[250] The abduction ~ Speeltopic - Speeltopics

Vijf jongens, vijf criminelen, vijf misbruikers, houden enkele jonge meisjes al een paar jaar vast. De villa waar ze in wonen zit heel goed in elkaar en geen enkel meisje is er ooit uit ontsnapt. Bovendien hebben ze allemaal een vreemde ketting aan, als ze toch een stap uit het huis doen, geeft het hen een elektrische shok. De meisjes worden misbruikt door de jongens, en zijn ook al vaak naar feestjes gegaan met de ergste mensen. Het is de nachtmerrie van elk jong meisje, en het is erg moeilijk om er wat tegen te doen. Maar na die twee jaar komt er nog het slechtste nieuws van al, één van de meisjes moet worden verkocht ! De criminelen hebben niet meer genoeg geld, en moeten dus één van hun slachtoffers aan een vreemde man, die erg veel eist verkopen. Word één van de meisjes echt verkocht ? Wie is die vreemde man ? Wat zullen de meisjes er aan doen ?

Regels :
- Minimum 250 woorden !
- 16+ is toegestaan
- Zo vaak mogelijk reageren
- Geen ruzie buiten de RPG
- Reserveringen blijven drie dagen staan
- Vergeet niet dat de jongens geen lievertjes zijn

Jongens : VOL
- Jason Avalon ~ Ephrya
- Lucas Arthur Lowell ~ Catesbeianus
- Finn Robert Willow ~ Newt_Runner
- Nathan Zack Clifford ~ Californication
- Thomas 'Tom' Noel Mitchell ~ ComingThoTheTree
Meisjes : VOL
- Lucia 'Lucie' Nathalia Mells ~ Allirian
- Destiny Genevieve Dorcas ~ WhereITold
- Lily June Hale ~ Iniminicum
- Samantha Lynn Hale ~ Eleutheromania
- Claire Maeve Deveraux ~ Sangster


Het begin :
De meisjes worden wakker in hun kamer, allemaal in een aparte kamer. Ze moeten deze avond naar een heel belangrijk feest voor de jongens. Ze moeten zich er allemaal gedragen, als ze dit niet doen, worden ze streng gestraft. De meiden krijgen kleding mee van de jongens, wat niet altijd erg makkelijk zit.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 21:35 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Natuurlijk kwam ik er niet mee weg zonder een hoop gezeik op mij te krijgen, ''je bent een echte klootzak, ik haat je.'' Ik rolde met mijn ogen, geïrriteerd en vermoeid. ''Je bent een vuile klootzak. En als antwoord voor je vraag, mijn ouders konden het niet schelen dat ik rookte omdat ze zelf ook rookten. Misschien was op je veertiende roken iets te jong, maar dat maakte hun niets uit. Hun enige woorden waren 'eigen schuld als je iets krijgt aan je longen.'' Dat verklaarde veel, toch zou ik haar geen sigaret geven.
      Daarna was Lily tegenover hem komen staan, alsof zij haar zusje kon helpen. "Neem mij! Maar niet mijn zusje!" Ik fronste en dacht kort na te denken maar dat was onmogelijk. Finn bemoeide zich er mee net als Jason die nog steeds mank liep. Ook Thomas was in de deuropening komen staan maar had alleen maar gestaard. ''Nathan,'' zei Jason. ''Ik heb geen idee wat hier aan de hand is, maar realiseer je dat de meisjes vanavond aan het werk moeten. Je kan ze niet zo hard straffen dat ze onder de blauwe plekken zitten.'' Het boeide mij vrij weinig hoe ze er vanavond uitzagen, het geld kwam er toch wel. "Tenzij een van jullie ook een sigaret van Nathan op hun arm wil, moven. Nu!'' De harde stem van Finn deed mij opkijken, ik wou de identieke tweeling namelijk hetzelfde litteken geven.
Finn ging weer zitten en Thomas en Jason vertrokken nadat Jason nog even had gezegd hoe we hun vooral niet moesten aanraken – ik kon de helft van de jongens hier niet uitstaan. Het was tenslotte hun idee om hun straf te geven als ze niet gehoorzaamde maar de laatste paar maanden leken ze alles te toleren en leek ik de bad-guy. "Vond je dat nou echt nodig? Een sigaret, serieus?" Ik knikte en doofde de sigaret nu helemaal uit, ''jullie zijn de laatste paar maanden maar watjes en dan Thomas; Thomas is er al helemaal niet meer bij met zijn hoofd. Die gast lijkt wel in een roze wolk te zitten.''

---

Everything is illuminated by the light of our past.

