• 'Hallo Panem!' roept president Dinah opgewonden. Vandaag is de onthulling van de tiende Kwartskwelling! Hebben jullie er ook zo'n zin in? Er klink luid gejoel en geschreeuw. 'Mooi!' Een klein jongetje komt aanlopen. Hij draagt een donkerblauw pak en heeft een zwart doosje in zijn hand, versierd met witte rozen. Dinah maakt het open en grist er een gouden envelop uit. Ze maant het publiek tot stilte en begint luid voor te lezen. 'Zelfs de sterren kunnen niets beginnen tegen de macht van het Capitool. Dat wordt in deze kwelling bewezen. In elk district zal van een bepaald sterrenbeeld kinderen worden getrokken. Bijvoorbeeld zullen de jongen en het meisje die hun district mogen vertegenwoordigen uit district 1 alleen uit de kinderen die Steenbok als sterrenbeeld hebben. In district 2 mogen dit alleen watermannen zijn, enzovoort. Jeetje, wat een geweldige ideeën hadden ze toch vroeger. Fijne Hongerspelen! En moge de kansen ímmer in je voordeel zijn!' Ze verlaat het podium, maar het applaus houdt nog lang aan.

    Invullen:

    Rol:
    Naam:
    Leeftijd + geboortedatum (dit moet dus bij je sterrenbeeld passen):
    Geslacht:
    District:
    Sterrenbeeld:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Extra:


    Regels:
    ~ Geen andere personages besturen, tenzij de user daar toestemming voor geeft
    ~ Minimaal 150 woorden per post, dit moet sowieso lukken
    ~ Ik trek lootjes voor wie er vermoord wordt en door wie
    ~ Niet ingevulde tributen zijn bloedbaddoden
    ~ Als je offtopic gaat, even tussen [ ] { } ( )
    ~ Reserveringen blijven drie dagen staan en worden aangegeven met [R]
    ~ Max. 3 personages
    ~ Nieuwe topics alleen door AnnaxElsa, tenzij ik het vraag
    ~ Als er acht meisjes ingevuld zijn, gaat er even een stop op, we moeten ook nog bloedbaddoden hebben

    Rollen:
    D1 (Steenbok):
    -
    -

    D2 (Waterman)
    - Roselynn "Rose" Smith (CrazyGirlxx)
    - Clay Elmo Hartford (MyHome)

    D3 (Vissen)
    -
    -

    D4 (Ram)
    - Alyx Jane Tracks (Burglar)
    - Augustin "Stin" Pippin Holly (Ringkeeper)

    D5 (Stier)
    -
    -

    D6 (Tweelingen)
    - Lily Weed (AnnaxElsa)
    - Aiden James Kemphus (xxjiggerxx)

    D7 (Kreeft)
    - Ayalynn Denola (Rawiyah)
    - Ethan Jones (CrazyM0f0x)

    D8 (Leeuw)
    - Dahlia Violet Chadwick (FennaFriend)
    -

    D9 (Maagd)
    - Dawnelle "Dawn" Eguskine (Jafar)
    -

    D10 (Weegschaal)
    - Scarlett Mentins (xxjiggerxx)
    -

    D11 (Schorpioen)
    -
    -

    D12 (Boogschutter)
    - Sue Gillian (RingKeeper)
    - Eros Moore (FennaFriend)


    Rollentopic

    Het begin:
    We beginnen in de startkamers. De kleren zijn: een grijze broek en een bruin hemd, met een zwarte winterjas daarboven. In de broek zit een eveneens grijze riem. Bedenk zelf maar hoe je stylist heet.

    [ bericht aangepast op 24 feb 2014 - 20:40 ]


