• Familie dawnknight moordmysterie




    Het is hartje winter, en de familie Dawnknight heeft zich in het grote familie landhuis gevestigd voor een week vol kerstwensen en vreugdevolle beloften rond de haard om warm te blijven, want het weer buiten is zeker geen pretje om door te reizen; sneeuw stormt over het land heen en maakt het zelfs gevaarlijk om openlijk de weg op te gaan.

    De eerste dagen gaan geweldig, maar al snel slaat de gemoedelijke sfeer om wanneer er een lugubere ontdekking word gedaan.
    Want na het grote avondmaal op kerstavond, waarop ieder diens wensen voor het nieuwe jaar jegens zichzelf en jegens anderen uitgesproken had, word lord Dawnknight dood aangetroffen in zijn studeer kamer. Er is na nader inspectie duidelijk geen sprake van een natuurlijke dood en zelfmoord is ook al snel afgeschreven.
    Wie heeft het gedaan? En vooral waarom? Iedereen leek van de man te houden.
    Als aanwezigen in het landhuis gaan jullie op onderzoek uit, maar één van jullie is de schuldige.
    Kunnen jullie het mysterie oplossen? Of wint de moordenaar het?



    Ik heb eens op een ander forum meegedaan aan een moordmyserie RPG en ik dacht, 'Hé, het leek me leuk om dat hier ook eens te proberen.' Al heb ik geen idee of dit al eens gedaan is.

    Je kan familie zijn; Lord of Lady, de oom, de neef, de tante, nicht, dochter, zoon maar ook iemand in het huishouden zoals; de butler, schoonmaakster, kokkin, etc.
    Het verhaal speelt zich af rond het einde van de 19e eeuw; 1899
    en het speelt zich af in een gemeente in de buurt van London. Er bestonden dus al wel telefoons en elektriciteit, maar het is allemaal veel simpeler / ouderwets (duh).
    Meer informatie over die tijd, bijv. de kleding en het huis komt nog, ik wil eerst kijken hoeveel mensen er nog weer in geïnteresseerd zijn om mee te doen.

    Leeftijden en verbanden

    Aangezien er in het vorige topic er op een gegeven moment redelijk veel ongeloofwaardige leeftijd verhoudingen opdoken doe ik het nu maar even zo.

    Kleinkinderen; moeten tussen de 5 en 16 jaar zijn en er mogen geen kleinkinderen aangemaakt worden zonder een link met een volwassene, anders hebben we opeens allemaal kleinkinderen die bij geen volwassene hoort.

    Volwassene; De minimale leeftijd bij volwassenen is 29, maar dan kan ze dus geen dochter van 16 hebben, tenzij ze dus op hele jonge leeftijd is verkracht... maximum leeftijd is 45 voor de kinderen, want dan zou Richard 20 zijn geweest, dus dat kan nog wel.

    De leeftijd van de mensen in dienst van het landhuis; Dit maakt eigenlijk niet uit, je kan een schoonmaakster / bediende zijn van 18, een kok/kokkin van 34 of een butler van 82, dit mag je zelf weten, maar houd het wel realistisch.


    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~×××××××××~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

    De Lord :


    Naam: Richard Edison Dawnknight
    Leeftijd : Hij is 65 jaar, jarig op 04 Februari, dus met nog twee maanden was hij 66 geweest.
    Uiterlijk : FC : Sean Connery.
    Innerlijk : Richard kon heen strict zijn jegens zijn familie. Het was een trotse man die zeker koppig in het leven stond, maar hij hield ook van zijn familie en zou niemand een kwaad hart toedragen, al gaat dit soms een beetje tegenstrijdig met zijn wens naar strictheid, discipline en aanzien.
    Hij had vele hobby's; als hij al niet rondreisde als particuliere archeöloog en paleontoloog, daarnaast was hij verfijnt en gediplomeerd bioloog en was hij ook geïnteresseerd in Cryptozoölogie. In zijn studeerkamer kun je dan ook veel boeken, opgezette dieren, kasten vol met potjes met mysterieuze inhouden als poedertjes en vloeistoffen vinden.
    Ondanks dat zijn uit de hand gelopen hobby veel geld in beslag nam was hij aanzienlijk rijk en deelde dit af en toe in kleine mate met de familie, hij was niet geheel gierig, maar hij wou hen ook niet te veel verwennen dat zij zelf niets meer gingen doen om zo van zijn geld te kunnen tappen.


