One man's death is another man's life • 5 Second Of Summer en One Direction • Speeltopic - Speeltopics

The Crime Scene Investigation unit of Scotland Yard is one of the busiest in the country. Every day new cases come trough the doors. As soon as one case has been solved, 10 more are waiting to be solved. A team of the best specialists work long shifts to solve the most complicated murdercases. Due to the hard work of these men and women the cases get solved one by one and in that way try to serve justice and make the world a beter place every day over again. But murder and death aren't the only things roaming the workfloor. The scientists wouldn't be able to survive if that was the case, if death always won and sadness was the master of the department. They have to find ways to bring brightness into their lifes and to make all the horrible events they deal with at work worthwhile.

Op de afdeling Forensische Dienst van Scotland Yard, het politiecentrum van London en omstreken, de beste in het hele land, heb je verschillende departimenten: Verhoor, Plaats Delict, Lijkschouwing, Aarde, Planten en Dieren, Wapens, Afdrukken, Toxocologie, Bloed en DNA. Deze onderdelen werken hard samen om de moeilijkste zaken van het hele land uit te pluizen en op te lossen. Maar terwijl iedereen hard aan het werk is gebeurt er ook nog van alles onderling op de werkvloer en in de persoonlijke levens van de medewerkers van de Forensische Dienst.


• Rollen •
• Niall Horan • Wapens • LadyStark
• Zayn Malik • Plaats Delict • C_A_L_M_
• Liam Payne • Toxicologie •
• Harry Styles • Aarde, Planten en Dieren • Styford
[R]• Louis Tomlinson • Afdrukken • TateLangdon
• Michael Clifford • Plaats Delict • TateLangdon
• Ashton Irwin • Lijkschouwing • C_A_L_M_
[R]• Luke Hemmings • Verhoor • Hemlinson
[R]• Calum Hood • Bloed en DNA • Fireprooff
• Christan Milano McClair • Verhoor • Shumway


• Regels •
• Minimaal 11 regels, 300 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Je hebt een zaak neit zo maar in 3 tellen opgelost, 1 streng DNA, of plantenmonster kan geen hele zaak oplossen en er is geen enkele mogelijkheid dat je een zaak helemaal in je eentje kan oplossen. Er falen ook zaken en je kan het nooit met al je collega's goed vinden. Veel kan je ook met de computer laten analyseren, maar je zal ook nogsteeds veel met de hand moeten doen en echt opzoeken en nalezen.
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Als alle reserveringen vol zijn kunnen er personages worden toegevoegd
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• 16+ mag
• Alleen C_A_L_M_ of Hemlinson maken nieuwe topics aan
Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

Het Begin:
Iedereen druppelt binnen voor een 'gemiddelde' werkdag. De meesten zullen nog wel wat werk hebben liggen, maar er is ook een nieuwe zaak. In een riool in een van de getto's van de stad is door een rioolwerker met een hond het lichaam gevonden van een klein jongetje, samen met wat vreemde artefacten die wijzen op Zuid-Amerikaanse hekserij. De zaak begin als niet veel bijzonders, aangezien ze wel vaker meer van dit soort artefacten vinden, maar dan meestal met dode geiten en niet met kinderen. Toch zal de zaak snel een vervelende wending nemen, hierover komt later meer in het speeltopic te staan. Nu is het 8 uur 's ochtends en druppelt iedereen het gebouw binnen.

[ bericht aangepast op 21 nov 2014 - 11:35 ]

---

Bowties were never Cooler

(MT)

---

Because I love him, do I need another reason?

[MT]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Mijn topics.]

