200 | RPG Speeltopic | Heartbeat Island [16+] - Speeltopics

21 aug 2019 - 20:37 Bratty is offline

Bratty 433

HEARTBEAT ISLAND
ROLLENTOPIC • PRAATTOPIC • SPEELTOPIC

—— T H E B E G I N N I N G ——
February the first — Tuesday — O4.47 — 98°F (36°C)— It's gonna be a hot day, this is just the start.

Er komen nog duidelijke foto's van de barakken van zowel de gevangenen als de bewakers. Ook voor de dokter, psycholoog en gevangenisdirecteur komen er nog duidelijke beelden.

Outfit prisoners: Deze prachtige roze outfit.
Outfit guards: Deze prachtige outfit, alleen met combat boots.
Doctor: General "guard" uniform + white coat.
Psychologist: Whatever she wants, they prefer the "guard" uniform.
Warden: Whatever he wants to.

Informatie voor de barakken van de gevangenen (alle gevangenen die wij op ons nemen zitten in dezelfde):
Het idee Dichterbij Stijl van gebouw Douches Toiletten

Informatie over de barakken van de bewakers:
Slaapruimte per guard Douches Eetzaal

B A C K G R O U N D ——
In een toekomst, enkele jaren hier vandaan blijkt dat wat wetenschappers al jaren "de verwarming van de aarde" noemen, waarheid blijkt te zijn. Er kwam nieuw land bij, gezien de zeelevels daalden, wat betekende dat er meer ruimte was voor de groeiende mensenmassa. Echter met de komst van meerdere mensen, komen er ook steeds meer rotte eieren bij natuurlijk. Het volk dat de criminele kant opgaat stijgt steeds meer, waardoor de terugkomst van strafkolonies ook weer opbloeit. Dit werd een plek waar het uitschot terecht kon, zodat de gevangenissen meer ruimte hadden voor de nieuwe zaken.

Ondanks dat de wereld wat moderner is geworden, lijkt alles op het eiland eerder op een primitieve levensstijl. Er is geen technologie te vinden, iets waar zelfs de bewakers mee moeten leven. Zelfs in hun barakken is er niets te vinden, zelfs geen telefoon. Tenminste, dat hoort niet te zijn, maar er zitten altijd wel wat rebellen tussen, zelfs onder de bewakers. De gevangenen kunnen er dus wel aan komen, maar het is heel zelden. En mocht het naar buiten komen dan je zoiets bezit, reken er maar op dat je leven vanaf dat moment in gevaar komt, gezien roddels maar al te snel rondgaan en er altijd wel iemand geneigd is je leven te nemen zonder vragen te stellen.

—— S T O R Y

Zoals verwacht, nemen wij gevangenen op ons, als je ze dat nog kan noemen. Technisch gezien zijn ze vrijer dan in een gevangenis, al zitten ze vast op het eiland vol criminelen, als het ware. Dit zijn de gevaarlijke personen die ze niet meer de mensheid in kunnen gooien, maar ook niet langer in simpele cellen kunnen houden. De personen die iets toe gaan voegen aan de toekomst, door hard te werken om het eiland acceptabel te maken voor de mensheid. Hun manier van leven is onmenselijk te noemen, met teveel mensen in één ruimte, geen privacy bij het douchen en waar je het eten liever ontwijkt dan eet, ondanks dat je in een vreselijke hitte moet gaan werken. Niet alleen de zelfmoordpercentages zijn omhoog gegaan, maar ook zeker de moordpercentages. Het is echter niet alsof iemand hier ook maar wat om geeft, waardoor het genegeerd wordt en mensen ermee weg kunnen komen. De bewakers zijn er alleen maar voor het publieke oog, en natuurlijk houden ze het in de gaten of er iemand ontsnapt, maar buiten dat wordt er voor alles een oogje of twee dichtgehouden.
De bewakers zijn in de meeste gevallen degene die dingen uitspoken en de gevangenen uitdagen door streken uit te halen, en als dat niet werkt dwingen ze de gevangenen wel.

J O B S ——
Op dit moment heeft de opruiming van het strand de prioriteit gekregen op het eiland, het ligt hier namelijk vol met puin en stenen van elke grote — die in zijn geheel moeten verdwijnen. Het is alweer de derde locatie, en deze is pas een week van start gegaan. Gezien het eiland onder water heeft gestaan zullen er zeker ook wat vreemde dingen gevonden kunnen worden die in de zee verdwenen is. Het grootste probleem echter is het grote schip dat er te vinden is, en wat veel moeite zal kosten te laten verdwijnen. Deze is te vinden op het midden van het eiland, en moet uit elkaar gehaald worden voordat deze als afgerond bestempeld kan worden.

Als je ongeluk hebt ben je onderdeel van de crew die de nieuwe barakken moet bouwen, waarbij er meer bewakers te vinden zijn dan gevangenen, waardoor je oprecht in gevaar bent voor je leven. De bewakers zijn gevaarlijker dan de gevangenen in de meeste gevallen, en hebben nogal wat sadistische plannen in hun hoofd dankzij de verveling die er rondgaat zonder enige vorm van technologie en normaal menselijk contact.

D A Y ——

O5.OO • douches gaan aan voor een uur

O6.OO • ontbijten

O7.OO • start werkdienst

1O.OO • pauze van 15 minuten

13.OO • lunchpauze van 30 minuten

16.OO • pauze van 15 minuten

19.OO • klaar met werkdienst + teruglopen

2O.OO • avondeten

22.OO • lichten uit

—— R U L E S

1. Prisoners must remain silent during rest periods, after lights out, during meals and whenever they are outside during work hours.
2. Prisoners must eat at meal times, and only at meal times.
3. Prisoners must participate in all prison activities.
4. Prisoners must keep their space clean at all times. Beds must be made and personal effects must be neat and orderly; floor must be spotless.
5. Prisoners must not move, tamper with, deface or damage walls, ceiling, windows, doors, or any prison property.
6. Prisoners may never operate cell lighting.
7. Prisoners must address each other by number only.
8. Prisoners must always address the guards as "Mr. Correctional Officer," and the warden as "Mr. Chief Correctional Officer."
9. Prisoners must never refer to their condition as an "experiment" or a "simulation." They are stuck here.
10. Prisoners will be allowed 5 minutes in the lavatory. No prisoner will be allowed to return to the lavatory within 1 hour after a scheduled lavatory period.
11. Smoking is a privilege. Smoking will be allowed after meals or at the discretion of the guards. Prisoners must never smoke in the building. Abuse of the smoking privilege will result in permanent revocation of the smoking privilege.
12. Mail is a privilege. All mail flowing in and out of the prison will be inspected and censored.
13. All prisoners in the building will stand whenever the Warden, the Prison Superintendent or any other visitors arrive on the premises. Prisoners will await an order to be seated and resume activities.
14. Prisoners must obey all orders issued by guards at all times. A guard's order supersedes any written order. The Warden's order supersedes both the guards' order and the written rules. Orders of the Superintendent of Prisoners are supreme.
15. Prisoners must report all rule violations to the guards.
16. Prisoners have to be at the allocated locations at the allocated times for duties.
17. Every prisoner is equal, don't expect any special treatments.
18. Failure to obey any of the above rules may result in punishment.

Al houden de meeste bewakers zich er sowieso niet eens aan. Sowieso krijgt niemand ooit post, maar volgens de regels moeten ze het in hun regels zetten. En sigaretten zijn er al helemaal niet te vinden.

P U N I S H M E N T S ——

—— L O C A T I O N

De locatie van het eiland ligt in de Indische zee, al ligt deze niet zozeer in de buurt van een ander eiland, voor ieders veiligheid is het een eiland ver van alles vandaan. Als je een locatie moest geven waar het dichtbij ligt, dan is het Australië. Op de meeste dagen is het er erg warm, en haast niet uit te houden door de felle zon. En wanneer het regent, dan is er ook echt een stortregen dat zelfs enkele dagen kan volhouden. Het is er maar zelden echt koud, al heeft het wel één maand per jaar waar het wat frisser is.

Qua dieren leeft er niet al teveel buiten gevaarlijke spinnen en slangen na. Er is ook een speciale soort vogel te vinden, eentje die erg zeldzaam is op andere delen van de wereld. Deze zijn met de bomen meegekomen die ze op het eiland geplant hebben.

1 = barakken voor gevangenen.
2 = werklocatie voor nu
3 = barakken voor bewakers
4 = bouw nieuwe barakken beiden

E X T R A ——
Bij binnenkomst per boot worden de gevangenen gestript, grondig nagekeken op contraband, vervolgens schoongespoten door een felle stroom water en wordt hen uiteindelijk een "welkomstpakket" gegeven met je gevangenisnummer, met daarin dit;
— Kleding; 2 paar naadloos ondergoed, roze outfit, wit hemd voor eronder en 1 paar zwarte instapschoenen.
— Douche set; shampoo, zeepblok, spons.
— Verzorging; tandenborstel, tandenpasta, bot scheermes.
— Ter vermaak; kladblok, potlood.
— Voor het bed; wit laken, wit dun dekbed en dun kussen + kussensloop.

[ bericht aangepast op 2 okt 2019 - 20:10 ]

• • •

21 aug 2019 - 20:39 KIaus is offline

KIaus 21035

Whoop Whoop

Bowties were never Cooler

21 aug 2019 - 20:51 Synodic is offline

Synodic 134

Ray Williamson
35 jaar || Warden || Schip -> Meeting || Nieuwelingen -> Alle bewakers

" Are you picking a fight? I'd like to see you try. "

Ray zat geboeid op het schip, zijn handen zaten vast en zijn voeten aan de grond vast geketend. Dit was voor iedereen op het schip het geval, zodat zij niet de beslissing konden maken om hun leven daar stop te zetten. Dit was puur weer één van Ray zijn nieuwe spellen, hij had het enkele dagen terug bedacht, om zich voor te doen als gevangene. Ook had hij al van enkele nieuwkomers wat papieren binnen gehad vorige maand, wat hij dan ook door had gelezen. Ray hield niks voor zichzelf verbogen als het ging om privé-informatie. Hij wist van elk persoon op het eiland wat zij allemaal op papier hadden staan.
Hij had zijn bewakers gezegd om hem precies zoals de gevangenen te behandelen, wat zij ook wel deden. Ze wisten wel beter dan zijn opdrachten niet te volgen, ook een bewaker kon het van hem krijgen indien zij bezig gingen, om daarna eruit te worden gezet. Echter, ging Ray echt niet elke keer mee. Vaak genoeg liet hij zijn hoofdbewaker gaan, omdat hij dan zelf nog elders mee bezig was. Ray had altijd iets te doen hier, het was eigenlijk gewoon zijn persoonlijke speelgrond. En als directeur kon hij doen wat hij wilde. Niemand die echt wat gaf om hoe het stuk tuig hier werd behandeld.
Op het schip had Ray iets tegen één van de bewakers gezegd om ze uit te dagen. Hier hadden zij goed op gereageerd, waardoor Ray uiteindelijk zijn mond hield. Wel kwam hij over als het gevaarlijke figuur dat het niet eens was om hierheen gestuurd te worden. Iets wat je in enkele andere aan boord ook zag, maar iedereen werd de mond gesnoerd. Anderen waren juist stil, iedereen was anders zodra zij naar dit eiland gingen. En zeker zodra zij op het eiland terecht kwamen. Je leven was nooit meer hetzelfde eens je hier naartoe werd gestuurd.

