• Saviours


    Het is het jaar 3100. Precies 100 jaar na het Heljaar, het jaar dat de wereld ten onder ging aan het egoïsme van de mensheid. Door nieuwe technologieën werd alles mogelijk en gaven mensen om niets meer dan henzelf. Rellen braken uit en ze waren niet meer te stoppen. De helft van de wereldbevolking werd van de aardbodem gevaagd. Wereldleiders zagen in dat het zo echt niet langer kon. De helft van de wereldbevolking werd uitvoerig gekeurd en alleen de besten werden uitverkozen tot ‘saviours’ van de Nieuwe Wereld, het lot lag in hun handen. Alleen zij konden de wereld weer opbouwen. Hoewel er nu een goede basis lag voor een nieuwe wereldbevoling, waren de Wereldleiders nog niet tevreden. Ze wouden niet weer het risico lopen op een tweede Heljaar. Ze besloten elk kind een Daemon te geven, een dier die overal waar het kind gaat, meegaat. Elk Daemon weerspiegelt het bijbehorende kind. Is een Daemon strijdlustig en nieuwsgierig, dan wordt verwacht dat het kind dat ook is. Als een Daemon en het kind elkaars uitersten zijn, is het gedoemd te mislukken. De Daemon verdwijnt en het kind wordt door de overheid ingenomen, wat hierna met het kind gebeurt is een raadsel, maar er gaan vreselijke verhalen in de rondte.
    Met de komst van de Daemons kunnen de Wereldleiders precies bepalen hoe zij hun ideale bevolking willen hebben.

    De achttiende verjaardag is een keerpunt in het leven van de kinderen. Ze zijn nu officieel volwassen. In de Nieuwe Wereld betekend achttien iets anders. Elk kind wordt de dag na zijn achttiende verjaardag gescheiden van zijn/haar familie en opgehaald en meegenomen naar het Residentie, de hoofdstad. Hier bevindt zich een heel centrum waar de inmiddels jongvolwassenen allerlei lessen krijgen over de Nieuwe Wereld. Vijf jaar lang worden ze als het waren getraind, zodat ze de perfecte bevolking worden. Aan het eind van deze vijf jaar worden ze getest, als ze slagen, krijgen ze een vrij leven. Zakken ze, dan moeten ze hun hele leven werken voor de overheid of de Wereldleiders.

    Lessen:

    - Geschiedenis
    - Gedragsregels
    - Sociale vaardigheden
    - Lichamelijke opvoeding (hier krijgen ze voornamelijk dingen als vechtkunst, klimmen, dat soort dingen)
    - Kunstvakken (muziek, kunst beeldend, drama)
    - Techniek voor de mannen
    - Handwerk voor de dames
    - Economie
    - Talen
    - Cultuur
    - Geografie/aardrijkskunde

    Aan het begin van de training krijg je een test, aan de hand van deze test wordt je in een groep in gedeeld. De Economen, de Sporters, de Cultuursnobs, de Talenknobbels, de Kunstenaars en de Handarbeiders, deze groepen zijn bepalend voor je latere leven. Elke groep krijg zijn eigen tatoeage van het bijbehorende symbool op zijn pols, zodat duidelijk is bij welke groep je hoort. De dikgedrukte vakken zijn verplicht. De vakken van de groepen hebben elk een kleur.


    Regels van het centrum:
    - Na 22.00 moet iedereen op zijn kamer zijn, dit wordt gecontroleerd.
    - Het ontbijt begint om 8.00, de lessen beginnen om 9.00, je mag niet te laat zijn.
    - Je mag nooit het terrein verlaten.
    - Vechten wordt niet gedoogd.
    - Iedereen draagt zijn uniform, andere kleding is niet toegestaan.
    - Geen jongens in de damesslaapzaal, geen dames in de jongensslaapzaal.
    - Breng jezelf en/of anderen niet in gevaar.
    - Geen geren door de gangen.
    - Alleen in de pauzes en na schooltijd mag je op het schoolplein komen.




