Lonely Road || #1 - Speeltopics

Walking on the lonely road.
Finding your way home.
Trying to remember the things,
You almost forgot.

Deze rpg is heropend vanwege het feit dat de vorige al snel overleed.

Een groep vrienden gaan voor het eerst op een kampeervakantie met elkaar. Sommige haten elkaar. Sommige hebben een crush op elkaar. Maar als er opeens een hevige storm op komt zetten raakt iedereen verspreid door de bergen. En wat doe je dan als je met degene die je haat moet proberen te overleven? Hun herinneringen zijn weg, tot het stuk dat ze op vakantie gingen. Terwijl ze wanhopig hun herinneringen terug proberen te krijgen moeten ze ook overleven en de anderen te vinden. Of elke andere hulpmiddel. En kunnen ze zich meer alleen voelen dan ooit...

Meiden VOL:

- Odaryse Carin Briar || 1,2 || Sculpture
- Avalee “Avah” Blue Cheshire || 1,2 || Rider
- Jacy Farrah Adams || 1,4 || Sempra
- Phoebe Cameron Ramona || 1,6 ||Inanis
- Lindsey Mcollow || 1,12 || RingKeeper
- Wynter Julie Black || 1,8 || Magnus
- Zayna Layla Chen || 1,9 || iMickeyMouse
- Stella || 1,11 || Confiance

Jongens VOL:

- Lucian ''Luke'' McClain || 1,4 || iMickeyMouse
- Christian "Chris" Jonas Lawson || 1,2 || Myle
- Jay Matthew Underwood || 1,2 || Magnus
- Matthew Johnson || 1,2 || Karthus
- Vincent ''Vinny'' Smiths || 1,3 || Tootles
- Christopher Raymond || 1,5 || Inanis
- Judah Isaiah Reed || 1,7 || Paracosm
- Joshua Alexander Kingster || 1,13 || Magnus

Invullijstje:

Naam:
Leeftijd:
Karakter:
Uiterlijk:
Eventueel; Wie haat/mag hij/zij -niet:
Extra:

Regels

# Minimaal 230 woorden.
# Bestuur alleen je eigen personage.
# Jongens en meisjes gelijk houden.
# Naam veranderingen doorgeven.
# Hou het gezellig met elkaar.
# Mag 16+, mar hou het netjes.
# Minstens een keer in de week reageren.
# Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik er iemand voor aanwijs.
# Reserveringen blijven 48 uur staan.
# Max. 2 personages.
# Maar bovenal: Veel plezier.

Begin: Je neemt afscheid van je familie en gaat naar het huis van Jay toe. Als iedereen daar is vertrekken we.

Rollentopic
Praattopic

[ bericht aangepast op 27 mei 2014 - 15:09 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Lucian 'Luke' McClain

''Veel plezier jongen.'' zei mijn opa en hij gaf me een typische mannenkuffel. Iets wat mijn opa altijd deed. ''Goed om jezelf, Darcy en de anderen denken he Lucian?'' vroeg mijn oma. Ik knikte. ''Ik beloof het U.'' antwoordde ik. Mijn grootmoeder een knuffel en pakte mijn grote weekend tas om die snel te onderzoeken. ''Shit. Mn andere gympen...'' mompelde ik en ik rende weer de trap op voor de schoenen. Hoewel ik geen mannelijke diva was had ik niet veel aan deze afgetrapte all stars die ik aan had. Snel greep ik de schoenen in mijn kamer en sprintte naar beneden. Ik stopte de schoenen in de tas, ritste hem dicht en pakte hem op. Na een seconde hoorde ik Darcy: ‘We komen te laat, Luke. Zorg dat je naar buiten komt voor ik je mooie gezichtje door de brievenbus naar buiten trek.’ Kort grinnikte ik. Ik trok de deur open en liep naar buiten om de deur in het slot te laten vallen. ''Hoeft niet hoor. Mijn mooie gezichtje is hier al.'' grijnsde ik naar haar toe. ''Maar laten we gaan.'' ik pakte haar pols en sleurde haar mee. ''Heb je er zin in Odaryse?'' vroeg ik grijnzend, wetend dat ze die naam haatte. ''Ik namelijk wel. Gewoon lekker met vrienden weg!'' Ik pakte mijn mobiel even en zette die uit. Geen zin om tijdens de vakantie gebeld te worden.

