Another Cinderella story • One Direction • Speeltopic 1. - Speeltopics

Louis, Harry, Niall, Zayn, en Liam zijn het allemaal zat om altijd maar in een pak gehesen te worden, en om als maar te doen wat hun ouders willen dat ze doen, en verwachten dat ze zich altijd serieus, volwassen, en wel opgevoed gedragen. Maar de jongens zijn rond de achttien, en willen ook de wereld ontdekken, inplaats van altijd maar bij saaie besprekingen zitten. Nee, als prins is je leven niet al te leuk, wat sommige denken. Daarom hebben ze besloten om te gaan studeren, en dan ook echt aan niemand te vertellen dat ze eigenlijk van adel zijn. Maar wat nou als er hechte vriendschappen ontstaan, en misschien wel liefde? Kan je daar wel zo'n groot geheim voor bewaren?

• Rollen.


• Regels.


• De kamergenoten.


Het begin.
De studenten komen na de vakantie weer aan bij hun studie, en de jongens komen daar voor de eerste keer. De ene doet net zoals als alle anderen, en de andere doet net alsof hij nog steeds in het paleis is, dat verschilt per karakter. Als ze hun kamergenoot hebben ontmoet, gaan de jongens alles verkennen. Alleen of begeleid door hun kamergenoot.

[ bericht aangepast op 12 maart 2014 - 21:55 ]

---

How far is far

Niall Horan

De jongens bleef verbaasd staan toen ik zijn hand niet aannam. Liam heette hij dus.
Misschien was ik een beetje hard, of gemeen. Terwijl ik dat van mezelf nooit geweest ben. Het waren mijn ouders geweest die op me hadden ingepraat dat Fransen altijd de besten zijn en dat wij als Fransen hoger staan dan anderen.
'Leuk je te... te eh, ontmoeten.' zei Liam die weer op zijn bed was gaan liggen.
'Same way,' zei ik toen maar schouderophalend. Misschien had ik iets aardiger moeten zijn. Hij zou wel mijn kamergenoot blijven voor de rest van de tijd dat ik hier op school zit. Hoewel ik wel gek werd van zijn Engels, het was zo gebrekkig dat ik er gek van werd.
Ik was weer richting mijn bed gelopen en pakte mijn koffers, die ik erop gooide, om deze vervolgens uit te pakken.
'Dus, waar kom je.. vandaan?' vroeg Liam.
'Ik kom uit Frankrijk. Parijs om precies te zijn. Jij komt uit Spanje?' zei ik vragend.
Ik haalde al mijn kleren uit mijn koffers en hing het op in de kast. Mijn schoenen zette ik onder in de kast en mijn tassen stapelde ik ernaast op.
Mijn zonnebrillen en accessoires legde ik neer op het kastje naast mijn bed en de verschillende foto's van mijn familie, de Eiffeltoren en ons paleis zette ik ook op het kastje.
'Jij bent ook nieuw hier?' vroeg ik Liam.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Harry Styles
Het was voor mij een beetje vreemd dat hij voor me boog, maar toch glimlachte ik vriendelijk terug. Misschien was het simpelweg een van zijn gewoontes, net zoals ik de mijne had. Op mijn gemak begon ik met uitpakken, de foto van mij en mijn zus in de boomhut die we samen hadden gemaakt en zelfs nu nog door ons gebruikt werd, op het nachtkastje. Mijn kleren op hun plek in de kledingkast en mijn tandenborstel en zo op de best wel kleine badkamer. Vervolgens ging ik weer naar mijn bed en ging zitten, om de licht getinte jongen afwachtend aan te kijken. Ondertussen leek het me ook wel een goed idee om eens mijn jas uit te trekken, ritste hem open en hing het over het voeteneind van het bed. Eronder had ik niet veel bijzonders aan, de witte blouse die ik altijd in mijn vrije tijd aanhad met een paar van de bovenste knoopjes los en een zwarte, strakke broek. In het paleis bij speciale gelegenheden kon ik het echt niet flikken om ook maar iets wat hierop leek aan te trekken, dan moest ik natuurlijk in uniform. Want de kroonprins mocht er niet uitzien als een jongen uit de stad. De jongen op het bed tegenover me keek me recht aan, en het viel me op dat hij echt hele mooie donkere ogen had, het deed me een beetje denken aan gesmolten chocolade. "Harry Styles," antwoordde ik. Het was me duidelijk dat hij geen Engelsman was, dus kon ik het maar beter vragen ook. "Waar kom je vandaan, als ik het vragen mag?" vroeg ik voorzichtig, blij dat ik er nu tenminste enigszins normaal Engels uit kreeg. Weliswaar met een heel zwaar accent, wat niet ging verdwijnen zolang de spanning nog in mijn lijf zat. Ik kon het foutloos en zonder accent spreken, tot mijn ergernis ging het gewoon even niet. Ach ja, Zayn had ook een duidelijk accent, dus hij vergaf het me vast wel.

