Lonely Road || #1 - Speeltopics

Walking on the lonely road.
Finding your way home.
Trying to remember the things,
You almost forgot.

Deze rpg is heropend vanwege het feit dat de vorige al snel overleed.

Een groep vrienden gaan voor het eerst op een kampeervakantie met elkaar. Sommige haten elkaar. Sommige hebben een crush op elkaar. Maar als er opeens een hevige storm op komt zetten raakt iedereen verspreid door de bergen. En wat doe je dan als je met degene die je haat moet proberen te overleven? Hun herinneringen zijn weg, tot het stuk dat ze op vakantie gingen. Terwijl ze wanhopig hun herinneringen terug proberen te krijgen moeten ze ook overleven en de anderen te vinden. Of elke andere hulpmiddel. En kunnen ze zich meer alleen voelen dan ooit...

Meiden VOL:

- Odaryse Carin Briar || 1,2 || Sculpture
- Avalee “Avah” Blue Cheshire || 1,2 || Rider
- Jacy Farrah Adams || 1,4 || Sempra
- Phoebe Cameron Ramona || 1,6 ||Inanis
- Lindsey Mcollow || 1,12 || RingKeeper
- Wynter Julie Black || 1,8 || Magnus
- Zayna Layla Chen || 1,9 || iMickeyMouse
- Stella || 1,11 || Confiance

Jongens VOL:

- Lucian ''Luke'' McClain || 1,4 || iMickeyMouse
- Christian "Chris" Jonas Lawson || 1,2 || Myle
- Jay Matthew Underwood || 1,2 || Magnus
- Matthew Johnson || 1,2 || Karthus
- Vincent ''Vinny'' Smiths || 1,3 || Tootles
- Christopher Raymond || 1,5 || Inanis
- Judah Isaiah Reed || 1,7 || Paracosm
- Joshua Alexander Kingster || 1,13 || Magnus

Invullijstje:

Naam:
Leeftijd:
Karakter:
Uiterlijk:
Eventueel; Wie haat/mag hij/zij -niet:
Extra:

Regels

# Minimaal 230 woorden.
# Bestuur alleen je eigen personage.
# Jongens en meisjes gelijk houden.
# Naam veranderingen doorgeven.
# Hou het gezellig met elkaar.
# Mag 16+, mar hou het netjes.
# Minstens een keer in de week reageren.
# Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik er iemand voor aanwijs.
# Reserveringen blijven 48 uur staan.
# Max. 2 personages.
# Maar bovenal: Veel plezier.

Begin: Je neemt afscheid van je familie en gaat naar het huis van Jay toe. Als iedereen daar is vertrekken we.

Rollentopic
Praattopic

[ bericht aangepast op 27 mei 2014 - 15:09 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Mijn moeder is zoals altijd weer een preek aan het houden en ik, ben zoals altijd, weer met mijn ogen aan het rollen. Volgens mij is mijn moeder haar levensmotto "een dag Jacy geen preek gegeven is een dag niet geleefd".
"Ik wil niet dat je ergens alleen naartoe gaat," zegt mijn moeder.
"Maar we zijn met een hele groep ma," zeg ik zuchtend. "Ik ken je langer dan vandaag, Farrah."
Tussen mijn wenkbrauwen ontstaat een frons. Ik snap niet waarom zij mij eigenlijk Jacy als voornaam heeft gegeven als ze me toch alleen maar Farrah noemt. "Mam, ik ga," meld ik. Mijn moeder staat op en het huilen staat haar nader dan het lachen. Ze trekt me in een knuffel en ik voel haar tranen op mijn wang vallen. "Oh, mijn kleine meisje, geen domme dingen doen he?"
Glimlachend knik ik waarna ik een kus op haar wang plant. Ik pak mijn koffer en loop naar buiten om in mijn auto te stappen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat mijn moeder nog steeds in de deuropening staat. Ik schud lichtjes met mijn hoofd. Het is lief dat ze zo overbezorgd is maar dat is echt niet meer nodig, ik ben nu verantwoordelijk genoeg om zelf op vakantie te gaan. Ik rijd de oprijlaan af en zwaai voor de laatste keer naar mijn moeder.
Als ik bij Jay's huis aan kom draai ik de volumeknop wat zachter en parkeer ik mijn auto. Ik pak mijn koffer uit de kofferbak en loop richting zijn huis. Op zijn deur is een briefje geplakt die me uitnodigt om binnen te komen. Grijnzend stap ik naar binnen en al snel spot ik Avalee, Jay en Chris. Ik glimlach even en plof dan neer op de bank. Ik weet niet echt wat ik van ze moet vinden.

