[RPG]The world belongs to the werewolves||Speeltopic - Speeltopics

2300, de wereld is sinds een paar jaar helemaal verandert. Er zijn weinig mensen meer, maar de enkele mensen die nog overblijven werken als slaven voor de weerwolven. De weerwolven hebben de wereld overgenomen. Niet alleen over een land maar over heel onze planeet !Het enige wat hun in de weg staat zijn de vampiers ! Zij proberen hun al enkele jaren uit te schakelen. Ook al zijn het dodelijke wezens, is dat niet de makkelijkste opdracht! Want sommige weerwolven verhuren hun slaaf tegen een vreselijke dood! Wie wint deze strijd nu tussen de vampiers en de weerwolven? Worden de slaven wel goed behandeld? Zal de wereld dit nog lang kunnen volhouden? Wat nu als je één van die slaven bent? Hoe voelt het om elk moment in gevaar te zijn? Wat als je verhuurt wordt aan een groepje vampiers die niets goed van plan zijn?


Regels



Rollen:
Weerwolven:
- Luna Woods- MoonEye 1,3 Meesteres van Lilly
- Ysabeau de Clermont- DarkAng3l 1,5 Meesteres van Diego
-Lucy Jans-ArianatorXx 1,6 Meesteres van Brian
-Bella De Vain-LikeStars 1,7 Meesteres van Rose

- Adam Messner- Briar 1,2 Meester van onbekend: hier is haar foto want ze staat niet in het topic

-Matthew de Clermont (Alpha !)- DarkAng3l1,5 Meester van Alicia
- Gereserveerd- aestivate
-
En nog ...
Mensen (slaven)
- Alicia Enderfreet- ArianatorXx 1,1 slaaf van Matthew
-Maybell 'River' Kingsley - Briar 1,1 slaaf van onbekend :hier is haar foto want ze staat niet in het topic

- Rose melay - Mevalina 1,3 slaaf van Bella
-Lilly Ann Brooklins -GrowStronger 1.4 slaaf van Luna

- Diego Morti- MoonLights1,5 slaaf van Ysabeau
- Brian Ougreat -LikeStars 1,7 Slaaf van Lucy
-Gereserveerd-aestivate
-
En nog ...
Vampiers
-Izabella ‘‘Izzy’’ Fhearson- MoonEye 1,1
-Anna Clairson-MoonLights 1,6
-

- Jackson Dovestay- GrowStronger 1,4
-
-
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=164483Praattopic
Het begint allemaal als de weerwolven en vampiers terugkomen van een zwaar gevecht met elkaar. Sommige zijn heel slechtgezind, andere zijn opgelucht dat ze niet dood zijn. Dat kiezen jullie zelf . Sommige slaven moeten heel hard werken andere iets minder. De weerwolven en vampierschool begint om 9 uur. (Een speciale school voor weerwolven en vampieren... Duurt tot hun 30 jaar).Om 7 uur komen de weerwolven thuis. De slaven hebben geen school maar ze spreken stiekem met elkaar af tijdens dat de weerwolven weg zijn. De weerwolven wonen allemaal in één groot gebouw met kleine appartementjes. De vampieren wonen ook in een groot gebouw maar in het ander gedeelte van de wereld. Ze wonen elk alleen (behalve de weerwolven met hun slaven) maar spreken bijna altijd met enkele in een kamer af.

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 24 juli 2014 - 22:35 ]

---

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Lucy Jans
Alicia had nog steeds niet geantwoord. Ik wou haar net een klap geven maar ik hoorde achter me een stem.''Lucy. Wat een verrassing'', klonk de niet al tevreden Matthew. Ik draaide mij om en gaf hem een valse glimlach.''Dag Matthew'', begroette ik hem beleefd.''Waaraan heb ik dit te danken?'', vraagt hij dan aan me. Ik kijk weer naar Alicia die versteend was blijven staan en gaf haar een teken dat ze moest oprotten. Dat deed ze ook meteen en liet alles achter. ''Matthew.. We moeten iets bespreken'' , zeg ik best mysterieus. Ik ga aan de eettafel zitten en gebaar dat hij erbij moet komen. ''Je weet wel, dat je de titel van een Alpha niet verdiend, toch?'', vraag ik hem met een grijns. ''Je weet best dat ik die titel hoor te krijgen. Dus ik heb een voorstel. Ik word een alpha-in jou plaats natuurlijk- en we winnen meteen tegen de vampiers'', vraag ik zo verleidend mogelijk.

