Saviours | Speeltopic - Speeltopics

Het is het jaar 3100. Precies 100 jaar na het Heljaar, het jaar dat de wereld ten onder ging aan het egoïsme van de mensheid. Door nieuwe technologieën werd alles mogelijk en gaven mensen om niets meer dan henzelf. Rellen braken uit en ze waren niet meer te stoppen. De helft van de wereldbevolking werd van de aardbodem gevaagd. Wereldleiders zagen in dat het zo echt niet langer kon. De helft van de wereldbevolking werd uitvoerig gekeurd en alleen de besten werden uitverkozen tot ‘saviours’ van de Nieuwe Wereld, het lot lag in hun handen. Alleen zij konden de wereld weer opbouwen. Hoewel er nu een goede basis lag voor een nieuwe wereldbevoling, waren de Wereldleiders nog niet tevreden. Ze wouden niet weer het risico lopen op een tweede Heljaar. Ze besloten elk kind een Daemon te geven, een dier die overal waar het kind gaat, meegaat. Elk Daemon weerspiegelt het bijbehorende kind. Is een Daemon strijdlustig en nieuwsgierig, dan wordt verwacht dat het kind dat ook is. Als een Daemon en het kind elkaars uitersten zijn, is het gedoemd te mislukken. De Daemon verdwijnt en het kind wordt door de overheid ingenomen, wat hierna met het kind gebeurt is een raadsel, maar er gaan vreselijke verhalen in de rondte.
Met de komst van de Daemons kunnen de Wereldleiders precies bepalen hoe zij hun ideale bevolking willen hebben.

De achttiende verjaardag is een keerpunt in het leven van de kinderen. Ze zijn nu officieel volwassen. In de Nieuwe Wereld betekend achttien iets anders. Elk kind wordt de dag na zijn achttiende verjaardag gescheiden van zijn/haar familie en opgehaald en meegenomen naar het Residentie, de hoofdstad. Hier bevindt zich een heel centrum waar de inmiddels jongvolwassenen allerlei lessen krijgen over de Nieuwe Wereld. Vijf jaar lang worden ze als het waren getraind, zodat ze de perfecte bevolking worden. Aan het eind van deze vijf jaar worden ze getest, als ze slagen, krijgen ze een vrij leven. Zakken ze, dan moeten ze hun hele leven werken voor de overheid of de Wereldleiders.

Lessen:


Regels van het centrum:

Niveau 1: 18 jaar
Niveau 2: 19 jaar
Niveau 3: 20 jaar
Niveau 4: 21 jaar
Niveau 5: 22 jaar

Lijstje personages:

Meisjes:
- Rose Amélie Linders - Mamo (niveau 1, de Sporters)
- Mae Harrison - Rawiyah (niveau 1, de Sporters)
- Chyou-Marise "Marie" Smiths - Curuxa (niveau 1, de Sporters)
- April Willow Lee - Confiance (niveau 1, de Handarbeiders)
- Katherine James Gilbert - xShopAHolic (niveau 1, de Sporters)
- Evelyne "Eve" Sophia Keck - RingKeeper (niveau 2, de Talenknobbels)

Jongens:
- Logan Doughlass Hoult - Raccoon (niveau 3, de Kunstenaars)
- Dennis Hugh Henderson - Microwave (niveau 1, de Handarbeiders)
- Stephen Kingston - LyraPhoenix (niveau 4, de Economen)
- Fergal Carbrey Teagan - Dorocha (niveau 3, de Kunstenaars)
- Jamie Colin Dallas - MissMills (niveau 1, de Kunstenaars)
- Raymond Edward Valentino Sharman - Raccoon (niveau 2, de Sporters)

Regels van het topic:

Rollentopic

De mensen uit niveau 1 komen dus de dag na hun verjaardag aan. Ze komen met een trein (dus niet beschrijven dat ze met een taxi worden gebracht o.i.d.) en er lopen bewakers met ze mee (het is dus ook niet zo dat ze in hun eentje lopen). De andere niveau's zijn al op school. Het is 's ochtends, dus voor hen begint de dag pas net.

[ bericht aangepast op 21 april 2014 - 20:54 ]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Logan Doughlass Hoult || Niveau 3 - Wasbeer, Thief

Met mijn ogen gesloten zat ik op een vensterbank bij een grote ruit. De zon scheen gezellig over mijn huid heen en haf me een wat warmer gevoel. Thief zat op mijn schoot en probeerde -waarschijnlijk uit verveling- de zonnestraaltjes op te vangen ,waardoor ik hem telkens voelde springen. "Loco, kunnen we niet wat doen die misschien, ik weet niet... Leuk is." hoorde ik Thief zuren waardoor ik een van mijn groene ogen opende en het gemaskerde diertje aankeek. "Wat is jou voorkeur van leuk dan?" vroeg ik hem geamuseerd. Hij sprong meteen van mijn schoot af en stond op zijn twee achterpoten. Ik zuchtte en sprong van het raamkozijn af en keek hem wat schuin aan. "Eten, dat is nou eens interessant." zei hij en een lachje verliet mijn lippen en met wat tegenzin liep ik naar hem toe en tilde ik hem op mijn schouder, waardoor hij zijn pootjes op mijn achterhoofd liet leunen. "Naar de keuken mijn slaaf." commandeerde hij me en ik schudde mijn hoofd. "Nope, dat is pas als het ontbijt is, dus wacht jij nog maar even. Oh en trouwens, ik ben je slaaf niet." zei ik met een grinnik. Ik was zo bezig met ons gesprek dat ik niet door had dat iemand van de andere kant zou komen. Pas als Thief Jayun opmerkte die rondvloog, trok hij me aan mijn haren waardoor ik stopte en hem vragend aankeek. "Je moet echt een bril kopen." hoorde ik hem mopperen en daarna draaide hij mijn hoofd ietsje, zodat ik nu pas Fergal zag. De jongen van mijn niveau en groep."Oh hey," begroette hij me met een glimlach en een vriendelijke klap op mijn schouder. "Hey, ik had je niet gezien." zei ik met een zwak glimlachje terwijl ik wat ongemakkelijk kort aan mijn achterhoofd krabbelde. Dat was een soort tik van me als ik nogal nouja wat klunzig bezig ben. Fergal floot even naar zijn Havik Jayun, maar het leek een koppige vogel te zijn ik hoorde hem wat mopperen over het feit dat hij geen hond is. "Wil jij hem hebben?" vroeg hij lichtelijk geërgerd. Mijn blik die eerst op de havik gericht was, gleed nu terug naar Fergal die even zijn hoofd had geschud. Een zwak glimlachje sierde mijn lippen. Ik had ook zo mijn momenten met Thief. Zeker als hij aan mijn potloden heeft gezeten. Fergal haalde een hand over zijn gezicht en zowel hij als ik keek naar beneden toen Jayun aan zijn been pikte. "Mij zomaar weg willen doen he!" riep hij ,waarop Fergal me een smakend gebaar toonde. " Nee dankje, ik hem mijn mensje al, hou jij je vogel maar." zei Thief snerend, waarbij ik hem een zachte tik haf. Jaloerse wasbeer dat hij was. Ik grinnikte zacht en schudde dan mijn hoofd zacht, waardoor mijn bruine haren nog warriger kwamen te zitten. "Nee dankje, ik heb al genoeg kopzorgen aan deze beer." zei ik wijzend naar Thief, waarbij hij aan een plukje haar trok en ik hem even waarschuwend aankeek. "Soms letterlijk." mompelde ik met een klein grijnsje rond mijn lippen. "Hé, maar als je een keer wilt ruilen geen probleem." zei ik om te lachen. Geen idee hoelang Fergal het zou uithouden met mijn wasbeer. Maar ik denk eerder dat Thief het hem niet gemakkelijk zou maken dan tenzij hij vooraden met voedsel heeft. Dan is hij je beste vriend... "Dus waar gingen jullie heen?" vroeg ik nieuwsgierig. Als Thief zich zo verveelde bij me dan moest hij maar met nog andere leren omgaan.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mamo schreef:
[Is er ook iemand voor Rose?]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