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson
Me bed uitkomen. Elke dag had ik er opnieuw problemen mee. Tien keer op snooze drukken en op het laatste moment dan toch me bed uit om alles in een kwartiertje te moeten doen, voordat ik wegging. Ik wilde niet. Ik wilde heel de dag in mijn bed blijven liggen. Warm en veilig en waar niemand iets van me verwachten. Verstopt onder de wolle dekens. Maar het kon niet. De samenleving verwante van me dat ik goed functioneerde en elke dag naar mijn werk ging. Net zoals vandaag. Ik was weer eens te lang blijven liggen, waardoor ik me nu ontzettend moest haasten. Ik had niets eens tijd gehad om koffie te zetten en mijn medicijnen in te nemen en dat was geen goed tekenen. Want zonder koffie zou ik de dag niet doorkomen. De reden dat ik nog snel langs de Starbucks ging en daar mijn goede hoeveelheid caffaiene voor de ochtend te halen. Misschien was het gewoon een lachte verslaving, maar ik had het gewoon nodig en anders zou ik biet te harden zijn. Gelukkig had ik ook nog een potje anti-depresiva in mijn la op werk liggen. Ik nipte af en toen wat aan mijn koffie, terwijl ik me op de we cosentreerde. Ik had namelijk geen zin in nog een ongeluk, want die van drie weken geleden zat me nog steeds wat hoog. Het was niet mijn schuld geweest. Die eikel reet door rood, niet ik. Mijn auto was totaal los en ik moest tot vandaag lopend naar mijn werk, omdat die gemaakt moest worden. Ik was dus blij dat ik hem nu weer had, al had ik een plaats zoeken in de garage totaal niet gemist. Het was altijd weer een gedoe. Bij het eerste het beste lege vak dat ik tegenkwam, dumpte ik mijn auto en stapte ik uit. Ik vergrendelde de wagen en liep via het trappenhuis naar binnen. Het viel me mee dat er nog niet veel mensen waren, waardoor ik gelukkig onopgemerkt naar mijn lab kon verdwijnen. Ik zetten mijn koffie op et bureau en trok de la open om mijn pillen eruit te halen. Ze werkte als een verdoving op mijn hersens en gevoel. Niet altijd even fijn, want vrolijk werd je er niet van. Maar voor mij hielpen ze. Ik nam ze in, waarna ik me op mijn bureau stoel liet zakken en zuchten. Ik vroeg me af wat vandaag weer ging brengen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Mon Topics]