[ bericht aangepast op 8 mei 2014 - 20:20 ]

MT

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Stella Lynn Hawkins

Ik controleer mijn koffers voor de laatste keer en rits ze dan dicht. "Stella prinsesje! Tijd om te gaan!" roept mijn vader vanaf beneden.Chagrijnig pak ik mijn koffers vast en loop naar beneden. Ik loop naar mijn vader toe en geef hem een knuffel en een kus op zijn wang. "Ik ga je zo missen!" zeg ik welgemeend, mijn vader en ik hebben een erg goede band. Als ik hem los heb gelaten, loop ik naar mijn moeder, die naast hem staat, en geef haar ook een knuffel. Als ik haar loslaat kijkt ze met een vragende blik naar me. "Natuurlijk ga ik jou ook missen." zeg ik met een klein glimlachje. Dan hoor ik getoeter van buiten; het is onze chauffeur. Ik pak mijn koffers en loop naar buiten. Ik kijk naar Vincent en zie dat hij een lach op zijn gezicht heeft. Hij wel. Hij wordt niet gechanteerd, net als ik, door haar broer. Ik geef hem een chagrijnige blik en leg mijn koffers in de achterbak. Daarna ga ik in de auto zitten en pak mijn iphone uit mijn handtasje. Ik ga naar whatsapp en klik op Stacey, mijn beste vriendin. yay, op vakantie met een stelletje losers en mijn 'lieve' broertje. Ik ga je missen als je op vakantie bent en geen wifi hebt sweetie. xo Stella Ik stop mijn mobieltje in mijn tasje en pak mijn lipgloss. Niet dat ik er mooi uit hoef te zien voor losers, maar misschien, waarschijnlijk niet, zijn er nog een paar mensen de moeite waard. Ik pak mijn spiegeltje en kijk hoe ik eruit zie. Ik keur mijn spiegelbeeld goed en stop het spiegeltje terug. Dan kijk ik naar Vincent en vraag "Wie zitten er eigenlijk allemaal ik in die 'geweldige' vriendenclub van je?"

[ bericht aangepast op 8 mei 2014 - 20:49 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

      Uiteindelijk –– na vele minuten rommelen –– draai ik de sleutel van mijn appartement tweemaal rond. Mijn blik glijdt voor een minimaal moment naar de lederen armband rondom mijn pols, waardoor mijn lichaam tot stilstand wordt gebracht. Alhoewel de initialen van mijn ouders –– I.A. –– naar de binnenkant van mijn pols zijn gedraaid, weet ik vrijwel voor de volle honderd procent zeker dat ze een gat in de lederen stof boren.
Grotendeels door het gegeven dat de lederen armbad mijn enige, tastbare herinnering is aan mijn ouders –– heb ik er op geen enkel moment afstand van kunnen doen. Mensen uit mijn verleden wijzen hedendaags meerdere malen naar de armband, me herinnerend aan het gapende gat in mijn leven. 'Je hebt zowel de ogen van je moeder –– gif groen, als de blik van je vader –– vol emoties, maar toch kil.'
      Mijn eigen gedachten hebben geen beelden van de ogen van mijn moeder –– noch die van mijn vader. Enkele momenten heb ik de neiging gehad om de mening van Darcy te vragen. Door het gegeven dat we gezamenlijk in enkele leerjaren van de basisscholen hebben vertoefd, is het mogelijk dat zij enkele herinneringen aan mijn ouders heeft.
Echter, het verlies van mijn ouders heeft voor mij eveneens het verlies van mijn oude basisschool betekend. Vreemd genoeg zijn Darcy en ik op dit moment ondanks alles in dezelfde vriendengroep terecht gekomen –– noem het lot, noem het toeval. Vragen zou ik het echter nooit of te nimmer aan haar doen. Ik wilde haar met geen enkele manier bezwaren met mijn eigen problemen en gebrek aan herinneringen. Daarnaast –– wanneer ik het me niet zou herinneren, zou zij dat eveneens niet doen.
•• • ••

