicht. Met het verstand wat ik had, propte ik alle spullen, inclusief het briefje, in mijn beanie en legde deze op de bar neer. Ik kwam er ooit, deze avond, nog wel een keer op terug en keek het nu nog eventjes aan. Niet dat ik daar moeite mee had, want het pakte al ietwat anders uit dan vroeger en daarbij tekende de vriendelijke glimlachen nog altijd onze gezichten. Je wist niet wat het verleden van de andere nu was en er kon genoeg gebeuren in die jaren. Bij haar naam, die over haar lippen rolde, kwamen er langzaam nog meer herinneringen terug, maar deze wist ik deels te verdringen. 'Ik kan me je nog wel herinneren,' zei ik zachtjes, om mijn blauwe oen te laten glijden naar het meisje wat op Misha af kwam. 'Neem de tijd.' Ik hield ook netjes mijn mond na deze woorden tot de voorstelling kwam, om mijn glimlach breder te laten worden en naar het kleine meisje te zwaaien. 'Het is leuk je te ontmoeten,' zei ik zachtjes, om mijn blik weer terug te laten glijden naar haar moeder toen haar woorden tot me doordrongen. 'Dat snap ik heel goed, want twee ukkepukken lijken me ook niet makkelijk, maar uiteindelijk wil je toch niets anders,' zei ik, om langzaam te knikken. Ondanks ik geen kinderen heb, snapte ik het wel heel erg goed. Ik had natuurlijk altijd mijn kleine zusjes en deze waren ooit ook kleiner en druk geweest, al was het nog niet iets om te vergelijken. 'Het gaat eigenlijk best wel goed. Ik reis de wereld over sinds nadat ik een half jaar na het examenjaar mijn zangcarrière van start heb kunnen laten gaan. Leuk, maar ik mis thuis toch wel een beetje, want daar ben je bijna nooit,' Het was waar, maar je moest keuzes maken. Ik keek eventjes naar de bar, om weer terug te kijken. 'Kan ik jullie iets te drinken aanbieden? En de andere kleine ook?' vroeg ik twijfelend, want dat was wel mijn plan geweest en aangezien Misha hier naartoe kwam, leek mij dat ze hetzelfde plan had. 'Of toch liever niet?'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Ik stak de sleutel in het contactslot, starte de motor van mijn Mini Cooper en reed de straat uit. Zenuwachtig tikte ik op het stuur en bekeek ik mezelf kort in het spiegeltje. Ik had nachtenlang wakkergelegen over de vraag of ik wel zou willen komen. Ik wist niet goed of mensen wel op mij zaten te wachten daar, op mijn aanwezigheid. Ik had zelfs vandaag nog getwijfeld maar toch had ik de beslissing genomen om toch maar te gaan. Ik draaide de auto de pakeerplaats op en haalde een hand door mijn blonde haren. Ik zucht eens diep en zet de motor weer af. Het was neit ver en eigelijk ahd ik het ook wel kunnen lopen maar eigelijk was ik nog net zo lui als vroeger. Misschien nog wel erger. Ik gooide het portier open en sprong de auto uit. Met een korte blik, zag ik het restaurant naast me en huppelde de stoep over naar de voordeur waar een oud leraar van me stond met een briefje in zijn handen. Ik groette hem vriendelijk en hij overhandigde me het briefje. Terwijl ik de deur emt mijn voet oepnduwde, opende ik het papiertje nieuwgierig. "Een jongen met een groot hart en een groot talent, maar met een niet groot genoege mond. " stond er met nette letters opgeschreven. Wat ahd dit voor betekenis? Ik dacht even na en krabte op mijn achterhoofd. Misschien moest ik degene zoeken die hier bijhoore? Een soort kat en muis spelletje, geweldig..

Zayn Malik

Na een laatste blik in de spiegel besloot ik dat het tijd was om te gaan. Ik had een tijd gedaan over mijn uiterlijk omdat ik toch een goede indruk wou achterlaten. Ik haalde mijn hand door mijn haar heen terwijl ik richting mijn auto liep. Eerst wou ik eigenlijk gaan lopen omdat ik die auto eigenlijk een beetje overdreven vond om mee aan te komen maar omdat ik steeds bekender wordt heb ik steeds meer mensen achter me aan voor een handtekening en daar had ik nu echt geen zin in. Ik had eigenlijk helemaal geen zin in deze dag, ik had al die mensen in geen tijden meer gezien en nu moest ik ineens een avond lang gezellig met ze doen. Waarschijnlijk zou ik niet eens veel met die mensen praten en zo snel mogelijk weer weggaan. Ik kwam aan bij het restaurant en stapte uit mijn auto. Ik liep naar binnen toe waar ik gelijk een briefje in mijn hand kreeg. De grootste interesses van dit meisje lagen bij Biologie en zij werd vaak gezien als de underdog. las ik van het briefje en trok mijn wenkbrauw op. Ik snapte dat ik dit meisje moest gaan zoeken maar hoe ging ik ooit een underdog die van biologie houdt vinden. Ik wist niet eens meer wie iedereen was dus laat staan als ze een underdog was, dan zou ik niet veel met haar gepraat hebben. Ik liep veder naar binnen en propte het papiertje in mijn zak,Dat kwam vanzelf wel. Ik keek om me heen, er waren al best veel mensen en sommige kwamen we best bekend voor.