    De Moord :
    Iemand vind Richard in zijn studeerkamer, het zou een toeval kunnen zijn op het eerste gezicht, maar de rode plas bloed dat uit de wonden komt - Een steekwond in zijn maag en een tussen de ribben door- en het witte shirt dat hij aan had was ook helemaal donkerrood gekleurd.
    Bij nog nader inspectie werd duidelijk dat er een woord op zijn borst was gekrast, een woord wat niet te lezen viel, misschien een andere taal? Een raadsel?
    Richard kennende was hij zelfs op die leeftijd nog fit en behendig, dus hij is niet onderuit gegaan zonder een gevecht, maar iets zorgde ervoor dat hij niet goed de kans kreeg om echt terug te vechten.
    Misschien was de moordenaar al in de kamer, misschien bewoog de persoon wel zo zachtjes dat hij het niet opmerkte.

    Meer komt nog... x)




    De rollen :

    Vrouwen :
    #{1,1} Zara-Loïs Bell × Schoonmaakster × Griffiths
    #{1,3} Odette Mabelle Dawnknight × Dochter DreamerN
    # {1,5} Christina Ella Bardot × Schoonmaakster × AlphaFox
    #{1,3} Yun Yuan/Dawnknight × Geadopteerde kleindochter Mad_Hatter
    #{1,3} Mary Diana DiMario × Nicht × TheHorcrux
    #{1,3} Adaeze × Dienstmeid × Mad_Hatter
    #{1,5} Catherina Maria Dawnknight-Locksley × Vrouw v.d. overledene × Fairytalest
    #{1,7} Aveline Carver × Keukenmeid × Bederov
    #{1,7} Rosalie Henriëtta Dawnknight × Tweelingzus × ComingToTheTree

    Mannen :
    #{1,1} Mason James × Kok × Assassin
    #{1,1} Charles Wingsteins × Butler/koetsier × Debbaut
    #{1,2} Andrew Richard Dawnknight × Kleinzoon × OutlawQueen
    #{1,2} James Richie Matthews × Butler × Sheamus
    #{1,3} Edmund 'Ed' Buford Jones × Achterneef × Tarth
    #{1,9} Jeremy Jackson Dawnknight × TheHorcrux
    #{1,7} William Antonio DiMario × Oom × OutlawQueen





    Regels

    ~ Ieder mag 2 personages max.
    ~ Reserveringen blijven 5 dagen staan.
    ~ Minimaal 250 woorden per post.
    ~ Niet iemand anders personage besturen.
    ~ Niet iemand opzettelijk ernstig verwonden/ vermoorden zonder het te overleggen met de andere speler.
    ~ 16+ Toegestaan.
    ~ Geen Mary-Sue of Marty-Stu personages (;
    ~ OOC tussen ( ) { } [ ]
    ~ Speel het eerlijk en leuk, ga dus niet rondvragen aan anderen wie de moordenaar is.
    ~ De rest is nogal vanzelfsprekend (;

    [ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 17:02 ]


    Credendo Vides

    Mijn topics


    Your make-up is terrible

    MT.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Het is kerstavond en iedereen had zich net teruggetrokken van de immense kerstdiner, waarbij de rest van de luxeuze gerechten verdeeld werden onder de bediening en de huishouders, zodat zij ook iets van een kerstdiner hadden, niet allemaal tegelijk natuurlijk.
    De één trok zich terug in de salon, de anderen in diens kamers, misschien de bibliotheek of gewoon ronddolend door het grote landhuis heen.
    Maar net voor de klok negen sloeg hoorde iemand een gil, de gil van Odette, de dochter van de lord Richard Dawnknight.
    Zij vond Richard op zijn zij op de grond, ongeveer een uur na zijn daadwerkelijke dood.
    Het bloed drupte van zijn roodgevlekte lichaam op de grond en bij nader inspectie zouden er twee messteken aangetroffen worden; eentje recht in de buik en de fatale was een diepe, schuine steek tussen de ribben door.
    Overigens staan er vreemde markeringen op zijn borstkas, bijna alsof er iets onaf geschreven in gekerfd was.
    Jullie zullen elkaar allemaal aankijken en één vraag zal door ieders hoofd gonzen;
    Wie heeft dit gedaan.

