[250] The abduction ~ Speeltopic - Speeltopics

Vijf jongens, vijf criminelen, vijf misbruikers, houden enkele jonge meisjes al een paar jaar vast. De villa waar ze in wonen zit heel goed in elkaar en geen enkel meisje is er ooit uit ontsnapt. Bovendien hebben ze allemaal een vreemde ketting aan, als ze toch een stap uit het huis doen, geeft het hen een elektrische shok. De meisjes worden misbruikt door de jongens, en zijn ook al vaak naar feestjes gegaan met de ergste mensen. Het is de nachtmerrie van elk jong meisje, en het is erg moeilijk om er wat tegen te doen. Maar na die twee jaar komt er nog het slechtste nieuws van al, één van de meisjes moet worden verkocht ! De criminelen hebben niet meer genoeg geld, en moeten dus één van hun slachtoffers aan een vreemde man, die erg veel eist verkopen. Word één van de meisjes echt verkocht ? Wie is die vreemde man ? Wat zullen de meisjes er aan doen ?

Regels :
- Minimum 250 woorden !
- 16+ is toegestaan
- Zo vaak mogelijk reageren
- Geen ruzie buiten de RPG
- Reserveringen blijven drie dagen staan
- Vergeet niet dat de jongens geen lievertjes zijn

Jongens : VOL
- Jason Avalon ~ Ephrya
- Lucas Arthur Lowell ~ Catesbeianus
- Finn Robert Willow ~ Newt_Runner
- Nathan Zack Clifford ~ Californication
- Thomas 'Tom' Noel Mitchell ~ ComingThoTheTree
Meisjes : VOL
- Lucia 'Lucie' Nathalia Mells ~ Allirian
- Destiny Genevieve Dorcas ~ WhereITold
- Lily June Hale ~ Iniminicum
- Samantha Lynn Hale ~ Eleutheromania
- Claire Maeve Deveraux ~ Sangster


Het begin :
De meisjes worden wakker in hun kamer, allemaal in een aparte kamer. Ze moeten deze avond naar een heel belangrijk feest voor de jongens. Ze moeten zich er allemaal gedragen, als ze dit niet doen, worden ze streng gestraft. De meiden krijgen kleding mee van de jongens, wat niet altijd erg makkelijk zit.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 21:35 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Lucia Nathalia Mells

      Ik had uit mijn ooghoek gezien dat Jason me een waarschuwende blik had gegeven, maar had me er verder niet druk om gemaakt. Ik was eerlijk gezegd niet echt bang van hem, hij had me niet vaak iets aangedaan. Als ik moest kiezen welke jongen ik hier het liefst zag, was Jason het wel.
      "Goed dan, jullie zijn nu toch wakker, dus zorg dat jullie iets fatsoenlijks eten en de rest van de jongens jullie niet doorhebben. Ik zie dit voor een keer door de vingers." Zei de jongen. Ik glimlachtte braaf naar hem, ook al was hij niet gemeend, in tegendeel ! Hij had wel gelijk, ik had geen zin in kwade jongens achter mijn rug te hebben, en liep dus stil de woonkamer in. Ik keek om me heen en ging met een glimlach naar de keuken toe, het was de plek waar ik het minste ging.
      Ik had al dagen bijna niets gegeten en keek gulzig naar de koelkast, die ik intussen open had gemaakt. Vroeger at ik niet veel, erg weinig zelfs, maar als ik nu de kans krijg om iets te eten, neem ik die ook gewoon.
      Ik besluit een gezonde appel te eten, want die vitamines had ik op zit moment echt nodig. Mijn lichaam was zo zwak, en ik kon zelf nog amper stappen, elke beweging deed mee wel pijn. Ik probeerde mijn aandacht om het fruit te vestigen, en geniette van ervan. Het was vroeger altijd mijn lievelingsfruit geweest.

