[200] The Dangerous Claws ~ Speeltopic - Speeltopics

De al jaren gezochte bende 'The Dangerous Claws ' zijn weer op zoek naar nieuwe slachtoffers. De bende is al jaren bezig met hun duivelse plannetjes. Ze ontvoeren onschuldige mensen. The Dangerous Claws behandelen hun net als slaven en de mensen moeten alles doen wat ze zeggen. Na een week verkopen ze hen aan onbekende klanten. De klanten komen regelmatig op bezoek om te zien welke nieuwe mensen er bij zijn gekomen. Niemand ontsnapt uit hun klauwen. Ze doen het allemaal voor het geld. Hun enige interesse ! Maar alles verandert als ze op straat een groepje van zeven meisjes tegenkomen. Ze ontvoeren hen en merken al snel iets vreemd. De jongens worden elk verliefd op één van de meisjes. Maar ze hebben het geld hard nodig! Elke jongen wilt zijn meisje beschermen bij het verkocht zijn. Ze willen het niet en zijn daarvoor tot alles in staat. De klanten worden ook ongeduldig, wat zullen ze doen ?... Loopt dit nog goed af voor de meisjes ? Worden de jongens gearresteerd ?

Regels

- Geen perfecte personnages
- Maximum 3 personnages [Jongen en meisje, klant ]
- Minimum 200 woorden
- 16 + is toegestaan, alleen als je wilt
- Verboden personnages van andere te besturen !
- Zet boven je post altijd de naam van je personnage
- Geef door als je een tijdje afwezig bent
- Naamsveranderingen doorgeven aub

Meiden
- Jessica Geline Talia || Levinia
- Ellison Breakway || Nuevo
- Skyler Jordan Mouthen|| Mevalina
- Carmen Sydney Rivello || Parrish
- Abel Ambrose Sadler|| Whilted
- Lucia Loren Colton || Redrosex
- Christina Rose Shiff|| Briar

Jongens
- Tyler Jay Santiago. || Parrish
- Valentino Jonathan Davis || CavalierYouth
- Nathaniel Zac Carter|| Mudita
- Jonathan Tarly|| Nuevo
- Jake Milligan || Silvanaa
- Julian Sadler || Geleninja
- Finnick Evans || Silvanaa
Klanten
- Jerico Elija Cortez ~ Briar
- Dimitri Romanov ~ Parrish



Het begin
De jongens zijn op zoek naar nieuwe slachtoffers in de stad. Daar zien ze zeven onschuldige meisjes samen praten die net van een restaurant terugkomen. Ze zijn alle zeven vriendinnen van elkaar. De jongens besluiten om hun te ontvoeren en brengen hun in een wit busje mee naar hun grote villa. . De jongens worden niet meteen verliefd. Ze zijn erg gemeen en doen wat ze willen.


Later hebben de jongens het geld echt nodig. Ze moeten beslissen welke twee meisjes van de zeven ze gaan verkopen. Elke jongen wilt zijn meisje beschermen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 12:55 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

Jessica Geline Talia

Enthousiast keek ik naar mijn vriendinnen. We hadden zo'n leuke avond. Alles was perfect gegaan volgens plan. Ik had me echt geamuseerd. Zo'n leuke avond maakte ik niet vaak mee. Het kon ook niet anders met mijn vriendinnen. We waren allemaal zo close. Iedereen begreep elkaar. Het restaurant was zo lollig geweest. Iedereen had het volgens mij leuk gehad. Maar nu was ik toch wel wat moe geworden. Het was al best laat en buiten helemaal donker. Er waren niet veel mensen op straat te zien. Af en toe zagen we er één of twee. Maar anders waren er geen pak. Het was best griezelig. Ik begon te praten.
'Leukste avond ooit, meiden ! Dit moeten we vaker doen', zei ik met een glimlach. Die woorden meende ik echt. Het was gewoon een topavond geweest. Ik kon er mijn gedachten niet vanafhalen. Even gingen alle lichten uit en ik schrok. Een klein gilletje kwam uit mijn mond. Ik had hem niet tegen kunnen houden. Gelukkig gingen ze snel weer aan. Ik voelde me hier niet op mijn gemak. Het leek wel of iemand ons in de gaten hield. Ik wou vragen aan de meiden of we terug konden gaan maar hield toch mijn mond. Ik zou deze perfecte avond niet verpesten !