      'Meneer Judah! Meneer Judah!'
      Inmiddels wandel ik met een stevige pas door de straat van Jay –– het ontmoetingspunt van de vriendengroep van vandaag. Mijn aandacht wordt echter getrokken door de schrille stem, welke afkomstig is van een blondharige meisje met zo veel sproeten dat ze haar natuurlijk huid haast laten verdwijnen. In een flauwe poging om naar me te zwaaien, glijdt ze haast van haar rekstok –– waardoor ik mijn bezorgdheid probeer te verbergen door snel te glimlachen en mijn hand in de lucht te steken. 'Hallo Ivy –– ik zie je maandag, veel plezier in de speeltuin!'
De giechelende geluiden maken me duidelijk dat de zesjarige genoegen neemt met mijn antwoord en vervolgens als een dolle richting de glijbaan schiet –– haar moeder lachend achter latend. Alhoewel haar moeder me iedere maandag tegen kwam op de zwemles –– ik was nota bene de zwemleraar van haar dochter –– nam ze nooit de moeite om me te begroeten. Enkele personen vertelden in de gangen dat ze een oude kennis was van mijn moeder, waardoor ik er nooit op in ben gegaan.

      Wanneer ik uiteindelijk bij Jay's deur aan kom zetten –– kijk ik met een fronsende blik naar het briefje. Voor een enkel moment spannen de spieren van mijn handen strakker rondom de banden van mijn rugzak, tevens mijn enige bagage voor de reis. Na lang twijfelen heb ik besloten enkel en alleen het hoognodige mee te nemen –– de rest zou slechts in de weg liggen.
Mijn blik glijdt terug naar het papier, waardoor ik van het ene op het andere moment in tweestrijd sta. Het leek me ontzettend ongepast om zo maar een huis binnen te stappen –– alhoewel dit wel slechts het huis van Jay zou zijn. . . Aarzelend laat ik mijn hand over de deurknop glijden –– hopend dat hij op een magische wijze geopend zou worden door een persoon aan de andere kant.

[ bericht aangepast op 11 mei 2014 - 20:41 ]

---

•

Christopher Raymond.

"Dy, ik kan dit reisje nog afzeggen. Het maakt heus niks uit als ik niet ga." Ik kijk bezorgd naar mijn jongere zusje. "Dyandra ik meen het!" Ze geeft me een sceptische blik en een geïrriteerd, maar ook geamuseerde zucht vult de woonkamer van ons kleine appartement. Het was nog net iets wat ik - met een heel klein beetje hulp van Dyandra - kon betalen. Door haar kleine bijdrage werd het wat makkelijker om met zijn tweeën te wonen. Het laatste jaar heeft ze ervoor gekozen om me te helpen met de huur, nou ja gekozen.. Ze dwong me het te accepteren, aangezien ik er niks van wilde horen. Ik had de laatste twee jaar een tweede baantje gehad alleen zodat ik ons voldoende kon geven.
Onbewust wreef ik over de tatoeage van mijn zusjes naam. "Chris. Gaan. Nu!" klonk ineens streng. Ze leek zo veel op onze moeder soms dat ik even ineen kromp. "Ja mam." Haar hand ruste in haar zij en ze gaf me een klap met het tijdschrift dat ze in haar handen had. Ik begon te lachen en trok haar in een knuffel. Even was ze verbaasd, maar ik voelde haar lichaam ontspannen en ze sloeg haar armen om me heen. "Als je maar voorzichtig bent en uitkijkt, geen al té gekke dingen doet en als je aan housewrecking doet. Doe het in het huis van Fiona. Alsjeblieft." Ze begon te grinniken en ik keek voor tel serieus. "Ik meen het!" zei ik toen verontwaardigt toen ze me bijna het huis uit duwde. "Oh trouwens, " Fluisterde ik in haar oor. "Er ligt geld achter in de plantenbak." Ze keek me vreemd aan, "Waarom in de-" Ik gaf haar een kus op de wang en liep vervolgens weg en snelde de trap af. "Hey!" hoorde ik Dyandra nog zeggen en ik grinnikte toen ik het gebouw uitliep.
De plantenbak stond zomaar in het huis, we hadden nooit planten. Wat moet ik met planten in mijn huis? Juist ja, helemaal niks.
Ik beende me een weg naar de zwarte Renault in onze straat en opende het portier. Ik checkte of ik alles had en pakte mijn telefoon waarna ik een simpel sms-je verstuurde. "Vergeet de auto niet bij Phoebe op te halen vanavond!"
De auto scheurde weg en ik reed richting Phoebs huis toe. Ze woonde een straat van Jay af, dus als ik haar ophaalde en de auto daar liet staan, kon ik de sleutels aan James geven die het vervolgens weer aan Dyandra gaf.
Ik deed wat muziek op en tikte ritmisch op mijn stuur.

