The A In ExchAnge • Skins Generation Two and Pretty Little Liars • Speeltopic. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 nov 2014 - 18:13 ]

Reality's overrated.

Seamus Kevin O'Donnal
Ik zag een jongen verschijnen die ik herkende van net. Ik knikte bij zijn vraag en haalde Muppet iets meer naar me toe. "Dat ben ik inderdaad. Jij zal haar vriendje zijn." zei ik rustig. Dat moest wel als je zag hoe die twee net deden. "Seamus, aangenaam." zei ik nog kort voor ik zijn hand schudde en hij van wal stak. Ik wilde er net over antwoorden, toen hij over kleine Muppet begon. "Dank je. Tja, we zijn wel een beetje geschrokken, maar haar gedrag ervoor en erna is ronduit respectloos geweest. Ik weet niet of dat ook normaal voor haar is, maar een simpel gedag of zich even voorstellen lijkt al veels te veel gevraagd." zei ik voor ik de poort voor de jongen opende, die duidelijk betere manieren had dan zijn vriendin. Ik hoopte gewoon dat ze nu gewoon zich had gedragen, want als mijn moeder haar niet meer hier wilde hebben, was ze weg. "Kom, dan breng ik je naar haar toe. Als het goed is zit ze nogsteeds bij mijn moeder en zusje thee te drinken, of in elk geval argwanend alsof we duivels zijn naar het koekje en de thee te kijken."zei ik, voor ik hem voorging richting de woonwagen. Onder het lopen zag ik mijn oudste zus ook aankomen lopen. "Is dit je uitwisselingsstudent?" vroeg ze aan me voor ze zich voorstelde. "Joanne aangenaam." Ik schudde even mijn hoofd. "Nee, haar vriendje. Mijn uitwisselingsstudent is compleet doorgedraaid daarnet en zit nu hopelijk met Mila en mam thee te drinken. Of ze zit in elk geval, want ze lijkt wantrouwiger dan een me'er bij een huiszoeking hierzo." zei ik tegen haar voor we doorliepen. Ze had mijn neefje op haar arm en ook weer een beetje een buik van de volgende, maar ze was verre van zo ver als Mila. De oudste ging nu volgens mij net naar school, of was buiten aan het spelen. Bij onze poort liet ik Freddie en Jo voor gaan. "Schoenen graag buiten op de mat laten staan." zei ik nog, voor ik mijn paardje weer vastmaakte bij Kaiko aan zijn ketting.

Bowties were never Cooler

Aria Montgomery.

"Ik vind alles goed, jij mag kiezen, jij bent tenslotte hier de gast." Ik was benieuwd hoe het straks tijdens het eten zou gaan, maar ik wist dat ik me daar niet al te veel zorgen over hoefde te maken, mijn moeder zou toch wel voor alles zorgen. Ik knikte langzaam, waarna er een kleine glimlach rond mijn lippen verscheen. "Top. Dan zullen we eerst even het matras gaan verhuizen, voordat we iets anders gaan doen, want ik ken mezelf, vanavond heb ik echt geen zin meer om dat ding hier heen te halen." Een grinnik rolde over mijn lippen en ik keek naar Naomi, ze duwde zichzelf omhoog van mijn bed en stond vervolgens recht. Kort keek ze mij aan, waarna haar blik als automatisme naar de spiegel ging. Een zachte, haast onhoorbare, grinnik rolde over mijn lippen na haar woorden. "Je ziet er helemaal niet vreselijk uit." Ik keek toe hoe ze haar muts op zette en me daarna weer terug aan keek. "Oh ja, je kamer." Ik duwde mezelf omhoog uit mijn bureau stoel en opende mijn kamer deur, om snel richting de gastenkamer te lopen. Ik hoopte zo dat mijn moeder zo slim was geweest om daar de verwarming ook al vast aan te doen, zelf had ik daar eigenlijk niet aan gedacht. Ik opende de deur en een kleine glimlach speelde rond mijn lippen toen ik voelde dat ze er inderdaad aan had gedacht. Als ik mijn moeder toch niet had... Op het bed lag, zoals ik al gedacht had, een gastenhanddoek met een zeepje er boven op. Schattig, maar helaas, want we gingen alles wat mijn moeder hier zo leuk neer had gezet verpesten, door het matras richting mijn kamer te slepen. Gelukkig had ik Naomi om me te helpen, want zelf kreeg ik dat grote kreng echt niet in m'n eentje naar m'n kamer. "Kom je?" Ik draaide me om in de deur opening en keek naar Naomi.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Naomi Campbell.