    Niveau 1: 18 jaar
    Niveau 2: 19 jaar
    Niveau 3: 20 jaar
    Niveau 4: 21 jaar
    Niveau 5: 22 jaar

    Lijstje personages:

    Meisjes:
    - Rose Amélie Linders - Mamo (niveau 1, de Sporters)
    - Mae Harrison - Rawiyah (niveau 1, de Sporters)
    - Chyou-Marise "Marie" Smiths - Curuxa (niveau 1, de Sporters)
    - April Willow Lee - Confiance (niveau 1, de Handarbeiders)
    - Katherine James Gilbert - xShopAHolic (niveau 1, de Sporters)
    - Evelyne "Eve" Sophia Keck - RingKeeper (niveau 2, de Talenknobbels)

    Jongens:
    - Logan Doughlass Hoult - Raccoon (niveau 3, de Kunstenaars)
    - Dennis Hugh Henderson - Microwave (niveau 1, de Handarbeiders)
    - Stephen Kingston - LyraPhoenix (niveau 4, de Economen)
    - Fergal Carbrey Teagan - Dorocha (niveau 3, de Kunstenaars)
    - Jamie Colin Dallas - MissMills (niveau 1, de Kunstenaars)
    - Raymond Edward Valentino Sharman - Raccoon (niveau 2, de Sporters)

    Regels van het topic:
    - Schrijven in ABN. Verleden tijd of tegenwoordige tijd maakt niet uit, zolang het maar in de ik-vorm is.
    - Probeer een beetje snel te antwoorden.
    - Als je weet dat je er een tijdje even niet bent, geef dat dan aan.
    - Dit spel gaat niet om liefde, meteen al relaties is ook niet geloofwaardig.
    - Rond de 250 woorden per bericht. Dit is makkelijk haalbaar, denk aan het omschrijven van omgeving, gevoelens etc.
    - Perfecte personages zijn niet leuk, maar overdrijf ook niet, maak dus geen overdreven probleemkind van je personage, dat is weer teveel van het goede.
    - Wees creatief, alleen als je met leuke ideeën komt kan een topic blijven leven, vrees dus niet, als je een leuk idee hebt om te doen meld het!
    - Blijf een beetje realistisch spelen, zoals ik al zei, binnen een dag heb je nog geen relatie.




    Rollentopic

    De mensen uit niveau 1 komen dus de dag na hun verjaardag aan. Ze komen met een trein (dus niet beschrijven dat ze met een taxi worden gebracht o.i.d.) en er lopen bewakers met ze mee (het is dus ook niet zo dat ze in hun eentje lopen). De andere niveau's zijn al op school. Het is 's ochtends, dus voor hen begint de dag pas net.

    [ bericht aangepast op 21 april 2014 - 20:54 ]


    "The most beautiful things in life go unnoticed..."

