• The biggest lie we tell ourselves, is that we are safe



    Het jaar 2021.
    De derde wereldoorlog begint als een groepje van acht vrienden gaat kamperen in de Australische wildernis. Zij maken de eerste paar dagen van de oorlog niet mee en merken ook niet hoe hun kleine stadje wordt overgenomen door de vijand. Zodra ze terug willen naar hun eigen huis, ontdekken ze wat er is gebeurt. Sommige families zijn afgeslacht, omdat ze zich hebben verzet en andere zijn gevangen genomen. De groep van acht moet ervoor zorgen dat de vijand vertrekt uit hun kleine boerenstadje. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Ze moeten leren vechten en leren overleven in de wildernis. De Australische natuur is het enige waar ze nu veilig zijn, aangezien zij er allemaal zijn opgegroeid en de weg beter kennen dan wie dan ook. Met kleine aanvallen proberen ze hun vijand te verslaan.


    Rollen:
    Jongeren:Nog 2 rollen vrij
    - Lilliam Addison Jordan ~ Netzwerk {1,5}
    - Rose-ann 'Rosie' Ellery ~ MAYBENOT {1,4}
    - Abigail June Grant ~ VladiFerr {1,1}
    - Arabella Lylea George[/pink[ ~ Falahee {1,1}
    - Everest Amilia Goodwin ~ Griever

    - Semen Malin Laton ~ Majikku {1,6}[/url
    - Reth Neville Gideon ~
    Derive {1,2}
    - Eli Nathaniel Walker ~ SocialCasualty {1,5}


    Invullen:

    Naam:
    Bijnaam:
    Leeftijd: (minimaal 18)
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Familie:
    Wapens:
    Extra:



    Regels

    • nee, je personage kan niet opeens geweldig omgaan met een wapen. Dat moet je leren. En ja, je moet zelf aan wapens komen en dit kan alleen op de meest gevaarlijke manieren.
    • Minimaal 200 woorden.
    • We houden het OOC gezellig, eventuele meningsverschillen mogen best uitgepraat worden maar met respect naar elkaar.
    • Tussen haakjes praten als je iets buiten de RPG wilt zeggen, maar natuurlijk open ik ook een praattopic.
    • Minimaal één keer per week iets posten, als het dood loopt is er niets meer aan. Als je, vanwege wat voor reden dan ook, een tijd niet kan posten laat het alsjeblieft weten.
    • Perfecte personages zijn niet toegestaan, geen Mary Sue en Gary Stu.
    • Maximaal 2 personages, één jongen en één meisje.
    • 16+ mag, geef het alsjeblieft wel duidelijk aan zodat mensen die het niet waarderen het kunnen skippen.
    • Laat minstens twee mensen iets posten voordat je weer iets post. Als niemand reageert mag je natuurlijk eerder iets posten.
    • Je reservering blijft 72 uur staan (ook weer met uitzondering, als je maar aangeeft wanneer je je karakter post.)
    • En natuurlijk de huisregels van Quizlet.



    Wapens:

    Geweren:
    Krijg je niet zomaar, dit kan je bijvoorbeeld stelen van de vijand of pakken van dode soldaten. Hierdoor moet je sowieso in het vijandelijke gebied komen!!

    Messen:
    Kan je makkelijk uit verlaten keukens halen, maar voor echt goede messen alweer, van de vijand stelen.

    Dingen zoals pijl en boog:
    Dit is iets wat je zelf moet maken waardoor je dus goed met de natuur moet omgaan om een goed werkende pijl en boog te maken!!


    Omgeving: Hier schuilen de jongeren


    Rollentopic
    Praattopic




    Het begin:
    Iedereen zit op een kleine open plek in het bos. Dit is hun schuilplaats en niemand mag er achter komen dat ze daar zitten.
    Je kan met dingen bezig zijn als eten maken dat je hebt gevonden, plannen maken voor een volgende aanval of je kan gewoon bezig zijn met je eigen dingetjes. Plots word er een groep van twee gewapende soldaten gezien door Abigail en ik zal die post zo snel mogelijk maken. Wat doe je als ze plots het kamp instormt met de melding dat je in gevaar bent? Val je aan, ze hebben goede wapens die jullie eigenlijk nodig hebben. Of raak je in paniek, wat ook een zeer natuurlijke reactie is. It's all up to you.

    [ bericht aangepast op 30 okt 2014 - 12:32 ]


    "Rebellion's are build on hope"

    [Mijn topics]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    [M.T.]


    A girl who wonders.