    En dat is wat jullie uit moeten zoeken.

    Je post kan beginnen met dat je bijv. dus inderdaad ergens anders was wanneer je de gil hoort.


    Credendo Vides

    Mt


    Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

    Fairytalest schreef:
    Mt


    “To live will be an awfully big adventure.”

    [MT]


    16 - 09 - '17

    William DiMario

    Ik zit in de bibliotheek terwijl ik boeken zoek om te lezen. Met deze familie heb ik nooit echt een band gehad, behalve dan de zakelijke band met Richard. Ik vind tussen alle geschiedenisboeken een boek dat me wel interessant lijkt en begin te lezen. Eigenlijk heb ik hier helemaal geen zin in, maar ik kan Mary niet vinden en met de rest van de familie kan ik niet echt opschieten en op dit moment kan ik Richard beter maar wat ontlopen.
    Opeens klinkt een gil door het huis. Ik schrik eerst en besluit dan er heen te lopen. Het huis is best groot dus duurt het even voor ik er ben. Ik tref Odette aan samen met Richard. Als ik beter kijk zie ik dat Richard onder het bloed zit. Zo snel als ik kan ren ik ernaartoe en voel ik aan de pols van Richard.
    'Geen hartslag. Heb je iets gezien, Odette?' In paniek weet ik niet goed wat ik moet doen. 'Ik zal de politie inschakelen, raak hem of iets om hem heen niet aan, dat is allemaal bewijs. We moeten deze moordenaar vinden!' Ik ren naar de telefoon, die ik echt geweldig vind, en bel naar de politie.

    (Sorry iets te kort ben op mobiel en weet niet echt meer iets)

    [ bericht aangepast op 13 nov 2014 - 6:46 ]


    Spoiler alert: you will save yourself

    Yun Yuan/Dawnknight × Geadopteerde kleindochter



    Gechrokken duw ik mijn pop dicht tegen mijn lichaam aan. Wat was dat? De paniek borrelt in mijn buikje op, terwijl ik deze onbekende situatie in me op neem. Er is toch geen brand?
    Bang spring ik van het bed af en ren met trippelende voetjes de kamer uit in de richting vanwaar de gil kwam. Mijn nieuwe mama, waar is mama? Ik moet haar helpen voor zij ook opgegeten wordt door vuur. Met al enkele traantjes aan mijn wimpers bungelend, kom ik uiteindelijk de studeerkamer binnen. De eerste die ik zie is mama en met een gil ren ik op haar af om mijn kleine armpjes om haar benen te slaan. Kleine traantjes bevochtigen haar jurk, terwijl ik vol opluchting mijn gezicht tegen haar been aan druk.
    "Mama." piep ik onzeker, terwijl ik naar haar op kijk. Vanzelf volg ik haar blik naar voren en zie dan lieve opa liggen. Een beetje onzeker wil ik een stapje naar voren zetten tot ik besef dat er veel rood rond zijn lichaam lag verspreid. Rood van bloed!
    "Mama!" roep ik weer bang uit, terwijl ik mijn gezicht opnieuw tegen haar been aandruk.