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Matthew Johnson

Ik zag dat een meisje om zich heen keek en een vieze, afkeurende blik aan mij en Christian gaf. Op mijn beurt gaf ik een walgende blik terug. Volgens mij was het Stella. Ik had op zich niet veel problemen met haar, maar ze moest niet zo vies kijken. 'Dat mens kijkt echt alsof ze moet poepen' mompelde ik tegen Christian terwijl ik een gebaar met mijn ogen deed richting Stella. Voor zover ik Stella kende was ze een meisje dat wilde heersen over andere mensen, maar zij zou mijn leven niet beheersen. Ik ergerde me eigenlijk best wel aan mensen als haar, ook al liet ik dat niet merken. Er was namelijk iemand aan wie ik een grotere hekel had en dat was haar irritante broer, Vincent. Ik mocht ze allebei niet, omdat ze zo asociaal deden. 'Hey, als je me niet mag, zeg dat dan gewoon' zei ik tegen Stella. 'Bitch' mompelde ik er bijna onhoorbaar achteraan. Ze had me best wel chagrijnig gemaakt. Dat liet ik echter niet merken. Ik liep naar de keuken en draaide me nog een keer om. 'Ik pak even wat drinken hoor, Jay' zei ik. Ik wachtte niet op antwoord en liep vrijwel direct naar de koelkast. Ik pakte er een fles cola uit en vervolgens pakte ik twee glazen, een voor Christian en een voor mij. Christian had vast ook wel dorst, dacht ik. Ik liep terug met de twee glazen cola en ging weer rustig naar Christian en z'n ratje zitten, terwijl ik genoot van mijn cola.

---

26 - 02 - '16

Christopher Raymond.

Geïrriteerd keek ik naar Jacy. Van iedereen in dit hele huis, alle zestien mensen die mee gaan op vakantie, van alle acht meisjes in onze vriendengroep botst ik uiteraard tegen Jacy Adams op. Jacy 'verwaand' Adams.
"Ja hoor jongens, ik voel me meteen weer thuis!" zegt Phoebe dan in het algemeen. Ik rol met mijn ogen. "Phoebe. Bek houden." Snauw ik haar toe en hoor een grinnik uit haar mond komen. "Hay Jacy." groet ze nog lief en richt zich daarna weer op Judah.
“Jij liep tegen míj op,” zegt ze geïrriteerd, “Raymond.” Bij de naam Raymond laat ik een lachje horen. Iedereen noemde me hier Ray of Raymond. Dat kwam doordat we hier twee Chrissen hebben. Een Christian en Christopher.
"Hey, ik draai me om en even kijken wie er tegen me oploopt? Oh wacht, nee dat kan natuurlijk niet. Prinses Jacy Adams doet niks verkeerds dus kan ook niet tegen iemand aan lopen. " Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauw aan. "Just be real Adams." Ik rol met mijn ogen en kijk het meisje tegenover me weer aan. Zonde van haar karakter - het karakter wat enigszins op dat van mij lijkt - Ze was een mooi meisje, in het begin had ik het nog op haar gemunt. Maar toen kwam ik achter haar irritante trek om in de schijnwerpers te staan.
Nu ik weer rond de kamer in keek zag ik dat Vincent en zijn zus binnen waren gekomen, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
"Oke, ik vergeef je en we laten elkaar met rust als je je excuses aanbiedt." Ik glimlachte even naar Adams en keek haar met een uitdagende twinkeling in mijn ogen aan. Mijn tas had ik al op de grond gezet wat mij de kans gaf om met mijn hand door mijn haar te gaan en even mijn tanden te laten zien tijdens mijn lach. Zonder enige verwachting keek ik haar aan. "Als je slim bent neem je dit aan, hoeven we elkaar niet meer te zien, geen woord meer met elkaar te spreken en - " Ik keek haar even spottend aan. "nee laat maar."
Ik stak mijn hand naar haar uit en keek haar aan. Ik verwachtte niet veel van mevrouw Adams. Aangezien ze liever een spin op eet dan mij de hand schudt en een deal maakt.

[ bericht aangepast op 9 mei 2014 - 16:46 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

ODARYSE 'DARCY' CARIN BRIAR

      ‘Hoeft niet hoor. Mijn mooie gezichtje is hier al.’ Mijn ogen rollen vrijwel automatisch als ik hem een spottende blik toewerp. Ik weet dat hij enorm close is met zijn grootouders; als klein meisje, stond ik maar al te graag aan zijn voordeur om snoep en chocolade te innen. Zoetigheid die mijn eigen moeder me altijd ontzag.
      ‘Heb je er zin in Odaryse? Ik namelijk wel. Gewoon lekker met vrienden weg!’ Bij het horen van mijn volledige naam, kan ik het niet laten om mijn vingers stevig in zijn onderarm te zetten. Gezien hij zijn hand al om mijn pols heeft geslagen, is dat het meest makkelijke doelwit. Al kind kneep ik hem. Hard. Tegenwoordig is het minder, maar ik laat hem graag mijn grenzen weten.
      ‘Vrienden.’ Terwijl ik mijn lippen bedachtzaam tuit, haal ik mijn autosleutels uit mijn jaszak en trek ik mijn koffer achter me aan richting de veelgebruikte chevrolet. Het was een cadeautje voor mijn achttiende verjaardag. Hij is oké.
      ‘Vincent zal er zijn, en zijn irritante zusje ook,’ help ik hem uiteindelijk hoofdschuddend herinneren. Vinny en zijn gruwelijke grijnzen. Op automatische piloot laat ik zowel mijn zwarte koffer, als de tas van Luke in de kofferbak achter voor ik deze naar beneden gooi.
      ‘Ik hoop dat we niet te laat zijn.’ Ik werp een zorgelijke blik op de digitale klok op het dashboard, voor ik mijn lokken bij elkaar bind met een elastiekje en me op die manier op de bestuurdersstoel laat glijden. Ik wacht tot Lucian eveneens zit, voor ik de motor start en de auto tussen de smalle parkeerplaats naar de weg rijdt. In tegenstelling tot de meesten, staan onze huizen een stuk verder van die van Jay af. Het is niet erg, want ik zit graag achter het stuur, maar in geval van haast is het een groot minpunt.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Wynter Julie Black