    Raymond Edward Valentino Sharman || Niveau 2 - Hond, Boyd

    Terwijl ik mijn ademhaling weer onder controle probeerde te krijgen hoorde ik Rose ook hijgen, tja ze had echt haar best gedaan en ik ben er zeker van dat ze binnen enkele maanden een top sprintster zal worden. Boyd kwam kwispelend naast me zitten en ik aaide hem over zijn kopje en daarna keek ik op naar Rose die ook haar ademhaling onder controle had. Het is iets dat we ook geleerd hadden hier, hoe je best adem haalt en oefeningen daarop. Het is de basis kennis die je dan krijgt. "Dankje," zei ze en keek toen ook naar de deur van het meisjes vertrek. Ze knikte daarna even en dan viel haar blik op haar tas die ze meehad. "Weet je wat..." begon ze en ik keek haar vragend aan, waarbij ik mijn hoofd ietsje schuin hield. Dat deed Boyd ook altijd en het was best grappig om te zien. "Ik zet even mijn tas weg, dan kom ik daarna weer terug en dan kan je me nog wat andere dingen hier laten zien. Als je dat wilt tenminste..." zei ze en meteen krulden mijn mondhoekjes omhoog en ik knikte deze keer. "Ja is prima, dan kun je de trainingzaal zien en de eetzaal enzo." zei ik met een glimlach en ook ging ik wat meer rechtop staan.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Rose Amélie Linders
    Ik glimlachte even toen ik zag dat Ray's mondhoeken omhoog krulden na mijn voorstel. "Ja, is prima, dan kun je de trainingzaal zien en de eetzaal en zo," zei hij met een glimlach. Ik knikte even. "Ik ben zo terug, een moment," zei ik, terwijl ik de deur naar de meisjesslaapzaal opendeed. Het was een saaie, rechthoekige kamer, met aan één muur hoge ramen, die veel licht binnen lieten. De muren waren grijs en er stonden allerlei rijen met stapelbedden. Naast elk stapelbed stond een kastje. Terwijl er door de hoge ramen veel licht naar binnen kwam, was de kamer door de donkere meubels en de donkere muren toch erg donker en vooral ook erg somber. Ik keek even om me heen en kwam tot de conclusie dat ik de enige was die zich in deze kamer bevond. Gelukkig. Hoewel Ray erg aardig was, vond ik het voor nu toch nog wel even genoeg om één iemand te kennen. Ik zag er behoorlijk tegen op om alle anderen tegen te komen. Vooral de meiden waarmee ik de kamer moest gaan delen. Ik rechtte mijn rug en zocht toen een stapelbed uit. Ik koos het bovenste bed van een stapelbed die tegenover het raam stond. Vanuit mijn bed had ik dan mooi uitzicht over de tuin van het trainingscomplex. Om de tuin heen zaten grote hekken, daarachter was alles weer kaal en grauw. Ik slingerde mijn tas op het bed en keek even naar Zorro. "Hier moeten we ons de komende tijd zien te vermaken," zei ik tegen hem. "Dat gaat een lastige opgave worden," mopperde Zorro. Ik besloot hem te negeren en liep weer naar de deur. "Als je mij maar niet vergeet nu je Ray hebt ontmoet," zei hij weer. Ik draaide me om en rolde met mijn ogen. "Hoe kan ik jou vergeten als jij en je opmerkingen hier steeds zijn?" Een geniepig glimlachje verscheen op het gezicth van Zorro, maar hij zei niets. Gelukkig maar. Ik opende de deur en glimlachde naar Ray. "Ik ben er klaar voor," zei ik tegen hem, waarna ik mijn handen in mijn zij zette en hem afwachtend aankeek.


    "The most beautiful things in life go unnoticed..."

    (Sloooow down please :'D )


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Fergal Carbrey Teagan

    "Euh, nou..." Logan klonk wat verward en ik vroeg me af waarom dit het geval was. Toen pas besefte ik me wat ik net gedaan had. Ook merk ik nu pas hoe dicht ik bij hem sta en zet traag een stapje terug. Hoe awkward.
    "Wel ik ben bezig met een nieuw schetsproject waar ik redelijk lang mee bezig ben. Namelijk personen of dieren tekenen, maar eerder de binnenkant." vertelde Logan mij en aandachtig luister ik naar hem. "Het is nogal ingewikkeld." Ik haal mijn schouders even op. Het tekenen wel ja, maar het begrijpen niet toch. Of bedoelde hij dit niet.
    "Het is.. apart. Maar zeker niet verkeerd hoor," zeg ik hem dan eerlijk en ik glimlach er bij. "Het is iets dat je moet liggen, net als acteren. Ik zou het bijvoorbeeld niet erg vinden om tegenover een jongen een liefdessce-" ik val stil. Zei ik dit luidop? Zei ik dit daadwerkelijk luidop? Ik merk dat ik mijn hand wat beschaamd voor mijn gezicht had geslagen en kijk Logan aan. "Zo bedoelde ik het niet..." stamel ik zacht en draai mijn hoofd wat weg. "Ik val niet op jongens, dat je dat weet oké," probeer ik hem dan duidelijk te maken. Ik voel mijn wangen kleuren en ik doe nog een stapje achteruit, om Logan niet te dicht in zijn cirkel te zitten. Oh wat voel ik me nu awkward zeg. Waarom ben ik ook zo een flapuit... Jayun komt aangevlogen en krijst even, waarna hij op mijn schouder terecht komt.
    "Fergal is verlieeeeefd!" krijst hij luid en ik geef hem een stomp waarna hij van mijn schouder valt en met een plof op de grond terecht komt. Echter komt hij meteen weer overeind en vliegt weg. Ik kijk Logan aan en schud mijn hoofd snel. Echt niet...


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Chyou-Marise "Marie" Smiths | Niveau 1| Sporter
    Haoqi, Fret | Outfit
    Ik merkte in de trein niet veel van het landschap. Verdiept in mijn boek en Haoqi af en toe aaiend zat ik bijna alleen in de coupé. Een paar banken verder zaten nog twee meisjes en een jongen (ik bedoel hier niemand uit de RPG mee, hoor) die af en toe praatten en lachten. Af en toe ving ik flarden op van het gesprek. Het ging over de school, het was duidelijk dat ze nieuw waren. Soms vielen er namen, die ik maar associeërde met hun Daemons. De trein kwam met een schok tot stilstand. Ik stond op en Haoqi klom op mijn schouder. "Klaar?" vroeg ik haar. Ze knikte. Ik grijnsde en slingerde mijn rugzak over mijn andere schouder. Een bewaker in een grijs uniform wachtte me op. Hij knikte en liep zonder verder iets te zeggen voor me uit. Ik volgde hem op de voet, soms even versnellend omdat hij grote passen nam. Na een tijdje lopen arriveerden we bij een groot gebouw. Dit zou het centrum moeten zijn. "Oh, wauw." zei Haoqi. Ik kon niks uitbrengen. Het was groot, heel groot. Iets minder mooi, maar toch acceptabel. De bewaker leidde me naar binnen. Ik dumpte mijn tas op de grond. "Waar is mijn kamer?" vroeg ik, misschien een beetje onbeleefd. "Alles op zijn tijd." mompelde de man. Ik hield mijn mond maar. Ik had voor mijn gevoel al genoeg gezegd. Hij liet me alleen en ik liep maar weer naar buiten. Er kwam waarschijnlijk straks wel iemand. Ik stak het binnenpleintje over, op zoek naar iemand om contact mee te leggen. Aan Haoqi als vriendin had ik niet genoeg voor de komende vijf jaar. Ik sprak gewoon maar iemand aan. "Hallo!" begon ik vrolijk.

    (Iemand voor Chyou? Het spijt me, ik was deze rpg een beetje uit het oog verloren. Maar ik ben er weer!)

    [ bericht aangepast op 21 april 2014 - 21:03 ]


    { do you call yourself a freaking hurricane like me? }

    Logan Doughlass Hoult || Niveau 3 - Wasbeer, Thief

    Fergal zag dat ik wat ongemakkelijk was en ging een stapje achteruit, zodat hij niet meer zo dicht stond. Normaal gezien had ik erg een problemen mee, maar deze keer voelde het toch raar aan een apart gevoel dat ik niet echt wist te plaatsen. "Het is.. apart. Maar zeker niet verkeerd hoor," zei hij gemeend en glimlachte erbij en ik glimlachte dankbaar. "Het is iets dat je moet liggen, net als acteren. Ik zou het bijvoorbeeld niet erg vinden om tegenover een jongen een liefdessce-" zei hij en ik besefte wat hij wilde zeggen. Er waren al vele roddels over fergal die anders geaard zou zijn, maar ik geloofde die niet... Ik bedoel, hij had zelf gezegd tegen me dat hij een vriendinnetje had, maar af en toe heb ik er mijn twijfels over. Ik keek hem kort fronsend, eerder vragend aan. Ik hoopte eerlijk gezegd dat hij niet tegen me had gelogen... "Ik val niet op jongens, dat je dat weet oké," zei hij en ik knikte zacht, ietsje verward. "ja, d...dat weet ik." mompel ik zacht. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Fergal blozen, maar ik nam aan dat het van akwardheid was. Jayun kwam aanvliegen en ging op Fergals schouder zitten meteen begon hij te krijsen"Fergal is verlieeeeefd!" zei hij luid, waardoor ik ook lichte blosjes op mijn wangen begon te krijgen. Thief vond het blijbaar leuk en begon mee te roepen, niet eens wetens waarover het gesprek ging, meteen haf ik hem dan ook een tik tegen zijn hoofd, waardoor hij stil werd. Fergal schudde zijn hoofd en ik wende kort mijn blik af. "Geen zorgen, ik weet heus wel dat je een vriendinnetje hebt." zei ik wat mopperend.

