Sorry als dit fout staat!
Waarschuwing: zeiktopic
Heel wat mensen merken het niet, maar mijn emmer is vol en mijn bom staat op barsten. Het gaat niet lang duren voordat ik serieus onvriendelijk ga worden en iedereen de grond in ga boren. Ik kan heel veel verdragen, maar nu heb ik er stilaan genoeg van. Al meer dan een week mag ik thuis horen hoe alles mijn schuld is. Doet mijn broer iets fout, Sylvie heeft het gedaan. Zeg ik iets waar mijn stem toevallig een volume hoger is, Sylvie heeft een grote mond. Let ik toevallig even niet op, Sylvie heeft geen oren. Doet mijn broer weer vervelend, Sylvie is de vervelende die iedereen op de zenuwen werkt. Het zijn kleine dingen en op deze manier lijken ze niks, maar kom hier eens in mijn plaats zitten. Volgens mij hebben mijn ouders en mijn broer hun period al meer dan een week. Ik heb al eens gezegd dat ik het niet leuk vind, maar het lijkt alsof het hun ene oor invliegt en het andere er weer uit.
Dan heb je van die 'zogenaamde' vrienden die doen alsof ze je bestie zijn in je gezicht, maar achter je rug gewoon keihard een mes in je rug steken. Ik heb contact met heel wat mensen en die mensen kennen soms ook andere mensen die ik ken. Maar als ik af en toe een naam van iemand laat vallen die ze kennen en dan zeg ik nog niks verkeerd over die persoon, wordt er al mooi achter mijn rug geroddeld tegen elkaar en dit en dat gezegd. Verhaaltjes worden gekoppeld aan die ene keer dat ik hun naam liet vallen en opeens ben ik een slechte vriendin. Als ik dan hoor wat er gezegd geweest is, begin ik serieus te koken omdat die mensen eens moeten leren niet te liegen of mijn woorden te verdraaien. Mij opzetten tegen andere? Wat is je doel, of wat moet ik hier nu van denken?
Vervolgens heb je ook van die vrienden die doen alsof ze je steunen, maar dan keiharde commentaar hebben of dat het achteraf blijkt dat het hun allemaal niet geboeid heeft wat je verteld hebt. Heel lief, ik zal jullie ook nog eens wat steun aanbieden en een luisterend oor. Zo zie je maar weer wie je echte vrienden zijn, net zoals die mensen die een mes in je rug steken.
De laatste tijd trek ik me dan ook weer meer en meer terug in mijn schelp, om alles wat er rondom mij gebeurd. Gewoon om geen fouten te begaan en er voor te proberen zorgen dat niemand nog denkt dat ik iets fout doe of zeg in hun ogen. Al heb ik toch wel vaker het gevoel dat ik mijn eigen ogen niks fout doe of zeg. Een uurtje geleden riep ik bijvoorbeeld 'Allee VTM!' en mijn moeder ging alweer van 'Wat een grote mond heb jij vandaag zeg!', terwijl ik vandaag nog maar amper iets gezegd had en met allee VTM toch niks verkeerd heb gezegd? Ik hield dus maar gewoon weer mijn mond.
Uiteindelijk heb ik ook genoeg van al die mensen die naar mij roepen zonder na te denken 'Zoek werk!'. Eerst en vooral wil ik toch eens weten waarom die mensen dat naar mij roepen zonder te weten wat ik werkelijk doe. Elke dag speur ik sites af op zoek naar werk. Ik solliciteer op zoveel plekken, mijn inbox staat serieus vol en mijn map steekt vol met papieren. Als er geen werk is of ze willen me niet, kan ik gaan toveren. Dus alsjeblieft, spreek voor jezelf voor je je mond opent en naar mij roept dat ik werk moet zoeken. Ik wil zeker wel werken, denk je nu echt dat ik constant op mijn luie kont zit en mezelf een hele dag vervelen zo fijn vind? Nee.