Na nog een blik in de spiegel geworpen te hebben hees ik mijn tas op zodat die op mijn schouder lach. Glimlachend draaide ik me toen om naar mijn broer, Brian. Net als ik had hij ook een glimlach op zijn gezicht staan, iets wat ik ook al wel van hem verwacht had.
Voorzichtig trok hij me in een knuffel en hield me stevig vast. Mijn armen sloeg ik ook om hem heen, mijn gezicht in zijn schouder verborgen.
“Doe je voorzichtig, Wynter?” Klonk zijn stem net boven me oor voor hij me losliet. Ik knikt en glimlachte half.
“Altijd toch.” Even moest Brian grinniken en haalde een hand door zijn haren heen.
“Kom, ik zal je brengen. Naar Jay toch?” Zei hij. Ik knikte en na nog een gedagje naar mijn peetouders geroepen te hebben liep ik met hem mee naar zijn auto toe. Mijn tas dumpte ik op de achterbank en zodra ik zat startte Brian de auto en reden we.
Op zich was het niet zo lang naar Jay zijn huis toe, maar ik was blij dat Brian me wou brengen want dan hadden we ten minste nog even de laatste minuten bij elkaar. Terwijl we praatten over van alles en nog wat reden we naar zijn huis toe. Binnen een paar minuten zag ik het huis van Jay echter al dichterbij komen, en toen we ervoor stonden keerde Brian zich naar me toe.
“Veel plezier,” zei hij met een glimlach en met nog een laatste knuffel stapte ik de auto uit en pakte mijn tas. Even zwaaide ik nog en liep toen naar de voordeur toe. Op de voordeur zat een briefje waarop stond ‘kom binnen’. Wow, Jay was lekker actief vandaag. Maar ik begreep het ook wel, ik zou ook niet vijftien keer op willen staan om de deur open te doen vlak achter elkaar.
Ik duwde de deur open en zette mijn tas naast een andere tas die er stond. Toen liep ik verder naar binnen toe en zag dat ik eigenlijk een beetje aan de late kant was omdat er al redelijk veel mensen waren. In het midden van de woonkamer stonden Jacy en Raymond, Raymond had zijn hand naar haar uitgestoken. Ja, die gaat ze waarschijnlijk dus niet aanpakken. Dat kon ik je nu al vertellen.
“Hé.” Begroette ik hen toen maar en glimlachte naar Jacy, ik wou hun niet storen dus vervolgens ging ergens zitten waar nog plaats was. Niet dat – dat er veel was omdat er toch al redelijk veel mensen waren. Ik vroeg me af of als iedereen hier zou zijn, ze allemaal wel een plaats zouden hebben.

[ bericht aangepast op 9 mei 2014 - 18:37 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

"Phoebe. Bek houden." Snauw Ray naar Phoebe, waarop zij grinnikt. "Hay Jacy." Zegt Phoebe dan tegen mij. Ik glimlach naar haar en richt me dan weer op Ray.
"Hey, ik draai me om en even kijken wie er tegen me oploopt? Oh wacht, nee dat kan natuurlijk niet. Prinses Jacy Adams doet niks verkeerds dus kan ook niet tegen iemand aan lopen. Just be real Adams." Geïrriteerd rol ik met mijn ogen. “Ik ben geen prinses," snauw ik.
Ik haat het woord prinses – het doet me denken aan een net, lief meisje, dat alles wilt en krijgt – het is geen positief woord. Ik heb eigenlijk geen idee meer waardoor ik hem zo haat maar ik irriteer me altijd enorm aan hem – dit is redelijk ironisch aangezien we hetzelfde karakter hebben.
"Oke, ik vergeef je en we laten elkaar met rust als je je excuses aanbiedt." Hij lacht zijn tanden bloot, haalt een hand door zijn haar en steekt dan zijn hand uit. Ik ga echt mijn excuses niet aanbieden, hij liep tegen mij op – ik niet tegen hem. En waarschijnlijk deed hij het nog expres ook.
"Als je slim bent neem je dit aan, hoeven we elkaar niet meer te zien, geen woord meer met elkaar te spreken en - " Hij kijkt me spottend aan, "Nee laat maar." Er ontstaat een frons tussen mijn wenkbrauwen. Wat wilde hij zeggen? Mijn blik glijd naar de deur als Wynter binnenkomt. “Hé,” zegt ze waarna ze naar me glimlacht. Ik glimlach terug. “Hey,” begroet ik haar dan ook.
Mijn blik glijd terug naar Ray’s hand. No way dat ik die zou aannemen – maar dan zou ik iets doen wat iedereen van me verwacht. Ik kauw op de binnenkant van mijn wang terwijl ik nadenk en uiteindelijk sla ik zijn hand weg. “Nee, dat zou ik niet kunnen volhouden,” glimlach ik zoetjes. “En jij ook niet.”