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Harry Styles
Op het moment dat mijn wekker ging liep ik al een uur rond te hobbelen door mijn kleine flatje. Ik drukte het alarm op mijn mobiel uit en zuchtte, de meeste mensen verklaarden me voor gek dat ik op dit tijdstip al een half uur had hardgelopen. Het waren oude gewoontes, foute gewoontes, maar op zich was het gezond en goed voor mijn uithoudingsvermogen. Ontbijt at ik niet, dat weigerde ik. Al durfde ik te wedden dat ik er vragen over ging krijgen op het werk. Officieel gezien was ik dan ontslagen uit de kliniek, er was een reden dat ik nog zo streng in de gaten werd gehouden. Ik had alleen wat water gedronken en zou straks wel wat koffie halen uit de automaat. Vlug kleedde ik me om naar mijn normale kleren, skinnies en een trui die zo goed mogelijk mijn magere torso verborg. Ik hield van mijn werk, echt, maar het was vermoeiend om zoveel voor mijn collega's achter te houden. Zacht neuriënd stopte ik mijn mobiel op zak en sloot de deur van de flat af, zodat ik op weg kon. Een auto had ik niet, niet omdat ik er geen geld genoeg voor had, maar ik vond het onhandig met al die files en lopen was simpelweg prettiger. Het gebouw lag op een kwartier afstand lopen dus ik zette er flink de pas in om zeker te weten dat ik op tijd kwam. Zoals altijd was ik perfect op tijd, maar dat betekende niet dat ik al gelijk aan de slag kon. Mijn laatste zaak had ik gisteravond compleet afgerond en op dit moment wachtte ik op mijn nieuwe orders, dan kon ik net zo goed alvast mijn koffie gaan halen, wat gelukkig gratis was voor personeel. Even later zat ik met mijn knieën opgetrokken in een van de stoelen en een warme beker koffie tussen mijn handen, wat erg prettig was nu het overal steeds kouder werd. Langzaam kwamen er meer mensen binnen en krulde ik me verder op, ik haatte het om op te vallen, want als dat gebeurde werden er me weer vragen gesteld over of ik wel goed at, waardoor ik me vaak ontzettend rot ging voelen. Ze hadden het recht en zelfs de plicht om het me te vragen, maar het idee dat ik niet vertrouwd werd was toch wel erg vervelend, al leerde je ermee leven met de tijd.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Irwin
Ik was net met Bonnie en Clyde aan het hardlopen door het park, doodmoe van vannacht, maar het hielp me met wakker worden en in vorm blijven. Net toen ik naar bed had willen gaan, werd ik op mijn werktelefoon gebeld. Ik had het ding altijd bij me, want ik moest op elk tijdstip naar een potentiële crime-scene komen als er een lijk was, om te zorgen dat die correct in mijn mortuarium terecht kwam als ik echt aan het werk moest. Toen ik aankwam, in een sweater en mijn pyjamabroek met kangoeroes erop, op een crime-scene hoefde ik er niet perse professioneel uit te zien, zeker niet op zulke tijdstippen, zolang ik mijn spullen en pasje maar bij me had. zag ik eigenlijk meteen dat het lastig ging worden. Er stond al een ambulance en een brancard, de recherche was er al bijna klaar, maar het lichaam lag er nog. Ik was het riool in gekropen en het lichaam zo goed mogelijk veiliggesteld. Daarna had ik geholpen het lichaampje uit het riool te halen en op de brancard te leggen. Ik was daarna weer naar huis gegaan om eens goed te douchen en een schone pyjamabroek aan te trekken, zodat ik weer kon gaan slapen. Nu waren mijn haren helemaal pluizig van het slapen, maar plakkend van het zweet. Toen we eenmaal terug thuis waren schoot ik snel onder de douche en trok een overhemd en een zwarte skinny aan voor ik op mijn gympen, en zonder mijn honden, naar het werk ging. Ik pakte snel de metro met mijn tas met spullen, mijn pasje en een dikke jas aan. Het was hier altijd zo enorm koud hier. Na een kort ritje liep ik al snel het bureau binnen, waar ik een kop slechte koffie pakte. De koffie was niet te zuipen, maar anders zou ik vandaag echt niet overleven. Ik liet mezelf op een stoel in mijn kantoortje zakken en dronk de gore koffie. Ik wilde graag Bonnie en Clyde hier houden, maar het papierwerk was er nogsteeds niet door, jammer genoeg. Ik drukte mijn bril verder op mijn neus en keek uit het raam. Het was hier altijd grijs, koud en treurig. Ik had ook mijn jas nogsteeds aan, en dat zou waarschijnlijk zo blijven. Alleen in het mortuarium niet, maar daar had ik een gevoerde labjas aan. Ik zuchtte en dronk de laatste slokken van mijn koffie, voor ik de rapporten van de afgelopen dagen pakte en ernaar keek. Een paar zou ik straks kunnen afwerken, omdat daar de testresultaten van binnen waren, dus dan kon ik de officiële doodsoorzaak ondertekenen. Alleen het jongetje lag nu bij mij in de vriezer en straks op de snijtafel. Het werd dus een rustig dagje. Ach, dan kon ik hopelijk wat eerder naar huis om wat bij te slapen.