      Hij had Claire deels gehoord, maar hij had de deur al dichtgegooid en was niet van plan terug te lopen. 'Jaha, ik heb het bij. En tassen.' Hij kwam op de passagiersstoel zitten en Jason gooide zijn eigen portier in het slot. Thomas zwaaide even met de tassen en zette de dingen vervolgens aan zijn voeten.
      'Ehm, gewoon, wat brood enzo.' Jason begon zacht te grinniken. 'Laten we gewoon een rondje maken en meenemen waar we zin in hebben.' Ondertussen stak hij de sleutel in het contact en startte hij de auto terwijl hij achteruit het terrein af reed. 'Juist, het is dus wel jou schuld als we niet alles hebben hé.' Hij reed bijna het hek van de buren omver maar kwam uiteindelijk toch veilig de weg op. Het was dat het huis al jaren leeg stond en het dus eigenlijk niet buren te noemen waren, maar hij had niet echt zin in gezeik, dus hield hij het hekje en de brievenbus toch maar heel.
      'Waar is het feest vanavond ook al weer?' Ondertussen telde Thomas het geld dat hij mee had en Jason probeerde zich te concentreren op de weg. Het was niet dat hij niet kon rijden, maar het ging nou niet allemaal even soepel en de pijn in zijn voet leidde hem af. Het was een klein stuk rijden naar het winkelcentrum en het was soms echt verschrikkelijk met de hoeveelheid kleine kutweggetjes die ze moesten nemen om er te komen. 'Eerlijk gezegd, heb ik geen idee. Vraag dat zo maar aan Nathan.' Inmiddels stonden ze voor het winkelcentrum geparkeerd en haalde hij de sleutel weer uit het contact terwijl hij uitstapte.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Thomas 'Tom' Noel Mitchell

---

'Eerlijk gezegd, heb ik geen idee. Vraag dat zo maar aan Nathan,' antwoordt Jason.Vervolgens stapt hij de auto uit, en ik volg zijn voorbeeld. Samen lopen we de supermarkt in, zonder de moeite te nemen een parkeer kaartje te halen.
'Ik heb maar één muntje, dus we zullen het met één wagentje moeten doen,' zeg ik, waarna ik het wagentje richting de rekken duw. Jason loopt naast me, en kijkt verlangend naar het wagentje.
'Ga zitten,' zeg ik grinnikend, waarna ik het wagentje neer zet. Jason grinnikt ook en klimt erg handig in het wagentje.
'Maar dan mag jij alles uit de rekken halen, hoor,' waarschuw ik hem, waarna ik het loodzware karretje naar het groente gedeelte duw.

---

“A queen will always turn pain into power.”

      'Ik heb maar één muntje, dus we zullen het met één wagentje moeten doen.' Zei Thomas, waarna hij het muntje in het karretje deed en het ding uit de rekken duwde. 'Ga zitten,' Grinnikte hij, waarop Jason behendig in het karretje klom. Zo hoefde hij niet te lopen, wat hem heel wat pijn bespaarde. En daarnaast was het gewoon grappig. Het kwam zelden voor dat hij echt helemaal zichzelf was, maar met Thomas kwam het toch wel in de buurt.
      'Maar dan mag jij alles uit de rekken halen, hoor.' Waarschuwde hij hem. 'Maar natuurlijk, Tommy.' Hij grinnikte even. 'Oké, groente dus.' Hij maakte een of andere vage beweging met zijn armen en haalde uit de rekken wat ze nodig hadden. Hij had zijn benen onder zich getrokken en moest zich de hele tijd in de raarste bochten wringen om bij de spullen te komen die ze nodig hadden, gezien Thomas er niet echt in voor leek even te helpen. 'Zeg Tommy, je gaat die tomaten dus maar even mooi zelf pakken hé.' De dingen lagen helemaal onderop en dus echt niet dat hij daarbij ging komen.
      Toen ze even later bijna klaar waren, hoefde ze enkel nog wat koekjes en chips te halen. Jason grinnikte even en keek rond. Zijn benen waren bedolven onder alles wat in het karretje was gegooid en zo meteen zouden ze eerst alles eruit moeten halen voor hij eruit zou kunnen. 'Volgens mij hebben we dan bijna alles, of missen we nog wat?