Eens zij aankwamen op het eiland werden zij één voor één van het schip gehaald, Ray stond voorop en was het niet eens met de behandeling. Of zo deed hij ogen in elk geval. De bewakers boeide het niet wanneer jij struikelde, dan sleurde zij jou wel verder mee. Zij hadden immers meer te doen dan zorgen dat jij jezelf weer omhoog kon halen en verder kon lopen, nee, sleuren was handiger. Ray had zich expres wat laten struikelen en zich laten horen over hoe zij hem daardoor half meesleurde. Natuurlijk werd zijn mond hiervoor weer gesnoerd op strenge toon.
De bewakers keken even rond en hij zag zijn hoofdbewaker naar hem kijken, maar die wist hoe hij was en keek niet op. Hij had haar expres niks gezegd om te zien was zij hiermee ging doen, maar zij nam het briljant op door niks te laten merken en even langs de nieuwelingen te lopen en hier en daar even een grondige blik te nemen, ook bij hem. Ze keek echt flink op je neer en hij vond het heerlijk hoe ze hem zonder woorden begreep. "Stil en luisteren!" riep zij streng. "Jullie worden zo ontzien van de boeien, dan zullen jullie worden uitgekleed en-" begon zij, maar daar ging Ray op in. "Pardon? Uitgekleed? Nee, ik heb vast nog wel betere dingen te doen dan door jullie te worden uitgekleed" sprak hij opstandig.
Zijn hoofdbewaker, Winnie, keek hem aan en haar ogen vernauwde. "Je hebt niks te willen, laat er niet nog iets uit jouw mond komen, ik ben hier de baas en eis jouw stilte" gaf zij vervolgens aan, heerlijk die dominante toon van haar. Toch hield hij het hier niet bij. "Dan heb ik toch nog echt één ding te zeggen" gaf Ray aan en grijnsde vervolgens. Winnie maakte een gebaar naar een andere bewaker om iets aan zijn houding te doen en waar hij ergens dit spel verder wilde zien, had hij echt andere dingen te doen. "Maak mij weer los" gaf hij vervolgens opdracht. "Ja meneer!" gaf de bewaker aan en begon meteen aan zijn gegeven taak om hem los te maken.

Zijn blik ging naar Winnie, die enkel haar hoofd kon schudden om wat hij nu weer had bedacht. "Goed, zij zullen jullie zo verder inderdaad uitkleden en er zal bekeken worden wat jullie allemaal proberen mee te smokkelen naar dit eiland. Voor elk iets dat je probeerde mee te smokkelen zal er een straf op liggen. Je zal daarna worden schoongespoten en je welkomstpakket krijgen, want we heten jullie graag welkom in je nieuwe leven" zei hij, sarcasme droop bijna zijn mond uit. Al was het elders niet gelogen, nieuw speelgoed. "Iemand anders zal de rest aan jullie uitleggen en een rondleiding geven. Ontmoet Mr. Amazone, Stone.. of King. Vergeet deze naam echter zo snel als je hem leerde, jullie mogen hem enkel aanspreken als 1345-1128. De verdere regels zullen jullie nog horen, want ik ben zeker dat dit niet in jullie brein is gekomen op de boot" zei hij en keek naar alle terwijl zijn boeien af werden gedaan. Eens deze af waren begon hij zich te verplaatsen en voor hun te staan.
Ray kon het ook echt niet schelen dat King het niks vond om anders genoemd te worden. Nu sprak hij King redelijk veel aan met King, maar soms moest hij de man irriteren met het feit dat hij het niet fijn vond om anders genoemd te worden. Het was dan ook dat de man genoeg deed voor wat hij voor zichzelf, soms anderen ook, wilde hebben. Anders was het hele plaatje tussen deze twee mannen waarschijnlijk compleet anders geweest. Hoe dan ook vond hij het ook nog eens leuk om de nieuwe gevangenen de regels van het eiland tweemaal door te geven. Het werd een keer op de boot aangegeven en hier nogmaals, om het erin te gieten en ze later kwamen zij erachter dat niemand zich hier aan regels hield.
Ray liep hierna nonchalant weg richting King, welke hier reeds aanwezig was omdat hij de nieuwelingen rondleidde. Een positie die hij zo van de man kon afpakken indien hij wilde, wat King zeker niet wilde en waardoor de twee dan ook al langere tijd een zekere regeling hadden. Deze had hij sinds kort echter omgewisseld en hij had de man laatst twee namen gegeven. En de naam die hij koos was Ray zijn slachtoffer geworden, wat trouwens heerlijk was verlopen, was een goede keuze geweest. Hij stond stil voor King en keek de man aan. "Vanavond wil ik je zien in mijn vertrekken, ik zal een bewaker sturen om je op te halen" zei hij en gaf de man een knipoog. Hij wist vast wel dat hij niet doelde om de man in zijn bed te werken, maar omdat hij dan weer goederen voor hem had.

Hij pakte de schouder van King even vast en keek om richting de bunch nieuwelingen. "Let the games begin, and may the odds be ever in your favor" zei hij vervolgens. Fluitend liep Ray daarna weg, hij had namelijk nog een vergadering staan. Alle bewakers moesten hierbij aanwezig zijn, behalve zij die nu met de nieuwelingen bezig waren. Echter wisten ook die bewakers al wat hij de anderen zou gaan zeggen. De vergadering was elke ochtend wanneer de nieuwelingen kwamen, tenzij Ray aangaf om hem op een andere dag te hebben, echter had hij dit al maanden niet gedaan.
Eenmaal aangekomen bij de tent, die buiten de barakken stond en waar bewakers heen konden om te wachten op de gevangenen voor de werkdag begon bijvoorbeeld, waren de meeste reeds aanwezig. De laatste twee kwamen al aangelopen en Ray liep zelf even rond, terwijl hij iedereen aankeek. "Als je hier bent om te horen hoe goed je je werk doet, dan ben je hier fout. Mocht je hier zijn om te horen dat wij een maagd in onze nieuwelingen groep hebben zitten, dan zit hier perfect. Zoek zelf uit wie het is indien het je interesseert. Have fun." zei hij, content met zijn spelletje.
Ergens wilde hij haar zelf, maar eens zien wat de bewakers gingen doen met deze informatie was ook leuk. Hij moest zich op de één of andere manier zien te vermaken natuurlijk. Ook had hij gelezen dat zij schijnbaar het niet gedaan had, de moorden op haar naam, zo had zij gezegd tegen een psychiater in elk geval. Mocht dit nu echt de waarheid zijn, dan was hij enkel meer benieuwd naar hoe dit ging lopen. Zeker gezien zij maagd was en hij zojuist enkele hongerige hondjes op haar af had gestuurd. Ray was nou eenmaal een sadist en zag maar al te graag iemand in pijn, het idee hoe een maagd pijn leed door zijn sluwe plan, laadde hem op. Hierna wuifde hij de bewakers weg om de rest van de dag te gaan starten.

21 aug 2019 - 23:28 Salaryman is offline

Salaryman 33818

Devon Ainsworth

38 / Registratienummer / De boot > strand, toespraak Ray

De man naast hem braakte, waardoor spetters van zijn verteerde diner op Devon’s schoeisel terecht kwam. Devon zag het in de flikkering van een gloeilamp dat de hele boot moest verlichten. Het was nog donker, zo vroeg was het.
‘Kijk uit idioot,’ zei hij zacht maar zo dreigend mogelijk. Hij had nog niet ontbeten en zijn kop bonsde.
Volgens de geruchten was Heartbeat Island een strafkolonie. Meerdere mannen in de gevangenis waar hij weg kwam verkozen een verblijf in de SHU boven een tripje naar dit eiland, zo berucht was het. Devon had echter die keus niet. En nu zat hij op een boot met mannen (en vrouwen, tot zijn verbazing) op weg naar datzelfde beruchte eiland. Alcatraz.
De spanning op de boot was om te snijden. Zo nu en dan hoorde hij een sneer of een ‘hey cipier, wanneer zijn we er’ van een ongeduldige gevangene. Dit soort opmerkingen werden hardhandig in de kiem gesmoord. Bij Devon kwam het voorzichtige besef dat dit pas een voorproefje was van waar hij voor werd gewaarschuwd: de bewakers hier waren tuig. Hij wist al lang en breed dat een verblijf hier geen upgrade zou worden van zijn voorgaande jaren in de gevangenis. Daarom had hij twee voorzorgsmaatregelen genomen. 1: hij zou hier met een schone lei beginnen en geen gevangene noch bewaker zou weten wie hij voorheen was en wat hij deed om te overleven. 2: het zakje wiet dat hij in zijn kraag had verstopt zou voor hem uitkomst bieden in geval van nood.
Dan zette een lange geboeide man naast hem zijn keel op om een bewaker te provoceren. Hij droeg een intimiderende air om zich en Devon gokte dat hij al flink wat jaren celstraf achter de rug had. Maar ook hem werd het provoceren betaald gezet.
‘Niet doen die gasten zijn gek,’ zei Devon voorzichtig tegen hem.

Een voor een werden na aankomst op het eiland de gevangenen van de boot geleid. Het was nu al heet en vochtig en het zag er allerminst uit als het tropische paradijs dat het had kunnen zijn. De grofgebekte man voor hem viel en werd hardhandig vooruit gesleurd door een van de bewakers. Devon fronste. Het werd hem duidelijk; hier zou hij niet op sympathie kunnen rekenen. De grondwet die hem beschermde tegen een inhumane behandeling gold hier niet. Deze mensen, al droegen ze een uniform, waren voor hem niet veel meer dan sadistische dieren. De geruchten waren waar. Hoeveel erger ging dit nog worden?
‘Stil en luisteren!’ Een vrouwelijke bewaker maande iedereen tot stilte wanneer alle gevangenen de boot hadden verlaten. Devon zag een paar gevangenen blikken uitwisselen en hun lippen likken. ‘Jullie worden zo ontzien van de boeien, dan zullen jullie worden uitgekleed en-’ ‘Pardon? Uitgekleed? Nee, ik heb vast nog wel betere dingen te doen dan door jullie te worden uitgekleed,’ zei dezelfde man opnieuw. Is die vent helemaal gek geworden? vroeg Devon zich af.
‘Je hebt niks te willen, laat er niet nog iets uit jouw mond komen, ik ben hier de baas en eis jouw stilte.’ ‘Dan heb ik nog iets te zeggen,’ zei de blonde man. ‘Dimmen malloot,’ beet Devon hem toe terwijl de bewakers in zijn richting liepen.
‘Maak mij weer los.’ ‘Ja meneer!’

Meneer? Devon’s hart sloeg over. Hij is geen gevangene! Wie is dit voor zieke gast?
‘Goed, zij zullen jullie zo verder inderdaad uitkleden en er zal bekeken worden wat jullie allemaal proberen mee te smokkelen naar dit eiland. Voor elk iets dat je probeerde mee te smokkelen zal er een straf op liggen. Je zal daarna worden schoongespoten en je welkomstpakket krijgen, want we heten jullie graag welkom in je nieuwe leven.’
Hij had zojuist een cipier een malloot genoemd. De mogelijkheid dat hij een vijand had gemaakt binnen een paar minuten dat hij was gearriveerd baarde hem meer onrust dan de regels voor contrabande en zelfs de visitatie. Hij had een gaatje met zijn voet gemaakt in het zand, boog onopvallend voorover en liet het zakje vanuit zijn kraag in het gaatje glijden dat hij weer toedekte.
‘Iemand anders zal de rest aan jullie uitleggen en een rondleiding geven. Ontmoet Mr. Amazone, Stone.. of King.’
King?! Devon’s kin schoot een paar centimeter omhoog in shock toen hij het welbekende gestalte van King Stone voor zich zag. Hierdoor miste hij de rest van wat de blonde cipier zei. Devon dacht dat hij naar een heel andere gevangenis was overgeplaatst. Ergens voelde hij zich opgelucht, maar het feit dat hij zo goed met de bewakers overweg scheen te kunnen verontrustte hem. Waar had hij die invloed aan te danken? Hij moest King spreken en erachter komen waar hij rekening mee moest houden op dit eiland, en met wie.