---

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Matthew de Clermont
Een tel vernauwd m’n blik als ik merk dat Lucy het in haar bol halt om te zeggen wat mijn slaaf moet doen. Dat zou nog een staartje gaan krijgen en een lang ook, als ze dacht dat ze zich zulke dingen kon gaan veroorloven en dan nog wel in m’n eigen huis. Ik stond dan misschien wel bekend om het feit dat ik behoorlijk open van geest was, maar dat ging me toch wel te ver.
“Matthew… We moeten iets bespreken.” De manier waarop ze het zei waarschuwde me meteen al dat ze helemaal niets goed van plan was. Wanneer was ze dat eigenlijk wel? Ondertussen kende ik ze wel al een beetje, meer dan me soms lief was, en ik kon niet zeggen dat ik echt als de beste maatjes met haar op kon schieten. Zwijgend bleef ik staan waar ik stond, m’n glas whisky in m’n hand. M’n slaaf commanderen tot daar aan toe, maar ikzelf was absoluut niet van plan om naar haar pijpen te gaan dansen.
''Je weet wel, dat je de titel van een Alpha niet verdiend, toch?'' Begon ze. Niet dit weer. Hoeveel keer eerder was dit ter sprake gekomen eigenlijk? Ik was de tel kwijt, maar om de een of andere reden was het minstens na elk groot gevecht prijs en daartussen ook, met de regelmaat van de klok. Ik had eigenlijk kunnen weten dat ik haar snel zou zien hierover. ''Je weet best dat ik die titel hoor te krijgen. Dus ik heb een voorstel. Ik word een alpha-in jou plaats natuurlijk- en we winnen meteen tegen de vampiers.''
Ik kon mezelf net inhouden om te zuchten. Geduld was een schone zaak, helaas werd het mijne heel vaak op de proef gesteld. “Lucy, ik heb het je al zo vaak gezegd en ik zeg het nu nog eens. Ik ben niet van plan om op te stappen.” M’n blik was nog altijd in staat om zelf de meest warmbloedige in een ijsklontje te veranderen. “Er komt een hoop meer bij kijken dan enkel doen waar je zin in hebt en ik geloof niet dat jij daar de fijngevoeligheid voor hebt. Of het nodige respect voor anderen.” Voor zover ik kon nagaan zag ze enkel de macht die erbij kwam kijken, maar wist ze ook welke verantwoordelijkheid het inhield om een pack te leiden?

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Diego Morti
Mijn ogen staarde naar een nieuws progamma wat niet echt tot me doordrong. Mijn ogen mochten dan wel bij de tv zijn, mijn gedachtens waren, net zoals altijd, bij Ysabeau. Ik vertrouwde haar totaal niet, maar steeds vaker kreeg ik van die gedachtes die zeggen dat ik haar wel moest vertrouwen. Ik werd gek van haar en haar aardige woorden. Ik wist totaal niet wat ik van haar moest verwachten. Als ik haar zou vertrouwen, dan zou dat mijn leven kunnen verwoesten. Maar toch, als ze me dood wilde, dan had ze toch allang haar zin gekregen? Zij was sterker dan ik. Het maakte niet uit of ik haar vertrouwde of niet, als ze me iets wilde aandoen deed ze dat toch wel. Of ik haar nou vertrouwde of niet. Zuchtend keek ik op van de tv, naar de deur die ik open hoorde gaan. Blijkbaar was Ysabeau klaar met douchen. Ze liep naar binnen met dezelfde blik vol met zelfvertrouwen die altijd op haar gezicht staat. Al snel plofte ze naast me neer op de bank en keek ze me aan.
“Ben je er al uit?” Vroeg ze, net voordat haar ogen naar de tv keken. In één seconde besliste ik of ze te vertrouwen was.
"Ik heb wel trek in pizza." Waren mijn woorden. Dat was al een stuk meer vertrouwen dat ooit tevoren.

Anna Clairson
Ik voelde het water langs mijn lichaam heen glijden. Rode slierten haar vielen langs mijn schouders. Mijn hand draaide de kraan uit en reikte naar de handdoek die klaarhing. Ik sloeg hem om mijn lichaam heen en ik stapte de douche uit. Ik trekte mijn schoone kleding die niet kapot was aan en gooide het setje wat ik vanmiddag aan had in de prullebak. Mijn nu nog natte haar, stopte ik in een knot bovenop mijn hoofd. Na mezelf nog even bekeken te hebben liep ik de badkamer uit. Op dit soort momenten merk ik hoe alleen ik ben. Zou ik niet beter naar iemand anders kunnen gaan? Waarom ook niet, hier heb ik toch niets te doen. Ik liep de deur uit en na een tijdje stond ik voor de voordeur van Izzy, waar ik dan ook naar binnen liep. In eerste instantie kon ik haar niet vinden.
"Izzy, ben je daar?!" Riep ik. Geen antwoord. Eerst snapte ik er niets van, maar dan hoorde ik het geluid van de douche. Daar zal ze zo wel klaar mee zijn. Na even te hebben rondgekeken besluit ik maar op de bank te gaan zitten en het mezelf comfortabel te maken tijdens het wachten.

[ bericht aangepast op 25 juli 2014 - 19:39 ]

Lilly Ann Brooklins
"Zo wat heb je voor avondeten?" Hoorde ik Luna zeggen.
"Pasta" Roep ik terug, hopend dat ze het goed vind.
"Oke!" Zegt ze dan weer. Ik zucht opgelucht. Dat is alvast één zorg minder. Ik hoop dat ze niet al te snel trek krijgt in koekjes.
"Ik wil gaan douche! Maak jij het eten klaar?!" Roept ze dan weer. Ik besef dat ik maar beter kan doen wat ze zegt. Ik zie haar naar de badkamer lopen en ik ga maar eens naar de keuken. Daar ruim ik de boodschappen gelijk op. Snel fluts ik wat eten in elkaar. Als ik eten maak dan voel ik me goed. Dat is het enige moment waarop ik me goed voel. Ik voel me machtig in de keuken. Hier bepaal ik hoe het eten wordt geregeld. Dat is mijn taak en mijn beslissing. Dat gevoel vind ik meer dan prettig. Klaar met koken zet ik het op tafel en wacht ik op Luna die al snel weer terug is.
"Het is lekker" zegt ze. Na die woorden komen er een glimlach op mijn gezicht. "Wil je wat te drinken pakken?!" Vraagt ze, nu al iets minder aardig. Ik knik.
"Dat zal ik doen." Gelijk sta ik al op. Met de koekjes in in mijn achterhoofd vind ik dat ik momenteel extra goed mijn best moest doen om Luna gelukkig te maken. "Is er nog iets speciaals wat je wilt drinken?" Vraag ik ook extra aardig aan haar.

Ysabeau de Clermont
Even keek ik naar de t. Ik had er wel een, maar zelf interesseerde het me eigenlijk niet echt. Meestal was er toch niets op en ik was veel meer te vinden voor een goed boek dan voor hersenloos naar de kijkkast te zitten staren. Dat was tenminste op de avonden dat ik niet uit ging. Ik mocht dan wel een wolf zijn, ik zette nog steeds graag een stapje in de wereld en he relaxt ik soms ook was, er zat toch wel een feestbeest in me verscholen, niet dat het er vaak uit kwam.
"Ik heb wel trek in pizza." Kwam het antwoord van Diego. “Okay.” Even keek ik hem aan voor ik handig over de zetelleuning kroop op weg naar het telefoontoestel. Ik wist gewoon dat hij op z’n hoede was voor me, zelf na al die tijd. Ergens van tussen het adresboekje viste ik een lichtjes verfrommelde lijst met keuzes op voor ik terugliep en weer naast hem neer plofte. “Welk een wil je?” Kalm hield ik de lijst naar hem uit. Ik ging er echt niet moeilijk om doen. Voor mij zou het toch een worden met een hoop vlees, dat was niet te voorkomen, maar ik zou niet voor hem gaan kiezen.
Rustig bleef ik hem aankijken. “En wanneer ga je eens stoppen met zo achterdochtig te zijn tegenover mij?” Een lichte frons vormde zich tussen m’n wenkbrauwen. “Ik ben niet als de anderen Diego, dat moet je onderhand toch wel weten, of niet?”

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Luna woods

Ze knikt en zegt "Dat zal ik doen" ze staat op en vraagt "Is er nog iets speciaals wat je wilt drinken?" "Ehm doe maar wat KOUD water!" Antwoord ik, ze zet het water op tafel ik neem een slok het is koud dat is mooi daar had ik nou net zin in dan eet ik de rest van mijn pasta op het was al wat afgekoeld maar dat maakte niks uit als het op is neem ik de laatste slokken water als dat op is zeg ik "Ruim jij alles op?!" en loop naar de woonkamer ik zet de tv aan ik ga zo liggen dat ik de hele bank in beslag neem ik blijf zappen tot er iets leuks is ik zie niks leuks en kijk in de tv-gids er is zo een leuke film op dit zender ik laat het hier op staan "Neem je wat cola mee!" roep ik richting de keuken "O en neem gelijk chips mee nee wacht die lekker koekies!" ik hoor een pan vallen "Gaat alles goed!" roep ik weer ik hoor even niks het zal wel goed wezen. De reclame eindigt eindelijk de film begint "Opschieten met die koekjes en cola de film begint!" roep ik weer chagrijnig.

Izabella ‘‘Izzy’’ Fhearson

Het water klettert over mijn lichaam ik haal mijn handen door mijn haar ik hoor volgens mij iemand mijn naam roepen het klinkt als Anna ik maak nu al mijn haren goed nat en doe mijn shampoo in mijn haar dan spoel ik het uit, draai de kraan dicht, stap uit de douche en droog me af ik doe snel mijn kleren aan en loop richting de woonkamer ik had gelijk daar zit Anna "Hoi Anna!" roep ik enthousiast "Wil je wat drinken en wat te eten of moet je zometeen weg?" Vraag ik aan haar "Ja doe maar wat te drinken" zegt ze ik loop naar de keuken en kijk in de koelkast waar bijna niks in staat alleen wat te eten en dat is over de datum ik heb de laatste tijd veel besteld dus ik moet nodig boodschappen gaan doen "Ik heb Water, Water light en Water" roep ik lachend naar de woonkamer ik maak twee glazen water en loop terug naar de woonkamer waarom zou ze hier eigelijk zijn? Zou het met school te maken hebben of met de weerwolven of met iets anders laat ik het maar eens vragen "Zeg Anna waarom ben jij hier?" Vraag ik nieuwsgierig.

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 14:33 ]

---

A horse of course

Diego Morti
"Welk een wil je?" Vroeg Ysabeau terwijl ze de lijst voor me hield.
“En wanneer ga je eens stoppen met zo achterdochtig te zijn tegenover mij?” Ik keek haar verbaast aan. “Ik ben niet als de anderen Diego, dat moet je onderhand toch wel weten, of niet?” Haar stem klonk oprecht. Even legde ik de lijst op tafel neer. Wat moest ik nu tegen haar zeggen? De hele tijd worstel ik ermee of ik haar moet vertrouwen en nu weet ik het al helemaal niet meer.
"Het zit zo." Begon ik. "Een tijdje geleden, voordat ik jouw slaaf werd." Heel even stopte ik om haar reactie te peilen. Ik duik niet weg voor de waarheid, dus ik wilde kijken of zij dat ook niet deed. "Toen.... Toen zijn mijn ouders verdwenen." Dat was er in elk geval uit en ik hou er al helemaal niet van om over te praten. Ik snap niet eens dat ik erover begin, maar als zij wilt weten waarom ik zo achterdochtig ben, dan heeft ze ook het recht om te weten waarom. "En ik weet niet waar ze zijn, hoe het met ze gaat en of ze uberhaupt nog leven. Grote kans dat ze dood zijn. Grote kans dat dat is gebeurt door jouw soortgenoten."

[ bericht aangepast op 25 juli 2014 - 22:48 ]

Ysabeau de Clermont
Even trok ik een voet onder me, zodat ik makkelijker zat om hem aan te kunnen kijken. Jezus Christus, als ik slechts in de zin had gehad, dan had hij dat zeker en vast al lang gemerkt. Ik wist dat lang niet ieder van ons even vriendelijk of rustig was, maar om alle wolven daarvoor over één kam te scheren? Mensen waren toch ook niet allemaal even lief en braaf, of had ik dat nu helemaal verkeerd voor? Nee toch?
Hij aarzelde toen hij begon. “Het zit zo… Een tijdje geleden, voordat ik jou slaaf werd….” Ow boy, dit voorspelde niet veel goeds, ook al liet ik niets merken van m’n gedachten. “Toen…. Toen zijn m’n ouders verdwenen.” Niet veel goeds, zoals ik al dacht. Hij dacht toch niet…. “En ik weet niet waar ze zijn, hoe het met ze gaat of ze uberhaupt nog leven. Grote kans dat ze dood zijn. Grote kans dat het is gebeurd door jouw soortgenoten.”
Verbaasd keek ik hem aan. “Diego, zeg me alsjeblieft dat je niet denkt dat ik er wat mee te maken heb.” Dat kon toch geen waar zijn? Ik had er niets mee te maken. Toen hij me toegewezen werd, was hij z’n ouders al kwijt. Het moet daarvoor gebeurd zijn. Even beet ik op m’n lip, denkend. Ik moest op m’n woorden letten nu, als het wat verkeerds was, riskeerde ik immers om hem kwijt te spelen, voorgoed.
“Diego, ik ga je geen sprookje vertellen dat wij wolven heilig zijn en geen mensen doden. Ik weet maar al te goed dat dat geen waar is. Maar ik kan je wel verzekeren dat wolven niet afhankelijk zijn van mensen om te overleven.” Ik bleef rustig, hopend dat ik toch het een en ander kon opklaren en hij geen complete afkeer van me zou krijgen. “Ik ken de details van de handel niet, maar het was zeker niet op mijn vraag dat je ouders verdwenen, of dat jij bij hen weggehaald werd, of wat dan ook.” Wat er met hem gebeurd was voor hij hier kwam, wist ik totaal niet. “Ik ga evenmin niet zeggen dat het zeker weten geen wolven waren die er verantwoordelijk voor zijn, mochten je ouders dood zijn, we zijn geen heiligen, maar ik hoop dat je weet dat er naast ons nog een soort over deze aardbol loopt. En die zijn wel afhankelijk van mensen om te overleven.” Zachtjes legde ik m’n hand op z’n schouder, hopend dat hij het zou zien als eerder iets troostend dan aanvallend.
“Zie me alsjeblieft niet als de boeman of een perfecte weergave van hoe alle wolven zijn. Hell, zelf m’n broer zegt dat ik een schande ben voor de familienaam, zoals ik me soms gedraag tegenover je. Ik ben zeker en ast het slechtste voorbeeld van wat ik ben.”

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Lilly Ann Brooklins
"Ehm doe maar wat KOUD water!" Ik hoorde dat er een nadruk lag op het woord koud, dus ik was blij dat ik van de middag nog een fles water in de koelkast had gezet. Eenmaal bij de keuken aangekomen voelde ik inderdaad hoe koud de fles was. Zo zorgvuldig mogelijk vulde ik het glas voor haar. Zodra ze er een paar slokken van had gedronken, keek ze me weer aan.
"Ruim jij alles op?!" Zegt ze als ze naar de bank toe loopt. Ik ruim de tafel af en stop de borden in de vaatwasser. "Neem je wat cola mee!"
"Ja, is goed!" Riep ik terug. Ik vulde een schoon glas met cola en zette die weer terug in de koelkast. Ik pakte de pan op waar de pasta in had gezeten toen ze me weer riep.
"O en neem gelijk chips mee nee wacht die lekker koekies!" Gelijk liet ik de pan vallen. Ik verstijfde ter plekke. Toen raapte ik de moed bijeen. Hoe erg kon het nou zijn? Ze kan mij toch moeilijk kwalijk nemen dat de koekjes er niet waren? Morgen zou ik meteen als ik wakker werd naar de winkel gaan om die verdomde koekjes te kopen. Hoe boos kon ze daar nou wel om worden. Ik moest me gewoon niet zo aanstellen. Met verse moed liep ik met de cola naar Luna toe. Eerst zette ik het glas voor haar neer en toen keek ik haar aan.
"Luna. Ehm, ik kon er niets aan doen, maar eh, ehm.... De koekjes waren op."

Alicia Enderfreet
Matthew was al uit de douche gekomen en hij keek Lucy niet tevreden aan. Lucy die me net een klap wou geven keek achter zich. ''Waaraan heb ik dit te danken?'', vroeg Matthew aan Lucy. Ze draaide zich even op een keek me vol haat aan. Ze maakte met haar hand een beweging om duidelijk te maken dat ik niet welkom was. Snel ging ik naar mijn kamertje. Wat zouden ze toch zeggen? Eigenlijk wist ik wel al wat ze zouden zeggen. Lucy wou net als altijd duidelijk maken dat zij de beste was... De mooiste de perfectste enz... Ik besloot een armbandje te maken. Ik had niets anders te doen, en in mijn vrije tijd deed ik het altijd. Ik had niet echt veel andere keus want een slaaf kreeg geen duizende cadeautjes ! Ik had de dood met parels eens van Matthew gekregen en sindsdien doe ik het best vaak. Ik ben hem daarvoor ook erg dankbaar. Na het armbandje wachtte ik af tot ze klaar waren met hun gesprek. Ik hoorde wat geschreeuw van Lucy.

Lucy Jans
Matthew keek niet echt blij met wat ik daarnet duidelijk had gemaakt. ''Lucy, ik heb het je al zo vaak gezegd en ik zeg het nu nog eens. Ik ben niet van plan om op te stappen.'', zei hij dan. Boos keek ik hem aan. ''Er komt een hoop meer bij kijken dan enkel doen waar je zin in hebt en ik geloof niet dat jij daar de fijngevoeligheid voor hebt. Of het nodige respect voor anderen'', zei hij weer. ''Je kent me niet! Ik heb heel veel respect voor andere !'', riep ik boos naar hem ook al wist ik dat hij me heel goed kende. Matthew dacht echt dat hij alles voor zichzelf kon houden ! 'Het is nog niet gedaan hoor!', riep ik gemeen naar hem en liep naar de deur. Hard deed ik de deur weer dicht achter mij !!!

---

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Matthew de Clermont
Ow jezus, dat mens zou me nog eens grijze haren gaan bezorgen, nog meer dan Alicia soms deed. Ze dacht echt dat ze wist hoehet was om in m’n schoenen te staan, net zoals ze dacht dat ze het ook daadwerkelijk kon doen. Ze kon niet verder van de waarheid afzitten in mijn ogen.
“Je kent me niet! Ik heb heel veel respect voor andere!” Een tel snoof ik luid. Het feit van hoe ze reageerde was voor mij eerder een indicatie van het omgekeerde. Alsof het haar zou lukken om anderen op de eerste plek te zetten en dag in dag uit te kunnen leven met uitbarstingen als deze van andere. Ze zou vast en zeker zelf wolven gaan afmaken als ze haar deur plan kwamen lopen, zoals ze hier bij mij nu kwam doen.
“Dat heb je niet, Lucy, hoe zeer het me ook spijt om te zeggen. Je denkt enkel aan jezelf, maar je vergeet even dat ik verantwoordelijk ben voor iedere wolf in dit gebouw. Alpha zijn is meer dan alleen maar doen waar je zin in hebt of even snel de oorlog winnen.” Met dergelijke roekeloze gedachten zouden enkel maar meer wolven de dood vinden dan nodig zou zijn. En dat wilde ik gewoon niet op m’n geweten hebben. Zelf met een overmacht op de vampiers was het geen zekerheid dat we elke gevecht wonnen. Vandaag misschien wel, maar we waren toch weer soortgenoten kwijt.
“Het is nog niet gedaan hoor!” Hoofdschuddend keek ik toe hoe ze naar de deur stormde. Tot zover respect voor anderen of de rust die nodig was om met anderen om te gaan. “Dat is het wel Lucy. Het spijt me dat ik je moet teleurstellen, maar ik ga geen levens opofferen voor jou grillen.” Het kostte me de grootste moeite om kalm te blijven met haar soms. Ze zou het vroeg of laat toch eens moeten gaan snappen dat baas spelen geen feestje was. Nadenkend keek ik hoe de deur met een dreun dichtviel, denkend over een manier om het haar aan haar verstand te brengen.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Bella de Vain
"Het bad is klaar'' Hoorde ik Rose zeggen. Ik stond op en liep schuifelend naar de badkamer. Zonder haar aan te kijken liep ik Rose voorbij en voelde even of het water warm was. Gelukkig voor haar was dat ook zo.
"Ga maar weg en maak gelijk wat te eten klaar." Zei ik tegen haar. Toen trok ik mijn vieze kleding uit en stapte het bad in. Ik deed mijn ogen dicht en dacht even nergens aan. Na een tijdje stapte ik het bad uit. Ik trok een leuk blauw jurkje aan en krulde mijn haar een beetje. Toen ging ik weer op zoek naar Rose. Ik hoop wel dat ze iets lekkers heeft gemaakt. Anders zou ik nog wel eens best chagerijnig zijn. En ik heb dorst.
"Rose, pak eens wat te drinken!" Schreeuwde ik.

[ bericht aangepast op 26 juli 2014 - 13:58 ]

Diego Morti
Ik keek haar aan. Dit gesprek was zeker meer dan ongemakkelijk, maar ik voelde dat het er toch moest zijn.
“Diego, ik ga je geen sprookje vertellen dat wij wolven heilig zijn en geen mensen doden. Ik weet maar al te goed dat dat geen waar is. Maar ik kan je wel verzekeren dat wolven niet afhankelijk zijn van mensen om te overleven.” Dat wist ik wel, maar dat betekende toch niet dat wolven mensen niets aandeden. Anders was ik hier toch niet?
“Ik ken de details van de handel niet, maar het was zeker niet op mijn vraag dat je ouders verdwenen, of dat jij bij hen weggehaald werd, of wat dan ook. Ik ga evenmin niet zeggen dat het zeker weten geen wolven waren die er verantwoordelijk voor zijn, mochten je ouders dood zijn, we zijn geen heiligen, maar ik hoop dat je weet dat er naast ons nog een soort over deze aardbol loopt. En die zijn wel afhankelijk van mensen om te overleven. Zie me alsjeblieft niet als de boeman of een perfecte weergave van hoe alle wolven zijn. Hell, zelf m’n broer zegt dat ik een schande ben voor de familienaam, zoals ik me soms gedraag tegenover je. Ik ben zeker en ast het slechtste voorbeeld van wat ik ben.” Heel even was ik helemaal stil.
"Ik weet dat er veel onzekerheden zijn en ik weet dat de vampiers ook iets te maken kunnen hebben met de verdwijning van mijn ouders. Vat het niet verkeerd op, maar ik had liever gehad dat alles zoals vroeger was, zonder weerwolven en vampiers en allerlei andere wezens. Ik wil dit niet, maar ik kan de tijd niet terug draaien. Ik probeer je te vertrouwen, echt waar. Ik weet alleen niet hoe, maar ik wil wel dat je weet dat ik het probeer. Ik doe echt mijn best. Ik weet soms alleen niet wat ik van jouw moet vinden en hoe ik moet handelen. Ik weet het gewoon niet meer." Mijn hoofd legde ik in mijn handen en ik voelde me zo machteloos.

Ysabeau de Clermont
Dit was echt het vreemdste gesprek dat ik in tijden gevoerd had. En dan telde ik de afgelopen scheldbuien met Matthew mee.
"Ik weet dat er veel onzekerheden zijn en ik weet dat de vampiers ook iets te maken kunnen hebben met de verdwijning van mijn ouders. Vat het niet verkeerd op, maar ik had liever gehad dat alles zoals vroeger was, zonder weerwolven en vampiers en allerlei andere wezens.” Vanuit zijn standpunt gezien kon ik hem daar echt geen ongelijk in geven, maar aan de andere kant, als wij wolven niet hadden ingegrepen en de mensen tot onze slaven hadden gemaakt, dan waren ze nu misschien uitgestorven geweest. “Ik wil dit niet, maar ik kan de tijd niet terug draaien. Ik probeer je te vertrouwen, echt waar. Ik weet alleen niet hoe, maar ik wil wel dat je weet dat ik het probeer. Ik doe echt mijn best. Ik weet soms alleen niet wat ik van jouw moet vinden en hoe ik moet handelen. Ik weet het gewoon niet meer." Hij zag er machteloos uit en ik kon hem geen ongelijk geven, vast en zeker dat ik me ook zo zou voelen in zijn plaats.
Stilletjes stond ik op om de voordeur op slot te draaien, voor ik terug bij hem ging zitten. “Diego…” Zachtjes legde ik een hand op z’n schouder. “Ik heb de huidige regels niet gemaakt en geloof me, als ik het zou gedaan hebben, dan had ik echt een andere oplossing bedacht dan deze. Ik weet dat het de situatie vast en zeker niet makkelijker zal maken, maar probeer je huidige situatie anders te zien als een veilige oplossing.” Voor hem was het vast niet zo, maar wat moest ik zeggen? “Als je buiten deze muren zou leven is het vast en zeker een kwestie van tijd voor de vampiers je vinden en dan wacht je een lot dat veel erger is dan het leven dat je nu hebt.”
Misschien…. “Blijf zitten en ga alsjeblieft niet paniekeren.” Langzaam stond ik op. Ik wist dat ik dit zelden deed, enkel als het echt nodig was, maar misschien hielp het als hij zag wat ik was. Voor hetzelfde geld was hij als kind opgegroeid met verhalen van welke monsters we waren, maar daar was niets van aan, vond ik dan toch tenminste. “Zie me alsjeblieft niet voor een monster.” Zachtjes schudde ik m’n hoofd, langzaam wanhopig wordend dat er wat bij hem zou breken, maar m’n opties begonnen langzaam maar zeker op te raken.
Even beet ik op m’n lip voor ik m’n ogen sloot. In geen tijd voelde ik m’n lichaam veranderen en de kamer om me heen nam ik op een heel andere manier waar. Wat me het meeste opviel, elke keer weer, was hoe sterk m’n geur was. Zwijgend keek ik hem aan met een stel felblauwe ogen vanuit een sneeuwwitte vacht. Ik veranderde gewoonlijk alleen in een wolf als het echt nodig was en tijdens gevechten, maar voor nu maakte ik even een uitzondering.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"