    Adaeze × Dienstmeid



    Ik loop net in alle rust de trap op, wanneer een luide gil mijn oren binnenglipt. Meteen op mijn hoede sper ik mijn ogen open en ik moet mijn best doen om me niet tegen de muur te persen als reflex uit het verleden. Langzaam haal ik adem, waarna ik me omdraai om terug naar beneden te gaan en uit te vissen wat er is gebeurd. Terwijl ik de trap af loop, schiet Yun me plots in een vaart voorbij. Ik wil haar nog achterna roepen dat ze voorzichtig moet zijn op de trap, maar ze is al achter de hoek vergeten. Kinderen, denk ik bij mezelf, terwijl ik berustend mijn hoofd schud.
    Ik vervolg met een snellere stap mijn weg, terwijl ik rondkijk waar het geluid vandaan kwam. Al snel valt me op dat mensen in de richting lopen van de studeerkamer, waardoor ik ook besluit dat pad te volgen. Zodra ik de deuropening in stap zien mijn oplettende ogen meteen wat er aan de hand is. Mijn baas die badend in het bloed op de grond ligt. Inwendig verspreid de schok zich door mijn lichaam, terwijl uitwendig mijn gezicht zich enkel verhard. Langzaam stap ik achterwaarts de kamer weer uit en zoek steun tegen de muur vlak naast de deur. Zweetdruppels verspreiden zich over mijn voorhoofd, terwijl mijn hersenen zorgvuldig begraven herinneringen naar boven halen. Ongewild voel ik hoe opluchting zich door mijn lichaam verspreid. Mijn geheimen zijn veilig...

    [ bericht aangepast op 13 nov 2014 - 17:30 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”


    Odette Mabelle Dawnknight

    Vanuit mijn stoel waar ik inzat wierp op af en toe over de rand van mijn boek een glimp op Yun.
    Het was nu iets meer dan een half jaar geleden dat ik haar onder mijn hoede had genomen sinds de brand van haar ouderlijke huis, waarbij ze haar beide ouders verloren had terwijl ze zelf wonderbaarlijk zonder enige ernstige brandwond ervan af was gekomen.
    Ik had zo erg te doen met het meisje dat ik het niet aan had kunnen zien dat ze ergens weg zou kwijnen in een weeshuis.
    Maar ze had het hier naar haar zien, voor zover ik het kon merken althans. Ze lachte veel en was ook veel te vinden bij mij of bij vader.
    Over vader gesproken, na het kerstdiner had ik hem niet meer gezien.
    Een grinnik rolde over mijn lippen heen. Zou hij zich weer te erg verdiept hebben in een boek dat hij de tijd weer helemaal vergeten was en na het diner gewoonweg stond te popelen om terug te keren naar zijn onderzoek.
    Daarentegen was ik met mijn eigen onderzoek bezig, een onderzoek waarvoor ik niet echt ver weg hoefde, maar een aantal miles hiervandaan, maar met de sneeuwstorm die op dit moment heerst kon ik niet naar buiten om nieuw materiaal te halen.
    Maar dat betekende niet dat ik niet bij vader kon kijken of ik hem kon helpen.
    Ik keek nogmaals naar Yun, maar ze zat nog steeds op het grote bed met haar knuffeltje te spelen. Ik liep naar haar toe en drukte een kus op haar lange bruine haren. "Ik ga even kijken bij opa." Ik weet niet of het goed bij haar binnen was gekomen of niet, ze kan zo erg opgaan in het spelen dat ik soms nog wel de raarste dingen kon zeggen zonder dat ze echt reageerde.
    Ik sloeg het kleed dat ik om mijn schouders had gedrapeerd beter om voor ik de trap aan het einde van de gang afging.
    Het was stil in huis. De geluiden van het kerstdiner waren weggestorven of opgeslokt door de dikke muren van het landhuis.
    Konden die muren nou ook maar wat meer warmte vasthouden, dat zal al een gehele pluspunt zijn.
    De studeerkamer van mijn vader was makkelijk gevonden in de grote hal en ik klopte dan ook eenmalig voor ik binnentrad. "Vader, ik..." Maar een gil uit mijn keel beëindigde mijn eigen woorden.
    Mijn vader lag op de grond, maar het bloed dat uit zijn lichaam vloeide was niet te ontkennen op het eerste gezicht.
    In een waas zakte ik naast hem neer en ik wou hem aanraken, kijken of hij nog te redden viel, maar mijn handen luisterden niet en in plaats van naar hem te gaan vouwden ze zich voor mijn mond om meer gillen te smoren en mijn benen lieten me een pas achteruit wijken.
    Mijn zicht werd wazig, tranen gleden over mijn wangen heen terwijl mijn blik gefixeerd bleef op het lichaam van Richard Dawnknight, mijn vader.
    Hoe kon dit gebeuren? Wat is er in gebeurd? Wie heeft dit gedaan?
    Vaag hoorde ik meerdere voetstappen mijn kant op komen en iemand liep me voorbij, wie was het?
    "Geen hartslag, heb je iets gezien Odette?" De paniekerige stem van William gleed mijn oren binnen en ik kon alleen maar nee schudden.
    "Ik zal de politie inschakelen, raak hem of iets om hem heen niet aan, dat is allemaal bewijs. We moeten deze moordenaar vinden!"
    Politie...Bewijs...Moordenaar, woorden die er allemaal bij me inhakten.
    Hoe kon dit gebeuren? Wie heeft dit gedaan?
    "Will...William." Mijn stem klonk onvast en ik wist niet of hij me kon horen of niet. "Het...Het heet geen zin om de...de politie te bellen, als je ook al maar tot de centrale doorkomt me het signaal, zullen ze het nooit riskeren zich te mobiliseren in deze sneeuwstorm." Een snik kapte mijn adem even af. "En het is rond kerst, vele brigadiers hebben verlof."
    Ik tilde mijn rok op, maar kwam erachter dat de zoom al onder het bloed van mijn oom zat.
    Voor ik iets kon doen voelde ik hoe opeens twee kleine armen zich om mijn benen heen wikkelden.
    "Yun." De naam rolde als in een snik van mijn tong af.
    "Mama." Piept ze onzeker terwijl ik haar naar me op zie kijken vanuit mijn ooghoeken, maar mijn blik is te gefixeerd op het lichaam van mijn vader om naar haar te kunnen kijken.
    Ze mocht dit niet zien, ze had al te veel gruwelen in haar leven meegemaakt met het verlies van haar ouders, maar voor ik mijn handen ook maar haar kant op had kunnen bewegen hoorde ik haar stem alweer. "Mama!" Ze klonk bang en ik wist dat ik te laat was.