    Semen Milan Laton


    Hoewel ik het niet graag zei, moest ik toch even toegeven dat ik het niet heel erg fijn vond om hier vast te zitten. Schuilend voor de oorlog die zich niet ver hier vandaan afspeelt. Ik draai de haas, die we dood gevonden hebben, om en begin van deze kant de huid eraf te snijden. Niet te dik natuurlijk, anders gaat er veel verloren. Een aangezien we maar één haas hebben, moeten we er zuinig mee omgaan.
    "Iemand die een stukje wil reserveren? Zelf kies ik een van de achterpoten." Zeg ik terwijl ik de haas de lucht in hou. Ik kijk even rond en ga dan weer verder met het snijden van de huid. "Kan iemand een vuur maken? Dan kan de haas er zo op, of anders eet ik hem alleen op, en rauw." Ik grapte maar wat, maar ergens meende ik het wel. Als we geen vuur hadden zou het vlees verrotten en zal kan snel gaan in de buitenlucht, waar geen bescherming voor het vlees aanwezig is.
    Ik veeg het zakmes af aan de doek dat ik uit een huis mee heb genomen toen we op onderzoek uit waren gegaan. Ik had het in mijn zak gedaan met de gedachten dat het altijd van pas kon komen, en dat kwam het ook. Ik glimlachte even maar wist wel dat we op onze hoedde moesten blijven. Voorzichtig te werk moesten gaan.
    "Kunnen er niet gewoon ineens een paar kippen tevoorschijn komen? Die vullen beter dan een haas." zei ik zachtjes tegen mezelf en sneed rustig verder. Hij was wel bijna klaar geloof ik.

    [ bericht aangepast op 30 okt 2014 - 16:42 ]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.



    Lillian Addison Jordan
    ` We can see light, during our darkest moments. `

    Een zachte wind deed mijn haren wat bewegen. Geërgerd haalde ik een hand door mijn blonde lokken. Het was niet koud, maar de wind wist me altijd te laten rillen. Al was het een warm briesje, bij mij kropen gewoon de rillingen over mijn rug. Ik keek wat afwezig naar Semen, die een haas aan het `bewerken` was. Ik grinnikte zacht om deze gedachte.
    » Iemand die een stukje wil reserveren ? Zelf kies ik een van de achterpoten. « Hij hield de haas in de lucht, wat er raar uitzag - aangezien de haas half open hing. » Een achterpootje. « Ik mompelde het wat zachtjes, maar toch in de richting van Semen - hij zou ook waarschijnlijk de enigste zijn die verstond wat ik zei.
    » Kan iemand een vuur maken ? Dan kan de haas er zo op, of ik eet hem alleen op en rauw. « Het was duidelijk aan te merken dat hij grapte, maar anders zouden we toch geen eten hebben. Ik stond met een korte zucht op en stak mijn armen in de lucht - om eventjes te rekken.
    Ik haalde even mijn hand weer door de punten van mijn haar, aangezien de bloem die ik ooit van mijn moeder gekregen had - eruit zou vallen. Bij `moeder` begonnen mijn ogen weer te glinsteren. Ik was eventjes weg en toen ik terug kwam, was mijn familie dood.
    Mijn tanden zetten zich verwijtend in mijn onderlip en ik nam algauw een paar pasjes om verder bij de groep te zijn. » Ik ga houten zoeken. « Uit mijn mond kwam niks meer als een verstikte piep - waardoor het onduidelijk werd wat ik deed. Maar goed. Ik begon het op een rennen, aangezien het al een beetje donker werd en het hout nog binnen moest zijn - voordat ik niks meer zag.


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    {Uhm, ik kan niet echt onderscheiden wanneer er wat gezegd word en wanneer niet, omdat je geen leestekens gebruikt...}


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Majikku schreef:
    {Uhm, ik kan niet echt onderscheiden wanneer er wat gezegd word en wanneer niet, omdat je geen leestekens gebruikt...}


    [ Jawel, ik gebruik - » - dat zijn ook leestekens. En anders sorry ervoor maar bij de andere tekens doet mijn computer wat vaag..
    ;3 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Netzwerk schreef:
    (...)

    [ Jawel, ik gebruik - » - dat zijn ook leestekens. En anders sorry ervoor maar bij de andere tekens doet mijn computer wat vaag..
    ;3 ]


    [Oké, ik vind het wat lastig. Maar ik ga het proberen te volgen. Want ik zie die tekens niet goed ;'D ]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Majikku schreef:
    (...)