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.
'Same way,' zei de jongen toen schouder ophalend. De jongen begon zijn koffers uit te pakken, en ik legde mijn handen onder mijn hoofd zodat ik iets comfortabeler lag. 'Ik kom uit Frankrijk. Parijs om precies te zijn. Jij komt uit Spanje?' zei hij vragend. 'Ja, ik kom uit.. Spanje' zei ik, en volgde vanuit mijn ooghoeken de handelingen van de jongen. Hij haalde al zijn kleding uit de koffers, en hing dat in de kast. Voor mijn doen had hij veel kleding, maar ja, thuis heb ik ook zo veel, en misschien wel meer. Niet dat ik het aan doe. Hij stalde zijn zonnebrillen en accessoires uit op het kastje, waar hij ook verschillende foto's neerzette. O ja, dat moest ik nog doen. Ik liep naar mijn net uitgepakte koffer, en haalde uit het zijvakje een aantal fotolijstjes van mijn familie zusjes die ik naast me op het kastje zette, waarna ik weer comfortabel op het bed ging liggen. 'Jij bent ook nieuw hier?' vroeg hij aan me. Ik keek hem aan en knikte. 'Ja' zei ik, en bestudeerde de foto's die op zijn kastje stonden. Op één van de foto's was een paleis afgebeeld. 'Woon.. jij daar?' vroeg ik. Gelukkig was mijn Engels niet altijd slecht, soms moest ik gewoon even een tijdje nadenken over een woord.

---

How far is far

Morose "Rose" Wynter Collins.

"Succes, Roosje," zei haar oma en liet haar los, ze drukte een kus op haar kruin. "Je ziet er prachtig uit." Haar oma kon wel zeggen dat ze er mooi uitzag, maar dat wist zij niet. Ze wist dat ze een paar stevige, afgetrapte laarzen en panty met voelbare print droeg, samen met een soort samengesteld jurkje, maar ze wist niet of het ook mooi was. Volgens haar oma was het wat donker, veel gebruik van zwart. Zwart, ze zeiden dat blinden alleen zwart zagen, maar zij wist niet wat zwart was. Ze had geen ideehoe kleuren er uit zagen. Kleuren kon je niet voelen, kleuren kon je niet ruiken.
      Een afscheid mompelend draaide ze zich voorzichtig om en streelde even over de kop van haar geleidenhond Ducan. "C'mon Duce," zei ze zachtjes en greep de riem en stang stevig vast. In haar andere hand had ze haar stok. Samen met Ducan overbrug ik het laatste stuk van de gang, naar mijn aangewezen kamer. In plaats van de stok te gebruiken als steun ging ze met haar hand over de muur, zodat ze de deuren kon tellen. Hier, hier moest ze zijn, als het goed was dan. Haar vinger gleed over het nummr, ja, dit was haar kamer. Rustig opende ze de deur en ging naar binnen. Er hadden twee stemmen geklonken en deze had ze al mannelijk bestempeld. Misschien waren er nog wel meer, maar het waren in ieder geval twee veschillende jongens. Haar plan rustig naar binnen te gaan en haar tas neer te zetten mislukte. Haar husky was namelijk niet enkel haar geleidenhond, hij was haar beste vriend, doordat hij nog vrij jong was en ze zo soft voor hem was kon hij af en toe wat speels zijn, zeker naar andere honden en nieuwe gezichten. Ineens schoot hij vooruit, Geschrokken liet ze hem los en hoorde hem vrolijk blaffen, waarschijnlijk sprong hij nu bovenop de jongens, of de groep mensen. "Ducan!" riep ze resoluut en streng uit. "Af." Ze stond daar een beetje lullig, haar hond was weggeschoten en ze was in een onbkende uimte. Nou, onbekend, dit was haar tweede jaar hier, maar omdat ze nu een kamergenoot zou krijgen was ze van kamer gewisseld en al zou het niet veel verschillen, ze wist het niet. Dat kon ze natuurlijk niet zien. "Ehm, sorry, hij is af en toe zijn eigewijze momenten," mompelde ze.