[ bericht aangepast op 8 mei 2014 - 20:45 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Ik voelde dat Avalee naar me keek toen ik mijn hoofd weg draaide en werd wat ongemakkelijk. Ik keek wat naar de grond en beet op mijn onderlip.
''Hi.'' was haar antwoord toen en ik keek even op, met een kleine glimlach. Er kwamen nog wat andere mensen aan maar ik lette niet zo op. De deur ging open en ik zag Jay staan. Ik glimlachte terug naar hem toen hij dit naar mij deed.
"Blondie, jij ook hier? Ik had gehoopt dat je niet kwam, heel jammer. Kom binnen." zei hij toen en ik keek even van Avalee naar Jay. Ze mochten elkaar niet zo, dat was al lang zo.
"Hé, Chris. Hoe is 't?" vroeg Jay en ik haalde mijn schouders even op.
''Het gaat. Ik heb er zin in.'' Het laatste zei ik wel een stukje opgewekter dan het eerste gedeelte. Ik glimlachte naar Jay en liep toen naar binnen, ik zette mijn koffer naast die van Avalee neer en liep naar de woonkamer. Hier ging ik op de bank zitten en keek om me heen. Ik hoorde zacht geknaag bij mijn oor en glimlachte zacht.
''Rae...'' zei ik zacht terwijl ik het ratje uit mijn hals vandaan pakte en hem op mijn schoot zette. Rae was mijn beste vriendje en ik kon hem alles vertellen. Hij kon nou eenmaal niets verder vertellen. Ik pakte een klein rattensnoepje uit mijn zak en gaf deze aan Rae. Dankbaar at hij het op.

[ bericht aangepast op 8 mei 2014 - 20:58 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Vincent 'Vinny' Hawkins
Ik hoorde mijn vader roepen en net als Stella volgde ik mijn weg naar buiten. Ik rolde met mijn ogen bij het afscheid van Stella die deed alsof ze het hele jaar wegbleef. Ik knik kort naar mijn vader en grijns dan lichtjes en laat me dan vastpakken door mijn moeder die twee kussen op mijn wang plant. ''Nou, veel plezier hé,'' hoor ik mijn moeder terwijl ik nogmaals knik en dan mij wegdraai van beide en naar buiten loop terwijl mijn blik die van Stella kruist en ik een lach op mijn gezicht laat sieren en door haar chagrijnige blik er ook nog eens een spottend lachje aan toevoeg.
Stella legt voor mij haar koffers in de achterbak en ik gooi ze er boven op maar hou mijn rugzak bij me, het voelde waarschijnlijk gewoon beter als ik die bij me hield. Ik bekijk mijn zusje even terwijl ik naast haar ga zitten en meekijk op haar scherm. Het leek wel alsof ze 24/7 op dat ding zat. ''Nou zeg, vind je het zo vervelend dat je weg moet?'' Vraag ik dan aan haar met een speelse grijns en rol met mijn ogen en kijk naar mijn horloge. Ik hield er niet van om als eerste te zijn maar wou ook zeker niet als laatste aankomen. Vervolgens pakte Stella haar lipgloss en ik zucht zachtjes. ''Je gaat niet naar een feestje,'' zei ik spottend en ik keek uit het raam tot de auto stopte en ik uit mijn comfortabele houding moest komen. Ik duwde de deur open en mompelde gedag of iets in de buurt ervan, ''schiet eens op,'' zei ik tegen haar en ik tilde mijn koffer er uit en toen die van Stella, het was niet dat ze hier aan moest gaan wennen want veel meer zou ik niet voor haar doen deze aankomende weken.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Phoebe Cameron Ramona

