A House Is Not A Home • One Direction [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 14 juni 2014 - 14:08 ]

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik
Toen ik hem verbaasd zag kijken herrinderde ik me dat ik het eigenlijk geheim had willen houden. Oops. Ach, hij zou het toch te weten komen als ik hem zou vragen de weg naar Dover en daarna de weg naar Parijs te wijzen. Dan streste hijhem straks ook niet en kon hij ook plannen maken voor wat hij wilde doen. Zacht sprak ik hem geheel uit het niets, gewoon omdat ik vooral die kleine dingetjes, onze kleine dingetjes, ging missen, iets uit wat eerder komisch was dan triest. Ik zag hem in de lach schieten en moest zelf ook een klein beetje grinniken. Het was goed om toch met een glimlach weg te gaan, want dan bleven hopelijk de goede herrinderingen langer hangen dan de slechte. Mijn gegrinnik ging over in een lach toen hij mijn opmerking terugkaatste. Dat was inderdaad wat ik elke ochtend deed als ik niet uit bed kon of wilde komen en het werkte eigenlijk altijd... tot mijn altijd zo perfect timende hond begon te piepen dat hij uit wilde. Met liefde beantwoordde ik zijn kus en ging er echt even in op. Het was fijn dat die afscheidskus van net niet de laatste was, want dat was echt een prutkus, in tegenstelling tot deze. Het voelde echt heel fijn en ik voelde vanalles broeien en krieoelen in mijn buik. Het moment werd alleen jammer genoeg verstoort door Harley die blafte en de deurbel die ging. Ik trok langzaam terug en stal nog een kusje, het laatste kusje, van zijn lippen. "Je moet echt gaan, lief. Ik houd het bed voor je warm en Dusty uit de problemen." zei ik met een halve glimlach. Ondanks dat dit laatste moment erg fijn en opgetogen was geweest, deed het afscheid alsnog pijn. Ik deed een klein stapje achteruit en keek hem nog eens diep aan. "Als je niet opneemt als ik bel worden het niet de straatjes van Parijs, maar de krochten van Bradford voor je." zei ik speels grappend. Dat zou ik hem nooit aandoen, want dat was echt de hel op aarde. Nee, waarschijnlijk zou ik me diep triest voelen en me opsluiten op de slaapkamer met de ladder zodat niemand bij me kon komen. Dat hoefde Harry alleen niet te weten. "Ik hou van je." drukte ik hem voor de zekerheid nog eens goed op het hard voor hij dan echt in de taxi zou moeten stappen.

Bowties were never Cooler

[LouisPan -> KodaIine met hoofdletter i]

Bowties were never Cooler

[iMickeyMouse -> Jovantos]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[Gaat dit nog door?]

Bowties were never Cooler

[Vroeg ik me ook af..ik wacht op Yulan. Dit idee is te leuk om te laten schieten mensen!]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[Ik op Kjellberg en/of Yulan]

Bowties were never Cooler

[Ik ga nu weer reageren. Sorry dat het zolang heeft moeten duren.]

"Family don’t end in blood”

Louis William Tomlinson
Na Jade nog een keer vastgehouden te hebben, afscheid te hebben genomen en een tijd in de taxi te hebben gezeten, kom ik aan bij mijn nieuwe verblijf. Het is een luxe strandhuis en mijn ogen beginnen meteen te glimmen bij het zien er van, al komt de heimwee naar mijn eigen, kleine, vertrouwde en knusse plekje ook wel meteen opzetten, maar dat probeer ik weg te drukken. Ik zal daar later ook nog wel last van krijgen en wil dat nu nog niet. Ik ben er tenslotte pas net en weet dat ik het heel zwaar ga krijgen als ik nu al terug verlang.
Ik hijs mijn sporttas over mijn schouder en loop richting het huis. Ik druk met mijn vinger op de bel en wacht dan rustig af tot er open wordt gedaan. Ik ben best nieuwsgierig naar de binnenkant van dit huis. Zou het er net zo mooi uitzien als de buitenkant? En mijn nieuwe huisgenootje, hoe zal die zijn? Ik hoop maar dat hij of zij een beetje meevalt, want ik heb nu niet echt geweldig veel behoefte aan een irritant persoon waar ik dan een aantal weken mee opgescheept zit en weet ook dat als dat wel zo is, het gevoel van heimwee alleen nog maar groter gaat worden en daar heb ik ook niet geweldig veel zin in.

[Ik moet nu eten, Ashton komt daarna.]

"Family don’t end in blood”

Ashton Chris Hughes
De hele weg in de auto hebben mijn gedachten Danielle niet los kunnen laten. Ik dacht voortdurend aan de ruzie van een paar dagen geleden, iets dat mij nog steeds erg dwars zit. We zijn dan niet met ruzie uit elkaar gegaan, maar de spanning tijdens ons afscheid was duidelijk te merken en de ruzie hing er nog altijd in de lucht. Één foute opmerking en alles zou meteen weer losbarsten, daar was ik van overtuigd, ondanks het feit dat we beiden onze excuses aanboden. Maar missen doe ik het meisje zeker ook nu al. Ik laat het misschien niet altijd even goed merken, maar Danielle is alles voor me en ik zou niet weten wat ik moet zonder haar. Ik ben gewoon een grote sukkel geweest en had alles veel eerder open moeten gooien, maar ik was bang. Bang dat ze me zou dumpen, geen zin zou hebben in een ex-crimineel.
De taxi stopt en ik kijk om me heen, aangezien ik nergens een huis zie staan. Tot ik mij besef dat het kleine wagentje voor mij mijn tijdelijke verblijfplaats zal zijn. Ik zucht zacht en loop er heen. Mijn huis is groot, luxe en aan het strand. Met een iets kleiner huisje had ik wel genoegen kunnen nemen, maar dit zal toch echt flink wennen zijn. Ach ja, ik heb tenminste onderdak en het is nu ook weer niet zo dat ik één of andere verwende eikel ben. Zelf heb ik tenslotte ook niet veel geld en zonder die enorme erfenis die ik ooit kreeg had ik ook niet gewoond zoals ik nu woon.
Ik klop voorzichtig op de deur van het wagentje en wacht dan tot er open gedaan wordt. Ergens is dit ook wel weer leuk. Het is weer eens wat anders en een nieuwe ervaring, moet je maar denken. Al heb ik een hekel aan grote veranderingen in mijn omgeving. Maar aangezien ik niet meer terug kan nu, zal ik er dan maar van proberen te genieten dit keer.

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik
Het afscheid van Harry was extreem zwaar geweest. Ik wilde mijn hart niet compleet openstellen, ik wilde sterk blijven, ook voor hem. Ik wilde niet huilen, nooit, maar het was toch gebeurt, of in elk geval een traan. Ik had hem uitgezwaaid tot ik hem echt niet meer kon zien en was toen op de drempel gaan zitten om bij te komen. De tranen waren gekomen en ik had me echt een tijd niet kunnen bewegen. Pas na een halfuurtje ofzo had ik besloten te gaan hardlopen op het strand met Dustey in de capuchon van mijn hoody en Harley naast me natuurlijk. Ik had erin mijn verdriet en eenzaamheid kwijt gekunt, ondanks dat het idioot was en zelfs Harley moe was voor we terug thuis waren. Op weg richting thuis haalde ik een klein ijsje wat ik deelde met het katje en het hondje. Velen vonden het vies, maar ik deed het wel vaker. Toen ik terug was in de buurt van ons huisje begon Harley opeens hard te blaffen en grommen terwijl hij richting de deur rende. Ik zag er een jongen staan met koffers tegen wie Harley heel hard aan het blaffen was. Ik trok een sprintje naar de deur en trok de hond in mijn armen. Hij stopte met blaffen en ik keek naar de jongen die voor de deur stond terwijl de hond met het katje begon te klooien. "Euhm... Sorry voor hem. Hij is een knuffelbeer, maar zal blijven blaffen als een vreemde bij zijn huis of baasjes in de buurt komt." verontschuldigde ik Harley. Met een arm liet ik de hond los en opende de deur met de sleutel uit mijn broekzak. "Kom binnen. Het is niet veel, maar we noemen het thuis." zei ik voor ik Harley weer losliet, die naar binnen rende en daar zijn waterbak opzocht. Zelf nam ik Dusty in mijn armen en aaide de kitten met mijn gedachten nogsteeds bij Harry. Deze jongen was niet erg, of leek niet heel erg maar je wist het nooit en ik miste mijn Hazza gewoon heel erg.

Bowties were never Cooler

Ashton Chris Hughes
Er werd niet open gedaan, dus klopte ik nog een keer. Na weer een poosje gewacht te hebben, schrok ik op van luid geblaf achter mij. Toen ik omkeek zag ik een grote, grommende hond voor me staan, die nog steeds ook luid aan het blaffen was. Ik deinsde achteruit waardoor ik, onhandig als ik ben, tegen de deur aan knalde. Het was niet zo dat ik een specifieke angst voor honden had, maar ik was gewoon snel bang, al liet ik dat liever niet zien. Ik baalde dan ook dat ik dit nu wel had gedaan, aan een wildvreemde nog wel. Gelukkig trok deze - een jongen met ravenzwart haar en donkere ogen - de hond snel bij me weg. "Euhm... Sorry voor hem. Hij is een knuffelbeer, maar zal blijven blaffen als een vreemde bij zijn huis of baasjes in de buurt komt," verontschuldigde hij zich voor zijn huisdier. "Het is al goed," mompelde ik en deed mijn best een klein glimlachje te laten zien. Hij liet de hond, die hij in zijn armen had genomen, met één hand los, om met deze vrije hand de sleutel uit zijn broekzak te vissen en de deur te openen. "Kom binnen. Het is niet veel, maar we noemen het thuis," zei hij. Hierna liet hij de hond los, die meteen naar zijn waterbak schoot. Het viel me pas op dat hij ook nog een kat bij zich had toen hij deze uit de capuchon van zij hoody haalde en hem in zijn armen nam. Hij begon hem te aaien en leek in gedachten verzonken.
"Leuk huisje," zei ik gemeend, want al was het niet zo groot als het mijne, het had zeker wel iets. "Waar zou ik mijn spullen neer kunnen zetten? Oh, ik heet Ashton trouwens," ging ik verder en stak mijn hand naar hem uit om me netjes voor te kunnen stellen. Ik verbaasde me over het feit dat ik nu al veel meer had gezegd dan ik had verwacht in deze situatie, maar deze jongen leek me dan ook niet onaardig, al kon schijn natuurlijk altijd bedriegen. Maar ik geloof wel dat er een kern van waarheid inzit als ik zeg dat ik het veel erger had kunnen treffen.

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik
Ik was opgelucht dat de jongen niet boos was ofzo op Harley. Ik glimlachte vriendelijk en liep met Dusty achter de jongen het huisje in. Het was heel klein, waarschijnlijk veel kleiner dan dat iemand normaal een huis zou noemen. Zeker in onze thuisplaatsen had het de bijnaam het rijdende schuurtje. Ik aaide zacht over Dusty d'r zachte vachtje en dacht aan mijn vriendje wie ik nu al enorm miste. Ik schrok wat uit gedachten bij zijn woorden en knikte dankbaar. Het was fijn dat hij niet direct zei dat het te klein was. Harley slobberde vrolijk zijn bak leeg en ik haalde een hand door mijn platte haren die wat in doorzweette plukken op mijn voorhoofd plakten. Bij zijn vraag dacht ik even na. "Ik denk dat boven het handigst is. Je kan er niet staan, maar daar hebben we wat bergruimte." Met wat bedoelde ik net genoeg voor zijn koffer nu Harry weg was. Ik bedacht me toen dat hij zich had voorgesteld. "Ik ben Zayn, aangenaam. Een mooie naar trouwens." zei ik voor ik richting de ladder liep. Ik zou zijn koffer wel omhoog sjouwen, dan kon hij even rondkijken. Eigenlijk wilde ik even douchen, maar het was wel zo netjes om hem eerst even binnen te laten komen en zijn plekje laten vinden. We zaten toch een aantal weken samen opgescheept. Ik keek even naar Harley die Ashton besnuffelde en zag de deur nog open staan. "Harley, deur." zei ik en het hondje drukte braaf de deur dicht voor hij verder ging met het besnuffelen van de jongen. Intussen was Dusty de trap op gekloppen en sprong op mijn schouder. Daar nestelde ze zich in het holletje van mijn nek, waar Harry altijd zijn neus tegenaan drukte en zijn gezicht daar verborg. Er stonden tranen in mijn ogen als ik aan Harry dacht. Ik wilde hem gewoon weer bij me hebben, maar dat ging niet, en elk klein dingetje wat me an hem herrinderde kwam heel erg hard aan. Ik drukte de tranen weg en drukte het katje een kusje toe. Ik wilde niet huilen, niet met iemand in de buurt en zeker niet een vreemde. "Wil je iets te drinken?" vroeg ik bijna puur uit beleefdheid. Toch had ik zelf ook wel dorst en wilde ik wat meer weten over de jongen, zelfs al zou dat ook betekenen dat ik ook dingm over mezelf moest vertellen.

[ bericht aangepast op 14 juni 2014 - 16:29 ]

Bowties were never Cooler

Jadelynn "Jade" Clarice Shepard.

Nadat Louis is vertrokken snel ik weer naar de kamer die de dansstudio voor moet stellen, het is niet veel, maar ik ben er blij mee dat Louis de enige overige ruimte in onze boot door mij heeft laten bezetten. Al zal het binnenkort voorbij zijn. Het is vreemd, ik begin Louis nu al te missen. Dus besluit ik de muziek maar extra hard aan te zettenen doe niet de balletpassen, waar ik mee bezig was, maar ga verder met mijn favoriete stijl. Een bruggetje, met mijn tenen richting het plafond en een overslag om dan een paar pirouettes te maken. Een simpele zweefsprong en een paar grondoefeningen. Na even neem ik een paar slokken water en dans dan verder. Zelfs een beetje hiphop en toch wat van ballet komt van pas. Een beetje freestylen is niet erg, maar toch is het beter gewoon volgens mijn schema te werken. Maar één keertje kan toch geen kwaad? Ik moet ophouden dat te denken, straks lap ik de schema's helemaal aan de laars. Ik vraag me af wat voor persoon het zal zijn en begin zelfs een klein beetje zenuwachtig te worden. Wat nou als het een enorme sukkel is? Of erger? En wat zou deze persoon van dit huis vinden - de meeste mensen wonen immers gewoon op de vaste grond - en van mij?

[ bericht aangepast op 14 juni 2014 - 17:54 ]

Reality's overrated.

Danielle Neami Louise Fray

Toen Ashton weg was beet ik op mijn lip. De spanning was te snijden net, werkelijk. Met een zucht liet ik mezelf op een van de stoellen vallen en keek ik via het raam naar de zee. Waarom moest ik eigenlijk boos worden? Het was toch logisch dat hij niets vertelde erover? Hij sprak al niet zo veel, en dan werd ik ook nog eens boos. ''Merde!'' vloekte ik zachtjes. Het zou logisch zijn als hij me nu haatte. Dat zou ik zelf ook doen, en dat doe ik ook. Hoe kon ik zo dom zijn.
De deurbel ging en ik stond op. Ik liep rustig naar de deur en deed open. Een jongeman met bruin haar en blauwe ogen stond voor de deur en ik glimlachte even. ''Kom binnen!'' en ik hield de deur uitnodigend open. Ik stak mijn hand uit naar hem en zei:''Ik ben Danielle.'' Laat ik het er maar het beste van maken. Ergens miste ik Ashton ook vreselijk. Maar ergens anders dacht ik dat dit misschien wel even goed zou zijn. En als hij terug kwam hoopte ik ook dat alles weer goed zou komen. Want ik had geen zin in nog langer zo'n situatie.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[Gaat dit nog door?]

Bowties were never Cooler