[ bericht aangepast op 6 maart 2014 - 15:32 ]

---

Reality's overrated.

Zayn Malik
Toen de jongen tegenover me zijn jas uit deed, dacht ik er ook even over om mijn leren jack uit te doen, maar hier in Groot-Brittannië was het echt een heel stuk kouder dan thuis, dus ik hield hem fijn aan over mijn gebreide grijze trui net een wit t-shirt eronder en mijn strakke zwarte broek. Bijna al mijn zomerkleren had ik thuis gelaten, net als mijn nette echt Pakistaanse kleren, dus ik had niet heel veel kleren mee, maar dat hoefde vast ook niet. Ik wilde hier een gewone jongen zijn, net als op mijn middelbare en basisschool. Natuurlijk was mijn jeugd niet helemaal normaal geweest, mijn ouders en dan zeker mijn vader, had ik in mijn hele leven nog maar erg weinig gezien, toch vond ik dat beter dan mijn hele leven opgesloten te hebben gezeten binnen de kasteelmuren. Alleen met ceremonies of andere belangrijke gelegenheden had ik echt mijn uniform aan moeten hebben, maar dat was gelukkig maar een aantal keer per jaar geweest. Ik stelde mezelf en Harley die met zijn kop op mijn schouder hing voor aan de krullenbol met de prachtige groene ogen. Nee, Zayn, je kwam hier voor een meisje, niet een jongen. Toen ik hem zijn naam al hoorde uitspreken wist ik ook maar al te goed dat hij niet uit dit land kwam, net als ik had hij namelijk een zwaar accent, maar ik ook als ik gewoon casual sprak, dus het maakte me niets uit. Zonder accent spreken kon ik wel, maar het kostte moeite dus ik deed het gewoon liever niet. Bij zijn vraag haalde ik even een hand door mijn perfect warrige zwarte haren. "Pakistan, en jij? Want volgens mij kom jij hier ook niet uit de buurt." Ik glimlachte vriendelijk mijn stralend witte tanden bloot. Mijn ogen gleden rustig af van de mooie jongen naar een van de foto's die hij op zijn nachtkastje had gezet. Het waren twee kinderen, waarvan hij er duidelijk een was. Het meisje kwam me op een vreemde manier bekend voor, maar ik wist niet hoe dat nou weer zou kunnen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Toen ik de foto neerzette vroeg ik me af hoe het mijn zus nu verging, die ook ergens hier in Engeland haar studie volgde. Ze had een vriendje, wat onze ouders niet erg leuk vonden, vooral omdat hij niet van ons thuisland kwam. Persoonlijk had ik hem al een keer ontmoet en vond ik hem erg aardig, ondanks dat hij Engels was. Mij maakte het niet zo zeer uit van welke afkomst iemand was, als je van diegene hield was het prima. Helaas was het voor Gemma nog net toegestaan, voor mij was het een heel ander verhaal. Ik moest met iemand uit eigen land trouwen, en dan nog met een meisje ook. Niet dat ik werd uitgehuwelijkt, dat nog net niet. Nadat ik mijn jas had opgehangen, of nou niet echt ophangen, maar gewoon had weggelegd, besefte ik dat het ook niet echt handig was dat ik met mijn bruine laarzen nog aan had op bed. Netjes deed ik ze uit en zette ze naast het bed, ik was niet het type om ze klakkeloos uit te schoppen, hoe versleten ze ook waren. Ik stelde me net als de jongen voor en vroeg voorzichtig waar hij vandaan kwam. Pakistan, dat was niet bepaald om de hoek. "Klopt, uit Bulgarije," grijnsde ik trots. Ondanks alles was ik trots op mijn land en zou ik voor geen goud ergens anders vandaan willen komen. Ik merkte op dat zijn blik nu gericht was op iets naast me, en toen ik volgde zag ik dat het op de foto gericht was. "Mijn oudere zus Gemma," zei ik met een glimlachje, waarna ik, nu nieuwsgierig, een blik worp op zijn foto's. Ook zussen, zo te zien, maar dan jongere. Ik was altijd al de jongste in de familie geweest, waar ik best wel van kon balen. Maar omdat ik wel de enige jongen in het gezin was, naast mijn vader, had ik wel een belangrijke positie.