De cipier sprak met King, waarna hij zich nog eenmaal tot de gevangenen wendde en vertrok.
Hij nam kort het gezelschap in zich op, dat uit zowel mannen als vrouwen bestond. De vrouwengevangenis bevond zich ongetwijfeld ergens anders, dus waarom waren ze nu nog steeds bij elkaar nu ze gevisiteerd zouden worden?
Hij zag een kans om zich richting King te begeven, die verantwoordelijk was voor de rondleiding. Het eerste wat Devon wilde was info.
‘King. Jij ook hier,’ was het eerste wat hij uitbracht. ‘What the fuck is dit hier,’ zei hij terwijl hij erop lette zijn stemvolume laag te houden. ‘Wie the fuck is die eikel,’ voegde hij toe.

[ bericht aangepast op 22 aug 2019 - 17:31 ]

No growth of the heart is ever a waste

22 aug 2019 - 8:06 Reeses is offline

Reeses 1276

POPPY MAEVE WILSON
Prisoner ~ 26 years old ~ 5498-1782 ~ boat and beach ~

Ik was doodop, maar dat was niet geheel vreemd aangezien ik al meer dan vierentwintig uur onderweg was. Vanuit Corona, CA in de USA was ik naar Los Angeles gebracht, in een transportbusje. Vanaf daar had ik een zeventien uur durende vlucht naar Australië gehad. Tot slot volgde er nog een boottocht, maar om je de waarheid te zeggen was ik alle besef van tijd kwijtgeraakt op die boot. Door twee cipiers, die allebei hetzelfde donkerblauwe uniform droegen, werd ik ruw de boot opgeduwd. De handboeien die ze mij in Corona hadden omgedaan, bleven om. Echter werden mijn enkels nu ook geboeid, waardoor ze vastgeketend aan de grond zaten. Het was vroeg in de ochtend en nog donker buiten, maar daardoor was de hitte er niet minder om. Ik had geen idee hoe lang het varen was, of waar we überhaupt naar toe gingen. Wel wist ik dat de gevangenis waarnaar ik was overgeplaatst Heartbeat Island heette, maar daar had ik nog nooit van gehoord. Samen met een andere vrouw was ik de enige dame op de boot, dat gevuld was met mannelijke gevangenen en een aantal cipiers. Zo op het eerste oog leken de cipiers behoorlijk streng, al was dat meestal om hen te doen luisteren. Na verloop van tijd verslapte dat wel.
Het geluid van iemand die over zijn nek ging klonk op, en ik was net op tijd om te zien hoe één van de gevangenen – een man – zijn laatste maal eruit braakte. Gauw wendde ik mijn gezicht af. Dat was gewoon echt te smerig voor woorden. Gelukkig was het vrij donker op de boot, waardoor ik de details niet hoefde te zien. Wel hoorde ik dat de gevangene die naast hem zat niet erg blij klonk, maar dat zou ik ook niet zijn. Naast me stond een van de cipiers en in het enige licht dat er op de boot te vinden was, zag ik dat hij niet erg blij keek. “Hey cipier, wanneer zijn we er?,” vroeg ik hem, met een snibbige ondertoon. Ik had het behoorlijk gehad op deze klote boot, en het enige dat ik wilde was slapen. De cipier kon mijn vraag echter niet waarderen. Zijn vuist balde zich en voor ik besefte wat hij wilde gaan doen, had zijn vuist zich al vol tegen mijn linkerslaap geschampt. Verrast, de klap niet verwacht, sloeg mijn hoofd even naar achter. “Kóp dicht,” zei de cipier dreigend. Zijn gezicht, dat net al niet vriendelijk was, stond nu helemaal dreigend. Enigszins verward, vooral door het feit dat hij mij had geslagen, luisterde ik. Ook een andere gevangene trok zijn mond open, maar hij kreeg zo’n beetje dezelfde behandeling als ik.

Eindelijk minderde de boot vaart en werd de boot aangelegd bij een steiger. Het was nog te donker om het eiland goed te kunnen zien, maar ik bleef het vreemd vinden. Een gevangenis op een eiland? Eén voor één werden we van de boot gehaald. Door de enkelboeien was het lastig om mee te lopen, en qua lopen leek ik meer op een soort pinguïn. Toch hadden de cipiers weinig geduld en hardhandig werd ik meegesleurd. De man die zojuist een grote mond had opgezet viel, maar de cipiers gaven hem geen tijd om overeind te komen en sleurden hem. Where the hell was I? Door de cipiers werden ze op een rij gezet, en een vrouwelijke cipier verscheen voor hen. “Stil en luisteren!,” riep ze streng. “Jullie worden zo ontzien van de boeien, dan zullen jullie worden uitgekleed en-” Ze werd onderbroken door één van de andere gevangene. Degene die op de boot ook al zijn mond had opengetrokken. “Pardon? Uitgekleed? Nee, ik heb vast nog wel betere dingen te doen dan door jullie te worden uitgekleed,” zei hij opstandig. De ogen van de vrouwelijke cipier vernauwde. “Je hebt niks te willen, laat er niet nog iets uit jouw mond komen, ik ben hier de baas en eis jouw stilte.”
Daarop reageerde de gevangene met een grijns. “Dan heb ik toch nog echt één ding te zeggen. Maak mij weer los.” Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik had serieus verwacht dat hij op zijn donder zou krijgen. Maar de vrouwelijke cipier zei: “Ja meneer!” En maakte hem los. Ik snapte er niks van. Was het zo makkelijk om iets te eisen? Maar de man nam echter het woord over. Was hij soms ook een cipier?!
“Goed, zij zullen jullie zo verder inderdaad uitkleden en er zal bekeken worden wat jullie allemaal proberen mee te smokkelen naar dit eiland. Voor elk iets dat je probeerde mee te smokkelen zal er een straf op liggen. Je zal daarna worden schoongespoten en je welkomstpakket krijgen, want we heten jullie graag welkom in je nieuwe leven.” Het sarcasme was mij niet ontgaan, en ik kreeg een onbehaaglijk gevoel. Wat was dit voor plek? Die man was een gevangene, maar deelde ondertussen wel allerlei orders uit. “Iemand anders zal de rest van jullie uitleggen en een rondleiding geven. Ontmoet Mr. Amazone, Stone… Of King. Vergeet deze naam echter zo snel al je hem leerde, jullie mogen hem enkel aanspreken als 1345-1128. De verdere regels zullen jullie nog horen, want ik ben zeker dat dit niet in jullie brein is gekomen op de boot.”

De man – blijkbaar geen gevangene – sprak nog even tot de ander en liep toen weg. Ik fronste. De eerste gevangenen werden al van hun boeien ontzien en uitgekleed. Hun kleding werd grondig geïnspecteerd en de gevangenen werden ook onderzocht. Ik wierp een korte blik op mijn medegevangene, wie ook een vrouw was. Eén ding was zeker ; ik vertikte het om me hier, in het bijzijn van al die mannen, om te kleden. Resoluut zette ik een stap achteruit. Een nachtje op de isoleercel was dat het wel waard. De cipiers kwamen onze kant op en ik deinsde achteruit. “Ik verdom het om me hier om te kleden!,” zei ik op een felle maar resolute toon. “Niet in het bijzijn van die mannen!”

[ bericht aangepast op 22 aug 2019 - 8:09 ]

22 aug 2019 - 12:24 Reeses is offline

Reeses 1276

SEAN ADAMS
Guard ~ 42 years old ~ Guards uniform ~ at the beginning of a shitty day

Na vijfentwintig maanden op het eiland en zonder wekker uiteraard, had Sean inmiddels een aardig ingebouwde wekker ontwikkeld waardoor hij zich weinig tot niet versliep. Ook deze ochtend was de guard weer op tijd wakker. Hoewel het buiten nog donker was, was de hitte al nadrukkelijk aanwezig. Dat zou weer een warme dag worden, dacht Sean. En dat irriteerde hem nu al mateloos. Hitte vond hij niet erg, wel als hij moest werken. Sean kwam uit bed, greep zijn uniform van de stoel en liep in zijn boxershort naar de douches. Hij draaide de kraan open – koud – en stapte onder de douche. Vandaag zou er weer een boot met newbies arriveren en hij was benieuwd wat erbij zat. Niet dat hij op het moment iets te klagen had. De blonde Mimmi was een aantrekkelijke dame en hij vermaakte zich uitstekend met haar. Zeker de afwisseling die hij bij haar gebruikte, maakte hem onvoorspelbaar waardoor Mimmi niet goed wist wat ze moest verwachten en waardoor ze een gemakkelijke prooi was. Of misschien was leuk een betere benaming. Nu hij aan de jongedame dacht, besloot hij haar ook maar meteen met een bezoekje te eren. Het kreng had zijn horloge eigenhandig gemaakt en hij wilde het graag terug. Hij snapte sowieso niet wat zij met een horloge moest aangezien ze niks voor het zeggen had. Hij en zijn mede guards bepaalden hoe en wat en daar hadden die misdadigers niks over te zeggen. Sean grijnsde en verheugde zich nu al op een gezellig onderonsje met de Zweedse.

Nadat Sean had gedoucht, droogde hij zich af en trok zijn uniform aan met de bijbehorende combat boots. Het ontbijt stond al klaar en met een aantal mede cipiers begonnen ze aan hun dag. Er werd al vroeg gelachen en opschepperige verhalen gingen heen en weer. Ook Sean werkte inmiddels lang genoeg op het eiland om zijn verhalen in de groep te gooien, waar dan ook weer smakelijk om werd gelachen. Na het ontbijt werden ze in de tent naast de barakken verwacht, waar de directeur Ray Williamson hen verwachtte. Sean wilde op zijn horloge kijken, maar vervloekte Mimmi toen. Hij had met Luciana afgesproken, maar wilde perse eerst langs Mimmi. Zijn kennende zou dat langer duren dan hij had geplant, maar hij moest en zou zijn horloge terugkrijgen. Toen de directeur arriveerde, liep hij een rondje terwijl hij zijn guards aankeek. Het zou Sean benieuwen wat de man nu weer wilde. “Als je hier bent om te horen hoe goed je je werk doet, dan ben je hier fout. Mocht je hier zijn om te horen dat wij een maagd in onze nieuwelingen groep hebben zitten, dan zit hier perfect. Zoek zelf uit wie het is indien het je interesseert. Have fun.” Er werd gejoeld en gegrijnsd, waar Sean zelf ook aan meedeed. Dat was dan wel weer een leuk nieuwtje dat Williamson bracht. Hoewel hij de plannen van zijn baas soms wel erg ver vond gaan, had hij er toch ook wel weer respect voor. Toch bleef Sean niet lang plakken en algauw maakte hij zijn weg richting de barakken voor de gevangenen.
Sean vond het daar werkelijk waar verschrikkelijk. De ranzigheid, de armoede… Niet dat hij medelijden met de gevangenen had. Ze hadden het er immers zelf naar gemaakt. Maar toch… De cipiers mochten dan blij zijn dat ze dit baantje hadden. Hij liep langs de barakken tot hij vond waar hij wezen moest. Voor één van de barakken hield hij stil en hij spotte zijn slachtoffer algauw in de rij voor de douches. Jammer dan. Die sloeg ze maar een keer over. “Ja, jou moest ik net hebben.” Zijn hand klemde zich rond haar bovenarm, en hardhandig sleurde hij de dame de rij uit, mee naar buiten. Dat ze daarbij op haar medegevangenen knalde interesseerde hem niks. Pijn zou ze toch wel krijgen als ze zijn horloge niet heel gauw terug zou geven. Hij trok Mimmi mee naar de zijkant van de barak en beukte haar met haar rug tegen de barak aan, waardoor de dame hem wel aan moest kijken. Zwaar ademend bracht hij zijn gezicht tot vlak voor het hare, en zei met zachte maar dreigende stem: “Je weet vast waarvoor ik ben gekomen.” Daarop deed hij een stap achteruit, maar hield zijn ogen op haar gericht. Voor de omgeving hoefde hij niet bang te zijn. Niemand was zo dom om een cipier lastig te vallen. Uit zijn zak haalde Sean een pakje sigaretten. Hij viste een sigaret, stopte die in zijn mond en stak het ding aan. Al die tijd hield Sean zijn blik strak op Mimmi gericht. Hij inhaleerde diep en blies de rook in Mimmi’s gezicht. “Ik heb weinig tijd. Straffen doe ik je sowieso, dat gebeurt na je werkdienst. Het is nu aan jou hoeveel pijn ik je ga doen.” Zijn blik boorde zich in die van haar en met zijn en duim en wijsvinger haalde hij zijn sigaret uit zijn mond. Zijn blik stond kil en berekenend, terwijl hij de gloeiende punt van de sigaret kort in haar arm drukte, maar waardoor er wel direct een brandwondje ontstond. “Dus,” ging hij verder. “Waar is mijn horloge?” Hij herhaalde de handeling, maar drukte de sigaret nu op een ander deel van haar bovenarm.

