• Tussen ongeveer 3500 en 1375 v.Chr. leefde er een ontzagwekkend, angstaanjagend monster op Kreta. Het was een bijzonder woest schepsel, half mens, half stier en steeds hunkerend naar mensenvlees. Koning Minos, de heerser van Kreta, hield de Minotaurus vast in een uitgestrekt netwerk van gangen dat het labyrinth werd genoemd. Het labyrinth was de meest duistere en vreselijke plek. Een hardnekkige mist vulde de lange kronkelende gangen, waaruit het onmogelijk was te ontsnappen.
    In die tijd was koning Minos oppermachtig in het gebied van de Middellandse Zee en om het woeste beest te voeden, vaardigde hij een wrede wet uit: alle landen aan de overkant van de zee moesten elk jaar in de lente om beurten zeven jongens en zeven meisjes sturen tussen de 16 en de 18 jaar oud, die dan één voor één het labyrint in gedreven zouden worden. Acht jaren gingen voorbij en Athene besloot genoeg te hebben van het opofferen van hun jongeren. De lading die ze nog zouden sturen, was vanaf jongs af aan getraind in de vechtkunst en klaar om het beest te verslaan!
    Dapper en trots vertrokken de jongeren op weg, maar zal die dapperheid aanhouden, zodra ze zichzelf in de meest benarde situaties vinden? Waar zijn ze met hun training als ze een onzichtbaar monster moeten bevechten, zonder enige wapens?

    In deze RPG zijn jullie een van de 14 Atheense jongeren die het labyrinth in worden gestuurd. Elk van die jongeren is van jongs af aan getraind en klaargestoomd, maar geen enkele training had hen op dit gevaar kunnen voorbereiden...
    De hardnekkige mist maakt het hen moeilijk te zien waar ze hun voeten zetten op de vaak met beenderen bezaaide grond, bovendien geraken ze elkaar snel kwijt. Geluid lijkt gedempt te worden en gangen kruisen elkaar overal. Wat misschien nog het ergste is... Het monster blijkt nog eens uitzonderlijk slim te zijn. Een voor een pakt hij hun aan, meestal als ze even afgezonderd zijn van de rest. Het laatste wat ze van zijn slachtoffers horen is een luid gegil en gekraak van botten...
    Toch zijn er nog enkele jongeren in leven van de vorige lading, wat duidelijk te horen is aan de gillen als het monster iemand te pakken krijgt... De jongeren die het overleefd hebben kunnen zich bij de Atheense groep aansluiten, hopend zo deze nachtmerrie te overleven.
    Het is hun opdracht het monster te verslaan en de slachting te stoppen.

    Rollen:
    Atheense meisjes: VOL
    - Vallari Lazopoulou ~ Sorridere |8|
    - Chara Nerissa Aretha Silliacus ~ Netzwerk |1|
    - Calanthe ~ Mad_Hatter |2|
    - Kristina Nikoletta Theresa ~ fleur123 |8|
    - Alyone 'Aly" Mercredi ~ VladiFerr |4|
    - Yva "Yv" Briar Gray ~ Risu |8|
    - Aurora Calantha Maheras ~ Derive |7|

    Atheense jongens: VOL
    - Leonidas Drakos ~ Feininger |2|
    - Icarus 'Ica' Pallos ~ Tarth |7|
    - Antreas ~ Fixit_FelixJr |9|
    - Alex Mercredi ~ VladiFerr |4|
    - Gereserveerd ~ Luke_Pinguin
    - Gereserveerd ~ Luke_Pinguin
    - Jason Zadora Sanchez ~ Aureolus |8|

    Overlevenden van vorige groepen:
    - Demetria Hermione Algaia ~ Oneira |1|
    - Arelia Memane Valerius ~ Sangster |8|

    - Thomas ~ Newt_Runner |1|
    - Akylas Abeiron ~ Shield |10|



    Relaties:
    Vallari Lazopoulou
    Bevriend met Katarina

    Chara Nerissa Aretha Sillacus
    Leonidas Drakos, een vriend - Chara heeft hem tijdens de trainingen ontmoet.