---

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan

'Ja, ik kom uit.. Spanje,' beantwoordde Liam mijn vraag. Of eerder gezegd; conclusie.
Achter in mijn rug voelde ik Liam's blik brandden, alsof hij elke handeling volgde die ik deed, wat ik lichtelijk frustrerend vond, maar ik besloot er niet op te reageren.
De kleding die ik inpakte waren allemaal een beetje in dezelfde stijl als wat ik nu aanhad.
Liam knikte op mijn vraag die ik stelde toen ik klaar was met het uit- en inpakken van mijn spullen.
'Sorry van hoe ik net deed,' zei ik toen. Het was er al uit voor ik er erg in had, maar ik voelde me oprecht best schuldig. Een beetje.
Ik zette mijn foto's allemaal even goed en ging toen op mijn bed liggen.
'Woon.. jij daar?' vroeg Liam toen ineens.
Waarom keek hij naar mijn foto's? Ik moest liegen, ik wilde niet dat iedereen wist dat ik kroonprins van Frankrijk was.
'Euh, nee. Dat was op een dag toen we daar bij dat paleis waren. Ik was toen nog klein en droomde ervan om daar te wonen. Geloof me, het is nog steeds het mooiste gebouw van Parijs, misschien wel van heel Frankrijk,' loog ik toen maar met een pokerface.
Zachtjes hoorde ik de deur open gaan en verbaasd keek ik om, totdat er ineens een husky op mijn bed lag.
Met verschrikte, grote ogen keek ik naar het beest. Niet dat ik bang ben voor honden, maar gewoon dat hij uit het niets op mijn bed ligt. Ik hoop dat hij niet haart.
Toen begon het beest mijn gezicht te likken, waar ik om moest lachen. Ik houd van honden. Ik mocht er nooit eentje van mijn ouders, omdat ze een hond als iets zagen wat niet voor adelijke families zou zijn. Best onzin als je het mij vraagt.
'Ducan!' riep een meisjesstem. 'Af!'
Ik keek op en duwde de hond, die Ducan heette, van mijn bed af. Het meisje was ontzettend knap en haar schoonheid deed me een hartslag overslaan. Tot ik zag dat er iets aan haar niet klopte. Nou, niet klopte? Iets was anders.
'Ehm, sorry. Hij heeft af en toe zijn eigenwijze momenten,' mompelde het meisje.
'Geeft niks,' zei ik meteen.
Niet snel daarna viel het kwartje. Het derde bed was voor.. haar? Een meisje bij ons op de kamer? Hoort dat niet gescheiden te zijn of iets?
Toen ik haar daarna bestudeerde, viel ook het andere kwartje. Was ze nou blind?
'Ik ben Niall,' zei ik en stond op om haar een hand te geven. Deels om mezelf voor te stellen, maar ook om te weten of ze echt blind was, zoals ik dacht.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Zayn Malik
Toen hij de naam van zijn land zei klikte er bij mij iets. Die naam had ik eerder gehoord en niet alleen in de Aardrijkskunde les. Ik had er zelf alleen geen goede herinneringen aan. Ik zag hoe hij zijn schoenen uit schopte en zag mijn eigen gympen bij de deur staan. Ik was gewent ze altijd uit te doen als ik binnen kwam, zelfs op school en in een theater. Mijn ogen die op de foto waren gericht registreerde nu inderdaad een aantal bekende kenmerken aan het meisje. De naam Gemma deed alles