    { do you call yourself a freaking hurricane like me? }

    Ayalynn Denola ~District 7

    "Ik ben zo zenuwachtig voor je liefje, Maar ik weet zeker dat je het tot de laatste 8 gaat schoppen!" zegt Alisa, mijn styliste. "Ik ben zo jaloers!" "Oja, daar is echt rede toe, hé!" zeg ik boos. Alisa merkt mijn sarcasme niet op en blijft vrolijk verder dartelen. "Ik had liever in District 1 of District 2 gewoond, dan had ik misschien ook mee kunnen doen aan dit geweldige evenement. Maar jammer genoeg woon ik gewoon in het saaie Capitool." Verzucht ze. "Ik mag me daar in die arena dood vechten, ik wil best met je ruilen hoor!" zeg ik boos. "Oh maar styliste zijn geeft heel veel stress hoor. En dat zou je niet aankunnen. Sowieso denk ik niet dat je ooit styliste zou kunnen worden." "Heel aardig. Mag ik nu mijn kleren?" Ze geeft me mijn kleren, een bruin hemd, een grijze broek met een even grijze riem, en een dikke zwarte jas. Ik trek het aan in het hokje daarvoor, terwijl Alisa door ratelt over hoe geweldig het wel niet was om mij mooi proberen te maken, omdat het echt een uitdaging was. Als ik alles aan heb, stap ik uit het hokje en vraag "mijn District aandenken?" Ze geeft me mijn armband en verteld me dat ze het leuk vond dat ik rood haar had, omdat de rest van District 7 bijna altijd bruin of donkerblond haar heeft. "Echt geweldig ja. Hoelang nog tot ik weg mag?" alsof iemand anders me gehoord heeft dan Alisa hoor ik "Nog 3 minuten" Dankbaar stap ik in de buis. Niet omdat ik zo'n zin heb in de Hongerspelen, maar omdat ik dan van Alisa af ben. "hm, ik ga je haar wel missen hoor, het was zo zacht." Ze steekt haar hand uit, naar mijn haar dat ingevlochten op mijn rug ligt, maar ik ontwijk het. "Nog 2 minuten." "wil je van mijn haar afblijven astjeblieft?" "Jamaar..." "Nee." Mijn voet tikt een raar ritme, terwijl ik mezelf probeer af te leiden van Alisa. "Nog 1 minuut." "Ayalynn, ik wil nog even zeggen dat ik het jammer vind dat je broer en moeder je niet meer kunnen zien vechten hier. Ze hadden het vast heel speciaal gevonden als hun dochter en zus mee zou doen aan de Hongerspelen." Woede borrelt zich in me op. Hoe durft ze mijn overleden moeder en broer hierbij te betrekken, net alsof ze het leuk vinden dat ik waarschijnlijk aan een pijnlijke dood sterf. "Nog 30 seconde" "Wat... Hoe durf je! Jij vieze..." Ik kan me niet meer bedwingen, en stap uit de buis, en sla Alisa hard in haar gezicht. Ik duw haar snel van me af, omdat ik bang ben dat ze me aanvalt, ook al staan er bewakers in de startkamer, die nu op ons afkomen. "Nog 10 seconden" Ik ga gouw weer terug naar de buis, en wacht tot het platform me naar boven brengt. nog 3... 2... 1... Seconden Ik glij omhoog, en even verblind het licht me. Ik kijk om me heen, en zie dat we omringt worden door zand. Waar is de Hoorn des Overvloeds? vraag ik me af. "Welkom tributen! Voor het eerst in de spelengeschiedenis staat de hoorn niet op zijn gebruikelijke plaats. Aan de kant waar de grote boom heen wijst met zijn dikste tak daarheen moet je gaan om de hoorn te bereiken. Veel succes! En moge de kansen ímmer in je voordeel zijn." Niet kort daarna gaat de gong. Ik ren naar waar de tak heen wijst, en ik zie dat de meeste mee rennen. Sommige gaan elkaar met de vuist te lijf, maar ik weet dat het echte Bloedbad begint bij de Hoorn. Als we er zijn, speuren mijn ogen snel de berg af. Als snel vinden ze een werpmessen set, dat niet al te ver van me afligt. Ik ren er op af, maar iemand duikt op me. Hij heeft een zwaard vast, maar het is niet handig om een zwaard te hanteren als je op iemand ligt. Toch probeert hij me ermee te steken, het lukt hem niet, behalve dat ik een flinke snee krijg in mijn linkerkuit. Ik rol me om, en pak een mes, en steek hem in zijn buik. Hij is niet dood, maar hij valt wel opzij. Ik pak snel de set, en begin te rennen naar de bomen. Ik ren heen heel stuk tot ik moe word, dan kijk ik achterom om te zien of iemand me gevolgd heeft. Als dat niet het geval is, dan klim ik behendig een boom in. Als ik op een stevige tak zit, die wel hoog genoeg is om van onderen niet gezien te worden, ga ik daar zitten. Ik bekijk de messenset, en zie dat ik het aan mijn riem kan klikken. 10 messen van verschillende grootte zitten eraan. Die kan ik wel gebruiken.

    [Sorry dat het zo lang, en onduidelijk is.]


    Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

    Jafar schreef:
    (Trouwens, is het misschien niet handig om een kaartje van de arena te maken? Ik wil dat wel voor je doen... c;
    En verder zoek ik vrijwilligers die Dawn willen verwonden -b.v. diepe wond in schouder en een flinke snee op haar voorhoofd, andere kleine oppervlakkige wondjes zijn ook nog toegestaan-)


    (Kaart zou idd wel handig zijn.
    Clay wil dat we even voor je doen! Stuur me maar een Pb)


    "I Was Born To Be A Warrior, And Now I Am."

    -ik weet niet of ik vandaag en morgen nog kan reageren met allebei de personen, want kom er achter dat ik deze wek nog 3 so's en 2 proefwerken heb-

    Clay Elmo Hartford || District 2

    Hij keek me aan, mijn stylist. Ik keek niet terug, zwijgend zaten we voor elkaar. Allerlei dingen flitste door mijn hoofd heen, wat zouden ze nu thuis doen? Zouden ze wel naar hem gaan kijken? Of was hij dat niet waard? Ja, zijn ouders waren verplicht te kijken. Maar zou hij ook eindelijk overkomen als iets ander dan een zwakkeling? Ik hoopte het, al kon het me niet heel veel schelen wat mensen van me dachten. Zolang ze me maar niet verlieten, want dan brak de hel los.
    De ogen van mijn stylist John boorden in mijn gezicht. Hij begon mijn gedachten op te noemen:
    "Je zult niet zwak zijn in de arena Clay, je hebt met wapens leren omgaan."
    "Daar heb je gelijk in. Waarschijnlijk niet zo goed als district 1, maar we zijn ook een beroepsdistrict ja." En ineens waren al mijn twijfels weg. Ik moest grijnzen naar John, en hij grijnsde terug. De wonderlijke man kon altijd mensen moed in hun hart brengen, waarschijnlijk zou hij een vriend voor het leven blijven. Ja dat zou hij blijven, want ik zou uit de arena komen.
    "En bovendien is er ook nog een geweldige bondgenoot voor je." Zei John nu met een knipoog. Ik wist dat hij Rose bedoelde.
    'Nog drie minuten!'
    En voor het eerst in tien jaar, verscheen er een lichte angst in mijn ogen. Nooit had 'angst' bestaan in mijn woordenboek, zelfs niet als mijn vader vroeger zijn riem weer tevoorschijn haalde. En daarna luid tegen mij vertelde dat hij geen medelijden zou hebben. Want medelijden maakte je zwak, en zwakheid kwam niet in de familie voor. Behalve bij mij, vroeger tenminste, nu niet meer. Zuchtend stond ik op, en liep naar de buis, eenmaal daar draaide ik me nog een laatste keer om, en keek naar mijn stylist; Hij stond voor me, en pakte mijn schouders. Ik deed hetzelfde bij hem.
    "Je kunt het Clay." En natuurlijk moest daar weer een dom grapje achteraan.
    "Of zal ik Clay ELMO zeggen?" Vroeg hij grinnikend. De grappige John had me al veel geplaagd met mijn tweede naam, en ik moest ook grijnzen, maar ik zei niks.
    "Nee serieus je kunt het." Zei hij toen weer vastberaden. Ik knikte, en stapte toen in de buis. Het laatste wat ik zag was een bemoedigende knik van John, voordat het licht mijn ogen blind maakte.

    Toen ik mijn ogen opende, gingen de laatste dertig secondes in; ik was net op tijd. Tussen alle tributen zocht ik het meisje uit district twee, Rose. En ik zag haar staan. Een glimlach kwam om mijn mond heen, maar toen keek ik pas naar de arena. waar was de hoorn?
    "Welkom tributen! Voor het eerst in de spelengeschiedenis staat de hoorn niet op zijn gebruikelijke plaats. Aan de kant waar de grote boom heen wijst met zijn dikste tak daarheen moet je gaan om de hoorn te bereiken. Veel succes! En moge de kansen ímmer in je voordeel zijn."
    Oké, dat legde alles uit. De gong was gegaan, en ik heb nog nooit zo hard naar de hoorn gerend. Helaas waren anderen sneller.
    Maar toen ik eenmaal bij de hoorn was, dook ik snel op een mes, waarbij ik mijn linker pols erop verstuikte. Het begon gelijk te bloeden, en ik hoopte dat het mes geen slagader had geraakt. Dan was ik al dood voor de spelen echt begonnen. Kreunend van de pijn, stak ik het mes in mijn riem, en graaide ook nog een bijl weg. Ik wist dat ik het niet alleen met wapens kon doen, dus griste ik nog een waterfles weg. Helaas had ik dezelfde gepakt als een mesje die als het goed was uit district 1 kwam. Met een ruk pakte ik de fles met mijn rechter pols, en stopte hem schuw in mijn jas. Daarbij had ik in een oogwenk de bijl in haar gezicht gegooid. Die ik weer terug pakte. Ondanks de lelijke blessure aan haar gezicht, leefde ze nog. Ik besloot nog een van de rugzakken te pakken, en hem te smeren. Overal lag bloed.
    Snel wist ik ook nog een rugzak weg te graaien. Maar ik werd iets te overmoedig; er lag nog een tasje met giftige pijlen die ik graag wou pakken. Helaas was een meisje me voor, en voor ik het wist was ze weggegaan. Terwijl ik opstond, voelde ik een werpmes langs mijn knie heengaan, maar ik had geen tijd om de pijn te voelen, of wraak te nemen.
    Terwijl de adrenaline door me heen ging, achtervolgde ik haar op de voet. Ze had een voorsprong die iets langer was dan 5 seconde, aangezien ik ook nog struikelde en daarbij mij arm verwonde.