    Calanthe
    Ze is beste vrienden met Alex
    Vriendinnetje van Antreas

    Kristina Nikoletta Theresa
    Goed bevriend met Vallari

    Alyone 'Aly" Mercredi
    - Haar broer is Alex Mercredi.
    - Ze heeft een relatie met Jason Zadora Sanchez.
    - Een goede vriendin van haar is Yva "Yv" Briar Gray.

    Yva "Yv" Briar Gray
    Alyone "Aly" Mercredi – Vriendin

    Aurora Calantha Maheras
    /

    Leonidas Drakos
    Goede vrienden met:
    -- Chara Nerissa Aretha Silliacus (Netzwerk)
    -- Icarus 'Ica' Lias Pallos (Tarth)

    Icarus 'Ica' Pallos
    Leonidas 'Leon' Drakos - vriend, ontmoet tijdens de trainingen op school

    Antreas
    Vriendje van Calanthe

    Alex Mercredi
    - Zijn zus is Alyone Mercredi.
    - Hij heeft een grote crush op Aurora.
    - Zijn beste vriendin is Calanthe.

    Jason Zadora Sanchez
    /

    Demetria Hermione Algaia
    /

    Arelia Memane Valerius
    /

    Thomas
    /


    Regels
    - Schelden en geweld mag IC, OCC niet
    - 16+ is toegestaan (liefst onder spoiler)
    - Als je een personage aanmaakt is het de bedoeling dat je er wel degelijk iets mee doet.
    Dus niet na een dag al stoppen.
    - Maak je personage niet overpowerd of perfect.
    - OCC het liefste met {}, [], (), /, /, ||, **, ~~, <> etc.
    - IC met de naam van het personage erboven
    - Speel met je eigen personage, niet dat van iemand anders

    Rollentopic
    Praattopic

    Het begin:
    Op onverklaarbare wijze zijn alle Atheense jongeren in een open plek in het labyrinth achtergelaten. Ze zijn bewusteloos en kunnen zich niets meer herinneren van hoe ze daar zijn geraakt. Ze herinneren zich wel nog dat ze elk een drankje hadden moeten drinken. Een angstaanjagend gebrul is hetgene wat hen allen wakker maakt uit die hemelse bewusteloze toestand, waarna ze beseffen dat ze nu echt in de hel zijn terecht gekomen...

    [ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 21:22 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    † Demetria Hermione Algaia †
    † If you wanna be strong, learn how to fight alone. †



    Ze werd bijna ingehaald door een ander iemand. Kort wierp ze een blik op degene die naast haar rende. Zoals haar meeste blikken waren, wantrouwend. ''Ik sta bij je in het krijt aangezien ik hier totaal machteloos ben. Theorie op school wil niet veel zeggen op dit moment telt het praktijk.'' zei het meisje half hijgend. Snel wierp ze haar blik voor zich, en haalde de zelfde wond als voordat ze de groep 'ontdekte' weer open, wat vreselijk prikte. Ze beet op haar lip, vanwege het prikkende gevoel maar ook vanwege dat ze niet wist of ze wel of niet moest antwoorden. Een opluchtend zuchtje rolde dan ook over haar lippen toen Akylas wat fronsend zei. Toch wist ze dat ze uiteindelijk zou moeten antwoorden. Dus beter nu. ''Ehm..okay.'' mompelde ze zacht. En alweer klonk ze zo zwak. Wat ze haatte! ''Dit is tien keer zwaarder dan alles daar.'' zei ze nog mompelend.

    [ bericht aangepast op 1 nov 2014 - 14:05 ]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    AURORA CALANTHA MAHERAS


    Wanneer Alex de zachte kneep in zijn hand welke ik weet te produceren niet gaat beantwoorden, weet ik mijn eigen hand langzaam terug te trekken en hem in een van de zakken van mijn losse broek te steken. Waarom vond iedereen het zo ontzettend moeilijk om op deze plaats te zijn? Dit was immers hetgeen waar we ons gehele leven voor hebben getraind – hetgeen wat er van ons werd verwacht.
          ‘Jason. Waar is Alyone?’
          Met een verbijsterde blik in mijn kijkers draai ik me voor een minimale periode om richting Alex, waarna ik direct voor me uit kijk. De neiging om een giftige reactie te schenken is ontzettend groot maar ik weet mezelf in te houden door me op de mompelende geluiden te horen welke van de groep afkomstig schijnen te zijn. Als ik ze zelfs kon horen, wat moest er dan van de Minotaurus terecht komen? Zijn gehoor was vele malen beter dan het mijne.
          ‘Alyone was nog bij de rest toe ik haar achter liet.’
          Wanneer ik de schuldbewuste stem van Jason hoor, kom ik abrupt tot stilstand en draai me om met een vurige blik in mijn kijkers. ‘Serieus jongens? Ik loop hier net te tieren over het gegeven dat iedereen een gewond vogeltje onder zijn arm schijnt te willen nemen en jullie maken je nog geen seconde later druk om Alyone? Zij heeft ook levenslange training gehad, ja. Jullie wisten dat ze hier terecht zou komen en ze overleeft het heus wel. Dus kap met zeuren als een stel baby’s en doe gewoon je eigen ding. Jullie zijn mannen, verdomme.’
          Na een woeste snuif draai ik mezelf om en been terug naar de plaats waar ik de groep achter gelaten heb. Ten minste, dat dacht ik. . .Wanneer ik twee hoeken om ben geslagen, frons ik mijn wenkbrauwen licht. Doordat ik overstuur was op het moment dat ik weg ben gelopen, heb ik niet goed genoeg op gelet en ben ik mijn stappen vergeten. Zuchtend haal ik een hand over mijn voorhoofd en vervloek mezelf voor het zoveelste maal in gedachten.


    •

    JASON.




          'Serieus jongens? Ik loop hier net te tieren over het gegeven dat iedereen een gewond vogeltje onder zijn arm schijnt te willen nemen en jullie maken je nog geen seconde later druk om Alyone? Zij heeft ook levenslange training gehad, ja. Jullie wisten dat ze hier terecht zou komen en ze overleeft het heus wel. Dus kap met zeuren als een stel baby's en doe gewoon je eigen ding. Jullie zijn mannen, verdomme.'
          Ze snoof en draaide zich om, waarna ze terug beende naar de open plek waar ze eerder hadden gelegen. Met zijn kleine, maar snelle en geluidloze passen liep hij achter de blondine aan terwijl hij een manier bedacht zijn excuses zo goed mogelijk te brengen zonder er iemand mee te kwetsen. Hij zou kunnen zeggen dat hij alleen antwoord gaf op de vraag die hem werd gesteld, maar dat zou de schuld op iemand anders afschuiven zijn. Zo egoïstisch was hij niet, dus besloot hij het er maar op te houden dat het zijn fout was. 'Sorry, mijn schuld.' Sprak hij kalm. Hij slikte even. 'Ik maakte me gewoon te druk om haar.' Het was waar, ondanks dat hij het niet hardop had uitgesproken. Hij maakte zich echt zorgen, ondanks haar jarenlange training. Ze was de enige waar hij altijd zijn ellende bij kwijt had gekund en hij wilde haar niet kwijt. -- Eigenlijk wilde hij gewoon niemand uit de groep kwijt.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.