[ bericht aangepast op 9 mei 2014 - 19:22 ]

Adams had met haar ogen gerold en een geïrriteerde blik gegeven nadat ik haar Prinses had genoemd. "Ik ben geen Prinses." "Nou Adams, misschien heb je toch gelijk. Een prinses zou niet tegen me oplopen." Wynter kwam de kamer in en ze begroette ons. "Hey Wynter." Glimlachte ik en gaf even een vluchtige knipoog. Waarom waren Adams' vriendinnen normaal en kon ik het met hen vinden en niet met haar? Wat was er mis met haar? Ik keek Wynter na terwijl ze doorliep. Dat meisje was nog eens te noemen 'smokin' hot'. Niet dat de rest van de meisjes lelijk waren hoor, integendeel de jongens hier mochten van geluk spreken met deze groep. Stuk voor stuk waren ze prachtig, maar soms dan vielen net de kleine dingen op. Zoals met Wynter haar septum die haar sexy stond. Net zoals de ogen van Avah. Het lichaam van Phoebe, of die blik van Vincents zusje die ik zojuist zag zitten.
Wynter liep door, waarom had ze Adams niet meegenomen. Ze nam mijn voorstel toch nooit aan.
Zoals verwacht sloeg het meisje mijn hand weg en ik keek er met een grijns naar. “Nee, dat zou ik niet kunnen volhouden,” glimlacht ze zoetjes. “En jij ook niet.”
Ik buig me naar haar toe zodat mijn gezicht dicht bij dat van haar is. Ik lachte zachtjes en zei toen in haar oor. "Jij hebt zojuist toegegeven dat je me niet met rust kan laten." Ik boog weer terug en grijnsde. "Ik had wel meer van je verwacht, maar goed. Je bent en blijft Prinses Adams." Ik lachte geamuseerd en liep toen weg zonder nog op een antwoord te wachten.
Ik had mijn tas laten liggen waar die stond en zocht een van de andere jongens toe om even met hen te praten en een beetje te bespreken wat ze van plan waren deze vakantie. We gingen kamperen, nu nog hopen dat niemand - Adams - zich aanstelde. Maar misschien onderschatte ik haar, ze leek me wel een taaie, en ja anders was ze toch ook niet meegegaan?

[ bericht aangepast op 9 mei 2014 - 20:18 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Joshua "Josh" Alexander Kingster

Ik boog door mijn knieën heen en keek in het gezicht van mijn 13-jarige broertjes. Een glimlach kwam op mijn gezicht te staan en ik trok ze allebei in een knuffel. Zodra ik ze losliet hield ik hun nog even vast bij hun armen en keek hun aan.
“Goed naar pa luisteren hè. Doen wat hij zegt, je bord leeg eten, je tanden poets-… Ach wie hou ik nou voor de gek? Maak het hem gewoon maar niet te moeilijk.” Beiden knikten en glimlachte naar me. Ik stond weer op en ging met mijn handen door hun haren heen.
“Nou, ik ga. Haal niet te veel gekke dingen uit,” zei ik tegen hun wat ze liet grinniken, maar ze knikten wel en toen ging ik weg. Ik ging lopend want zo ver was het niet naar Jay zijn huis toe, en ik had geen zin om met de auto te gaan. Dat was wel het laatste wat ik wou gaan doen.
Toen ik voor zijn deur stond zag ik een briefje en even moest ik grijnzen. Ik mocht maar voor hem hopen dat hij niet altijd dat briefje op de deur heeft hangen, zo zou het anders wel heel makkelijk worden om bij hem in te breken.
Ik duwde de deur open en liep naar binnen toe. Mijn tas dumpte ik bij een paar andere tassen en liep door naar de woonkamer waar al redelijk veel mensen waren. Automatisch scanden mijn ogen de kamer en al snel zag ik Avalee. Ik grijnsde en liep naar haar toe.
“Hé Avah, hoe is het?” Vroeg ik aan haar terwijl ik een kus op haar wang drukte en er een stoel bij trok. Ze was mijn beste vriendin, dus het feit dat ik haar op haar wang kuste betekende niets. Ik kon haar niet voorstellen als iets wat meer was dan mijn beste vriendin. Ja, ik kan ook gewone vrienden van het vrouwelijk geslacht hebben.