    Credendo Vides

    Mary Diana DiMario
    Met gemak haal ik een silveren borstel door mijn donkere haren terwijl ik mijn spiegelbeeld tevreden bekijk. De donkere krullen worden niet uit mijn haren geborsteld dankzij deze nieuwe borstel, iets waar ik erg blij mee ben. Als er iets is waar ik trots op ben dan zijn het wel mijn haren. Het is mijn pronkstuk. Het kerstdiner is net voorbij, het was enorm gezellig met de familie. Iedereen had gelachen, gepraat en heerlijk gegeten. Richard mag blij zijn met zo'n kok in huis. De man kon heerlijk koken en maakte zijn eten zo dat iedereen het lekker vond. Wederom was het dit jaar een geslaagde kerst. Geen ruzies, geen pesterijen bij de kinderen, alles verliep geweldig. Een glimlach van tevredenheid siert mijn lippen.
    Dan klinkt een luide gil in mijn oren. Van schrik liet ik de borstel vallen, mijn ogen staan wijdopen. Dan zakt de schrik wat weg. Misschien is er gewoon iemand van de trap gevallen en heeft die persoon van schrik een gil eruit gegooit? Mijn handen gaan opzoek naar de borstel en wanneer ik het vast heb ga ik weer verder met het borstelen van mijn haar.
    Na een paar minuten zit het me toch niet lekker... ik besluit om te gaan kijken wat er aan de hand is, de stilte die plots in het huis heerst jaagt me angst aan.
    Ik til de voorkant van mijn jurk een stukje omhoog zodat lopen makkelijker gaat en loop over de balustrade richting de kant waar er gepraat word. Vrolijk klinkt het niet... Als ik dan in de studeerkamer van mijn oom kom zie ik William, mijn man, samen met de dienstmeid en mijn nichtje Odette met haar geadopteerde dochtertje. Ik ben altijd al jaloers geweest op haar en haar kleine meid. Ik zou ook zo graag een kindje willen...
    "Wat is er aan de ha...-" ik stop abrupt met praten als ik het levenloze lichaam van Richard Dawnknight op de grond zie liggen "O mijn god.." mompel ik geschrokken terwijl ik een hand voor mijn mond sla. Geschrokken kijk ik naar William. Wat is hier gebeurt..? Er ligt bloed, veel bloed...