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 19:45 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

---

take me back to the basics and the simple life

Thomas 'Tom' Noel Mitchell

---

'Jason, Thomas, godverdomme.'
Het is Nathan. Hij stompt naar ons toe en gooit zonder pardon mijn bord met een gedeelte van mijn ontbijt erop op de grond.
'Het is verdomme geen acht uur.'
Lucia komt binnen en pakt droog een appel. Sam (antha) staat als verstijfd in de deuropening.
'Doe normaal man!' zeg ik tegen Nathan. Ik laat me niet meer intimideren. Niet meer. Jaren pesten voorduren was genoeg. Dat is afgelopen.
'We hadden honger. Dus?' zeg ik geirriteerd tegen hem. Geen intimidatie meer. Ik ben mijn eigen baas.
'Als ik honger heb ga ik eten. Heb ik op je deur geramd om je wakker te maken? Nee. Laat ons gewoon, gast.'

---

“A queen will always turn pain into power.”

Finn Robert Willow

Oke, ik had nu officieel een hekel aan mijn gordijnen. Grommend sta ik op uit mijn bed, om het gordijn met een ruk dicht te trekken, waardoor mijn kamer weer donker wordt. Ik laat mezelf weer op mijn dekens vallen. Ik zucht, ik kan nu niet meer slapen. Ik duw mezelf weer op van het bed, trek dan snel een broek en een shirt aan en loop mijn kamer uit. Vanavond was het feest. Met die gedachte komt er een glimlach op mijn gezicht. Ja, dat zou zeker goed voor ons zijn. Minder voor de meisjes, maar dat is niet mijn probleem. Ik kom in de woonkamer aan en zie Jason en Thomas al aan het ontbeit zitten. Ik pak vanuit de keuken ook wat te eten en schuif bij de twee aan. "Goedemorgen." mompel ik. Ik smeer wat chocopasta op mijn brood en begin dan langzaam te eten. "Moeten we nog wat doen vandaag? Behalve vanavond." vraag ik dan, aan niemand in het bijzonder. Ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben vandaan. Anders - en dit gaat wel heel ruw klinken - sleep ik vandaag gewoon een van de meisjes mee mijn kamer in. Hoe vervelend ze dat ook gaan vinden. Het kan altijd erger. Ik ben echt niet de ergste van de jongens hier. Hoewel, je moet me niet boos maken. Ik ga achterover zitten en laat de rest van mijn broodje onaangeroerd liggen. Iets heeft al mijn eetlust weggenomen. Alweer. Ik had het de laatste tijd wel vaker, maar ik wist niet waarom. Ach, het zou wel niets zijn.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

      Nathan kwam binnen en hij bleek alles behalve vrolijk. Niet dat Jason bang voor hem was, hij was de ruzie's onder de jongens inmiddels wel gewend en zolang het niet uit liep op een gevecht vond hij het allemaal wel best.
      'Jason, Thomas, godverdomme.' Nee, hij was duidelijk niet geamuseerd, wat als gevolg had dat het bord van Thomas op de grond eindigde.'Het is toch verdomme geen acht uur.' Jason keek even kort op. 'Dat klopt, ik kan tenslotte klokkijken. Maar die meiden waren wakker en aangezien ze vanavond aan het werk moeten kunnen ze zich beter direct nuttig maken in plaats van lui in hun bed blijven liggen.'
      'Doe normaal man!' Begon Thomas. We hadden honger. Dus? Als ik honger heb ga ik eten. Heb ik op je deur geramd om je wakker te maken? Nee. Laat ons gewoon, gast.' Thomas was er duidelijk nogal geïrriteerd door en vatte het naar Jason zijn mening veel te persoonlijk op.
      Jason duwde zichzelf overeind en zette zijn inmiddels lege kom in de vaatwasser. Finn kwam de kamer in en mompelde een 'Goedemorgen' waarop Jason even omkeek en knikte als een begroeting. 'Moeten we nog wat doen vandaag? Behalve vanavond.' Vroeg hij. 'Iemand moet boodschappen doen, gezien er niet heel veel meer is. Maar dat kan ik op zich wel alleen doen.' Antwoordde Jason vervolgens terwijl hij weer op een van de stoelen ging zitten. Tot nu toe viel het allemaal nog wel mee, hij had ergere ochtenden meegemaakt.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