    Raymond Edward Valentino Sharman || Niveau 2 - Hond, Boyd

    Ze knikte even. "Ik ben zo terug, een moment," melde ze en ik glimlachte even en toen ze de kamer binnenging zette ik me even op de grond en Boyd legde zich naast me neer zijn poten over mijn been heen en genietend van mijn vingers die over zijn kopje kriebelden. "Je vind haar wel leuk hé." zei hij en ik glimlachte kort naar hem en haalde mijn schouders op. "Ze lijkt me geen misse vriendin." zei ik en hij schudde zijn kop even. "Zeg niet zo beginnen hé. "mopperde hij lachen en ik haf hem een zach klopje op zijn rug. "Nee, ik begin liever geen relatie hier." zei ik wat zacht. Ik keek op toen de de deur opende en Rose naar me glimlachte . "Ik ben er klaar voor," zei ze terwijl ze haar handen in haar zij zette. Boyd sprong net als mij recht en ik grijnsde. "De verkeningstoer alla Ray gaat beginnen." zei ik grappend en daarna liep ik richting de leslokalen waar we trainingen en lessen kregen. "Hier krijgen we lessen zoals geschiedenis, sociale vaardigheden en sport. Maar dat is niet de enige sector. Je hebt de economen, talenknobbels, handarbeiders en kunstenaars. Elk van ons hebben dan ook het merktattoage op ons lichaam staan." zei ik en bij die laatste woorden toonde ik de afbeelding die op mijn pols getekend stond


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Dennis Hugh Henderson || Niveau 1 || Handarbeiders || Carlos, kameleon
    Eerst keek Jamie over mijn schouder naar de gang die ik had aangewezen. Vervolgens sprak hij even met zijn bever, waarna hij weer naar mij opkeek. 'Ja, is goed hoor. Laten we daar dan maar heen gaan.' Hij begon gelijk door de mensenmassa heen te lopen. Ik pakte mijn grote sporttas op en liep achter hem aan.
    'Aardige jongen,' murmelde Carlos in mijn oor. Ik knikte haast ongezien, terwijl ik mijn best deed Jamie bij te houden. Overal om me heen zag ik mensen en dieren. Van vossen tot zeearenden tot katten. Het was echt druk in de hal. Door al die mensen had ik extra zin om te beginnen met de opleiding. Al had ik van te voren niet gedacht dat ik bij de Handarbeiders zou komen, toch past het perfect bij me. Ik ben graag bezig en tegelijkertijd is het ook theoretisch. Even zag ik mijn zusjes gezicht voor me. Waar zou zij later bij komen? Samen met Lottie, haar Siamese kat. Ik zag haar later ook wel bij de Handarbeiders komen. Ze hield nu ook al van knutselen. Ik versnelde even, zodat ik ter hoogte kwam van Jamie. Eigenlijk wist ik niet zo goed wat ik moest zeggen dus bleef ik twijfelen. Tot we in de gang kwamen waar we naar op weg waren. Er was een trap naar boven en de gang liep door. 'Zullen we maar naar boven gaan?' vroeg ik, schattend dat de kans het grootst was dat we daar de slaapzalen zouden vinden.