Zijn houding was veranderd. Sean fatsoeneerde zijn haar, trok zijn shirt recht en hoopte dat hij er weer een beetje normaal uitzag. Mimmi verbande hij uit zijn gedachten. Nu was het tijd voor Luciana en er brak zowaar een echte glimlach door op zijn gezicht. Hij hield oprecht van de vrouw, al wilde hij dat zoveel mogelijk voor collega’s – en zeker zijn baas – geheim houden. Luciana was psycholoog op het eiland. Hoewel het voor Sean een raadsel was waarom ze haar hadden gestuurd – ten slotte gaf niemand om het uitschot dat hier zat – had hij absoluut niks te klagen. Sean was vrij snel voor de Spaanse dame gevallen en ze probeerden regelmatig dan ook om iets af te spreken. En dat was nu ook het geval. Hij klopte op de deur van Luciana’s werkkamer en ging naar binnen. “Zo.” Luciana zat achter haar bureautje en Sean liep glimlachend op haar af, waarna hij haar een zoen op de mond gaf. “Wat denk je, mevrouw de psycholoog?,” vervolgde Sean en knipoogde speels. Zijn hand gleed over haar bovenbeen, maar zijn blik bleef op haar gericht. “Heb ik nog een gesprek nodig, of gaan we door met de volgende stap van het behandelplan?”

22 aug 2019 - 13:26 Velns is offline

Velns 1631

Luciana Santiago
28 years old | psycholoog | her office | with Sean

Een nieuwe dag was aangebroken. Normaal maakte dat haar blij aangezien een nieuwe dag ook betekende dat er nieuwe kansen waren. Jammer genoeg was dat niet van toepassing op het eiland. Elke dag leek haast hetzelfde te zijn en Luciana begon al gauw haar besef van tijd te verliezen. Het enige wat haar eraan herinnerde welke datum het was, was de momenten waarop ze een gesprek met iemand vast moest leggen en daar de datum bij noteerde. Inmiddels was het niet meer dan een getal geworden. Het vooruitzicht van feestdagen maakte haar niet eens meer blij en dat besef was ook weggevallen.
Die ochtend was ze al te vroeg uit bed. Het gebeurde vaker dat haar gedachten haar wakker hielden en dat in combinatie met de plakkerige hitte, zorgde voor meerdere slapeloze nachten. Of in elk geval dat ze bij lange na de zeven uur slaap in een nacht niet eens haalde. Ze had eerst een douche genomen om zichzelf toch weer soort van fris te voelen. Na de douche had ze haar standaard kleding weer aangetrokken. In het begin hadden ze haar nog gevraagd of ze liever een andere outfit had maar om eerlijk te zijn vond ze dit wel prima. Het bedekte alles waardoor daar al geen misvattingen door konden komen en het maakte het ook wel gemakkelijker dat ze niet 's ochtends hoefde na te denken over wat ze aan trok. Nadat ze zich in haar outfit had gewurmd en haar haren losjes op had gestoken, vertrok ze naar de plek waar ze ontbeten. Er was nog niemand en ze nam het ontbijt dan ook mee zodat ze het op kon eten terwijl ze aan het werk was - iets wat ze eigenlijk standaard wel deed. Ze voelde er weinig voor om gezellig te doen met de rest, uitzonderingen daargelaten. Bovendien had ze genoeg te doen.
Eenmaal in haar kamer was ze ook al snel de tijd vergeten en toen de deur open ging na een kort klopje, fronste ze. Ze had nog geen afspraak toch? Toen ze echter het gezicht van Sean zag viel het kwartje en begon ze te glimlachen. Ze was al helemaal vergeten dat hij vandaag langs kwam, wat het alleen maar aangenamer maakte voor het moment.
''Zo,'' Al glimlachend leunde ze iets achterover toen hij haar kant op kwam en haar een zoen gaf, die ze uiteraard beantwoordde. “Wat denk je, mevrouw de psycholoog?'' vragend trok ze haar wenkbrauw op terwijl ze wachtte tot hij verder ging. “Heb ik nog een gesprek nodig, of gaan we door met de volgende stap van het behandelplan?” Automatisch krulden haar mondhoeken verder omhoog en schudde ze afkeurend haar hoofd, al sprak de speelse twinkeling in haar ogen die handeling tegen.
'En waarom denk je dat je toe bent aan de volgende stap?' Haar stem klonk nog wat hees. Ze was nog niet erg lang wakker en had nog niemand gesproken. Haar blik schoot voor een seconde naar de hand die op haar bovenbeen lag maar ze probeerde het gevoel van zijn warme hand op die plek te negeren. Het voelde aangenaam maar ze had liever het idee dat ze zelf nog wat macht in handen had. Ironisch.
'Ik denk namelijk dat je daar nog lang niet aan toe bent,' De pen die ze nog altijd in haar hand had, liet ze rusten tegen haar onderlip terwijl ze al grijnzend omhoog keek naar hem. Uitdagen kon geen kwaad toch? Dat maakte dit alles alleen maar leuker. Het nadeel was alleen dat ze niet alle tijd hadden voor het geval ze betrapt werden - maar anderzijds, ze werd maar zelden gestoord en al helemaal niet tijdens haar afspraken. Ze kon het zelf toch niet laten en klemde haar hand om de kraag van zijn shirt, waarna ze hem naar zich toe trok en ze haar lippen zacht op de zijne drukte.
'Hier was ik aan toe,' mompelde ze zacht tegen zijn lippen aan toen ze de zoen weer had verbroken.

22 aug 2019 - 20:04 KIaus is offline

KIaus 21035

Cian Ó hEaghra

31 • Dokter • 13 maanden • Staff Meeting -> Kantoor/Ziekenzaal • Another month, another boatload of future patients • Alone-ish

Ik zat rustig aan mijn kop koffie te lurken, terwijl ik nog wat dossiers doorlas. De maandelijkse lading gevangenen kwam aan, wat zorgde dat de vergadering onrustiger was dan andere keren. Dat was het altijd als er weer nieuwe slachtoffers kwamen, want meer was het niet. Deze mensen kwamen hier om hun leven uit te leven en te dienen als speelgoed voor de sadistische spelletjes van degenen die zich hier bewakers durfden te noemen. Waarom ik hier nu nog was, vroeg ik mezelf ook af, maar Ray had me wel eens verteld dat ze niemand anders hadden kunnen vinden tussen zijn aanstellen en mijn sollicitatie, en zeker niet iemand die langer dan twee dagen was gebleven.
Ik hield mijn papieren zo dichtbij me dat de bewakers het niet konden lezen. Zelfs hier probeerde ik mijn medisch beroepsgeheim te bewaren, hoe lastig dat soms ook was. Ik wilde niet degene zijn die ervoor zorgde dat iemands medische geschiedenis werd misbruikt om ze te mishandelen. Het maakte me niet uit hoe in slecht deze mensen waren, het bleven mensen.
Toen Ray binnenkwam sloeg ik al mijn dossiers dicht, waar best wat interessante dingen in stonden over de nieuwelingen. Ik pakte er een papiertje bij om iets te kunnen noteren, mocht het nodig zijn. Dit keer bleek het niet nodig. Ray was heel kort van stuk, maar gaf iedereen hier wel een stukje informatie, wat meer klonk als het openen van het jachtseizoen, dan een simpel feit. De bewakers reageerden grotendeels als jachthonden bij het horen van de trompet. Dit zou een hele reeks verkrachtingen betekenen, en niet de soort die hier dagelijks gebeurde. Dit bracht iets dierlijks boven, om eerlijk te zijn voelde ik het zelfs een beetje. Ik wist me gelukkig onder controle te houden en wist ook dat als ik een patiënt zou misbruiken, ik het mezelf nooit zou vergeven. De nieuwelingen, dames en heren, zouden waarschijnlijk als lappen vlees worden verscheurd voor de bewakers, waarschijnlijk zelfs deels letterlijk. Ik had normaal niet heel veel medelijden met de meeste van mijn patiënten, maar ik voelde er nu toch wel een steek van. Ach, ik kon niet meer dan mijn best doen om ze daarna weer op te lappen en te zorgen dat er ook geen kinderen hier zouden komen.
Ik sloeg de rest van mijn koffie achterover, voor ik wegglipte. Ik zou op kantoor rustiger de rest van de documenten doorlezen, nog wat papierwerk afronden, en een lijst maken met patiënten die ik nog op controle wilde hebben. Mijn zaal was nu gelukkig leeg, maar ik wist inmiddels wel beter dan te denken dat het zo zou blijven. Nu was het maar de vraag of ik voor of na de lunch pas patiënten zou krijgen. Ik plofte neer op de stoel achter het bureau, wat ergens middenin de ziekenboeg stond. Het was niet veel, maar het was beter dan in de vergadertent zitten. Hier had ik in elk geval een beetje privacy en rust. Al was ik wel benieuwd wie van de namen, die ik nu had gelezen in de dossiers, de maagd zou zijn. In elk geval niet degenen met een gezin of een verkrachting in hun geschiedenis, maar dan bleven er toch nog wat over.

Bowties were never Cooler

22 aug 2019 - 20:04 Bratty is offline

Bratty 433

M I M M I
" p a n d o r a"
C E D E R
"Hang out with people who
have goals as big as yours."

Prisoner | 25 years | 1 month
Outfit; very pink. | Hair; in a ponytail.

Alone, her bed » Jax, his bed.
De dame op het bed boven Mimmi had voor de zoveelste nacht op een rij weer een hoop herrie lopen maken en telkens heen en weer rollen. Het leek er oprecht op alsof de dame insomnia leek te hebben, en het begon Mimmi echt uit haar strot te komen, ook zij had namelijk haar slaap nodig met dat zware klotewerk dat ze hier moesten verrichten. Deze nacht had Mimmi dan ook eens met haar voet hardhandig tegen het ijzer onder het bed boven haar geduwd, om de dame in kwestie te laten blijken dat het genoeg was, wat op de een of andere manier had gewerkt. Het was alleen jammer dat ze er rond vier uur pas achterkwam, iets dat ze af kon lezen van het horloge dat ze bij haar laatste ontmoeting met Sean gestolen had. Ze werd schijtziek van zijn handelingen, en moest iets doen om hem terug te pakken, al was het maar voor haar eigen gemoedsrust.
Mimmi wist maar al te goed dat als ze dan nog zou gaan slapen, ze verdoemd was tot een nog slechtere dag dan dit. Het was al ontiegelijk heet, en je zweette al uit je kleding, waardoor het toch allemaal niet te doen was. Ergens neigde ze ernaar Jax maar wakker te maken, zodat dat stuk chagrijn ook maar eens wakker zou worden op tijd, maar ze wist ook dat dat averechts zou werken — zo intelligent was ze wel, al had je daar geen intelligentie voor nodig. Als blikken konden doden, had hij haar deze maand al vaak zat onder de grond gekregen.
Toen het eenmaal half vijf was begon er leven in de praktijk te komen, terwijl Mimmi al een half uur wat verloren op haar bed had gezeten. Langzaam kwam ze dan toch overeind en begon ze haar spullen te verzamelen voor een douche. Uiteindelijk maakte de dame toch maar een omweg langs Jax' bed, en ging ze brutaal op zijn matras zitten, net op het plekje waar het kon. 'Jax...' Ze zei het maar fluisterend, gezien ze geen zin had in een uithaal of iets dergelijks. Toch kwam Mimmi's plagerige kant soms wat naar boven, vooral met betrekking tot een slaperige Jax. Ze stond dan ook weer op om haar volgende handeling te verrichten, en zorgde ervoor dat het puntje van haar handdoek over een stuk van zijn blote huid kon glijden, en deed dit dan ook heel zacht. Zelf stond ze ver genoeg van hem vandaan om niet een slachtoffer te worden van zijn uithaal. 'Douchetijd. Ik hou een plekje voor je vrij.'
Bij enig teken van leven was ze tevreden. Dit was voor haar al zo'n twee weken een handeling geweest. Ze was toch een stuk sneller wakker dan het chagrijn, dus omarmde het maar en bood ze hem iets ervoor terug dat hij haar toch een soort van beschermde. Erg veel bescherming had ze er niet aan, gezien Sean haar steeds vaker leek op te zoeken, maar het was veiliger dan alleen zijn.