---

Bowties were never Cooler

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 14:20 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Michael Clifford
Ondanks dat ik nog geen oog dicht had gedaan, voelde ik me nog redelijk wakker. Wat wilde je ook na meer dan tien koppen koffie en het lijk van een klein jongetje nog op je netvlies. Het hoorde bij mijn werk. 's avonds laat wakker gebeld worden omdat er een moord was gepleegd. Ik was eraan gewent geraakt. Lijken deden me dan ook nog maar weinig, maar die van een jong jongetje zoals deze liet altijd wel even een indruk achter. Nu was ik pas twee uur thuis en kon ik straks weer vertrekken naar mijn werk, om vanaf daar waarschijnlijk weer naar het plaats delict te gaan, voor verder onderzoek. Na een lange douche en me warm aangekleed te hebben was ik maar met Ace naar buiten gegaan. Het kleine ventje hield van ochtendwandelingen en rond te rollen in het gras waar nog ochtendauw op lag. We hadden het een ruim uur volgehouden, tot Ace helemaal uitgeput was en ik me klaar moest gaan maken voor mijn werk. Ik keek glimlachend naar de puppie, die uitgeteld in zijn bench lag terwijl ik mijn halve koude pizza van gisteravond naar binnen schoof en naar het nieuws keek. Zodra het afgelopen was, wist ik dat ik moest gaan. Ik trok mijn schoenen aan en deed nog even mijn haar goed voor de spiegel, voordat ik mijn sleutels pakten en er vandoor ging. Ik sloot de deur goed achter me af en pakte twee treden tegelijk in het trappenhuis naar beneden, waar ik in mijn auto stapten. Normaal liep ik, maar als ik vandaag nog naar het plaats delict moest zijn, ging ik dat niet doen. Want dat was me iets te ver en ik liep toch niet graag te verdwalen in zo'n soort buurt. Na een korte rit, parkeerde ik mijn auto in de garage en liep ik het gebouw in. Ik hoopte dat Zayn er al zou zijn, om verdere plannen voor vandaag duidelijk te maken. Maar aangezien die er nog niet was, ging ik eerst nog maar eens een kop koffie halen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Zoals ik weet niet eens meer hoe vaak was ik midden in de nacht opgebeld en was met Michael op het plaats delict aan het werk gegaan. Dit soort zaken waren gelukkig geen routine, maar daarom bleven ze juist erg hangen. Harley had het wel fijn gevonden om nog even lekker buiten te mogen dartelen, maar ook hij had gesnapt dat het menens was toen ik hem zijn tuigje om deed en zelf mijn pasje en mijn wapen aan mijn riem hing. Ik had met de auto willen gaan, maar aangezien het bij mij in de wijk was, was ik gaan lopen. Mijn koffertje in een hand en Harley in de andere. Het had tijden geduurt en toen het eerste onderzoek af was en Ashton, in zijn pyjama, zoals wel vaker, het lichaam had meegenomen, had ik nog wat mensen gevraagd of ze iets hadden gezien of gehoord. Mij kenden ze, dus ze spraken op een of andere manier ook makkelijker met me als ik wel dienst had. Zolang ik maar geen uniform aan had, leken ze al snel te vergeten dat ik een agent was. Ik had er alleen spijt van dat ik zo lang was blijven praten terwijl de rest al weg was. Normaal kwam ik al slecht uit mijn bed, maar nu al helemaal. Ik lag lekker met Harley te pitten toen mijn wekker ging en ik keek naar de tijd. Ik had eigenlijk al op mijn werk moeten zijn, maar aangezien we verder moesten onderzoeken en ik niet ver van het plaats delict woonde had ik een beter idee. Ik pakte mijn mobiel en belde Michael. We konden in plaats van vanuit het politiebureau, vandaag mijn appartementje konden gebruiken als uitvalsbasis. Het viel minder op en daardoor had ik nog 20 minuten om me klaar te maken. Daarbij was de koffie hier beter en mocht ik hier roken. Onder het wachten op Michael pakte ik een sigaret uit het pakje naast mijn bed en ging rechtop zitten. Het raam naast mijn bed schoof ik een stukje open en ik stak het nicotinestokje aan. Al na de eerste inhalatie voelde ik me beter, wakkerder en minder chagrijnig. Nogsteeds wel wat ochtendhumeur, zeker door het slaaptekort. Toch hielp dit er zeker tegen en was het fijn om even vast wat nicotine binnen te krijgen voor ik ook maar iets moest gaan ondernemen. Vandaag zou ik wel mijn uniform aan moeten, wat het in deze buurt een stuk lastiger zou kunnen maken. Of Michael moest het er mee eens zijn om dit in burger te doen, maar ik gokte van niet, omdat hij zijn pak waarschijnlijk al aan had. Ik zuchtte en luisterde enigsinds geërgerd naar de wachttoon, wachtend op de regenboogharige jongen.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Zayn was te laat. Ik was het wel van hem gewent en moest er eigenlijk een rekenin mee gaan houden, zodat ik ook gewoon 5 minuten langer in bed kon blijven liggen. Niet dat, dat voor vandaag gold, want ik had mijn bed niet eens aangeraakt. Dan nog maar een kop koffie. Het was niet te drinken hier, maar alles was beter dan niets. Als Zayn hier straks was en we terug naar het plaats delict gingen, reed ik wel langs een echte koffietent. Ik zetten mijn bekertje onder het apparaat, dat meteen een herrie begon te maken. Vermoeid ging ik even met mijn handen over mijn gezicht. Misschien had ik die twee uurtjes toch beter gewoon kunnen slapen. Maar dat was achteraf altijd makkelijk praten, want op dat moment was ik nog totaal niet moe geweest. Toen mijn bekertje volgelopen was, nam ik het mee naar mijn bureau en liet ik mezelf op mijn stoel vallen. Mijn voeten legde ik op het bureau en ik pakte het raport dat iemand had opgesteld van vannacht van de tafel. Ik sloeg hem open op mijn schoot en mijn gezicht betrok even bij het zien van de foto's. Ik hoopte dat de mensen van het lab snel achterhaalde wie het jongetje was, zodat we zijn ouders konden inlichten. Het was altijd verschikkelijk om te doen, maar de ouders hadden het recht om het te weten. Ik beet op mijn lip en bestudeerde de foto's een voor een goed, maar kon niet heel snel iets opvallends zien, waar ik echt iets aan had. Ik nam nog een slok van mijn koffie en verslikte me bijna omdat mijn mobiel ging. 'Goede morgen, sunshine.' Grijnsde ik in mijn telefoon, wetend dat Zayn op dit moment alles behalve vrolijk was. De jongen was 's ochtens al vaak niet te genieten en al helemaal niet als we zo'n lange nacht hadden gemaakt. Het zal dus bog gezellig worden vandaag. Ik wist dan ook zeker dat die gewoon nog in zijn nest lag.