Daarbij heb ik nog niet alles verteld van wat er gebeurd rondom mij, maar ik wilde het meeste even van me afschrijven. Het lijkt gewoon alsof iedereen mij de laatste tijd als een pispaal ziet en denkt 'Sylvie huilt toch nooit en het lijkt haar toch nooit te boeien, dus storten we ons even op haar, vindt ze vast niet erg'. Nou, dat is echt zo verkeerd. Het is misschien niet omdat niemand het aan me ziet, omdat ik me sterk probeer te houden, maar vanbinnen breekt er genoeg. Ik huil af en toe ook wel eens in mijn bed als ik ga slapen, zonder dat iemand het weet. Ik ben trouwens ook maar een mens van vlees en bloed, en ik heb ook gevoelens net zoals ieder ander.
Dan heb je van die 'zogenaamde' vrienden die doen alsof ze je bestie zijn in je gezicht, maar achter je rug gewoon keihard een mes in je rug steken. Ik heb contact met heel wat mensen en die mensen kennen soms ook andere mensen die ik ken. Maar als ik af en toe een naam van iemand laat vallen die ze kennen en dan zeg ik nog niks verkeerd over die persoon, wordt er al mooi achter mijn rug geroddeld tegen elkaar en dit en dat gezegd. Verhaaltjes worden gekoppeld aan die ene keer dat ik hun naam liet vallen en opeens ben ik een slechte vriendin. Als ik dan hoor wat er gezegd geweest is, begin ik serieus te koken omdat die mensen eens moeten leren niet te liegen of mijn woorden te verdraaien. Mij opzetten tegen andere? Wat is je doel, of wat moet ik hier nu van denken?
Vervolgens heb je ook van die vrienden die doen alsof ze je steunen, maar dan keiharde commentaar hebben of dat het achteraf blijkt dat het hun allemaal niet geboeid heeft wat je verteld hebt. Heel lief, ik zal jullie ook nog eens wat steun aanbieden en een luisterend oor. Zo zie je maar weer wie je echte vrienden zijn, net zoals die mensen die een mes in je rug steken.
De laatste tijd trek ik me dan ook weer meer en meer terug in mijn schelp, om alles wat er rondom mij gebeurd. Gewoon om geen fouten te begaan en er voor te proberen zorgen dat niemand nog denkt dat ik iets fout doe of zeg in hun ogen. Al heb ik toch wel vaker het gevoel dat ik mijn eigen ogen niks fout doe of zeg. Een uurtje geleden riep ik bijvoorbeeld 'Allee VTM!' en mijn moeder ging alweer van 'Wat een grote mond heb jij vandaag zeg!', terwijl ik vandaag nog maar amper iets gezegd had en met allee VTM toch niks verkeerd heb gezegd? Ik hield dus maar gewoon weer mijn mond.
Uiteindelijk heb ik ook genoeg van al die mensen die naar mij roepen zonder na te denken 'Zoek werk!'. Eerst en vooral wil ik toch eens weten waarom die mensen dat naar mij roepen zonder te weten wat ik werkelijk doe. Elke dag speur ik sites af op zoek naar werk. Ik solliciteer op zoveel plekken, mijn inbox staat serieus vol en mijn map steekt vol met papieren. Als er geen werk is of ze willen me niet, kan ik gaan toveren. Dus alsjeblieft, spreek voor jezelf voor je je mond opent en naar mij roept dat ik werk moet zoeken. Ik wil zeker wel werken, denk je nu echt dat ik constant op mijn luie kont zit en mezelf een hele dag vervelen zo fijn vind? Nee.
Daarbij heb ik nog niet alles verteld van wat er gebeurd rondom mij, maar ik wilde het meeste even van me afschrijven. Het lijkt gewoon alsof iedereen mij de laatste tijd als een pispaal ziet en denkt 'Sylvie huilt toch nooit en het lijkt haar toch nooit te boeien, dus storten we ons even op haar, vindt ze vast niet erg'. Nou, dat is echt zo verkeerd. Het is misschien niet omdat niemand het aan me ziet, omdat ik me sterk probeer te houden, maar vanbinnen breekt er genoeg. Ik huil af en toe ook wel eens in mijn bed als ik ga slapen, zonder dat iemand het weet. Ik ben trouwens ook maar een mens van vlees en bloed, en ik heb ook gevoelens net zoals ieder ander.
Een koekje voor iedereen die dit gelezen heeft!
16 - 09 - '17
