...en dat was de auto :'D
Laat ik het even uitleggen:
Mijn vader komt binnen wandelen en kijkt wat rond. Waarna hij dus zegt: "Tas, waar is de auto?" Mijn moeder reageerde niet dus hij dacht dat ze nog even naar de winkel was (overigens zat ik erbij dus had ik het kunnen melden, maar daar dacht vaderlief even niet aan). Dus hij liep naar de keuken en trof mijn moeder daar aan.
Hij vroeg nogmaals waar de auto was en mijn moeder draaide zich om, grote ogen en keek hem aan.
"Voor de deur," vertelde ze mijn vader en hij liep naar het raam.
"Nou, ik denk het niet. Want dan is hij gejat." Mijn vader keek mijn moeder meteen aan en mijn moeder schrok hevig. Ze was al in lichte paniek aan het raken en ik geloofde het eigenlijk niet en zei toen; "Ha-ha heel grappig, mam." En ik liep naar de deur. Ik keek naar buiten en zag daar dus daadwerkelijk geen auto. Zegt mijn moeder plots.
"Oh shit, ik ben lopend vanaf de winkel naar huis gegaan!" Ze begon te lachen en huilen tegelijk omdat ze dus dacht dat de auto echt gestolen was. Maar ze moest lachen omdat het zo stom was dat ze dus vergeten was dat ze met de auto naar de winkel was gegaan en dus zonder terug is gekomen.
Oh, wat hebben we gelachen zeg :'D
Hebben jullie ook wel eens zo'n stom moment meegemaakt?
[ bericht aangepast op 7 okt 2014 - 18:28 ]
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.