    "Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

    Fergal Carbrey Teagan

    "Ja, d...dat weet ik," hoorde ik Logan zacht mompelen toen ik zei dat ik niet op jongens viel. Iedereen wist toch dat ik een 'vriendin' heb. Al is het niet zo. Maar mensen moeten eraan geloven. Ik val niet op jongens... niet. Ik hoor Thief mee roepen en hij krijgt een tik van Logan. Meteen houd de wasbeer zijn kop dicht. Ik vond dat wel even fijn. Want volgens mij was mijn hoofd nu knalrood.
    "Geen zorgen, ik weet heus wel dat je een vriendinnetje hebt," zegt Logan wat mopperend. Ik kijk hem even in de ogen. Logan vertrouwt mij en ik vertrouw hem. Ik ken hem nu al een aantal jaar, en nog altijd heb ik de leugen dat ik een vriendin heb. Waarom vertel ik hem niet gewoon de waarheid?
    "Over dat, ik-" begin ik maar Jayun overtreft mijn spreken met zijn gekrijs. "Oké, nu ben ik je zat. Rotvogel!" roep ik luid en grijp hem uit de lucht toen hij langs wilde vliegen. Ik voel zijn snavel in mijn duim en laat hem los.
    "Ach rot toch lekker op, rot Daemon!" schreeuw ik naar Jayun. "Ik ben je zat... rot op..." brom ik en kijk naar de Daemon. Ik hoor een paar stemmen, duidelijk van bewakers. Zo te horen hebben ze mij gehoord en ze komen Logan en mijn kant uit. Ik kijk Logan aan.
    "Wat heb ik gedaan." Ik kijk rond of ik Jayun zie en een zucht van opluchting verlaat mijn mond als ik mijn Daemon nog zie. Gelukkig, hij is er nog. Ik sluit mijn ogen even en ga automatisch dichter bij Logan staan wanneer de bewakers ons naderen.
    "Alles oké heren? Zo tekeer gaan tegen je Daemon kan verkeerd uitpakken, jongeheer Teagan," zegt een van de bewakers en de ander lacht even kort.
    "Misschien wil hij wel van zijn Daemon af. Ga maar door meneertje," grijnst hij dan en mijn gezicht betrekt. Nooit dat ik ingenomen wil worden door de overheid. Die verhalen die je hoort. Ze zijn... beangstigend. Eng. Vreselijk...
    Onbewust heb ik Logan zijn arm beetgenomen en ik kijk de bewakers aan. Ik kan nergens de kracht vinden iets te zeggen.

    [ bericht aangepast op 21 april 2014 - 21:58 ]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Rose Amélie Linders
    Een grijns verscheen op het gezicht van Ray, terwijl ik de slaapzaal uit kwam lopen. “De verkenningstoer alla Ray gaat beginnen,” zei hij voor de grap. Ik lachte even. “Ik hoef er toch geen geld voor te betalen, of wel?” vroeg ik lachend, terwijl ik hem achterna liep. Hij liep langs een aantal kamers, waarover hij begon te vertellen. “Hier krijgen we lessen zoals geschiedenis, sociale vaardigheden en sport. Maar dat is niet de enige sector. Je hebt de economen, talenknobbels, handarbeiders en kunstenaars. Elk van ons hebben dan ook het merktatoeage op ons lichaam staan,” vertelde hij, waarna hij een symbool op zijn pols liet zien. Ik slikte hoorbaar, terwijl ik naar de zwarte inkt keek die permanent op zijn huid stond. “Bedoel je dat…” ik zocht even naar de goede woorden. “Bedoel je dat ik ook zo’n ding op mijn pols krijg?” vroeg ik, terwijl ik Ray aankeek. Waarschijnlijk was de angst in mijn ogen af te lezen. Al vanaf jongs af aan had ik al een hekel gehad aan naalden. Mijn oma moest me letterlijk meesleuren naar de dokter voor mijn jaarlijkse griepprik. Ik leed bij de tandarts liever veel pijn, dan dat er een naald met verdovingsmiddel mijn gehemelte in moest. De gedachte aan de zoemende naald die ervoor moest zorgen dat het teken van mijn sector voor eeuwig in mijn huid gedrukt zou staan zorgde voor kriebels over mijn rug. Ik haalde even diep adem en probeerde de angst van me af te zetten. Ik zou hier tenslotte een soort nieuw leven lijden. Niemand kende me hier, dit trainingscomplex was als het ware een blanke pagina en ik bezat de macht om die pagina opnieuw in te vullen. Een tatoeage was een stap in de goede richting.


    "The most beautiful things in life go unnoticed..."