Jay Matthew Underwood

Na mijn opmerking rolde Avalee met haar ogen, iets wat ik wel verwacht had dat ze dat zou doen. Hoe kon het ook anders.
''Het gaat. Ik heb er zin in.'' Het laatste zei hij wat opgewekter dan het eerste stukje en even glimlachte ik naar hem toe. Toen ik op de bank zat haalde Chris, Rae tevoorschijn. Rae aka zijn rat. Zijn rat was op zich wel schattig.
Al snel kwamen er meer mensen naar binnen lopen en zoals verwacht begon de eerste ruzie al. Iets waar we waarschijnlijk allemaal aan gewend waren. Een grote vriendengroep had zo zijn voordelen en nadelen.
"Ja hoor jongens, ik voel me meteen weer thuis!" zei Phoebe toen in het algemeen. Dit was iets waar ik even om moest grinniken. Ja, inderdaad.
“Ik pak even wat drinken hoor, Jay.” Hoorde ik Matthew op een gegeven moment zeggen. Hij wachtte niet op antwoord en liep naar de koelkast doe.
“Tuurlijk. Pak maar,” zei ik tegen hem. Ik stond zo’n beetje alles wel goed, zolang ze mijn huis maar overeind lieten staan. Op zich had ik een redelijk groot huis voor iemand van 20, maar goed als je mijn ouders zou kennen wist je waarom. Ze hadden dit huis voor me gekocht op mijn 18de. Als ik niet beter had geweten had ik gedacht dat ze van me af wouden. Maar eigenlijk wouden ze me niet laten gaan, nou ja vooral mijn moeder. En daarom wou ze zeker weten dat ik het goed had en kocht ze een huis voor me. Overdreven? Ja, wel een beetje ja.
Toen Matt weer terug was stond ik op en liep ook naar de keuken toe. Ik pakte gewoon wat glazen en pakte wat flessen te drinken. Met mijn armen vol liep ik weer terug. De glazen zetten ik opgestapeld op de tafel neer en de flessen zette ik ernaast.
“Als iemand wat te drinken wilt, moet ‘ie pakken,” zei ik en ging weer zitten.

[ bericht aangepast op 9 mei 2014 - 21:11 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Avalee Blue Cheshire

Al zittend, keek ik om mij heen en aanschouwde de mensen die stuk voor stuk binnen kwamen. Gezelligheid op den top, als je gewend was aan de verdorde sfeer van een nachtelijk kerkhof dan. Matthew en Chris waren nog wel leuk aan het kletsen, dat was waar, maar Jacy had ons slechts begroet met een glimlach -die ik even vriendelijk had beantwoord- en Vincent en dan vooral zijn zus waren echte zonnetjes in huis. Het prinsesje had zichzelf na een prachtige blik aan Chris en mijn neef op haar mobiel geworpen, alsof het haar laatste reddingsboeg was om niet lastig gevallen te worden door het begrip dat "sociale contacten" werd genoemd. Wat een feest. Mijn sarcastische opmerkingen puilden haast mijn hoofd uit. Het was jammer dat ik nog niemand had gevonden ze mee te delen, want dan zou ik mij in ieder geval prima vermaken. Hoewel het misschien minder prettig was voor het slachtoffer, tenzij hij of zij mijn soort humor had, maar dat soort mensen waren tegenwoordig schaars. Echter, op dat moment kwam precies de persoon binnen, waarmee ik het altijd prima kon vinden: Josh. Hij leek even naar iets te zoeken -hetgeen bleek mij te zijn- en hij kwam zodra zijn blik de mijne had gevonden op mij af met een welbekende grijns. Mijn mondhoeken krulden omhoog tot een geamuseerde glimlach, bij het zien van mijn beste vriend en ik ging nog iets gemakkelijker zitten.
'Hé Avah, hoe is het?' begroette hij mij en ik nam de kus op mijn wang zonder problemen in ontvangst. Josh was zo iemand die niet met zijn emoties te koop liep, maar onverwachts toch vaak genoot van vriendschap en niet vies was van een knuffel of een kus op de wang en dat maakte hem de perfecte beste vriend voor mij. Bovendien doorzag hij altijd wanneer ik loog of zei dat er niks aan de hand was en soms was dat bij mij wel nodig, gezien ik mijn "I couldn't care less"-attitude toch vaak iets te goed droeg.
Ik keek even toe hoe hij er een stoel bij pakte, voor ik mijn gebabbel op hem losliet. 'Prima, zoals je ziet ben ik maar een fractie verwijderd van een overdosis gezelligheid,' antwoordde ik quasi-enthousiast en gebaarde als voorbeeld naar de mobiel-verslaafde Stella. Een grijns vormde zich om mijn lippen. 'Dus het is maar goed dat je hier bent om mij te redden. Heb je zin in de trip?'