Showers, Zuri.
Op een normaal tempo maakte Mimmi haar weg vervolgens dan ook naar de douches, waar er alweer een aantal mensen stonden. Eén van deze mensen was Zuri geweest. Mimmi ging op een normale afstand van de aantrekkelijke dame staan, gezien ze in een verkeerd humeur te vinden was — het was af te lezen aan haar gezicht. 'Goedemorgen, Zuri.' Mimmi had echt geen problemen met haar, en voelde niets buiten respect voor haar. De manier waarop de dame zich droeg was een waar voorbeeld voor de Zweedse dame geweest.
'Vandaag komen er nieuwe toch?' vroeg Mimmi haar met lichte interesse in haar stem. Natuurlijk werd er gepraat, maar in alle eerlijkheid werd er hier wel meer gezegd dat niet klopte. Eigenlijk waren de meeste woorden die ze hier opving gelogen geweest. Niet heel gek gezien hun situatie. Dit zou sowieso Mimmi's eerste nieuwe lading zijn, en ze voelde hun pijn. Het betekende echter ook dat ze hier nu zelf precies een maand was. Wat ging de tijd traag.

Showers, Sean » Outside, Sean.
'Ja, jou moest ik net hebben,' de stem kwam haar maar al te bekend voor, waardoor Mimmi gehaast omkeek. De arm die zich al gauw om haar bovenarm klemde liet haar spullen uit haar hand vallen. Toen hij haar ook nog eens hardhandig wegtrok maakte ze even een gepijnigd geluid. 'Sean, fuck off!' Mimmi raakte enkele van haar medegevangenen, al gebeurde dat maar zo'n twee keer, voordat ze hen met haar vrije hand wegduwde.
Het feit dat hij haar mee naar buiten nam gaf haar een onrustig gevoel, waardoor ze direct begon met tegenstribbelen, terwijl ze zich van hem los probeerde te maken. Eenmaal buiten trok hij haar mee naar de zijkant van de barak, waar nooit iets te doen was, en knalde ze hard met haar rug tegen de muur aan. Een harde kreun schoot tussen haar lippen vandaan door de impact. Sean's gezicht verscheen echter direct voor haar, zwaar hijgend ook nog eens. Mimmi slikte eens, terwijl ze haar ogen op de zijne gericht had. Haar hartslag ging tekeer, vooral gezien ze geen idee had wat hij nu weer van plan was. 'Je weet vast waarvoor ik ben gekomen.' De dreigende toon in zijn stem bezorgde haar een onaangename rilling, al probeerde ze dat weg te wimpelen. 'Geen idee, Sean.' Haar stem klonk aardig beheerst.
Sean greep naar een pakje sigaretten, waarna Mimmi alle handelingen volgde. Ze wist al wel hoe laat het was, waardoor ze hem met een woedende blik aankeek. 'Sean.' De rook die vervolgens in haar gezicht blies zorgde er enkel voor dat ze naar een uitweg begon te zoeken, die er niet bleek te zijn. Al gauw richtte ze zich weer op Sean. 'Ik heb weinig tijd. Straffen doe ik je sowieso, dat gebeurt na je werkdienst. Het is nu aan jou hoeveel pijn ik je ga doen.' Mimmi slikte, terwijl ze hem aankeek — hoe kon ze anders met zijn ogen die zich zo in dien van haar boorden? Ze zag zijn hand echter wel naar de sigaret grijpen, waardoor ze hem wat wanhopig bij zijn pols greep om hem tegen te houden. 'Sean...' Hoe graag Mimmi ook waarschuwend had willen klinken, merkte ze hoe haar stem omsloeg door de opkomende paniek.
Zijn ogen, kil en berekenend, waar ze zich maar op probeerde te focussen terwijl de sigaret siste tegen haar blote huid. Een haast jammerend geluid verliet haar lippen, terwijl ze direct naar de pijnlijke plek keek. Mimmi beet even op haar lip om de opkomende tranen binnen te houden, al wist ze dat ze gelukkig moest zijn dat dit het voor nu was. 'Dus, waar is mijn horloge?'
Mimmi hief haar kin wat op en keek hem met een woedende blik aan, al hield deze niet lang aan, gezien de volgende sis al gauw volgde. Ze wist dat ze dit gewoon over haar heen moest laten komen, maar toch zat dat die vechter nog in Mimmi, hoe kon ze zomaar opgeven? Sowieso was Sean wegduwen nauwelijks en optie, of hij moest echt heel onstabiel staan. Ze keek de man dan ook weer aan, gezien haar blik even naar de tweede wond was gegleden. Het brandde en prikte, zelfs nadat de sigaret weg was. 'Ik heb dat kloteding niet.' De hand die nog altijd om zijn pols geklemd zat haalde ze maar weg, gezien dat overduidelijk geen nut had, al deed het dat nooit. 'Wat moet ik met een horloge?'
'Hoeveel mensen val je lastig?' Mimmi deed een poging zich nog wat meer te vermannen en rechtte haar schouders wat, terwijl ze hem aankeek met een kwade blik. 'Wie zegt dat ik het ben? Is er bewijs?' Hoe graag ze hem nu ook een knietje wilde geven, of zelfs een stomp in zijn gezicht, ze wist dat het haar niet verder zou brengen, enkel dat hij haar straks harder zou aanpakken. Waarschijnlijk was Sean nog gevaarlijker wanneer hij geen tijd had, dan wanneer hij dit wel had. 'Fuck. Sean. Kom op. Ik heb ook dingen te doen.' Mimmi zuchte gefrustreerd, waarna haar blik weer even naar de pijnlijke plekken op haar bovenarm gleed. Klootzak. Na een maand op Heartbeat Island te zijn, snapte ze de naam — it could easily take yours.

[ bericht aangepast op 22 aug 2019 - 20:06 ]

• • •

22 aug 2019 - 20:30 KIaus is offline

KIaus 21035

Zuri

35 • Gevangene • 25 maanden • Douches -> Benches • Can't they just turn the bloody water on in time? • Mimmi -> Alone-ish

Ik was zoals altijd vroeg wakker. Het ritme was er bij mij al snel in gekomen, waardoor ik gelukkig altijd een douche wist te bemachtigen als ik wilde douchen. Daarbij had ik ook geen enkel probleem om iemand anders weg te duwen of er gewoon bij te gaan staan als ze allemaal al vol waren. Het was eten of gegeten worden in het leven, en ik was al lang geen bang konijntje meer. Om iets voor 5 stapte ik de douches in en wachtte tot ze aan zouden gaan. Tijd verstreek, maar er gebeurde niets. Ugh! Dit was het enige wat ze hoefden te doen in de ochtend, en zelfs dat ging mis. Nu gebeurde dit veel vaker, maar ik was er echt niet blij mee.
Al snel voegde Mimmi zich bij me. "Morgen, Mimmi." zei ik vriendelijk, zo vriendelijk als ik kon met mijn frustratie op dit moment. Ik wilde gewoon douchen. In het begin was ik wel wat wantrouwend geweest naar het meisje. Ik kende haar vader en had ook viavia gehoord dat ze al heel snel na haar aantreden gepakt was. Gelukkig was haar ego niet zo groot en wist ze wat respect was, waardoor het toch prima klikte tussen ons. "Ja, dus hopelijk houden die de bewakers even bezig zodat wij het even iets rustiger krijgen. Nieuw speelgoed is altijd leuker." Ik keek nog eens ongeduldig naar de douchekop. Nog geen water? Wat een onzin. Nu maar hopen dat ze niet te druk waren met de nieuwelingen dat ze vergaten ons te laten douchen. Vanuit zijn ooghoek zag ik een bewakersuniform binnenlopen, maar voor ik mijn mond kon opentrekken, iets wat ik vaak wel deed ondanks de consequenties, greep hij Mimmi. Hij was duidelijk niet in een goed humeur, dus ik ging het ook niet erger maken dan het al was. Ik wilde Mimmi niet in grotere problemen brengen dan dat ze duidelijk al had. Mimmi probeerde nog los te komen, maar iedereen kon zien dat ze beter haar krachten kon sparen. Ik snapte niet waarom ze nog vocht. Als ze eenmaal hun zinnen op je hadden gezet, kon je beter in het fysieke geweld meegaan, en het over je heen laten komen, want dan was het ook zo snel mogelijk weer over, zeker als ze zagen dat ze je ziel toch niet braken. Dan was de lol er vaak snel vanaf, ofwel dan was hun frustratie eruit en kon je weer verder met je dag. Dat was in elk geval het overgrote deel van mijn ervaring.
Eindelijk sprongen de douches aan en kon ik mezelf goed wassen, voor ik schoon en droog in mijn kleding stapte om te wachten op het ontbijt en de komst van de nieuwelingen. Ik was zeker wel benieuwd wat voor vlees er in de kuip zat. Misschien een knappe heer, of een dame die ik kon gebruiken als onderhandelwaar met een bewaker. Ik zou wel zien. Ik was in elk geval blij dat ik had kunnen douchen en niet het slachtoffer van Sean was geworden op deze vroege ochtend.

[ bericht aangepast op 22 aug 2019 - 20:30 ]

Bowties were never Cooler

22 aug 2019 - 21:00 Salaryman is offline

Salaryman 33818

Gérard Leloux

36 / Bewaker / Barakken + tent > strand

Waarschuwing: beschrijving verkrachting.

‘Vers vlees, dit gaat leuk worden.’ Gérard draaide zijn hoofd in de richting van twee bewakers die de gezamenlijke ruimte binnenliepen. De een had een handdoek over zijn schouder, de ander ging meteen op de koffie af. Gezien het uur gingen de meesten voor een cafeïneshot.
Gérard begon zijn dag altijd met groene thee, waarvoor hij een tijd terug door een paar collega’s voor gek werd verklaard. ‘Je bent toch geen wijf,’ had er een gezegd. ‘Twee centimeter,’ had Gérard toen gereageerd, een verwijzing naar het verschil van hun geslachtslengtes in erectie toen de man hiernaar vroeg in dronken toestand.
Hij luisterde naar de gesprekken van de bewakers die bij het ontbijt opschepten over de meest originele straffen. Het was een ongeschreven regel. Zelfs op dagen als vandaag waarbij iedereen vroeg op moest zijn om als welkomstcomité te dienen voor de nieuwe hooggeëerde gasten, nam men uitgebreid de tijd om deze smerige details te delen.
Zijn collega Sean nam ook plaats aan tafel en ging volop mee in het gesprek over de invulling van zijn favoriete straffen. Hoewel hij het goed met Sean kon vinden, kon hij echter niet zijn behandeling van de blonde gevangene voor wie hij een voorliefde leek te hebben goedkeuren. Drie nachten naakt in the hole en ze had haar lesje wel geleerd, zo redeneerde hij. Maar wat voor plezier bracht dat Sean?

Gérard’s voorspelling van vandaag was gebruikelijke poeha bij aankomst van de nieuwe gevangenen: een paar mensen die hun ongenoegen zouden uiten over hun behandeling, een paar impulsieve idioten die nog steeds in de waan waren dat provocatie en geschreeuw ze daadwerkelijk wat zou opleveren. En uiteraard de onhandige dwazen voor wie de klap van het leven op Heartbeat Island nog moest neerkomen. Voor deze nauwelijks menswaardige schepsels was alle hoop op rehabilitatie verloren. Het enige wat Gérard kon doen was ze in het gareel houden.
Zijn collega’s keken reikhalzend uit naar de nieuwe lading en ook Gérard was benieuwd naar wat voor vlees ze ditmaal in de kuip hadden.
Een gezicht ontbrak echter. Dat van Ray.
De laatste keer dat hij Ray’s vertrek bezocht op diens verzoek liet weinig aan de verbeelding over. Terwijl hij een mannelijke gevangene van achteren nam, vroeg hij Gérard of hij soms zijn plek wilde innemen om ‘wat stoom af te blazen’. De man huilde, smeekte hem te stoppen terwijl het bloed langs zijn benen naar beneden droop.
Gérard sloot de deur.

Later in de tent bij de barakken was precies diezelfde Ray die hen toesprak. Hij was teruggekomen, vanwaar hij ook kwam.
‘Als je hier bent om te horen hoe goed je je werk doet, dan ben je hier fout. Mocht je hier zijn om te horen dat wij een maagd in onze nieuwelingen groep hebben zitten, dan zit je hier perfect. Zoek zelf uit wie het is indien het je interesseert. Have fun.’
En lol hadden ze, zijn collegae die met grijnzen en joelen hun niet te miskennen intenties duidelijk maakten. Gérard was niet verbaasd. De man had er een sport van gemaakt om zoveel mogelijk te weten te komen over elke gevangene die hier rondliep en dat tegen hen te gebruiken. En hij was er eng goed in. Wat nog veel enger was, was Ray’s aantrekkingskracht op Gérard. Een blik, een tik op de schouder, de geur van zijn aftershave of het klakken van de netste schoenen op heel het eiland. Hij kreeg er rillingen van op een manier die hij van zijn levensdagen nog niet had meegemaakt. Hij verlangde naar hem, naar een blik, zijn hand op zijn wang, zijn lippen op zijn nek. Waarom verlangde hij dit van uitgerekend deze gruwelijke sadist?
Achter hem werden weddenschappen gesloten over wie de twijfelachtige eer had de eerste te zijn voor de zojuist benoemde maagd. Ook Sean leek enthousiast te worden van Ray’s mededeling. Uiteraard.
Gérard wees naar zijn riem. ‘Dit is mijn inzet.’ Ze keken hem aan. ‘Jij? Maar-’ ‘Calvin Klein. Niet geïnteresseerd?’ ‘Die riem is van mij.’

Op het strand kwam Gérard voor het eerst oog in oog met de nieuwelingen. De schemering van de opgaande zon gaf het hele tafereel een ongepast vrolijke sfeer. Ze hadden klaarblijkelijk zojuist een korte introductie gekregen, omdat een jongedame weigerde zich onder de mannen te verkleden.
Gérard zou bijna medelijden krijgen met het miserabele schepsel, voor wie dit eiland nog veel meer verrassingen in petto had.
Hij liep op de blonde dame af en boog zich naar haar toe. Hij kon de warmte van haar gezicht bij het zijne voelen, zo dichtbij was hij. Met een bijna enge tederheid aaide hij haar wang en speelde kort met een lok haar. Hij sprak zacht in haar oor.
‘Of jij, of ik. En ik ken drie collega’s die genoeg hebben aan tien minuten met jou, met of zonder kleding. Is dat hoe je je eerste keer voor je ziet? De keus is aan jou.’

[ bericht aangepast op 26 aug 2019 - 15:57 ]

No growth of the heart is ever a waste

23 aug 2019 - 13:01 Reeses is offline

Reeses 1276

POPPY MAEVE WILSON
Prisoner ~ 26 years old ~ 5498-1782 ~ boat and beach ~

Er viel een ijzige stilte na mijn opmerking, en drie cipiers kwamen mijn kant op. Twee van hen bleven op gepaste afstand staan, maar een derde kwam vlak voor mij staan. De cipier had een blonde haarkleur, was iets langer dan dat ik was maar wel heel gespierd. Hij bracht zijn gezicht vlak bij het mijne. Zijn hand gleed over mijn wang en even speelde hij met een lok haar. Op zachte toon, vlak bij mijn oor, zei hij: “Of jij, of ik. En ik ken drie collega’s die genoeg hebben aan tien minuten met jou, met of zonder kleding. Is dat hoe je je eerste keer voor je ziet? De keus is aan jou.” Zonder over de gevolgen na te denken, bracht ik mijn hoofd naar achter en met een behoorlijke kracht wist ik hem midden in zijn gezicht te raken. Een kopstoot die ik geleerd had dankzij mijn vele kickbocklessen. Dat geintje kwam me echter duur te staan. Voor ik ook maar kon zien of ik hem goed geraakt had, werd ik door zijn twee collega’s al tegen de grond gewerkt. De twee haalden hun wapenstok tevoorschijn en voor ik het wist regende het aan slagen op mijn armen, mijn benen en mijn buik. Ze stopten toen er een woedende stem klonk. “Wat zijn dit voor acties?!” Dat was de vrouwelijke cipier, terwijl ik ruw omhoog werd getrokken uit het zand. Tot mijn verbazing, maar vooral verontwaardiging, keek ze mij woedend aan. “Ik?!” Vooral de verontwaardiging was duidelijk hoorbaar in mijn stem. Ik knikte naar de blonde cipier die, zag ik tot mijn genoegen, een bloedneus had. “Hij zit aan me en bedreigd me! En vervolgens beginnen hun met die stokken op mij in te slaan!” Driftig knikte ik naar de twee cipiers, elk aan een kant van mij en allebei met een hand om mijn bovenarm geklemd. Een kille glimlach verscheen op het gezicht van de vrouw. Een glimlach waar ik de kriebels van kreeg. “Ja, meisje. Welkom op Heartbeat Island,” zei de vrouw cynisch. Het ongeloof droop van mijn gezicht af, en heel even wist ik niets zeggen. Dat was het? Geen straf of ontslag? Niet eens een berisping? Uit mijn eerste zes maanden gevangenis had ik inmiddels wel geleerd dat de meeste cipiers niet erg dol waren op de gevangenen. Als je het hen lastig maakte, konden zij het jou ook behoorlijk lastig maken. Pesterijen en dreigen was iets dat dagelijks gebeurde, maar fysiek geweld was absoluut niet aan de orde. De zeldzame keren dat dat gebeurde werd de desbetreffende cipier ook meteen aangesproken, vaak met schorsing of ontslag tot gevolg. Een onaangename grijns verscheen op haar gezicht en ze draaide zich om naar de blonde cipier. “Gérard, ze is voor jou,” sprak de vrouw kil. “Al lijkt het me sowieso geen onverstandig besluit om haar even langs de directeur te sturen.” Dat leek mij ook een goed idee. Dan kon ik hem mooi over het stelletje tuig vertellen dat hij had aangenomen. “Goed plan,” zei ik met opeengeklemde kaken, niet wetende hoeveel ellende ik me daarmee op de hals haalde.

SEAN ADAMS
Guard ~ 42 years old ~ Guards uniform ~ at the beginning of a shitty day

Het feit dat de dame tegenstribbelde interesseerde hem op dat moment niet. Oké, het interesseerde hem nooit. Zijn wil was wet. Bovendien was de kleine, slanke dame geen partij voor hem. Hij had zelfs grotere mannen klein weten te krijgen. Hij vond het zelfs enigszins vermakelijk dat ze toch een zielige poging waagde, hoewel ze na een maand op dit eiland toch wel beter moest weten. Toch begon zijn boosheid langzaam op gang te komen. Ook hij had een reputatie weten op te bouwen onder de guards, en die wilde hij graag zo houden. Een gestolen horloge door een van de gevangenen, en zeker een vrouw, zou hem alleen maar naar beneden halen. Dat, en de afspraak die hij met Luciana had staan, maakte hem al behoorlijk ongeduldig. “Geen idee, Sean,” was haar antwoord op zijn eerste vraag. Het verbaasde hem hoe beheerst ze klonk, maar daar zou hij gauw verandering inbrengen. Aan haar woedende blik te zien, wist ze wel – hoe ironisch – hoe laat het was, toen hij een sigaret opstak. “Sean.” Maar Sean negeerde dat en ging onverstoorbaar verder met zijn dreiging. Ze greep zijn pols, maar daar liet hij zich niet door tegenhouden. “Sean.” Dit keer hoorde hij hoe haar stem omsloeg, en hij grijnsde. Al hield het hem nog steeds niet tegen van zijn volgende handeling. Dan moest ze maar luisteren. Een jammerend geluid kwam bij haar vandaan toen de sigaret in haar huid brandde, alvorens hij zijn volgende vraag stelde: “Dus, waar is mijn horloge?” Het antwoord duurde hem wat lang, en zeker in combinatie met de woedende blik die ze hem gaf, maakte het dat hij de sigaret opnieuw tegen haar bovenarm aandrukte.
“Ik heb dat kloteding niet. Wat moet ik met een horloge?” Sean keek haar kil aan. “Tsja, dat zou ik ook graag willen weten.” Een nieuwe grijns verscheen op zijn gezicht. “Ten slotte heb je dat ook helemaal niet nodig. Wij bepalen hier hoe en wat.” Maar het antwoord dat ze hem had gegeven zinde hem niet. Hij handelde opnieuw, maar hield de sigaret nu iets langer tegen haar bovenarm gedrukt.
“Hoeveel mensen val je lastig?” Onwillekeurig moest Sean toegeven dat hij enigszins onder de indruk was toen Mimmi haar schouders rechtte en hem een kwade blik toewierp, al zou hij dat natuurlijk nooit toegeven. “Wie zegt dat ik het ben? Is er bewijs? Fuck. Sean. Kom op. Ik heb ook dingen te doen.” - “Ik zeg dat jij het bent, omdat ik dat horloge verdomme kwijt ben sinds ons laatste gezellige onderonsje. Mijn geduld raakt op, Mimmi. Jij weet net zo goed als ik dat we hier heel lang mee door kunnen gaan, en dat ik nog veel meer leuks weet. En wat die laatste opmerking betreft…” De sigaret ging terug in zijn mond, waarna hij zijn hand tot een vuist balde en hiermee Mimmi vol in haar maag trof. Ruw duwde hij haar terug tegen de muur van de barak aan en plantte zijn arm net iets onder haar keel. Zijn gezicht hield hij dreigend voor het hare en hij siste: “Dus, waar is dat fucking horloge?!”