    Chara Nerissa Aretha Silliacus
    ` Danger is very real, but fear is a choice. `

    In een paar tellen was iedereen, die er was het doolhof ingerend - al kon ik niet zeggen of het dezelfde richting was. Mijn hoofd schoot heen en weer en veranderde van richting. Het afgrijselijke gebrul werd telkens harder en kwam dus telkens dichterbij. » Ica, als we nu niet gaan - zijn we bot en beenderen. « Ik keek Icarus met grote ogen aan en waarschijnlijk was het niet duidelijk te verstaan, aangezien de brullen duidelijk meer volume hadden als mijn stem.
    Er schoot iets mijn hoofd binnen, waardoor ik wat bleekjes werd. Leonidas ! Met een ruk draaide ik me om, waardoor ik bijna mijn evenwicht verloor. Een korte gaap vulde de vreemde stilte die er plotseling viel. Leon was wakker ! Ik zag met grote ogen toe hoe hij langzamerhand overeind kwam en verloor de tijd niet aan zijn verbaasde blik over het labyrint. Mijn vingers sloten zich om zijn pols en mijn andere vrije hand klampte zich in die van Icarus vast. » We moeten nu gaan ! « Ik schreeuwde met alle kracht in mijn lijf om over het vreselijke gebrul uit te komen. Ik zette het op een rennen en vluchtte de eerst beste gang in.
    Links, links, rechts. Na een aantal gangen genomen te hebben, kwam ik hijgend tot stilstand en keek de twee uitgeput aan.


    [ Sorry voor dit flut stuk, maar anders zouden de 3 eten zijn. ;3 Aangezien iedereen de vlucht nam. ]

    [ bericht aangepast op 30 okt 2014 - 17:52 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Alyone Mercredi



    Ze liep door de gangen die werden gemaakt door de heggen. Was ze bang? Nee, om heel eerlijk te zijn niet. Ze wist dat ze dit kon, ondanks dat het weglopen van de groep dom was en ze wist dat Jason en Alex haar zouden vermoorden als ze ontdekten dat ze hem was gesmeerd. Wat verwachtte ze dan? Ze kon hier moeilijk blijven zitten en niks doen. Of als een schoothondje achter de rest van de groep aanlopen. Ze was moe en tegelijkertijd alert. Het gebrul klonk opnieuw en dit keer stond ze stil en luisterde. Het was niet dichtbij en hierdoor liep ze stevig door. Ze wist niet echt waar ze naar zocht. Wapens pf voedsel zou fijn zijn, maar ze wist dat dag verdomd moeilijk zou worden. Ze verwachten niet om een houten kom te vinden met havermout koeken of een glas met wijn. Dit zou ze zelf moeten doen. Jagen zou moeten en ze moest water zien te vinden. Alsof de goden haar hadden gehoord stond ze plots op een kleine open plek met een kleine waterfontijn. Ze liep er snel heen en maakte een kommetje met haar handen en die vulde zich met water. Ze dronk gulzig en veegde met haar mouw de water druppels op haar wangen weg. Ze keek rond op de plek, maar zag niet iets wat ze als wapen kon gebruiken. Ze zuchten en plofte neer bij de fontijn en wachten even.


    "Rebellion's are build on hope"

    Vallari Lazopoulou


    De wind ruiste langs haar oren en haalde haar korte haren omhoog. Haar oren spitste ze even om te luisteren of het beest ergens in de buurt was. Het bleef even stil op haar gehijg na. Opeens ontstond er een steek in haar zij met een moeilijke blik drukte ze met haar hand op haar zij. Dit kon ze dus echt niet gebruiken, maar goed gewoon door blijven rennen Vallari, dacht ze maar .”school?” vroeg opeens een onbekende stem. Ze keek snel naar links en zag opeens de jongeman langs haar rennen. ”Ja, school. De meeste hier hebben op een speciale school gezeten zoals ik. Daar leerde wij van alles over het labyrint en het beest. Daarna kregen we een test.” Vertelde ze hem. Eve slikte ze vanwege haar drogen keel.” Alleen de beste zijn hier beland. Ook al twijfel ik hier nu al aan met die soapserie van net..” vervolgde ze droog. ''Ehm..okay.'' mompelde het meisje zacht. Het meisje had zeker niet in de gaten dat het eigenlijk een wonder was wat Vallari net tegen haar zei. Ze gaf niet snel haar woord aan iemand, maar nu was het leven of dood. Het was zeker niet moeilijk: leven.