op z'n plek vallen. "Onze ouders wilden ons aan elkaar uithuwelijken toen we 16 waren als we niet allebei hadden willen gaan studeren." mompelde ik. Het was geen fijne tijd voor mij geweest. Mijn ouders bleven me pushen, maar ik had het meisje nog nooit gezien, daarbij was dat precies de tijd dat ik echt begon te worstelen met mijn seksualiteit, dus een huwelijk hoefde ik er echt niet bij te hebben. Zij blijkbaar ook niet en onze studieplannen hadden het gelukkig geblokkeerd. Het zou zijn gevallen onder een huwelijk voor betere relaties tussen de twee landen, maar het zou me waarschijnlijk ongelukkig hebben gemaakt, hoe lief het meisje waarschijnlijk ook was. Ik keek op en zag Harry inmiddels naar mijn zusjes kijken. "Ik mis ze echt heel erg." mompelde ik zacht. Die zaten allemaal nog thuis op school, op eentje na, die studeerde in Nieuw-Zeeland. Dat had ik niet gemogen, te ver voor een kroonprins, maar Groot-Brittannië gelukkig wel. In Pakistan kon je sommige dingen nou eenmaal niet, die hier wel konden, zoals aan een hoogwaardige universiteit studeren en later echt een verschil maken in je eigen land. Dat is wat ik wilde. Als ik koning was hoefde al die pracht en praal niet meer. Ik zou liever mijn hele land zien met mensen die veilig samen leefden in gewone huizen met een kachel, stromend water, elektriciteit en een werkende riolering, dan zelf in luxe te leven. Mijn ouders waren alleen te blind en te doof om te horen en te zien wat het volk echt nodig had. Geen parades, feesten en vrije dagen, nee. Voedsel, banen, schoon drinkwater, scholing. Hopelijk was dat iets wat ik zou kunnen veranderen, maar eerst zou ik hier gaan studeren, met de net iets te knappe prins uit Bulgarije als mijn kamergenootje.

---

Bowties were never Cooler

Rose.

Ze hoorde een gelach en gelukkig klonk deze positief. "Geeft niet," klonk er meteen na haar verontschuldigingen. "Ik ben Niall."
Ze hoorde wat gestommel, wat van alles zou kunnen betekenen. "Morose, " zei ze uiteindelijk maar kortaf. Handen geven en dat soort beleefdheden? Daar deed ze niet aan, zou haar veel te snel door de mand doen vallen, als ze al geen vermoedens hadden door haar zonnebril en Ducan - haar stok had ze al weggemoffeld. . Zeggen dat zr haar ook wel Rose mochten noemen zoals iedereen deed? Te aardig, vrienden maken was niet goed.
Ze floot en meteen kwam Ducan rustig aan trippelen. "Je weet dat je dat niet mag doen, hé, Duca," sprak ze hem streng toe, maar omdat ze daarna weer achter zijn oor krabbelde zou er van de preek niet veel meer over zijn. "Dit is dus Ducan, ik hoop dat jullie het niet erg vinden, maar hij blijft hier, punt uit." Ze mocht dan wel bot lijken, maar als ze eenmaal toegaf blind te zijn - uiteindelijk zou dat toch gebeuren, maar ze hoopte nog niet meteen - zoudrn ze toch niks meer met haar te maken willrn hebben, waarom ze dan niet nu alvast wegduwen? Ducan zou altijd haar beste en enige vriend blijven.en daar had ze vrede mee.