Met half dichtgeknepen ogen keek ik James aan. "Je hebt wat gezegd!?" "Oh niks, gewoon dat je hem zou bellen wanneer je terug was van je romantische reis." Ik gromde en sloeg James op zijn borst. Een korte stilte kwam ons tegemoet, maar werd vervolgens vervuld door gelach. "En wat zei hij toen?" vroeg ik met pretoogjes en hij haalde zijn schouders op. "Weet ik niet meer, hij begon te mompelen en hing op." Ik grinnikte. "Thanks bro."
Ik stopte de laatste paar spullen nog in mijn tas. Wat cosmetica en andere soort onzin. "Jezus, ga je voor een maand weg?" Ik gooide zonder naar James te kijken een trui naar zijn hoofd en hij begon te lachen. Ik ritste mijn tas dicht en gooide die over mijn schouders. James nam hem aan en ik trok hem uit zijn hand. "Er mankeert niks aan mij lichaam hoor." Ik liep zonder nog te kijken de deur uit naar de woonkamer waar mijn moeder Helene en stiefvader Abe stonden. "Hoe gaan jullie?" vroeg Mijn moeder bezorgd en ze streek een losse pluk haar uit mijn gezicht. "Christopher komt me ophalen en dan lopen we samen naar Jay waar we gezamenlijk vertrekken. " Mijn moeder knikte en glimlachte. "Oh trouwens, dat herinnert me eraan. James." Ik draaide me om naar mijn 'broer' en keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. "Dyandra komt later de autosleutels van Chris' auto halen. Vergeet dat niet!" Hij kreeg een grijns op zijn gezicht. "Dyandra? Dat zusje van Raymond?" Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en ik zuchtte. "Waag het iets uit te vreten met haar wanneer ik weg ben!" Hij begon te lachen en trok me in een knuffel. "Ik ga jou ook missen zusje. " Ik glimlachte even. De deurbel ging. "Ik doe wel open Mira." Haar koosnaampje voor me had ze me al gegeven sinds ik een jaar of.. weet ik niet sinds ik me kan herinneren. "Dag mevrouw Rodriguez." hoorde ik duidelijk Christophers stem. Hij kwam de woonkamer in en mijn broer liep naar hem toe. "Bro." Lachte hij toen en gaf hem iets wat op een knuffel moest lijken. Christopher groette mijn vader en gaf mij toen een knuffel. "Klaar?" Ik knikte. "Hier James, Dyandra is er om half zes." Voor James nog kon antwoorden zei mijn moeder al : "Oh dan kan ze gezellig met ons mee eten!" James, Christopher en ik begonnen te lachen en Chris liep naar mijn tas om die te dragen. Ik gromde, "Wat hebben jullie mannen vandaag zeg! Ik kan het heus wel dragen hoor." Ik pakte de tas van de tafel en ik hoorde Abe lachen. "Cara cara cara." Zei hij toen hoofdschuddend. "Ga maar gauw, ik zie jullie snel!' Ik gaf iedereen een kus en liep samen met Ray de deur uit.

Na een kleine tien minuten waren we bij Jays huisje aangekomen. Ik zag in de verte dat er iemand bij de deur stond. Het was duidelijk te zien dat het een jonge man was, maar wie? Ik hoopte niet Judah of Lucian, alsjeblieft iedereen behalve zij.
Mijn mantra die ik in mijn hoofd had herhaald had niet geholpen. Daar stond hij dan, de gentleman van de groep. Judah.
We liepen dichterbij en ik hoorde Ray hem groeten. Ik keek hem enkel aan en mompelde een soort hoi. Ik keek naar de deur en het briefje wat erop geplakt stond. Ik keek naar Judah. "Dios mio. Ga je nog open doen of hoe zit het?"

[ bericht aangepast op 8 mei 2014 - 21:28 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Stella Lynn Hawkins
Na een paar spottende opmerkingen van Vincent komen we aan bij de verzamelplaats. De auto stopt en ik sta langzaam op. Hoe langzamer ik nu doe, hoe later ik bij die losers zal zijn. Straks denken ze dat ik een van hen wil zijn, ew. "Schiet eens op." zegt Vincent. Nog steeds even langzaam als eerst stap ik uit de auto. Als ik buiten sta, zie ik dat Vincent mijn koffer uit de auto heeft getild. Even kijk ik hem dankbaar aan, maar dan kijk ik al weer snel neutraal. Die zak moet niet denken dat ik het leuk vindt om mee te gaan. Ik pak mijn koffers en rol ze achter me aan. Vincent loopt voor me uit naar het huis van een van zijn loservriendjes. Al snel merk ik dat het niet gemakkelijk is om twee koffers achter je aan te rollen. "Vinny" zeg ik lief. Hij kijkt naar achter en ik laat zien wat het probleem is. Zonder me te helpen draait hij zich weer om en loopt hij verder. Een boze zucht ontsnapt uit mijn mond en ik probeer mijn koffers mee te nemen op een andere manier.
Na veel gedoe met de koffers is het me gelukt om bij het huis aan te komen. Vincent legt zijn hand op de deurknop en wil de deur open doen, maar ik leg mijn hand op zijn schouder. "Vinny" zeg ik smekend. "Mag ik alsjeblieft naar huis?" Ik verwacht dat hij het wel goed gaat keuren en gaat zeggen dat het oke is, maar deze keer heeft hij blijkbaar nog niet genoeg lol gehad. Hij laat een spottend lachje horen en doet de deur open.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