    [ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 20:35 ]


    A Smile is the most beautiful curve on an womans body

    [Oké, ik heb een heleboel gemist zie ik, ik moest een heleboel leren voor morgen, kan iemand me uitleggen waar we nu ongeveer zitten?..]


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    Kristina Nikoletta Theresa



    Opeens hoor ik wat geritsel in de bosjes. Zou dat?·· Nee, het kan niet het beest zijn. Ik draai een rondje om mijn as. Alleen maar heggen met een paar wegen erdoor. Niemand. Geen enkel spoor van een beest of dergelijk. Het is vast de wind. Een paar jongens en meisjes zijn weer verliefd naar elkaar aan het doen. Ze zijn blind van verliefdheid. Straks worden ze opgeslokt en is het hun eigen schuld. Ik vervloek mezelf dat ik geen bekende zie. Ik ken geen enkel persoon. Alleen kan ik niet overleven, dus ik moet wel met de groep blijven. Ik zucht. Zouden er nog overlevenden zijn die ik ken? Als er iets nats over mijn wang loopt, veeg ik het weg. Een traan. Waarom jank ik nou weer? Ik bijt even op mijn lip. 'Ik wil niet vervelend doen, maar als jullie niet in stukken gescheurd willen worden zouden we beter kunnen gaan. Tenzij niemand hulp wilt.' zegt ze. Ze heeft wel gelijk. 'Gezien ik dan nu zelf wegga.'
    'Als jullie dit willen overleven ben ik het met Demetria eens en stel ik voor dat jullie met ons meegaan.' Zegt de jongen die net nog buiten adem was. Het meisje wat net iets zei, heet dus Demetria. Ze zitten hier zeker al wel langer dan mij. 'Ik begrijp dat jullie in de war zijn. Maar dit is niet het moment om te janken over dingen die gebeurt zijn. Het is simpel hier, je overleeft of je overleeft het niet. Het is goed om in een groep te blijven maar vergeet niet dat het ieder voor zich is.Het is jullie keuze.' Langzaam knik ik. 'Jullie zitten hier al een jaar, bij ons dringt het net pas door waar we beland zijn. Ik ben het heus met jullie eens, maar als we zo nodig weg moeten - ga dan niet rondstaan en alles uitleggen.' Een meisje geeft een reactie op die van Demetria. Ik snap demetria wel.

    'JONGENS.' Hoorde ik opeens iemand schreeuwten.
    'De minotaurus kan hier elk moment zijn!' Ik schrik op en ren blindelings een kant op. Ik mag niet gepakt worden!

    [ bericht aangepast op 30 okt 2014 - 8:35 ]


    "We lose ourselves in books, we find ourselves there too."



    Chara Nerissa Aretha Silliacus
    ` Danger is very real, but fear is a choice. `

    De brullen werden minder hard en de frons tussen mijn wenkbrauwen werd dieper. De grote donkergroene muren van de doolhof waren verwarrend en het voelde duizelend verwekkend.
    De anderen waren andere gangen in gevlucht en ik stond hier met Icarus en Leonidas. Mijn tanden boorden zich in mijn onderlip en ik keek de twee even onderzoekend aan. » We hebben het gehaald, toch ? Voor nu tenminste. « Ik keek ze één voor één aan. Mijn blik bleef standvastig bij de kille uitdrukking, aangezien ik ervoor bleef dat we bijna dood waren - door het geklets van Demetria en Akylas.
    Al had ik hem niet gezien, kon ik er niet van uit blijven gaan - dat hij voor geen cent verandert is. Iedereen zou veranderen in zo een stomme doolhof. Zeker wanneer er een uitgehongerd beest rondloopt, die gewoon van mensen houdt.
    Ik keek weer bedrukt een andere kant op. Ik was hier op voorbereid. Ik bén hier op voorbereid. Niks zal me gebeuren, zolang ik nadenk en samen blijf met anderen. Een korte zucht verliet mijn lippen, toen ik weer naar Ica en Leon keek.