''Dat klopt, ik kan tenslotte klokkijken. Maar die meiden waren wakker en aangezien ze vanavond aan het werk moeten kunnen ze zich beter direct nuttig maken in plaats van lui in hun bed blijven liggen.'' Mijn ogen gingen over Jason zijn gestalte en vervolgens over Thomas. ''Doe normaal man, we hadden honger. Dus? Als ik honger heb ga ik eten. Heb ik op je deur geramd om je wakker te maken? Nee. Laat ons gewoon, gast.'' De twee waren ouder dan mij maar dat gevoel had ik nog nooit gekregen. Ik knikte kort, geïrriteerd en gefrustreerd nu pas blikte ik op Samantha en Lucia en wenkte ik ze om dichterbij te komen. ''Ik verafschuw jullie twee,'' zei ik en wees met mijn vinger op Thomas en Jason om vervolgens Finn de kamer in te zien komen. ''Goedemorgen,'' hoorde ik hem zeggen en ik knikte als begroeting.
      Boodschappen doen, dat zou ook niet mijn taak zijn maar gelukkig offerde Jason zich al op. Mijn aandacht richtte ik weer op de twee meisjes, Samantha verschilde veel van het meisje wat naast haar stond. ''Waarom ruimen jullie dat niet op? Maak je nuttig, dat is wat Jason wilde niet?'' Ik grijnsde lichtjes maar mijn grijns verdween snel. Ze mochten zich inderdaad nuttig maken en aangezien ik dat bord niet op de grond had moeten gooien zouden hun mijn rotzooi op mogen ruimen. Ik knikte met mijn hoofd richting de scherven en liet mijn blik over de twee meisjes heen gaan en stak een sigaret op met een vuurtje wat bijna tot zijn eind was gekomen. Als je zolang de baas speelde begon je je ook de baas te voelen, dingen waren veranderd en alhoewel ik nooit z'n persoon was wat snel bazig klonk was dat misschien de grootste verandering.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

"Goed dan, jullie zijn nu toch wakker, dus zorg dat jullie iets fatsoenlijks eten en de rest van de jongens jullie niet doorhebben. Ik zie dit voor een keer door de vingers" hoor ik Jason uiteindelijk zeggen. Ik kijk door de spleet van mijn kamer deur naar Sam. Ik wil haar zo graag beschermen, maar ik kan het niet.
"D-dankje" zegt Sam. Wanneer Jason uit het zicht is verdwenen loopt ze ook richting de keuken. Ik kijk haar even na en loop dan naar mijn kamer om mijn kleren aan te trekken.
"Jason, Thomas, godverdomme" hoor ik de stem van Nathan zeggen. Dit kan niks goeds betekenen.
"Het is toch verdomme geen acht uur" hoor ik hem schreeuwen. Ik ben bang voor hem. Ik was nooit bang. Wij waren Sam en Lily. De twee beeldschone meisjes waar iedereen tegen op keek. Die niks te vrezen hadden. Die alles hadden wat hun hartje begeerde. Als ik hier weg was zou ik tegen iedereen zeggen dat het me spijt, dat het me spijt dat ik zo'n bitch ben geweest. Maar ik ben hier niet weg, ik ga hier niet weg komen. Ik loop de kamer uit en langzaam richting de keuken.
"Doe normaal man! We hadden honger. Dus? Als ik honger heb ga ik eten. Heb ik op je deur geramd om je wakker te maken? Nee. Laat ons gewoon, gast" zegt Thomas. Bij hem voel ik ook angst, maar een ander soort angst. Ik voel angst om hem kwijt te raken. Ik luister verder niet naar het gesprek en loop in langzame stappen richting de keuken om vervolgens naar binnen te stappen.