      'Dios mio. Ga je nog open doen, of hoe zit het?'
      Van het ene op het andere moment schijn ik op te schrikken uit mijn gedachten –– door middel van de kleine uitnodiging op de deur was ik onbewust alle regels van mijn moeder na gegaan in mijn hoofd, op zoek naar de geschikte handeling. Echter, voordat ik een antwoord op mijn vraag had gevonden –– brachten de felle woorden van Phoebe me terug naar het hier en nu.
Wanneer ik geheel onbewust en automatisch enkele passen opzij plaats –– om dusdanig niet in haar persoonlijke ruimte te komen –– merk ik op dat Ray er eveneens bij is. Hoogswaarschijnlijk zijn Phoebe en Ray met z'n tweeën gekomen, dat zou niet de eerste keer zijn.
      'Phoebe –– Ray.' Glimlachend weet ik enkele keren met mijn hoofd een knikkende beweging te maken, in de vorm van een lichte begroeting. Alhoewel Phoebe vast en zeker een geweldig persoon is, had ik zo mijn twijfels bij haar door haar losbandige karakter –– ze stond voor alles waarvan mijn moeder me had geleerd dat het 'slecht' was in een vrouw.
Alhoewel meerdere personen me op verschillende momenten hebben verteld dat ik mijn gedachten over vrouwen en de rol van een man bij moet stellen –– aangezien we in een moderne tijd leven –– krijg ik het op niet voor elkaar. Het lijkt wel alsof mijn gedachten in stand worden gehouden, om mijn moeder te eren en de laatste herinneringen van haar met beide handen aan te grijpen. Wanneer ik me niet meer naar haar regels zou gedragen –– zou ik haar voor eens en voor altijd gaan verliezen.
      'Ik –– Ik bekeek zojuist de brief, van Jay. Maar nu jullie er zijn, ga maar voor.' Ik laat een beleefde glimlach rondom mijn mondhoeken glijden en geef mezelf in gedachten een compliment. Ik hoor mijn moeder vrijwel praten op de achtergrond –– trots dat haar zoon andere personen voor heeft laten gaan en daarmee zijn eigen probleem eveneens heeft opgelost.
Voor enkele seconden glijdt er een koude en emotieloze blik in mijn ogen –– door de simpele herinnering aan mijn moeder's stem. Direct laat ik de emoties er weer in vloeien en wacht geduldig af tot Phoebe en Ray naar binnen zijn gegaan.

---

•

Matthew Johnson

Ik merkte dat niemand eigenlijk merkte dat aanwezig was. Dus ik stapte langs de mensen, die bij de deur stonden, naar binnen. Ik was nooit echt het opvallende type geweest, maar dat hoefde ik ook niet. Ik was nou eenmaal niet van het opvallen. Ik liet mijn blik even over de kamer gaan. Ik zag dat Jacy inmiddels op de bank was gaan zitten en ook Christian zat er al. Hij had iets bij zich en het leek wel een rat of zoiets. Ik had werkelijk geen idee. Ik had op zich niet zoveel met dieren. Christian voerde de rat iets, een koekje, wat voer? Het ratje was zeker zijn huisdier. Hoe dan ook, het moest vast veel voor hem betekenen. Vroeger had ik dat ook, ik had een hond. Tot mijn moeder hem in een dronken bui chocolade had gevoerd. Het arme dier kwam na een lange lijdensweg om het leven, al kotsend en vechtend voor zijn leven. Huilend had ik me afgevraagd wat mijn moeder bezielde, maar de tranen verdwenen vrij snel toen ik besefte dat ze gewoonweg gestoord was en geen normale menselijke gevoelens kende. 'Hey, Christian' zei ik vrolijk terwijl ik naar Christian toe liep en naast hem ging zitten. 'Wat een leuk beestje heb je daar' zei ik vervolgens. Het was geheel oprecht, want het was werkelijk een ontzettend schattig beestje, ondanks dat ik niet zoveel meer met dieren had.