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Antreas

    Alert kijk ik om me heen of iedereen al begonnen is met het op rennen te zetten. Langzaam begin ik al sneller te wandelen terwijl ik om me heen blijf kijken. Daarna versnel ik mijn pas, terwijl ik achteruit loop, zodat ik zeker weet dat ècht iedereen gevlucht is. Zodra mijn gevoel zegt dat het zeker is dat iedereen weg is, draai ik om en begin het ook op een sprinten te zetten achter de groep aan die voor me uit rent.
    "Calanthe!!" blèr ik van achter de groep naar voren. "Iedereen is mee, dus blijven rennen iedereen!" roep ik erachteraan en begin dan de groep in te halen. Mijn conditie is zeker niet slecht dus het inhalen van de groep is niet al te lastig. Mijn hart bonst in mijn keel terwijl ik de voorste mensen nader. Ik reik mijn hand uit naar de schouder van Calanthe. "Iedereen is mee, we moeten een goeie stopplek vinden waar het toch tijdelijk veilig is!" hijg ik terwijl ik naast haar loop. Ik spits mijn oren omdat ik het gedender van het monster links van ons dichterbij hoor komen. Ik pak weer de schouder van Calanthe vast "Ga daar verderop rechts, dan verwijderen we onszelf verder van het beest" zeg ik terwijl ik me daarna weer omdraai om achteruit verder mee te lopen met de groep. "Kom op jongens! Volhouden! Ik weet zeker dat we bijna bij een plek zijn waar het veilig is voor een tijdje!" roep ik richting de anderen en klap twee keer in mijn handen als aanmoedeging. Terwijl anderen mij weer inhalen geef ik bij sommige een tik op hun schouder als zetje.


    It's high noon.

    Calanthe



    Zodra ik hoor hoe hij mijn naam roept, kijk ik achterom en luister naar de rest wat hij te zeggen heeft. Blijkbaar is er niemand neer op de open plek achtergebleven en kunnen we er nu helemaal voor gaan. Ik kijk hem even recht aan en glimlach een klein beetje om zijn geruststellende rustige manier van praten. Hij doet alsof we rennen voor een kind verkleed als stier in plaats van voor een echt aanwezig en zeer dodelijk monster. Toch is dat ergens wel goed. Het zorgt ervoor dat ik niet zo hard begin te sprinten dat ik binnen enkele meters al niet meer kan. Hij geeft me aan dat ik verderop rechtsaf moet gaan om het beest te ontwijken en laat zich dan weer wat afzakken om de rest aan te moedigen.
    Nu begin ik iets meer door te rennen, aangezien ik net nog een beetje op de rest van de groep had gewacht. Aan het einde van de lange kronkelende gang ga ik rechtsaf en kijk even achterom om te zien of iedereen mee is. Ondertussen scannen mijn ogen naar een veilige plek voor even uit te rusten, maar eerst moeten we verder van het monster verwijdert zijn. Ik ga doelbewust bij de volgende weer rechtsaf om daarna toch links te gaan en dan nog eens rechts. De laatste keer dat ik rechts af sla, sta ik plot shelemaal buiten adem en bezweet op een kleine open plek met een fonteintje. Het water ziet er uitnodigend uit.
    'Ik denk dat we hier best uitrusten" zeg ik dan hijgend, terwijl ik me omdraai om de rest aan te kijken.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Thomas