    [Oké, ik vind het wat lastig. Maar ik ga het proberen te volgen. Want ik zie die tekens niet goed ;'D ]


    [ Sorry, maar anders gaat mijn toetsenbord wat komisch doen en je zult het hopelijk zien aan de 2 driehoekjes achter elkaar. :-) ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    | Mijn topics. Na het werken aan mijn studie post ik. |


    (MT)


    I'll be your best kept secret, and your biggest mistake

    RETH NEVILLE GIDEON

    Het veel te grote machine geweer wat ik enkele dagen geleden van een overleden soldaat heb genomen, bonkt pijnlijk tegen het onderste gedeelte van mijn rug doordat ik rennend door het dichte struikengewas schiet. Mijn wangen branden door de inspanning en de snee in mijn wang door een van de uitstekende tanden maken het gevoel alsmaar intenser.
          Wanneer ik slechts enkele tientallen meters van de open plek verwijderd ben, kom ik abrupt tot stilstand en behoud mijn evenwicht door een boom vast te grijpen voordat ik de weinige inhoud van mijn maag op de bosgrond neer laat komen. Met tranen in mijn kijkers kom ik omhoog en veeg ruw langs mijn mondhoeken.
    Hoe kon hij dat gedaan hebben? Wankelend stap ik ietwat naar achteren en kom uiteindelijk tot stilstand tegen een nieuwe boom. Mijn handen trillen onophoudelijk wanneer ik het keukenmes achter mijn riem laat glijden. Waar was mama in hemelsnaam? Beelden van wat ik zojuist heb kunnen aanschouwen flitsen door mijn gedachten, waardoor ik mijn kijkers sluit en voor alles een logische verklaring tracht te vinden.
          Doordat we weinig te eten hadden in het kamp, heb ik aangeboden het dorp in te gaan om enkele lege huizen binnen te treden en zo een nieuw rantsoen aan te maken. Echter, de geluiden op het dorpsplein hadden mijn aandacht getrokken en ik ben er geheel onzichtbaar heen geslopen door de kleine stegen welke ik als mijn broekzak herkende.
    Het gegeven dat de indringers – de vijanden – in het midden van het dorpsplein stonden, had ik van te voren kunnen verwachten. Wat ik echter niet had kunnen verwachten, was het gegeven dat mijn vader – de voormalige burgemeester van het dorp – bij hen had gestaan en een van de mannen zijn hand had geschud.
          Ik trachtte mezelf in mijn gedachten er van te overtuigen dat mijn vader dit slechts had gedaan om zichzelf en mijn moeder te beschermen, maar diep van binnen wist ik beter. Hij had zich over geleverd aan de vijand om hen te helpen het land verder in te nemen. Hij was een man met macht, waardoor hij niet gelijk vermoord was en daar scheen hij nu gebruik van te maken.

    Wanneer ik het idee heb dat ik mezelf onder controle heb gekregen, kom ik opnieuw overeind en veeg de laatste sporen van onrecht van mijn gezicht – voordat ik langzaam richting het kamp start te wandelen. Het voedsel was ik compleet vergeten en ik zou met lege handen terug komen, maar ik zou ze tevens geen informatie schenken over wat ik zojuist heb gezien. Ik moest vast blijven houden aan het idee dat mijn vader het voor een of ander rebels plan had gedaan en niet omdat hij vrienden wilde worden met de vijanden.
          Woordeloos glijd ik het kamp binnen en laat me aan de rand op de grond glijden, waarbij ik er voor op pas dat het mes en het machine geweest me niet meer raken.


    Abigail June Grant.


    Ik sloop langs de bomen die tot hoog aan de hemel reikten en probeerde zo stil mogelijk te zijn. Het was raar, hier te zijn terwijl in de stad oorlog was. Mijn broers waren daar ook. Levend of dood. Ik wist het niet. Ik zuchtte zacht en stopte bij één van de vallen die ik met moeite in elkaar had gezet. Er zat niks in, wat een verandering. Ik liep door en stopte plots. Geluiden waren verderop te horen en ik kon me niet herinneren dat er andere mensen het bos waren ingegaan. Ik keek om me heen en klom toen vlug een boom in. Toen ik eenmaal hoog in de takken zat keek ik aar de grond of ik ergens mensen zag en de adem stokte in mijn keel toen ik twee gewapende mannen zag. Het waren mannen van de vijand en ik hield me zo stil mogelijk. Ze hadden allebei een machine geweer.
    Dit kon niet goed gaan en het maakte me bang. Ik beet hard mijn kaken op elkaar en zag hoe ze weg liepen. Als ze iets meer naar rechts zouden gaan, zouden ze bij onze schuilplaats uitkomen. Toen ze eenmaal uit het zicht waren sprong ik de boom uit en zette het op het rennen. Ik moest een heuvel op en toen ik omhoog kwam struikelde ik over een boomwortel. Hierdoor kwam ik hard op de grond terecht en sneed ik mezelf in mijn wang toen ik met mijn gezicht langs een tak kwam met doorens. Ik vloekte zacht, maar rende door. Gelukkig kwam ik snel genoeg aan bij het kamp en moest ik eerst even maar lucht happen en stond ik nu op de open plek met mijn handen op mijn knieën, zwaar hijgend. Ik wees naar het deel van het bos waar ik ze had gezien en voelde tranen in mijn ogen prikken door de pijnlijke snee op mijn wang. Ik voelde hoe wat bloed eruit kwam en ik slikte even.
    'Twee gewapende mannen,' zei ik. 'Die kant op.'
    Ik bleef nog even wijzen en ademde toen nog even diep in en uit.
    'Ze hebben goede geweren. Die kunnen we goed gebruiken. Dus, wat nu?'
    De snee begon nu echt te branden, maar het was niet echt belangrijk.