---

Happy Birthday my Potter!

Joshua "Josh" Alexander Kingster

"Prima, zoals je ziet ben ik maar een fractie verwijderd van een overdosis gezelligheid," antwoordde ze quasi-enthousiast en gebaarde als voorbeeld naar de mobiel-verslaafde Stella. Een grijns vormde zich om haar lippen en even lachte ik om haar antwoord. "Dus het is maar goed dat je hier bent om mij te redden. Heb je zin in de trip?" Zei ze. Ik grijnsde.
"Natuurlijk. Waar zou je zijn zonder mij?" Vroeg ik sarcastisch met een lach. "En ja, de gezelligheid is fantastisch hier. Ik zag Raymond en Jacy ook al weer een gezellig praatje met elkaar hebben. Het spat ervan af. Maar om op je vraag terug te komen, ja. Over het algemeen heb ik er zin in, ik sta niet te springen maar ik heb er zin in. Het enigste nadeel is dat ik zonder het vrouwelijk geslacht waar ik ook daadwerkelijk iets mee kan beginnen de komende weken door ga brengen, maar ik zal het denk ik wel overleven," zei ik met een glimlach op met gezicht. "En jij bent er altijd nog om me te vermaken." Even wiebelde ik met mijn wenkbrauwen naar haar toe, maar we wisten allebei eigenlijk dat ik het niet zo bedoelde. Niet bij haar. "En heb jij er zin in?" Vroeg ik toen aan haar en keek haar met een halve glimlach aan.
“Als iemand wat te drinken wilt, moet ‘ie pakken." Hoorde ik Jay opeens zeggen en ik reikte naar voren toe om een glas te pakken en een fles drinken. Even hield ik de fles vragend naar haar op.
"Wil jij ook?"

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Lucian 'Luke' McClain

Darcy rolde met haar ogen en ze wierp me een spottende blik toe. ''Ey jij zei net letterlijk. Dat als ik niet naar buiten kwam dat je dan mijn mooie gezichtje....enzovoort.'' verdedigde ik mezelf. Na dat ik haar bij haar volledige naam had genoemd kneep ze in mijn onder arm. Wat best brandde. Ik gaf het niet graag toe, maar Darcy kon erg hard knijpen. ''Vrienden.'' zei ze en ze tuitte haar lippen bedenkelijk. Ze pakte haar autosleutels en liep nu voor mij aan naar haar chevrolet. ''Vincent zal er zijn, en zijn irritante zusje ook,'' hielp me ze het idee uit mijn hoofd te zetten. ''Gewoon aardig blijven Darcy. Dat is het beste.'' antwoordde ik. Ze gooide haar koffer in de achterbak en pakte mijn tas om die er ook in te gooien. ''Ik hoop dat we niet te laat zijn.'' zei Darcy en ze ging in de auto zitten. Snel ging ik naast haar zitten. Dat was een na deel we woonden het verst van Jay af. Maar een paar kennende waren er nog niet. ''We komen wel optijd. Sommigen kennende,'' antwoordde ik. Helaas zou het rattenmannetje er ook zijn. Christian ik mocht hem niet. En het was ook mooi wederzijds.Laat ik er maar het beste van maken. ''Gaan we?'' vroeg ik. Ik stond niet te springen om te gaan. Gewoon zin. Zin om even met vrienden, en Rattenjoch, weg te gaan. ''En trouwens als Vinny je irriteert kom je gewoon naar mij.'' ik grijnsde. Vroeger hadden Darcy en ik al veel lol, en dat is nu nog steeds.

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Ik zat wat in stilte met Rae te spelen. Ik wist dat een aantal mij raar vonden omdat ik een rat had, maar ik probeerde het gewoon te negeren. Het maakte mij gewoon niet veel uit wat mensen dachten. Zolang ik Rae maar had, was het goed.
"Hey, Christian." Ik keek op bij het horen van mijn naam en glimlachte naar Matthew toen ik hem zag. Hij plofte naast mij neer en ik aaide Rae zacht. "Wat een leuk beestje heb je daar." Ik knikte even zacht.
"Dit is Rae. Rae betekend best veel voor me." vertelde ik met een kleine, troostende glimlach naar het witte ratje op mijn schoot. Ik keek even rond om te zien wie er allemaal ook al waren. Ik had het niet goed onthouden, om eerlijk te zijn.
"Dat mens kijkt echt alsof ze moet poepen," hoorde ik Matthew zeggen en ik keek even naar wie hij bedoelde. Stella. Ik snapte niet waarom zij zo was. Zo arrogant naar mensen die zij niet eens kende.
Ik haalde mijn schouders even op naar Matthew als teken dat hij gelijk heeft. Ik hoorde nog wat geroep tussen de twee maar negeerde het verder. Ik keek even vragend toen Matthew opstond en fronste kort. Toen hoorde ik dat hij drinken ging pakken en ik knikte even kort. Ik keek naar Rae en glimlachte.
"Matthew is wel aardig," zei ik zacht tegen hem en aaide zijn ruggetje kort. Het leek wel of Rae mij begreep, want hij pakte mijn vinger even kort tussen zijn voorpootjes vast. Ik glimlachte opnieuw. Toen Matthew terugkwam pakte ik het glas dat hij mee had aan.
"Dank je. Aardig van je." Zei ik en nam een slokje. Nieuwsgierig kwam Rae naar boven kruipen wat me zacht deed lachen. "Dit mag je niet, vriendje," zei ik en ik voelde zijn kleine snuitje tegen mijn wang. Ik keek opzij naar Matthew. "Heb je er zin in?" vroeg ik toen nieuwsgierig en keek hem aan, terwijl ik het glas bij Rae vandaan hield.