    Logan Doughlass Hoult || Niveau 3 - Wasbeer, Thief

    Fergal keek me even in mijn ogen aan en ik leek even te verdrinken in zijn heldere ogen, maar algauw werd ik wakker als hij wat begon te zeggen.
    "Over dat, ik-" echter werd hij gestoord door het schelle gekrijs van Jayun die me nu echt begon te irriteren. En blijkbaar was ik niet de enige. "Oké, nu ben ik je zat. Rotvogel!" riep hij luid en greep de vogel uit de lucht toen die aan kwam vliegen. Ik keek was geschrokken van wat er nu aan het gebeuren was, wie niet met zijn daemon overeen kwam verdween. Ik wilde net Fergal kalmeren maar ik kreeg de kans niet of de volgende woorden rolden al over zijn lippen
    "Ach rot toch lekker op, rot Daemon! Ik ben je zat... rot op..." bromde hij waarop hij enkel gekrijs van Jayun terugkreeg. "Rustig, Fergal stra..." ik kon mijn zin niet afmaken of ik hoorde al voetstappen onze richting opkomen in deze stille en lege hal. Ook hij leek te beseffen wat er nu net gebeurt was.
    "Wat heb ik gedaan." zei hij, ik wilde mijn mond openen om te zeggen dat het goed ging komen, maar ik sloot deze weer toen de twijfel in me naar boven kwam. Thief was van mijn rug gegaan en stond naast me terwijl hij zijn pootjes voor zijn gezicht hield. Deze keer meende hij het echt.
    "Alles oké heren? Zo tekeer gaan tegen je Daemon kan verkeerd uitpakken, jongeheer Teagan," zegt een van de bewakers .De man was groot en had een licht baartje, de ander die lachte was eerder klein en slank, maar had een snor. "Misschien wil hij wel van zijn Daemon af. Ga maar door meneertje," grijnst hij dan en ik zag hoe Fergal wit begon te trekken. Mijn hart ging ook als een razende tekeer. Niet alleen omdat fergal zo dichtbij stond, maar ook omdat ik bang was hem als mijn beste vriend te verliezen. Ik wilde niet dat hem wat zou overkomen. zijn arm had die van mij vast en ik hield strak zijn hand vast. Zodat als hij weg moest ik hem kon meetrekken en we hier samen konden wegvluchten. Er kwam geen woord uit Fergals mond en één blik van Thief en ik wist genoeg. Ik moest wat doen, creatief zijn. "Vond u het goed?" vroeg ik de bewakers en ze keken me vragend aan, alsof ik net chinees zat te spreken. "Oh, tuurlijk jullie wisten dit niet... Nou euhm, Fergal hier werkt namelijk aan een nieuw project." begon ik en keek hem even kort aan. "Het stuk is erg dramatisch en hij wilde me wat laten zien, zo zie je in dit stuk dat... Nouja familieruzies ltijd kunnen gebeuren en euh het moet uitgepraat worden enzo. Dus hij meende het niet. Hij houd van Jayun." ratelde ik. De mannen keken elkaar even vragend aan maar knikten dan. "Goed acteer werk dan, nou als je ons wilt excuseren." zeiden ze en met die woorden gingen ze weg. Ik zuchtte opgelucht en keek Fergal aan. "Dat was pas geluk hebben." mompel ik zacht.

    Raymond Edward Valentino Sharman || Niveau 2 - Hond, Boyd

    Rose lachte even “Ik hoef er toch geen geld voor te betalen, of wel?” vroeg ze lachend terwijl ze achter me liep en ik lachte ook kort. "Nu je het zegt, breng je me wel op gedachten ja." grijnsde ik naar haar. Tijdens de rondleiding luisterde ze aandachtig en slikte hoorbaar toen ze mijn getatoeëerde pols. “Bedoel je dat…” begon ze zoekend naar de juiste woorden. Meteen zag ik en hoorde ik ook de angst in haar opkomen. “Bedoel je dat ik ook zo’n ding op mijn pols krijg?” vroeg ze en ik knikte zacht. Ik begrijp wel dat ze er tegenop ziet, ik vond het namelijk ook geen pretje maar het zorgt ervoor dat ik wel een doel voor ogen had. "Het is niet zo erg hoor." zei ik geruststellend. Ik had er nooit echt last van gehad dus vond ik het nu geen probleem meer. "Het heeft je eerlijk gezegd wel een soort steun hier. Na een tijdje besef je wel dat je hier met een doel zit en niet zomaar opgesloten bent." zei ik tegen haar met een zwak glimlachje. Ik besloot er gewoon mijn mond verder over te houden en liep naar één van de lokalen toe. Om precies te zien: De sporthal. Ik opende de deur die altijd open stond en hield deze open voor Rose. "Dames eerst." glimlachte ik terwijl ik er een buiginkje bij maakte en grijnsde. "Dit is dus de ruimte waar je de komende jaren zult zitten." zei ik terwijl ik ook de grote wat saaie zaal bekeek. "Je hebt hier van alles eigenlijk." zei ik dan.

    [ bericht aangepast op 22 april 2014 - 19:54 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Jamie Colin Dallas || Niveau 1 || Kunstenaars || Bever

    Ik merkte dat Dennis zijn best moest doen om me bij te houden, dus ik vertraagde mijn pas wat. Toen we bij de gang waren, die uitkwam op een trap naar boven en een rechte gang, had ik geen idee waar we heen moesten. 'Zullen we maar naar boven gaan?' vroeg Dennis. Ik knikte. ‘Ja, lijkt me een goed plan. Nou, maar hopen dat daar de slaapkamers zijn en niet een of andere verboden lerarenkamer ofzo,’ zei ik glimlachend. Ik liet Dennis voorgaan op de trap, pakte Captain goed vast en begon ook de trap op te lopen.

    [Het spijt me voor het korte stukje, maar ik heb echt het inspiratie level van een dode koe :$]


    'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

    (Dat is wel héél kort o.o )


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Dorocha schreef:
    (Dat is wel héél kort o.o )


    [I'm sorry :$ (ik was gewoon moe oke :))
    haha]


    'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

    Fergal Carbrey Teagan ~ Havik Jayun

    Ik kon Logan zijn hartslag in mijn hand voelen. Hij was ook angstig voor die bewakers. Nog altijd weet ik geen woord uit mijn mond te krijgen en ik sta er maar bij als een zoutzak.
    "Vond u het goed?" Zowel de bewakers als ik kijken Logan verward aan. Vonden ze wat goed? Nieuwsgierig maar toch nog wat angstig kijk ik naar de jongen naast me, wiens Daemon even naar mij kijkt. "Oh, tuurlijk jullie wisten dit niet... Nou euhm, Fergal hier werkt namelijk aan een nieuw project." Mijn mond valt even kort open als ik doorkrijg wat Logan doet en ik speel het spelletje zo goed mogelijk mee door te knikken. Voor alsnog, als ik wat zou zeggen zou mijn stem me betrappen, dus ik vertrouw erop dat Logan het kan.
    "Het stuk is erg dramatisch en hij wilde me wat laten zien, zo zie je in dit stuk dat... Nouja familieruzies altijd kunnen gebeuren en euh het moet uitgepraat worden enzo. Dus hij meende het niet. Hij houd van Jayun." Ik knik hevig en kijk onschuldig naar de bewakers. Oh Logan... je bent een engel...
    "Goed acteer werk dan, nou als je ons wilt excuseren." Zeggen de bewakers na even elkaar aangekeken te hebben, vervolgens lopen ze langs ons heen. Ik hoorde Logan wat mompelen, maar wat hij precies zei weet ik niet.
    "Oh, dank je!" Roep ik naar de jongen naast me. Voor ik er zelf erg in had, drukte ik mijn lippen op die van hem. Maar zo snel als dat ze elkaar raken, trek ik weg en voel mijn gezicht rood aanlopen van schaamte.
    "Ik- ik moet mijn- Jayun?" Ik kijk rond en zie de vogel bovenop een van de beelden in de lange gang zitten. Ik durf Logan geen tel meer aan te kijken en kijk dan maar wat naar mijn schoenen. Shit...

    (Aangezien Logan en Fergal elkaar al langer kennen is het mogelijk toch? Want ze kennen elkaar al meerdere jaren, dus Ferg zou dus verliefd kunnen zijn. Ook op de eerste dag al. Hehe)

    [ bericht aangepast op 23 april 2014 - 10:33 ]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    [Ja, dat kan!]


    "The most beautiful things in life go unnoticed..."