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 20:55 ]

---

-

Lucia Nathalia Mells

      Met grote ogen keek ik naar de jongen die binnen kwam, Nathan. Hij was één van de jongen die ik echt vreesde ! Hij was inderdaad niet blij om Sam en mij hier te zien. Bang, slikte ik en keek even naar mijn appel die ik achter mijn rug probeerde te verstoppen. Misschien mocht ik hem wil niet eten, en ik had geen zin in straf !
      "Jason, Thomas, godverdomme !" schreeuwde hij naar de jongens toe. Eigenlijk was ik echt bang, maar ik probeerde dit zo mij mogelijk te laten merken. De jongens leken niet echt zenuwachtig bij Nathan's bijzijn, waar hij blijkbaar ook niet blij mee was, want hij gooide het bord van Thomas gewoon weg. Ik liet een klein gilletje uit mijn mond horen van de schrik, maar herstelde me snel weer. Hij ging zitten en haalde een hand door zijn haar.
      "Het is toch nog verdomme geen acht uur !"vervolgde hij zijn zin. Ze begonnen nog verder te discussiëren, maar ik was al lang in mijn gedachten verzonken. Ik hoorde een paar boze stemmen, en toen kwam Finn binnen. Hij vroeg wat we vandaag gingen doen en mijn gedachten liepen meteen naar vanavond. De jongens hadden gezegd dat we naar een feest gingen, en we moesten ons er ook echt gedragen. Ik haatte hun feestjes, ze waren zo gênant, en ik zou ook niet doen wat ze gingen vragen !
Mijn gedachten werden door de stel van Nathan gebroken.
      "Ik verafschuw jullie twee" zei hij terwijl hij naar de jongens wees. Ik keek naar de grond en mompelde iets dat op 'sorry' moest lijken.
      "Waarom ruiken jullie dat niet op ? Maak je nuttig, dat is wat Jason wilde niet ?" Zei hij met een grijns op zijn gezicht. Ik wou hem liefst recht in zijn gezicht slaan maar hield me in en keek hem boos aan.
"Ik haat je", zei ik zo stil mogelijk, hop end dat hij het niet had gehoord.
Toen liep ik naar de borden toe en begon alles, langzaam bij elkaar heen te rapen. Ik leek echt een dier, gevangen in een kooi !

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 21:05 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Thomas 'Tom' Noel Mitchell

---

'Ik verafschuw jullie twee,' zegt Nathan. Ik rol met mijn ogen. Like I care.
Jason offert zich op om boodschappen te doen, terwijl het Sam en Lucia wordt opgedragen mijn bord op te ruimen.
Dan voel ik mezelf haast bevriezen. Lily komt de kamer binnen. Mijn ogen ontwijken de hare terwijl ik een kom musli naar binnen werk. Binnen een halve minuut ben ik klaar, waarna ik opsta.
'Moet ik mee boodschappen doen? vraag ik aan Jason.

---

“A queen will always turn pain into power.”