    [ bericht aangepast op 25 feb 2014 - 20:13 ]


    "I Was Born To Be A Warrior, And Now I Am."

    Ethan Jones - District 7

    Bewegingsloos staar ik voor me uit. Dit doe ik al ongeveer sinds het moment dat ze mijn naam riepen. Waarom mij? Goed hij wenste het niemand anders toe, maar hij moest zorgen voor zijn familie wie gaat dat doen als hij straks dood is? Zijn vader kan het niet. Hij kan amper geld verdienen, daar was ik namelijk voor. Voor de kost had ik gesolliciteerd bij een houthakkers bedrijf en tot mijn geluk was ik aangenomen. Dit beroep verdiende het beste van alle beroepen, maar alsnog was het niet veel. Mijn vader deed het ook, totdat hij een ongeluk kreeg en verlamd raakte. Sindsdien maakt hij meubels van hout maar dat verdient amper. Mijn moeder werkt niet meer, die is te zwak dankzij het geldtekort dat ze hebben. Verder heb ik nog een zusje maar die is te jong om te werken. Hij was de bron van inkomen en die bron verdwijnt nu.
    Nog 3 minuten. Klinkt de stem. Een korte zucht verlaat mijn lippen en langzaam kom ik overeind. Mijn styliste Katerina legt even een hand op mijn schouder. Ik ben haar heel dankbaar voor alles dat ze voor me gedaan heeft. Ze heeft de donkere tijden een beetje opgelicht door haar zelf te zijn. Toch bleven het donkere dagen.
    ''Je kunt het jongen, ik geloof in je en laat ze zien dat je meer waard bent dan die drie!'' Zegt Katerina tegen me terwijl ze met me meeloopt naar de buis. 'Bedankt.'' Zeg ik zachtjes tegen haar, maar ik geef haar geen gelijk. Ik heb die drie niet voor niets gehad. Ik ben gewoon hopeloos. Nog 2 minuten. Galmt de stem opnieuw door de ruimte. Zwijgend neem ik plaats in de buis. ''Je kunt het.'' Zegt Katerina. Niet veel later sluit de buis. Er viel niets meer te zeggen dus het was misschien wel beter dat de buis sloot. Langzaam begint de buis omhoog te gaan en al snel voert het tempo zich op. Ik richt mijn blik op de bovenkant en word al snel verblind door het felle licht. Zodra mijn ogen zijn gewend aan het licht kijk ik rond naar de andere tributen. Ik slik even en ga klaar staan zodra Christina Snow uitlegt waar de Hoorn des Overvloeds zich bevindt. Als het aftellen begint voel ik hoe mijn hartslag verhoogt. Een klein beetje hoop verspreidt zich door mijn lichaam. Hij weet dat hij niet meer kan doen dan zijn best. Ik span alvast mijn spieren aan en kom ook direct in beweging als de gong gaat. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe enkele tributen wegrennen in plaats van richting de Hoorn des Overvloeds. Zelf had ik er ook aan gedacht om weg te rennen, maar het idee om wapens te hebben stond me meer aan. Dan maar dat bloedbad. Misschien heb ik een beetje geluk maar misschien ook niet.
    Zo snel mogelijk ren ik richting de aangegeven plek van de hoorn. Ik focus me niet op de andere tributen, maar alleen op mijn pad. Al snel kom ik aan bij de hoorn. Snel bekijk ik even naar alle spullen om vervolgens roekeloos richting het dichtstbijzijnde voorwerp, wat tot mijn geluk een rugzak is. Net als ik hem wil oprapen wordt ik hardhandig opzij gebeukt waardoor ik op de grond val. Zo snel mogelijk krabbel ik weer overeind en ren verder. Dan maar geen rugzak. Eens tukje verderop liggen bijlen. Ik zet mijn doel daarop en ga er direct op af. Zo snel mogelijk grijp ik er één en ren weg. Tijdens mijn tocht richting het bos wordt ik nog geraakt door iemand die een speer op me wierp. Ik had geluk dat het niet raak was, maar het zorgde wel voor een lelijke snee in mijn bovenarm. Ik probeer de pijn te negeren hoewel dat bijna onmogelijk is en ren verder. Ik blijf doorrennen totdat ik voor mijn gevoel ver genoeg ben om af te remmen. Een gevoel van vreugde overspoelt me. Ik heb het bloedbad gewoon overleefd! Nu de rest van de spelen nog.


    Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

    Dawnelle Eguskine || District 9

    Zodra het zonlicht mijn netvlies raakte, overviel een sterk gevoel van verbazing mij. Geen hoorn des overvloeds. Alleen tributen op een grote zandvlakte omringd door bos. Nou, de arena was weer heel speciaal voor een kwartskwelling. Ik verwerkte het gevoel en keek om mij heen, naar de tributen waar ik de afgelopen dagen mee opgescheept had gezeten. Mijn blik bleef even hangen bij mijn districtgenoot, iemand met nog lagere overlevingskansen dan ik. Het was treurig, maar ik had zo het idee dat het bloedbad hem al teveel zou gaan worden. Vooral nu ik hem daar zo zag staan met een gezichtsuitdrukking die alleen misselijkheid kon veroorzaken. Een zucht ontsnapte mijn lippen en ik bestudeerde mijn omgeving weer verder. Bos en zand. Water kon ik nog niet vinden, dus dat ging zoeken worden.
    Plots galmde de stem van Christina Snow door de arena. "Welkom tributen! Voor het eerst in de spelengeschiedenis staat de hoorn niet op zijn gebruikelijke plaats." Goh. Je meent het. Dat hadden we echt nog niet door. Aan de kant waar de grote boom heenwijst met zijn dikste tak daarheen moet je gaan om de hoorn te bereiken. Veel succes! En moge de kansen ímmer in je voordeel zijn." Snel schoot mijn blik langs alle bomen, tot ik de grootste had gevonden. Zijn dikste tak wees naar de linkerkant van de arena, dus daar moest ik heen en dat ging ik ook. Zodra de gong klonk, rende ik met al mijn kracht richting de hoorn, tributen en gevechten ontwijkend. Ik had geen idee wat er allemaal zou liggen, maar als er een blaaspijp was, zou die van mij zijn. Wat ik er ook voor moest doen en welke idioot ook zou proberen mij tegen te houden.
    Ik had een stukje bos doorkruist, toen ik aankwam bij een grote groep rotsen, waar de hoon zich bevond. Ik probeerde mijn snelheid erin te houden, maar ging daarbij wel een keer flink door mijn enkel. Het deed nog niet erg veel zeer -lang leven de adrenaline- maar ik besloot vanaf nu wel mijn tempo iets lager te houden. Zodra mijn oog was gevallen op een tasje pijltjes en een blaaspijp, griste ik deze van de grond en sloeg weer op de vlucht richting het bos. Het jammere was alleen dat de mannelijke beroepstribuut uit twee het tasje zo te merken ook graag wilde hebben en ik begon nu langzamerhand wel de pijn in mijn enkel te voelen, waardoor ik steeds langzamer vooruitkom. Ik bind tijdens de ren het tasje om en probeer de blaaspijp met een pijltje te vullen, geen idee of het een giftige of niet giftige is, maar wordt op dat moment bijna ingehaald. Ik besluit abrupt te stoppen met rennen en richt mij tot de tribuut, eigenlijk nog niet klaar om hem aan te vallen, maar ook niet bereid om nu al te sterven.
    'Duizenden wapens bij de hoorn die je kan hanteren en je rent achter mij aan om dit tasje te pakken te krijgen?' vroeg ik hijgend, met spottende ondertoon in mijn stem, wachtend tot hij mij aanviel. Hij was misschien sterker, maar er moest een uitweg zijn.


    Happy Birthday my Potter!

    [MT Reageer morgen]


    "I would have followed you, my brother... my captain... my king."

    scarlett mentins| district 10

    Ik stond in de startkamer en wipte op mijn ene voet naar de andere. mijn styliste fenna ziet het en bied mij wat water aan. ik neem het aan en drink de hele fles leeg. Ik knikte naar haar om haar te bedanken. Nog 2 minuten. Ik omhels mijn styliste en tranen borrelen op. Ze kijkt me aan en zegt “ik weet dat jij kan winnen”. Met die woorden sluit de buis. Een fel licht komt mij tegenmoet en ik knipper een paar keer met mijn ogen. Ik zie geen hoorn voor me en vraag me af hoe het komt. Op dat moment schalt de stem van snow door de arena. Welkom tributen! Voor het eerst in de spelengeschiedenis staat de hoorn niet op zijn gebruikelijke plaats. Aan de kant waar de grote boom heen wijst met zijn dikste tak daarheen moet je gaan om de hoorn te bereiken. Veel succes! En moge de kansen ímmer in je voordeel zijn." op dat moment ging de gong. Ik rende als een gek naar de hoorn en struikelde over een tak. Daarmee had ik mijn enkel waarschijnlijk gekneusd ofzo. Ik sta weer snel op en probeer verder te rennen. Mijn enkel doet pijn, maar ik moest verder. Eenmaal bij de hoorn zie ik een meisje verdwijnen met een paar pijltjes. Ik griste er ook 1 weg en zocht naar een pijl en boog. Ik wilde ook nog een setje werpmessen, maar iemand was mijn een paar seconden voor. Ik rende richting het bos en zag onderweg nog een rugzakje die ik gauw opraapte. Ik maakte me snel uit de voeten en ren steeds dieper het bos in.

    -straks misschien nog een stukje van aiden-

    Clay Elmo Hartford ~ 2

    Ik had het meisje uit negen bijna ingehaald, en je kon haar luid horen hijgen. Ik had het zelf ook zwaar; mijn pols bloedde als een rund, waarbij ik een heel bloedspoor achterliet. Dat was niet het enige, mijn knie leek wel verstijfd. Toch wist ik achter haar aan te blijven rennen, maar ondertussen moesten we allebei hijgen. Ineens stopte ze abrupt, en ik vroeg me af hoe snel ze af kon remmen, want ik viel in het zand. Great, nu zat er ook nog vuil in mijn wond. Maar snel krabbelde ik op en ging voor haar staan. Ik wist dat de camera's op ons gericht waren, aangezien Het Capitool niet alleen maar de hele tijd het bloedbad wou zien, maar ook waar de andere tributen waren. Terwijl we tegenover mekaar stonden, was ik iets aan het bedenken wat ik zou gaann zeggen zomenteen, als ik ten aanval zou gaan. Het moest iets blijvende zijn voor het publiek, iets waardoor sponsors zich op mij gingen richten. En ineens had ik het.
    "Duizenden wapens bij de hoorn die je kan hanteren en je rent achter mij aan om dit tasje te pakken te krijgen?" Vroeg negen, iets té spottend. Ik grijnsde naar haar, ze moest nog veel leren.
    "Ach, als ik jou nu afmaak is er weer eentje minder. Ik kan we bij het bloedbad blijven, met de kans dat ik zelf dood ga. Of ik kan het bloedbad aan de rest overlaten, en achter de zwakkere onder ons aan gaan." Ik legde een nadruk op het woord 'zwakkere'. Ergens in mijn hoofd wist ik dat ik het goed gedaan had, en de mensen ongetwijfeld aan het lachen waren.
    Ik besluit de woorden te gebruiken, waar ik net over nagedacht heb.
    "Deze is voor jou pap." Mompel ik, maar hard genoeg dat de camera's me kunnen horen. En met een pijnlijke, maar behendige sprong, duw ik haar omver, om op haar te gaan zitten, en mijn mes tegen haar arm te zetten.

    [Ik hoop dat het niet te veel godmoden was?]


    "I Was Born To Be A Warrior, And Now I Am."