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 22:13 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Ik had net een hijs genomen toen ik Michael's stem aan de andere kant van de lijn hoorde, net iets te vrolijk voor de vroege ochtend. "Morgen." zei ik rustig, maar nog met een duidelijke hoeveelheid slaap in mijn stem. "Hoe vind je het klinken om vandaag vanuit mijn kot te werken? Ik heb betere koffie en woon dichterbij het plaats delict dan het bureau... En anders duurt het echt nog wel zeker 20 minuten voor ik daar ben, een half uur als het verkeer niet meezit." zei ik voor ik weer een flinke hijs nam en toen toch maar, met veel tegenzin uit mijn bed stapte. Leuk was anders, zeker na zo'n nacht als vannacht. Ik liep naar de keuken om daar een kop koffie te zetten, met mijn peuk tussen mijn lippen en mijn telefoon tussen mijn oor en mijn schouder geklemd. Ik was r normaal erg trots op dat mijn huis erg fris rook, terwijl ik toch flink door stookte als het om sigaretten ging. Nu kon het me even niet schelen. Ik zou toch wel moeten opschieten, wat er ook gebeurde, en een halve sigaret zou echt niet het hele huis naar rook laten ruiken. Terwijl de koffie liep gooide ik wat brokken in Harley zijn bak en vulde zijn water bij. Ik ging echt niet verbergen dat ik nog thuis was, dat wist hij vast ook wel. Hij kende me namelijk een stuk langer dan vandaag. "Daarbij vallen we minder op dan met een politiewagen en in uniform. Iets wat wel zo handig is in deze buurt." Toen mijn koffie klaar was, was mijn nicotineverslaving weer enigsinds onderdrukt. Ik drukte de peuk uit op het raamkozijn en gooide die in de afvalbak, voor ik met mijn kop koffie op het aanrecht ging zitten. Veel meer dan dit had ik toch nooit als ontbijt. Ik geeuwde even languit en nam toen een slok koffie. Ik vond het echt klote dat dit hier was gebeurt. Het leek of de wijk langzaam van het slechte imago af begon te komen en dan gebeurde dit, waardoor we weer van voren af aan konden gaan beginnen. Als dit in een van de goede buurten gebeurde, zou iedereen er al snel niets meer over zeggen en bleef het een goede buurt maar hier gebeurde dat echt niet en namen veel mensen het op als bevestiging dat het inderdaad een slechte buurt vol criminelen was, was zeker niet waar was. Plots ging de deurbel. Ik had geen idee waarom, maar het gebeurde. "Een momentje, Mikey." zei ik terwijl ik naar de deur liep in alleen een joggingbroek. Voor de deur stond mijn bejaarde buurvrouw met een bakje Javaanse koekjes. Ik vroeg haar waarom, waarop zij me uitlegde dat het waarschijnlijk zware dagen voor ons zouden worden en dat ze hiermee ons een hart onder de riem wilde steken. Ik bedankte haar en gaf haar een knuffel, voor ik het bakje aannam en zij vertrok. "Het is verdomme geen slechte wijk, Mikey. Waarom moet dit nu weer hier gebeuren?" zei ik terwijl ik de deur sloot en weer terug liep naar mijn koffie met het bakje koekjes in mijn handen.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Zayn die zich had verslapen en een slecht humeur had. Het was te voorspellen na zo'n nacht als deze. Zelf kon ik er iets beter tegen. Tot ik straks heel de dag bezig was. Ik had het vaak genoeg meegemaakt dat ik aan het einde van de dag instorten en ter plekken in slaap zou vallen. Maar tot nu toe was dit nog niet zo ver en was ik nog redelijk opgewekt. Ik begroeten Zayn dan ook vrolijk aan de telefoon, maar hij leek het niet erg te waarderen, te merken uit zijn reactie. Ik nam het hem niet erg kwalijk. Hij had zijn nachtrust nu eenmaal hard nodig en als die, die niet kreeg was dit het resultaat. Het was wat minden dat ik er dan heel de dag van mocht genieten, dus ik hoopte dat hij een beetje bijtrok in de loop van de dag. Maar Zayn belde niet om te vertellen dat hij later zou zijn, aangezien hij daar nooit voor belde. Ik zag hem altijd wel verschijnen. Hij kwam zelf al snel met waarom hij wel belde. Ik wreef even met mijn vingers over mijn slaap. Was ik voor niets hier naartoe gekomen. Maar hij had wel een punt. Al wist ik ook wel dat Zayn dit vooral had bedacht zodat hij rustig aan kon doen. 'Prima. Ik kom er aan.' Ik trok mijn voeten van het bureau en gooide het report terug op het blad. 'Alleen dan verwacht ik straks wel de beste kop koffie.' Mijn nog bijna volle bekertje gooide ik in de prullenbak en ik schreef snel een note, dat Zayn en ik vandaag buiten kantoor zouden werken, zodat iedereen wist waar we waren, terwijl Zayn bezig was, met weet ik veel wat. Tot hij plots iets begon te barbelen over een slechte wijk. Even fronste ik mijn wenkbrauwen. 'Zaynie. Het had overal kunnen gebeuren.' Probeerde ik me iets gerust te stellen. Ik verliet het kantoor, met mijn mobiel nog steeds tegen mijn oor. Ik wilde bijna in mijn auto stappen, toen ik me iets bedacht. 'Als we toch bij jou gaan zitten, kan ik Ace dan meenemen?' Ik liet hem niet graag alleen thuis zitten als het niet nodig had. Ik wist alleen niet hoe Harley op de jonge husky zou reageren, dus vroeg ik het maar.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Het was fijn dat Michael instemde, want ik had echt geen zin om nu nog naar het bureau t moeten haasten, om daarna weer hierheen te moeten gaan. Bij zijn voorwaarde grinnikte ik zachtjes. Dat had ik kunnen verwachten. "Die zal voor je klaar staan, Mikey." zei ik met een glimlach terwijl ik wat dingetjes deed en daarna wat hopeloos brabbelend op mijn aanrecht ging zitten om mijn kop koffie te drinken en zo nog een sigaret te roken. Dat mijn collega me gerust wilde stellen was fijn, maar het hielp niet echt. Ik vond het gewoon echt klote dat zo'n eigenlijk fijne en sociale buurt zo slecht altijd werd afgeschilderd. Ik dronk mijn koffie, waardoor ik langzaam weer wat rustiger werd, terwijl ik hoorde hoe Michael naar buiten liep. Ik hoorde het piepje van zijn autoslot, wat betekende dat hij zo wel zou ophangen. Bij zijn vraag keek ik even naar mijn etende hond en knikte toen, wat hij natuurlijk niet kon zien. "Tuurlijk. Dat komt wel goed. Harley kan wel wat ruw zijn, maar is nooit agressief of territoriaal. Anders neem ik mijn onruststoker mee, of gaat die naar de buren. Geen probleem." zei ik tegen de jongen aan de telefoon. Intussen dronk ik mijn koffie op en stak nog een peuk op. Tja, het zou iets langer duren voor ik klaar zou zijn met douchen, maar hopelijk hielp dit me ietsjes beter voelen. Ik voelde me namelijk echt heel kut en ik wilde het niet allemaal straks op Michael afreageren. Ik zette nu hier het raam een stukje open, om daaruit de as en een deel van de rook te laten ontsnappen. Ik keek hoe Harley at terwijl ik de