      'Ik verafschuw jullie twee.' Sprak Nathan doelend op hem en Thomas. Jason daar in tegen ging er niet op in en bleef rustig zitten. 'Waarom ruimen jullie dat niet op? Maak je nuttig, dat is wat Jason wilde, niet?' Zei Nathan vervolgens grijnzend. Jason zuchtte en stond op, waarbij hij met zijn voet in een verloren stuk van het bord ging staan.
      'Verdomme,' Gromde hij pijnlijk. Misschien moest hij in de ochtend ook maar eens schoenen gaan dragen, gezien het zeker niet de eerste keer was dat hij in scherven was gaan staan nadat iemand wat had laten vallen of op de grond had gegooid. Op de een of andere manier lukte het hem gewoon altijd erin te gaan staan, hoe goed hij ook oplette.
      'Moet ik mee boodschappen doen?' Jason trok inmiddels het scherpe stuk van het bord uit zijn rechtervoet en mompelde iets. 'Is prima, Tom.' Hij kwam weer overeind. 'Maar als je het niet erg vind ga ik hier eerst wat aan doen.' Sprak hij doelend op zijn voet. De wond was niet groot en hij wist zijn gezicht verder neutraal te houden, maar er liep toch heel wat bloed uit dat zich nu verzamelde op de grond. Soms was hij echt te onhandig voor woorden, het was tenslotte zeker niet de eerste keer dat hij zich op deze manier verwondde. Het was eigenlijk gewoon stom, gezien het niet gebeurd zou zijn als hij eens op zou letten en zou kijken waar hij zijn voeten neerzette.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Thomas 'Tom' Noel Mitchell

---

Jason, die zijn handige zelf weer eens is, trapt in een verdwaald stuk bord.
'Is prima, Tom,' antwoordt hij op mijn vraag. 'Maar als je het niet erg vind, ga ik hier eerst wat aan doen.'
Zijn voet is inmiddels rood van het bloed en Jason hinkt onhandig weg. Ik sta op, nog steeds Lily vermijdend en open het laadje met geld. Fronsend haal ik er een paar briefjes uit, maar het laadje is erg leeg. Te leeg.
Met een zucht prop ik de briefjes in mijn broekzak en haal boodschappen tassen uit de kast. Daarna pak ik de autosleutels uit het zelfde laadje als waar het geld in ligt.
Eventjes ga ik alle kastjes langs om te kijken wat we nog in huis hebben. Ik ben nog niet klaar of ik ben het allemaal alweer vergeten.
'Jase, ik ben klaar!' roep ik naar boven. Ik draai me om, en mijn ogen kruisen die van Lily.
Onmiddelijk krijg ik een soort van mini-hartaanval, en voel het bloed naar mijn wangen stromen. Snel kijk ik naar de grond, waarna ik met grote stappen naar de voordeur loop.

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 21:09 ]

---

“A queen will always turn pain into power.”

Destiny Genevieve Dorcas

Nog steeds vermoeid open ik mijn ogen. Eerlijk gezegd heb ik helemaal geen zin om wakker te worden. Ik wil voor altijd blijven slapen, ik glimlach al bij de gedachte. Toch is het geen echte glimlach, ik heb al een lange tijd niet echt gelachen. Ik kijk tegen de muur aan van het kamertje. Zoals ik elke dag toe, zet ik er weer een streepje op. Al sinds de eerste dag dat ik hier was kerf ik de dagen in de muur. Elke ochtend als ik wakker wordt is dat het eerste wat ik doe en het enige wat ik wil doen. Ik wil gewoon weg en op deze manier lijkt het alsof ik de dagen af tel. Ik weet dat ik niet voor eeuwig streepjes kan zetten, dus elke dag hoef ik weer een dag minder. Ik neem mezelf voor dat het ooit zal ophouden. Of het nou door een ontsnapping is, door dood, of door ouderdom. Ik weet namelijk zeker dat die jongens ons niet meer willen als we te oud zijn. Het maakt mij ook niet uit welke van die drie opties het wordt, als het maar één van die drie is of iets anders. Als ik hier maar weg kan. Zodra ik de moed heb verzameld sta ik zuchtend op uit mijn bed. Ik heb geen idee hoe laat het is en dat boeit me ook helemaal niets. Ik haal een hand door mijn haar en loop dan de kamer uit, op zoek naar de meiden. Ik wil gewoon even iemand om mee te praten of gewoon om te zien, geen idee waarom. Al snel kom ik ze tegen, maar helaas ook met de jongens erbij. Echt super. Ik zucht even zacht. Moeten zij dan ook overal zijn. Kunnen ze ons gewoon niet even met rust laten? Blijkbaar niet dus. Ik probeer maar niet te veel op te vallen.