---

26 - 02 - '16

Vincent 'Vinny' Hawkins
Stella kwam net zo langzaam uit de auto als eerst en ik had nu al spijt dat ik überhaupt haar koffer had opgetild. ''Vinny,'' hoor ik achter me en na haar dankbare blik wist ik al wat ik moest verwachten. Ze maakte het extra duidelijk door te laten zien wat ze wilt maar ik lach even alsof het de domste vraag was die ik ooit had gehoord en schud dan mijn hoofd. Bij het huis aangekomen zie ik al van een afstand dat er een paar bekende silhouetten staan, Judah, Phoebe en Ray. Ze maakten hun weg naar binnen en terwijl ik het briefje las en nu ook mijn hand op de deurknop legde liet ik een spottend lachje over mijn lippen gaan. Meende Stella nou echt wat ze net zei? ''Mag ik asjeblieft naar huis?'' Mijn ogen glijden even kort over mijn zus heen en een speelse grijns verschijnt op mijn gezicht. Ik doe een korte imitatie van haar en laat mijn stem iets hoger klinken. Ik draai me vervolgens om en voel in mijn zakken of ik nog een pakje sigaretten heb.
Het gevoel dat Stella me zou gaan irriteren was zeker hoog en ik geloof dat ze niet alleen mij zou irriteren maar ook de rest. Ik maakte mijn weg naar de woonkamer om daar vervolgens de rest te begroeten. Onze vriendengroep was best hecht maar onderling waren er natuurlijk de irritaties, en net als iedereen had ik die ook.
Ik vestigde mijn blik kort op Judah die voor mij naar binnen was gegaan. Matthew, Christian en Jacy waren er ook al en ik glimlachte even kort en zwakjes naar iedereen. Voor dat ik iets wou zeggen trok ik Stella lichtjes naar me toe en bracht mijn lippen naar haar oor. ''Doe asjeblieft normaal,'' zei ik met een half lachje maar echt gemeend klonk het niet. Ik keek haar kort dreigend aan en liet haar toen maar voor wat het was. Ze wist wat er kon gebeuren toch?

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Phoebe Cameron Ramona.

Ik keek naar Judah, mijn blik was gerust op zijn lichaam en aan zijn houding te zien had ik hem wakker geschrokken. Het zorgde voor een klein lachje rond mijn lippen. Judah was een pracht van een jongen en ook heel aardig en weet ik het allemaal wat deze jongen voor goede eigenschappen heeft, maar ondanks dat haalde hij het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik respecteerde zijn doen en laten naar vrouwen niet. Aan de ene kant had hij veel respect, maar aan de andere kant leek het in mijn ogen wel alsof hij dacht dat wij vrouwen afhankelijk waren van mannen. Afhankelijk! Ik kan niet geloven dat iemand dat zou denken.
"Phoebe –– Ray." Zijn heldere stem deed mij nu opschrikken en onbewust had ik op mijn lip gebeten. Hij gaf ons beide een knik en ik rolde eventjes met mijn ogen. Nog een slechte gewoonte samen met het lip bijten.
Ik hoorde Ray lachen door mijn reactie, wat hem een geïrriteerde blik van mij opleverde. Hij hield zijn handen omhoog alsof hij werd aangevallen. "Niet bijten." Zei hij snel. Ik schudde mijn hoofd en eigenlijk heel flauw verscheen er een lach op mijn gezicht. "Bijten, ha." zei ik toen.
"Ik –– Ik bekeek zojuist de brief, van Jay. Maar nu jullie er zijn, ga maar voor." Zijn stem was beleefd, even als zijn houding. Ik denk dat hij de perfecte butler voor Queen Elizabeth zou zijn geweest.
Ik strafte mezelf, Phoebe! Je zou aardig zijn en proberen alle sarcastische opmerkingen naar de twee jongens toe in te slikken.
Zo deed ik het nu ook. "Thanks bro." zei Ray los en liep naar binnen.
Ik knikte naar Judah, "Ehm bedankt." Kwam er uit en ik glimlachte naar Judah.
Mijn tas trok ik over mijn schouders en ik liep achter Ray de kamer in. Ik hoorde hem vloeken. "Kijk toch eens even uit Adams." Ik keek naar het tafereel voor me. Ray was tegen Jacy opgeknald of Jacy tegen hem, ik weet het niet. Hoe dan ook, iedereen wist dat Jacy en Ray elkaar niet moesten. Dit was echter wel vrij hilarisch aangezien ze beide eigenlijk ontzettend op elkaar leken. "Ja hoor jongens, ik voel me meteen weer thuis!" riep ik in het algemeen. Onze vriendenkring bestond uit een grote groep van zestien jongeren. Waaronder veel hechte vriendschappen waren gesloten, maar ook zo veel haat te vinden was. Het had zo zijn voor- en nadelen om een grote groep te hebben als vriendenkring.
Ik draaide me om naar Judah. "Moet ik je mee naar binnen slepen of blijf je tot we vertrekken buiten staan?" Ik haalde mijn wenkbrauw op, terwijl ik mijn tas op één van de stoelen plaatste.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