    Jeremy Jackson Dawnknight
    Vrolijk lachend ren ik door mijn kamer heen, waarna ik mezelf op het bed laat vallen. Het kerstdiner was saai, er werd gepraat maar ik moest stil zitten en netjes zijn. Elke keer werd ik gecorrigeert als ik iets 'verkeerd' deed. Het was niet leuk. Vooral opa Richard deed boos tegen mij toen ik mijn glas perongeluk omstootte terwijl hij nog zo had gezegt dat ik moest uitkijken voor mijn glas... gelukkig kwam de schoonmaakster snel en ruimde ze mijn troep op. Maar niet iedereen was net zo blij als ik. Ik vond het wel grappig, maar de rest keek me boos aan. Daarna was alles weer alsof er niets gebeurt was... alleen opa Richard bleef me maar beschuldigend aan kijken...
    Vrolijk spring ik op het bed, maar als er plots een gil klinkt laat ik mezelf vallen in stilte. Mijn blijdschap is plots weg, angst neemt mijn lichaam voor een seconde over. Langzaam sta ik op en loop naar de deur om de gang op te kijken. Niemand te zien... ik stap mijn kamer uit en loop naar het geluid. De studeerkamer van Opa Richard staat vol met mensen, nouja ook weer niet helemaal vol natuurlijk. Maar er staan veel mensen, tante en oom Mary en William, tante Odette, de dienstmeid en Yun. Ik kijk tussen de mensen door en zie waarom er zo gegild werd: Opa Richard ligt op de grond. Met een plas bloed bij zijn buik..


    Little do you know

    William DiMario - aangetrouwde neef

    "Will...William. Het...Het heet geen zin om de...de politie te bellen, als je ook al maar tot de centrale doorkomt me het signaal, zullen ze het nooit riskeren zich te mobiliseren in deze sneeuwstorm." Ze snikt en ik kijk haar met medelijden aan. Het feit dat ze gelijk heeft maakt dit allemaal niet beter. "En het is rond kerst, vele brigadiers hebben verlof." zonder iets te zeggen ga ik in een van de stoelen zitten terwijl ik na probeer te denken. Ik zie Yun, het kleine geadopteerde dochtertje van Odette. Het meisje zal wel voor altijd een trauma hebben. Dit is zo ontzettend triest, Richard was een ontzettend vriendelijke man.
    Dan opeens dringt het tot me door. Door de sneeuwstorm kon er niemand naar dit huis komen. De moord is na het diner gepleegd en het moet iemand geweest zijn die in dit huis was. Ik sluit mijn ogen en probeer niet te denken aan het kleine deeltje van mij dat opgelucht is doordat mijn schulden niet betaald hoeven te worden.
          Ik zie een dienstmeid naar de gang lopen en loop achter haar aan. Ik vind het vreselijk om dit te moeten vertellen aan de mensen die heel veel van hem houden. Zelf had ik niet echt een band met hem, maar anderen wel. Zo weet ik dat Mary waarschijnlijk heel verdrietig zal zijn.
          'Vertel de mensen wat er aan de hand is, maar probeer het niet al te plotseling te brengen. En ik moet je waarschuwen: de moordenaar is waarschijnlijk nog in dit huis. Zorg ervoor dat iedereen veilig is, we willen niet meer dan één persoon verliezen.' Ik ben altijd al zakelijk geweest, ook buiten mijn werk om. Mijn doel is om nu eerst iedereen veilig te houden, zodat er niet meer moorden gepleegd kunnen worden. Daarna moeten we op zoek naar de moordenaar.
          "Wat is er aan de ha...-" Ik draai me om en zie Mary, die de kamer binnen gelopen is. "O mijn god.." Ze kijkt me aan en ik loop naar haar toe en trek haar in een knuffel. Veel weet ik niet te zeggen dus zeg ik maar niks.

    Andrew Dawnknight - kleinzoon


    Na het diner heb ik mezelf teruggetrokken in de salon, waar de piano staat. Met mijn verstand op nul ben ik piano gaan spelen en sindsdien ben ik hier niet meer weggegaan. Ik hoor vaag ergens op de achtergrond de gil van tante Odette, maar ik reageer er niet op. Iemand anders kan dat wel doen en mijn hulp is niet per sé nodig. Niet dat ik trouwens veel hulp ben in het algemeen. Met een zucht kijk ik naar de compositie die ik net neer heb geschreven op papier. Het klinkt nergens naar, maar ik moest íets opschrijven. De laatste tijd gaat het sowieso slechter met het pianospelen, iets wat mij ontzettend dwars zit. Voorheen was ik altijd de trots van de familie omdat ik zo goed was, maar nu helemaal niet meer. Daardoor verveel ik me te pletter.
          Boos sla ik op de toetsen en een valse klank klinkt. Ik besluit maar op zoek te gaan naar grootvader. Hij heeft altijd wel leuke ideeën van wat ik kan gaan doen. Ik ren door het huis, op zoek naar grootvader. Opeens zie ik veel mensen in een kamer staan. Jeremy en Odette staan er ook. Ik zie nu waarom Odette gilde.
          Daar ligt hij, grootvader. Zijn witte blouse doordrenkt met bloed. Even kijk ik verstijfd toe, maar dan zie ik dat Jeremy ook kijkt en ren ik naar mijn jongere broertje toe om beschermend mijn armen om hem heen te slaan. Hij is nog veel te jong om dit soort beelden te zien. Ook Yun is al in de kamer.
          'W-wat is er gebeurt?' vraag ik aan iedereen in de kamer. De woede op de moordenaar is duidelijk in mijn stem te horen. Ik denk aan de woorden die grootvader vanmiddag tegen mij zei. Rustig blijven. Dat is waar ik nu aan moet denken.

    [ bericht aangepast op 13 nov 2014 - 17:40 ]


    Spoiler alert: you will save yourself



    Met veel smaak kijk ik naar een beetje overschot van het kertdiner. Ik had net honger gekregen, het is aardig dat wij de restjes mogen opeten, dan hebben we ook wat van het diner gekregen. Dit is toch fijn tijdens kerst? Niet waar? Ik vind het toch fijn. Met een glimlach neem ik een kippenboutje vast en bijt er in. Het is een beetje lauw, neigt naar het koude toe, maar smaakt nog altijd overheerlijk. De kok mag absoluut complimenten krijgen. Ik neem al snel nog een hapje en eenmaal mijn mond leeg is neem ik een beetje rode wijn dat ook nog over was. Wat een luxe is dit toch he.
    Ik zet mijn lippen tegen het glas, terwijl ik snel de geur van de wijn opsnuif en neem dan een slokje. Door de schrik van een harde gil die door het huis gaat, laat ik het glas wijn voor me neervallen en sijpelt het beetje wijn al snel weer uit m'n mond. Ik bekijk mijn witte hemd dat nu onder de rode vlekken zit door het geknoei en één handschoen ziet er ook niet uit. Oh mijn god toch, Richard gaat hier niet blij mee zijn.
    Ik kijk snel om me heen en schiet dan recht, de gil! Iemand gilde! Ik sta op en schiet de kamers door in het te grote huis. Van waar kwam de gil? Ik hoor al snel wat gepraat vanuit een kamer komen, ik loop er dus maar op af. Wat zou er aan de hand zijn? Ik mag toch niet het ergste gaan bedenken zeker?
    "Wat is h... Oh mijn god..." Ik grijp met mijn hand meteen naar mijn borstkas. Mijn hart gaat sneller tekeer om wat ik zie. Richard... hij is.... hij is... vermoord? Wie doet nu zoiets?! Met mijn andere hand bedek ik mijn mond. Dit kan ik echt niet geloven... dit kan toch niet waar zijn zeker?