Sorry voor de laate post. Ik was naar de bios.

---

She was always looking for more..

---

---

Nadat Jason me toestemming had gegeven om te douchen, liep ik mijn kamer weer in om andere kleren te pakken, niet dat ik veel kleren hier had, maar alles was beter dan niets. Ik liep naar de badkamer en deed die op slot, voor het geval dat de andere jongens wakker zouden worden en dingen in hun hoofd zouden halen. Ik draaide de kraan van de douche open en ontdeed mezelf van mijn kleren om vervolgens de douche in te stappen. Het warme water deed mijn zere lichaam goed en voor een seconde kwam er een echte glimlach op mijn lippen. Het was een lange tijd geleden dat ik me echt gelukkig voelde.
      Ik waste mijn lichaam en mijn haar in een rap tempo, waarna ik me handdoek afdroogde en mijn tanden daarna poetste. Mijn haar was nog nat en om een haardroger had ik geen zin, dus ik liet het maar nat over mijn schouders hangen. Ach ja. Ik trok mijn kleren aan en dumpte mijn andere kleren in mijn kamer. Mijn maag begon te rommelen, wat betekende dat ik eten nodig had en zo snel mogelijk. Ik liep naar de keuken en pakte een appel van de schaal waar ik gelijk een hap uit nam. Iedereen was alweer snel bezig met hun eigen zaakjes. We zaten als tieners in een huis opgesloten met een paar pedofielen, niet bepaald een droom. De geur van nicotine kwam mijn neusgaten binnen waardoor ik gelijk alert werd. Na de tijd dat ik hier was, verlangde ik naar een trek van een sigaret. Ik keek naar Nathan en zuchtte. "Ga alsjeblieft buiten roken. Ik word er nog gek van." Mompelde ik en nam weer een hap van mijn appel terwijl ik nog naar hem keek.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

---

take me back to the basics and the simple life

Terwijl Lucia gehoorzaamde werd Sam opstandig, was het zo moeilijk om te doen wat er van je gevraagd werd? Naast haar verscheen haar tweelingzusje, die twee waren niet uit elkaar te houden en erg veel moeite deed ik daar dan ook niet voor. ''Nee.'' Haar houding veranderde in ongeveer twee seconden en ik sloeg mijn ogen ten hemel. Ik werd afgeleid door Claire, ze had net gedoucht wat te zien was aan haar natte haren die losjes over haar schouders hingen. ''Ga alsjeblieft buiten roken. Ik word er nog gek van.''
      Mijn blik ging over haar heen, beledigd. ''Wat vonden je ouders ervan dat je rookte? Ik help hun jou op het goede pad te houden,'' Zei ik half lachend om vervolgens tegelijk de arm van Samantha te grijpen en mijn sigaret er op uit te drukken. Nu pas draaide ik mijn hoofd richting haar en toverde ik een licht glimlachje op mijn gezicht. Wanneer ik de sigaret van haar arm haal en het as wegblies laat ik haar arm los. Dat werd een naar litteken, ikzelf had er ook één – ergens op mijn borst nadat iemand op een feest na een ruzie zijn sigaret uitdrukte. Het maakte me nog steeds boos en ik wist nog wel hoe vreselijk ik het vond dat ik z'n lelijk litteken had op een plek waar iedereen hem zou kunnen zien als ik ging zwemmen of als ik het warm had. ''Verdomme.'' Ik draaide me bijna automatisch om en zag dat Jason in het glas was gaan staan, handig. Het was niet de eerste keer dat dat hem overkwam. Thomas had zijn spullen gepakt en ging met Jason mee naar de supermarkt, fijn – dan was ik hier alleen met Finn want Lucas leek nog niet zijn bed uit te komen.

---

Everything is illuminated by the light of our past.