'Jep.' mompelde ik, terwijl ik achter Aria aanliep. Onderweg pakte ik mijn tas nog even. Ze stopte bij een deur, waarachter een kleine, knusse ruimte was. Ik glimlachte naar haar en stapte langs haar. Het was inderdaad een klein ruimte, maar groot genoeg om in te verblijven. Ik zette mijn tas erin en keek Aria aan. 'Het matras dus. Die gaat naar jouw kamer.' zei ik, terwijl ik naar het uitgevouwen bed keek. Een dun matras lag er op, met een dik deken. Ik beet op mijn lip en tilde het ding op, om hem daarna weer terug te leggen. Hij was makkelijk te tillen en dus pakte ik het ding nogmaals op en sleepte het van het bed af. Daar stond ik dan, met dat enorme ding in mijn handen. Ik kon het best alleen, maar toch zag het er wel een beetje klunzig uit. 'Vind je moeder dit wel goed?' vroeg ik twijfelend. Het was natuurlijk niet alleen Aria's haar beslissing, maar ik vertrouwde erop dat het wel goed zat. Toch was ik best nieuwsgierig, want straks werd haar moeder nog boos en zouden het nog wel eens zes lange weken kunnen worden. Ik pakte het matras beter vast en keek gefascineerd naar de dingetjes die aan de muur hingen. Ook al mocht dit dan een logeerkamer zijn, je zag dat de familie ook daar het er leuk uit wouden laten zien. Het zag er echt leuk uit en het leek wel een beetje op mijn eigen stijl. Mijn mobiel trilde en ik haalde hem uit mijn broek. Er was gebeld, door een privé nummer. Jammer dan, dat ging ik sowieso niet antwoorden. Ik stopte mijn mobiel weer weg en geeuwde zacht. 'Oh.' mompelde ik toen tegen mezelf.

Danmarks Dynamite.

Elizabeth "Effy" Stonem.

Gespannen had Effy haar koekje hapje voor hapje opgegeten en haar thee juist weer snel opgedronken toen ze stemmen hoorde. Geen stemmen in haar hoofd, of onbekende stemmen, ze hoorde Seamus' stem weer en wist dat hij Freddie met zich mee had genomen, of er moest iets gebeurd zijn. Ze zette het kopje neer, voorzichtig, maar toch niet helemaal handig en liet haar blik nog een laatste maal over de twee vrouwen (al was de één meer een meisje) schieten terwijl ze benauwd nadacht. Ze moest naar Freddie, hij moest haar beschermen, ze kon niet meer wachten, ze moest bij deze blikken weg en zich in zijn armen verstoppen. Effy stond bliksemsnel op en vloog de wagen uit, het zou je nog verbazen hoe snel haar lange, maar wat magere benen het meisje vooruit konden brengen als ze dat wou. Ze botste bijna tegen een lichaam aan, nee, dat was Freddie niet, maar het volgende lijf waar ze tegenop botste was haar vriend wel. Ze sloeg haar armen om haar heen en begroef haar hoofd even in zijn borstkas, maar na een paar seconden trok ze al weg. Effy hield niet van openbare genegenheid, ze had seks in andermans kast, maar als het om deze manier van ging, de échte genegenheid, dan was dat iets voor alleen haar en haar Freddie, al had ze al zoveel moeite om haarzelf voor hem te openen. Haar grote, angstige ogen gingen op zoek naar die van Freddie, ze had bevestiging nodig, bevestiging dat hij er was, bevestiging dat hij er voor haar was, bevestiging dat hij haar zou behoedden voor de kwade wereld en zijn monsters, háár monsters. De innerlijke demonen die voor haar zo echt waren, waar zij in geloofde, die haar leven hadden overgenomen en al ging he nu al beter af en toe nog steeds kwamen oppiepen. Ze maakten haar kapot.

Reality's overrated.

Frederick "Freddie" McClair.
Uiteraard snapte ik dat Seamus wat chagrijnig reageerde op Effy. Natuurlijk snapte ik dat Effy een pain in the ass kon zijn voor mensen die haar niet kende, maar het irriteerde mij uitermate hoe vaak Seamus het begon te herhalen. Ik wist dondergoed hoe Effy was en dat hoefde ik niet van een vreemdeling te horen. Toch besloot ik er niks over te zeggen en maar een paar keer kort te knikken. Ik was blij dat Joanne hem even stopte en schudde haar hand. 'Freddie.' antwoordde ik snel. Jammer genoeg begon de klaagzang weer overnieuw en moest ik moeite doen niet met mijn ogen te rollen. Ik liep naar de woonwagen en begon mijn schoenen uit te doen, omdat Seamus dat zei, toen ik ineens beweging binnen hoorde. Nog geen tien seconden later hing Effy tegen mij aan. Ik voelde voor even hoe ze zich vastklampte en toen weer terugtrok. Ik keek haar aan en murmelde: 'Ik ben er. Maak je geen zorgen. Alles komt goed, ze gaan weg. Rustig.' terwijl ik haar strak aankeek. Ik drukte snel een kus op haar voorhoofd en snoof haar geur op, voordat ik opkeek naar Seamus. 'Misschien kan jij mij aan je moeder en zusje voorstellen? Effy zal snel genoeg weer rustig worden, vertrouw mij maar.' Ik kneep even zacht in haar arm als teken dat ik niet weg ging. Ik trok mijn schoenen uit en zette die naast de wagen neer. Mijn ogen vlogen naar de paarden en ik zuchtte. Waarom moest Effy uitgerekend hier terecht komen. Niet persé voor haar belang, maar ik hield hier nou niet bepaald van. Ik zat liever binnen in een gewoon knus huisje. Maarja, het kon niet anders. Ik zou bij Effy blijven, anders zou het snel genoeg weer fout gaan.