(Ik heb Ray, maar aangezien ze iemand van niveau 1 is heb je vast ook iemand van niveau 1 nodig? Of zijn ze al in het centrum? )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Niveau 1 komt nu aan, dus op zich zou het wel kunnen. Ik schrijf wel een stukje!]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Rose Amélie Linders
Ik haalde diep adem, terwijl de schuifdeuren van de trein opengingen. Ik kneep mijn ogen even dicht bij het felle zonlicht wat in mijn ogen scheen. De afgelopen uren had ik doorgebracht op een oncomfortabele stoel, in een schommelende trein en de ramen waren ze vuil dat er haast geen straal zon doorheen kwam. De zonnestralen die er wel door heen wisten te komen, waren echter maar vaal. Zorro had de hele reis naast me gelegen. We stonden er nu met zijn tweeën voor. We hadden geen enkele bekende meer om ons heen. Iedereen was onbekend. Ik vroeg me af of ik vrienden zou gaan maken, of beter gezegd, of iemand vrienden met mij zou maken. Als het aan mij lag zou ik de hele dag in het donkerste hoekje wat ik kon vinden doorbrengen, maar ik wist van mezelf dat ik de volgende vijf jaar niet vol zou houden zonder een enkele vriend, dus ik moest mijn best doen om me niet te verschuilen. Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik van één van de bewakers een zetje in mijn rug kreeg. Met wat moeite wist ik mijn evenwicht te bewaren en kon ik gewoon op twee benen de trein uit stappen. Het geluid van de trippelende pootjes van Zorro stelden me op mijn gemak, onderweg naar het immense complex van het Trainingscentrum. De schuifdeuren gingen open, voor mijn gevoel deden ze er wel tien minuten over voordat ze eindelijk open waren. Alles om me heen leek wel in slow-motion te gebeuren. Voordat ik naar binnen liep keek ik Zorro nog één keer aan. Ik glimlachte even naar hem, voordat we beiden zwijgend naar binnen liepen. Het centrum was precies zoals ik me voor had gesteld, enorm, kaal en ongezellig. Ik keek om me heen en zag dat de twee bewakers die eerder nog achter me liepen, waren verdwenen. "Dit is het dan, Zorro," zei ik. "Ons nieuwe thuis." We stonden midden in het gangpad, om ons heen zoefden allerlei mensen voorbij. "Ik had gehoopt op een iets hartelijker ontvangst," zei Zorro, kijkend naar de benen die hem voorbij snelden. Hij moest zijn best doen om niet getrapt te worden en er ontsnapte een lachje uit mijn mond.

[ bericht aangepast op 7 april 2014 - 18:45 ]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Jamie Colin Dallas || Niveau 1 || Kunstenaar

Langzaam kwam de trein tot stilstand. Ik keek Captain even aan. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg ik hem terwijl ik me uit het ongemakkelijke stoeltje wurmde waar ik de hele tijd had gezeten. ‘Ja, ik denk het. Jij?’ antwoordde hij. Ik knikte. Eigenlijk vond ik het best spannend, maar het moest toch. Ik propte al mijn potloden in mijn tas en klemde mijn schetsblok onder mijn arm. Ik had bijna de hele treinreis zitten tekenen. Ik had onder andere een tekening van Captain gemaakt. Hij vond hem prachtig en wilde dan ook dat ik hem voor altijd zou bewaren. Ik liep samen met Captain naar de deur. Toen ik het perron op stapte pakte een bewaker mijn arm vast. Zijn hand leek net een bankschroef. Toch rukte ik mijn arm uit zijn hand en mompelde dat ik ook wel kon lopen zonder meegesleurd te worden door een bewaker. De mijn gromde even maar bleef verder van me af. Captain keek me met een glimlachje aan. Hij vond het altijd geweldig als ik het eens voor mezelf opnam, omdat ik dat gewoonlijk nooit deed. Ik kwam steeds dichter bij het gebouw waar ik een hele tijd zou blijven. Ik was blij dat Captain mee ging want ik zou hoogstwaarschijnlijk geen vrienden hebben. Ik was namelijk niet wat je noemde een erg sociaal type. Eigenlijk was ik een wrak op dat gebied. De deuren schoven open en ik hoorde Captain mompelen. ‘Wat een service.’ Waarschijnlijk zij hij dat om mij wat op te vrolijken dus toverde ik een glimlachje op mijn gezicht. Toen we eenmaal binnen waren merkte ik dat de bewaker die met ons mee was gelopen spoorloos verdwenen was. Ik haalde mijn schouders op en liep door. Ik werd platgedrukt door alle mensen die hier liepen en ik merkte dat Captain zo dicht mogelijk bij me bleef en angstig naar alle voeten die hem konden vertrappen staren. Glimlachend pakte ik hem op. ‘Bedankt,’ zei hij opgelucht en ik knikte. Opeens besefte ik dat ik geen flauw idee had waar ik heen moest. Mijn eerste reactie was in paniek raken, maar ik onderdrukte dit en beval mezelf kalm te blijven. ‘Weet jij waar we heen moeten?’ vroeg ik aan Captain. Maar hij schudde zijn hoofd. ‘Nee sorry, geen idee.’ Ik zuchtte, dat was jammer. Wat moest ik nu?