    Hij wilde wel naar de groep gaan, maar tegelijk ook echt niet. Toen hij de brul van het beest hoorde maakte hij zijn beslissing. Thomas draaide zich om van de groep en rende weg. Gewoon, weg. Weg van de richting waar de brul vandaan kwam. Dat was misschien niet moeilijk geweest - als het een gewone open ruimte was geweest. Thomas rende zeker vijf keer tegen een doodlopend stuk aan en moest omkeren. Hij kon net een schreeuw van ergernis tegenhouden. Nee, hij moest stil blijven en doorrennen. Hij was hier al een jaar. Hij wilde hieruit. Klaar. Thomas veegde met zijn mouw zijn voorhoofd af en rende weer een hoek om. Na even dacht hij wel dat hij weer op normaal tempo kon lopen, wat Thomas dus ook deed. Hij moest zichzelf niet teveel uitputten. Hijgend liep Thomas verder, terwijl hij zijn ademhaling normaal probeerde te krijgen. Toen zag hij de groep weer. Serieus, het labyrint was zó groot, en toch kwam hij hen weer tegen. Toen zag hij een bekend gezicht. Demitria! Verbaast liep hij dichterbij, maar het was haar echt. "Demitria!" zei hij, nog wel op redelijk gedempte toon. Hij wist dat hij nu de aandacht van de gehele groep op zich gevestigd zou hebben, maar hij was te verbaast dat het meisje nog leefde. Hij had haar namelijk al een tijdje niet meer gezien. "Ik dacht dat je dood was..." mompelde hij.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    Akylas Abeiron
    'Keep on running and don't look back.'


    De wind streek langs zijn gezicht terwijl hij verder rende. Hij bekeek de omgeving en kon zich vaag herinneren waar ze waren, hij was een lange tijd niet meer op deze plek geweest en hoewel zijn instinct hem zei dat hij de groep beter kon verlaten, volgde hij de jongen die vooraan rende toch maar.
    ”Ja, school. De meeste hier hebben op een speciale school gezeten zoals ik. Daar leerde wij van alles over het labyrint en het beest. Daarna kregen we een test.” legde de jonge vrouw uit.
    Hij keek haar verbaasd aan en hoorde niet meer wat ze verder zei, te diep verzonken in zijn eigen gedachten.. Een school, het klonk hem zo vreemd in de oren en tegelijkertijd klonk het als iets dat ze al veel eerder hadden moeten doen. Er was een reden dat er maar weinige waren die de Minotaurus overleefd hadden. De anderen hadden geen ervaring gehad en waren omgekomen door hun eigen stommiteiten. Als je wilde overleven moest je over vaardigheden beschikken en als je die niet had over een grote portie doorzettingsvermogen. Hij keek de nieuwelingen aan, tenminste, degene die hij kon zien terwijl hij verder rende en veranderde van gedachten over het gezelschap verlaten. Ze konden nog wel eens heel handig zijn als hij wilde ontsnappen, want hij was niet verandert, hij was altijd nog een weeskind, een dief die voor zijn vrijheid vocht. ''Dan is het goed om getrainde mensen bij ons te hebben.'' hij schonk de zwartharige dame een schuine glimlach.
    Hij voelde zijn keel prikken en was blij toen hij de open plek met het fonteintje zag. Het helderblauwe water was een vertrouwd gezicht.
    ''Ik denk dat we hier best uitrusten" hoorde hij de blondine zeggen en knikte instemmend.

    [ bericht aangepast op 31 okt 2014 - 19:03 ]


    • Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

    (Het spijt me echt enorm dat ik nog geen enkele keer heb gereageerd. Vanmiddag ga ik zoveel mogelijk terug lezen en daarna zal ik iets posten. Sorry!
    Oh en voor het geval het me niet helemaal lukt om vier pagina's terug te lezen, zou iemand een korte samenvatting voor me willen maken?)

    ( Jahoor. Ze zijn allemaal langzamerhand wakker geworden met de brullen van de Minotaurus. Ook de twee overlevenden zijn op de groep gestoten en leggen alles uit. Met de tijd mee gingen een paar allemaal andere richtingen op. Leon is met Chara mee. x) )


    "Satan's friendship reaches to the prison door."