[Ik ben al een tijdje Kramer ipv Durm.]

Danmarks Dynamite.

Seamus Kevin O'Donnal
Het was duidelijk dat dit echt was wat het meisje nodig had. Ze vloog letterlijk haar vriendje aan en leek vrijwel meteen iets rustiger te worden, niet veel, maar de aura die van haar af kwam, was wel al veranderd. Ik was niet alleen daarom blij met de jongen, maar hij leek me in elk geval een stuk beter opgevoed dan Effy. Ik ging samen met Joanne aan de tafel zitten en gaf ze even, voor hij vroeg naar mijn moeder en Milayka. Ik knikte even. "Joanne ken je al en dit is mijn kleine zusje Milayka en mijn moeder Cathryn." zei ik, terwijl ik mijn kopje weer pakte en een slokje van de nu koele thee nam. Intussen schonk mijn moeder ook een kopje voor Jo, mijn neefje Marcus en Freddie in, met een koekje erbij. Het kleintje zat op Joanne's schoot, maar wist zeker al wel hoe het hoorde. Hij begon te vragen wanneer hij weer mocht rijden. Ik grinnikte zacht en nam zelf nog een slokje, terwijl hij hetzelfde deed. "Van de week een keertje, Markie, maar ik heb nu een gast, dus het ligt er een beetje aan wat zij wil doen." zei ik, voor hij vrolijk verder ging met praten. Intussen was mijn moeder naar het stelletje bij de deur gelopen, om de deur eerst te sluiten voor ze vroeg: "Wil jij ook hier blijven, of ga je zo naar je eigen uitwisselingspartner?" vroeg ze vriendelijk. Ik kende haar goed genoeg om te weten dat ze als hij wilde zo gewoon een bordje bij zou dekken en nog een bed zou opmaken. Nee, je zou hier in huis, zolang je jezelf redelijk netjes gedroeg en respectvol tegenover ons was, altijd met open armen worden ontvangen. Ik aaide zacht over het bolletje van mijn neefje en keek toen naar buiten, waar Kai me wel heel smekend aan stond te kijken. Die wist vast dat hij straks weer naar buiten mocht en mocht lopen. Rare pony dat het eigenlijk was.

Bowties were never Cooler

Elizabeth "Effy" Stonem.

Hij keek haar aan en murmelde dat hij er was en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, alles kwam goed, ze zouden weg gaan, hij zou haar beschermen en zou ze wegjagen. Hij drukte een snelle kus op haar voorhoofd en snoof haar geur op, het beruste haar een beetje, net als het kneepje in haar arm. Ze gingen naar binnen en ze week niet van Freddie's zijde, ook niet toen Seamus hem aan de familie voorstelde. Toen de moeder Freddie een vraag stelde fronste ze haar wenkbrauwen en keek naar hem, inderdaad, daar zei de vrouw wat. "Was die Emily er niet?" vroeg ze toen ze zag dat hij zijn tas nog had. Haar ene hand was om zijn bovenarm geklemd, maar de greep werd langzaamaan iets losser. Hij verzachtte haar, iets wat haar beangstigde - dat had het altijd al gedaan en daarom durfde ze haar gevoelens eerst niet toe te geven - maar als hij dan bij haar was, dan beschermde hij haar ook, en dit werkte weer geruststellend. Ze ging even op zoek naar zijn ogen, ze moest ze erven zien, ze moest de warme chocoladekleurige poelen zijn, liefdevol en prachtig. Hij had zonder twijfel de mooiste ogen die ze ooit had gezien en iedere keer verwonderden ze haar weer, puur, beeldschoon, niet alleen de kleur en de vorm, maar ook de twinkeling, de blik die ze droegen. Ze hield van zijn ogen, ze hield van hem, dat deed ze echt, echt heel veel en ze wou het hem vertellen, ook dat wou ze echt, maar dat deed ze niet vaak en zeker niet in de woorden 'Ik hou van je' en al helemaal niet in gezelschap, nooit niet. Ze begroef haar hoofd even in het kuiltje van haar nek, hij was lang, maar gelukkig was ook zij niet klein, en sloot kort haar ogen, ze was moe, maar tegelijkertijd verlangde ze naar hem. Ze verlandge naar zijn armen om haar heen, haar lichaam dicht tegen haar aan, zo dicht mogelijk, ze wou hem zo dicht mogelijk bij zich hebben, want dan wist ze dat hij haar niet zou verlaten.