Misha Noa Hammond
Louis deed echt heel erg lief tegen Luca, die al vrij snel weer met een glimlach op mijn arm zat. Luca was gewoon een open spring in het veld. Ze vond alles leuk en deed alles met plezier. Haar broer was een ander geval. Die vond het schaatsen wat hij deed geweldig, maar voor de rest was het best een doerak. Ik glimlachte bij zijn woorden en knikte. "Ach, Dylan gaat nu al een jaartje naar school en volgend jaar gaat Luca ook, dus dan kan ik misschien ook weer wat oppakken van studie." Ik wist het niet zeker, maar het klonk opzich wel aanlokkelijk. Toch zou ik ook moeten blijven werken. Niets was gratis en een serveerster kreeg niet veel betaald. Ik vroeg hem naar zijn verhaal en luisterde geintereseerd en verbaasd. Dit had ik nooit achter hem gezocht. Een entertainer was hij, maar ook vrij irritant, vroeger zeker. Dat hij kon zingen wist ik niet. Ook snapte ik maar al te goed dat het moeilijk kon zijn om je familie weinig te zien. "Ondanks dat ik niet rondreis snap ik hoe je je voelt. Echt." Sinds de scheiding had ik mijn ouders niet meer gezien en daarvoor vanaf het begin van de middelbare zoizo al weinig. Zij trokken rond en ik zat op een vaste school. Bij zijn vraag knikte ik. "Tuurlijk mag ze wat drinken zolang er geen prik in zit." zei ik met een glimlachje. "Mag ik sinasappelsap?" vroeg het meisje aan hem. Ik glimlachte. Ze was zo aandoenlijk. Met mijn vrije hand aaide en zacht wat over haar wang. "Drie graag. Als het niet te veel moeite is." zei ik tegen de roodharige jongen. Ik wist niet hoe dit zou lopen, maar Luca leek hem te mogen, dus dan kon hij niet de slechtste persoon ter wereld zijn. Mijn pesterijen waren over. Tot je aan mijn kinderen kwam... Dan reet ik nogsteeds je hoofd van je romp.

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Zuchtend gooide ik mijn blijkbaar kapotte TomTom op de achterbank van mijn auto. Ik zuchtte nogmaals, en liet mijn hoofd op het stuur vallen waardoor de toeter af ging. Ik schrok licht en haalde mijn hoofd weer van het stuur. Nou, dat word dan maar weer ouderwets kaart lezen. Ik pakte de kaart uit het dashboardkastje en begon te kijken. Ja, dat gaat dus niet werken als ik hem op zijn kop houd. Ik draaide de kaart goed, en na een halfuurtje wist ik waar ik heen moest. Na een uur met veel gestuntel kwam het restaurant in zicht. Ik parkeerde mijn auto, en liep naar binnen, waar ik een briefje in mijn handen gedrukt kreeg. Een meisje wat niet graag in de spotlight stond, maar deze wel nodig zou hebben voor haar beroep. stond er. Moest ik nou wie is het gaan spelen? Ik keek even rond, en zag bekende gezichten, maar ook mensen die niet zo bekend voor kwamen. Ik ging aan een tafeltje zitten, en bestudeerde het briefje nog een keer. Wie kan dat nou zijn? Ik had werkelijk geen idee. Ik keek nogmaals rond. Ik had mijn oude klasgenoten een lange tijd niet meer gezien, en het was dan ook zoeken naar namen.

[Iemand voor Liam?]

How far is far

Nikki Rose Winstanley

Ik haalde een glas drinken bij de bar, en haalde een keer diep adem. Iedereen had een briefje in zijn of haar hand, en het was duidelijk dat dit de briefjes waren die iedereen had gemaakt voor het afscheid. En nu moesten we elkaar gaan vinden, aan de hand van deze omschrijving. Ik wist niet eens meer wat ik zelf op het briefje geschreven. Laat staan dat ik iemand kon vinden aan de hand van deze beschrijving. Sommigen leken elkaar al gevonden te hebben, want een aantal stonden, of zaten al met elkaar te praten. Als er nu ook uiterlijke kenmerken bij hadden gestaan, dan was het al iets makkelijker geweest. Wie speelde er altijd gitaar? Ik durfde het echt niet met zekerheid te zeggen, van de meesten was het alweer 5 jaar geleden dat ik ze had gezien. Iedereen was gaan studeren, of die waren gaan rondreizen. Iedereen had zijn eigen dromen en idealen. Ik had daar ook respect voor, als iemand altijd dromen had om na te jagen. Ik ging aan een tafel zitten, en liet mijn ogen nogmaals langs de verschillende gezichten gaan die zich ook in het restaurant bevonden. Dit soort dingen vond ik altijd moeilijk, maar blijkbaar wisten ze niets beters om elkaar te vinden, en dus dachten ze, dan geven we ze maar een raadseltje mee.