[ bericht aangepast op 11 mei 2014 - 14:22 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

      ‘Ehm – Bedankt.’
      Alhoewel ik voornamelijk gemengde gevoelens rondom Phoebe scheen te ontvangen – glijden mijn mondhoeken als vanzelfsprekend omhoog in een lichte glimlach, als een antwoord op haar minimale exemplaar. Mijn houding jegens Phoebe scheen van het ene op het andere moment te kunnen veranderen, zonder ook maar enige aankondiging. Echter, op dit moment vond ik het respectvol aan de jongedame dat ze me bedankte en me daarbij een prachtige glimlach schonk –– diep van binnen zou ik willen wensen dat deze kant van haar voornamelijk naar voren zou komen, in plaats van. . .
      ‘Ja hoor jongens – Ik voel me meteen weer thuis. Moet ik je mee naar binnen slepen, of blijf je tot we vertrekken buiten staan?’
      Met al mijn wilskracht probeer ik de zachte zucht binnen te houden – welke na enkele seconden echter alsnog naar buiten schijnt te rollen. De manier waarop ze het gehele huis heeft laten weten dat ze was gearriveerd was alles behalve respectvol. Daarnaast was haar mening jegens mij eveneens omgedraaid – van de bedankwoorden van voorheen is niets meer te merken, waardoor mijn glimlach als vanzelfsprekend verandert in een pijnlijke grimas.
      Alhoewel ik vanuit mijn ooghoeken Stella en Vincent aan zie komen lopen – begeef ik me naar binnen, wetend dat ik en Vincent op sommige punten ontzettend kunnen botsen. Daarnaast zou ik niet willen dat Phoebe nog een manier zou vinden om mij op mijn plaats te wijzen of me er aan te herinneren dat ik op sommige vlakken geheel anders ben dan de andere personen in de vriendengroep.
      Wanneer ik eenmaal binnen in de woonkamer kom te staan – laat ik mijn rugzak in een van de hoeken bij de deur op de grond glijden, waardoor ik hem snel bij de hand zou hebben wanneer we gaan vertrekken. Na een snelle blik door de complete kamer besef ik echter dat niet iedereen hier is, waardoor dat zou betekenen dat we hier nog even zouden moeten blijven. Verwoed richt ik mijn blik op een aantal personen welke al in gesprek zijn met elkaar, welke ik voor geen goud zou durven storen. Wel knik ik echter glimlachend na degene welke mijn kant op kijken – als teken dat ik ben gearriveerd.
      ‘Ik waardeer je aanbod om me naar binnen te slepen, maar toen ik voor het laatst keek kon ik zelfstandig ook nog lopen.’
      Inmiddels ben ik naast Phoebe gaan staan – een persoon welke nog met niemand aan het praten was, waardoor ik haar gesprek niet zou gaan verstoren. Alhoewel ik er voor een kort moment bang voor was dat ik haar gehele gemoedstoestand zou verstoren door enkel en alleen naast haar te gaan staan.
      ‘Weet je zeker dat je alles bij je hebt?’ vraag ik vervolgens snel, met een korte blik op haar tas.

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 22:24 ]

---

•

‘Ik waardeer je aanbod om me naar binnen te slepen, maar toen ik voor het laatst keek kon ik zelfstandig ook nog lopen.’ Ik kon het niet laten en liet een grinnik horen. Mijn blik schoot naar zijn benen en even bukte ik voorover om ze te bestuderen. "Hmm, je hebt gelijk Reed. Alles is in orde." Ik stond weer recht op en liet een kleine glimlach op mijn gezicht staan.
Judah was negen van de tien keer dat hij met me sprak iemand die me er op wees dat ik niet bepaald de perfecte jonge dame was. Ik kon hem daar geen ongelijk in geven, ik was het totaal niet. Mijn reacties op hem waren misschien wat onnodig, dus probeer ik deze te sparen voor wanneer we terug zijn van vakantie. Misschien heb ik deze daarna niet meer nodig. Deze vakantie moet een tijd van plezier en ontspanning zijn. Geen stres en zo min mogelijk irritatie. Als ik een soort van goede verhouding met Judah kan kweken, heb ik in ieder geval één last minder.
Lucian was natuurlijk een ander verhaaltje.
‘Weet je zeker dat je alles bij je hebt?’ "Zo ver ik weet wel ja. Dat hoop ik tenminste, ik heb drie keer mijn tas opnieuw ingepakt." Ook ik werp een blik op mijn tas, vervolgt naar die van de jonge naast me. "En u meneer?" Ik glimlach zwak. Dit verloopt nog best goed. Nu nog hopen dat dit zo door zal gaan. Vanuit mijn ooghoek zie ik Vincent en Stella. Nog iemand waarmee Judah een geweldige relatie had. Onze vriendengroep was vreemd, maar tegelijkertijd ook erg gezellig en leuk. Ondanks dat niet iedereen het met elkaar kon vinden, waren er talloze hechte vriendschappen ontstaan de afgelopen jaren.
"Hoe laat zouden we eigenlijk vertrekken?" vraag ik vervolgens en werp een blik op mijn telefoon. Ik zie nog enkele whats app berichtjes die ik later zal beantwoorden. Cassidy, James en Dyandra, het zusje van Christopher wensen me een fijne reis toe en ik glimlach even erna.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

      'Hm – je hebt gelijk Reed. Alles is in orde.'
      Alhoewel Phoebe slechts voorover leunde om zogenaamd mijn benen te inspecteren – zoekend naar mankementen en een reden waardoor ik niet zou kunnen lopen – voelde ik vrijwel direct het schaamrood naar mijn kaken schieten. Mijn gehele leven ben ik een complete ramp geweest in het bijzijn van vrouwen en jongedames. Ik kon hen enkel en alleen wijzen op hetgeen hoe ze zich zouden moeten gedragen – naar de maatstaven van mijn moeder. Echter, wanneer het op een geheel ander gebied kwam te liggen en de desbetreffende vrouw te dicht in mijn persoonlijke zone kwam te zitten – wilde ik niets liever dan simpelweg vluchten om het onaangename gevoel van mijn schouders te duwen. Ik wilde het geen moment toegeven in het gezicht van een ander persoon – man of vrouw – maar in mijn ogen zouden vrouwen uiteindelijk allemaal weg gaan, evenals mijn moeder.
Mijn gedachten schieten voor enkele seconden hulpeloos in de rondte – waardoor ik besluit een niets zeggende vraag te stellen over de inhoud van haar bagage. Inmiddels voelde ik de spanning van mijn schouders glijden, mede doordat Phoebe inmiddels op is gestaan en ze zich hierdoor van een iets verdere afstand van mij bevond – een grote glimlach rondom haar lippen.
      ‘Zo ver ik weet wel, ja. Dat hoop ik tenminste – Ik heb drie keer mijn tas opnieuw ingepakt. En u, meneer?’
      Voor een kort moment verbaasd knipper ik enkele malen met mijn ogen, waarna ik mijn blik opnieuw op de bagage van Phoebe richt. Waarom zou een persoon in hemelsnaam zijn of haar koffer meerdere malen inpakken? Wanneer je een reis zou gaan maken, was het essentieel om van te voren een lijst te maken van benodigdheden, waardoor je sowieso niets zou gaan vergeten – het herinpakken van je bagage was daardoor een grote tijdsverspilling.
      ‘Hoe laat zouden we eigenlijk vertrekken?’
      Met een korte beweging van mijn hoofd, weet ik mijn concentratie te vinden en mijn blik opnieuw op Phoebe te richten – welke tot mijn grote irritatie op haar telefoon kijkt en zich niet meer bewust schijnt te zijn van mijn aanwezigheid. Ik wist dat ik niet het beste gezelschap in de gehele ruimte was – maar ze kon in ieder geval het fatsoen opbrengen om te doen alsof ze het leuk vond om met me te praten. Op dit moment scheen het echter dat haar interesse in de telefoon groter was dan de interesse in een gesprek met mij. Heel goed bezig, Judah – mompel ik mezelf woedend en bestraffend in mijn gedachten toe.
      ‘Ik hoop dat ik eveneens alles heb – alhoewel we het altijd kunnen kopen natuurlijk. En ik weet eerlijk gezegd niets over een vertrektijd, maar ik kan het wel aan Jay gaan vragen mocht je het zeker willen weten?’
      Het gegeven dat mijn goede manieren het overnamen en zelfs voor Phoebe wilde rond gaan vragen om de vertrektijd te weten te komen stak me voor een kort moment. Eigenlijk zou ik dat helemaal niet aan Phoebe verplicht zijn – aangezien we totaal geen goede band hadden. De woorden van mijn moeder flitsen echter weer direct door mijn gedachten – maak alle vrouwen het hof – waardoor ik braaf blijf staan en met een ongemakkelijke glimlach op haar neer kijk.

---

•