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Eenmaal mijn schoenen uit gedaan knoopte hij een gesprek met me aan, het typische gesprek dat mensen letterlijk altijd hadden als ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Hij leek de naam van mijn land ergens van te kennen, maar ach, wie had die naam nou niet tenminste een keer op school gehad? Ik glimlachje oprecht toen ik vertelde wie het meisje op de foto was, maar die lach verdween als sneeuw voor de zon door zijn weerwoord. Mijn blik stond nu eerder op onweer. Gemma was misschien vier jaar ouder dan ik, ik was over haar zeer beschermend tegenover mannen, in het begin had het ook veel moeite gekost voor mij om haar huidige vriendje een kans te geven. Ik beet hard op mijn lip en boorde mijn nagels in mijn handpalmen om mezelf te kalmeren, Zayn kon er ook niks aan doen dat hij was uitgehuwelijkt. Toch was het moeilijk, want waarom had ik er in godsnaam niets vanaf geweten? Het maakte me echt heel nijdig, alsof ik niet mocht weten wat mijn bloedeigen zus met haar leven ging doen. "Zayn, weet je dat jij de eerste bent die me dit überhaupt verteld?" zei ik, mijn blik strak op mijn vuisten gericht. Even later keek ik wel op en viel mijn blik op zijn foto's, ik knikte begrijpend bij zijn woorden. Ik besloot het onderwerp van net maar even te laten gaan, ik kon zelf Gemma wel bellen als ik meer wilde weten. Het kwartje dat hij net als ik van een koningshuis was -was nu echt wel gevallen, en goed ook. "Is het niet een beetje heel erg toevallig dat twee prinsen naar dezelfde universiteit worden gestuurd?" vroeg ik me hardop af. Niet dat ik het zo vreselijk vond want hij, en de hond trouwens ook, leek me verder heel aardig. Hopelijk kon hij er wel tegen als ik 's nachts lag te woelen of sprak in mijn slaap, want dat was een of andere tik als ik niet thuis sliep. Het was geen heimwee of iets dergelijks, gewoon wat ontwenning of zo.

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.
'Sorry van hoe ik net deed,' verontschuldigde Niall zich. 'Is al goed' zei ik met een glimlach. 'Euh, nee. Dat was op een dag toen we daar bij dat paleis waren. Ik was toen nog klein en droomde ervan om daar te wonen. Geloof me, het is nog steeds het mooiste gebouw van Parijs, misschien wel van heel Frankrijk,' zei de jongen toen ik naar de foto vroeg. Ik knikte. 'Het is. zeker een mooi.. gebouw' zei ik. Ineens kwam er een hond binnen, en ging op Niall zijn bed liggen. Ik grinnikte even. Ik ben altijd gek op honden geweest, maar mocht er nooit een van mijn ouders. Er kwam nu ook een meisje binnen, een ontzettend knap meisje, die waarschijnlijk de eigenaar van het beestje was die Niall nu aan het likken was. Niall duwde het beestje van zijn bed af, en ik aaide het beestje even terwijl Niall zich voorstelde aan de eigenaar, en blijkbaar onze derde kamergenoot. Er was iets aan het meisje te zien, maar ik kon er niet zo gauw opkomen wat. Ik liep naar haar toe, en stak mijn hand uit. 'Hola, ik ben Liam.' zei ik. Waarom kan ik nou niet één zin foutloos Engels spreken?. "Dit is dus Ducan, ik hoop dat jullie het niet erg vinden, maar hij blijft hier, punt uit." zei ze. 'Ik vind het totaal niet erg.' zei ik met een glimlach, en aaide het beestje nog een keer.

