Oké, ik voel me op dit moment zwaar kut. Ik heb mijn beste vriend, of wat hij nu ook is, al zowat twee maanden niet gezien. Vandaag zou ik met een vriend naar hem toegaan, maar toen we er waren zei zijn zus dat hij er niet was, dus toen belde we de jongens met wie hij altijd uit school fietst. En toen vroegen wij of hij met H fietste, toen zei hij ja, en even later zei hij nee. Hij zei dat H een uur eerder uit was, en dat hij thuis hoorde te zijn. Maar ik zweer dat ik zijn stem op de achtergrond hoorde. Dus of we zijn dik genaaid, hij was thuis, of we zijn dik genaaid, hij loog, of er was iets vreemds aan de hand.
Maar het ergste van allemaal was nog dat ik me zo had verheugd om hem te zien, want ik was er eindelijk over uit wat ik voor hem voelde. Hij was niet alleen mijn beste vriend, hij was veel meer dan dat. Hij was mijn alles, mijn eerste gedachte als ik de dag begon, de jongen met wie ik alles kon delen. En ineens komt alles weer terug, de momenten die we hadden meegemaakt, de leuke de verschrikkelijke. En laatst hadden we nog een intens gesprek over hij met het verlies van z'n vader omgaat, en nu is dat... verdwenen. Ik heb het gevoel alsof we steeds verder van elkaar afdrijven, en ik kan er niks aan doen.
Welk vriendje ik dan ook heb, ik zal nooit, nooit zoveel van iemand houden als dat ik van hem hou, en dat doet pijn, want hij houd niet van mij.
"I would have followed you, my brother... my captain... my king."