Hij was een totaal ander persoon in de kamer van de psycholoog. Haar mondhoeken krulden omhoog en afkeurend schudde Luciana haar hoofd. Maar Sean kende haar inmiddels goed genoeg om te weten hoe ze er werkelijk over dacht. “En waarom denk je dat je toe bent aan de volgende stap?” Aan haar hese stem hoorde Sean dat ze nog weinig tot geen mensen had gesproken en dat ze ook nog niet zo heel lang wakker was. Hij glimlachte verleidelijk. “De laatste keer dat we elkaar gesproken hebben…” Sean deed alsof hij diep nadacht. “Was gister. Toen hebben we toch een hoop besproken?” Al was dat niet helemaal waar. De dag ervoor was ‘hun sessie’ zo ongeveer hetzelfde verlopen als dat het nu begon. Zijn hand kroop omhoog en met zijn vinger streelde hij langs haar arm omhoog, waarna hij een losgeraakte pluk haar achter haar oor duwde. “Zoveel zelfs, dat ik denk…”
“Ik denk namelijk dat je daar nog lang niet aan toe bent.” Luciana hield een pen tegen haar onderlip al keek ze hem grijnzend aan. “Ik denk van wel, mevrouw de psycholoog. Maar ja, jij bent de baas.” Sean liet een dramatisch, gespeelde zucht horen. “Dus…” Maar Luciana pakte hem bij zijn kraag en trok hem naar haar toe. Hij sloot zijn ogen en genoot van de zoen, en hij vermoedde dat Luciana hetzelfde deed. “Hier was ik aan toe,” mompelde ze zacht tegen zijn lippen. Sean knikte instemmend. Hij deed zijn wapenriem af, en legde dit op zijn bureau. “Ik weet nog wel iets om je over te halen,” mompelde Sean en dit keer drukte hij zijn lippen op de hare. “Dan komt ons gesprek een volgende keer wel weer.” Daar moest hij om grinniken, aangezien ze dat zo’n beetje elke keer zeiden. Hij kwam overeind en trok zijn shirt uit, dat ergens op de grond belandde. Hij trok Luciana uit haar stoel omhoog en fluisterde: “Ik weet dat je hier geen nee tegen kunt zeggen."

[ bericht aangepast op 23 aug 2019 - 15:45 ]

23 aug 2019 - 15:34 Synodic is offline

Synodic 134

Ray Williamson
35 jaar || Warden || Meeting -> Zijn stek -> Luciana (en Sean schijnbaar)|| Alle bewakers -> Luciana en Sean

" Are you picking a fight? I'd like to see you try. "

Op de boot had één van de gevangenen hem meerdere keren aangesproken op zijn gedrag. Het was vast om hem te helpen en daardoor was dit spel enkel leuker, hij was al snel benieuwd geweest naar zijn gezicht later. Zodra zij op het eiland waren en zijn hoofdbewaker gezellig meedeed, kwam het al snel neer op uitkleden. Hier ging hij opstandig tegenin, zelfs toen zij iemand op hem afstuurde bleef hij doorgaan. Helaas was dat toch het einde van dit spel. Hij had nog andere zaken te regelen vandaag, anders zou hij best eens langer door blijven gaan met zo een spel. Ray kon wel tegen een stootje immers. Wat hij wel leuk had gevonden was dat dezelfde man als eerder hem deze keer een malloot had genoemd. Hier had hij bijna om moeten lachen, want wat zal de man zich nu toch voor zijn hoofd willen slaa nom het feit dat hij niet tegen een gevangenen sprak. Nadat hij King had gezegd dat hij de man later zou laten ophalen, ging hij al snel fluitend weg. Meneer was in een goede mood op dit ongenblik.
Hij was naar de vergader plek gegaan en had totaal niet veel te zeggen, dan behalve dat zij een maagd in het midden hadden. Degene die hierin mee wilde gaan moesten dat vooral doen, hij kon zijn pret hier zeker in vinden en zijn sadistische kant was dan ook geheel opgeladen. Na zijn kleine zegje was het dan ook hongerige hondjes die al weddenschappen begonnen te maken hierover. Een zucht kwam zijn mond uit en hij was blij reeds gegeten te hebben op de boot. Zijn blik ging wel even rond om te kijken waar mensen zoal heen gingen. Zo zag hij ook Cian, die zijn zaakjes snel dicht had gedaan zodra hij binnen was gestapt. Hij wist precies waarom, Ray had al zoveel informatie dat hij zijn inforamtie koste wat het kost uit zijn handen wilde houden. Uiteindelijk herinnerde hij zich echter dat hij enkele dagen terug het gesprek met Luciana had omzeilt. Echter, wist hij ook dat hij dit gesprek niet te lang kon omzeilen. Hij was nu in een goede bui, dus kon hij het nu wel handelen had hij het idee. Vandaar dan ook dat hij besloot om haar richting op te gaaan, zij was hoogst waarschijnlijk reeds in haar kantoor te vinden. Het gesprek hoefde niet lang te zijn en echt een gesprek was er nooit, hij zat daar en zei bar weinig, maar dat was ook goed. Hij had gewoon geen zin in haar spelletjes, zijn spelletjes waren leuker.
Eerst ging hij nog naar zijn vertrekken om andere kleding aan te doen, vandaag voelde hij zich in voor een pak. Hij had namelijk andere kleidng aan gehad om te passen bij een gevangenen. Rustig kleedde hij zich uit, ondertussen al denkende aan wat hij na zijn gesprek met Luciana zou gaan doen. Zoveel keuzes, zeker met het verse speelgoed dat nog van niks wist. Hij besloot om eerst zich maar even te focussen op de mooie Luciana, waardoor hij dan ook al snel zijn schoenen aan deed zodra zijn pak netjes zat. Hij liep hierna weer weg en bedacht zich hoe de gevangenen aan het douchen waren en zo zouden eten. Daarna moesten zij aan het werk, na een hele reis. Zou hij vandaag wellicht weer eens meegaan? Ook een idee natuurlijk.

Hij liep kalmpjes in zijn nette pak door de barrakken heen totdat hij bij Luciana haar plekje was aangekomen. Zonder kloppen of iets opende hij de deur, maar zodra hij binnen stapte en zijn mond wilde openen, trok zijn wenkbrauw omhoog. Even gleed zijn blik over wat hij nu aantrof. Sean stond daar half naakt en had hem nog horen zeggen dat zij geen nee kon zeggen. "Ik kan hier zeker nee tegen zeggen Sean. Tenzij je het niet erg vindt dat ik hieraan mee ga doen" zei Ray vrij snel na zijn binnenkomst. Na zijn opmerking dat hij hier ook aan mee kon doen, verscheen toch een kleine lichte grijns even over zijn gezicht. Geen te slecht idee, maar dan nog, sinds wanneer waren deze twee so touchy? "Je krijgt betaalt om te werken, als je seks wil kan dat met een gevangenen. Het zou mij niet schelen wat je met hun doet, maar hier krijg je niet voor betaalt" zei hij vervolgens en hij ging tegen de deurpost leunen. "Ik was van plan om mijn gesprek te houden Luciana, maar deze maand verdien je het niet eens om te proberen iets uit mijn mond te halen" zei hij en keek even scherp naar beide.
"Ga je werk doen, beide, nu" zei hij vervolgens, ondanks dat zijn woorden krachtig waren, was zijn houding kalm. Je wist maar nooit wat zijn volgende stap zou kunnen zijn en hij kon hier enorm snel in zijn. Even ging zijn blik van Sean naar Luciana, maar hierna drukte hij zich van de deurpost af. Zijn goede mood, was nu direct een stukje minder goed. Nu sloeg zijn mood ook enorm snel om, maar hij had het vandaag ergens niet verwacht. Zo zie je maar weer dat je altijd op alles voorbereid moet zijn.

[ bericht aangepast op 23 aug 2019 - 15:35 ]

23 aug 2019 - 15:57 Bratty is offline

Bratty 433

King had het gehele spektakel van Ray maar met een korrel zout genomen, al moest hij bekennen dat de man creatief was geweest. Zijn gezicht had dan ook niets laten zien om Ray's tentoonstelling te onderbreken, gezien hij er geen zin in had dat hij zelf nog in de problemen zou gaan komen. Winnie speelde uiteraard perfect mee, wat stiekem wel vermakelijk was om te zien. De manier waarop die twee elkaar begrepen was een verrassend niveau geweest, en telkens leek het duo nieuwe hoogtes te vinden.
King's ogen gleden op neutrale wijze over de nieuwe lading heen, en er zat weer een uitgebreide groep aan mensen in. Hij herkende echter Devon, iets dat hem niet zo lekker lag. Hoe hij hem kende was het geen goed teken dat hij hier beland was, ook al was het een aardig strategische aanpak geweest, zijn manier van handelen. Stiekem moest King bekennen dat een bekend gezicht, die hem wel degelijk wat menselijker kende dan hij uiteindelijk was, een aangename verrassing was. Of hij het echter iemand gunde hier te verblijven? Nee.
'Iemand anders zal de rest aan jullie uitleggen en een rondleiding geven. Ontmoet Mr. Amazone, Stone.. of King. Vergeet deze naam echter zo snel als je hem leerde, jullie mogen hem enkel aanspreken als 1345-1128. De verdere regels zullen jullie nog horen, want ik ben zeker dat dit niet in jullie brein is gekomen op de boot,' King liet aan zijn uitdrukking niets blijken, gezien hij het wel gewend was geworden van Ray dat hij iets te snel door had gehad dat hij gewoon bij zijn voornaam genoemd wilde worden. Zelfs als hij anders had geheten had hij dat gewild, het was simpelweg beleefd geweest.
Toen King Ray echter zijn kant op zag lopen besloot hij dat maar eerst af te handelen, zodat ze nieuwelingen daar maar vanaf waren. 'Vanavond wil ik je zien in mijn vertrekken, ik zal een bewaker sturen om je op te halen.' Zijn woorden werden gevolgd door een knipoog, waarop King hem een knikje gaf. Dat zouden waarschijnlijk de sigaretten zijn, en als hij ongeluk had een uitnodiging om weer een naam te geven aan hem. Ray greep zijn schouder nog even vast, riep nog wat om de nieuwelingen uit te dagen, en liep er tenslotte vandoor, uiteraard fluitend. King keek hem dan ook na tot hij de ruimte verlaten had.

Devon kwam zijn kant opgelopen, waardoor King de ruimte tussen hen overbrugde. 'King. Jij ook hier. What the fuck is dit hier. Wie the fuck is die eikel.' King trok zijn wenkbrauwen kort op. Welkom op Heartbeat Island, dit is alles behalve een gevangenis te noemen, Devon.' Vervolgens zuchtte King, voordat hij zijn laatste vraag beantwoorde. 'Dat was de warden.'
Al gauw hoorde King één van de dames schreeuwen, waardoor zijn oog even op haar viel, toch ging hij verder op fluistertoon tegen Devon. 'Doe wat ze zeggen, het is onmenselijk hier. Stel je de ergste plek voor waar je ooit over gelezen hebt, maal honderd. Privacy is je laatste punt hier.'
De blonde dame schreeuwde opnieuw, waardoor King haar wilde waarschuwen. Hij zag echter Gérard al aankomen, en besefte zich dat de dame geluk had gehad met hem. Zijn handelingen waren wat anders dan normaal, maar dat had vast weer zijn eigen redenen. De dame gaf hem echter al gauw een kopstoot, waardoor King even zijn wenkbrauwen optrok. Die was feller dan de gemiddelde lading. King keek toe hoe de dame aangevallen werd door de bewakers, en schonk Devon daarom een waarschuwende blik toe.
Winnie kwam zich er overduidelijk bij voegen, waardoor King de situatie even goed in de gaten hield. Al gauw leken ze tot de conclusie te komen dat de dame naar Ray zou gaan, en snel ook. Dat lag King om de een of andere manier echt niet lekker. Misschien had de komst van Devon toch wat op weten te wekken bij hem. Hij stopte zijn handen dan ook in zijn broekzakken, en klemde zijn handen dan ook even om het pakje sigaretten dat er te vinden was. Doe het daarvoor, King. 'Blondie, misschien is het verstandig te luisteren.' King had zijn blik dan ook op de jong ogende dame gehouden, die inmiddels goed toegetakeld was.
Voordat Winnie echter nog iemand met een akelig gevoel rond kon laten lopen wandelde hij met kalme passen haar kant op, waarna hij al gauw zijn hand om haar smalle pols legde, en even met zijn duim over het gevoelige plekje wreef dat ze daar had. 'Ik denk dat we door moeten gaan als we nog op tijd aan het werk willen.' Winnie keerde blik dan ook even King's kant op, waarna ze zuchtte. Ze wisten beide dat hij gelijk had. Ze keerde zich dan ook richting de nieuwelingen. 'Opschieten, er staat nog veel op de planning, waaronder ontbijt!' King knikte met een gemaakte, dankbare blik naar de slanke dame, en verdween al gauw weer wat verder naar de achtergrond. Hij had zelf ook dingen te doen, en was niet van plan zijn eten ook nog eens te laten ontnemen inderdaad. Bovendien zouden de nieuwelingen dat ook zeker nodig hebben, gezien ook hun dienst gewoon van start zou gaan vandaag.
King had er geen interesse in de nieuwelingen naak te zien, waardoor hij zijn blik op de grond richtte, en met zijn voet wat door het zand gleed. Al gauw besloot hij echter een welverdiende sigaret op te steken. Hij zette het kreng tussen zijn lippen, en stak hem dan ook aan met een lucifer. Al gauw inhaleerde hij, en voelde hij d rook zijn longen in trekken. Niet veel later blies hij de rook dan ook uit, en al gauw begon hij zichzelf af te vragen waarom ze hem altijd zo vroeg hiervoor kwamen halen. Waarom moest hij hierbij aanwezig zijn?