    Dawnelle Eguskine || District 9

    De jongen grijnsde, wat te verwachten was. Hij was een moordlustige beroepstribuut uit twee. Sadistisch en getraind voor de spelen. Hij zou pas stoppen met grijnzen als het licht in zijn ogen doofde. 'Ach, als ik jou nu afmaak is er weer eentje minder. Ik kan wel bij het bloedbad blijven, met de kans dat ik zelf dood ga. Of ik kan het bloedbad aan de rest overlaten, en achter de zwakkeren onder ons aan gaan.' Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek hem quasi beledigd aan. De camera's waren vast op ons gericht, misschien was de spelmaker wel zo achterlijk om zelfs alvast een kanon klaar te zetten, mij geheel onderschattend zoals deze jongen voor mij. Mijn blik had ik allang over zijn lichaam laten gaan, wetend dat hij op het moment al zwaarder gewond was dan ik en de val partij van net, door mijn abrupte stop, had zijn wonden nog vuil gemaakt ook. Oftewel, ik hoefde hem niet meer te verwonden om hem pijn te doen. Er extra hard op drukken was genoeg en dus zou dit mijn uitweg worden. Plan klaar, alles onder controle. Nu maar hopen dat ik ondertussen niet al teveel schade op zou lopen.
    'Deze is voor jou pap,' mompelde hij zachtjes en sprong op mij. Ik viel om en knalde op de grond. Even hapte ik naar adem, maar herstelde mij snel en keek de jongen geamuseerd aan, terwijl zijn mes pijnlijk in mijn arm drukte.
    'Awh, je wilt mij vermoorden voor je pappie. Wat een strak plan. Je hebt alleen een ding over het hoofd gezien. Ik ben niet bepaald bereid om nu te sterven en hoewel je misschien beter getraind en sterker bent, ben ik niet achterlijk.' Ik duwde mijn arm omhoog, waardoor het mes er dieper inkwam en zette met mijn hand extra veel druk op de vieze zanderige wond in zijn pols tot hij los zou laten. Ik voelde scheuten van pijn door mijn arm stromen, maar de drang om te leven was sterker dan de drang om toe te geven aan de pijn. 'Misschien moet je eens naar die wond laten kijken. Als je er niks aan doet ben je waarschijnlijk binnen een dag doodgebloed nog voor de bloedvergiftiging fataal kan worden.' Ik hield mijn hoofd rustig op de grond liggen, hield controle, hoewel ik vanbinnen natuurlijk doodsbang was. Maar zo zat ik in elkaar. Ook al werd ik vanbinnen overspoeld met emoties, dan nog wilde ik dat niet laten zien en probeerde ik er uit alle macht grip op te houden.


    Happy Birthday my Potter!

    xxjiggerxx schreef:
    scarlett mentins| district 10

    Ik stond in de startkamer en wipte op mijn ene voet naar de andere. mijn styliste fenna ziet het en bied mij wat water aan. ik neem het aan en drink de hele fles leeg. Ik knikte naar haar om haar te bedanken. Nog 2 minuten. Ik omhels mijn styliste en tranen borrelen op. Ze kijkt me aan en zegt “ik weet dat jij kan winnen”. Met die woorden sluit de buis. Een fel licht komt mij tegenmoet en ik knipper een paar keer met mijn ogen. Ik zie geen hoorn voor me en vraag me af hoe het komt. Op dat moment schalt de stem van snow door de arena. Welkom tributen! Voor het eerst in de spelengeschiedenis staat de hoorn niet op zijn gebruikelijke plaats. Aan de kant waar de grote boom heen wijst met zijn dikste tak daarheen moet je gaan om de hoorn te bereiken. Veel succes! En moge de kansen ímmer in je voordeel zijn." op dat moment ging de gong. Ik rende als een gek naar de hoorn en struikelde over een tak. Daarmee had ik mijn enkel waarschijnlijk gekneusd ofzo. Ik sta weer snel op en probeer verder te rennen. Mijn enkel doet pijn, maar ik moest verder. Eenmaal bij de hoorn zie ik een meisje verdwijnen met een paar pijltjes. Ik griste er ook 1 weg en zocht naar een pijl en boog. Ik wilde ook nog een setje werpmessen, maar iemand was mijn een paar seconden voor. Ik rende richting het bos en zag onderweg nog een rugzakje die ik gauw opraapte. Ik maakte me snel uit de voeten en ren steeds dieper het bos in.