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

[ bericht aangepast op 22 dec 2014 - 17:03 ]

---

take me back to the basics and the simple life

"Tenzij een van jullie ook een sigaret van Nathan op hun arm wil, moven. Nu!" Ik kijk nog steeds woest naar Nathan en ben echt niet van plan om naar boven te gaan maar Sam pakt mijn arm vast en sleept me de kamer uit. Zwijgend lopen we de trap af en Sam opent de deur van haar kamer waarna we allebei naar binnen gaan. Heel even kijk ik haar aan.
"Gaat het?" Is mijn zinloze vraag. Ik weet het antwoord toch al, natuurlijk gaat het niet. Het gaat niet zolang we hier zijn. Ik doe een paar stappen naar voren en geef haar een knuffel. Een soort knuffel die we elkaar vroeger altijd gaven als we ergens mij zaten. Het is een gerust stellende knuffel, even lijkt het alsof ik zo meteen mijn ogen open zal doen en wakker zal woorden uit deze nachtmerrie.
"We moeten hier weg" fluister ik in haar oor en dat ben ik ook echt van plan. Ik moet Sam hier weg halen.
"Ik kan dit niet meer" ik voel de tranen over mijn wangen heen lopen.
"Ik wou dat ik dood was" zeg ik nu nog zachter.
"Ik wou dat ik dood was, dat jij dood was en dat wij allemaal dood waren. Dat zou zo veel beter zijn"

---

-

[ bericht aangepast op 22 dec 2014 - 18:21 ]

---

take me back to the basics and the simple life

[Ik post straks.]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Finn Robert Willow

''Jullie zijn de laatste paar maanden maar watjes en dan Thomas; Thomas is er al helemaal niet meer bij met zijn hoofd. Die gast lijkt wel in een roze wolk te zitten.'' zei Nathan. Ik keek met een ruk omhoog, met een boze blik. "We zijn voorzichtig. Misschien zou je dat eens moeten proberen. We kunnen het niet hebben als een van die chicks ontsnapt en naar de politie gaat." ga ik op zachtere toon verder. De meeste meisjes luisteren meteen naar me, en zijn dan ook de kamer uitgelopen. "We hebben ze nog langer nodig dan vandaag." Zeg ik weer op normale toon. Ik zucht, sta op, schenk nog een glas water in en loop dan de kamer uit. Ik loop mijn eigen kamer weer in, trap hard tegen de rand van mijn bed en schreeuw het uit. Ik heb geen schoenen aan, dus doet het nog al pijn. "Ah, damnit." grom ik door mijn tanden door. Het glas heb ik natuurlijk laten vallen. Voorzichtig ga ik op mijn knieën zitten en pak de scherven bij elkaar. Hoofdschuddend kijk ik ernaar. Het is scherp. Vroeger zou ik mezelf hiermee meteen hebben gesneden. Maar dat doe ik nu niet meer. Ik heb iets anders gevonden. De meisjes. Hard misschien, maar beter voor mij. Ik zak neer op mijn bed en zet mijn hoofd in mijn handen. Ik wil dit niet meer doen. Het ongelukkige gevoel van de meisjes is bijna tastbaar. En ik weet wat het is. Ik heb in dezelfde situatie gezeten. "GODVERDOMME!" schreeuw ik, tegen niets. Ja, sommigen zouden me hebben gehoord. But I don't care.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

Destiny Genevieve Dorcas

Ik eet even rustig mijn ombijt op terwijl ik Finn hoor klagen over de andere jongens. Daar kan ik me eigenlijk best wel goed bij aansluiten. Ik weet nog wel een paar dingen te noemen. Als ik klaar ben met eten besluit ik maar weer eens te gaan, omdat ik dus geen zin heb om bij deze jongens te blijven. Onderweg naar boven hoor ik Finn vloeken, maar daar besteed ik verder geen aandacht aan. Al snel zie ik Sam en Lily in een kamer staan. Sam had Lily gelijk weggetrokken en mee naar boven genomen toen Finn dat had beveeld. Lily zegt dat ze wilde dat ze dood was. Dat lijkt mij ergens wel overdreven en aan de andere kant niet. En ze meende het trouwens ook niet echt. Als ze echt dood wilde zou ze het huis uit proberen te komen en dood gaan door de elecktrische schok van die stomme ketting. We zeggen hier allemaal dat we dood willen, maar we menen het niet. Zeggen is iets anders dan doen. Dan zegt Sam dat we er wel uit komen, en dat ik het moment waarop ik naar binnen loop.
"Dan doen we dat. We proberen het vanavond." Zeg ik vastberaden. "We kunnen hier uit komen, we hoeven de kans alleen maar te grijpen." Ik heb geen zin om hier nog langer te zitten. "Nog voordat ze erachter komen dat we weg zijn. We moeten naar de politie." We kunnen het altijd proberen. Het lukt, of het lukt niet. En als het niet lukt wil ik wel dood, en dat meen ik wel.

[ bericht aangepast op 22 dec 2014 - 21:31 ]

---

She was always looking for more..