nicotine me liet kalmeren en me iets liet opbeuren. "Ga jij nu maar rijden, want ik wil nog douchen voor we aan de slag moeten." zei ik naar de jongen aan de andere kant van de lijn. Ik nam nog een lange hijs aan mijn peuk en keek even uit het raam. Op de straat speelden zoals altijd tientallen kinderen, zoals altijd. Kinderen van alle nationaliteiten, allerlei gezinssamenstellingen en huidskleuren. Geen haat, geen angst, alleen plezier. Compleet zonder zorgen of ideeën over wat er allemaal in de wereld om hen heen gebeurde. Ik glimlachte een beetje, nu ik me herrinderde dat ik mijn werk deed om dat zo te houden. Voor deze kinderen deed ik het en voor hen, en het kleine mannetje uit het riool, wilde ik dit zo snel mogelijk oplossen. Het kind had ik niet gezien, maar dat zou nog wel gebeuren tijdens de est van het onderzoek. Ik zag er alleen wat tegenop, want ik was erg bang dat ik hem en zijn ouders kende.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Aangezien Zayn toch aan de andere kant van de stad woonde en ik daardoor toch eerst weer langs huis kwam, bedacht ik me dat ik Ace kon ophalen en meenemen. Ik liet het kleine beestje gewoon niet graag lang alleen thuis en al helemaal niet als het niet nodig was. Maar eerst vroeg ik Zayn of het wel kon, aangezien hij Harley thuis had zitten en ik niet wist hoe die tegen andere honden aankeek. Ik grinnikte zachtjes. 'Ace kan wel wat hebben.' De pup hield van andere honden, dus vanaf hem zou het niet komen. Al kon hij vaak wel wat te druk zijn voor andere honden. Ik trok mijn portier open en zetelde me goed in de stoel, waarna ik mijn riem omdeed en de sleutel in het contact stak. Ik grinnikte zachtjes en wilde een flauwe opmerking maken over dat we dat ook wel samen konden doen als hij even wachten, maar hield wijselijk mijn mond. Het zou vast niet in goede aarde vallen. 'Zie je zo.' Ik hing op en gooide mijn mobiel op de bijrijdersstoel. Ik reed de garage uit en voegde mezelf in op de weg. Tijd voor een nieuw ritje. ik zetten de muziek aan, terwijl ik mezelf een weg in het verkeer baande, tot ik terug bij mijn huis was. Hier parkeerde ik mijn auto voor de deur en snelde ik de het trappenhuis in. Zodra ik de sleutel omdraaide in het slot van mijn appartement begon Ace te blaffen. 'Rustig jongen.' Ik liet de deur voor het gemak openstaan besloot nog snel even iets makkelijks aan te trekken voordat ik Ace uit zijn bench haalde. Als we straks de straat op zouden gaan en mensen gingen ondervragen, ging me dat wat beter af in normale kleding. Nog snel griste ik zijn riem mee voor het geval dat en sloot ik alles weer af, waarna ik weer naar beneden snelde en in de auto stapten. Ik gristen een handdoek van de achterbank om deze over de bijrijdersstoel te leggen, nadat ik mijn telefoon eraf had gehaald, om Ace er vervolgens op te zetten. Dat was wel zo schoon, voordat heel de auto onder de hondenharen zou zitten. Ik starten de auto weer en reed op mijn gemak richting Zayn, wetend dat die waarschijnlijk toch nog niet klaar zou zijn met douche. In de goede wijk beland zocht ik de goede flat en parkeerde ik mijn auto voor de deur. Ik haalde Ace uit de auto en deed hem goed op slot, waarna ik aanbelde

[Even voortgang, weet niet of je het erg vind?]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''