    -straks misschien nog een stukje van aiden-


    {Styliste Fenna :3 mon nom est Fenna :3}


    Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

    Dahlia Violet Chadwick - district 8

    Ik hoorde een harde gong. Meteen nam mijn instinct het over en rende ik naar de hoorn toe, net zoals de meeste anderen. Sommigen renden ook meteen het bos in, maar ik moest íets hebben. Als ik maar een rugzak kan bemachtigen vind ik het al goed. Ik ren een halve maan om de hoorn heen, om te zoeken naar iets bruikbaars. Ik hurkte achter een al gestorven tribuut neer, als een soort tijdelijke dekking. De meeste wapens zijn al weg en daarbij, ik kan totaal niet met wapens omgaan. Maar dan zie ik het: een klein rugzakje, zwart en groen van kleur, ligt bijna binnen handbereik. Meteen ren ik erheen, maar vergeet waar ik stond. Ik struikel over de dode tribuut voor mij en knap hard op de grond neer. Een helse pijn schiet door mijn schouder heen en ik slaak een kreek van pijn. Meteen krijg ik ook een mes naar mij toegeworpen. maar gelukkig raakt die de tribuut voor mij. Meteen neemt mijn instinct het weer over en ren ik naar de rugzak, nog steeds met een - waarschijnlijk - gebroken schouder. Ik pak mijn doelwit met mijn linkerarm en ren snel naar het bos toe. 'Au...' mompel ik nog over mijn schouder. Net wanneer ik denk dat ik veilig het bos in kan rennen voel ik een verschrikkelijke pijn in mijn kuit. Ik kijk om en zie dat een tribuut een klein mesje heeft gegooid en dat ik geraakt ben. Ik trek het mes eruit, wat niet zonder pijn ging, en hink verder. Verassend genoeg liet de tribuut me daarna met rust en kon ik het bos in gaan.

    [ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 11:43 ]


    Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

    [MT, ik schrijf een post na het ontbijt.]


    ''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

    Roselynn ''Rose'' Smith ~District 2

    ''Je kunt het, dat weet ik zeker!'' zegt mijn styliste Bella enthousiast. Ik rolde met mijn ogen, misschien maar gelukkig had ik een hele goeie bondgenoot die me vast kan helpen. Ik grinnikte bij de gedachte aan Clay. 'Jij kunt makkelijk praten, jij hoeft niet mee te doen' zei ik tegen haar en ik stond op en liep weg. Ik voelde me steeds een beetje banger worden bij de gedachte in de arena maar ik was gelukkig niet de enige. Ik hoorde dat iedereen in de arena moest komen dus ik deed wat er van me gevraagd werd. Iedereen kwam de arena in en keek waar Clay was. Blijkbaar zocht hij me nu ook, want ik zag hem glimlachen toen hij me in het vizier kreeg. Ik knipoogde even maar mijn aandacht ging Presidente Snow. Ze legde uit dat de hoorn des overvloeds ergens anders was. Ik luisterde maar half maar toen ik de gong hoorde bonkte mijn hart in mijn keel. Ik rende zo snel mogelijk weg, en liep een boog om de hoorn heen maar ik keek of er nog wapens over waren. Ik pakte een rugzak die nog over was, een boog met een paar pijlen en een messenset. Ik slingerde de rugzak over mijn schouder, deed de messen in het zijvakje van de rugzak en ik hield de boog met pijlen in mijn hand. Ik richtte meteen op een meisje, en de pijl boorde zich in haar schouder. Ze had blijkbaar veel pijn maar daar lette ik niet op. Ik rende zo snel mogelijk verder totdat ik een hele hevige pijn in mijn arm voel. Ik kijk naar mijn arm en zie een mesje er diep in zitten. Ik probeer niet op de pijn te letten en ik ren stevig door. Ondertussen haal ik het mesje met 1 ruk uit mijn arm. Ik schreeuwde binnensmonds en ik probeerde de wond te stoppen met bloeden. Het mesje maakte ik snel schoon en stopte die bij de andere messen. Ik pakte mijn eigen messenset eruit en ik werp een groot mes in de rug van een jongen. Blijkbaar had ik een slagader ofzo geraakt want hij schreeuwde het uit en deed toen niks meer, hij was dood. '1 neer, meer te gaan' dacht ik en ik rende naar een grote boom. Tijdens het rennen schoot er een pijl vlak langs me maar ik ontweek die snel. Ik probeerde tussen de vechtende en vluchtende tributen Clay te vinden, maar ik kon hem bijna niet meer zien. Ik rende verder en klom in een grote hoge boom. Ik keek of ik nu Clay zag maar ik zag hem echt niet. Plotseling zag ik Clay, hij had een wond in zijn arm en was aan het vechten met een meisje, die ik niet kende. Mijn hart bonkte nog sneller, ik wilde Clay te hulp schieten, maar ik bleef als versteend in de boom zitten.

    [ bericht aangepast op 27 feb 2014 - 15:10 ]


    ''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

    -ik schrijf me uit- dus mensen mogen allebei mijn tributen doden, sorry maar er is iets heel ergs aan de hand en ik ben bang dat ik me daarom voor een paar topics moet uitschrijven-