Reality's overrated.

[Hennig -> Verschuuren.]

stay safe because I like being alive at the same time as you

[Kramer went Howedes]

Danmarks Dynamite.

[C_A_L_M_ -> Bain]

Bowties were never Cooler

[

[ bericht aangepast op 10 jan 2015 - 17:58 ]

Reality's overrated.

Seamus Kevin O'Donnal
Ik was al vroeg wakker, maar liet onze gasten nog even slapen. Ik moest nog genoeg doen, wat zij niet hoefden te doen. Het eerste wat ik deed was kort mijn bedhoofd naar buiten stak om onze honden terug naar onze woonwagen te roepen. 's Nachts liepen ze met alle andere honden over het terrein, zodat we beschermd waren, maar overdag hoefde dat niet, dus was het beter als ze hier bleven. Daarna ging ik snel douchen, zodat ik niet te veel naar paard rook, en naar de wc, wat een klein hokje achter de wagen was, want het was niet heel hygiënisch was om de wc in de wagen te hebben. Ik trok een simpele skinnyjeans aan en een trui. Vandaag zou er na school een feestje zijn, maar ik wist niet of ik zoveel zin had en of de gasten er zin in hadden. Zonder gasten zou ik namelijk zoizo niet gaan. Ik liep met een simpele paardenborstel naar buiten, waar ik wel mijn schoenen aantrok, om Muppet en Kaiko te borstelen. Terwijl ik bezig was kwam een van de honden aanlopen met een brief in zijn mond. Weer een brief?! Het werd steeds vreemder. Ik maakte de envelop open en las er snel overheen. Dit was allemaal echt heel erg vreemd en ik wist niet wat ik ermee moest. Buitenstaanders zouden waarschijnlijk naar de politie gaan, maar als reiziger ging dat nu eenmaal niet en dat deed je ook gewoon niet. Ik aaide toch de hond even en maakte het borstelen af, voor ik beide paarden hun brokken gaf. Binnen waste ik mijn handen, ging ik aan de keukentafel zitten en las de brief nog eens rustig door. Dit moest ik echt met de twee tortelduifjes overleggen, want dit ging over hen, en misschien wisten ze wel van wie die kwam.

Bowties were never Cooler

Elizabeth "Effy" Stonem.

Toen ze wakker werd was Seamus de kamer al uit en had Freddie zijn ogen nog gesloten, hij sliep duidelijk nog. Haar slaappillen maakte haar nog een beetje sloom en roezig en voorzichtig drukte ze een kusje op Freddie's wang en gleed toen voorzichtig uit het bed. Ze ging op zoek naar haar tas en trok een zwarte bh, boxershorts, haar zwarte ripped jeans en een smoky tanktop met open zijkanten (waar ze niks anders dan een bh onder droeg, wat sommige mensen raar zouden kunnen vinden), ze deed er een paar sokken bij aan en zou zomenteen haar zwarte bikerboots aantrekken, haar -haar stond krullend alle kanten op, maar ze deed het zomenteen wel in een knot, net als haar make-up - niet dat ze een probleem had om zonder make-up rond te lopen, in tegenstelling tot de andere meiden van haar vriendengroep en eigenlijk de meeste meisjes in het algemeen, ze had gisteravond een douche genomen en zou dit vanavond weer doen, al had ze er het liefst meteen onder gesprongen, ze was niet thuis. Ze deed haar armbanden wel om haar polsen, de rest kwam zomenteen, maar ze kon niet risceren dat hij de littekens zag. Misschien kleedde ze zich donker en was het raar dat ze praktisch wakker werd met dikke banden om haar armen, het boeide haar niet, het was Effy. Op haar sokken ging ze naar de woonruimte van de woonwagen en zag daar Seamus aan de keukentafel zitten. Stilletjes schoof ze naar hem toe en nam ook plaats op een stoel, om met een opgetrokken wenkbrauw naar de brief te kijken. Nu was ze nog een beetje onder invloed van zware slaapmedicatie, maar ze wist dat deze snel uitgewerkt was, dus had ze haar pillen meegenomen. Ze stond weer op en vroeg hem kortaf om "Glazen?" zodat ze water kon pakken om de pillen weg te slikken, voor het straks echt mis ging.

Reality's overrated.

[Undique went Vociferor.]

Reality's overrated.