K I N G
" a m a z o n "
S T O N E
"Smile even when you aren't happy —
it's how you fit in."

Prisoner | 49 years | 25 months
Outfit; very pink | Hair; messy, needs a haircut
New load of prisoners | Outside

• • •

23 aug 2019 - 19:05 Velns is offline

Velns 1631

Luciana Santiago
28 years old | psycholoog | her office | with Sean & Ray

Het gedrag van de man verbaasde haar nog altijd als ze samen waren maar het was de man waar ze toch soort van voor gevallen was. Of dat ook echt zo was of meer het gebrek aan seks met een man waarvan ze het wél wilde, wist ze niet. Het maakte niet uit. Als hij samen met haar was dan was hij lang niet zo'n klootzak en eigenlijk zag ze hem zelden in zijn klootzak-modus waardoor het makkelijker was om die te vergeten.
''De laatste keer dat we elkaar gesproken hebben... Was gister. Toen hebben we toch een hoop besproken?'' Een zachte, verontwaardigde lach rolde over haar lippen en opnieuw schudde ze haar hoofd. Hun laatste sessie was precies hetzelfde gelopen en ook toen had hij iets anders willen doen dan praten. Niet dat je haar zou horen klagen. Haar ogen volgden zijn vinger die zijn weg omhoog maakte langs haar arm en uiteindelijk achter haar oor duwde. ''Zoveel zelfs, dat ik denk...'' Hoofdschuddend onderbrak ze hem door hem duidelijk te maken dat hij nog lang niet aan de volgende stap toe was.
''Ik denk van wel, mevrouw de psycholoog. Maar ja, jij bent de baas. Dus...'' De dramatische zucht en zijn woorden.. ze had geen geduld meer en dus trok ze hem aan zijn kraag haar kant op. Luciana trok haar wenkbrauwen op toen haar blik op de wapenriem viel die hij op haar bureau legde. ''Ik weet nog wel iets om je over te halen.'' Hij leek wel erg zelfverzekerd te zijn - wat hem enkel sexy'er maakte. ''Dan komt ons gesprek een volgende keer wel weer.'' Ze grijnsde en keek geamuseerd toe hoe hij zijn eigen shirt uit trok en haar vervolgens omhoog trok. De pen belandde op het bureau, naast zijn wapenriem.
''Ik weet dat je hier geen nee tegen kunt zeggen.'' Automatisch beet ze op haar lip om een opmerking binnen te houden. Door het hele gebeuren had ze niet eens door dat de deur open was gegaan - pas toen ze de stem van Ray hoorde, verstijfde ze automatisch. Fuck,
''Ik kan hier zeker nee tegen zeggen Sean. Tenzij je het niet erg vindt dat ik hieraan mee ga doen.'' Bij het zien van Ray had ze haar blik alweer neer geslagen. Fuck, nu waren ze pas echt de lul. ''Je krijgt betaalt om te werken, als je seks wil kan dat met een gevangene. Het zou mij niet schelen wat je met hun doet, maar hier krijg je niet voor betaalt. Ik was van plan om mijn gesprek te houden Luciana, maar deze maand verdien je het niet eens om te proberen iets uit mijn mond te halen.'' Right, alsof ze al zoveel uit hem kreeg als ze een gesprek hadden samen. Ze schraapte haar keel zachtjes maar hield de opmerking voor zich om het allemaal niet nog erger te maken.
''Ga je werk doen, beide, nu'' Ze knikte langzaam en liet zich terug zakken in haar bureaustoel. Sean zijn blik ontweek ze voor nu ook volledig - ze wilde niet eens weten of er gevolgen waren voor hem en zo ja wat die dan zouden zijn. Als hij hier zwaar voor gestraft werd dan zou ze dat zichzelf nooit kunnen vergeven. Wat er met haar gebeurde maakte haar dan nog niet eens zo veel uit. Als hij maar veilig was. Ze deed haar best de aanwezigheid van de twee mannen te negeren en ze hoopte dat Ray ook gewoon weg zou gaan zodat ze tenminste dit alles even in haar eentje kon verwerken.

23 aug 2019 - 20:22 Salaryman is offline

Salaryman 33818

Gérard Leloux

36 / Bewaker / Strand > korte eilandwandeling met Poppy > barakken bewakers met Poppy > Lucianas kamer met Luciana Ray en Sean

Gérard kreeg geen antwoord. In plaats daarvan incasseerde hij plots totaal onverwacht een harde knal vol op zijn gezicht. Zijn hoofd sloeg achterover en hij kon nog net de balans bewaren.
‘Ugh!’ Bracht hij uit terwijl hij als reflex zijn handen naar zijn neus bracht.
Nog voor hij kon ingrijpen, hadden twee collega’s de gevangene al tegen de grond gewerkt en getrakteerd op een regen aan slagen en trappen.
Bloed, zag hij dan op zijn vingers terwijl hij naar zijn zakdoek greep en zijn neus depte. Woede borrelde op in Gérard terwijl hij zijn ogen met een ongewone felheid op de nieuwe gevangene richtte. Hij wist nog net zijn kalmte te bewaren. Ze had zoveel ellende kunnen voorkomen en toch koos ze ervoor de stoere bink uit te hangen.
Deze rekening is voor jou.

‘Wat zijn dit voor acties?!’ Winnie Mattox, wist hij door de stem. De vrouw kwam in kordate passen op het gezelschap af gelopen en wendde zich op de gevangene. ‘Ik?!’ Ze keek haar recht in de ogen aan met een stem doordrenkt van verontwaardiging.
'Blondie, misschien is het verstandig te luisteren,' hoorde hij King nog zeggen. De woede in Gérard begon langzamerhand weg te ebben en maakte plaats voor een berekenende kilte. ‘Hij zit aan me en bedreigt me! En vervolgens beginnen hun met die stokken op mij in te slaan!’ ‘Ja, meisje. Welkom op Heartbeat Island.’
Ze was geschokt. Wie was dat niet?
‘Gérard, ze is voor jou,’ sprak Winnie toen, waarna hij knikte. ‘Al lijkt het me sowieso geen onverstandig besluit om haar even langs de directeur te sturen,’ voegde ze toe.
‘Goed plan,’ zei de dame gedecideerd en overduidelijk bleek ze de indruk te hebben dat Ray aan haar zijde zou staan. Buiten het zicht van de dame en Winnie trok Gérard zijn mondhoek heel licht omhoog.
Zoals u wenst.
‘Mijn excuses,’ zei hij met een zachte bijna onderdanige stem. Hij zag een paar bewakers hem aankijken. In tegenstelling tot veel anderen gaf Gérard niet de indruk van bikkelharde badass. ‘Ik had me niet zo te buiten moeten gaan. Mijn reactie was ongepast. Ik zal de visitatie uitvoeren buiten het zicht van de mannen en je pakket meenemen. Daarna zal ik je naar Ray Williamson brengen. Hij is de directeur hier.’ Daar leek ze het mee eens te zijn.
Met die woorden nam hij haar mee naar een struikgewas en voerde de visitatie daar zeer respectvol en routinematig uit. Wat dat betreft had de vrouw het niet beter kunnen treffen. Haar welkomstpakket bevatte echter haar nieuwe kleding. En die zak had Gérard.
‘Dit zijn je kleding en schoenen, douchespullen, tandenborstel en tandpasta en een scheermes. Een tekenblok, potlood en beddengoed. Ik zal je het terrein laten zien, waarna we naar de directeur gaan. Daar kun je formeel een klacht indienen.’ Hij pakte haar opnieuw bij de arm, maar merkte zoals verwacht een protest op. Het leek er niet op dat deze dame van plan was in haar blootje met hem mee te gaan. ‘Ik heb me aan mijn woord gehouden. Nu jij.’ Het doek viel. Vliegensvlug en wat ruw draaide hij haar polsen achter haar rug om in de boeien.

Haar protesten deden hem niets. Haar geschreeuw deed hem niets. Haar pogingen om zich los te rukken beantwoordde hij met een stevige ruk aan de boeien. Ze leek net een agressieve hond die men moest leren wie de baas was. En de walk of shame was een zeer geschikte methode.
Nadat Gérard zijn tijd had genomen om de verschillende planten en bomen toe te lichten op het eiland, kwamen ze bij de barakken van de bewakers. Dit leek de gevangene zichtbaar te verontrusten, met een goede reden. De paar bewakers die er waren joelden en floten en boden Gérard van alles voor een klein onderonsje met de naakte gevangene. Een man zag zijn kans schoon en aaide over de welving van haar billen.
‘Haar wil ik,’ zei hij.
‘Deze is voor de directeur, dus afblijven,’ antwoordde Gérard terwijl hij haar nog steeds stevig vast had om trappen en slaan te voorkomen. De man viel stil en droop af, een duidelijk teken dat wat er ging komen, vele malen erger was. Tenzij Ray besloot om genadig te zijn tegenover deze nieuweling. Het was moeilijk te voorspellen. Gérard wist dat Ray zijn wisselvalligheid als wapen inzette om onrust te zaaien. Voor zijn eigen genoegdoening. Dit deed hij ook als zij samen waren. Gérard analyseerde het feilloos maar had er geen wapen tegen. Hij kon niet anders dan doen alsof Ray’s handelingen met de gevangenen hem niet raakten en als regen langs de boog van een paraplu naar beneden gleden. Het naakte bewijs stond nu voor hem. Wat Ray al dan niet met haar zou doen deerde Gérard niet.
Vuile leugenaar.
‘Ik weet zeker dat hij zeer aandachtig zal luisteren naar wat je te zeggen hebt,’ zei hij tegen de vrouw. Voor de kamer van Ray stopte hij en klopte aan.
Tenzij Ray zijn kaarten op tafel gooide, moest het achterhalen van de maagd wachten. Maar Gérard wist precies bij wie hij moest wezen. Nu kon hij enkel hopen dat die persoon tegenover hem welwillend was.

De deur bleef echter dicht, waardoor Gérard zich gauw realiseerde dat Ray weg was. Hij maakte zich niet druk; hij had de tijd. 'Het ziet ernaar uit dat onze tour nog niet voorbij is.' Hij nam de vrouw mee door de barak en nam zijn tijd om ondertussen uit te leggen waar de bewakers douchten en waar hun gemeenschappelijke ruimte zich bevond.
'Hou je van schaak?' vroeg hij terwijl ze een schaakbord passeerden. Hij wachtte niet op een antwoord.
Toen hij het kantoor van Luciana zag stopte hij. In de deuropening stond Ray, die zich kennelijk had verkleed in een pak. Gérard's hart maakte een sprong, maar zijn gezicht stond neutraal. Hij bewaarde zijn gepaste afstand. 'Er is iemand die je wil spreken,' zei hij terwijl hij de blote vrouw naar voren liet stappen. 'Deze jongedame is niet echt te spreken over haar behandeling bij aankomst zojuist.'

[ bericht aangepast op 24 aug 2019 - 21:42 ]

No growth of the heart is ever a waste

Index RPG Actieve Topics Zoek