    "Rebellion's are build on hope"

    [ MT - ik post zo snel mogelijk wat ]


    Starve the ego, feed the soul.

    Rosie



    Rosie was naar een beekje in de buurt van de open plek geweest. Het beekje bevatte puur drinkwater aangezien het vanuit de bergen in de buurt naar beneden stroomde. De mensen uit het dorp dronken er al van zolang iedereen zich kon herinneren. Toen ze aan al die mensen dacht moest Rosie toch even slikken, ze wist niet hoe het er met de mensen uit het dorp voor stond maar goed zal het niet zijn. Voorzichtig liep ze terug naar de open plek en hield onder tussen haar ogen en oren goed open. De rugzak met waterflessen bonkte geruststellend op Rosie's rug toen ze het kamp naderde. Het was akelig stil in de buurt van de open plek, het leek wel of de bedrijvigheid die hier normaal gesproken heerste spontaan was gestaakt. Ze liep een beetje boos de open plek op, er was gewoon geen tijd om uit je neus te staan peuteren. Ze deed al bijna haar mond open om een boze opmerking te maken toen ze de spanning voelde die in de lucht hing. Abigail stond met haar handen op haar knieën te hijgen en wees naar een plek ergens achter haar. Om even eerlijk te zijn zag ze er niet uit, ze was bezweet en een snee ontsierde haar licht getinte wang. De angst sloeg Rosie om het hart, wat was er aan de hand? Eindelijk kwamen de woorden over Abigail's lippen, de paar seconde die het duurde leken wel een eeuwigheid te duren voor Rosie. 'Twee gewapende mannen,' zei Abigail, 'Die kant op.' De angst die de laatste paar dagen was weggeëbd kwam in een stortvloed weer bij Rosie binnen. 'Ze hebben goede geweren. Die kunnen we goed gebruiken. Dus, wat nu?' Abigail was een en al zakelijkheid leek het wel terwijl Rosie zichzelf toch weer even bij elkaar moest rapen. Het rationele deel van haar wilde gewoon zo snel mogelijk alle spullen pakken en een andere, veiligere plek zoeken of zich zo goed mogelijk verstoppen. Maar het avontuurlijke deel van haar wilde die geweren zo graag dat haar handen er van gingen jeuken. Ze moesten nu een goede afweging maken, of ze het risico wilden lopen, of niet.


    I'll be your best kept secret, and your biggest mistake

    Semen Milan Laton


    "Een achterpoot," hoorde ik Lillian vanaf een afstandje tegen mij zeggen. Ik knikte en bekeek de haas. Hij was wel goed zo, denk ik. "Ik ga houten zoeken." Ik verstond het niet heel goed, maar kon erop uitmaken dat Lillian hout ging halen. Want ze had op het moment niet tegen iemand anders gepraat, en ik was de eerste die na een tijdje zijn mond weer opende, dus het moest wel een respons op mijn 'kan iemand vuur maken'-vraag zijn.
    "Twee gewapende mannen." Hoorde ik plots en ik keek op. Abigail. Haar gezicht was gehavend, ze had zich vast gesneden aan iets. "Die kant op." Ze wees in de richting en ik stond op, legde de gevilde haas op de doek neer en wikkelde hem zo goed mogelijk in. Die doek kon ik altijd nog uitwassen in het meer.
    "Ze hebben goede geweren. Die kunnen we goed gebruiken. Dus, wat nu?" Ik fronste en stond op.
    "Je wil die mannen doden? Wat als er mensen achter hen zitten, dan zijn wij zo goed als dood. Heel dood," Zei ik tegen Abigail en ik keek de groep even rond. Ik klapte mijn zakmes in en stak deze in mijn zak. "Heb je een plan?" vroeg ik toen en keek Abigail aan.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.