    16 - 09 - '17

    Milady Catherina Maria Dawnknight-Locksley



    Ik sloeg de pagina om en kraste een paar woorden door die ik toch niet zo mooi vond staan in de zin. Ik vond het altijd heerlijk om hier te zijn, vooral omdat de kamer die Richard en ik hier deelden vanaf de vloer tot aan het plafond toe gevuld was met boeken. Mijn boeken moesten er ook ergens tussen staan, maar waar wist ik niet precies. Ik las de volgende zin weer door toen ik plotseling gestoord werd door een gil van Odette, in eerste instantie besloot ik het te negeren aangezien Richard veel beter was met haar dan ik. Hij was over het algemeen beter met mensen dan ik. Ik was altijd al afzijdig geweest van de familie, ik had geen goede banden en ben vreselijk in small talk. Over het algemeen ging ik mijn gang en deelde ik alles met Richard aangezien hij de enige was bij wie ik mijn hart kon luchten, binnen de perken dan. Maar nadat ik nog een halve pagina door had gelezen, viel het mij pas op dat de geluiden beneden anders klonken dan normaal, stiller vooral. Ik pakte mijn mok mee zodat ik gelijk een kop thee kon halen. Ik liep de trap af en volgde de oeh's en ah's totdat ik uitkwam bij de gang waar ik al een aardige menigte zag. 'Wat is hier allemaal aan de hand?' vroeg ik vrolijk, toch ietwat argwanend. Iedereen leek in een staat van verbijstering en shock te verkeren. Maar tussen al deze mensen had ik Richard nog niet gezien. Ik baande mij een weg door de mensen totdat ik zag waar het om ging. Ik liet de mok uit mijn handen vallen en liep langzaam dichterbij. 'Richard?' mijn stem brak halverwege zijn naam. Vlak voor zijn lichaam zakte ik door mijn benen op de grond. Ik wilde zijn hand vasthouden, ik wilde dat hij zei dat het goed kwam, maar dat kwam het niet. Ik zou me groot moeten houden, als een voorbeeld voor de familie, maar ik kon het niet. De eerste traan verliet mijn oog en rolde zachtjes over mijn wang. Het voelde alsof mijn hart uit mijn lijf was gerukt en voor mijn ogen was verpulverd, nee gemarteld, net zoals de bloederige tekens op Richard's borst. het voelde alsof iemand een vreselijk spel aan het spelen was waarvan ik de dupe was. Ik wilde schreeuwen, ik wilde weten, maar ik kreeg geen fatsoenlijk woord uit mijn mond. Waarom Richard? Hij deed geen vlieg kwaad, hij kwam altijd op voor de minderbedeelden, hij was een man die het verdiende om op een voetstuk geplaatst te worden. In mijn hoofd had ik iedereen de kamer uitgetrapt en de deur achter mij op slot gedaan. Ik was alleen met mijn verdriet. Meer tranen dan ooit tevoren baanden zich in de rivieren op mijn wangen. Dit was te afschuwelijk om een nachtmerrie te zijn. Ik sloot mijn ogen en dacht aan hoe hij op zijn paard zat als ik hem eens in de zoveel tijd had kunnen overhalen om aan zijn werk te ontsnappen en met mij de bergen in te trekken. Hij zag eruit als een heldhaftig man met een goed hart als hij over de uitgestrekte landschappen keek. 'Richard,' mompelde ik, 'waarom jij?'
    Van alle mensen ter wereld verdiende hij dit het minst.


    Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

    [Sorry, maar ligt het nu aan mij of zien Odette en Catherina er hetzelfde uit?]


    16 - 09 - '17

    Cenation schreef:
    [Sorry, maar ligt het nu aan mij of zien Odette en Catherina er hetzelfde uit?]

    {Ze lijken op elkaar maar ik ken de actrice die Odette als FC heeft en de FC van Catherine is niet dezelfde, dat weet ik zeker. Ze lijken dus goed op elkaar, wat handig is aangezien ze moeder-dochter moeten zijn}


    “To live will be an awfully big adventure.”