"Ik weet het Lils. Ik ook. Ik ook" zegt Sam. Ik kijk haar even aan, een blik zegt genoeg over dat ze dit echt meent. Maar het is de waarheid, de dood is zoveel makkelijker. Ik weet niet hoelang ik nog kan wakker worden met het gevoel dat ik mezelf haat en dat ik er niks aan kan doen. Hoelang kan ik nog leven met het feit dat ik Sam niet kan beschermen, dat ik dat nooit gedaan zou kunnen hebben? Er is zoveel wat ik wil doen. Ik wil sorry zeggen tegen de mensen die zoveel zijn verloren door mij. Ik wil me verontschuldigen tegenover Sam omdat ik haar moet verlaten. En dan, dan ga ik. Voorgoed.
"Maar we redden het hier uit Lils. We overleven het, en zorgen er voor dat we hier uitkomen" vervolgt ze. De twee zinnen, de achttien woorden en zeventig letters zorgen ervoor dat ik weer word terug getrokken naar de plek waar ik ben. Ik sta hier, met mijn blote voeten op de koude grond te sterven zonder dat ik het zelf door heb.
"Dan doen we dat. We proberen het vanavond. We kunnen hier uit komen, we hoeven de kans alleen maar te grijpen. Nog voordat ze erachter komen dat we weg zijn. We moeten naar de politie" ik kijk haar even aan. Dit is hetgeen wat ik zo bewonder aan Destiny. Ze heeft zo'n extreme vastberadenheid.
"Ja, laten we het proberen" zijn de woorden die over mijn lippen komen.

---

-

Thomas 'Tom' Noel Mitchell

---

'Maar natuurlijk, Tommy,' grinnikt Jason.
Op die manier gaan we de hele winkel door. Ik die het karretje duw, Jason die alles bij hem op schoot gooit.
'Volgens mij hebben we dan bijna alles, of missen we nog wat?' vraagt Jason op een gegeven moment. Alleen zijn torso en hoofd zijn nog zichtbaar, de rest is bedolven door eten.
'Ja. Chips!' roep ik uit, waarna ik als een klein kind richting de zoet en zout afdeling ren, het karretje voortduwend. Jason gooit alles wat ze zo een beetje tegenkomen, en uiteindelijk lopen we naar de kassa, waar Jason en ik het eten uit her karretje halen en daarmee Jason opgraven.
De mensen staren ons allemaal aan alsof we gek geworden zijn. Niet dat het ons wat kan schelen.
Als we eindelijk afgerekend hebben, gooien we boodschappen in de auto en rijden terug naar het huisje.

---

“A queen will always turn pain into power.”

Lucia Nathalia Mells

      Nathan strafte ons gelukkig niet meer, en intussen had ik het bord nog steeds niet weggezet, en ik was het ook niet van plan. Helemaal niet.
      "Tenzij een van jullie ook een sigaret van Nathan op hun arm wil, moven. Nu!" geïrriteerd keek ik op. Eerlijk gezegd wou ik koppig blijven staan, en dat deed ik ook even. Maar toch zag ik de andere meisjes gehoorzaam naar boven lopen en ik zuchtte. Ik ging ze waarschijnlijk wel volgen, want ik had eerlijk gezegd geen zin om hier met de klootzakken te blijven !
      Vermoeid haalde ik een hand door mijn haar en dacht weer aan vanavond. We gingen blijkbaar naar één of ander belangrijk feest, een feest waar ik van walgde. Ik bleef veel liever hier in het huis met vijf engerds dan bij dat feest met honderden engerds ! Alsof we het nu nog niet moeilijk genoeg hadden, ik zou zeker niet mee gaan deze keer, zeker niet !
      "Oh ja, voor de duidelijkheid : ik ga niet naar dat stom feest van jullie !", zei ik met een fake glimlach tegen de overblevende jongens. Na deze woorden liep ik zelf met grote, zelfzekerde passen naar boven. Ik was fier, ik had geen angst aangetoond.
      Ik hoorde Sam, Genevieve en Lily praten over een onstnappingspoging en kreeg meteen glimlach op mijn gezicht.
      "Hoor ik hier nu iets over ontsnappen ?", zei ik met een grijns op mijn gezicht.

[ bericht aangepast op 22 dec 2014 - 21:53 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

[Gaat het speeltopic dood lopen :'(( ?]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Allirian schreef:
[Gaat het speeltopic dood lopen :'(( ?]

-TUURLIJK NIET! Maar diemeiden wacht op een post van Sam volgensmij, en die maakt ik denk ik morgenochtend. Ik wou vandaag overal posten maar toen besloot mn moeder dat ik zou helpen met nagerechten vor kerst voor met de familie-which looks holy- en tja, town had ik geen tijd meer om een derglijke post te schrijven met sam en dat doe ik ook liever nu iet op mn telefoon-

---

take me back to the basics and the simple life