[ bericht aangepast op 7 april 2014 - 19:47 ]

---

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Raymond Edward Valentino Sharman || Niveau 2 - Hond, Boyd

De vroege ochtendzon, was wat achter de sombere wolken verscholen en ook in de hangen was het wat frisjes geweest. Alhoewel het nu weer begon op te klaren. De enthousiast kwispelende staart van Boyd kletste tegen mijn rechterbeen aan en ik kijk hem even aan. Als antwoord blafte hij even en liep voorop. "De train, hij is er kom." zei Boyd snel en greep mijn broek vast met en bek en probeerde me mee te slepen. Ik lachte kort en aaide over zijn kop, zodat hij los liet en mijn hand likte. Ik snapte niet waarom Boyd, iedere dag zo vrolijk was over het feit dat hier alsmaar meer kinderen aanspoelde om hier vijf jaar 'gevangen' te zitten. Ik glimlachte naar de pup die vrolijk naar het raam liep en juist niet op het raamkozijn kon springen. Ik grinnikte om het gestuntel van Boyd en liep naar hem toe, waar ik hem een zetje haf, zodat hij nu tevreden door het raam kon turen. "Kijk Ray, mensjes en diertjes!" blafte hij vrolijk en ik aaide hem over zijn bol en keek ook even kort door het raam. Die eigenlijk dringend gezeemd moesten worden want het enige wat je zag was stof. Ik keek op toen Boyd zonder wat te zeggen van de vensterbank sprong en door de gangen heen zoefde. "Boyd!" riep ik hem na, maar aangezien ik kon niet hoorde rende ik hem achterna. Kon me geen barst schelen als ik een bewaker tegenkwam. Na even zag ik hem wat verderop rondsnuffelen en iets wat vragend liep ik naar hem toe. "Wat is er Boy?" vroeg ik hem en hij haf me een likje. "Kom, ik zag een beestje en..." voordat hij kon uitspreken rolde ik wat geërgerd met mijn ogen en zuchtte ik even. "Boy, kon je me dat niet eerst zeggen, voordat je wegliep. Ik wil je hier niet kwijt geraken hoor." mompelde ik tegen hem. Hij keek even op de grond en wandelde rustig met me mee. Zijn rechteroor kwam omhoog te staan en een blaf verliet zijn lippen. Mijn blik ging van hem naar diegene waarnaar hij blafte. Een meisje, die ik nog nooit eerder had gezien en een vos. Dat verklaarde waarop Boyd zo opgejaagd was. Er waren namelijk niet veel hondachtigen hier en diegene die er wel waren, zijn nogal gemeen tegen Boy. Een vos, nouja die zijn sluw en niet te vertrouwen. Het meisje had ook wel wat weg van een vos. De had donkere bruine ogen en haren en ze had wat mysterieus met zich mee. "Hey." zei ik met een klein schuin glimlachje tegen het nog onbekende nieuwe meisje.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

(Iemand voor Stephen.)

---

Vampire + Servant = Servamp

Rose Amélie Linders | Niveau 1 | Zorro, vos
Ik had al een aantal lelijke woorden naar mijn hoofd gesmeten gekregen. Mensen die zeiden dat we in de weg stonden, dat we op zij moesten gaan, al dat soort dingen. Zorro kronkelde om mijn benen heen, nadat hij per ongeluk een schop van iemand had gekregen. Na een tijdje werd het iets rustiger in de gang en haalde ik weer normaal adem, toen had ik ook pas door dat ik al die tijd mijn adem had ingehouden. "Ik zie hier nu al tegen op," mompelde ik in mezelf. Zorro ging weer op een redelijke afstand naast me staan en zuchtte. Ook hij had er totaal geen zin in. Mijn Daemon en ik waren zo ongeveer hetzelfde, alleen was Zorro sluw en ik niet bepaald. Af en toe bracht dat wel problemen met zich mee, maar tot nu toe had ik me er altijd uit weten te redden. "Ik vraag me af waar we heen moeten," zei ik, terwijl ik om me heen keek, op zoek naar een bordje waar aangegeven stond waar we heen moesten, maar ik kon niets vinden. Ik keek even naar de grond, maar keek weer op toen ik een stem hoorde. Ik keek op en zag een jongen staan. Hij had blond haar en een schuine glimlach op zijn gezicht, het was een knappe jongen. Zijn Daemon was een hond, die wel geïnteresseerd leek in Zorro. Ik keek even om te zien of er nog iemand anders was tegen wie hij het kon hebben, maar ik zag niemand. "Heb je het tegen mij?" vroeg ik voor de zekerheid zachtjes, terwijl ik mijn rechterwijsvinger op mijn borstbeen plaatste.

[ bericht aangepast op 7 april 2014 - 22:11 ]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

[Iemand voor Jamie??]

---

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Raymond Edward Valentino Sharman || Niveau 2 - Hond, Boyd

Het meisje keek op toen ze mijn stem hoorde en bekeek ons kort. "Heb je het tegen mij?" vroeg ze wat zachtjes terwijl en haar rechterwijsvinger op haar borstbeen plaatste ter bevestiging. De gang was in dit gedeelte leeg en ik zag niemand anders dan haar. Een zwakke glimlach sierde mijn lippen en ik knikte. "Ja ik heb het inderdaad tegen jou." zei ik met een lachje. Boyd liep enthousiast -misschien wat te enthousiast- naar het meisje en sprong nog net niet op haar of haar Daemon. "Hay! HaY ik ben Boyd." zei hij vrolijk en rende kort een rondje achter zijn staart aan en ging dan zitten. Zijn pluizige krulstaartje ging hevig heen en weer en hij snuffelde even en keek dan onderzoekens naar de vos. "Ja, dat is dus Boyd." zei ik met een zacht lachje en liep dan ook op mijn gemak naar het meisje toe en stak vriendelijk mijn hand naar haar uit. "En ik ben Ray." stelde ik me aan haar voor. "Ik neem aan dat je vandaag nog maar toegekomen bent." zei ik terwijl ik mijn blik van haar even afhaal en naar buiten keek waar nog enkelen dwaalden op het plein. Na enkele seconden keek ik het meisje weer aan en bekeek ik haar even onderzoekend. Kijkend in welke richting ze zou zitten. Op het eerste zich is dat nogal moeilijk te zien, aangezien ze een slanke, maar toch sportieve bouw had en ik verder niet echt wat kon opmerken. Ze kon evengoed bij de economen, cultuursnobs of de andere vakken zitten. "Weet je al in welke groep je zit?" vroeg ik haar dan nieuwsgierig.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

MT. [Iemand voor Eve]

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

RingKeeper schreef:
MT. [Iemand voor Eve]

[Ik heb Jamie wel voor je Alleen ik kan vanavond waarschijnlijk niet meer reageren.]

---

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Rose Amélie Linders | Niveau 1 | de Sporters | Zorro, vos
De jongen kreeg een glimlach op zijn lippen, maar slechts een zwakke. Hij knikte, ter bevestiging. "Ja, ik heb het inderdaad tegen jou," zei hij met een lachje. Ik glimlachte even en knikte toen. Al snel werd ik afgeleid door zijn Daemon, die enthousiast op me af kwam lopen. "Hay! Hay, ik ben Boyd," zei hij vrolijk. Ik ging even op mijn hurken zitten en aaide de hond over zijn kop. "Ja, dat is dus Boyd," zei de jongen met een lachje. Ik ging weer normaal staan en glimlachte even. "Zoiets had ik al begrepen ja," zei ik lachend. "En ik ben Ray," stelde hij zichzelf dan ook voor. "Hai, ik ben Rose," stelde ik me op mijn beurt ook voor. Ik keek even naar Zorro, die vlak naast me zat en Ray's Daemon nauwlettend in de gaten hield. Zorro zelf was absoluut geen druktemaker, net als ik ook liever altijd op de achtergrond bleef. "En dit is Zorro," zei ik, terwijl ik naar mijn Daemon knikte. "Ik neem aan dat je vandaag nog maar toegekomen bent?" vroeg Ray. Ik knikte. "Dat klopt ja," antwoordde ik. Even overwoog ik te vragen of hij hier al langer was, maar de manier waarop hij me had aangesproken had eigenlijk al antwoord gegeven op die vraag. Ook zag hij er al ouder uit dan achttien, wat mijn vermoedens dus nog eens bevestigden. Ray's blik gleed naar het raam, waarna ik ook even naar buiten keek. Onze lotgenoten stroomden langzaam maar zeker over het plein naar binnen. Net als ik, onwetend over wat me te wachten stond. Mijn blik gleed weer naar Ray, ik merkte op dat hij me bekeek. Ik bekeek mezelf ook even vluchtig, straks had ik een vlek op mijn shirt of iets dergelijks, waardoor hij me aankeek, maar ik kon niets opmerkelijks vinden. "Weet je al in welke groep je zit?" vroeg hij uiteindelijk. Ik haalde even opgelucht adem, er was dus niets raars aan me, waardoor hij me had aangekeken. "De Sporters," antwoordde ik. "En jij?" vroeg ik. Op mijn beurt bekeek ik de jongen aandachtig. Aan zijn lichaamsbouw te zien vermoedde ik dat hij ook bij de Sporters zat, maar ik wist het niet zeker. Hij kon ook gewoon als hobby sporten.

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Mae Harrison

"Ik kan nou niet echt zeggen dat dit comfortabel is." fluister ik tegen Fay, mijn valk. Fay knikt naar me en fluistert in mijn oor "Het duurt niet zo lang, we zijn voor je het weet in Residentie." Ik zucht. Ik weet dat ze probeert me op mijn gemak te stellen, omdat ze dat altijd doet, en ik weet dat het eigenlijk nog heel lang gaat duren. Ik aai Fay over haar kop, en leun tegen de wand.

We lopen met zijn allen de trein uit, het terrein op. Het is zo ontzettend druk, al die mensen. Fay drukt haar kopje tegen mijn nek, en sust zacht in mijn oor. Ik kijk om me heen, en ik zie dat ze allemaal naar een groot gebouw lopen. Dat moet dat centrum zijn waar ze het over hadden. Ik sta stil, omdat ik het even niet aankan. Al het nieuwe. Ik haal diep adem en bal mijn vuisten om de beving in mijn handen te stoppen, en stap ferm naar voren. Het gebouw is nog ver lopen, verder dan gedacht. En dan al die mensen... Plotseling krijg ik de drang om te rennen, de mensen te ontvluchten, en gewoon alles eruit gooien. Ach ik ga toch moeten rennen met sport, waarom begin ik nu niet alvast. Ik doe een raar sprongetje, en als ik op de grond land, zet ik hard af, en ren ik. De wind waait door mijn haren, en het lijkt wel alsof ik vlieg. En over vliegen gesproken, Fay strekt haar vleugels uit, en vliegt mee. Omdat ik zo ver naar achter was van alle mensen, kom ik ze nu allemaal weer tegen, het zijn er nog meer dan eerst. En natuurlijk zijn er ook vervelende mensen bij. Eentje steekt zijn voet uit, en voor ik het weet lig ik op de grond. Verschillende scheldwoorden verlaten mijn mond als ik zie dat ik mijn handen grandioos heb geschaafd. "Vies ettertje! Kinderachtige zak!" hoor ik beven me. Ik kijk omhoog en zie dat Fay de jongen die me pootje gelicht heeft aan het bestoken is met pijn. Ze pikt in zijn hoofd en in zijn benen, en overal waar ze kan zien. Ik glimlach kort, en roep dan "FAY. Hier, nu!" Ze komt aangevlogen, en gaat naast me op de grond zitten. "Sorry, ik moest wel, wat een gore... Maar gaat het?" "Ik heb mijn handen geschaafd, en mijn knieën zijn waarschijnlijk ook stuk. Ik hoop dat ze er iets aan kunnen doen." Ik kijk naar Fay, en glimlach. "wel goed van je dat je hem hebt aangevallen hoor."

[Iemand voor Mae? Misschien iemand die haar overeind helpt, en met haar verband gaat zoeken?]

---

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.