---

How far is far

Zayn Malik
Ik zag zijn blik veranderen van vrolijk naar onweer toen ik zei waarvan ik zijn zus herkende. Ik was net 16 geweest, zij 18, toen ik we aan elkaar werden uitgehuwelijkt. Het was voor ons bijden een kans geweest om op de troon te komen, want zonder vrouw ging dat bij mij toch ook niet gebeuren, en ik haar land mochten blijkbaar geen vrouwen op de troon. Alleen geen van beiden vonden we het een goed idee en gelukkig hadden onze studies er een stokje tussen gestoken, al waren mijn ouders er geensinds blij mee geweest. De hele lichaamstaal van de jongen was verandert. Hij was duidelijk hierdoor erg aangedaan en boos, al volgens mij neit tegenover mij. Bij zijn woorden schudde ik mijn hoofd. "Sorry." zei ik zacht. ondertussen zag ik zijn blik weer verzachten toen hij naar de foto's van mij en mijn zusjes keek. Ik miste ze echt heel erg en ik was dan ook blij dat hij maar even niets zij. Harley merkte blijkbaar dat ik me niet zo prettig voelde ik hij ging weer bovenop mijn schoot zitten en gaf een grote lik over mijn gezicht. Ik glimlachte weer en aaide over zijn kop. "Ik ben in gesprek, gekkie." zei ik weer in mijn moedertaal tegen de hond voor ik opkeek naar de andere prins bij zijn vraag. Ik knikte even. Het was inderdaad toevallig en dan zaten we zelfs nog in dezelfde kamer. Ach, ik stond er weinig bij stil, al zou het ook voor rare situaties kunnen zorgen. Ik wist niet wat zijn slechte eigenschappen waren, maar ik had een extreem slecht ochtendhumeur, kon niet slapen zonder mijn iets te blije hond in mijn armen en kon mezelf van tijd tot tijd totaal afsluiten van de buitenwereld als het me allemaal te veel werd. Ik merkte het wel. voor nu hield ik Harley maar op mijn schoot die vrolijk kwistpelde met zijn staart en nu ook geintereseerd naar Harry keek. "Zullen we zo anders een ommetje over de campus maken? Dan weten we direct waar we morgen moeten zijn. Wat studeer jij eigenlijk, als ik zo direct mag zijn?" Echt koninklijke flair of eigenschappen had ik maar bar weinig, gelukkig was ik nog jong en nog neit getrouwd, dus ik had nog tijd om die te krijgen. Anders zou het echt goed de mist in kunnen gaan met mijn vaderland, iets wat ik absoluut neit wilde.

---

Bowties were never Cooler

Morose "Rose" Wynter Collins.

Er klonk nog meer gerommel. "Hola, ik ben Liam," zei iemand met een extreem accent, maar ze kon een warmte door zijn stem heen voelen, dat was nou eenmaal haar manier om mensen te beoordelen, anderen beoordeelden op uiterlijk, zij op hun stem. "Ik vind het totaal niet erg."
      Ze knikte, mooi. Even twijfelde ze. Daar blijven staan? Dan zou ze tenminste niet hoeven stuntelen. Toch stond ze daar zo lullig en om hulp vragen ging ze niet. Dus fluisterde ze haar hond zachtjes "Kom op jongen, we gaan op zoek naar het bed," toe. Onopvallend liet ze maar haar vinger over de muur gaan, niet veel later stuitte ze op een soort bol, snel voelde ze. Het moest een stoel voorstellen en ze ging maar zitten. Wat onrustig zette ze de haar twee tassen neer en aaide over Duca's kop, de husky kwam naast haar liggen, waakte over haar. Hoewel ze zich het liefst afstandig hield kon ze haar volgende vragen niet laten. "Waar komen jullie vandaan? Aan jullie accent te horen zijn jullie niet Brits. En eh, hoe oud zijn jullie? En hoeveelste jaar is dit voor jullie hier?" Ze dacht dat het slechts twee jongens waren, maar wist niks zeker. Ze vroeg zich ook af waarom ze überhaupt met twee jongens op een kamer lag. Logica? Maar ach, het boeide haar toch niet. Ze volgde hier gewoon de lessen en wat er verder gebeurde maakte haar niks uit.

[ bericht aangepast op 7 maart 2014 - 13:02 ]

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Het deed zacht gezegd erg veel pijn dat ik er op deze manier had moeten achter komen, en dan nog via een wildvreemde ook, dat had zeker weten beter gekund. Ik schudde mijn hoofd bij zijn verontschuldiging, het was zijn schuld niet. Wel ging ik mijn ouders en zus een keer flink ondervragen, ik had het recht om het te weten. "Het geeft niet, jij kon ook niet weten dat het me nooit verteld is," mompelde ik, waarna ik het onderwerp het liefst wilde veranderen en keek even naar de foto van hem en zijn zusjes. Ze waren schattig daar, al waren ze nu een stuk ouder. Ik lachte weer zachtjes door de actie van de hond, dieren vrolijkten me altijd wel op. Thuis mocht ik er geen hebben, omdat het me zou afleiden van belangrijke zaken. soms werd ik compleet gestoord van al die achterlijke regels in het paleis, maar het hoorde er nu eenmaal bij en het was niet alsof ik veel anders kon. Hij was het blijkbaar eens met de stelling die ik gaf, ik vond het echt heel vreemd. Het kon natuurlijk expres gedaan zijn, maar waarom dan? Het was niet alsof ik anders met een prins omging dan met een burger, in mijn ogen was iedereen gelijk, en een beetje blauw bloed veranderde daar niks aan. "Prima, maar denk niet dat als we iets moeten vragen ik het woord doe. Als ik nerveus ben komt er geen normaal woord Engels uit me," grinnikte ik zacht. Het was inderdaad handig om alles alvast een beetje te verkennen, want toen ik het gebouw van een afstandje had gezien leek het me al een doolhof. Ach, dat was het paleis ook, inclusief verborgen kamers. Zo cliché als maar kon, maar wel handig om je in te verstoppen als je geen zin had om ergens op te moeten komen draven.

---

Because I love him, do I need another reason?

Christy Kueane || Look ||

''Szia, köszönet részére hozva.''Zei ik tegen mijn vader. Het was Hongaars voor doei, bedankt voor het brengen. Mijn ouders waren afgelopen zomer gescheiden, oftewel ik ging de helf naar mijn moeder waar ik Spaans moest spreken en de andere helf van de vakantie naar mijn vader waar ik dus Hongaars sprak. Ik stapte uit de auto, sloot de deur en deed de kofferbak open. Daaruit pakte ik mijn koffer en rugzak. Ik gooide de kofferbak dicht en mijn vader zei nog iets van succes. En al snel was hij weg. Een zucht verliet mijn mond en ik trok de beanie van mij hoofd. De beanie hield ik in mijn hand en ik slingerde mijn rugzak met de andere hand om 1 van mijn schouders. Ik liet de rugzak los en pakte mijn koffer, vervolgens begon ik richting het gebouw te lopen. Er stonden een paar kinderen buiten met elkaar te praten. Mijn hand ging naar de zak van mijn broekje en ik pakte de brief eruit. Hierin stond waar ik mijn kamer had en met wie. Ik zou de kamer delen met ene Catelyn Kenway. Mijn blik ging naar het nummer van de kamer en ik liep naar binnen opzoek naar mijn kamer. De gangen waren ook best vol met leerlingen. Toen ik voor een trap stond tilde ik mijn koffer op en liep naar boven. Alsnel had ik mijn kamer gevonden. Mijn koffer zette ik op de grond en ik opende de deur, meteen pakte ik mijn koffer weer en trok hem mee naar binnen. Met mijn voet sloot ik de deur. In de kamer merkte ik op dat ik de eerste was. Nu had ik mooi het beste bed, ik ging op het beste bed zitten en legde mijn koffer erop. Die opende ik en ik legde mijn kleding in de helft van de kast.

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded