MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 14 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 23:42 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

MT.

Every villain is a hero in his own mind.

Hij keek haar een seconde verward aan, omdat het gesprek met die woorden zo abrupt was afgelopen, ook al had hij daar zelf op toegespeeld.
'O,' hij glimlachte, 'goed. Ik wil je best een handje op weg helpen.'
Hij zei het meer uit beleefdheid, want hij hield helemaal niet van taart. Zeker niet als er slagroom op zat, maar dat zei hij niet. Hij vond het zonde als ze hem weg zou moeten gooien.
Cordelia kocht intussen ook nooit meer taart of aarbeien voor hen beiden. en ze haalde hem eigenlijk ook nooit meer over om iets te proberen...

[ bericht aangepast op 16 juli 2014 - 23:49 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Gelukkig maar.' Ze liep naar de keuken toe, haalde hem uit het koelvak en legde het op een houten bord neer. Hij was nog koud, maar ze had niet geweten hoe ze het anders goed moest houden. Hopelijk vond hij dat niet erg.
'Maken halfwolven ook taart?' vroeg ze nieuwsgierig.

Every villain is a hero in his own mind.

Het puntje van zijn staart lag op de grond, zo lang was hij geworden. In zijn tienerjaren was dat niet zo geweest en Rodey wist dat veel van zijn soortgenoten hun staart waren kwijtgeraakt. Gedeeltelijk of helemaal...Dat was altijd een naar gezicht en hij moest er niet aan denken om zijn eigen staart kwijt te raken. Het had hem al zo vaak het leven gered dat hij niet wist hoe hij zonder zou moeten.
'Het valt mee, hoor. Zipp volgt me wel.' Het was alleen lastig als hij op plekken met veel andere wezens wilde komen, maar Rodey hoopte nog steeds dat Zipps argwaan naar de rest van de wereld zou verdwijnen. Op dit moment leek hij zelfs zijn eigen vader niet echt te vertrouwen, maar in Venomis toonde hij meer interesse dan in Emily.
'Maar je hebt gelijk,' gaf hij toch toe. Zipp was ook moeilijk en Rodey moest er wel op letten dat hij zijn zoon in het oog hield. 'Hij vraagt veel van mijn aandacht.'

~ ~

'Nee,' antwoordde Kato, die ook naar de keuken liep, zodat hij niet zo luid hoefde te praten. 'Ze weten niet eens wat het is.'
Hij leunde tegen het aanrecht en keek toe hoe Michelle met een mes twee puntjes afsneed. Het gereedschap gleed er doorheen als door boter.
'Ons dieet bestaat voornamelijk uit vlees en vis, geroosterd of rauw en vruchten uit de omgeving. Alleen als er overschotten zijn, wordt er soep van gekookt. Soms zijn er noten.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis was in kleermakerszit gaan zitten en staarde naar haar vingers. Ze moest plotseling aan Erich denken.
'Ik ben bang dat Erich hem wat aandoet.' Ze keek op. 'Of jou.'

-
'Zonde,' grinnikte Michelle. Ze miste alle lekkernijen wel. Chips, chocola, snoepgoed... het meeste was hier onbekend.

Every villain is a hero in his own mind.

Rodey glimlachte bemoedigend en ging naast haar zitten. Die opmerking deed hem goed.
'We redden ons wel,' zei hij en hij sloeg zijn arm om haar heen. 'Echt. Ik heb intussen genoeg ervaring in het vechten voor mijn leven.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Het feit dat Rodey een arm om haar heen sloeg deed haar nog meer aan Erich denken en ze vroeg zich af of hij destijds dezelfde bedoeling had gehad.
'Hij laat zich nooit verleiden tot een gevecht.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Dan doe ik dat ook niet.'

~ ~

'Ach. Het is geen groot gemis,' vond Kato. 'Mijn volk zou slap en vlezig worden van al die zoetigheid. Onszelf verdedigen en jagen zou er dan niet meer in zitten.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis zuchtte. Ze wist dat hij nauwelijks partij voor Erich vormde. Hetzelfde gold voor haar. Als hij haar gedachten wilde over te nemen, had hij dat allang kunnen doen. Ze had zich toch amper kunnen verweren, maar blijkbaar vond hij haar waardevoller in haar huidige staat en ze vroeg zich af waarom.
Ze schaamde zich voor haar angst, want het was iets dat ze al lang niet gevoeld had.
'Wat ben je van plan als je uit het hotel weg kan?' vroeg ze terwijl ze tegen hem aan leunde. 'Ga je binnen of buiten de muren wonen?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Af en toe wat lekkers doet niemand kwaad, toch?' grijnsde ze. Ze overhandigde hem de taartpunt en hees zich op het aanrecht. 'Wil je wat mee voor Cordelia en je kinderen?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik kan allang weg.' Zijn vingers streken door haar haren. 'Ik heb alleen niet de behoefte om deze kamer te verlaten. Ik betaal hem met het weinige werk dat ik doe en ik heb verder toch niets nodig.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik voel me er maar opgesloten,' mompelde Venomis. Het was allemaal zo menselijk dat ze ervan gruwde, zoals veel dingen in de stad.

Every villain is a hero in his own mind.

'Maar je hoeft er toch ook niet in te zitten?' wilde Rodey weten. Hij ging zelf alleen maar om te slapen of omdat hij wilde dat Zipp zou slapen. Af en toe zocht hij beschutting tegen de zon, maar die kon hij ook onder een boom vinden.

~ ~

'Daar heb je gelijk in,' gaf Kato toe. 'Zo af en toe ruilen we vissen tegen de granen van andere stadstaten en kunnen we broden bakken.'
Zijn moeder pikte vroeger dan wat honing van de ziekenboeg om erop te doen. Ze hielp daar immers en smeerde de honing dan met haar vingers over het warme brood, zodat het nog vluchtiger en kleveriger werd. Kato en Qako hadden elkaar altijd even betekenisvol aangekeken, want het was verboden om jezelf ook maar iets toe te eigenen dat je niet verdiend had, maar ze namen het altijd gretig aan.
Kato staarde naar zijn inmiddels lege bordje en besefte dat hem nog een vraag was gesteld.
'Ja, goed.' Liae was misschien nog wat te klein om taart te eten, maar Cordelia zou het zeker lekker vinden en Kato bedacht zich dat ze het voor NYkin maar beter hoog op een plank konden zetten, wilden ze dat het niet plots zou verdwijnen.
Nu ze het toch over taart hadden... 'Wanneer ben je eigenlijk jarig?'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Natuurlijk wel. Anders wekt het alleen maar argwaan,' bromde Venomis.

-
'Op negentien februari',' antwoordde Michelle. Het duurde niet heel lang meer. De jaarwisseling zat eraan te komen. 'Dan word ik vierentwintig.'
Ze keek Kato nieuwsgierig aan. Ze had werkelijk geen idee hoe oud ze hem moest schatten. 'En jij?'

Every villain is a hero in his own mind.

Kato knikte en vroeg zich af of het hem zou lukken dat te onthouden.
'Ik ben dit jaar vierentwintig geworden,' vertelde hij, 'maar wanneer ik geboren ben, weet ik niet. Dat wordt normaliter niet bijgehouden.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes