MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 14 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 23:42 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Een bizarre grijns was op Venomis gezicht verschenen. 'Dat zal ik inderdaad uiteindelijk doen, maak je daar maar niet druk over.' Ze haalde een hand door haar haren. 'Misschien is het een voorrecht dat je nu mag sterven, zodat je niet hoeft te zien hoe de droom van je geliefde raad in duigen valt.'

Every villain is a hero in his own mind.

Zijn lippen vormden de woorden 'wat?' maar zijn stem bleef weg. Hij wist niet of hij het bloed nog steeds uit zijn aderen voelde vloeien of dat dat het leven was dat zijn lichaam steeds sneller verliet.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Let maar eens goed op.' Venomis ging overeind staan en veranderde in haar gewone gedaante. 'Wel, ik ben wat gegroeid de afgelopen jaren maar ik durf te wedden dat je me nog heel goed herkent.'

Every villain is a hero in his own mind.

Minkabh dacht dat zijn ogen uit zijn kassen zouden rollen toen de tranen over zijn wangen drupten en in zijn vacht bleven plakken.
'Dat kan niet,' fluisterde hij en hij hoestte opnieuw bloed op. Het lukte hem niet om zijn hoofd zo ver op te tillen dat hij de wond in zijn borst kon zien. Hij wilde zich de moeite besparen en viel weer terug in het gras, niet meer in staat zijn ogen te openen, hoewel hij de bewegingen van het monster nog steeds kon horen.
'Dood me, alsjeblieft...' Een ander zou het laf hebben gevonden, maar Minkabh kon het niet verdragen in de buurt van het wezen te zijn dat hij zo lang geleden had verbannen. Hij had dat niet voor niets gedaan. Blijkbaar waren zijn redenen juist en was ze levensgevaarlijk. Zijn kinderen, ze zouden vast nooit meer veilig zijn...
Zonder te zien wat hij deed, kerfde hij met zijn nagels een boodschap in het zand. Hij wist niet of het leebaar was of het zou blijven staan voor wie er dan ook in het bos zou komen, maar hij moest het proberen met de weinige kracht die hij nog had. Iemand moest weten wie de nereïde was... Iemand moest haar doden en er voor zorgen dat haar walgelijke gedaante nooit meer door iemand zou worden gezien.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis schoot in de lach toen ze zag dat de man haastig een boodschap neer probeerde te krabbelen. Het was niet eens leesbaar. Venomis gleed naar hem toe nam hem beet in haar staart.
'Ik had graag nog even met je gespeeld,' gaf ze toe. 'Toekijken hoe je tracht weg te komen, maar zelfs daar ben je niet toe in staat. Ik denk dat het dorp alleen maar beter wordt van jouw aanwezigheid.'
Ze boorde haar paarse ogen in die van hem. Zijn gezicht werd bleker doordat ze hem bijna wurgde.
'Ik ben benieuwd hoe ze reageren als je lichaamsdelen morgen over het plein verspreid zijn.'

Every villain is a hero in his own mind.

Hij schudde zijn kop, wat moeilijk was. Hij sloeg met zijn vleugels, maar het haalde niets uit. Zou hij eerder sterven als hij tenminste probeerde om weg te komen? Hij schatte zijn kansen niet hoog in, maar... maar misschien ging ze op in haar spel en vergat ze hem dan? Het was naïef om te denken, maar iets in hem zei dat hij het hoe dan ook moest proberen. Al was het maar om ervoor te zorgen dat er eerder een verlossing kwam van die vreselijke pijn.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Rodey knikte enkel.
'Ariana, ja.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Oh.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'We zijn nu samen,' vertelde hij, maar hij keek opzettelijk niet naar haar ogen toen hij dat zei.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Natuurlijk stak het. Als je erachter kwam dat de man van wie je hield, een relatie had met iemand anders (die overigens had gezegd niet verliefd op hem te zijn), dan deed dat pijn. Toch merkte Emily dat het ook ergens als een soort opluchting voelde. Het was een punt van de lijst van dingen waar ze zich druk over maakte, die ze kon afstrepen. Nu was haar kans bij Rodey volledig verkeken en hoefde ze daar verder ook niet meer over na te denken. Het was... een last minder.
Bovendien werden haar gedachten te veel in beslag genomen door Baiel en zijn vervanger. Haar herinneringen aan hem waren één grote waas. Soms kon ze de oude en de nieuwe Baiel goed los van elkaar zien. Dat waren de momenten dat ze zich gebroken voelde, vol verdriet over het verlies van haar man. Andere momenten, momenten waar ze het onderscheid niet kon maken, was daar de opluchting dat ze eindelijk van 'Baiel' af was, wat gepaard ging met een verschrikkelijk schuldgevoel jegens de echte Baiel en jegens haar kinderen, omdat die zonder vader moesten opgroeien.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Rodey keek bezorgd naar haar gezicht. Zipp was intussen in slaap gevallen en zijn huid was nu donkerbruin en hard.
'Gaat het wel?' vroeg hij zacht.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik weet het niet,' antwoordde Emily kalm. 'Er is gewoon ontzettend veel gebeurd in zo'n korte tijd en - ik heb het gevoel dat het me volledig getekend heeft. Ik voel me niet meer mezelf.'

[ bericht aangepast op 7 aug 2014 - 15:10 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Hij raakte voorzichtig haar hand aan. Ze was niet minder dan ze eerst was en ook niet meer. Ze was nog even prachtig, ondanks de droevige blik in haar ogen. Ze was nog even lief en kon vast weer even levendig zijn, als ze de kans maar kreeg om weer op te bloeien.
'Je bent altijd jezelf, Emily. Meer kan je nooit worden.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ze sloeg haar ogen neer. 'Maar ik heb dat constante, droevige gevoel in mijn maag. En ik uit dat ook.' Ze schudde haar hoofd. 'Ik wil niet zo zijn. Ik wil een vrolijke moeder zijn.' Een korte zucht volgde en toen keek ze Rodey weer aan. 'Maerle voelt met me mee. Dingen die ik voel, voelt zij ook. En zulk soort dingen zou zo'n jong kind niet moeten voelen.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Venomis held haar gezicht voordat van Minkabh terwijl ze haar staart strakker om zijn lichaam trok. Eerst begon hij rood te kleuren, maar toen trok de kleur weg en zijn ogen puilden uit.
'Vaarwel,' fluisterde ze toen zijn laatste adem langs haar gezicht streek. Een tijdlang staarde ze hem aan, totdat ze er zeker van was dat hij was gestorven. Daarna liet ze hem los en viel hij als een lappenpop op de grond. Ze tilde hem op en vloog naar een van de hutten waarin ze vroeger had gewoond, waar ze hem op tafel legde en zijn ledematen eraf begon te scheuren.

Every villain is a hero in his own mind.