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 13:08 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

Het was donker en ik hield er van als het donker was. Ik stond tegen een muur aangeleund en bleef net uit het licht van de lantaarnpaal die iets verder op stond. Ik was een met de schaduwen en dat was precies de manier waarop ik het leuk vond om mensen te bekijken. Zien, maar niet gezien worden. Het was fris en ik stak mijn handen in mijn zakken. Waar ik tegen mijn rechterhand het koele metaal van mijn boksbeugel vond. Ik kon een grijns niet onderdrukken bij het idee wat voor schade ik daarmee kon aanrichten. Een groep meiden kwam langs. Ze waren gelukkig en luidruchtig. Ze waren precies waar ik naar op zoek was. Uit mijn zak pakte ik mijn telefoon en sms'te ik de rest mijn locatie. Het was een oude mobiel, zo eentje die niet te veel licht afgaf en niet mijn locatie verraadde. De lantaarnpaal verderop ging even uit en ik hoorde een klein gilletje. Er liep een rilling over mijn rug en er verscheen kippenvel op mijn armen, maar dat had niets met de frisse avondlucht te maken. De angst van andere had vaak dat effect op mij. Ik begon de meisjes van af een afstandje te volgen. Altijd zorgend dat ik in de schaduw bleef. De jongens zouden hier snel zijn en dan hadden we een mooie buit.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

( MT, ik weet niet wanneer ik kan posten, maar ik doe het zo snel mogelijk! + Moesten we ontvoerd worden ondertussen, wat echt mag zonder mij, doe dan maar dat ik tegenstribbelde en de ontvoerder me bewusteloos heeft geslagen, dat is de beste oplossing (: )

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 13:33 ]

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Zacht neuriënd liep ik naast mijn vriendinnen. Het was al zo lang geleden dat we als groep nog eens waren weggeweest en op restaurant gaan leek de beste optie om en in elkaars gezelschap te zijn en te kunnen bijpraten zonder te hoeven roepen. Het eten was trouwens ook veel beter op restaurant dan de hapjes die je af en toe krijgt in café's of clubs.
Ik stak een sigaret op en nam er een trekje van. Het was laat en pikkedonker. De straatlampen gaven een minimale hoeveelheid aan licht en het aantal mensen dat er naast ons ook op straat liepen, was al even beperkt als de hoeveelheid licht. De rook die ik uitblies vormde een witte wolk tegen de zwarte lucht, maar het deed met niets om nu te moeten rondlopen. Integendeel. Ik zat sowieso al elke nacht buiten en het was al lang geleden dat ik nog eens echt bang was geweest. Ik was ook niet bijgelovig, op geen enkele manier. Ik werd niet bang van zwarte katten en ik dacht er geen twee keer over na als ik onder een ladder moest lopen. Een barst in het voetpad werd niet expres vermeden door mij en het getal 13 was niet meer dan een getal voor mij. Ik geloofde er ook niet in dat klavertjes vier geluk brachten en een hoefijzer was iets dat enkel voor het gemak van paarden werd gebruikt. Er waren nog zoveel voorwerpen of acties die in mijn familie vermeden werden omdat ze stuk voor stuk bijgelovig waren, maar ze hadden ze duidelijk niet kunnen overdragen op mij.
"Leukste avond ooit meiden!", hoorde ik de stem van Jessica enthousiast roepen, "Dit moeten we vaker doen."
Ik knikte als een tegen van instemming, maar echt iets zeggen deed ik niet. Ik was sowieso nooit het luide type geweest en dat zou ik ook nooit worden. Ik trok mijn flanellen hemdje iets verder vanonder mijn jeansvest en nam nog een trekje van mijn sigaret voordat ik ze op de grond gooide en uittrapte.
Mijn vingers liet ik kort door mijn roze lokken glijden zodat ze iets of wat weer in model gebracht werden.
"Het is inderdaad veel te lang geleden dat we nog iets gedaan hadden samen," besloot ik uiteindelijk toch te zeggen. Ik wist dat Jessica zich ongemakkelijk voelde in deze situatie. Ze hield niet van donkere straten met minimaal licht en ze hield er al zeker niet van als er zo weinig mensen waren op straat die getuige konden zijn van wat er ook kon gebeuren.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 16:35 ]

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

(Mt)

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mijn handen trillen van de kou en ik duw mijn neus in mijn sjaal, die gelukkig iets warmer blijkt te zijn dan de kille buitenlucht. Ik breng de twee zijkanten van mijn jas dicht bij elkaar. Mijn hand omringd het uiteinde van mijn rits, die ik helemaal dicht doe. Mijn handen verschuilen zich in de mouwen van mijn jas. Ik heb het altijd al snel koud gehad, maar vanavond is dat het zeker waard. En toch voel ik me niet helemaal op mijn gemak in dit smalle straatje, waar de lichten niet heel helder zijn. Het meeste licht komt van de sterren, terwijl dat van de lantarenpalen hoort te komen. Als ik zucht verschijnt er een wolkje uit mijn mond.
"Leukste avond ooit meiden!" Roept Jessica tegen ons allen. "Dit moeten we vaker doen." Dat was zeker zo. Het voelt compleet als ik bij mijn vriendinnen ben. Dan voel ik me niet zo alleen. Het is alsof we met z'n allen één zijn.
"Het is inderdaad veel te lang geleden dat we nog iets gedaan hadden samen," Zegt Abel als reactie op Jessica. Ergens voel ik me daar een beetje spijtig over. Alsof het mijn schuld is dat we nooit wat doen. We zouden er allemaal beter aan moeten denken, we waren dan ook zo close. Ik hou echt van mijn vriendinnen, we zijn haast zussen. Zo voelt het tenminste voor mij.
"Ik vond het heel gezellig." Zeg ik dan. Het is wel het minste wat ik kan zeggen tegen degenen die mij gezelligheid schenken.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 17:26 ]

Het was al flink donker. Maar dat maakte me niet zoveel uit. Mijn ogen gleden over de huizen hier. Ze zagen er niet echt gezellig uit. Er was niet veel licht dus ik kon de graffiti op de muren niet lezen. Ik keek naar mijn schoenen besefte dat ze in een erg snel tempo stapten. Ik probeerde wat langzamer te stappen en keek naar de straat aan de overkant. Ik schrok toen ik een hond zag. Er was geen baasje bij. Ik probeerde er niet naar te kijken zodat dat wezen niet naar me toe zou komen. Ik had nog niet eens de tijd om na te denken en hoorde een gilletje. Ik keek naar Jessica en merkte dat het licht van de lantaarnpaal naast ons even uit was. Niet snel ging hij weer aan. Ik was opgelucht dat het niet door die hond zou komen. Anders had ik vast met haar mee gegilt. Jessica leek niet op haar gemak en dat snapte ik best. Ik vond het ook maar eng maar dit hield ik voor me. Mensen mochten me geen mietje noemen.
"Het is inderdaad veel te lang geleden dat we nog iets gedaan hadden samen'', hoorde ik Abel antwoorden op een vraag die ik niet eens gehoord had. Ik was waarschijnlijk te druk met de hond bezig geweest. Ik keek weer even naar Abel en zag haar een trekje nemen van haar sigaret. Ik zuchtte, wat was daar nou lekker aan ? Het kon je leven gewoon verwoesten. Ik deed niet mee aan die vuile troep. Veel mensen deden het of hadden me het al aangeraden. Ik had het één keer geprobeerd maar vond het walgelijk... Ik zei niets over haar sigaret en keek rustig voor me uit. Het was hier akelig stil ...

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 17:33 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Soms is leven echt saai, vooral nu. Ik sta helemaal alleen in de kou te verkleumen omdat we zo nodig meisjes moeten hebben. Na een aantal uur kan ik mezelf verzekeren dat hier niemand meer langs komt. Er is dan ook nog niemand langsgekomen. Dadelijk zitten we weer zonder nieuwe meisjes en dan hebben we daarvoor heel de avond buiten gestaan. Ik hoop zo dat de anderen meer geluk hebben dan ik. Precies op dat moment voel ik mijn zak trillen, waar mijn telefoon in te vinden is. Snel en gretig haal ik die eruit en zet ik hem aan. Ik heb een sms van Julian met de naam van een bepaalde straat, niet zo heel ver bij mij vandaan. Daar ben ik zo. Een grijns verschijnt breed op mijn gezicht. We hebben beet, nu alleen nog vangen en dat is het leuke deel van de zoektocht. Net zo snel als ik hem eruit heb gehaald, stop ik mijn telefoon weer terug in mijn zak. Dan begint het snelwandelen. Rennen kan niet, dat is te riskant en dan wordt ik gehoord. Ik wil niet gehoord worden, dus wandel ik maar zo snel mogelijk. Al snel zie ik hem, tegen een muur aangeleund. Een grijns bedekt zijn gezicht, net zoals de mijne. Ik laat mijn hand op zijn schouder zakken, zodat ik laat weten dat ik er ben. Dan krijg ik in zicht wat hij had gezien. Mijn grijns wordt alleen maar breder. Zo'n zeven meisjes, snel geteld. Dat is werkelijk perfect en meer dan we durfden te hopen. Ik krijg de energie in mijn benen en kan niet wachten tot we kunnen toe slaan. Ik hoop zo dat de anderen ook snel komen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 17:42 ]

[Ik ben er weer en zal direct een stukje posten!]

---

"We accept the love we think we deserve."

De kou sloeg in mijn gezicht en ik had de neiging de zoektocht voor vandaag te staken. Dit weer maakte mij humeurig en vandaag was al niet mijn dag. Wij waren al een lange tijd bezig, opzoek naar meisjes maar hadden nog geen geslaagde kandidaten kunnen vinden. Wat haatte ik dit soort dagen soms toch ook. Maar hoe graag ik het ook wilde kon ik de zoektocht helaas niet staken. Dat zou betekenen dat we alweer geen geld konden verdienen en dat was op dit moment hard nodig.
'Jake, ik ben het zat.' gromde ik. De blonde jongen naast mij stond, net als ik, tegen de muur aangeleund en keek naar mij om bij het horen van mijn stemgeluid.
'Tja, jij bent niet de enige Finn.' mompelde hij waarnaar hij zijn handen dieper in zijn zak stook. 'Ik vind deze kou maar niks.'
Ik voelde de drang niet meer om nog iets te zeggen en besloot daarom ook maar te zwijgen. Jake was misschien niet zo extreem als de rest van ons en werd daardoor vaak als het buitenbeentje gezien van de groep, toch voelde hij een situatie altijd goed aan. Hij wist altijd goed aan te voelen wat iemand nodig had. Dat maakte hem een fijn gezelschap in zowel bijna elke situatie.
Plots voelde ik mijn oude Nokia in mijn zak trillen en haalde ik deze vlug uit mijn zwarte leren jack tevoorschijn. Ik zag dat ik een sms had ontvangen van Julian.
'Ik denk dat we beet hebben.' grijnsde ik breed en opgelaten na het lezen van Julian zijn sms.
'Eindelijk!' zuchtte Jake die zichzelf van de muur afduwde en direct in beweging kwam. 'Waarheen?'




Nadat Finnick en ik ons hadden begeven richting de locatie die Julian ons had doorgestuurd, was ik ontzettend opgelucht om.Jonathan al te zien. Dat betekende dat het dus niet lang zou duren voor de rest zou arriveren.
'En wat heb je dit keer in het vizier gekregen?' vroeg ik Julian die samen met Jonathan nonchalant tegen de muur aanstond in een donkere steeg. Beide waren aan het grijnzen, met hun ogen ergens op gericht.
'Beter iets goed.' murmelde Finnick nors die de twee ongeduldig aankeek. Toen ik hun starende blikken volgde zag ik nu pas dat ze naar een groepje meisjes aan het staren waren. Zo'n zeven, wat erg goed uitkwam in onze situatie.
'Ik denk dat ik onze vangst heb gevonden.' mompelde ik waarnaar ik Finnick aanstootte en hem het groepje meisjes aanwees.
'Shit, dat is zeker niet verkeerd.' floot Finnick die een brede grijns niet kon onderdrukken. 'Goed gedaan, Julian.' zei hij, waarnaar hij de jongen een klap op zijn schouder gaf. Nu was het alleen nog maar wachten op de rest van de jongen voor we konden toeslaan en eindelijk naar huis konden.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 20:50 ]

---

"We accept the love we think we deserve."

[MT]

---

El Diablo.

Ik rits mijn jasje nog wat verder dicht als ik de koude wind voel. Ik had niet het gevoel dat het veel hielp, aangezien mijn benen niet echt bedekt waren. Het was best donker in deze straatjes, en een geruststellend gevoel kreeg ik er niet van. Ik schudde het van me af, het is vast niks. 'Leukste avond ooit, meiden ! Dit moeten we vaker doen', zei Jessica en ik knik even terwijl ik haar kort glimlachend aankeek.
"Het is inderdaad veel te lang geleden dat we nog iets gedaan hadden samen," zei Abel na een tijdje. "Ik vond het heel gezellig." vervolgde Ellison. Ik glimlach even, het was echt gezellig. Maar dat kon ik verwachten omdat we zo close zijn. 'Het was echt leuk.. Zoals altijd meiden.' zei ik met een glimlachje. Ik meende het echt, deze meiden waren als zussen voor me.
Ik ril kort als er weer een windvlaag langs me gaat en ik zucht. Ik heb het gevoel alsof we bekeken worden, maar ik ben vast de enige. Of niet? Het kan geen kwaad om het te vragen, toch? 'Hey.. Hebben jullie ook het gevoel alsof we... Alsof we bekeken worden?' vraag ik dan aan de meiden en ik kijk ze even aan.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 19:36 ]

---

El Diablo.

Ik zei niets toen Jonathan zijn hand op mijn schouder legde en toen Finnick en Jake bij ons kwamen staan. Ik hield mijn blik simpel weg gericht op de meisjes en bedacht hoe we ze het beste te pakken konden krijgen.
'Iemand moet de auto halen,' mompelde ik. Ik keek naar de drie jongens achter me en hoopte dat de rest snel zou komen. 'Als iemand hen afleid, dan kan de rest hen grijpen.' Ik telde ze nogmaals snel. 'Als een van ons in de bus zit dan is het zes van ons tegen hun zeven.' Ik keek naar de schoenen van de meisjes. 'Niet dat de meeste van hen echt snel weg zullen kunnen vluchten.' Mijn grijns werd iets breder. Hakken konden ongelofelijk sexy staan bij een vrouw, maar er op rennen...
Ik zag hoe een van de meisjes een sigaret weg gooide. Mooi daar kon ze geen van ons mee verwonden. Niet dat het heel erg was een van ons wat schade op liep, maar dit moest snel en stil gebeuren. Ik zag hoe een van de meisjes haar jas dichter om zich heen trok en het nog altijd heel erg koud had. Nog een voordeel, de kou zou haar zwakker maken en daardoor trager.
'Waar blijft de rest? We kunnen niet zeven van hen met ons vieren aan... wel, niet als we de buit niet willen beschadigen.'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Ik knikte kort naar Julian. 'Ik wil de auto wel halen, ik ben toch niet zo'n voorstander van dat onnodige geweld.' mompelde ik. Het idee deze zeven meisjes te kidnappen stond mij niet. Ik vond het überhaupt al niet leuk om mensen te ontvoeren. Het geweld dat er soms nog wel eens bij kwam kijken, ik hield daar gewoon niet van. Als het kon vermeed ik dat zo veel mogelijk.
'Ha, pussy.'
'Misschien is het een goed idee als Finn de meisjes afleid?' stelde ik voor, Finnick zijn opmerking negerend. 'Hoe erg ik het ook haat om het toe te geven, Finn is een kei in afleiden en verleiden.'
Finnick zijn grijns werd breed. 'Tja, god given talent.'
Ik draaide overdreven met mijn ogen. 'Ik ga de auto maar vast halen, jullie zoeken het maar uit wie als eerste de meiden gaat afleiden.' Zonder nog op een verdere antwoord te wachten stapte ik zo nonchalant mogelijk de steeg weer uit, op weg naar onze zwarte busje die genoeg ruimte bezat voor ons allemaal.

---

"We accept the love we think we deserve."

Het was zo stil in deze straat, die geen enkele vorm van warmte uitstraalt. Ik ben bij mijn vriendinnen, dus hoe kan het zo zijn dat ik me zo alleen voel? Het voelt hier zo kil, en dat is niet alleen zo omdat het zo koud is. Maar waar komt het dan vandaan? Ik kan er maar niet opkomen, maar het rare gevoel blijft. Ik kan niet wachten totdat ik weer lekker thuis ben, met licht en een kachel om me heen. Ik klamp mijn armen om mijn lichaam heen, om het warmer te krijgen. Niet dat het helpt, maar ik heb het in elk geval wel geprobeerd. Hoewel het niet helpt, laat ik mijn armen waar ze zitten. Naast me loopt Carmen en zij kijkt ook niet zo vrolijk. Ze kijkt vast net zo als ik.
'Hey.. Hebben jullie ook het gevoel alsof we... Alsof we bekeken worden?' Zegt Carmen dan ineens. Meteen kijk ik naar haar op. Dat is het. Dat is het rare gevoel dat ik al de hele tijd heb! Even voel ik me opgelucht omdat ik heb ontdekt wat het is, maar als ik besef wat dat inhoud krijg ik een rilling door me heen die van mijn rug door mijn benen heen gaat.
"Nu je het zegt, inderdaad." Er zit een beetje een bange ondertoon in mijn stem en ik slik. Ik probeer niet te laten merken dat ik me hier niet veilig voel. In mijn gedachten voel ik Abel al lachen, zij gelooft niet in bijgeloof. Was dit, wat ik nu voel, ook bijgeloof? Want ik heb het idee dat het iets meer is. Ik kijk Carmen weer aan. Is het zo dat ik in haar ogen ook iets zie wat op angst lijkt? Of overdrijf ik alleen maar? Ik weet het niet zeker.