      Geïrriteerd kauw ik op mijn lip. Het lijkt wel of iedereen het gezellig heeft – behalve ik. Daarbij zijn mijn vrienden ook nog niet aangekomen. Ik ben niet bevriend met iedereen uit de groep maar mijn vrienden gaan wel met ze om dus ik word min of meer gedwongen. Niet dat ik het heel erg vind, de meeste zijn oké – als je Ray niet meetelt. Ik bestudeer ongemerkt Matthew en Christian die bezig zijn met een rat, wat er redelijk schattig uitziet. Hoewel ik een meisje-meisje ben vind ik dieren wel leuk, zelfs ratten en muizen. Zelf heb ik een hondje die Zeus heet, het is een berner sennen pup.
      Mijn blik dwaalt af naar de deur waar nog niemand door heen komt. Plotseling komt Vincent binnen met een meisje die op hem lijkt: zijn zus, gok ik. Ze ziet er nogal uit als een tutje maar tot ik haar ook echt om mag dopen tot 'tutje' moet ik haar beter leren kennen.
Ik scroll wat door mijn telefoon en antwoord op berichten van vrienden en familie. Na een tijdje besluit ik om mijn koffer nog even te checken, ik kan niet riskeren iets te verliezen.
      Ineens loop ik tegen iemand op: Ray. Ik had het kunnen weten. Mijn spieren spannen zich onbewust aan – ik heb echt een hekel aan hem. "Kijk toch eens even uit Adams."
Iedereen weet dat we een hekel aan elkaar hebben. Iedereen hier heeft wel een hekel aan iemand – behalve Judah misschien, die achter Phoebe in de deuropening staat. Omdat ik kleiner ben dan Ray zet ik een stap achteruit zodat het verschil niet meer zo opvalt.
“Jij liep tegen míj op,” zeg ik geïrriteerd, “Raymond.”
      "Ja hoor jongens, ik voel me meteen weer thuis!" zegt Phoebe dan in het algemeen. Haar mag ik wel in tegenstelling tot Ray. Volgens mij was de groep het geruzie tussen ons inmiddels wel gewend, net zoals ik dat was van de anderen.

[ bericht aangepast op 8 mei 2014 - 23:23 ]

Stella Lynn Hawkins .
Na mijn vraag imiteerde Vincent me met een hoog stemmetje. Argh, wat irriteerde hij me. Wat wil je je zusje allemaal aandoen? Is hij vergeten dat we familie zijn ofzo? Vincent liep naar de woonkamer en ik liep langzaam achter hem aan. Om me heen zag ik allemaal mensen die ik vaag herkende van school. De meeste waren echt het laagste van het laagste, maar sommigen gingen nog wel een beetje. Ik keek naar de mensen die er voor ons liepen. Ik kon ze niet goed bij naam benoemen, behalve een jongen; Judah. Bij die naam werd ik warm van binnen. 'Stop Stella' zei ik in mijzelf. Verliefd worden op die jongen zou één van de genantste dingen ooit zijn! Toch bleef ik naar hem kijken. Alles wat hij deed, alles wat hij zei; hij zag er altijd zo ongelofelijk knap uit. Ik werd uit mijn verliefde gedachtes gewekt door mijn 'lieve broertje' "Doe alsjeblieft normaal." Fluisterde hij met een lachje, hierdoor klonk het niet echt gemeend. Wat? Ik moet mee, maar moet normaal doen? Wat is normaal? Als ik mezelf ben is dat dan normaal of als ik een heel ander iemand ben? Ik wilde het naar Vincent schreeuwen. Het moest gewoon ophouden, dit was niet leuk meer. Maar toen ik de dreigende blik op zijn gezicht zag wist ik dat ik het beter niet kon zeggen. Ik keek nog een keer om me heen en zag een jongen met een rat. Ik trok een vies gezicht naar hem en de jongen die naast hem zat. Uiteindelijk besloot ik dat er niemand gesprekswaardig was, dus ging ik op een stoel zitten en pakte mijn mobieltje om weer verder te praten met Stacey.

[ bericht aangepast op 9 mei 2014 - 8:00 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman