• Tussen ongeveer 3500 en 1375 v.Chr. leefde er een ontzagwekkend, angstaanjagend monster op Kreta. Het was een bijzonder woest schepsel, half mens, half stier en steeds hunkerend naar mensenvlees. Koning Minos, de heerser van Kreta, hield de Minotaurus vast in een uitgestrekt netwerk van gangen dat het labyrinth werd genoemd. Het labyrinth was de meest duistere en vreselijke plek. Een hardnekkige mist vulde de lange kronkelende gangen, waaruit het onmogelijk was te ontsnappen.
    In die tijd was koning Minos oppermachtig in het gebied van de Middellandse Zee en om het woeste beest te voeden, vaardigde hij een wrede wet uit: alle landen aan de overkant van de zee moesten elk jaar in de lente om beurten zeven jongens en zeven meisjes sturen tussen de 16 en de 18 jaar oud, die dan één voor één het labyrint in gedreven zouden worden. Acht jaren gingen voorbij en Athene besloot genoeg te hebben van het opofferen van hun jongeren. De lading die ze nog zouden sturen, was vanaf jongs af aan getraind in de vechtkunst en klaar om het beest te verslaan!
    Dapper en trots vertrokken de jongeren op weg, maar zal die dapperheid aanhouden, zodra ze zichzelf in de meest benarde situaties vinden? Waar zijn ze met hun training als ze een onzichtbaar monster moeten bevechten, zonder enige wapens?

    In deze RPG zijn jullie een van de 14 Atheense jongeren die het labyrinth in worden gestuurd. Elk van die jongeren is van jongs af aan getraind en klaargestoomd, maar geen enkele training had hen op dit gevaar kunnen voorbereiden...
    De hardnekkige mist maakt het hen moeilijk te zien waar ze hun voeten zetten op de vaak met beenderen bezaaide grond, bovendien geraken ze elkaar snel kwijt. Geluid lijkt gedempt te worden en gangen kruisen elkaar overal. Wat misschien nog het ergste is... Het monster blijkt nog eens uitzonderlijk slim te zijn. Een voor een pakt hij hun aan, meestal als ze even afgezonderd zijn van de rest. Het laatste wat ze van zijn slachtoffers horen is een luid gegil en gekraak van botten...
    Toch zijn er nog enkele jongeren in leven van de vorige lading, wat duidelijk te horen is aan de gillen als het monster iemand te pakken krijgt... De jongeren die het overleefd hebben kunnen zich bij de Atheense groep aansluiten, hopend zo deze nachtmerrie te overleven.
    Het is hun opdracht het monster te verslaan en de slachting te stoppen.

    Rollen:
    Atheense meisjes: VOL
    - Vallari Lazopoulou ~ Sorridere |8|
    - Chara Nerissa Aretha Silliacus ~ Netzwerk |1|
    - Calanthe ~ Mad_Hatter |2|
    - Kristina Nikoletta Theresa ~ fleur123 |8|
    - Alyone 'Aly" Mercredi ~ VladiFerr |4|
    - Yva "Yv" Briar Gray ~ Risu |8|
    - Aurora Calantha Maheras ~ Derive |7|

    Atheense jongens: VOL
    - Leonidas Drakos ~ Feininger |2|
    - Icarus 'Ica' Pallos ~ Tarth |7|
    - Antreas ~ Fixit_FelixJr |9|
    - Alex Mercredi ~ VladiFerr |4|
    - Gereserveerd ~ Luke_Pinguin
    - Gereserveerd ~ Luke_Pinguin
    - Jason Zadora Sanchez ~ Aureolus |8|

    Overlevenden van vorige groepen:
    - Demetria Hermione Algaia ~ Oneira |1|
    - Arelia Memane Valerius ~ Sangster |8|

    - Thomas ~ Newt_Runner |1|
    - Akylas Abeiron ~ Shield |10|



    Relaties:
    Vallari Lazopoulou
    Bevriend met Katarina

    Chara Nerissa Aretha Sillacus
    Leonidas Drakos, een vriend - Chara heeft hem tijdens de trainingen ontmoet.

    Calanthe
    Ze is beste vrienden met Alex
    Vriendinnetje van Antreas

    Kristina Nikoletta Theresa
    Goed bevriend met Vallari

    Alyone 'Aly" Mercredi
    - Haar broer is Alex Mercredi.
    - Ze heeft een relatie met Jason Zadora Sanchez.
    - Een goede vriendin van haar is Yva "Yv" Briar Gray.

    Yva "Yv" Briar Gray
    Alyone "Aly" Mercredi – Vriendin

    Aurora Calantha Maheras
    /

    Leonidas Drakos
    Goede vrienden met:
    -- Chara Nerissa Aretha Silliacus (Netzwerk)
    -- Icarus 'Ica' Lias Pallos (Tarth)

    Icarus 'Ica' Pallos
    Leonidas 'Leon' Drakos - vriend, ontmoet tijdens de trainingen op school

    Antreas
    Vriendje van Calanthe

    Alex Mercredi
    - Zijn zus is Alyone Mercredi.
    - Hij heeft een grote crush op Aurora.
    - Zijn beste vriendin is Calanthe.

    Jason Zadora Sanchez
    /

    Demetria Hermione Algaia
    /

    Arelia Memane Valerius
    /

    Thomas
    /


    Regels
    - Schelden en geweld mag IC, OCC niet
    - 16+ is toegestaan (liefst onder spoiler)
    - Als je een personage aanmaakt is het de bedoeling dat je er wel degelijk iets mee doet.
    Dus niet na een dag al stoppen.
    - Maak je personage niet overpowerd of perfect.
    - OCC het liefste met {}, [], (), /, /, ||, **, ~~, <> etc.
    - IC met de naam van het personage erboven
    - Speel met je eigen personage, niet dat van iemand anders

    Rollentopic
    Praattopic

    Het begin:
    Op onverklaarbare wijze zijn alle Atheense jongeren in een open plek in het labyrinth achtergelaten. Ze zijn bewusteloos en kunnen zich niets meer herinneren van hoe ze daar zijn geraakt. Ze herinneren zich wel nog dat ze elk een drankje hadden moeten drinken. Een angstaanjagend gebrul is hetgene wat hen allen wakker maakt uit die hemelse bewusteloze toestand, waarna ze beseffen dat ze nu echt in de hel zijn terecht gekomen...

    [ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 21:22 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    AURORA CALANTHA MAHERAS

    Mompelend verplaats ik mijn lichaam op mijn zijde, zodat ik een comfortabel gevoel in mijn gedachten voel glijden. Alhoewel ik mijn bed zachter kan herinneren, vond ik aarde geuren een prettige toevoeging aan het complete geheel. Waarom er allerlei geluiden rondom me werden geproduceerd nam ik niet zo serieus, hoogstwaarschijnlijk waren er een aantal op de slaapzaal welke besloten hadden om een thee partij te gaan houden te midden van de nacht. Normaal gesproken slaap ik vrijwel overal doorheen, maar wanneer ik een hard gebrul te horen krijg – frons ik mijn wenkbrauwen met gesloten kijkers en kreun dan even zacht.
          ‘Kunnen jullie niet stil zijn?’ Mijn stem is zacht, maar brommend. Slimme personen haalden me niet uit mijn slaap en lieten me gewoon voor wat ik was op deze momenten. Echter, deze personen schenen niets op te merken van mijn vraag – of eerder, bevel – en gingen simpelweg door met het praten en produceren van andere geluiden.
          Geïrriteerd open ik mijn kijkers, om zo oog in oog te staan met een donkergroene heg. De frons tussen mijn wenkbrauwen wordt alsmaar dieper wanneer ik me bedenk dat ik gisteren niet in een tuin in slaap ben gevallen en zo ver ik weet staat er geen struik naast mijn bed in de slaapzaal.
    Plotseling schieten de gedachten over de vreemde drank terug in mijn hoofd en ga ik langzaam overeind zitten, waarbij ik mijn kijkers rond laat glijden. Verschillende personen zijn elkaar wakker aan het maken – als in, meisje en jongen. Ik rol met mijn kijkers wanneer ik me bedenk dat we zelfs op een plaats als het labyrint niet kunnen ontkomen aan al dat romantische gezeik.
          Enkele meters van me af kan ik Icarus onderscheiden, welke ik een lichte grijns toe werp. ‘Jammer dat je al wakker bent, anders had ik je ook zogenaamd bezorgd en romantisch wakker kunnen maken. Blijf de volgende keer wat langer liggen, joh.’
    Grinnikend krabbel ik overeind en haal een hand door mijn losse haren, welke ik vervolgens snel vast zet met een elastiek welke ik rondom mijn pols had. Mijn kijkers konden niets anders onderscheiden dan struiken, maar dat was op zich geen ramp. Ik maakte me op dit moment meer zorgen over het gegeven dat niemand zijn verliefdheden weg kon stoppen hier – dat zou ze nog eens gaan vermoorden.




    Chara Nerissa Aretha Silliacus.
    ` Danger is very real, but fear is a choice. `

    Ik merkte hoe de anderen om de beurt wakker werden. Er kwam een vreemd meisje aangerend en zei iets. Al begreep ik er vrij weinig van. Mijn oogleden gleden dicht en mijn oren namen de verschillende geluiden voor een moment niet waar. Ik was hiervoor getraind, ik was er klaar voor volgens mij - maar nu ik er ben, lijkt dit de regelrechte weg naar Hades.
    Een stem rukte me uit mijn angstvallige manier van denken, ik was ook werkelijk bang. » Chara, schreeuw niet zo wil je. De minotaurus blijft echt niet bij ons weg omdat we hier pas net zijn. « Ik knipperde een paar keer verdwaasd met mijn ogen, tot de vraag echt binnendrong. Mijn tong gleed kort over mijn droge lippen.
    Voordat ik echt mijn humeur onder controle had, viel ik tegen Jason uit. » Dat weet ik zelf ook wel, maar hier stilstaan kan ook niet ! « Ik keek hem, ongewild, met mijn koele blik aan. In soort situaties was ik een echte tegenvaller. Mijn bedachtzaamheid en mijn zorgen konden zomaar verdwijnen en daarvoor nam kille woede in plaats. Ik mompelde er snel een `sorry` achteraan, al was dit erg zacht uitgedrukt.
    Ik zag hoe Icarus langzamerhand zijn bewustzijn terug kreeg. Een erg kort gevoel van blijdschap stroomde door mijn lichaam. Het gevoel maakte in een paar seconden alweer plaats voor mijn angstige houding.
    Ik wist geen woord uit te brengen, want mijn keel leek net dichtgesnoerd. Ben ik bang ? Nee. Ik ben doodsbang. Ik gaf Icarus een korte blik, waaronder hij moest zien te begrijpen - hoe ik me voelde.
    Er schoten weer verschillende stemmen langs mijn hoofd heen en een bekende stem namen ook mijn oren waar. Ik knipperde weer verdwaasd met mijn kijkers en richtte mijn blik naar het gezicht, wat ik een paar jaar niet meer tot gezicht had gekomen. Mijn mond viel open en meer als een hoge, verwarde piep - kwam er niet uit.

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 20:57 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Icarus 'Ica' Pallos
    "It is during our darkest moments that we must focus to see the light."


          Pas na enkele seconden van shock had ik door dat Chara naast mij stond, haar perfect blonde haren hingen losjes over haar schouders. Ik wist haar met moeite een geforceerde glimlach toe te werpen en keek haar vervolgens afwachtend aan. Ze leek nog niet helemaal wakker te zijn en had een bedenkelijke blik op haar gezicht.
          "Jammer dat je al wakker bent, anders had ik je ook zogenaamd bezorgd en romantisch wakker kunnen maken. Blijf de volgende keer wat langer liggen, joh," merkte Aurora op een plagerig toontje op. Een geërgerde zucht ontsnapte mijn lippen; ik was niet in voor Aurora's flauwe grapjes op dit moment. Wanneer ik mij weer terug tot Chara wende, merkte ik dat zij net zo gespannen was als ik. Op dít moment had ik juist die stoere vastberaden Chara nodig, die altijd met alles raad wist. Het werd zelfs nog erger toen ze mij een hulpeloze blik toewierp en er een zacht piepje uit haar keel ontsnapte alsof ze elk moment in huilen uit kon barsten. In al die maanden op de trainingsschool had ik haar nog nooit zo gezien. niet wetend wat te doen keek ik om me heen en zag ik verschillende mensen aan komen hollen, gezichten die ik nog nooit eerder had gezien. Een gevoel van radeloosheid bekroop me. Ongemakkelijk schoof ik wat dichter naar Chara toe.
          "Wat is er Char? Kan ik iets voor je doen?" vroeg ik zachtjes, een flauwe poging om Chara te kalmeren. Ik wist niet eens wat ik met mezelf aanmoest, laat staan met haar.

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 20:49 ]


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

    Kristina Nikoletta Theresa



    Ik schrik van een onmenselijke brul wakker. Mijn ogen schieten open en al snel zit ik overeind. Mijn ogen scannen de omgeving en al gauw weet ik waar ik ben. Het labyrinth. Al een paar van de dertien mensen zijn wakker. Ik sta op en rek mezelf uit. Dat is echt geen lekkere plek om te slapen. Alweer hoor ik een dierlijke brul. Maar nu nog harder en waarschijnlijk dichterbij. De Minotaurus. Shit. Ik kijk nog een keer om me heen, maar zie geen beest of iets wat op de Minotaurus lijkt. Alleen maar donkergroene heggen. 'Jullie moeten van deze plek weg.' Ik kijk op van waar het geluid vandaan komt en zie dan een uitgeput meisje voor de groep staan. 'Dat kon ik ook al zelf verzinnen.' Mompel ik in mezelf. Waar net nog een meisje stond, is er daar ook een jongen bijgekomen. 'Als ik jullie was zou ik ergens anders bijkletsen' hij snakt even naar adem. 'Dat beest wacht voor niemand'. Iedereen is nu eindelijk wakker geworden -of gemaakt- en kijkt naar de jongen en het meisje. Een ding weet ik zeker. We moeten gaan vechten voor ons leven.


    "We lose ourselves in books, we find ourselves there too."

    AURORA CALANTHA MAHERAS

    Mijn gezichtsuitdrukking voel ik veranderen van nieuwsgierig naar gekwetst en woedend. Icarus had simpelweg geen enkele reactie gegeven op mijn woorden en heeft enkel en alleen aandacht voor Chara. Fantastisch, wat deed ik hier eigenlijk tussen al die verliefde stelletjes?
          'Als iedereen zijn hoofd er even bij neemt, stelletje idioten. We zijn hiervoor getraind dus ga niet als een baby zitten huilen. En als je zo verliefd ben, zoen elkaar dan een keer of vraag elkaar ten huwelijk maar draai en niet omheen. Of je kan me ook negeren – ook geen probleem.'
          Bij mijn laatste woorden over het negeren werp ik een gekwetste blik op Icarus – waarna ik mezelf omdraai en resoluut een van de gangen in start te lopen. Als ik niet gewenst was – prima, dan ging ik het labyrint zelfstandig wel ontdekken en als dat mijn dood zou gaan worden dan was dat maar zo. Beter dood dan tussen een stelletje verliefde personen hangen die enkel en alleen oog hadden voor elkaar en niet voor álle groepsgenoten.

    Na enkele seconden sla ik een hoek om zodat ik uit het zicht verdwijn van de anderen – waarna ik voor een kort moment start met rennen om sneller van ze verwijderd te geraken. Ik was er op dit moment al klaar mee – bedacht ik mezelf, terwijl er tranen in mijn kijkers kwamen te staan. Ik heb me nooit thuis gevoeld in die groep en dat was zojuist opnieuw bewezen door de anderen.


    ARELIA MEMANE VALERIUS





    Mijn ademhaling versnelde terwijl ik door het labyrint rende, telkens weer een dood eind. Elke keer werd ik gefrustreerder. Gefrustreerd omdat er waarschijnlijk toch geen uitgang was, maar ik wilde absoluut niet opgeven. Zo was ik eenmaal niet.
          Het gebrul van de minotaur klonk weer door mijn gehoorgangen, waardoor ik mijn pas versnelde. Een jaar in het labyrint en toch had ik een paar keer een ontmoeting met de minotaur niet kunnen ontlopen. Ik was keihard gaan rennen en onder een heg gaan liggen, maar dat nam niet weg dat de minotaur een uitstekend reukvermogen had. Gelukkig was ik nooit écht in zijn handen geweest, maar er was nog genoeg tijd om mij te doden voor de minotaur.
          Een konijn rende langs me terwijl ik even op adem probeerde te komen, maar rende snel alweer verder om een ontmoeting te vermijden. Opeens zag ik mensen langs me flitsen. Ik had wel vaker mensen gezien, maar niet echt contact met ze genomen. Ik had liever alles zelf en niet met een groep mensen, of iemand dichtbij me. Een diepe zucht verliet mijn lippen toen ik stopte met rennen en om me heen keek. Er was niks bekend om me heen, maar dat verraste me nauwelijks. De labyrint was een echte doolhof waarvan je bijna niets kon herkennen van de vorige keren dat je hier was. Ach, daarom was het ook een labyrint.
          Hoe langer ik hier overleef, hoe zekerder ik begon te worden dat dit gewoon een nutteloos experiment was. Ze waren er zo van overtuigd dat jongeren het monster moest verslaan, maar ze konden net zo goed ervaren gladiatoren hier op af sturen. Dat zou meer effect hebben dan een stel tieners naar het labyrint sturen.
          Het gebrul werd iets vager dan voorheen en ik leunde tegen een heg aan om op adem te komen. De hele dag door rennen was niet bepaald iets wat je - je leven kon noemen. Op het moment was het mijn leven, want je moest gewoon voor je leven rennen. Ik had een verkeerde beslissing gemaakt toen ik me had opgegeven, ik zou nu een gelukkig leven kunnen leiden in plaats van hier zijn – wetende dat je toch dood gaat.

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 20:49 ]


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    † Demetria Hermione Algaia †
    † If you wanna be strong, learn how to fight alone. †



    Kort bekeek ze de groep en negeerde ze dat iedereen meteen aan elkaar ging vragen of ze oké waren. Toen ze bijna omver werd gelopen door Akylas keek ze naar hem. ''Waarom sta je stil?'' Nog voordat ze kon bedenken of ze nota bene ging antwoorden of het kon merkte hij de groep op. ''Als ik jullie was zou ik ergens anders bijkletsen,-'' begon Akylas. ''-dat beest wacht voor niemand.'' Langzaam knikte ze. Er kwam tussen een paar een woordwisseling die niet al te vriendelijk klonk. Zodra ze een meisje zag weglopen zuchtte ze luid. ''Dat is niet al te slim. Zorg dat je in het begin blij elkaar blijft. Later zul je het op je eigen hachje moeten redden, met heel af en toe hulp van de rest.'' Haar stem klonk nog altijd schor. Maar ook gevoelloos. Want in dit soort gevallen was ze dat ook wel. ''Wie sterk wilt zijn moet leren om zelf te vechten..'' zei ze er nog achteraan. De zin die de gladiator die haar zowat had opgevoed vaak tegen haar zei. Nikodemus , die zowat haar vader was, zou vast en zeker niet trots zijn. Ze liet haar zwakte merken aan zich zelf, en ze had geleerd om dat niet te doen. Maar hier...hier leek dat onmogelijk. Kort wierp ze een blik op Akylas, waarna ze weer naar de groep keek. En net zoals voorgaand een brul hoorde.

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 20:51 ]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    Alyone Mercredi



    Vlammen dansten in het rond. Het was fijn zo. Vader en moeder hadden brood gekocht bij de bakker en nu roosterde we het boven het vuur dat Alex had gemaakt. Ik zat op zijn schoot en zijn armen waren om mijn middel geslagen zodat ik niet omviel. Alles was zo rustig en vredig. Totdat..

    Het gebrul, de angstige stemmen de jason die zachtjes mijn naam riep maakte me wakker. Ik wist waar we waren. Ik wist het dondersgoed, maar door de paniek greep ik me automatisch vast aan Jason. Mijn ademhaling was oppervlakkig tot slecht en ik probeerde rustig te blijven en als ik mezelf niet herpakte zou er een hyperventilatie aanval uit komen. Ik greep Jason zijn kleding vast en klampte me zo stevig mogelijk aan hem vast. Mijn ademhaling werd beter toen ik zijn geur rook en wist dat dit oke zou gaan. We hadden hier allemaal voor getraind en toch zouden er mensen dood gaan. Dat was onvermijdelijk, maar was ik of überhaupt iedereen hier wel klaar voor?
    Ik herinnerde me dat ik een flesje moest drinken en dat was het. Meer niet. Niet hoe ik of de rest hier terecht kwamen. Niks. Ik keek over Jasons schouder naar de groep en miste mijn broer. Bang was ik niet. Hij was sterker en sneller dan ik en we hadden het gesprek over de consequenties allang gehad. Mijn ademhaling ging weer naar normaal en ik liet Jason wat losser zodat ik hem recht kon aankijken.
    Kon ik dit wel aan? Dit gesprek had ik zo vaak geoefend met de muur en nu was het moment.
    'Het spijt me als ik dood ga' fluister ik zacht. Ik zou niet dood gaan. Ik wou niet doodgaan, maar als dit misschien ons laatste moment zou zijn. Dan wou ik hem laten weten dat het me zou spijten.



    Alex Mercredi




    Ik was al wakker. Voordat het geschreeuw losbarste was ik al wakker. Ik zat rechtop. Niet echt wetende wat te doen. Toen iedereen begon te krijsen wou ik ze rustig krijgen en gelukkig nam jason me de woorden uit de mond. Ik was noet bezorgd over Alyone. Ze had jason en hij zou zichzelf door het vuur gooien om haar te beschermen. Ik moest me focussen op iemand anders. En diegene rende net weg. Ik sprong op en sprinte achter Aurora aan. Even was ik haar kwijt, maar zag toen gelukkig de mooie blondine weer.
    'Aurora' zei ik en ik liep op haar af. Ze huilden. Of althans, er waren tranen in haar prachtige ogen. Ik wou niet dat uitgerekend zij verdriet zou hebben. Dat kon ik niet emotioneel aan.
    'Waarom huil je?' Vraag ik haar zacht, terwijl ik met mijn duimen de tranen van haar wangen veeg. Ze was te mooi en te lief om verdriet te hebben en daarbij. Verdriet zou je weinig helpen met overleven.

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 21:07 ]


    "Rebellion's are build on hope"

    Akylas Abeiron
    'Keep on running and don't look back.'


    Pas toen hij zag dat het bekende gezicht hem met open mond aanstaarde wist hij zeker dat het om de dochter van de handelaar ging. Hij verkleinde zijn ogen en fronste zijn wenkbrauwen om elk detail in zich op te nemen, alsof het hem zou helpen om er zeker van te zijn. ''Chara?'' een schuine glimlach verscheen op zijn gezicht.
    "Wat is er Char? Kan ik iets voor je doen?" hij kon de zachte stem van de jongen die naast Chara stond nog maar net horen. Het was een complete chaos. Maar als de jongen met de donkere haren het meisje 'Char' noemde, dan moest het wel om Chara gaan.
    Hij wilde iets zeggen maar werd uit het veld geslagen door de jonge vrouw met het goudblonde haar die het labyrint inliep. ''Dat is niet al te slim. Zorg dat je in het begin blij elkaar blijft. Later zul je het op je eigen hachje moeten redden, met heel af en toe hulp van de rest.'' zei Demetria met haar schorre stem. ''Wie sterk wilt zijn moet leren om zelf te vechten..'' hij knikte instemmend
    ''Daar zou ik even mee wachten, blondie!'' riep hij de jonge vrouw haar na, hij betwijfelde of ze hem nog hoorde en of, als ze hem hoorde, ze naar hem zou luisteren. Een rilling liep over zijn rug toen hij het monster weer hoorde grommen. Hij negeerde het en richtte zich weer tot Chara, ''Wat brengt jou hier?'' het was niet meer dan een snelle vraag, ze moesten hier weg.

    [ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 11:44 ]


    • Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

    JASON.




          Alyone schoot wakker en klemde zich vast aan zijn kleding. 'Als ik dood ga, weet dan dat het me spijt.' In een reflex schudde hij zijn hoofd. Ze kon niet doodgaan, dat zou hij niet aan kunnen. Hoe sterk hij zich ook kon houden, haar dood zou hem teveel worden. 'Dat gebeurd niet.'
          'Als iedereen zijn hoofd er even bij neemt, stelletje idioten. We zijn hiervoor getraind dus ga niet als een baby zitten huilen. En als je zo verliefd ben, zoen elkaar dan een keer of vraag elkaar ten huwelijk maar draai en niet omheen. Of je kan me ook negeren – ook geen probleem.' De woorden van Aurora deden hem op kijken. Langzaam gleed zijn hand van Alyone haar schouder af, toen het meisje weg begon te lopen van de groep. 'Ik ben zo terug.' Ondanks dat Alex al op was gestaan, duwde hij zichzelf overeind. Hij wilde het roodharige meisje niet alleen laten, maar zijn drang alles en iedereen bij elkaar te houden deed het er toe dat hij achter Aurora aan ging. -- En dat zou Alyone ongetwijfeld van hem begrijpen.
          Snel en behendig baande hij zich een weg tussen de mensen die kriskras over de grond verdeeld lagen. Sommige stonden overeind, wat als gevolg had dat hij onder armen heen moest duiken en soms een halve draai moest maken op de bal van zijn voeten om zijn volgende stap te kunnen zetten zonder iemand zijn hand te breken door er op te gaan staan. Het duurde echter niet snel voor hij de hoek om was en zijn sprint in kon zetten om de twee bij te blijven.
          Het brandende gevoel in zijn wang voelde goed aan. Het klonk slecht, maar de snee die een tak in zijn wang achter had gelaten zag hij als een soort karma voor zijn egoïsme. Hij hoopte dat hij het meisje niet te erg zou laten schrikken, gezien het vaak voor kwam dat mensen hem niet aan hadden horen komen. Of de jongen hem al op had gemerkt, wist hij niet. Aurora stond in ieder geval met haar rug naar hem toe in tegenstelling tot de jongen.
          'Eumh..' Hij deed er even over zijn woorden uit te kiezen. Alex veegde wat tranen van Aurora haar wangen, wat voor Jason een stille hint was naar een "ik heb een crush op je dus laat me je helpen"- relatie vanaf Alex naar het meisje toe, en dat wilde hij absoluut niet onderbreken. 'Ik wil jullie echt niet storen, maar we kunnen beter bij elkaar blijven.'

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 21:39 ]


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Vallari Lazopoulou


    Vallari banjert over goud/geel zand wat een woestijn vormde. Opeens recht voor haar neus stond een groot paleis, het was een imposant gebouw. Het was wit met goud en versierd met allerlei krullen en steentjes. Haar ogen onderzochten het gebouw van top tot teen. Ergens vertrouwde ze het niet, het was te stil en zeker voor een paleis er was geen enkel teken van leven. In haar broek zat zoals altijd een dolk. Snel pakte ze hem en hij gleed zo in haar handen. Langzaam en stil sloop ze het gebouw binnen. Haar oren spitsten toen ze een kreet hoorde van een jonge vrouw. Het geluid kwam van boven snel nam ze de trap en stormde naar het geluid toe. Vallari keek haar ogen uit toen ze een hevig bebloede vrouw zag. Snel haastte ze naar de vrouw toe. Vallari keek de vrouw aan ze was jong en knap. Opeens schoot haar te binnen wie het was. Het was haar moeder!” Jij bent dat kreng dat me vermoord heeft” schreeuwde ze op een afgrijselijke toon uit. Vallari deinst achter uit en ziet opeens een baby nog aan de navel streng op haar moeder liggen.”Mam, nee ga niet dood” riep Vallari uit op het moment dat de vrouw haar ogen sloot. Ze kon het niet helpen en zakte door haar benen. Ze keek op en hoorde opeens gegrom.

    Opeens viel haar droom oftewel haar nachtmerrie weg. Het gegrom werd harder en Vallari kwam weer terug in de realiteit. Ze schoot omhoog en opende haar ogen groot. Geschrokken keek ze om zich heen. Ze bevond zich voor haar in een vreemde omgeving. Ze vroeg in zich zelf af waar ze was. In de zelfde reflectie toen ze omhoog kwam schoot haar vage beelden voor het oog met een of ander drank. Nog even keek ze verward rond. Wacht dit was het labyrint! Snel greep ze naar haar broekzak. Met een opgelucht zuchtje trok ze snel het dolk eruit. Gewoon als reflectie ze wist dat “het beest” hier ergens in de omgeving was, aangezien het gegrom. Haar oren hoorde opeens meer. Ze hoorde niet alleen het gegrom, maar ook de mensen om haar heen. De groep met wie ze hier gekomen was. Het gegrom keerde weer terug en dit keer dichterbij. Ze hoorde opeens mensen zeggen dat ze hier weg moesten, maar dit schrikte Vallari niet af. “let the game begin” fluisterd ze zacht voor zichzelf. Haar vingers zetten zich strak tegen het mes. Ja, ze wist dat ze hier zo snel mogelijk weg moest en dat was ook het plan. Ze stonden op een open plek en dit was alleen maar gunstig voor “het beest”. Zo had hij meer overzicht. Vallari kon wel fanatiek roepen dat iedereen de bossen in moest, maar ja dat zou ook niet echt helpen. Ze dacht toch wel dat iedereen zo slim was. Eigenlijk was het iedereen voorzich en Vallari wou nog lang niet dood, dus ze sprintte als een gek een stukje dde bossen in. Ze hield de rest nog steeds in de gaten.

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 21:34 ]


    A Smile is the most beautiful curve on an womans body



    Chara Nerissa Aretha Silliacus.
    ` Danger is very real, but fear is a choice. `

    Ik nam nog een plagende opmerking van iemand waar, al kreeg ik het maar gedeeltelijk mee. Mijn blik bleef hangen bij de persoon die ik een aantal jaar niet meer tot gezicht had gekregen. Een persoon die al lang in mijn geheugen was geprent, als Akylas de dief. Het duurde maar een fractie van seconde tot ik besefte dat hij nog levend was. Springlevend zag er anders uit, maar hij was er nog. Een opgelucht zuchtje ontsnapte mijn mond. Misschien wisten die twee hoe te overleven.
    Er raasden zoveel gedachtes tegelijk door mijn hoofd. Mijn tanden zetten zich stevig op elkaar en ik klampte radeloos mijn handen in mijn loshangende plukken. Een geërgerde grom verliet mijn kurkdroge lippen, toen een stem mijn bromvolle hoofd onderbrak. » Als iemand zijn hoofd er even bij neemt, stelletje idioten. We zijn hiervoor getraind dus ga niet als een baby zitten huilen. En als je zo verliefd bent, zoen elkaar dan een keer of vraag elkaar ten huwelijk maar draai er niet om heen. Of je kan me negeren, ook geen probleem. « Het meisje, dat ik nog vaag herkende als Aurora keek met een korte bik naar Icarus.
    Ook ik draaide me langzaam om richting Ica. » Wat is er Char ? Kan ik iets voor je doen ? « Icarus` zachte stem gaf me wat meer gevoel terug tot de realiteit te komen. Ik keek hem eerst wat onbegrijpend aan, totdat door mijn hoofd schiet - dat ik waarschijnlijk ook niet zoals normaal bezig ben. Ik schudde mijn hoofd zachtjes, waardoor een paar kortere plukken naar voren - in mijn gezicht - vielen. » Ik, we .. «
    Mijn zachte stem was om uit te schreeuwen. Ik werd verward door weer verschillende stemmen door elkaar. De welbekende stem van Akylas bracht me nog meer in verwardheid. Mijn vingers groeven zich in de zachte huid van mijn hand, die algauw rood werd door de kracht die ik erin zette.

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 21:33 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Icarus 'Ica' Pallos
    "It is during our darkest moments that we must focus to see the light."


          "Als iemand zijn hoofd er even bij neemt, stelletje idioten. We zijn hiervoor getraind dus ga niet als een baby zitten huilen. En als je zo verliefd bent, zoen elkaar dan een keer of vraag elkaar ten huwelijk maar draai er niet om heen. Of je kan me negeren, ook geen probleem," riep Aurora in het algemeen, maar ik voelde me duidelijk aangesproken. Schuldig keek ik haar kant op, maar voordat ik er zelf erge in had was ze verdwenen, diep het labyrint in. Besluiteloos bleef ik staan, zou ik haar achter moeten gaan? Al snel zag ik dat een jongen, die ik herkende als Jason, haar achterna sprintte. Opgelucht haalde ik adem. Ik was totaal niet moedig, en in mijn eentje het labyrint ingaan was dan ook helemaal niks voor mij geweest.
          Toen ik mij weer terug tot Chara keerde leek het alsof ze haarzelf weer herpakt had, even zag ik die vastberaden schittering in haar ogen. Voorzichtig schonk ik haar een verlegen glimlach. Maar toen een onbekende jongeman achter mij iets tegen haar zei verdween die blik weer als sneeuw voor de zon. Ik zag dat ze haar nagels in de palmen van haar handen duwde, zoals ze wel vaker deed als ze zich ongemakkelijk of onzeker voelde. De moed zakte me weer in mijn schoenen. Het was duidelijk dat de jongen, die onmisbaar ouder was dan de rest van ons, en Chara elkaar kende, maar ik was er nog niet zeker van of Chara hier blij mee was of niet. Voorzichtig deed ik een paar stappen achteruit en bekeek de onbekende jongen bedenkelijk. Ík had hem nog nooit eerder gezien.


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

    † Demetria Hermione Algaia †
    † If you wanna be strong, learn how to fight alone. †



    Toen ze zag dat zowat iedereen wel iemand had om eventjes sentimenteel te doen beet ze op haar lip. Iedereen had hier nu iemand om te geven. En de enigste die zij vertrouwde was nu niet eens bij hen. Ze had diegene nota bene een lange tijd niet gezien, dik drie tot vier maanden. Nog altijd lip bijtend keek ze rond. Een zucht rolde over haar lippen.

    Het was donker en ze rende samen met hen door de straten van het kleine dorp. De regen viel zachtjes neer en haar donkere haren lagen doorweekt op haar hoofd, gezien het al een dik uur aan het miezeren was. ''Hierheen..'' fluisterde haar oudste broer en hij trok haar en zijn jongere broertje mee. Nog voordat een van de drie iets kon zeggen kwam een groep van minstens vijf man op hen af. De jongste broer trok haar achter zich. En de oudste deed wat stappen naar voren. En hij kon niets zeggen of er werd al een dolk in hem gegooid. Een gil verliet haar mond.

    Een gil die van haar kwam, en die ze nog altijd hoorde. Iedere week. Iedere dag. Misschien wel ieder uur. En deze gil zou ze nooit en ten nimmer vergeten. Dat stond al gewoon vast. Ondertussen prikten de tranen wel achter haar ogen maar ze liet niets merken. Zoals altijd. Ze hield zich zoals altijd weer staande.
    Alweer schraapte ze haar keel. Voor haar gevoel praatte ze veel. Té veel voor haar doen. ''Ik wil niet vervelend doen, maar als jullie niet in stukken gescheurd willen worden zouden we beter kunnen gaan. Tenzij niemand hulp wilt.'' zei ze koeltjes, met nadruk op wilt. ''Gezien ik dan nu zelf wegga.''

    [ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 15:57 ]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    Alyone Mercredi



    'Dat gebeurd niet' zei Jason en dat stelde me gerust, zolang ik hem had wist ik zeker dat het goed zou komen.
    Of ik nu zou sterven of niet. Ik schermde me af voor al het geluid om me heen en ademde even diep in en uit.
    'Ik ben zo terug' zei Jason en hierdoor schoot ik toch opnieuw in paniek. Hij rende achter mijn broer aan die weer achter Aurora aan rende en voor een paar seconden voelde ik me hopeloos verloren. De twee personen aan wie ik nu het meest had waren allebei weg en het zorgde voor een leeg en pijnlijk gevoel. Ik probeerde me te herinneren wat ik altijd had geleerd en dat was overleven. Mijn overlevingskansen met zo'n grote groep waren klein tot geen en ik moest van ze weg. Het klonk zo logisch in mijn hoofd dat ik het plan gelijk uitvoerde. Ik sloop weg in één van de vele gangen en liep de ene na de andere hoek om. De stemmen verdwenen totdat ik in niks meer was gevuld dan stilte. Nog een brul van het beest was te horen en in een waas van tranen en paniek viel ik even op de grond. Vervolgens krabbelde ik weer overeind en liep ik door. De gruwelijke waarheid van dat dit nooit goed kon gaan aflopen kwam sluipend binnendruipen en het maakte me ziek.


    "Rebellion's are build on hope"