[Iemand voor Nikki?]

[ bericht aangepast op 19 feb 2014 - 20:16 ]

Faith is everything.

Niall Horan
Terwijl ik zat te denken aan de omschrijving op het briefje, plofte ik onopvallend neer op een kruk. Ik bestelde een cola en bekeek iedereen stuk voor stuk. Ik stond op avn de kruk zodra ik mijn cola in mijn handen had en wandelde wat rond. Ik krabte kort op mijn achterhoofd terwijl ik het briefje in de zak van mijn jack. Ik nam een slok van mijn cola en mijn blik bleef hangen op een meisje, eenzaam aan een tafeltje. Een van de dingen die ik ahd geleerd van de High School, was dat ik mensen nooit alleen moest laten dus besloot ik naast haar te gaan zitten. "Hi"zeg ik zacht en zet mijn glas op tafel. Mijn gedachtes bleven kort hangen bij het briefje maar ik schudde kort mijn hoofd want het moest volgens het blaadje een jongen zijn. Glimlachend kijk ik haar aan. "Ik ebn Niall"stel ik me dan maar voor omdat ik niet op haar naam kon komen. Ze kwam me wel wat bekend voor maar ik kwam er maar niet op. Mijn focus lag niet helemaal op haar, eerder op de mensen om ons heen maar ik liet wel mijn intresse in haar aanwezigheid zien.


(Ik bedoel Nikki dus)

[Je kan ook wel iemand naar Chelsey sturen, die staat ook aan de bar.]

God only knows

Louis Tomlinson
Ik luisterde naar de woorden van Misha terwijl mijn blik af en toe gleed naar het meisje wat op haar arm zat. Ik snapte de woorden die gezegd werden dan ook heel erg goed, ondanks ikzelf geen ervaring had met kinderen. 'Wat zou je op willen pakken? Of beter gezegd: welke richting?' vroeg ik met zekere interesse in mijn stem, nadat ik knikte. Ik snapte de keuze en dit zou inderdaad een goede kans zijn. Zelf had ik er ook altijd wel aan gedacht, omdat zingen niet altijd mijn beroep zou kunnen blijven, maar om nu doodleuk nog een studie erbij te nemen. Nee, dat ging niets worden en dat kwam niet alleen omdat ik nooit thuis was. Daarbij was ik nog altijd iemand die in het moment leefde, dus zou het allemaal wel zien als de tijd daar was. Ik had nu nog niets om me druk over te maken. Ik zag de verbazing ook van het gezicht van Misha toen mijn verhaal over mijn lippen rolde. Ik snapte het wel, want volgens mij had iedereen wel verwacht dat ik in de goot zou belanden. Ergens zou ik dat ook denken als ik terugkeek, maar ik wist dat het buiten de schoolmuren allemaal een stuk beter, anders, verliep. 'Rondreizen is niet alles, geloof me. Tenminste niet op de manier waarop ik het doe. Maar het is goed om te horen dat iemand je wel begrijpt,' zei ik met een glimlach, want normaal kreeg je alleen van die reacties als 'je zou blij moment zijn, want je leeft je droom na.' Ja, je deed iets wat niet iedereen kon zeggen, maar het eiste ook zijn tol. 'Dan word het een sinaasappelsap.' zei ik met een glimlach bij de woorden, die antwoord moesten geven op mijn vraag. Ik draaide me naar de bar, om vier sinaasappelsap te bestellen en dat alvast af te rekenen. 'Nee, natuurlijk niet. Ik ga niet iets voorstellen als het teveel moeite is,' zei ik, om opzij te kijken. 'Maar ik wil wel je laatste ukkepuk ontmoeten als dat mag,' verliet mijn mond onschuldig. Het was niets slechts of zo, want dit tijd lag nu wel achter me. Daarbij was een frisse start misschien wel goed. De sinaasappelsap werd op de bar gezet waardoor ik twee glazen pakte en voor de dames hun neus hield. 'Twee sinaasappelsap alvast.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

(Iemand naar waar ik Evelynn kan toesturen?)

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

(zayn kan wel)

(Iemand voor Liam?)

How far is far

Evelynn Neha Lahey -Outfit

Mijn bruine kijkers zochten naar een bekend gezicht, maar iedereen leek zoveel verandert en ik leek sommigen zelfs niet te herkennen. Ik glimlachte vriendelijk naar de mensen die me begroetten, maar een gesprek starten deed ik niet echt aangezien ze vaak al in grote groepen waren ingedeeld net een beetje als toen in school. Langs de ene kant had je al de mensen die vroeger populair waren. De ene zag er veel beter uit dan de andere, in het hoekje de punkers en gothics, al leken de meeste heel anders zonder al dat zwart. mijn vangers gingen even door mijn haren, en dan besloot ik maar wat te doen. Aangezien het een beetje op een dode boel leek. Op mijn gemakje liep ik naar de bar toe, maar zodra mijn ogen een oude bekende zagen, die daar maar wat alleen stond. Besloot ik dan maar naar hem toe te gaan. "Hey, hoe gaat het?" vroeg ik de zwartharige jongen, die me nog bekend stond als Zayn. Een beetje de badboy, maar wel aardig sinds die keren dat ik hem ooit gesproken had. Even dacht ik terug naar het briefje, maar dan realiseerde ik me dat hij niet de juiste persoon was. Ah aangezien ik hier toch stond kon ik maar beter een praatje met hem slaan. In vergelijking met zo'n vijf jaar geleden, leek hij erg veel veranderd. Je zag aan hem dat hij ietsje ouder en mannelijker leek. Ik glimlachte vriendelijk en was best wel benieuwd of hij me nog kende of niet.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Misha Noa Hammond
Bij zijn vraag haalde ik mijn schouders op. "Ik heb nog nooit naar studies gekeken en in mijn omgeving had nooit een van de meiden gestudeerd en veel jongens ook niet, dus ik heb geen idee." antwoordde ik rustig. Het was niet algemeen bekent dat ik uit een zigeunerfamilie kwam, maar nu had ik niemand meer, dus veel maakte het ook niet meer uit. Af en toe kwamen mijn ouders, broers of zussen nog wel eens langs als ze in de buurt waren, maar niet vaker dan eens per jaar ofzo. En ik had geen rijbewijs, dus ik kon niet naar ze toe. Alleen met de bus, maar dat kostte te veel geld als het een lange rit was, wat het vaak wel was. Ik vroeg hem naar zijn beroep en luisterde verbaast. Hij was altijd de getreiterde clown geweest, dus ik had echt gedacht dat hij ergens in een goot zou belanden of in een circus, maar op een of andere manier was ik ook blij voor hem dat hij in elk geval ook een plekje had gevonden, net als ik met mijn kindjes. Ik glimlachte een beetje bij zijn woorden. "Zelf heb ik het de eerste 12 jaar van mijn leven gedaan. Ik ben dus al blij zat dat Dylan en Luca dat neit door hoeven te maken." Nee, ik was blij dat er iets als een kampschool had bestaan zodat ik wel al mijn stof kreeg, maar elk schooljaar 2 tot 3 keer verkassen maakte reizen echt niet leuk. Tuurlijk een nieuwe omgeving was interessant, maar steeds als je net goede vrienden had gemaakt moest je weer weg. Hij vroeg of Luca en ik wat wilden drinken en ik stemde toe. Misschien was deze reünie wel de start van een nieuw begin. Een nieuw begin dat ik hard nodig had, want na de voor mij vrij pijnlijke maar ook bevrijdende scheiding had ik nou niet echt meer een eigen leven opgepakt. Ik was van huismoeder naar huismoeder en serveerster gegaan om brood op de plank te krijgen, maar een eigen leven had ik totaal niet. Ik glimlachte bij zijn woorden. "Tuurlijk." Ik draaide me even naar het jongetje met de duistere krullen wat stil aan een tafel zat te tekenen. "Dylan, kom eens hier." zei ik rustig. Hij keek even verbaasd op en ik knikte waarna hij aan kwam lopen. "Je weet dat je niet op Luca haar blaadje mag kleuren." zei ik tegen hem en direct zette hij zijn grote blauwe puppy ogen op. "Maar ik wilde helpen." zei hij zo zielig mogelijk. Ik wist wel beter dan ervoor te zwichten. "Luca kan prima zelf tekenen en je helpt alleen maar als iemand het je vraagt." "Ja mama" zei hij toen toch voor hij zich naar Louis keerde die twee glazen sinaasappelsap naar mij en Luca uitstak. Ik pakte er een vast en zij ook. "Dank je." toen nam Dylan weer het woord. "Ik ben Dylan. Wie ben jij?" zei hij met zijn hoge maar erg schattige stem.

Bowties were never Cooler